Deal with it, I will not change!

Takjes waaide heen en weer, dorre, droge takken. Het had al een hele tijd niet geregend en het bos naast zijn paddock was gortdroog. Hij had het zien veranderen, maar had er alsnog verlangend naar gekeken. Terwijl ieder paard weer klaagde, hoestte en zuchtte als ze naar buiten moesten om een buitenrit te maken, was hij alleen maar jaloers. Maar hij mocht niet mee. Hij wou niet mee. Hij wou naar buiten, maar niet met de mensen. Voorheen was met hem omgaan vooral iets waar mensen bang voor waren omdat hij onvoorspelbaar was, nu was het meer een begrip geworden van; pak een longeerzweep, probeer Nocuture ermee te slaan en laat hem vooral keihard rengalopperen. En dan had hij zijn 'aandacht' en 'beweging' voor één dag wel gehad. Ja vast. Het werkte hem op de zenuwen. Iedere keer als er een mens voorbij kwam, stoof hij naar de uiterste hoek van het paddock, en werd daar alsnog weggejaagd. Angst was in zijn ogen te lezen iedere keer als er iemand aankwam. De laatste keer dat hij een fatsoenlijke poetsbeurt had gehad, was echt al maanden geleden. Van een man. Maar daar had hij helaas nooit meer iets van gehoord, gezien of geroken. Hij stond hier al eeuwen. Het enige voordeel was dat hij kon rennen wanneer hij maar wou, maar het gebrek aan sociaal contact brak hem. Hij wou niet meer, had het allang opgegeven. Had geen hoop meer en kon niet wachten tot hij opgehaald ging worden. Ja, hij had de stalknechten heus wel horen praten hoor! Nocture ging opgehaald worden en zou nooit meer terugkomen. Naar de slager zeker. Ach, de dood kon niet zo heel veel erger zijn dan dit.
"Hier staat ie dan," piepte een stem benauwd. Zijn oren schoten in zijn nek en zijn oogwit was - weer eens - te zien.
"Jullie zijn bang voor hem?" lachte een andere stem schamper en een groot gestalte kwam zijn paddock inlopen. Een onbekende man die er niet uit zag alsof hij Nocture eens vriendelijk ging behandelen. "Prima, ik haal hem voor jullie uit het paddock, maar dan ga ik weer naar mijn eigen paard toe en zoeken jullie het voor de rest maar uit met het verzorgen van hem." Hij had een halster in zijn handen en Nocture liep achteruit. Halsters, slecht plan. Zijn oren nog platter in zijn nek, hij trilde over zijn hele lijf en zwiepte angstig met zijn staart. Die man ging hem pijn doen, geheid! De man naderde Nocture en schoof razendsnel dat halster om Nocture's oren. Maar Nocture steigerde en de man moest wegrollen om niet onder Nocture's voorbenen te komen.
"Ik zei toch dat hij gevaarlijk was?" fluisterde een van de knechten.
"Hou je kop!" gilde de man, die weer woest naar Nocture staarde. Het was iets in zijn blik dat Nocture wist hoe laat het was. En ja, de zweep werd erbij gehaald. Rillend zag Nocture de beelden van striemen die hij kreeg. Striem voor striem werd hij gemarteld. Ja, de striemen waren inmiddels verdwenen maar de herinneringen zaten er nog.
De man tikte met de zweep op de grond en Nocture hinnikte schel. Een bok was zo gegeven en hij vloog weg. De man staarde hem boos en verontwaardigd na maar met een glimlach. Nocture kon niet vluchten en dat wist hij ook. Hij en Nocture stonden een tijdje naar elkaar te kijken, tot Nocture zich gewonnen gaf. Hij kon niets anders. Hij rilde enkel toen de zweep op zijn lijf terechtkwam maar hij gaf geen kik. Het had geen zin. Hij was toch allang niet meer van zichzelf.
Bewonderende stemmen klonken van buiten het paddock.
"Zag je wat ie deed? Nocture gaf zowaar een keer op!" riepen ze opgewonden naar elkaar. Nocture wist niet of dat positief was. In zijn ogen niet. Als een paard geen verzet meer bied omdat het toch geen zin heeft, en daardoor geen eigen wil meer heeft, tja... Het halster zat nu om zijn hoofd en hij werd meegetrokken. Zodra hij uit het paddock was, kwam zijn energie weer terug. Hier kon hij wel vluchten, makkelijk! Met een flinke ruk trok hij zichzelf los uit de handen van de man, bokte, raakte en hoorde de man kermen. Alsof Nocture dat erg vond ofzo. Niemand hield hem tegen toen hij over het terrein croste. Even bleef hij rondrennen, maar wist niet waar hij heen moest. Die auto had hij dus niet zien aankomen.
Met een klap belande hij op de moterkap en rolde door. Direct probeerde hij weer op te staan, maar een scherpe pijn schoot door zijn rechtervoorbeen heen. Een dun, klein en vrouwelijk gestalte kwam de auto uit, net als iemand anders. Zijn oren vlogen naar achter en wat ongemakkelijk probeerde hij ook om die richting op te lopen, maar zijn voorbeen wou niet echt bepaald meewerken ofzo. Fijn, vluchten ging niet...

Chloë stapte de jeep in, ze zou vandaag bij een paard gaan kijken. Bij een stal, ze zeiden dat hij ‘bijzonder’ was meer wouden ze niet over hem kwijt. Chhloë had het aan der tante verteld en haar gevraagd of ze voor haar kon rijden. Die had ingestemd, Chloë had genoeg geld om een paard te kopen en te stallen bij een manege. Door de erfenis van haar ouders, het was niet gewoonlijk dat iemand van 16 jaar al 'uithuis' woonde maar het was niet strafbaar. Omdat haar tante een oogje in het zeil hield Chloë was gekleed in een simpele blouse met een strakke jeans en haar lage roze all stars maakte het af. Het ritje duurde niet langer dan een halfuurtje tot haar opluchting, ze hield er niet van om lang stil te zitten. Ze wou eigenlijk altijd met iets bezig zijn, en in de auto zitten noemde ze nou niet echt een bezigheid. Ze deed haar oortjes van haar Ipod in en zette Party rock op. Ze leunde met haar hoofd op haar hand en keek naar buiten, naar de langs flitsende bomen. Niet het interessantste waar je naar kon kijken maar het was iets. Na een halfuur die veel langer leek te duren kwamen ze op een onverharde weg terecht. Waarna een houten hek verscheen, Chloë stapte uit om het hek te openen, om het vervolgens weer te sluiten zoals duidelijk aangegeven stond op het bordje ernaast. Ze stapte weer in de jeep en genoot van de vele paarden die in de weilanden stonden, ze reden het terrein op zagen een paar mannen staan schreeuwen en met hun handen zwaaien. Chloë fronste, what the fuck was hun probleem. Plots zag ze een gitzwart paard aan galloperen, ze gilde stop maar het mocht niet batte. Het paard knalde tegen de moterkap, geschrokken stopte Katniss meteen de auto, nog voor de auto stil stond was Chloë er al bezorgd uitgesprongen. Ze keek met grote ogen naar het prachtige paard, dat onder het vuil zat je kon het wit in zijn ogen zien. Chloë gebaardde naar haar tante dat ze het alleen wou doen, die gaf zuchtend toe. Die wist dat als Chloë iets in haar hoofd haalde ze het er nie meer uit liet halen. Het dier leek niet op zijn rechtervoorbeen te kunnen staan, bezorgd bekeek ze de schade voorzover mogenlijk. ‘Shsst’ fluisterde ze kalmerend, haar tante reed ondertussen achteruit met de auto zodat ze wat meer ruimte hadden. De mannen wouden dichterbij komen maar met één blik van de geconcentreerde Chloë en haar abrubte gebaar deed hun in hun pas stoppen. Ze keek hun woedend aan het was duidelijk dat zij het arme dier zo verwaarsloosd hadden. Haar blik ging weer naar de gitzwarte hengst. ‘Rustig maar ik doe je niks’ suste ze het dier ze hurkte zodat ze geen bedreining vormde, ze hield er niet van om boven andere uit te tornen. Als de hengst stond zou ze wel blijven staan maar lang volhouden deed hij dat niet op drie benen bedacht ze zich. Hij had een halster om zag ze nu, dat zal vast niet van harte gegaan zijn bedacht ze treurig. ‘Rustig maar schoonheid het komt allemaal goed’ mompelde ze rustig. Ze liep een paar meter van hem weg, aangezien hij toch niet ver kwam op drie benen. En plukte een grote bos gras, liep ermee terug en bood het aan.

Het meisje naderde hem maar ging door haar knieën. Hij begreep het niet, wou ze hem niet slaan? Wou ze niet tegen hem schreeuwen dat het een klotebeest was, dat het zijn eigen schuld was? Hij liet zijn hoofd hangen en keek het meisje aan. Ze bleef zitten, kalm, en probeerde hem niet aan te raken. Zijn oren schoten onrustig heen en weer, zijn staart zwiepte en zijn voorbeen deed zeer. Wat onhandig probeerde hij er elke keer weer op te gaan staan, maar het was verstrekt ofzo. Toen hij de mannen zag die ook in de buurt waren, wou hij wegschieten, maar op een of andere manier, dóór het meisje, werden ze weggejaagd. Ze.. kon dus niet extreem veel kwaads in de zin hebben. Maar hij wist het niet. Hij had wel eens een soort vertrouwen in iemand gehad, en achteraf bleek het heel dom te zijn geweest. Nu ook weer, bleef hij maar draaien met zijn oren, bleef hij maar alles op afstand willen houden. Ze praatte tegen hem, op een rustige toon, leek ook niet ineens te willen schreeuwen, en merkwaardig genoeg kalmeerde hij. Het was het eerste wat op die toon tegen hem gezegd was in al die maanden tijd. En toen ze op een gegeven moment heilig gras voor zijn neus hield, kon hij het even niet meer aan om ook nog rot te doen tegen dit meisje. Nu niet. Als hij weer op krachten was zou hij nog wel zien.
Wat wankel stapte hij naar voren, begon aan het gras te knabbelen en werd even overmand door de smaak van het gras. Gras was heerlijk, stond voor vrijheid en proefde gewoon zo... geweldig! Even vergat hij alles om zich heen en at vrolijk voort, tot een van de mannen begon te kuchen. Een rotkuch. Een allesverwoestende kuch. Zijn oren in zijn nek, ondanks zijn zere been steigerde hij en hij schoot weg. Onhandig galoppeerde hij terug naar zijn paddock en toen hij daar 'veilig' was aangekomen ging hij trillend in het allerverste hoekje staan. Zijn hoofd laag bij de grond maar alles alert om aan te vallen mocht het nodig zijn.
Hij hoorde mensen naderen en keek vanonder zijn wimpers op, een bedreigende blik, niet bang om even flink uit te schieten. Hij was het. Alle andere paarden die in het paddock stonden, keken hem vuil aan. Tja, hij was niet echt bevriend met iets of iemand ofzo.

Ze glimlachte tevreden toen ze het dier naar voren zag wankelen, om gretig aan het gras te beginnen. Het paard leek echt van het verse gras te genieten, iets wat haar al een stukje opvrolijkte. Haar ogen stonden toen ook dodelijk toen ze iemand hoorde kuchen, een ongeduldige kuch. Het arme dier deed zijn oren resoluut in zijn nek, steigerde de pijn blijkbaar negerend en galoppeerde terug naar het paddock. Waar hij in het alle verste hoekje ging staan. Ze klemde haar kiezen op elkaar om niet te gaan schreeuwen van frustratie maar haar sissende stem toonde hoe woedend ze was. Ze beende woedend op de mannen af, ‘kunnen jullie dat arme dier niet een ding gunnen?’ siste ze woedend. Haar ogen spuwde vuur, ‘laat me bij dat paard, zorg voor verband ik neem het dier mee en ik betaal er 1 euro voor. En dat is alleen maar om het symbolisch te maken’ ging ze door. Haar stem, ogen en houding hadden duidelijk indruk op de mannen gemaakt want ze deinsde geschrokken achteruit en knikte. ‘Mooi zo en nu laat je me álleen, zonder iemand, alleen met het paard en haal je al die verdomde paarden uit het paddock. Nu!’ De mannen knikte weer haastig en rende haast naar het paddock waar ze snel de paarden uithaalde, Chloë hield het groepje mannen nauwlettend in de gaten of ze de hengst niet nóg meer frustreerde. Toen alle paarden weg waren en ze een EHBO koffer had gekregen liep ze rustig woordjes fluisterend naar het dier toe. Wat bijna trillend van woede en angst in het verste hoekje van de paddock stond. Ze had nog meer gras geplukt en legde het nu een paar meter voor haar. Terwijl ze de EHBO kist bekeek, er zat genoeg verband in. Ze begon alles uit te pakken. Ze had geen idee waar ze moest beginnen…

*she is deadly when she's angry*

Het meisje had hem gered! schoot door Nocture heen. Iets wat voor hem inmiddels al onmogelijk leek was toch gebeurd. Een mens, een MENS, had moeite gedaan voor hém, het paard dat een hell vormde en een bedreiging was. Maar hij had het niet meer. Hij kreeg nauwelijks te eten, zag nauwelijks zonlicht, kreeg geen aandacht... En de aandacht die hij kreeg, was vaak negatief. Mensen kwamen al in zijn stal met de intentie om hem te slaan bij elke onverwachte beweging die hij maakte. Het maakte het er allemaal niet beter op. Littekens op zijn lichaam. Littekens op zijn ziel. Pijn was te zien in de paardenogen. Maar behalve de pijn, wantrouwen en onrustigheid, was er iets nieuws te zien. Iets waar je heel goed voor moest kijken, waar je de moeite voor moest doen. In zijn ogen was liefde te voelen. Het meisje wat de mannen had weggejaagd, had tegen de mannen geschreeuwd. Tegen de mannen, en niet tegen hem. Nocture was misschien dan maar een paard, maar de intentie van de woorden waren hem niet ontgaan. Hij wist ongeveer wat ze moest hebben gezegd. Waar het op neer kwam. Ze was nu zijn hoop, zijn bron. Hij moest al zijn levenslust op haar vestigen, al zijn hoop moest hij op haar vestigen. En hij moest haar vertrouwen, al was het maar voor even. Als ze hem weghaalde van hier, zou hij verder wel zien. Hij zou misschien niet direct meer bijten als ze de stal in kwam, want zij had hem beschermd. Maar naar anderen zou hij nog net zo gemeen en kut doen als voorheen. Misschien nog wel erger.
Misschien was dit een dom plan, misschien moest hij zich niet inlaten in dit meisje wat hij niet kende. Misschien was hij nu té kwetsbaar en was dit een valsstrik. Maar de oprechtheid en de puurheid van het meisje ontging hem niet. Tot nu toe had ze het beste met hem voor. Dus toen hij wat gegeten had en zijn buik gevuld was met sappig gras, bewoog hij zich langzaam naar haar toe. Sneller dan dit kon niet. Hij was te verzwakt, had té veel pijn. Pasje voor pasje strompelde hij naar haar toe, liet zijn hoofd zakken en plofte voor haar neer. Ze moest dan wel begrijpen dat hij expres naar haar toe kwam. Maar hopelijk begreep ze dan ook dat hij geen energie meer had om te staan. Zowel mentaal als lichamelijk was hij uitgeput. Even keek hij naar het meisje, volgde haar handelingen toen ze naar hem toe liep met die grootse koffer. Maar hij had er vertrouwen in en toen de handelingen nauwelijks pijn deden, liet hij zijn hoofd zakken en brieste opgelucht. Het mensenmeisje rook trouwens ook lekker.