Boredom rulez! Let's change that a little

Sage draafde rustig door het bos, haar hoeven maakte zachtjes het geluid van... nou ja, van hoeven die op bosgrond neerkwamen, er was niet echt een geluid dat je ermee kon vergelijken. Speels schudde ze met haar hoofd. Sage verveelde zich, ze was nog niemand anders tegengekomen in de tijd dat ze zich in HH bevond. Zelfs nog geen mensen! Verveeld zigzagde ze tussen de bomen door waarbij ze haar passen begon te verlengen, de natuurlijke sierlijkheid die haar moeder en vader haar hadden meegegeven kon je dan heel mooi zien. Plots gooide ze de handrem op en stopte vlak voor een boom, ze draaide zichzelf en liep de andere kant uit om een plekje tussen de bomen door te vinden, want jezelf er tussendoor wurmen was ook maar niets. Als snel genoeg had ze een plekje gevonden en draafde al snel terug vrolijk verder. Uiteindelijk kwam ze op een pad uit dat er veelgebruikt uitzag, en ze wist dat het niet zo slim was om hier rond te lopen. Toch bleef ze op het pad en ging over naar galop, genietend van de snelheid die haar lange benen haar gaven en de wind die door haar manen waaide. Daarom genoot ze ervan om wild door verschillende landen te kunnen trekken, omdat ze dit kon doen wanneer ze er zin in had, en niet wanneer ze mocht. Ontspannen nam ze wat grotere passen en dekte steeds sneller meer terrein. Haar hoofd kwam naar voor en ze voelde de kracht door haar spieren gaan. Na zo een tijdje te hebben gerend kwam ze met een hoge bok terug naar draf. Vrolijk schudde ze met haar hoofd en hinnikte luid. Ze zweette amper maar ging toch naar stap. Achter zich hoorde ze geluid, geluid gemaakt door iemand die meer geluid maakte dan dat ze de afgelopen dagen had gehoord. Iemand met wie ze kon communiceren? Iemand die haar uit haar eenzaamheid kon halen? Of een mens? Sage stond stil en keek achterom.

Open

Valerie wandelde rustig door het bos. Even liep ze rustig. Ze was eigenlijk aan het hardlopen maar nam nu even rust. Het liedje Scream van Usher dreunde via de oortje haar hoofd in. Zachtjes neuride ze het wel mee. Ze was echt gelukkig. Haar vriend Ty zat straks thuis straks op haar te wachtten en die gedachte maakte haar zeker blij. Ze was ook blij met haar hondje Junior, maar eigenlijk was het geen hondje meer. Het enige waar ze kapot van was, was dat ze op het moment geen paardje had. Spartan was weg, even als Flair. Ze miste hen vreselijk. Misschien zou ze ooit wel weer aan een eigen paard beginnen. Gelukkig had ze Jordy nog, en ze zag Spartan nog regel matig dus dat was allemaal wel goed. Haar passen gingen weer iets sneller en weer een ander liedje dreunde weer door haar hoofd. Een lichte mist hing over het pad, maar dat was wel verfrissend. Lichtelijk begon ze te zweten, maar dat hoorde bij hardlopen, en als nog ze ging straks thuis douchen en dan was alles weer fris. Na tien minuten ging ze weer lopen maar bleef even stil staan toen ze wat hoorde van uit de bosjes. Het was vreemd want het was overdag dus en wolf ofzo zou er niet zitten, en dat kon ook helemaal niet want die waren er helemaal niet. Misschien was het een verdwaalde hond ofzo. In iedergeval, Valerie kon het niet laten om even te gaan kijken. Ze haalde wat takken weg voor haar gezicht en keek goed om haar heen. En toen zag ze hem. Een grote andalusiër merrie. Maar wat moest die nou weer zomaar hier? Ze kom hem toch zeker niet zo maar acher laten. Maar misschien was ze wel van iemand, maar dan kon ze haar op zijn minst vangen en mee nemen en dan uitzoeken wie zijn baasje was. Misschien was hij ook wel wild, maar dan moest ze hem even goed ook mee nemen want het was hier niet veilig voor hem. Heel rustig deed ze nog een stap voor uit om hem niet al te bang te maken. Shit, ze had geen snoepjes niks mee. Maar als nog stak ze haar hand uit naar voren en liep nog een paar stappen. Een paard aan je hand laten ruiken was al goed, want dan wist het paard dat je niet op het eerste moment slecht was, en dat was Valerie helemaal niet. Geduldig bleef ze wachtten.

Sage snoof luid toen ze de jonge vrouw zag en draaide zich met haar hoofd naar haar toe. Valerie stak haar hand naar haar uit, de grijze merrie ging snel achteruit en legde haar oren plat. Ze deed nog een paar passen en ging toen geduldig wachten, voor Sage's part kon ze daar nog een paar uur wachten, maar de nieuwsgierigheid won uiteindelijk en ze zette een paar passen naar voor. Het was niet dat ze nog nooit een mens had gezien maar ze had haar les al lang geleden geleerd. Ze hield afstand maar rook toch haar geur van een afstandje. Dominant sloeg ze met haar voorbeen naar Valerie en schudde met haar hoofd. De grijze merrie liep plots dichter naar Valerie en straalde dominante agressie uit. Sage had het niet zo op mensen. Boos kwam ze met haar voorbenen van de grond en sloeg naar de jonge vrouw, miste op een haar na en sprong opzij. Met haar staart zwiepend liep ze een rondje rond Valerie waarbij ze haar flanken zoveel mogelijk weg hield. Ze vertrouwde deze tweebener niet, ze vertrouwde geen enkele tweebener. En dat Valerie het alleen maar goed met haar voorhad, tja, dat had ze niet door, en dat wilde ze ook niet doorhebben. Hoe waagde deze tweebener haar te benaderen?! Agressief sloeg ze nog eens uit met haar hoeven naar Valerie. Respect, dat wouden tweebeners altijd aan paarden leren, maar dit paard liet zich niets leren en had niks tegen een harde aanpak richting iemand anders. Je kon het wit van haar ogen zien en ze had haar staart hoog geheven, heel haar houding straalde agressie, spanning en dominantie uit. Door het Hannoveraanse bloed dat door haar aderen stroomde zag ze er vrij indrukwekkend en groot uit, en het Andalusische bloed zorgde voor een natuurlijke sierlijkheid en dominantie, alsof ze van adel was. Uiteindelijk galoppeerde ze in een rotvaart weg om zo'n halve mijl verder te stoppen en wat te gaan grazen tussen de bomen, nadenkend over de blonde jonge vrouw die haar had benaderd. Sage hinnikte luid en schel naar het niets in de hoop op antwoord.

De merrie deed een paar stappen naar achteren. Dat was volkomen begrijpelijk. Waarschijnlijk had dit paard nog nooit echt contact gehad met mensen. De paarden wisten niet beter. Valerie kreeg een klein glimlachje op haar gezicht toen het paard een paar stappen naar voren deed maar die verscheen toen ze met haar been sloeg. Ze stond woedend tegen over haar. Ze had haar nooit mogen zien, zo,n blik was het. Een agressiefe woedende blik. Een paard die echt niet getemd wou worden. Maar in Valerie's ogen kon ieder paar getemd worden. Als je maar je best deed en veel tijd er in dtak. Ze je moest zeker geduldig zijn. Dat was regel 1. Ze had wel vaker paarden gehad die uit het wild kwamen en eigenlijk verliep dat haar wel goed. Alleen waren geen van die paarden zo aggresief als dit paard. Dit was gewoon een beetje gevaarlijk aan het worden. Valerie twijfelde of ze nu niet weg moest gaan. Misschien was dat wel de beste oplossing. De merrie kwam in een sop haar af en sloeg woest met haar been naar Valerie toe. Het miste op het nippertke en Valerie nam grote stappen naar achteren. Ze was wel bang maar ze liet het zeker niet merken. De merrie liep dominant een rondje om haar heen. Daarna gallopeerde ze weg. Valerie haalde even een hand door hara haar. Ze was echt geschrokken. Eigenlijk zij hara hoofd dat ze weg moest gaan, gewoon naar huis. Maar haar gevoel zei dat ze het paard moest gaan volgen. Rustig volgde ze het spoor die de merrie had achtergelaten in het gras en het prut. Zo kwam ze dan ook op een grote open plek waar ze het paard zag grazen. Valerie bleef achter de bosjes naar haar staan gluren.

Sage zwiepte met haar staart en dacht na over de brutale vrouw, als ze haar nog eens tegen zou komen... Van frustratie schraapte ze met haar hoef over de grond en plots kwam ze van de grond en bokte. Ze was boos en ze kon haar woede tegen niemand richten. Ze galoppeerde even op de open plek en bokte hoog. Eenmaal uitgebokt -niet dat ze echt al moe was- stond ze terug stil en graasde wat. Haar oren gingen alle kanten uit en leek een radar voor ieder geluidje. Regelmatig keek ze op in een ruk om daarna verder te grazen eenmaal dat de omgeving gescant was. Haar hoef schraapte nogmaals over de grond en ze schudde met haar hoofd. Al snel begon ze zich te vervelen en ging rondjes draven op de open plek. Haar hoeven hoog opheffend en met haar zwiepend. Ze voelde haar spieren werken en rollen onder haar huid. Een paar keer liep ze vlak langs Valerie zonder haar op te merken. Ze sloeg haar benen ver uit, liep lichtvoetig, iets wat je niet snel verwachtte met haar grootte. Even snel als ze gefrustreerd geraakte was het terug over, haar stemmingswisselingen waren vrij rauw en onvoorspelbaar. Terwijl ze nog een langs Valerie liep hoorde ze een takje vlak langs zich bezwijken onder het gewicht van een voet. Sage stond onmiddellijk stil en keek rond zich. Ze werd zich bewust van de geur van Valerie, alleen dacht ze er niet direct aan om achter de struik te kijken waar ze langs stond. Een boos gebries verliet haar neus en ze legde haar oren plat. Valerie zou haar kunnen aanraken als ze wilde. Al had Sage dat niet door, ze kon wel ruiken dat ze heel dichtbij was.

Flutje, ik kon niet veel met je post

Mooi hoe zo'n paard dan een eigen wil had. Valerie dacht goed na, ze wou een naam hebben in haar hoofd, zodat ze de merrie zo kon zien, en niet als maar de merrie. Sage, dat was het. Dat was een goede naam! Ze zag hoe Sage in eens rondjes begon te draven op de open plek. Dat een paard dat dan zo maar uit zich zelf deed, om zich zelf te vermaken of om beweging te krijgen. Dat kon haar altijd nog blijven verbazen! Ze dook wat naar achteren toen Sage wel een paar keek heel vlak langs haar kwam, maar ze leek het niet in de gaten te hebben. En dat was mooi, want dat kon nog wel eens goed gevaarlijk zijn. Sage strekte mooi haar benen in de draf. Ze zou nog eens goed mooi kunnen lopen onder het zadel. Valerie schudde haar hoofd, ze zou Sage waarschijnlijk niet eens kunnen vangen, laat staan er op rijden. Ze keek even om zich heen, en zag iets verder een jong appelboomje staan met een stuk of drie appels er aan. Valerie plukte ze allemaal en liep weer terug naar de plek waar ze Sage goed ongezien kon bekijken. Met volle bewondering keek ze naar dat grote machtige paard, die zo van de vrijheid aan het genieten was. Maar dat was ook het enige wat ze wist, ze kende dan ook geen stal, en geen rijden. Geen baas, en geen weiland. Ze zou gewoon niet beter weten. Valerie hing te veel op een been, en daardoor begon die aardig pijn te doen. Ze verdraaide haar lichaam even zodat het gewicht op beide benen kwam te staan. Dat was de grootste fout want een tak onder haar voet was gebroken en gaf een te hard geluid, wat Sage ook hoorde. Het takje was precies gebroken toen Sage voor haar neus aan het draven was. Beiden bewogen geen spier, maar toen Sage om zich heen keek, bukte Valerie tot de grond, zo laag als ze maar kon. Ze keek nu onder het bosje door zo tegen de hoeven van Sage aan. Als Sage haar zou zien, dan wist ze niet hoe het zou aflopen. Maar ze kon hier niet eeuwig blijven liggen en de merrie wist waarschijnlijk nu toch al dat ze er was. Heel langzaam stond ze op en kwam op de open plek staan. Ze keek naar Sage en rolde een van de appels naar haar toe. Als een offer.

Er rolde ineens een appel voor haar neus, wantrouwend zette ze een paar stappen achteruit en keek eerst rond zich voor ze zich terug naar de vrucht begaf. Terwijl ze haar hoofd liet zakken kwam ze op ooghoogte met Valerie, net toen ze een hap wou nemen zag ze de blonde vrouw. De merrie verstijfde, haar ademhaling versnelde en chaos trad in in haar gedachten. Sage zag Valerie als een roofdier, een roofdier dat momenteel wel héél dichtbij was. Eenmaal dat dat duidelijk was bij Sage gingen haar oren plat en hinnikte ze agressief naar Valerie. Haar hoef verpletterde de appel toen ze opzij sprong, haar flanken wegdraaiend van de tweevoeter. Kwaad schraapte ze met haar hoef over de grond. Hoe durfde ze! En hoe had het gekund dat Sage Valerie niet had opgemerkt?! Ze zette stappen achteruit toen de blonde vrouw recht ging staan. Agressief beet ze naar haar, Valerie had niets bij om haar te dwingen mee te gaan en vrijwillig zou nooit gebeuren, wat wou ze dan van Sage? Ze draaide haar achterhand naar haar toe en bokte hoog, waarna ze weg sprintte, tussen de bomen verdwijnend, haar kracht en snelheid werd optimaal benut samen met haar behendigheid om de bomen te kunnen ontwijken. Ze stopte een honderd meter verder en hinnikte luid, schel en agressief, alsof ze letterlijk riep, laat me met rust! Ze maakte een grote cirkel in galop rond Valerie waarbij ze steeds dichterbij kwam. Tot haar hoeven terug het grasveld raakte en ze haar terug duidelijk kon zien. Sage stopte recht voor Valerie met een paar meter ertussen. Haar oren naar achter en het wit van haar ogen zichtbaar. Wat wou Valerie? Waarom deed ze dit? Haar voorbenen kwamen van de grond af en ze sloeg richting de tweevoeter. Het zou eens raak moeten zijn! Ze stormde recht op Valerie af...