Maybe we can be friends?& Doom

Rustig liep Taylor door de stallen. Ze had het papiertje in haar hand, die ze van de man had gekregen. Het adres stond er op van de stal, en de naam van het paard. Met alle liefde en plezier, had ze de fries van een vrouwtje gereden, maar het aller liefste had ze natuurlijk haar eigen paard gehad. Toen ze deze advertentie over een Andalusiër had binnen gekregen, wou ze meteen gaan kijken. Al had ze wel gehoord dat het zeker geen makkelijk paard was, maar ze zou kijken of er een enige conectie was, zoja, dan zou ze hem wel willen hebben. Dan kon ze hem verder trainen, zijn streken er uit halen en een band opbouwen. Er was niemand in dit gebouw te zien, en in een paar stallen stonden maar paarden. Vreemd. Wel stopte ze even bij elk paard, om hem een aai over zijn neus te geven, en om te kijken of het het paard was waar het om ging. Geen een van de paarden leek op een Andalusiër. Verslagen ging ze op een strobaal zitten. Wat moest ze hier nou doen? Er stond geen telefoon nummer op het papier, beetje eigenaardig. Tot dat ze een zware mannen stem achter zich hoorde. "Hallo meis, sorry dat ik een beetje laat ben. Doom staat in een van de achterste stallen." Sprak de wat dikkere man en liep al voor uit. Hij gebaarde dat ze achter hem aan moest lopen. Met een zucht verliet ze de strobaal en sjokte achter hem aan. Die gast was een kwartier te laat, en vond dit zaakje allemaal maar vreemd, maar als Doom de moeite waard was, zou ze hem hier vandaan halen. Ze zou hem stallen bij de manege. Daar kon hij een eigen stuk land krijgen, en een eigen stal. "Nou hier is het beesie dan, je mag hem uitproberen in de binnenbak, daaro. Je zult zijn streken van zelf merken, en ik wil trouwens 1200 voor hem hebben, hoger krijg ik toch voor hem." Zei de man met een lach. Taylor begreep de lach niet helemaal maar liet het er maar bij. Toen ze de stal in keek verscheen er een glimlach op haar gezicht. Doom was echt een prachtig paard. "Waar licht zijn tuig?" Vroeg ze aan de man, die naar een kamer gebaarde. "Ik moet er weer vandoor meis, als je hem wat vind mag je hem morgen om twaalf uur ophalen, en betalen." Zei hij, en sjokte de stallen uit. "Oké Doom, nu zijn het jij en ik." Ze stak haar hand naar hem uit, zodat hij daar even aan kon ruiken.

&Doom

Vandaag was de dag dat het ging gebeuren, het gebeurde ieder jaar dus hij was er voortaan we aan gewent, maar lang kon hii het daar niet uithouden, ja waar hij nu aan dacht was die smerige kleine stinkende stal waar hij voor een paar dagen in moest. 3 dagen per jaar.moesten alle paarden van weide wisselen of op stal, dit kwam doordat de boer dan alle hekken ging controleren of vervangen en het was dan zeker niet handig als er een paard in de weg stond. 2 stevige sterke mannen kwamen bijde met een touw op Doom afgelopen. De boer had zeker wel geleerd van het vorrige jaar waar Doom 3 mensen omver had gelopen waarvan er 2 in het ziekenhuis belandde met gebroken benen en armen. Doom had maar besloten om dit keer zich zelf te gedragen, dan had hij misschien kans dat hij net als alle andere paarden in een wei mocht. Hij liet de mannen hun touwennaan zijn halster vast klikken en liet zich naar de stal leiden wat voor de boer zijn verbazing erg goed was. Toch kon Doom her niet laten en beet een van de mannen net voordat hij de stal uit was in zijn boven arm. Zo kon hij toch nog even laten weten dat hij hier toch niet zo gedient van was. Niet veel later verliet de boer het terein waardoor Doom zowat alleen in de stal was. Enkele paarden stonden ook binnen maar dat waren wat oudjes die geen vlieg kwaad deden. Zo af en toe schopte hij uit verveling wat met zijn been tegen de stal deur aan. Het enige wat er in zijn stal lag was vies stro wat er ook niet zo smakelijk uit zag. Plots toen hij wat voetstappen hoorde schoten zijn oren naar voren en ging hij aan de deur staan. Hij kon niet veel zien, alleen dat er een meisje was die alle paarden even wat aandacht gaf behalve hem zelf. Langzaam schoven zijn oren in zijn nek toen hij de boer aan zag komen die een gesprek met het meisje begon. Hij hoorde zo af en toe zijn naam vallen in het gesprek, had de boer nou weer iemand die intresse in hem had.. Die mensen bleven maar proberen. Toen ze richting zijn stal kwamen gelopen wist hij het zeker, ze kwam voor hem. Toen het meisje voor zijn deur kwam staan en nog wat met de man praatte was Doom langzaam wat naar achter geschove zodat hij tegennde kant aan stond. Toen het meisje haar hand uit stak richting hem hief hij zijn hoofd wat zcheef maar aarzelde geen moment. Zijn oren vlogen naar achter en als een gek stormde hij naar de staldeur toe. Hij ontbloote zijn tanden wat en hapte richting de hand. Niemand moest bij hem komen en al helemaal niet aan hem. Die idioote 2 voeterss..

Taylor wachtte op de reactie van Doom, die zijn hoofd even schuin hield. Maar daarna op de deur kwam af gestormd en naar haar hand hapte. Snel trok ze hem terug, maar deed geen stap weg van de stal deur. Ze was geschrokken, dat wel. Het was een onverwachtste beweging van hem geweest. De man had gezegd, dat het een paar streken waren, maar deed paard leek enigzins wel gewoon vals, of hij had zijn dag niet, of hij hield gewoon niet van mensen. Kon ze hem uberhaupt wel gaan berijden, dat betwijfelde ze. Maar meteen een paar seconden, na Doom's verasings aan val, gaf ze hem een corrigerende tik tegen zijn neus. Dat vond hij waarschijnlijk echt niet grappig, dus uit voorzorg deed ze nu wel een stap naar achteren. Ze hield ergens wel van een paard die haar uit daagde, maar het moest niet te gek worden. "Pas op hé." Zei ze op een strenge toon. Natuurlijk had ze respect voor paarden, maar dat moesten ze ook voor haar hebben,en als zij Doom ging behandelen als een koning, en als een bange kip zou weg gaan, dan werd het al helemaal niks. "Ik ga je tuig halen." Zei ze tegen het paard waarna ze richting de kamer liep, waar de man naartoe had gewezen. Ze vond het wel een beetje vreemd, dat er hier paarden stonden, maar dat er helemaal niemand was gewoon. Deze stalling, was gewoon een lange gang, met stallen, en een deur gat, waar de zadelkamer was. En een binnenbak, waar ze waarschijnlijk niet veel van moest gaan verwachten. Maar toch, ze hadden hier in ieder geval een binnen bak, het was gewoon een simpele pension stalling ofzo. Waarschijnlijk kwamen de eigenaren van de andere paarden ook nooit, want die zagen er ook niet al te best uit. De zadelkamer was donker, en vlug zocht Taylor naar het lichtknopje, die ze al snel had bereikt. Het licht flikkerde eventjes, maar verlichtte daarna de hele ruimte. Het was opzich best mooi, geen rotzooi over de grond ofzo. Aan de wallen hingen veel meer zadelsteunen dan nodig, op enkele hing een zadel, met daaronder een hoofdstel. Een sticker met de naam van het paard er op, zorgde er voor, dat je precies kon zien welk zadel van welk paard was. Handig bedacht. Ze zag al snel het zadel van Doom liggen. Dat zou nog eens een leuke rit gaan worden, bedacht ze zich onder tussen. Ze nam het zadel op haar arm en pakte het hoofdstel. Geen dekjes? Ze draaide zich om en zag een uitpuilende krat met dekjes, in alle kleuren en maten. Snel pakte ze een simpele blauwe. Rustig liep ze weer richting de stal van Doom, en legde zijn spullen op de strobaal. "Are you ready?" Sprak ze tegen het paard. Terwijl ze langzaam de staldeur opende.