I hate the cold, but I'm with you. [Aya, Riot, Solance, Pasqual]

Postvolgorde:
Solance - Riot - Pasqual- Aya

Het kleine vernuftige mesje viel uit haar handen en een zachte vloek klonk over haar lippen. Ze probeerde met haar gladde handen het natte mesje op te rapen, maar sneed zichzelf daarbij in de vingers. Bloed liep in een klein straaltje de badkuip in en ze zuchtte. Oké, het was uiteraard gewoon dom van haar om wéér een scheermesje te slopen en deze enkel om zichzelf te pijnigen te gebruiken. Ze wist ook wel dat het dom was dat ze niet kon stoppen met snijden, maar het rustgevende gevoel was soms overweldigend. Als ze stress had, kon ze gewoon even het kleine mesje erbij pakken, deze over haar huid laten strijken en het helderrode vloeistof op laten bloeien. Gepaard met de stralen van een douchekop zag het eruit alsof ze regelrecht uit een horrorfilm kwam, maar dat terzijde. Ook haar magere gedaante deed horrorachtig aan en haar grote ogen die in haar veel te magere gezichtje lagen maakte het er ook niet echt beter op. Solance bedoelde het niet zo en ze wou zeker Riot niet kwetsen, maar die gewoontes gingen er gewoon heel moeizaam uit. Ze keek even naar de zes strakke lijntjes die op haar rechteronderarm stonden. Normaal zette ze deze op haar linkerarm, maar aangezien die nog vol zat met littekens, wonden en andere bullshitcrap, had ze besloten deze lijntjes maar eens op haar rechterarm te zetten. Ze zat overigens helemaal onder de littekens. Haar buik, bovenbenen, armen, schouders, zelfs haar handen en voeten. Al waren de littekens op haar schouders, bovenarmen, handen en voeten inmiddels wel weer weggetrokken. Haar onderarmen en haar bovenbenen waren gewoon haar favoriete plek om te snijden mocht het nodig zijn. Een zucht verliet haar lippen terwijl ze weer onder de douche ging staan. Tranen mengden zich in het water en stroomden eveneens met het bloed naar beneden. Ze spoelde zich af, draaide de kraan uit en wikkelde zichzelf in een donkere handdoek. Ze hadden ook witte handdoeken, maar dat waren de krengen die Solance vrijwel nooit gebruikte. Het witte was te riskant als je open wonden had. Bloed gaf af. Bloedvlekken kreeg je er nauwelijks uit. Ze droogde zichzelf snel af, wikkelde de handdoek opnieuw om zich heen en liep de slaapkamer in, waar Riot nog in bed lag. Ze hurkte naast het bed neer, drukte een zacht en teder kusje op Riots mond en besloot zich toen gauw aan te kleden. Een saai boxershort voor 'vrouwen', een simpele BH, een hemdje, een tshirt, een skinnyjean en een gigantische slobbertrui. Gauw wurmde ze zichzelf in warme sokken want er was een plan om later het bos in te gaan met de honden. Ze zag dat Riot nog in zijn bed lag en glimlachte.
"Kom op, Riot," zei ze, terwijl ze weer naar het bed toe liep en voorzichtig op het bed klom. Een been zwaaide ze over Riot heen zodat ze uiteindelijk zo ongeveer boven hem kwam te hangen. Ze zat op haar knieën op haar bed met Riot onder haar. Met haar rechterhand veegde ze wat blonde krullen achter haar oor zodat deze niet in de weg zouden hangen als ze Riot een kus kwam brengen. Ook streek ze wat haar weg uit Riots gezicht en drukte een kusje op zijn lippen. Aangezien ze niet echt het idee was dat hij nou echt energiek was, hield ze het bij dat kusje.
"Kom lieverd, ga douchen." Ze liet de achterkant van haar wijsvinger even langs Riots wang glijden, drukte een kus op zijn voorhoofd en ging van hem af. Zelf liep ze naar de keuken toe om daar enthousiast te worden begroet door twee dolle honden.
"Ja ja, kalm!" riep ze lachend terwijl Patrick zijn voorpoten op haar neerplantte. "Je bent een onmogelijk beest," grinnikte ze terwijl ze Patrick een aai over zijn grote kop gaf. "Jullie willen uit, hè jongens? Maar we gaan zo. Ik ga even eten, Riot gaat douchen en dan gaan we zo." De honden dropen teleurgesteld weer af maar vergaten hun teleurstelling al gauw doordat ze iets ontzettend interessants gezien hadden in de 'achtertuin'. Luid blaffend stonden ze voor het raampje, uithaal na uithaal kwam naar voren en Solance zuchtte even.
"Patrick, klaar!" Ze gaf de hond een zachte por bij zijn ribben en glimlachte lichtjes toen de hond haar heel verdrietig aankeek. Zijn grote, trouwe bruine hondenogen keken triest en zorgde ervoor dat er een klein giecheltje uit Solance' mond ontsnapte. Ze liep de keuken weer in en besloot dat haar ontbijt vandaag niet veel meer ging worden dan...
Ze wist niet hoe ze het had gedaan, maar na een kwartier had ze dan één volledige boterham met hagelslag achter haar kiezen zitten. Ze was haar thee aan het opdrinken en toen Riot klaar was met douchen trok ze haar jas aan. Ze deed een sjaal om en trok haar handschoenen aan.
"Gypsy, Patrick, kom!" riep ze, terwijl ze naar Riot keek. Altijd als Riot er was, werd ze afgeleid en kon ze haar blik niet afwenden. Zodra de honden als jonge ongeleide projectielen voor hun voeten stonden te stuiteren, opende ze de deur. De honden vlogen als twee achterlijke debielen de deur uit en ze giechelde kort. Toen Riot ook de deur uit was, deed Solance de deur achter ze dicht, draaide hem op slot en stak de sleutel in een van de diepe zakken van haar jas. Een van haar handen liet ze in die van Riot glijden terwijl ze hem vrolijk aankeek. Na een tijdje wandelen was vooral Patrick behoorlijk enthousiast aan het doen. Twee andere mensen kwamen aangelopen en Patrick was een sociaal dier, daarom racete hij op ze af. Solance beet op haar lip en hoopte met heel haar hart dat die hond niets doms uithaalde. Een jongen met bruin haar en bruine ogen kwam samen met een meisje met blond en paars haar aangelopen, waardoor Patrick ook weer Solance' kant op kwam. Ze stamelde verlegen excuses en keek toen de twee onbekende mensen aan.
"Hee," zei de bruinharige jongen vrolijk. "Jij bent het, Riot! Dan moet die lieftallige dame Solance zijn." Hij stak zijn hand naar Solance uit en ze pakte hem verlegen aan. Zodra hij haar hand los liet, moest ze zichzelf inhouden om niet tegen Riot in elkaar te kruipen. Ze leek zich half te verschuilen achter Riot en gluurde nieuwsgierig naar de jongen en het meisje. Ze was benieuwd waar Riot de jongen van kende, en hoe hij in vredesnaam heette.

Onrustig bewoog de blonde jongen onder de dekens. Zijn huid was enigszins klam en zijn ogen bewogen achter hun leden.
Terwijl hij langzaam een beetje wakker begon te worden, langzaam, voelde hij iets op zijn lippen, maar hij was nog te ver weg om het echt waar te nemen.
Hij lag nu gewoon stil. Zijn oogleden trilden en gingen een stukje open. Hij had heel even nodig om scherp te stellen en zag nog hoe Solance een trui aantrok. Hij bleef echter liggen; de.. dromen, van de afgelopen nacht hadden hem er niet uitgeruster op gemaakt.
"Kom op, Riot,"
Van deze kus was hij zich meer bewust, maar ondanks het feit dat Solance zo ongeveer boven hem zat, kwam er weinig beweging in de jongen, die nog altijd bezig was wakker te worden.
"Kom lieverd, ga douchen."
Haar vinger over zijn wang en haar lippen op zijn voorhoofd. Hij glimlachte even mat en ging toen rechtop zitten. Hij droeg alleen een boxer, dus toen hij de dekens terugsloeg kreeg hij het niet bepaald warmer, wat versterkt werd door het feit dat zijn huid klam van het zweet was. Hij keek Solance even na en stapte toen het bed uit. Het hout voelde ruw onder zijn voeten, maar niet onaangenaam. In de spiegel ving hij een blik op van zichzelf. Littekens, vermoeide, helderblauwe ogen, sneeuwblond haar dat alle kanten uitstak en spieren die duidden op een uitstekende conditie.
Hij pakte wat kleren en slofte naar de badkamer. Hij trok zijn boxer uit en gooide deze achteloos in de wasmand, waarna hij onder de douche stapte.
Het hete water deed hem goed en genietend sloot hij zijn ogen, terwijl het water langs zijn verminkte lichaam gleed.
Hij draaide na een poosje de kraan weer dicht en stapte naar buiten. Hij droogde zich af en trok zijn kleding aan, inmiddels wel aardig wakker. Hij rekte zich uit en veegde zijn haar uit zijn gelaat. Hij had iets nodig om even echt goed fit te zijn. Zonder om haal liet hij zich op handen en voeten op de badkamer vloer zakken om aan een reeks push-ups te beginnen. Hij was niet iemand van bodybuilding maar hield enorm van de energie die lichaamsbeweging gaf.
Een heel stuk fitter stond hij weer op, waarna hij naar de kamer liep, waar Solance zo te zien al klaar was. Hij begroette de honden en maakte drie boterhammen voor zichzelf; hij hield er niet van onderweg honger te krijgen en een stevig ontbijt was een goed begin.
Toen ze eenmaal de deur uitgingen stoven de honden voor hen uit en Riot grinnikte. De beelden van de afgelopen nacht waren alweer aardig naar de achtergrond gedreven. Hij klaagde niet. Hij glimlachte toen Solance zijn hand pakte en zijn vingers sloten zich om de hare terwijl ze liepen.
Het lopen, de speelse honden; het werkte ontspannend op hem.
Na een poosje kwamen er in de verte twee mensen aan en na een tijdje herkende Riot een van het; Pasqual. Zijn gedachten gleden even terug naar Richard. Richard, die bijna alles voor Pasqual kapot had gemaakt. Richard, die door Riot hoogstpersoonlijk om was gelegd. Na volledig te zijn afgetuigd door de blonde jongen.
Riot grijnsde toen Pasqual hen groette en keek verbaasd naar Solance, die de handdruk van de jongens als bedreigend leek te ervaren. Hij legde kalm een arm om haar middel; zijn manier om te zeggen dat het allemaal wel goed zat en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.
"Hee man," groette Riot terug. "Lang niet gezien." Zijn blik ging naar het onbekende meisje naast Pasqual. Een Aziatische blondine. Iets zei Riot dat dat haar natuurlijke haarkleur niet was, maar dat maakte hem verder niet uit. Hij stak zijn hand naar haar uit.
"Ben Riot," stelde hij zich nuchter voor. Hij had niet die flair die Pasqual wel had, die spontaniteit. Riot was direct, dat wel, maar niet echt spontaan. Dit zou hij alleen ook niet hebben gedaan; het was dat vrienden van Pasqual wel ok moesten zijn, anders had hij haar als gewoon een vreemde gezien en met zijn gebruikelijke argwaan behandeld.
Hij keek weer naar Pasqual.
"Hoe is het?" vroeg hij. Hij meende het. Hoe onverschillig hij ook kon zijn, hij gaf om vrienden en Pasqual had die status inmiddels wel verworven.

Ongeduldig klakte Pasqual met zijn tong. Digno schudde wild met zijn hoofd, brieste even en steigerde toen. Een onrustige hinnik kwam uit het dier zetten. Pasqual zwiepte even gefrustreerd met de lange longeerzweep, waardoor Digno een bok naar het, in zijn ogen, onding gaf en er daarna in volle vaart vandoor vloog. Het was tering koud en Pasqual had helemaal geen zin om al te lang bezig te zijn met Digno. En Digno had vandaag helemaal geen zin in Pasqual. Pasqual had met Aya afgesproken om eens te gaan praten, en ondanks dat het nu zo koud was, het was vroeg in de ochtend, beloofde het vanmiddag beter te worden. Nadat ze verteld had over Axel wou Pasqual praten. Zeggen dat het oké was, zeggen dat hij geduld zou hebben en alle begrip van de wereld zou tonen voor haar situatie. Dat hij het oké zou vinden als het eens misging, maar dat zij moest weten dat hij haar hoe dan ook zou helpen en dat Pasqual koppig was. Hij zou niet terugdeinzen om haar gelukkiger te zien. Pasqual voelde zich aangetrokken tot het meisje, voelde constant de neiging zijn armen om haar heen te slaan en te zeggen dat het allemaal wel goed ging komen. Hij wist dat hij geen gevoelens voor haar had, althans, niet op die manier. Niet zoals hij gevoelens had voor Perrie. Het zou niet in Pasqual opkomen om Aya eens uitgebreid te zoenen. Dat was... niet wat Pasqual in gedachten had voor zijn relatie met Aya. Hij wou als een broer voor haar zijn, als een beschermelinge. Misschien wou ze het niet en zou ze zijn aanbod afslaan, maar misschien vond ze het oké. Hij wist het niet. Hij vond dat ze het recht had om te weten dat hij koste wat het kost moeite voor haar zou doen, gewoon omdat ze het waard was. Hij kende haar misschien nog niet zo lang, maar die momenten die hij met haar had doorgebracht waren leuk geweest. Interessant en onwijs apart. Maar apart op een goede manier.
Toen Digno dreigend dichterbij kwam om even uit te halen naar Pasqual, kwam Pasqual terug uit zijn droomtoestand. Met een vloek deed Pasqual een stap naar voren, stak zijn borstkas wat meer uit en dreef Digno van hem weg.
"Haal het uit je hoofd!" riep Pasqual kwaad. In zijn ooghoek ontdekte hij dat zijn vader het huis uit kwam gelopen en over het hek ging hangen. Digno merkte dit ook op en richtte zijn frustratie for god knows what reason op hem af. Pasqual gaf weer een flinke tik op de grond met de longeerzweep en Digno ging weg bij zijn vader.
"Is hij weer lastig, zoon?" vroeg zijn vader oprecht geïnteresseerd. Pasqual keek stug vooruit. Het was misschien niet oké om kwaad te zijn op zijn vader, maar Pasqual wist het ook niet meer. Ja, zijn leven leek weer een beetje normaal te worden, maar het gezeik tussen zijn ouders zat hem zo dwars en hij stond er altijd middenin. Hij had het niet erg gevonden om in Spanje te blijven, maar van zijn moeder moest hij zonodig mee naar HorseHome. Achteraf als zijn vader had geprotesteerd had Pasqual gewoon in Spanje kunnen blijven, maar dit was gewoon niet het geval. Alsof zijn vader het niet kon schelen dat zijn enige zoon naar het buitenland vertrok.
"Het spijt me, oké? Ik weet dat je boos op me bent... En ik wou dat ik het goed kon maken, maar je geeft me geen kans. Als je me nou de kans gaf om iets te doen..." Pasqual draaide zich kwaad naar zijn vader toe.
"Vind je het heel gek? Waar was je al die tijd? Waarom liet je ons gaan?" Pasquals gezicht was vertrokken van woede en hij gooide de longeerzweep van zich af.
"Kijk in wat voor'n teringbende we nu zitten! En kijk naar dat gezeik tussen ma en jou! Jullie lijken wel een stelletje kleuters! Jullie zijn niet duidelijk en ik weet niet eens meer wat jullie willen. Ik sta overal tussenin. Ma wil dat ik haar partij kies, jij wil dat ik jouw partij kies. MAAR IK WIL MIJN EIGEN PARTIJ ZIJN, OKÉ?" Digno besloot om nog even tramalant te maken maar Pasqual was het zat.
"Zoek het verdomme maar uit. Bekommer jij je maar om die hengst, mocht je wat om handen willen hebben." Pasqual stormde de bak uit en vluchtte het huis in.
Le tijdsprong
Pasqual was bij lange na nog niet afgekoeld van de ruzie, maar maakte zich alvast klaar voor Aya's bezoek. Ze kon ieder moment komen. Hij kleedde zich warm aan, deed zijn haar goed en deed zijn haaienketting om. Even pakte hij zijn mobiel en voelde de behoefte om Perrie te bellen en even haar stem te horen. Maar aangezien Aya elk moment er kon zijn besloot hij maar een Whatsappje te sturen. Zijn vingers vlogen vluchtig over het kleine toetsenbordje van zijn BlackBerry en toen hij na een ogenblik al een berichtje van haar had, kwam er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij bleef het leuk vinden om berichtjes van Perrie te krijgen. Ondanks dat hij het allemaal best wel eng vond om nu een relatie te hebben, was hij erg te spreken over haar. Hij voelde zich prettig in hun relatie. Voor zover, dan. Ze kwam nog niet al te dichtbij. Hij wist niet namelijk hoe hij zou reageren als ze nog dichterbij kwam.
De deurbel ging en hij vloog naar beneden. Nog voordat iemand de deur open kon doen, stond hij er al. Hij deed hem open en een brede glimlach kwam op zijn gezicht.
"Aya!" zei hij vrolijk. "Wat goed om jou te zien!" Hij omhelsde het meisje innig, griste zijn jas van de kapstok af en liep met haar mee naar buiten.
"Sorry dat ik zo gigantisch asociaal doe, maar ik heb echt geen zin om nog een minuut langer in huis te zitten. M'n ouders zijn weer dom bezig en mijn vader probeert al de hele dag met me te praten." Hij had geen zin om er extra uitleg aan te besteden, maar mocht ze er vragen over hebben vond hij het altijd prima om deze te beantwoorden. Ze liepen een tijdje door het bos waar Pasqual niet echt een gespreksonderwerp leek te kunnen vinden. Maar zwijgen was niet altijd verkeerd. Hij vond het om heel eerlijk te zijn niet echt ongemakkelijk om even te zwijgen. Het gaf.. wat rust.
Na een tijd lopen in de stilte tussen twee mensen maar het verwoede tjirpen van de vogels kwam er een blonde Golden Retriever aangevlogen met een wat kleinere hond achter hem aan. De Golden Retriever kwam een aaitje halen en Pasqual stopte even met lopen om het dier in zijn behoeftes te voorzien. Toen keek hij op om te kijken van wie deze hond nou precies was. Het witblonde haar herkende hij uit duizenden.
"Hee," zei Pasqual enthousiast. "Jij bent het, Riot! Dan moet die lieftallige dame Solance zijn." Hij stak zijn hand uit naar het meisje die naast Riot liep. Ze nam hem aan en liet hem zo snel ze kon weer los. Op Pasqual kwam ze angstig over, iets wat hij opzich wel begreep. Was ze niet overgetraumatiseerd ofzo? Ze was wel overdreven mager. Anorexia, schoot er door zijn hoofd. Niet zijn zaak. Maar het maakte wel dat er een bezorgdheid in zijn blik verscheen. Stel nou dat het bij haar dodelijk zou zijn, Riot was dol op haar!
Met een glimlachje zag hij hoe Riot zijn arm om Solance' middel sloeg. Ja, ze waren echt ontzettend leuk samen. Ze hoorden gewoon bij elkaar.
"Hee man." Pasquals gedachtesprong was van zeer korte duur geweest dus hij werd niet bepaald opgeschrokken door het horen van Riots stem. "Lang niet gezien." Een glimlach sierde zijn gezicht.
"Yeah, 't is veel te lang geleden." De herinnering aan hun laatste ontmoeting stond hem nog erg vers in het geheugen. Dat gedoe met Richard... Riot stelde zich voor aan Aya en even vroeg Pasqual zich af hoe Aya met deze 'drukte' zou dealen. Ach.. bedacht Pasqual zich. Riot was cool, die zou haar niet beoordelen, en Solance, hij kon slechts gissen, maar hoogst waarschijnlijk zou iemand die al zo ver heen was echt iemand anders niet meer beoordelen. Zo wel, zou het niet eens het type zijn voor Riot.
"Hoe is het?" vroeg Riot aan hem.
"Ach, z'n gangetje. Heb wat nieuwe mensen ontmoet hier in HorseHome, voornamelijk dames. Om een of andere reden komen er bijna geen heren meer op mijn pad. Al kwam ik laatst wel een bekende uit Spanje tegen. Was leuk om hem weer te zien. Ik date al een paar weken met Perrie, maar ik denk dat het je niets zal zeggen. Eh, weer mot thuis, dat soort dingen. En, hoe gaat het bij jullie?" Pasqual kon zijn enthousiasme niet op. Ondanks de laatste verschrikkingen die bij de laatste ontmoeting van Riot en hem had gezeten, vond hij Riot een toffe gozer en waardeerde hij hem echt. Even keek hij naar Aya en schonk hij haar een glimlach. Hopelijk had ze hier niet al te veel moeite mee.

Haar donkere ogen keken haast angstig terug. Ze stond voor de grote spiegel, enkel in haar ondergoed. Zoals haar moeder had gezegd, alle "lelijke" bh's en onderbroeken waren verdwenen en enkel degene die zij had gekocht waren er nog. Ze kon het niet zo erg vinden, haar moeder bedoelde het enkel goed en zij wist ook niks van Axel af. Deze hield zich schuil wanneer zij er was. Hij wist vast ook dat ze anders in een kliniek moest en hij dan uit haar werd gedreven. Ze kon niet goed slapen, wat ervoor zorgde dat ze er nogal bleek uit zag. De wallen onder haar ogen vielen haar nog reuze mee, over een half uurtje moesten deze toch al zijn weggetrokken. Ze keek naar de klok en zuchtte zacht, waarom ging ze? Het maakte haar zenuwachtig en Axel sloeg op hol. Deze keer had ze in haar hoofd een conversatie met hem, hij wilde niet dat ze ging, maar ze deed het toch. 'Hij kon thuis blijven.' had ze hem verteld, alsof het een persoon was die in de kamer aanwezig was. Maar in haar hoofd was hij ook werkelijk aanwezig, ze wilde het afstempelen als een kleine eigenaardigheid. Toch kon ze niet ontkennen dat het erger werd, hij zat niet altijd meer in haar hoofd. Maar hij kwam er ook uit. Ze opende haar kast en sloot hem snel weer, waarom vond ze het belangrijk wat ze aan deed? Waar ze mee begon was haar haarband met spikes, deze keer was het een paarse haarband in plaats van een zwarte. Ze had zoveel kleuren, dat ze gewoon kon kiezen. Haar make-up deed ze zoals gewoonlijk een beetje op. Ze keek even uit het raam en zuchtte, de sneeuw, waarom was er sneeuw? Dit zorgde er ook nog eens voor dat ze warme kleding aan moest. Wat ze dan ook gelijk ging doen. Aan een broek kon ze niet veel doen, maar de broek die ze aan wilde zat enkel vol met gaten. Een netpanty werd eronder aangetrokken, al zat er nog wel een doorzichtigere dikke laag onder. Haar broek trok ze met moeite aan en een zwarte dikke trui werd eroverheen aangetrokken. Ze vond het altijd belangrijk om er leuk uit te zien. In haar ogen dan, het was het enige ding waar ze iets mee kon doen. Haar mond ging namelijk niet vaak open.
Haar stoere schoenen gingen eronder en een dikke jas werd aangedaan, eindelijk stond ze buiten. Ze liep richting het huis van Pasqual, vol zenuwen. De verse sneeuw kraakte wanneer deze in contact kwamen met haar schoenen en ze kwam steeds dichterbij, ze probeerde zichzelf tot rust te houden. Maar Axel vertelde haar om te keren, steeds weer. Toen ze zijn huis zag was haar eerste reactie ook haar rug naar het ding toekeren.
"Ik kan dit niet, dadelijk is het de moeder, of.... De vader!" Stammelde ze verward in zichzelf. Maar ze had het afgesproken, dat had ze gewoon. Het omdraaien naar het huis toe ging langzamer als ervan af. Toen ze bij de deur was aangekomen drukte ze zenuwachtig op de deurbel, wat als deze niet werkte? Geschrokken keek ze Pasqual aan toen hij de deur open deed en ergens was ze heel opgelucht.
"Wat goed je te zien!" Aya glimlachte twijfelend en wist niet goed wat te doen toen ze zijn armen voelde.
"We hadden afgesproken toch?" zei ze zacht, twijfelde even aan zichzelf. Het was toch normaal dat ze er was? Ze was opgelucht dat hij met haar naar buiten liep, dat hield in dat ze niemand anders hoefde te zien!
"Niet erg. Mijn ouders doen ook wel eens heel dom." zei ze met een flauwe glimlach. Ze hadden een heel huis voor haar gemaakt, waar ze het liefst niet alleen in verbleef. Zonder wat te zeggen liep ze langs hem, al had ze het in haar hoofd drukker als dat ze zichzelf voordeed. Stil zijn had voor haar juist geen rustig effect. Wanneer ze als zichzelf tegen iemand sprak, dan gaf het haar rust. Dan leek Axel voor enkele tellen weg te zijn. Ze schrok daardoor ontzettend van de hond en deinsde een paar stappen achteruit. Maar de twee mensen die aan kwamen lopen maakte dit er dan ook niet beter op. Het liefst was ze achter Pasqual gaan staan, maar ze kon zich inhouden. Pasqual kende ze blijkbaar, al zorgde dit er niet voor dat Aya uit haar versteende positie kwam. Een hand werd uitgestoken en het duurde enkele seconde voor ze deze aanpakte.
"Ben Riot." Aya knikte en slikte voordat ze haar eigen naam zei.
"Aya." Sprak ze zacht. Ze had zich niet voorbereid op mensen, dat maakte deze ontmoeting moeilijk, ze had gedacht niemand tegen te komen. Vooral niet een of andere Ben. Wat een ouderwetse naam... Maar Pasqual noemde hem Riot? Ze was in de war, totdat Axel haar voor een dom wicht uitmaakte en vertelde dat hij Riot heette. Ze knikte, oke, ze snapte het al.
Aya liet Pasqual het gesprek voeren, ze voelde er niet echt iets voor om wat te vertellen. Ze vond de jongen wat engs hebben, waardoor ze haar mond hield. Ze luisterde enkel. Over dat hij dames tegen kwam en over Perrie... Ze vond de naam nogal vervelend op dit moment. Haar hoofd barstte haast uit elkaar van alle gedachtes en die kon ze er niet bij hebben op dit moment. Ze beet op haar lip, zichzelf haast afvragend waar ze mee bezig was. Aya was echt geschrokken van deze ontmoeting en deed haar niet veel goeds. Nieuwe mensen vond ze eng, zo had ze Pasqual ook eng gevonden op het begin. Maar dit waren er meteen twee, dat waren vier ogen! Ze zuchtte, probeerde zichzelf rustig te houden. Vandaag was het al erg genoeg geweest met Axel en deze hield vooral nu niet op. Er waren nieuwe mensen, deze Aya natuurlijk van zich af moest duwen. Pasqual was al te dichtbij in de ogen van Axel. Nu pas keek ze op naar Pasqual en zag dat hij naar haar keek, snel keek ze dan ook weer weg. Er was duidelijk paniek en een soort wanhoop in de ogen van Aya aanwezig. Deze ze met moeite weg probeerde te duwen. Het waren maar mensen... Ze had niet eens door dat ze met een hand een pluk haar vast had en met de andere aan de onderkant van haar jas aan het vervelen was.

Riot legde zijn arm om haar middel heen en ze voelde zich in ieder geval iets sterker. Nieuwsgierig gluurde ze naar het meisje wat naast deze jongen stond. De jongen stond er ontspannen bij, het meisje daarintegen leek net als haar niet al te gemakkelijk te zijn. Onbewust trok dat Solance wel aan. Iemand die ook niet 'normaal' was, iemand die net zoals zij het liefste andere mensen leek te weren. Misschien was ze wel oké... Solance keek met grote ogen naar de bruinharige jongen die zich had voorgesteld als Pasqual. Ze konden elkaar, althans... Solance dacht hem eerder te hebben gezien op een manege. Maar echt goed wist ze het niet meer. Door de arm die om haar middel lag, voelde ze zich al automatisch een stuk sterker en ze schonk een dankbare glimlach naar Riot.
Solance luisterde naar Pasqual die vertelde over dames en ene Perrie en over jongens en Spanje. Echt luisteren deed ze niet. Afwezig staarde ze in de verte, om op een gegeven moment haar blik te laten hangen bij het aziatische meisje wat zich blijkbaar niet al te prettig leek te voelen. Nieuwsgierig hield ze haar hoofd schuin, kijkend naar het meisje. Het meisje had haar haren vast en maakte een paniekerige uitdrukking op haar. Solance knipperde met haar ogen en sloeg haar blik neer, bang om oogcontact te maken. Vervolgens keek ze weer naar Pasqual, die blijkbaar bekend was met Riot en zich compleet op zijn gemak leek te voelen bij de jongen. Riot had het nooit expliciet gehad over Pasqual, maar toen ze zo met elkaar stonden te praten, had Solance zo'n vermoeden dat ze best wel eens vrienden konden zijn. Met een wantrouwige blik bestudeerde ze de jongen met het bruine haar en de bruine ogen, maar kon niets ontdekken waaruit bleek dat hij niet te vertrouwen was. Hij was een goedgevormde jongen, waarschijnlijk in op en top conditie. Maar... Hij was zo onwerkelijk. Hij leek zo vriendelijk, zag er goed uit. Solance besloot dat ze niets met hem te maken wou hebben tot hij zijn echte onschuld had bewezen. Dus wierp ze hem een kwade blik toe en keek vervolgens weer nieuwsgierig naar het meisje wat haar naam nog niet gezegd had. Solance drukte haar lippen kort op Riots wang en maakte zichzelf toen voorzichtig los uit zijn greep, om vervolgens naar het meisje toe te lopen. Zo'n meisje die vol angst de wereld in staarde, kon niet veel kwaads in de zin hebben.
"Hoi," zei Solance zachtjes, terwijl ze haar ogen verlegen neersloeg en haar handen in elkaar vlocht. "Eh, ik ben Solance. Wie ben jij eigenlijk?" Ze probeerde iets te bedenken om over te praten, maar een echt onderwerp leek niet in haar hoofd naar boven te komen.
"Heb jij ook huisdieren?" vroeg ze ten slotte maar, toen Patrick weer even kwam buurten om te zien waarom ze niet verder liepen. Patrick huppelde vrolijk op zijn bazinnetje af, duwde met zijn kop tegen SOlance' hand en kwispelde vrolijk. Solance krauwelde even achter zijn oor en glimlachte lichtjes toen de hond naar het meisje liep en ook haar om aandacht ging smeken. Hij zette zijn zieligste blik op, waardoor Solance zachtjes moest giechelen en haar hand voor haar mond hield, terwijl er pretlichtjes in haar ogen verschenen. Patrick keek vreemd op naar zijn bazin, hield daarbij zijn hoofd scheef waardoor zijn ene oor begon te hangen en de andere over zijn kop flapte en dubbelvouwde. Hij schudde zichzelf uit, keek naar Solance die nu iets harder stond te giechelen, drentelde enthousiast om haar heen en begon luid te blaffen. Solance schudde haar hoofd en probeerde de hond tot stilte te manen, maar echt effect leek het niet te hebben.
"Patrick!" siste ze, met een onderdrukte giechel in haar stem. "Kalm, jongen, kalm!" De hond gaf een vrolijke blaf als antwoord, sprong nogmaals om haar heen en pookte toen vrolijk tegen haar been aan. Daarna nam hij een spurt, liep de hond van Riot omver en bleef een tijdje verdwaasd staan kijken toen de kleine pup op de grond lag. Die kop die hij daarbij trok, was zo grappig dat Solance nu openlijk en luid aan het lachen was. Vervolgens bedacht ze zich dat ze met het meisje probeerde te praten dus gauw stamelde ze excuses, liep rood aan en friemelde haar handen samen. Haar ogen stonden gericht op haar schoenen en Patrick die zich afvroeg waarom Solance was gestopt met lachen, duwde zijn snuit tegen haar in elkaar gefrommelde handen.
"Ehh... hoe ken je hem eigenlijk?" vroeg ze met een hoofdknik naar Pasqual. Die jongen leek haar namelijk drie keer niets.