Aya

Ze stond met een zwak glimlachje in de deuropening. Haar vader kwam eraan, ze had hem al een tijdje niet gezien. Hij was op zakenreis geweest en hij kwam nu naar haar toe. Ze was zenuwachtig, maar tegelijkertijd blij. Witte sneeuwvlokjes dwarrelde neer, deze de al dikke witte laag sneeuw wat meer bijvulde. De wegen waren glad en op de stoep wilde je liever niet lopen. Maar daarom wachtte ze ook netjes.
De witte auto van haar vader was in zicht en geduldig bleef ze wachten misschien was het een andere, al was de glimlach op haar gezicht wat breder geworden. Hoe dichterbij hij kwam, hoe zekerder ze ervan werd dat hij het daadwerkelijk was. Nog even en hij was er, totdat ze lawaai hoorde. Een toeter van een wel erg grote auto, waarna alles heel snel ging. De vrachtwagen schoof, waardoor de bak op de weg terecht kwam. Haar vader die nog naar haar zwaaide, waarna ze haast in slowmotion zijn hoofd tegen het stuur zag gaan en daarna stond alles stil.
De witte auto was ingedeukt en de vrachtwagenchauffeur stapte uit. Op blote voeten rende ze.
"Vader." Snikte ze terwijl ze met haar voetjes door de sneeuw rende, op weg naar de auto. Scherven, waar ze niet op lette. Want ze moest haar vader helpen, Met haar handen sloeg ze de nog overgebleven scherven weg. Daar zat haar vader, klem, bewegingsloos en bloederig. Haar hand wilde ze op zijn gezicht leggen, totdat ze weggetrokken werd, totdat ze er ver vandaan waren en op de koude stoep stonden. Maar alle pijnen kwamen in een klap terug, het glas in haar voeten en in haar hand en de kou, haar dode vader..... Hij was dood. Dood, dood. De tranen bleven over haar wangen rollen en ze probeerde uit de greep te komen van de onbekende. Deze haar omdraaide, zijn ogen zochten die van haar. Haar haast zwarte ogen keken vol verdriet terug en ze liet zich op haar knieën zakken. Terwijl ze in de verte sirenes hoorde, vaag drong alles tot haar door. Ze was ergens ver weg.
"Het komt goed, ik help je erdoorheen." Sprak ze tegen zichzelf in een lagere toon. Axel, zoals hij eigenlijk hoorde te zijn. Haar fantasie maatje....
"Nee, het doet pijn..." Riep ze moeizaam en verdrietig uit.
"Ssst, Ik ben er toch." Daarmee stopte het gesprek en ze drukte haar hoofd tegen de borst van de vreemdeling aan.

(Een idee wat ik had voor Aya X3 Geen idee wie de vreemdeling is, iemand zin? Nee, had even zin om het wat uit te schrijven.)

(Ja hier ga ik allemaal kleine ideetjes planten van Aya X3)

Aya die steeds gekker word, dit is een kant die haar verhaallijn uit zou kunnen gaan, al hoeft het natuurlijk niet zo te zijn. Dit is een extreem geval van hoe het zou kunnen aflopen met mijn kleine gestoorde Aya. Pasqual heb ik erin verwerkt omdat hij iemand was die haar accepteerde en zij veel om hem is gaan geven dus dit is eigenlijk zo geschreven zoals op het moment haar "vriendenkring" (Enkel Pasqual:P) Eruit ziet.

Haar lichaam trilde, de kleding die ze aan had was niet door haarzelf aangetrokken. Het waren kleren deze enkel gestoorde aan moesten. Een te groot wit shirt, enkel haar broek was die van haar. Een skinny jeans, deze wat losser zat als normaal. Ze had geen schoenen aan en haar bleke huid leek enkel witter te zijn geworden.
Ze moest naar het gesticht, ze wist zelf niet eens meer hoe ze er was gekomen. Maar de mensen die op straat liepen, wisten het goed. Ze was aangetroffen in het bos, geheel onder de schaafwonden en sneeën. Ze had gerend, gevlucht voor degene die altijd achter haar aan zat. Axel, de jongen die haar hele leven overhoop had gegooid. Het was erger geworden, ze had om hulp willen vragen. Maar ze wilden niet zwak zijn en het had haar eenzaamheid daardoor niet opgelost. Axel kwam steeds vaker in "levende lijve" langs en het maakte haar gek en bang. Zijn lichaam deze te dicht bij haar kwam. Haar tegen een muur aan duwde, ze kon het niet en ze rende van hem weg. Met hem achter haar aan, zo hadden ze haar gevonden, als een hoopje in elkaar gevallen.
De hulpverleners wisten meteen dat er wat mis was, aangezien ze bang was en schreeuwde dat ze hem weg moesten halen. Ze wees naar niks en vertelde hen dat ze hem weg moesten halen. Dit was haar nieuwe huis, het huis van haar en Axel. De paarse plukken waren uit haar haren en het was langer geworden, een tatoeage had ze op een uitje in haar hals laten zetten.
Toen haar moeder vroeg waarom een ster, vertelde ze haar enkel dat het iemand was. Een persoon, maar ze wist niet wie. Ze mistte die persoon en met de ster was deze er nog. Ze kon niet eens meer een gezicht in haar hoofd naar boven halen.
Ze wist enkel het bestaan van de dokters, haar moeder en haar vader, de mensen die ze had ontmoet leken weg te zijn, verdwenen uit haar herinnering. Axel drukte ze allemaal naar achter, om ze tot de zijne te maken. Al kon hij nooit het gevoel dat die mensen haar gaven verwijderen.

"Waar is ze?" Haar moeder stond bij de balie, haar dochter had ze twee maanden niet mogen zien, dat was volgens hen beter voor haar. De twee maanden waren voorbij en ze was er, ze wilde haar dochter zien. Hoeveel vooruitgang ze hadden gemaakt. Aya werd in een andere kamer gezet, een kamer met een grote spiegel. Waardoor de moeder kon kijken.
"Axel, ik wil hier niet zijn." Sprak ze zacht en haar moeder keek om naar de artsen.
"Ze praat nog met hem." In haar ogen was de verdriet te zien, ze leek zelfs ouder te zijn geworden.
"Ssst, het is niet erg, we komen er samen uit." Het was niet geruststellend, het was neutraal, hij sprak tegen haar zonder gevoel. Maar niemand mocht bij haar komen.
"Jullie zouden ervoor zorgen dat het minder werd." Haar moeder werd boos en de artsen knikte.
"Het duurt een tijdje, Axel is iemand waarom ze terugvalt wanneer ze angst heeft." sprak een arts de vrouw moest haar best doen om niet te huilen.
"Haal haar er gewoon uit." Sprak ze dan ook en de artsen luisterde. Ze vertelde haar dat er een bezoeker was en ze glimlachte zenuwachtig. Ze liep met hen mee en toen ze haar moeder zag glimlachte ze.
"Mama!" sprak ze, een woord dat ze eigenlijk nooit gebruikte.
"Hoe gaat het lieverd?" Het deed haar pijn, het woord mama, maar ze liet het niet merken.
"Ik vind het hier niet leuk, we willen weg." Haar moeder drukte een vinger op haar lippen.
"Jij lieverd, er is geen we. Spreek niet over hem." Aya slikte en knikte flauw.
"Je weet dat je hem zelf aanmaakt lieverd, niet met opzet. Dat zul je nooit hebben gedaan, maar jij bent de enige die in jou lichaam mag zitten." Een traan rolde over haar wang en Aya knikte.
"Maar hij wil ook blijven leven." Haar moeder sloeg stevig haar armen om Aya heen.
"Je bent dun geworden Aya." Sprak ze zacht. De donkere ogen van Aya stonden haast levenloos, alsof ze niet meer wilde vechten. Alsof ze niet meer probeerde om tegen Axel te vechten.
"Er is nog een bezoeker voor Aya." Sprak een arts, Katherine liet haar dochter los en een jongen kwam binnen. De ogen van Aya keken hem vol hoop aan en ergens in haar geheugen was hij er. Hij was er maar ze kon hem zich niet bedenken waar ze hem tegen was gekomen. Haar moeder had gehoopt dat bij hem uit te nodigen, ze wist dat er meer mensen voor haar waren. Maar de hoop vervaagde uit Aya's ogen en ze keek vragend naar een arts.
"Een nieuwe dokter?" Langzame passen werden richting de jongen gedaan en ze glimlachte triest.
"Ik ben Aya." Zei ze zacht, ze keek op van de grond en keek de jongen angstig. Een hand kwam op haar kaak en in haar gedachte had de jongen dit gedaan. In haar hoofd zag ze de vuist van de jongen op haar afkomen.
"Waarom?" vroeg ze met tranen in haar ogen, waarna ze naar haar moeder rende.
"Lieverd." Sprak ze geschrokken, ze had gezien wat er gebeurde en ze omhelsde haar hevig.
"Waarom sloeg hij mij!" schreeuwde ze wanhopig, haar lip bloedde een beetje, de plek waar haar eigen vuist terecht kwam.
"Lieverd, hij sloeg je niet. Dat...." Ze schudde haar hoofd. "Dat deed je zelf." Aya's ogen werden groot.
"Nee, Mama! Dat deed ik niet." Artsen kwamen aanlopen en sleurde haar mee, ze wilde loskomen, maar het lukte niet. Haar moeder begon te snikken en merkte dat ze misschien helemaal niet meer te helpen viel. Ze wilde zo graag dat alles goed ging met Aya, maar alles leek enkel erger te gaan.

"Aya, we hebben beelden van de bewakingscamera." Sprak een arts. Ze konden het niet goed vinden wat er was gebeurt. Ze moest inzien dat Axel haar beelden doorgaf, dingen die helemaal niet waar waren.
Ze werd voor een televisie gezet, nog steeds met betraande ogen en het beeld was te zien. Hoe zij zichzelf sloeg, maar ze wist zeker dat het niet zo was gegaan!
"Dit is nep! Hij sloeg me echt." Ze knikte verdrietig en keek achter haar, daar stond Axel in de hoek, hij knikte.
"Jullie liegen!" ze huilde, wilde smeken of ze haar wilde laten gaan.
"Aya, rustig, je hersens spelen met de beelden die je binnen krijgt. Axel is even echt als de klap die de jongen jou gaf." Sprak de man en Aya begon heviger te snikken.
"Weet je wie de jongen was?" Vroegen ze haar en Aya schudde haar hoofd.
"Hij was een van je beste vrienden, hij wilde je te graag helpen. Hij accepteerde het dat jij dingen hoorde en zag die er niet waren. Ik denk dat hij de ster in je nek is." Aya schudde haar hoofd.
"Nee, hij sloeg me." Sprak ze terug.
"Het kerstfeest, herinner je je dat?" Aya knikte flauw. "Het zwembad, met wie zwom je daar?" Ze had dingen verteld, zoveel dingen over het kerstfeest en het zwemmen. De verlaten treinen, maar alle herinneringen waren veranderd in de herinneringen van Axel.
"Axel, hij is lief." Sprak ze door het huilen door.
"Nee Aya, dat was de jongen die jij beschuldigde van jou slaan. Hij zou dat nooit doen, Axel is degene die jou heeft geslagen." Ze sloeg haar handen op haar ogen en schudde haar hoofd.
"Nee! Hij zou nooit zoiets doen!" Schreeuwde ze hard.

Aya, een soort klein hondje te noemen. Ze trilde haast standaard, haar onzekere houding ontging nooit iemand. Dat ze gek was werd al door vele mensen verteld, maar zijzelf leek het nog steeds niet te willen geloven. Ze wist dat Axel echt was en dat ze hem weg wilde hebben. Maar ze wist niet hoe. In haar hals zat een snee, ze had weer teveel aan die ene jongen gedacht. Ze wilde zijn naam zo min mogelijk in gedachte hebben. Zo hoopte ze dat Axel het niet zou opmerken, 'die ene jongen' was nu de benaming in haar hoofd. Niet dat het veel uitmaakte, maar ze had het gevoel minder aan hem te denken. Axel had een mes in haar hals gezet en bedreigd haar te doden, geen afspraken meer en als ze hem dan toevallig tegen kwam... Negeren, dat moest ze doen. Hij zou het wel over nemen van haar als hij met haar wilde praten. Ze liep langzaam, haast bang om ergens op te staan. Alsof overal een landmijn kon liggen deze ieder moment af kon gaan. Haar donkere ogen stonden onzeker en haar kleding was niet zoals ze normaal droeg. Geen scheuren in haar broek, geen stoere schoenen. Simpele zwarte sneakers en een zwarte broek. De zwarte jas maakte alles nogal donkel. Ze had zelfs een zwarte muts op, dat haar haren voor een groot deel bedekte. Het viel niet op dat het Aya was en dat was ook wat ze wilde. Het zakmes dat in de jas van haar vest zat voelde zwaar en ze wist ook niet waarom het er in zat. Maar voordat ze het merkte, was ze al te ver weg. Een zucht ontsnapte.
Waarom voelde ze zich zo rot, terwijl ze simpelweg gewoon normaal wilde zijn. Zoals iedereen was en dat niemand haar zo vreemd of kapot zou vinden.
Kapot, een woord dat ze vaak voor zichzelf gebruikte. Ze was kapot, ze klopte niet. Iets wat haar steeds meer pijn begon te doen. Maar ze voelde ook dat het steeds minder goed met haar ging, natuurlijk had ze nog niks tegen haar ouders gezegd en probeerde ze 'die ene jongen' te ontwijken. Hem mocht vooral niks overkomen, ze negeerde haar telefoon als ze zijn naam zag. Dit vaak met tranen in haar ogen, ze wist niet hoe lang ze hem niet meer had gezien en ze had ook geen idee van tijd, dag en jaar. Alles liet ze voorbij gaan, zelfs haar moeder had ze al lang niet meer gezien. Ze schaamde zich, want hoe moest ze ervan af komen? Een jongen die steeds heftiger werd. Ze had eraan gedacht en het deed pijn, de dood. Het was een hatelijke gedachte, maar hij was in haar hoofd gekomen. Hij was binnen geslopen, zonder dat zij het wilde.
"HE!" Een jongen, hoopvol wilde ze omkijken, was 'die ene jongen' het? Maar voordat ze dat kon doen, werd ze als het waren weggeduwd van haar lichaam, totaal overgenomen. Maar ze draaide nog niet om, een hand verdween in haar zak en het hout voelde ruw onder haar vingers. Vingers die ze niet kon besturen, maar haar zenuwen voelde ze nog. Het mesje klikte zacht open en toen er een hand op haar schouder zat, draaide ze in een ruk om. Enkele steken waren genoeg om de jongen op de grond te krijgen en een gemene glimlach stond op haar lippen.
Maar hij liet haar gaan, zij moest dit nu opeens zelf oplossen. Tranen begonnen in haar ogen te komen en stroomde onophoudelijk over haar wangen. Het mes viel uit haar hand en angstig keek ze naar de jongen. Ze duwde haar handen op de wond, snikkend.
"H-he-t S-pijt me." Brabbelde ze tussen de tranen door, haast onverstaanbaar. Ze haatte het zo, ze haatte zichzelf zo.
"HELP!" Schreeuwde ze hard en een kleine echo hoorde ze terug, het was geen pad waar veel mensen kwamen.
"Ik haat je." Stammelde ze snikkend tegen Axel. Het was een pure haat, die er enkel voor zorgde dat Axel sterker werd. Een moordenaar, dat was ze en dat wist ze maar al te goed. Ze had het niet eens zelf gedaan. In de verte hoorde ze een sirene aangaan en toen ze opkeek, zag ze hoe een blauw licht dichterbij kwam.
"Het spijt me." Sprak ze nog vol tranen tegen de jongen.

Leegte, alles was hol. Steeds opnieuw probeerde ze haar handen uit te reikte naar iets kleins. Maar het verdween, steeds wanneer ze dacht dat alles beter zou zijn, alles beter ging worden. Haar blote voeten raakte de koude tegels aan, steeds hetzelfde rondje bleef ze lopen. Haar ademhaling onregelmatig, haar ogen rood van het huilen. Het was donker in het huis, met iedere stap die er gezet werd, dwarrelde er meer stof door de lucht. De danszaal, deze vanzelf verlichtte toen ze naar binnen stapte, haar donkere ogen keken naar een wazige schim die voor de spiegel leek te dansen. De spiegel die ze gebroken had, was niet vervangen. Hier en daar lagen nog wat scherven, maar het merendeel was opgeruimd. Ze liep dichter naar de spiegel tegenover haar. De schim werd groter en groter, tot het op dezelfde hoogte kwam als haar. Een trillende lichte hand hief ze op, liet haar hand over de spiegel glijden. Nu was er duidelijk een Aziatisch meisje te zien, blonde haren, haar ogen gevuld met verdriet en onbegrip. Ze keek zichzelf aan, alsof ze niet kon geloven wat ze zag, haar hand daalde naar beneden en met zwarte plekken liet ze hem trillend langs haar lichaam hangen. Had ze verwacht dat ze hier zou eindigen? misschien wel, op de plek waar dit alles begonnen was, moest het natuurlijk ook eindigen. Opnieuw tranen over haar wangen, terwijl ze zich wegdraaide van de spiegel. Beschaamd over wat ze zag, ze beet hard op haar lip, greep naar een blonde pluk van haar haren. Ze wiegde met haar lichaam, in gedachte verzonken. Haar ogen gericht op de grond, maar zo snel ze in gedachte leek te zijn, zo snel ze er ook weer uit was. geschrokken keek ze op, het was over. Hoe vaak ze dat ook tegen zichzelf zei, ze wilde het niet geloven. Ze was op het begin bang geweest dat ze hem niet kon geven wat hij wilde en verdiende. Nu, na zoveel jaar, bleek het dat ze gelijk had. Wankel liep het meisje uit de zaal, hield zichzelf tegen aan de muur. Aan het oppervlakte van een wandkast, waar meteen haar handafdruk in het stof te zien was. Haar hart klopte in haar keel, haar ademhaling haperend en onstabiel. Maar het meisje zag er ook onstabiel uit, ze plofte op haar knieën om haar hoofd in haar handen te leggen. Snikkend, zoals ze al een paar uur had gedaan. Zoals ze zich zo sterk had proberen te houden, kwam nu alles eruit. haar moeder wist niet dat ze terug was en wat er aan de hand was. Dat ze er na al deze jaren weer alleen voor stond.
"Axel?" Een wanhopige hese stem, haast onhoorbaar kwam van het meisje. Maar ze kreeg geen gehoor, Axel was er niet. Een lege stilte vulde haar hart. Weer keek ze op, alsof er weer een stukje informatie bij haar naar binnen sijpelde. Axel was weg. Angstig keek ze om zich heen, alles was zwart wit door de schemering. Door de zwarte objecten te ontwijken kon ze komen waar ze wilde. Ze moest opstaan, het was toch niet zo dat haar leven nu voorbij was zonder die jongen? Haar lichaam schokte van het snikken, duwde zichzelf weer omhoog. De rechte houding die ze normaal aannam tijdens het dansen, leek geheel verdwenen te zijn. Met een geboren hoofd vervolgde ze haar weg door het donkere huis. Het was ooit haar huis geweest, totdat hij haar had gevraagd als vriendin. Hij vroeg haar om bij hem te wonen, ongelovig keek ze rond. Een vervreemd huis, keuken. Een doel wat ze zichzelf had gesteld, ze moest naar de keuken, dit duurde lang, te lang. Ze had er in een minuut kunnen zijn. Nu duurde het een kwartier, stapje voor stapje, bang om te vallen.
Toen was ze er, een ademhaling die in een normale toestand als een opluchting had geklonken. Nu trillend en haast alsof ze hapte naar adem. Een glas, haar lange vingers reikte naar het keukenkastje. Trillend sloot ze haar hand om de knop, opende hem langzaam. Bang dat er misschien geen glazen meer in zaten, iets wat nog wel zo was. Alles was zoveel zwaarder als dat ze zich kon herinneren. Het leek alsof ze lood aan het kastje hadden gebonden. Haar vingers schoven langzaam om een glas heen om deze eruit te schuiven. Een klap, glasscherven die over de grond rinkelde.
"N-n-niet erg-g-g." Probeerde ze zichzelf wijs te maken. Maar ze had het bovenste glas nog vast. Ze had niet meer geweten dat er twee op elkaar stonden. Ze had het glas, zette het in de wasbak om de koude kraan aan te zetten. Stroef, ze moest veel kracht zetten om de knop open te draaien. teveel kracht? Warm…. Dan maar de warme kraan. Trillend probeerde ze deze, het lukte. Het zorgde tegelijkertijd voor tranen, iets was gelukt. Het glas, ze stonden altijd verkeerd om in de kast. Het water stroomde dan ook over het glas heen. Omdraaien, zo'n simpele beweging vroeg zoveel kracht bij het meisje. Opnieuw vonden haar vingers de rondingen van het glas, ze klemde haar vingers er stevig omheen, zodat het glas niet weg zou slippen. Een pijnlijk geluid kwam tussen de lippen van het meisje door, tranen stroomde opnieuw over haar wangen. Natuurlijk was de kraan heet. Ze probeerde naar haar hand te kijken, maar aan het silhouet kon ze niks zien. Dan geen drinken, ze knikte tegen zichzelf.
"Het s-spijt m-me." Ze zei het niet tegen zichzelf, maar tegen de jongen waarmee ze had gehad. Een jongen die ervoor had gezorgd dat alles mooi was. Dat alles meer kleur had en nu deze jongen weg was, op weg naar de liefde van zijn leven. Leek dit huis in de schemering precies zoals Aya zichzelf voelde. Een zwart vlak, alsof haar inhoud verdwenen was. Axel was weg, Pasqual was weg. weer een kreun, een scherf. Dit bracht een pijnlijke herinnering naar boven, ze begreep het ook wel. Ze had spijt dat ze zo lang in zijn leven was geweest, dat zij hem niet kon geven wat hij nodig had. Het was een makkelijke beslissing geweest in haar ogen. Iedereen die je langs haar zette was een betere kandidaat geweest. Met een voet gebruikte ze enkel haar teen, waardoor ze wat mank liep. Waar ging ze naartoe? Aya wist het niet en het liefst sliep ze, het was vier uur 's ochtends. Ze kon niet slapen, kon niet drinken of eten. Waarom had ze dit niet ingezien? was het dan makkelijker geweest? Vroeg ze zichzelf af, maar het antwoord op de laatste vraag was: Nee. Niks had het er makkelijker op gemaakt, het enige wat haar gerust stelde, was dat hij blij was. Hij was gelukkig en dat was wat ze altijd voor hem had gewild. Dat zij het niet kon zien en zij er niet bij kon zijn, dat moest ze dan maar voor lief nemen. Een verdrietige glimlach, tranen die zout aanvoelde op haar lippen. Ze legde haar rug tegen de muur, zakte zo naar beneden om haar armen om haar benen te knopen. Haar hoofd tegen haar knieën aan. Hopend dat ze zo in slaap zou vallen. Hopend dat ze zo voor altijd kon blijven zitten, gewoon niks doen en zo blijven zitten.

Haar blonde haren waren langer gegroeid als dat ze hoorde te zijn. De huid van haar gezicht leek nog bleker te zijn als dat het normaal was. De uitgroei was heviger als dat het in jaren geweest was. Als je niet beter zou weten, zou je zeggen dat ze er niet meer zou zijn. Haar ademhaling was zo miniem, dat haar lichaam er haast levenloos bij lag. Hier konden ze niks meer voor haar doen, dit was de laatste dag dat mensen haar konden bezoeken. Hierna zou ze vertrekken. Een ziekenhuis dat al meerdere patiënten uit een coma had weten te halen. Een proces dat lang kon duren, maar het was het waard. Als ze haar maar wakker zouden krijgen. Zelf was ze verkeerd in een diepe slaap, waar hier en daar vage beelden tevoorschijn kwamen.
De reis verliep verrassend soepel en al snel was ze in het desbetreffende ziekenhuis. Hier gingen ze met haar aan de slag, sloten ze haar weer opnieuw aan op een schoon bed. Iedere dag namen ze haar mee, het bed parkeerde ze in een witte ruimte. Mensen in witte jassen deden hun experimenten en operaties, waarna ze weer terug ging naar haar kamer. Een routine die ze iedere dag deden.

Zacht gekreun, het was duidelijk dat bewegen wat moeite kostte. Armen die onwennige bewegingen maakte. Het gevoel in haar armen was niet het enige wat terug kwam, haar benen gaven nu ook een teken van leven. Maar ook minder zichtbare aspecten begonnen weer leven te vertonen. Ze voelde kou, een vervelend gevoel, iets waardoor ze opnieuw een wat onwennig geluid creëerde. Nadat alles leek te werken opende ze haar ogen, ze tuurde door de spleetjes heen. Het enige wat ze zag; wazig wit licht. Even bekroop haar de angst. Al snel hoorde ze andere stemmen, voelde ze gerommel aan haar lichaam en voordat ze ook maar tegen kon spreken, hoorde ze verstaanbare woorden.
"Je kunt je ogen openen." Hoorde ze dat goed? Ze twijfelde, maar vertrouwde de stem. Ze opende haar ogen en werd begroet door donkerte. Het duurde minstens tien minuten voordat haar ogen iets in zich opnamen. wazige silhouetten, ze hoorde gepraat. Toch kon ze het niet verstaan, teveel mensen praatte door elkaar heen. Enkele seconde stilte.
"Hoe gaat het?" Een vrouwenstem en Aya probeerde haar ogen op diegene te richtte, maar nog steeds werd ze enkel begroet door wazige beelden. Ze knikte, bang dat ze haar stem verloren was.
"Wat is je naam?" Haar hoofd keerde, een man zei het.
"A-A... A" Verder kwam ze niet, ze wist haar naam! Ze wist hoe ze heette. Tranen, nu ze eenmaal was begonnen, leek er geen einde meer aan te kunnen komen. Ze hoorde mensen tegen haar praten, voelde mensen aan haar zitten. Maar ze wilde het niet, ze kon het niet. Ze wist niet hoe lang het duurde, maar het bleek uiteindelijk te stoppen. Het voelde alsof er zeker twintig minuten voorbij waren. Als ze natuurlijk nog wist hoe lang dat was. Het besef van tijd was ze kwijt geraakt. In werkelijkheid waren het maar twee minuten.
"Moet je naar het toilet?" Dat kende ze! Aya knikte dan ook. Ze wist niet waarom ze zo verlangde naar zoiets stoms. Maar ze wilde het. Ze hielpen met haar benen, ze voelde de koude vloer onder haar voeten. Het zorgde voor een koude rilling over haar rug. Ze hielpen haar omhoog, maar toen ze haar wilde loslaten, viel ze haast weer om. De kou omarmde haar opnieuw, deze keer was het echter de omgeving die het haar gaf. Ze merkte dan ook nog niet dat ze geen kleding aan had. Enkel een 'onderbroek' ze werd op de wc gezet en daar bleef ze roerloos voor zich uitkijken. Wat moest ze hier doen? Weer probeerde ze te praten, maar er kwam enkel gekreun uit en geen woorden waar iemand wat mee kon. Weer werd ze op bed gelegd, vaag vroeg Aya zich af wat ze had gedaan. Maar al snel verdween deze gedachte, al haar gedachte liepen door elkaar. Alsof er iemand met haar hersens had gespeeld.
Dagen leken niet meer voorbij te gaan, het ging langzaam. Ze werd op een stoel gezet, lieten haar dingen lezen. Werd gedwongen te lopen, dag in dag uit. Ze moest weer schrijven, ze moest weer eten... Daar leek ze dan ook het meeste moeite mee te hebben, het eten. Ze was er nooit goed in geweest, maar nu ze uit haar coma was, leek het helemaal veel moeite te zijn. schrijven was ook nog wat ongecontroleerd en soms schreef ze totaal andere woorden als die ze van haar vroegen. Maar het ging goed genoeg, ze had vier maanden in een coma gelegen. Waarvan ze nu dus al twee maanden aan het 'genezen' was. Ze werd constant in de gaten gehouden, zelfs wanneer ze onder de douche stond.
Haar haren waren te lang gegroeid en de warme stralen stroomde over haar dunne lichaam. Ze speelde met haar navel, onwetend wat ze moest doen hier, onzeker over degene die haar aan het bekijken was. Toen viel het haar pas op, de vreemde huid. Een litteken? Net onder haar ribben zat een litteken. Haar hoofd bonkte, de herinneringen leken terug te komen. Een nagel drukte ze onbedoeld in haar huid. Met haar andere hand drukte ze tegen haar voorhoofd. Het deed pijn! Dan niet zozeer echte hoofdpijn, maar de gedachte zorgde voor veel chaos in haar hoofd.
"Waar is hij?" De vrouw keek op naar haar en sprong haast op toen ze Aya zo zag staan. Normaal deed ze namelijk niks en stond ze voor zich uit te staren. Moesten andere haar haren wassen en had je geen last van haar. Dat ze nu dus zo'n verandering had, was niet meteen positief te noemen.
"Ik heb-Ik-Ik-Hij." Ze stamelde, stotterde en de vrouw moest moeite doen om haar armen omlaag te houden.
"Aya?" Het meisje keek op naar de vrouw. Angst was in haar ogen te zien, maar ook onzekerheid.
"Heb ik?" De vrouw keek haar bedenkelijk aan en keek naar de plek waar ze de andere hand op had gezien. Natuurlijk wisten ze wat er was gebeurd.
"Hij is oke." Zei de vrouw liefelijk en Aya schudde haar hoofd.
"Wie?" Dit deed de oudere dame even verbaasd opkijken. Ze wist zijn naam niet?
"Wat is zijn naam?" Vroeg Aya weer en de vrouw slikte. Natuurlijk wist ze het, maar ze kon het niet zeggen. Ze wilde er niet voor zorgen dat haar hersenen dingen door elkaar gingen halen en ze moest hier dan ook echt zelf achter komen. Dingen opnieuw herinneren zou een schok blijven, maar het was beter als dat mensen het je vertelde. Of ze zeiden valse dingen, of maakte dingen mooier als dat ze waren.

Klaar, ze mocht gaan. Ze had niet geweten dat er kans voor haar was om te gaan. Aya wist dat ze een leven had gehad en vooral; ze had iemand gehad. Hoe kon ze hem niet meer kennen? Iedere dag had ze in haar geheugen getraafd, op zoek naar een gezicht, naar een stem. Maar wat ze enkel kreeg, was een jongen met wit haar en ijsblauwe ogen. Toch wist ze dat hij het niet was, dat hij stout was. Maar toch leek hij meer en meer naar haar toe te komen.
Ze schrok op uit haar gedachte, haar moeder kwam aangelopen en een glimlach verscheen toch op haar lippen.
"Meisje toch!" Haar moeder was blij, al was ze ergens toch geschrokken. Er kwam iemand achter haar aangelopen, deze begon meteen met kleding uitpakken en ervoor te zorgen dat Aya er goed uit zou zien. Haar haren werden geknipt en goed gedaan. Ze werd opgemaakt en er werd gezorgd dat ze er prachtig uit zou zien. Iets wat haar moeder fantastisch vond om te doen, maar ze moest er natuurlijk goed uit zien. Ze was gewend dat er mensen aan haar zaten en Aya liet het dan ook rustig gebeuren.... Thuis? Ze herinnerde zich vaag een ander huis als dat van haarzelf. Was dat haar thuis?

Voetje voor voetje. Haar voeten raakte de treden van de trap terwijl ze uit het vliegtuig liep. Het was duidelijk dat traplopen nog niet geheel goed ging en haar moeder wachtte dan ook geduldig op haar onder aan de trap. Een vrouw liep achter haar, ze kwam uit het ziekenhuis en moest nog minimaal een jaar op het meisje passen.
Er was niet alleen een groot verschil kwa beweging, er was ook een groot verschil in haar uiterlijk. Ze zag er haast liefelijk uit. Dit terwijl ze altijd een wat stoerder uiterlijk had gehad en niet teveel liefelijke dingen droeg. Dit had ze nu echter wel aan en ze vond het goed. Het was duidelijk dat haar moeder nog had geprobeerd om haar iets wat stoer te laten ogen, iets wat duidelijk niet helemaal gelukt was.
Schichtig en iets wat angstig keek ze om zich heen.
"Wat is er meisje?" Ze schrok haast op en ze keek rustig naar de vrouw.
"Wat als ik hem niet herken?" Haar stem trilde, het was duidelijk dat ze ieder moment in tranen uit kon barsten.
"Dat komt wel goed, Aya. Je zult hem herkennen wanneer je er klaar voor bent." Aya knikte, niet in staat om nog iets te zeggen. Het laatste stapje en ze stond op het asfalt. Het was zonnig en dit zorgde er dan ook voor dat ze geen jas nodig had. Een diepe zucht, terwijl ze verder door liep met haar moeder. Deze hielp haar met het vliegveld en al snel waren ze op weg naar haar huis. Het witte kasteel-achtige huis kwam in zicht en een knoop ontstond in haar maag. Ze hield zich echter stil en liet zichzelf naar binnen begeleiden door haar moeder.
De trieste blik op het gezicht van haar dochter deed haar haast in tranen uitbarsten, maar de vrouw hield zich in.
"Ben ik alleen?" Vroeg ze zacht en haar moeder knikte.
"Wie is hij?" Toen keek haar moeder niet begrijpend op.
"Wie, lieverd?" Maar het leek alsof ze het antwoord liever niet wilde weten en Aya haalde haar schouders dan ook op.
"Ik weet het niet, hij roept me in mijn dromen, maar ik weet niet wie hij is." Zei ze en haar schouders ophaalde. Ze liep naar een stoel van de eetkamer en ging zitten. Het was al een eenzame aanblik om te zien. Het kleine meisje, aan de grote tafel; waar in totaal 12 stoelen aan konden staan.
"Mag ik even met u spreken?" De vrouw gebaarde naar haar moeder dat ze moest komen en ze vervolgde hun gesprek in de keuken met een gesloten deur.

Haar handen klemde zich om de hals van de vaas, haar lichaam wilde hem haast automatisch weggooiden. Toch hield ze zich in, zei tegen zichzelf dat ze niet zo was en de rust was weer terug. De vaas werd met moeite teruggezet en het kostte haar nog meer moeite om het ding los te laten. Langzaam liep ze door het huis en kwam een boekje tegen met een pen.

'Aan degene die ik lief had.

Ik ken je niet meer. Ik kan je me niet meer herinneren.
Het spijt me, ik weet wat ik jou heb aangedaan.
Ik weet hoe lief je voor mij was en hoe ik jou pijn heb gedaan. Jou liefde is het beste wat mij is overkomen. Ik ben je dankbaar, dat je een meisje zoals mij een kans hebt gegeven. Sorry dat ik jou pijn heb gedaan, dat was niet mijn bedoeling geweest. Ik wilde enkel liefde en dat het goed ging. Dat heb ik verpest.

Ik hou van jou en hoop je snel weer te zien.
Ik hou van jou en hoop dat je een liever meisje een gelukkig leven hebt.

Kus
Aya'

Het meisje huilde, herinneringen kwamen terug, met een vervaagde jongen. Alsof iets in haar hoofd deze voor haar tegenhield. Maar ze wist dat ze hem wilde beschermen, hij moest beschermd worden voor haar. Dat zijzelf geen gekke dingen ging doen. Druppels waren op het boekje gevallen en ze had gehoopt dat alles zoveel beter was afgelopen.
Maar het papiertje werd uit het boekje gescheurd en op de grond gegooid, het was een snelle krabbel geweest met vele fouten en ze wist toch niet wie het was. Het papiertje werd op de grond gegooid en de vrouw kwam weer de keuken uit. Ze raapte het papiertje op, terwijl Aya al snikkend op de bank was beland.
Ze opende het papiertje en las wat erop stond.

De volgende dag had de vrouw het papiertje zo goed mogelijk opgevouwen. De kreukels zaten er nog in, maar het was in ieder geval dubbelgevouwen en in envelop gedaan. Ze had gevraagd waar Pasqual woonde en had op de brief simpelweg de naam van hem geschreven. Ze gooide het in de brievenbus.
Zelf had ze een kleine bijsluiter erin verwikkeld, dat hij haar wel mocht opzoeken en met haar mocht praten. Maar dat het niet de bedoeling was dat hij zei dat hun iets hadden gehad. Simpelweg omdat ze bang waren haar hersenen meer te beschadigen.
Hij mocht haar, onder een andere naam, zelfs een brief terugsturen. Al verwachtte ze niet dat hij dat zou doen. Ze hoopte dat de jongen zijn leven weer had opgepakt en vooral; dat Aya dat ook weer ging doen.

Ze bekeek het bord met eten. De tafel was gedekt voor drie, maar haar ouders hadden net afgebeld. Haar ogen waren waterig, maar de dwong zichzelf om niet in huilen uit te barsten. Ze had gezegd dat ze wel naar vrienden kon, maar dat was een leugen, een die ze maar al te graag als waarheid beschouwde.
Vrienden... Nee, sowieso wist ze weinig van toen ze terug was in HorseHome.
"Mevrouw?" Ze keek op naar Theodoor. Haar ouders vonden het een goed idee om meer personeel in huis te zetten. Zo konden ze haar in de gaten houden en tegelijkertijd bleef het huis stofvrij. Theodoor was de butler. Hij had glanzende zwarte haren en was duidelijk de veertig gepasseerd. Zijn nette pak en rechtte houding zorgde ervoor dat het plaatje compleet was en de geruststellende glimlach op zijn gezicht zorgde ervoor dat hij zelf ook rust uitstraalde.
"Mevrouw?" Blijkbaar had hij door dat ze naar hem keek, maar geen beeld zag.
"Ja?" Vroeg ze dan ook wat verbaasd.
"Als u mij toestaat en het niet onbeleefd is, wil ik u best vergezellen bij het eten?" Een scheve glimlach, hij had haar mede geholpen om de juiste kleding te vinden en had haar geholpen met haar haren. Ze knikte wat afwezig en Theodoor nam plaats op de stoel tegenover haar. Even was het stil tussen hen, maar geen ongemakkelijke stilte. Een simpele stilte omdat er nou eenmaal weinig te vertellen was.
"We kunnen morgen de stad in gaan, als u dat zou willen." Aya keek op van haar bord, het was haar gelukt om een spruitje aan haar vork te krijgen. Ze perste haar lippen op elkaar terwijl ze weer snel terug keek, tranen moesten worden tegengehouden om geen liters water te verspillen. Ze knikte enkel zwak, ze wist niet eens of zoiets in het takenpakket zat van een butler, maar ze waardeerde het.
"Theodoor, ga thuis kerst vieren. Zeg het ook tegen de rest van het personeel. Ga naar jullie gezin."
Hij keek haar met een kleine glimlach aan.
"Ik ben nu ook deel van dit huishouden." Aya haalde echter haar schouders op.
"Als jullie dit even willen opruimen, dan kunnen jullie daarna gaan." Zei ze moeizaam. Haast zacht. "Willen jullie dat alsjeblieft doen?" Wanhoop was in haar stem te horen en Theodoor knikte om vervolgens borden mee te nemen het duurde een half uur of Aya kon de deur sluiten achter haar personeel. Ze bedankte haar vrolijk en het zorgde ervoor dat Aya met een voldaan gevoel de deur sloot.
Echter toen de deur in het slot viel, ebde het gevoel weg. Het lege huis zorgde voor een beangstigend gevoel.
Langzaam liep ze terug naar de huiskamer, in de hoek stond de kerstboom met vrolijke figuren en de moed zakte haar in de schoenen.
Ze zat hier al een tijdje en nog leek het te moeilijk voor haar om naar buiten te gaan. Wekte het angst in haar op als ze dacht aan alle mensen die in de stad rond liepen. Wat als iemand haar kende, wat als iemand wist wat ze had gedaan.
Moest ze verhuizen? Ze had er vaker over nagedacht, hier had ze niemand meer, wat hield haar dan nog in Horsehome. Was het de hoop die ze had? De hoop dat ze zichzelf weer dingen zou herinneren en dat de mensen die ze kende nog op haar aan het wachten waren. Niemand was langs geweest, niemand was haar op komen zoeken en ze kon zich ook niemand anders herinneren als een mannelijk figuur waar ze zoveel van hield. Ze had ook niet kunnen verwachten dat er iemand was die op haar wachtte.
Haar benen trilde en ze voelde zich zwak, ze plofte op de bank neer en trok haar knieën op. Ze snikte, tranen rolde langzaam van haar wangen, maar het werden er steeds meer. Ze was blij alleen te zijn. Haar verdriet te uiten zonder dat Theodoor probeerde haar een goed humeur te geven. Hoe zeer ze het ook waardeerde. Soms was het fijn om jezelf kwijt te zijn in verdriet. Over enkele minuten zal ze belangrijke woorden herhalen en zou ze muziek aan zetten en het gevoel van zich af dansen.