Attention please.

Sta je dan. In een stal, vier muren om je heen. Drie muren met tralies zodat je nog wel een beetje rond kan kijken, maar je zicht is beperkt. In de hoek van de stal een drinkbak en voor je neus een voerbak. Op de grond stro wat je natuurlijk al helemaal vuil hebt gemaakt, een schoon paard zit er dan ook niet meer in. Mensen zetten je in een stal wanneer het regent, sneeuwt, koud is buiten, er niet genoeg plek is in het land of de paddock, er gereden moet worden en zo zijn er nog wel meer redenen. Waarom Wroys dit keer in de stal was gezet is simpel. Het weiland heeft van die leuke draadjes, groene of witte draden waar stroom op kan staan, welke niet zo heel erg stevig zijn. Elk paard weet dat het gras aan de andere kant van het draadje lekkerder is dus hoe kom je daar? Juist, door het draadje heen. Of je stopt je hoofd erdoor zodat je misschien net aan bij die plukjes kan komen. In zijn geval ging hij voor de makkelijke oplossing en dan ga je door het draadje heen. Moeilijk was het niet, met zijn zwarte bonte grote lichaam hoefde hij er niet veel moeite voor te doen. Stroom stond er niet op, wisten de mensen veel dat er een paard bij die grashalmpjes wou komen. Zo goed van vertrouwen die mensen.
Wroys duwde zijn grote neus door het vierkantje boven de voerbak. Elke keer als er mensen voorbij kwamen snoof hij een keertje luid, stak zijn oortjes strak naar voren en liet een slurpend geluidje horen. Geregeld bleven er mensen staan en kijken naar hem omdat het een best wel apart geluidje is. Dit maal liep er niemand door de stalgang, enkel het geluid van andere paarden in de andere stallen was te horen. Geritsel van het stro, gesnuif, af en toe een hoestend paard vanwege het stof in het stro. Wroys probeerde zijn blik op de stalgang te richten, in de richting waar de meeste mensen altijd vandaan kwamen. Kon hij ze al horen? De voetstappen van een mens door de stalgang? Wroys duwde zijn neus weer zo ver mogelijk door het vierkantje, een ie wat onmogelijke houding voor zijn hoofd maar het ging. Zodra de voetstappen hem naderde leek het alsof hij zijn lippen tuitte om te gaan fluiten, zijn wangen naar binnen zoog en zo een slurp geluidje maken in de hoop aandacht te krijgen.

Gelukt! Wroys trok zijn neus terug uit het gat en snelde naar de deur van de stal toe, daar kwam de jongen namelijk naartoe. Het geluid van het slot wat openging zorgde voor opwinding. Ongeduldig begon hij met zijn neus tegen de staldeur aan te duwen tot de jongen voor zijn neus stond. Ogenblikkelijk zette hij een pas naar achteren en bekeek de jongen eerst een keer goed voor hij verder ging. Mensen hadden hun persoonlijke ruimte, daar mocht hij niet inkomen behalve wanneer dat tegen hem gezegd word. Desondanks strekte hij zijn stevige hals uit naar de jongen om aan zijn broekzakken te snuffelen. Of het broekzakken waren wist hij niet, in elk geval kwam daar meestal het lekkers vandaan. Vliegen hadden zijn lichaam al verschillende keren aangevallen, nu ook weer. Het ene moment zat hij met zijn neus heen en weer te wiebelen over de broekzak van de jongen, het andere moment vloog zijn grote hoofd naar zijn benen toe om de vliegen weg te jagen. Zoveel jeuk! Op plekken waar hij niet bij kon met zijn staart of met zijn mond gebruikte hij de stalwand. Kont ertegenaan en schuren maar! Zo ook dit keer draaide hij een rondje, zette zijn kont tegen de achterwant aan en bewoog horizontaal heen en weer. Ondertussen hief hij zijn hoofd en liet hij zijn lipje hangen. Nog even en hij begon er te veel van te genieten.
Wroys lette niet meer op de jongen zijn persoonlijke ruimte en denderde met zijn grote lichaam naar hem toe. Wel twee hele passen. Om moe van te worden gewoon. In plaats van zachtjes aan doen met de jongen hield hij zijn hoofd naast de jongen zijn hoofd en begon met zijn lip heen en weer te gaan door zijn haar in de hoop dat er gekriebeld ging worden. Vooral tijdens het poetsen, rond deze tijd, kon hij zo genieten. Losse haren welke voor verschrikkelijke jeuk zorgde verlieten zijn lichaam dankzij het overheerlijke geborstel. Net zoals onder een koude tuinslang gezet worden na het rijden. Ook al zo overheerlijk. En toch kon er niets tegen het gekriebel van de mensen op.

Toch nog flutje geworden, faal.

Geen gekriebel terug? Balen. Wroys keek nieuwsgierig toe wat de jongen aan het doen was. Hoofd buiten de deur, vervolgens een halster. Wacht, halster! Er waren een aantal opties voor wat er kon gaan gebeuren als het halster straks om zijn hoofd heen zat. Optie een, hij mocht naar het weiland. Erg onwaarschijnlijk, maar met een beetje geluk kon het gebeuren. Optie twee, er ging gereden worden. Liever niet, tenzij ze wat leuks gingen doen. Optie drie, de vervelende losse haren werden weggepoetst en dan zou hij eindelijk vrij zijn van de jeuk! Een heerlijke gedachte. Terwijl hij nog bezig was met andere opties uitdenken had de jongen het halster al om zijn hoofd heen geschoven. Vervolgens liepen ze de stal uit de stalgang door naar buiten.
Wroys liet zich van zijn beste kant zien; vooral lief meelopen anders is je kans dat je naar het weiland mag helemaal verkeken. In plaats van dat ze naar het weiland gingen liepen ze naar de poetsplaat toe waar hij werd vastgezet. Zijn helder bruine ogen volgde de jongen bij elke beweging die hij maakte. Borstels kwamen tevoorschijn en toen kon het beginnen. Een heerlijke borstelbeurt waar hij in volle teugen van stond te genieten. Af en toe keek hij achterom naar de jongen, strekte hij zijn hals en trok zijn lip op of liet hem hangen omdat er weer een goed plekje was bereikt. Elke keer dat de jongen in zijn buurt kwam, en hij kon erbij, gaf hij een zacht duwtje met zijn neus tegen hem aan inde hoop dat hij nog lang niet zou stoppen met het borstelen.
Langs hen liepen af en toe paarden heen en weer. De een opgezadeld, de ander nat van het water of het zweet. Allemaal in de richting van de stallen. Een enkeling ging terug naar de paddock of het weiland. Af en toe zag je een clubje mensen langs lopen, een paard in het midden, verder leek het erf wel verlaten. Tsja, welke gekken gaan dan ook met dit weer naar de paarden toe. Veel te warm voor. Met de jongen was hij dan wel erg blij.

Wroys drentelde heen en weer toen er een ander paard bij hen kwam staan. Nieuwsgierig strekte hij zijn hals om het paard eens goed te bekijken. Naast hem werden weer van die maffe klanken geproduceerd waar hij meestal niets van snapte. Commando's welke hij had geleerd begreep hij maar al te goed. Niet dat hij er altijd naar luisterde. Het gesprek kwam tot een einde, het paard voor zijn neus liet hem alleen achter bij de jongen. Een warme hand ging over zijn hand heen waar hij zachtjes tegen blies. Was de poetsbeurt alweer voorbij? Nee toch niet. Zijn hoeven werden een voor een opgetild en schoon gekrabd. Geduldig hield hij zijn hoeven in de lucht tot de jongen ze weer neer zette. Ondertussen had hij de grond een keertje gecontroleerd met zijn lippen in de hoop nog wat eetbaars te vinden. Niet veel meer dan haren, welke hij nu dan ook aan zijn neus had hangen.
In plaats van opdringerig aan het touw trekken in de hoop dat hij naar het land mocht gaan liet hij een diepe zucht horen gevolgd door een verplaatsing van zijn achterbenen zodat zijn achterhoef op rust kon staan. Zolang hij niet terug hoefde naar zijn was hij al vrolijk. Als veulen had hij altijd heerlijk in het land mogen staan, af en toe een borstel beurt en een aai van iemand. Daarna weer terug het land in samen met zijn vriendjes. Ja, hij had een goed leven. Op de manege kreeg hij erg veel aandacht, tijdens de lessen kon hij zijn eigen gang gaan omdat het toch niet lukte hem op de hoefslag te houden. Oké, vooruit. Een enkeling lukte het om hem aan het werk te zetten. Rond hupsen in de bak en figuurtjes rijden kon leuk zijn, al hield hij meer van buitenrijden. Door het water heen crossen, een keertje zijn ruiter vervelen door zich kort te misdragen en zo verder. Opgesloten zitten tussen vier muurtjes waar in je rondje na rondje moest lopen was niets voor hem. Meer deden ze eigenlijk niet.
Wroys begon langzaam zijn voorbenen naar voren te plaatsen en zijn achterbenen naar achteren zodat hij zich goed kon uitrekken. Een keer briesen voor hij zich uitschudde en weer helemaal wakker was. Wat zouden ze nu gaan doen?