I guess this is my end. [Aya]

Destin gooide zijn robuuste hoofd in de lucht zodra de stalhulp met de grote, ijzerenbak vol brokken voorbij kwam. Een klein handje, overheerlijke brokken en een paar korrels muesli werden in zijn bak gegooid en gulzig vloog hij naar zijn voerbak. Hij stond ondertussen al de hele dag in de stal en had enkel wat droog hooi gekregen, dus zijn maag klaagde al een aantal uur om iets te eten. Het duurde niet lang, of zijn voerbak was alweer leeg. Met een zeurende hinnik liet hij blijken dat hij meer wilde, maar zijn moeite was tevergeefs. Chagrijnig snoof hij eventjes, probeerde zijn lichaam om te draaien, maar aangezien het maar kleine stallen waren ging het nogal moeizaam. Zijn lichaam zat vol met energie, er werd al weken niets meer gedaan en het leek alsof de mensen hem hadden opgegeven.
Toen een wat oudere man zijn stal opende en het halster ruw over zijn hoofd schoof, kreeg hij ergens weer een beetje hoop. Misschien gingen ze tóch nog iets met hem doen, voor hem was het immers al fijn dat hij nu uit zijn smerige stal mocht. Kon hij toch even zijn benen strekken. De frisse lucht begroette hem en met een tevreden grijns op zijn gelaat keken zijn blauwe, nieuwsgierige ogen in het rond. Dat was lang geleden! Hij werd in de paddock gezet, waar hij zijn energie uit zijn lichaam kon krijgen, wat overigens ook wel nodig was. Na die dagen op stal, was hij nogal hyperactief geworden en de frisse lucht maakte dat alleen maar erger. Destin gooide zijn voorhand in de lucht, vervolges volgde zijn achterhand en met een hoge snelheid maakte hij een aantal rondjes door de bak heen. Toen het hek van de paddock weer geopend werd, keek hij lichtelijk verbaasd naar de man die naar hem toe gelopen kwam. Wát nu weer? Moest hij alweer terug?
Blijkbaar niet, want er kwam een trailer het terrein opgereden en ze liepen níet richting de stallen. Met een angstige blik keek hij naar het smalle ding, die voor zijn neus open werd gemaakt. De klikkende tongen van de vier mannen zorgde ervoor dat hij onrustig werd en hij gaf een stevige ruk aan het halstertouw. Wat wilde ze nou? Destin snapte er vrij weinig van. Hij ging dus mooi niet ín die trailer. Dat weigerde hij. Het was veels te smal en ook daar kon hij zijn kont niet draaien, de stal was al erg, maar dit ding was nog één keer zo smal.
Aarzelend zette hij een stap op de ijzeren laadklep. Geschrokken deinsde hij achteruit, maar door een zweepslag op zijn achterhand schoot hij opnieuw een stuk naar voren, waardoor hij half in de trailer stond. Destin hoorde de mensen wat schreeuwen, maar hoorde er niets van. Met een scherpe hinnik liet hij horen dat hij het er niet mee eens was en gaf opnieuw een flinke ruk aan het halstertouw, waarna zijn voorhand de lucht in vloog en hij luid snuivend met een dreun op de laadklep terug kwam.

& Aya!

Ze was bij de manege aangekomen, niet eens wetend waarom. Ze wilde gewoon weer eens wat doen, niet blijven hangen in haar huis. Maar nu ze hier was, had ze spijt. Want ze wist niet wat ze hier moest doen, ze kon niet paardrijden en enkel kijken was natuurlijk ook saai. Dus ze had eigenlijk al spijt van haar komst. Door een paard dat door het zand rende glimlachte ze even. Ze vond de vrijheid die dieren had mooi. Geen zorgen en dat leek haar mooi. Totaal geen zorgen, iets waar zij voor kon hopen.
Ze liep langs de stallen, vroeg zich af of zij ooit zou gaan paardrijden. Maar ze wist dat zoiets er nooit va. Kwam. Met een hand om een pluk haar geklemd liep ze richting de kantine, Aya was een slechte eter, maar chips was nooit een probleem. Ze liep met de zak chips weer naar buiten, waar ze het tafereel zag. Het dier kreeg een zweepslag en dat zorgde ervoor dat Aya verbaasd bleef kijken. Waarom deden ze dat? De mannen waren niet aardig en zonder na te denken sprong ze behendig over het hek heen. Met stevige passen liep ze naar de mannen toe. Ze kwamen er enger uit te zien hoe dichterbij ze kwam. Ze bleef stil staan en sloeg haar armen over elkaar. Met gevolg dat de chipszak vervelend kraakte.
"Hopelijk is het baasje niet in de buurt." Sprak ze serieus, maar de mannen begonnen te lachen. Aya slikte en keek nu wat onzekerder, ze dacht een goede opmerking te maken namelijk.
"Hij heeft geen baas en zal dat ook niet krijgen. Hij is afgeschreven." Dit deed de ogen van Aya niet begrijpend fronsen.
"Is hij ziek?" De mannen moesten weer lachen, je zou toch denken dat het niet grappig was wat er gebeurde. Toch leken de mannen er geen probleem mee te hebben.
"Nee, de manege krijgt hem niet verkocht, dus moeten ze enkel geld aan hem uitgeven. Hij gaat naar de slacht. Maar kleine meisjes zoals jij moeten hier niet komen. Weg jij." De man klonk serieuzer, blaakbaar toh niet zo blij dat een paard naar de slacht moest. Het meisje kon het paard toch niet weg laten voeren. Ze pakte haar tasje en gritste haar portomonee.
"Hoeveel." De mannen lachtte weer en Aya zuchtte. "Hoeveel?" Vroeg ze was luider.
"Twintig duizend." Aya keek hem vragend aan, terwijl hij enkel met een scheve krijns haar aankeek.
"Dat gaat niet lukken he?" Hij grijnsde nog steeds, maar Aya was bezig met tellen. Paars briefje, na paars briefje.
"Hier." Ze duwde het in de hand van de man. Deze haar met grote ogen aankeek.
"Haal hem eruit dan." Mompelde ze, hoe stoer ze ook deed, ze was bang. De mannen waren eng en het helemaal niet leuk om zo stoer te moeten doen. Maar er werd gedaan wat ze zei en een touw werd in haar handen gedrukt. Ze keek naar het touw en volgde het, ze schrok en moest meoite doen om het paard niet los te laten. Het touw zat vast aan haar halster.
"Hij heet Destin." Ze knikte vaag.
"Hoi Destin." Sprak ze zenuwachtig. "Wil je chips." Onhandig met het touw en de chipszak haalde ze er wat paprika chips uit en hield deze voor de neus van Destin.
"Wat heb ik gedaan?" Sprak ze tegen zichzelf.
"Dom wicht." Dit was enkel lager gesproken en haar ogen stonden anders als normaal. Strak en haast leeg.
"Ik..." Stammelde ze. De auto reed weg en het hek werd dicht gedaan, ze legde angstig haar hand op zijn kop en hoopte dat hij haar aardig zou vinden.
"Wat moet ik doen?" Mompelde ze opnieuw tegen zichzelf.
"Normaal ben ik niet zo stoer. Ik had hulp van Axel, normaal ben ik wel aardig." Probeerde ze het paard wijs te maken. Of hij haar kon verstaan wist ze niet eens en waarom ze tegen hem sprak en meteen van alles vertelde was ook een raadsel. Misschien omdat ze toch wist dat hij het niet door kon vertellen, of haar heel vreemd zou aankijken. Toch? Ze twijfelde aan deze gedachte. Terwijl ze meer chips pakte en weer voor de neus van het paard hield.

( op mobiel getypt. Spijt me dus van typ en spelfouten. Als je er echt niks mee kan meld het even. Dan zal ik het morgen aanpassen )

Ondertussen was Destin helemaal van de wap af en had hij géén idee wat er nou daadwerkelijk met hem ging gebeuren. Net mocht hij nog heerlijk buiten in de paddock staan, en nu moest hij in een nóg kleinere ruimte dan zijn stal? Wat dachten die achterlijke tweevoeters wel niet. Schichtig draaide hij zijn hoofd toen een wat hogere stem zijn aandacht trok, om vervolgens zijn hoorzintuig te prikkelen.
De mannen en het meisje hadden een conversatie, waar Destin overigens niet heel erg mee bezig was, hij maakte zich meer zorgen over het feit dat hij gedwongen werd om te trailer op te lopen. Iets wat hij niet ging doen en hij dácht toch echt dat hij dat ondertussen duidelijk had gemaakt. Maar als ze het zo wilde spelen prima, hij zou geen stap meer verzetten. Destin nam een aantal stappen achteruit, waardoor hij op de geasfalteerde grond kwam te staan. Tot zijn verbazing deden ze niet opnieuw een poging om hem de trailer op te krijgen, maar duwde ze het halstertouw dat verbonden zat aan zijn halster in de hand van het meisje. Lichtelijk verbaasd keek hij haar aan. Wie ze was wist hij niet, maar gelukkig was hij ver weg van de trailer.
Het bleven rare wezens, die tweevoeters. Zijn aandacht gleed naar het meisje en met een nog lichtelijk angstige blik keek hij haar aan. Haar hand gleed over zijn hoofd heen en tevreden briestte hij. Ze ging niet ruw met hem om, dat was voor hem al een voordeel en op de een of andere manier voelde hij zich nu wel op zijn gemak.
Iets eetbaars werd hem voorgehouden en gretig namen zijn lippen het chipje aan. De zoute smaak vulde zijn mond en meteen hief hij zijn hoofd op, om vervolgens zijn bovenlip omhoog te krullen en te flemen. Dat was een stuk lekkerder dan dat droge hooi dat hij hier te eten kreeg! Smakkend naar meer knabbelde hij zachtjes aan het zakje waar het eten in zat, duwde zijn hoofd even lomp tegen het meisje aan en nam het chipje aan, die opnieuw voor zijn mond werd gehouden. Hier kon hij wel aan wennen.
Ze stonden al een tijdje stil en ondertussen voelde hij hoe de energie in zijn lichaam zich weer opstapelde. Ongeduldig zette hij zijn tanden in het halstertouw, trok er zachtjes aan en keek met smekende ogen naar het meisje. Konden ze niet gaan lopen? Dan kon hij zijn energie een beetje kwijt. Trippelend op zijn plaats duwde hij zachtjes zijn neus tegen haar gezicht, sloeg zijn staart een enkele keer tegen zijn gevlekte lichaam en snoof. Het zou fijn zijn om even een wandeling te maken, dan kon hij dit terrein even verlaten; vanaf zijn 2 jaar stond hij hier en hij was er nog géén enkele keer uit geweest. Destin was enkel zadelmak gemaakt en ingereden, maar na die tijd was er vrij weinig met hem gedaan. Het was dus duidelijk dat hij veel moest leren, maar omdat hij zo leergierig was zou dat niet heel veel moeite kosten.

( Hoop dat je er iets mee kunt, zo niet verander ik hem nog wel wat! ^^ )

Ze voelde zich zo dom, ze had iets gedaan waarvan ze niet eens wist wat ze ermee moest doen. Het was geen hond ofzo die ze had gekocht, het was een veel groter beest. Het was even groot als haar en was behoorlijk gevaarlijk. Ze voelde zijn neus tegen haar gezicht, deze haalde haar uit haar gedachte en ze keek het dier even vragend aan.
"Wat is er dan?" mompelde ze tegen het beest en ze zuchtte zacht. Ze merkte dat hij chips lekker vond dus gaf ze hem nog een beetje chips. Ze keek nog steeds met haar donkere ogen naar het beest, deze ongeduldig leek te zijn voor iets. Dat was het dier in ieder geval in haar ogen. Ze keek het dier onderzoekend aan en schudde haar hoofd.
"Als je maar niet denkt dat ik op je ga rijden." Sprak ze hem en ze beet op haar lip, ze moest het dier zien te verkopen. Dat kon niet anders, want ze kon er niet op rijden. Misschien dat het haar wel lukte. Opnieuw keek ze naar het dier en toen om zich heen, natuurlijk, het had beweging nodig, waarom was het hier anders?
"Je wil lopen?" waarom ze tegen het dier sprak wist ze niet eens, maar het zorgde ervoor dat ze rustig werd. Het paard liet haar nadenken, zonder dat ze meteen helemaal gek werd. Zenuwachtig deed ze een paar passen vooruit en ze hoopte Destin haar zou volgen, ze had nog nooit een paard vastgehouden, dus ze had geen idee hoe zo'n dier zou reageren als ze met hem wilde lopen. Ze durfde ook niet om te kijken naar hem en ze hoopte vurig dat ze niemand tegen kwam of dat iemand met haar ging praten. Ze had geluk dat ze niemand kende hier, dan had ze minder kans dat ze haar zo zouden zien sukkelen met het paard. Ze liep uit de bak uit en haalde opgelucht adem, zo ver was ze al gekomen. Maar nu, ze had geen idee welke kant ze op moest. Richting het meer? Ze hield van het meer, misschien vond Destin dit ook een leuke plek, ze keek om naar het paard. Nog steeds zenuwachtig en ze werd haast bang van zijn lichte ogen. Hoe kon een dier zulke lichte ogen hebben! Dacht ze geschrokken bij zichzelf en keek snel weer voor zich uit.
Rustig, probeerde ze in haar gedachte te krijgen en met langzame passen, wilde ze richting het meer lopen. Zo hoopte ze ook niemand tegen te komen en hoopte ze dat niemand haar zag. Als een kat die ongezien wilde blijven, begon ze het terrein af te lopen.
Ze wilde met een hand haar paarse haar vasthouden, maar dat kon ze niet. Een wat wanhopige zucht kwam tussen haar lippen door en ze keek naar het zakje chips. Wat onhandig pakte ze er weer een handje uit en gaf het aan Destin. Hij bleek het lekker te vinden en hoe sneller zij ervan af was, hoe eerder ze haar hand weer om haar haren kon plaatsen. Ze moest iemand hebben, dat wist ze zelf ook. Misschien kon ze de eerste de beste die ze tegen kwam iets vragen? Maar ze durfde niet, een meisje kwam langslopen. Haar ogen durfde ze niet eens van de grond af te houden, want waarom zou ze? Mensen vonden haar gek en ze zouden haar vast uitlachen. Misschien wel slaan, zoals ze eerst altijd deden? Maar dat was niet de rede dat ze niet met mensen durfde te praten, het was Axel. Ze bleef het liefst uit de buurt van mensen. Al kon ze ook niet zonder mensen en hun gesprekken, maar zij luisterde dan. In een restaurant, of in een trein. Zij was niet eens deel van het gesprek, maar zo voelde zij het.

Iets viel op de grond en Digno vloog een stuk naar voren. Pasqual greep diens manen vast, maar een flinke bok zorgde ervoor dat hij opzij gleed en het laatste sprongetje opzij zorgde ervoor dat hij ervanaf gleed. Niet al te zachtzinnig knalde hij in het zand van de bak en even bleef hij liggen. Een kreun kwam over zijn lippen. Pasqual was vol op zijn ribben terecht gekomen en adem halen ging even niet. Minutenlang lag hij op gekruld op de koude zandvloer. Beweging zat er niet in. Mensen die in de kantine hadden zitten kijken kwamen nu naar de bak toegestormd en kwamen uiterst bezorgd de bak in. Digno was heerlijk rondjes aan het rennen. Ze stelden hem vragen maar hij gaf geen antwoord, kon er alleen maar wat gekreun uitkrijgen. Zijn ribben deden zeer en hij voelde zich niet fijn. Na een kwartier kwam hij overeind, keek even heel bewust niet naar Digno, en ging in de kantine zitten. Hem werd gevraagd wat ze met Digno kon doen en met hulp van een stuk of drie mensen werd Digno het paddock ingegooid. Pasqual waarschuwde ze nog wel even voor het feit dat Digno ook best wel goed kon springen, maar het leek ze vrij weinig te doen. Oké, als ze zo naar hem toe zouden komen met de vrolijke mededeling dat Digno over het hek was gesprongen, dan ging hij ontploffen. Nog een kreun verliet zijn lippen en mensen keken bezorgd naar hem. Ze kwamen naar hem toe om te vragen of ze iets voor 'm konden doen, maar hij wimpelde ze ruw af. Hier had hij geen zin in. Toen hij weer adem kon halen, probeerde hij trillerig te zeggen dat hij dankbaar was dat ze hem geholpen hadden maar dat hij nergens meer last van had. Dat hij Digno weer ging halen en dat hij dan maar weer even ging kijken of Digno klaar was met etteren. Het was niet heel erg verrassend voor Pasqual dat hij er juist vandaag was afgelazerd. Digno was al wat hyperder dan normaal vanwege de sneeuw, en op zo'n moment kon alles hem compleet gek maken. Een jas die over de bakrand hing, een balkje, de manegekatten, echt alles. Pasqual liet een zucht horen en keek toen naar buiten, waar een aantal mannen met een paard bezig waren. Zo te zien wou dat paard absoluut de trailer niet in. Toen ineens het paarsharige meisje opdook, veerde hij omhoog. Onmiddelijk greep hij zijn ribben vast en kreunde lichtjes, maar hield wel in de gaten wat er buiten gebeurde. Hij stond op van zijn stoel, was dolblij dat hij zijn jas nog aanhad, en schuifelde naar buiten. Mensen die hem hadden geholpen keken hem bevreemd na. Het kon hem niet schelen. Voorzichtig bewoog hij zich voort en duwde de deur naar buiten open en ging nonchalant geleund tegen de muur luisteren naar wat er gezegd werd en keek wat er gebeurde. Aya stond daar met een zak chips, er heilig van overtuigd dat ze dat paard moest redden. Het bedrag dat genoemd werd was wel belachelijk en Pasqual keek dan ook bevreemd op. TOen de mannen met het contante geld wegliepen, wou hij ze achterna, maar hij zag dat Aya het dier chips voerde. Uiteraard nam het paard dit aan, want ja, daar was het een paard voor, maar dit kon niets anders dan fout aflopen. Hij wou naar haar toelopen maar keek het nog even aan. Ze leek geen verkeerde intenties te hebben. Toch leek ze geen verstand van paarden te hebben. Ze hadden er nog nooit over gepraat, over paarden, maar zoals hij haar nu zag, vond hij dat ze geen verstand had van paarden. Ze zei iets tegen het paard en Pasqual glimlachte lichtjes. Vanaf een afstandje volgde hij het paarsharige meisje en toen ze het paard liet grazen, ging hij naast haar staan.
"Dure koop heb je daar gedaan," merkte hij met een lachje op. "Ik ga er zo eens achteraan. Voor dit paard mogen ze dat niet eens vragen, joh." Hij gaf het paard wat voorzichtige aaitjes over zijn hals en zag dat het dier niet echt een problematisch dier was. Althans, hij vond zijn karakter wel redleijk vriendelijk. Waarschijnlijk was het geen verkeerde koop, maar als je nog nooit iets met paarden had gedaan, was het wel degelijk een domme koop. Onverantwoord...
"Mooi dier is het wel," zei Pasqual vrolijk waarbij hij weer naar de hengst keek. Het was een jong dier, nog redelijk kneedbaar. Daar kon Pasqual haar wel mee helpen, mocht ze dat willen. Bedachtzaam staarde hij voor zich uit. Ze hadden nog stallen op het terrein. Dan kon.. Nee, dat was onzin! Aya had het dier gekocht dus was het allemaal aan haar. Al.. kon ze waarschijnlijk wel wat hulp gebruiken. "Wat ben je eigenlijk van plan met het paard?" vroeg hij nieuwsgierig. "Waar ga je hem stallen en wat ga je met hem doen?"

Ook ditmaal pakte hij de chips maar al te graag aan. Genietend likte hij over zijn lippen, schudde vervolgens met zijn hoofd. Zo te zien begreep het meisje wat hij bedoelde, want ze begonnen met lopen; van het terrein af! Dat was echt enorm lang geleden, dus ergens vond hij het enorm spannend waardoor hij af en toe een stukje vooruit dribbelde.
Genietend van de frisse lucht en de nieuwe omgeving duwde hij zijn oren naar voren, liet zijn ogen het gebied een beetje verkennen en zodra er iets bewoog, sprong hij een stukje opzij. Al snel kwamen ze bij het meer aan, daar stopten ze en hij kreeg toestemming om wat te gaan grazen. Op zijn gemak begon hij wat grassprietjes te zoeken, zijn neus duwde de sneeuw opzij, maar tevergeefs. Er was geen enkel eetbaar grassprietje te vinden, door de sneeuw kreeg het de kans niet om te groeien en voor de rest was het al kaal gevreten. Sloom hief hij zijn hoofd op, zag dat nog een tweevoeter erbij was gekomen en nieuwsgierig duwde hij zijn neus in zijn nek. Zijn grote ogen keken hem aan en snuivend kwam hij een stap dichterbij. De hals van Destin leunde lichtjes op de schouder van Aya, terwijl zijn neus en lippen de jongen grondig onderzochten. Wie was dat dan weer?
Ze vertelden wat tegen elkaar, maar Destin verstond er geen woord van en besloot zelf maar op verkenning te gaan. Zeurend trok hij aan het halstertouw, trok haar zachtjes mee en toen ze eenmaal bij het water kwamen, liet hij zijn hoofd zakken en met een zachte dreun botste zijn neus tegen het ijs. Geschrokken gooide hij zijn voorhand een stukje in de lucht, schudde verbaasd zijn hoofd en snoof vervolgens een enkele keer. Wat moest dat nou weer voorstellen? Water was toch om te drinken, waarom kon hij zijn neus hier dan niet insteken en het drinken? Destin draaide zijn hoofd naar de tweevoeters, briestte een keertje en draaide vervolgens zijn lichaam weer op. De wereld van de tweevoeters was raar, héél raar.

Oh, flut haha. :')

Ze trilde wat, ze had nog nooit zo'n domme beslissing gemaakt. Ze had zomaar een paard gekocht, al waren de meeste verder en bedachte ze een slim plan, maar dat ging anders in het brein van Aya. Ze vroeg zich nog steeds af wat ze had gedaan had. Ze moest van het beest af zien te komen, ze knikte bij deze gedachte. Dat was slim, eindelijk probeerde het brein van Aya een idee te bedenken. Ze keek over het bevroren meer en zuchtte. Haar ogen verplaatste zich naar het dier en opnieuw gaf ze wat chips.
"Dure koop heb je daar gedaan." Met een schok was ze haast aan de andere kant van het paard beland. De zin die erop volgde had ze niet eens gehoord. Haar hoofd was heel ergens anders, verstoppen, verstoppen. Kwam er door haar gedachte, ze moest niks zeggen, dat was beter. Haar donkere ogen staarde naar de grond, Zo stond ze even, totdat ze haar ogen langzaam naar degene liet gaan die wat had gezegd.
Maar in plaats van opgelucht, werd ze er enkel zenuwachtiger van.
"Jij bent ook overal." mompelde ze zacht en deed een stapje achteruit. Hij wist wat er met haar was, waarom ontliep hij haar niet? Ze snapte het niet helemaal.
"Mooi dier is het wel," ze knikte onzeker.
"Hij heeft enkel enge blauwe ogen." Sprak ze zacht, haar ogen waren haast zwart en het was moeilijk om haar pupillen te zien. Verder ging ze weinig met mensen om, dus zag niet vaak blauwe ogen. Ze staarde weer over het meer, niet wetend wat precies te zeggen. Ze schrok toen het paard weer aan het touw trok en ze liet zichzelf eigenlijk leiden door het paard. Langzaam liet ze het touw los en keek naar Pasqual.
"Ze wilde het naar de slacht brengen." Haar onderlip trilde zacht en ze beet er dan ook op, waardoor het ophield.
"Enkel omdat niemand hem wilde, dat is gemeen." Ze keek van het paard en staarde met haar donkere ogen over het meer.
"Dat doen ze bij mensen toch ook niet? Dan is er nog niet eens wat mis met hem." Ze doende hierbij meer op zichzelf. Met haar was wat mis en zij mocht verder leven, terwijl ze een gezond dier wilde wegdoen.
"Ze wilde een gezond dier vermoorden." Ze knikte, maar ze keek niet eens om naar Pasqual. Ze keek naar Destin, deze met zijn neus tegen het ijs stootte en ze grinnikte even. Ze liep op hem af en ging op het ijs staan, ze wist dat het dik genoeg was, want het had genoeg gevroren. Ze hief haar handen uit naar het paard, alsof deze nu moest begrijpen dat het bevroren was. Ze had er enkel niet aan gedacht dat een paard veel zwaarden woog als haar en wist niet of het daar wel dik genoeg voor was.
"Het is geen water meer gekkie. Het is ijs." Probeerde ze hem dan ook uit te leggen.
"Wat ben je eigenlijk van plan met het paard?" vroeg hij nieuwsgierig. "Waar ga je hem stallen en wat ga je met hem doen?" Die zinnen zorgde ervoor dat ze weer zenuwachtig werd en ze hield een pluk haar vast.
"Ik.." Ze dacht na, wat ging ze met hem doen? Niks, ze kon niks. "Rondlopen?" fluisterde ze, onhoorbaar haast voor Pasqual. Enkel als hij dichterbij stond zou hij het kunnen horen.
"Hij... Ik..." Ze zuchtte en sloeg haar ogen wanhopig even ten hemel.
"Ik ga iemand voor hem zoeken." Opnieuw sprak ze zo zacht, haast alsof ze iets gedaan had. Maar in haar ogen had ze het ook, misschien was hij beter af dood als dat hij bij haar was.
"Ik weet niks van paarden." Ze schaamde zich, waarom moest Pasqual hier nu komen. Ze wilde niet dat hij wist dat ze zo... Dom was. Zo snel beslissingen nam en nu zat te kijken als een dom konijn. Ze knikte, ja, ze was wel een dom konijn op dit moment.
"Het spijt me, ik-" Ze zuchtte. "Ik heb het enkel erger gemaakt hè?" Ze keek schuldig naar Pasqual, ze wilde het dier zo graag helpen. Maar ze had zo stom gedaan om hem te kopen.

"Ik.." Het bleef even een tijdje stil. Pasqual keek naar het paard en zag met een grijnsje toe hoe het paard volledig verbouwereerd was toen hij geen water kon drinken omdat het meer was dichtgevroren. Dat was behoorlijk suf. Maar komisch. Het leek Pasqual een heerlijk dier om mee te werken en hij begreep niet helemaal waarom het in godsvredesnaam naar de slacht zou moeten. Leek hem wel een harde noot om te kraken, maar geen onmogelijke noot. 't Paard kwam zeker niet al te agressief over, meer onwetend. Net als Aya. Wat dat betreft leken ze dé perfecte match te zijn.
"R....o..n?" Dat volgde hij niet. Het leek 'm niet logisch. Dit zou niet echt goed gaan, dacht hij zo.
"Hij... Ik..." Aya liet een zucht horen en maakte op Pasqual een wanhopige indruk. Logisch. Hm... Als ze erachter zou staan, als ze het paard wou helpen, kon Pasqual háár helpen door opzich tips te geven. Maar goed, mocht ze dat niet willen, dan was dat ook haar keuze, dan zou Pasqual haar graag helpen met het zoeken van een goed baasje voor de jonge hengst. Enge ogen? Daar was Pasqual het niet mee eens. De lichtblauwe ogen vond Pasqual erg goed staan bij het dier en het zag er mooi fier uit.
"Ik weet niks van paarden." Dat was hem wel opgevallen ja. Hij glimlachte naar haar. "Ik had al zoiets door, weet je?" zei hij vrolijk.
"Het spijt me, ik-" ze viel even stil en vulde deze op door een zucht. "Ik heb het enkel erger gemaakt hè?" Hij schudde zijn hoofd en kwam wat dichter naast haar staan.
"Denk het eigenlijk niet. Je doet 't paard geen kwaad, maar je weet niet wat je moet doen. Je hebt enkel een goede daad geprobeerd te plegen. Alleen tja, onwetendheid. Maar het leven is er om dit soort dingen te doen. Als je zou willen kan ik je best wel helpen hoor. Mocht je 'm willen houden dan wil ik je best helpen met hoe je 'm moet verzorgen. Je zou 'm eventueel kunnen stallen bij mij thuis, heb nog wel een lege stal staan. En anders als je dat niet wil moet dat wel lukken bij jou thuis." Hij viel heel even stil, dacht na. Eigenlijk had Aya dan minimaal 2 uur begeleiding nodig met hoe ze moest voeren, borstelen, stal uitmesten en beweging geven. Dat ging Pasqual reteveel tijd kosten, wat hij uiteraard wel voor haar overhad, maar hij moest er zelf ook rekening mee houden dat hij Perrie had, dat hij Digno en Papalita moest rijden. En niet te vergeten de lessen met Morgan. Dit alles kon behoorlijk wat tijd van hem gaan vergen en dan ook nog twee uur ongeveer bezig zijn met Aya... Hij had het er zeker voorover, maar hij wist niet of Aya dit zelf zo tof zou vinden, nadat ze hem verteld had over Alex. Het kon hem eigenlijk niet schelen dat ze een stem in haar hoofd had. Hij had al iets vermoed, hij had al doorgehad dat er iets bijzonders aan haar was, maar het maakte hem niets uit. Laatst had ze hem al niet geloofd, maar alsnog wou hij het proberen.
"Aya..." zei hij zachtjes, haast op een dwingende toon. "Het kan me echt niet schelen of jij nou iets in je hoofd hoort of niet, je hebt er niet zelf om gevraagd en ik vind je een geweldig leuk persoon. Iedereen heeft zijn gekke dingetjes. Ik ook. Ik haat even getallen. Oneven getallen vind ik geweldig. Ik weet niet waar het vandaan komt. Dus het is oké, oké? Geloof me, Aya." Zijn hand was als vanzelf op haar schouder beland en hij keek in Aya's donkere ogen. "Geloof me, alsjeblieft. Of geef me op z'n minst de kans te bewijzen dat ik niet vind dat je raar bent."

Ze was haast opgelucht dat Pasqual niet boos was. Ze had namelijk wat doms gedaan en inderdaad, ze wist niks van paarden. Aya glimlachte naar hem toen hij haar wilde helpen om het dier te verzorgen, ze keek even naar Destin en vroeg zich af of hij wel zo'n kluns als baasje wilde. Ze kon niks en het probleem was ook dat ze niet eens wist hoe ze de hoeven schoon zou moeten maken. Als iemand niks wist van paarden, dan was zij het wel. Toch leek het haar altijd leuk om op een paard te zitten en door het bos te lopen, maar het was er nooit van gekomen. Was dit dan een kans die ze moest aangrijpen? Ze twijfelde, Axel vond Pasqual stom en misschien was alles te mooi om waar te zijn. Hij had vast geen tijd om haar simpele paarden dingen te leren. Het was sowieso dom en ze moest eerst nog van alles voor het beest kopen. Het enige wat ze nu had was een paard en ze had geen idee waar ze het moest stallen. Bij haarzelf? Bij Pasqual, ze verkoos liever zichzelf, maar bij Pasqual.... Nee, ze was bang hem dan nog vaker tegen te komen. Ze kon niet van hem vragen dat hij vaker met haar omging als dat hij al deed.
"Je hoeft dat niet te doen hoor. Het is aardig dat je het wil doen, maar je hebt het vast al druk genoeg." Ze glimlachte verlegen naar hem, want ze wilde niemand tot last zijn. Ze kon hem geld geven, zoveel hij wilde, of zoveel hij nodig had. Anders wist ze ook niet wat ze hem moest geven. Waarom was Pasqual zoals hij was?
Hij was... Anders, normaal en sociaal. Dingen die zij niet was, ze sloeg haar ogen neer en vroeg zich haast af waarom hij hier weer was. Waarom hij steeds meer dan een paar minuten bij haar bleef.
"Ik kan niet verwachten dat je haast verplicht met me om gaat." Ze sprak zacht en angstig.
"Het kan me echt niet schelen of jij nou iets in je hoofd hoort of niet, je hebt er niet zelf om gevraagd en ik vind je een geweldig leuk persoon. Iedereen heeft zijn gekke dingetjes. Ik ook. Ik haat even getallen. Oneven getallen vind ik geweldig. Ik weet niet waar het vandaan komt. Dus het is oké, oké? Geloof me, Aya." Tranen kwamen haast in haar ogen. Niemand had ooit gezegd dat ze leuk was of dat het niet uitmaakte. Toch vond ze het moeilijk om de jongen te geloven, waarom wilde een gezond iemand zo met haar omgaan. Ze glimlachte flauw toen hij zei dat hij even getallen niks vond. Toen hij haar vroeg om hem een tweede kans te geven keek ze op. Ze pakte zijn hand van haar schouder en begeleidde deze weer langzaam langs zijn lichaam.
"Wat is het met jou Pasqual?" vroeg ze zacht en onzeker.
"Je bent knap, sociaal en vriendelijk tegen iedereen. Dat ben ik niet Pasqual." Haar stem trilde. Natuurlijk zag zij ook dat Pasqual knap was, als ze Axel niet had, zou ze ook zeker wat hebben geprobeerd. Maar nu was et anders, ze was veranderd. Angstig geworden en onzeker. "Ik probeer mensen af te schrikken door mijn haarkleur en kleding, In de hoop dat ik niet word aangesproken." Ze zuchtte en wende haar ogen af.
"Jij kan iedereen krijgen, elk meisje wil vast met jou hebben en wanneer het uit is met de een, dan staat er weer een andere klaar om je te troosten. Je hebt vast genoeg vrienden die steeds weer met je om willen gaan." Ze slikte de tranen weg die op wilde komen. Want hij had alles wat zij niet had, vrienden en liefde. Die van haar moeder telde ze niet mee, natuurlijk niet. Ze bedoelde niet dat hij zo was, dat hij ook van meisje naar meisje ging, maar ze bedoelde dat hij alles had.
"Wat zorgt ervoor dat je zo graag wil dat ik je een tweede kans geef? Dat je met mij om wil gaan?" Nu keek ze op naar hem.
"Wat zorgt ervoor dat je zo graag mij als vriend wil? Terwijl je er al zoveel hebt." Ze snapte het niet, hij had alles wat hij wilde en toch wilde hij met een gebroken meisje omgaan. Een meisje dat vreemd was voor de wereld, ze probeerde te bedenken waarom hij haar vriend wilde zijn. Maar ze snapte het niet. Kon hij het gewoon niet hebben als iemand niet zijn vriend kon zijn? Ze schudde haar hoofd, zo'n type vond ze hem niet.
Ze liep naar Destin en streelde zijn neus. Het begon te sneeuwen, ze hield van de witte wereld. Alles wat lelijk iwas, werd onder een laag puur wit genesteld. Het zorgde er wel voor dat ze terugdacht aan de ijsgrot, waar ze Pasqual had vertrouwd op haar kapotte kant. Nog steeds vroeg ze zich af waarom hij, waarom Pasqual.
Ze pakte het halstertouw weer vast.
"Ik zou het geweldig vinden als je zou willen helpen, maar voel je niet verplicht." Zei ze hem met een trieste glimlach.