's Been a while. (Chloë)

Met zijn handen in zijn zakken liep hij over het smalle pad, tot hij bij die ene specifieke plek was; omgeven door bomen en overwegend schaduw. Een ideale plek om met dit weer te vertoeven.
Riot liet zich onder een enorme, zo te zien oeroude rode beuk zakken en leunde met zijn rug tegen de stam.
Hij keek omhoog, naar het haast wijnrode bladerdek en sloot even zijn ogen.
Het was merkwaardig hoe goed hij zowel lichamelijk als geestelijk was hersteld van de hel die hij en Chloë hadden doorgemaakt. Zijn hand was zelfs weer pretty much de oude, wat hem enorm meeviel.
Het enige was dat fysiek contact weer net zo ingewikkeld lag als voor hij hier was gekomen; wie nu de blote huid van de borst of rug van de sneeuwblonde jongen aanraakte zou - puur uit reflex - vermoedelijk een klap krijgen; Riot was gespannener dan eerst.
Toch lukte het hem wel aardig om op deze plek te ontspannen, merkte hij. Vooral omdat het hier zo rustig was.
Hij had Chloë sinds het ziekenhuis niet meer gezien, realiseerde hij zich, en in de tussentijd was er nogal wat gebeurd. Zo had hij inmiddels weer eens een scheur in zijn bovenlip omdat hij ruzie kreeg met wat mensen en had hij een baantje als schoonmaker in een verzorgingstehuis, werk wat, zo bleek, nog niet eens zo gek was. Op de een of andere manier schenen ouderen hem leuk te vinden of zo. Odd.
Nu hij erover nadacht; Iseco had hij sindsdien ook amper gezien. Hij en Margaret waren terug naar hun eigen stad en ze spraken elkaar hooguit nog eens via de mail. Op zich jammer, maar Riot had dat poosje alleen wel goed kunnen gebruiken. Hij was geen mensenmens, en al dat omgaan met nieuwe mensen vroeg erom dat hij er een poosje weinig zag.
Goed, hij zag wel mensen, maar dat waren meer het soort waar hij slaags mee raakte in achterbuurten en soortgelijke totaal onbelangrijke zaken.
Hij keek opeens op, alert, zoals altijd. Had hij voetstappen gehoord? Hij fronste even toen hij iets meende te zien bewegen.
"Wie is daar?" vroeg hij, ogenschijnlijk kalm, al was hij er klaar voor om snel te reageren als hij daartoe werd gedwongen.
Toen echter, meende hij een bekende haarkleur te zien en zijn gelaatsuitdrukking verzachtte wat, al bleef hij alert, want hij kon zich altijd vergissen.

Ze had het warm, ondanks het feit dat ze een kort broekje en een wit topje droeg. Waarschijnlijk kwam het, terwijl ze nog zó verscholen stond tussen de bomen en de boombladeren het meeste licht van de zon bedekten, door de hete lichtbron. Een glimlach verscheen op haar gezicht, niet alleen vanwege het mooie weer, maar een liedje startte op haar iPod die ze al lang niet meer gehoord had. Katy Perry – My life would sucks without you Ja, een mooi nummer. De tekst pakte haar. En het deed haar gelijk aan haar Pasqual denken. Die nacht dat ze hem had leren kennen, het was best bijzonder. Ze had lopen feesten in de stad, hij had haar geholpen toen die enge Richard haar aanviel. Ja ze het herinnerde het zich nog wel, alleen Pasqual een stuk minder…Hij was zijn geheugen nog steeds niet voor de volle honderd procent terug. Dat was best vervelend, maar ze wist ook wel dat hij er niks aan kon doen. Dat hij het zelf ook met alle liefde van de wereld terug wou hebben, maar toch… Het bleef knagen, waarom moesten hun juist hun tweeën zo geteisterd worden. Wat als die chauffeur had uitgekeken, had ze hier dan ook gelopen? Het was een rare gedachte….Dat liefde af en toe heel raar kon lopen, ontstaan en weer veranderen. Die avond was dan ook èèn van haar gelukkigste dagen geweest. Niet alleen van het leventje in HorseHome hier, nee over haar gehele leven. En dat zelfde gevoel kwam elke keer weer terug wanneer ze haar geliefde zag, haar donkerbruin duiveltje genaamd Pasqual. Het nummer werd steeds zachter en kwam ten einde. Ondertussen, terwijl het volgende nummer zich op haar muziekapparaat aan het laden was, hoorde ze een bekende stem. Het drong pas later tot haar door, dat ze de stem uit duizenden herkende. Het was lang geleden dat ze zijn stem had gehoord, ze had nog contact met hem willen houden. Maar het was er niet van gekomen, merendeels omdat haar verjaardagsfeestje niet door ging. Omdat Pasqual in coma raakte…. Maar nu, nu hoorde ze hem duidelijk. De stem van Riot!
Ze keek verast op, verast hem hier te zien. Maar ook nieuwsgierig, wat deed hi hier, zou hij der nog herkennen? Had hij nog steeds de broederlijke gevoelens voor haar, en dan bedoelde ze in de trent van; voelde hij zich nog steeds zorgzaam over haar. Met een stralende glimlach stapte ze uit de bosjes tevoorschijn. Ze trof Riot aan, tegen een boom leunend. Een boom die al tientallen jaren oud was, dat sowieso. De glimlach, die al op der gezicht had gestaan werd nog groter. “Riot!” riep ze vol enthousiasme. Ze rende op hem af, om hem om zijn hals te vliegen. Maar besefte te laat dat er een boom achter zat. Haar hoofd kwam pijnlijk tegen de harde bast aan gestuit, ‘auwtsh’ mompelde ze terwijl ze zich op haar kont liet vallen. Ze wreef over de opkomende buil, een paar pijnlijke steken gingen door haar hoofd. En deed haar zicht even wazig maken. Na een paar seconden, kwam het zich gelukkig terug. Ze draaide zich naar Riot toe, ze merkte dat ze zijn gezelschap had gemist. Ook al was hij wat chagerijnig, althans zo leek het soms. Hij was eerlijk en te vertrouwen, dus nam ze het hem niet kwadelijk. Zijzelf was bijna het tegenovergestelde, vaak vrolijk, toonde haar emoties zonder dat ze het doorhad. Ga zo maar door…Ze wist even niks uit te brengen, gewoon om het feit dat ze hem niet had verwacht. Niet zo plotseling.

Het was.. Chloë. Even keek Riot haar verwonderd aan, toen ze opgewekt de bosjes uitkwam, toen krulden ook zijn mondhoeken even om en ontspande hij weer enigszins.
Ze rende op hem af, maar maakte contact met de boom in plaats van hem. Hij fronste even.
Hij wilde vragen of het ging, maar ze leek alweer ok.
Hij keek naar het zittende meisje en liet zich zelf daarom ook maar op het donkere zand zakken. Hij leunde iets achterover, steunend op zijn armen.
Kort nam hij haar op. Niets veranderd, constateerde hij. Uiterlijk niet, in ieder geval.
Hij merkte dat hij blij was haar te zien en tot zijn verrassing herinnerde haar aanwezigheid hem niet direct aan de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.
"Hoe is het met je?" vroeg hij nuchter. Hij wist dat de kans groot was dat hij zometeen dezelfde vraag terugkreeg, zoals dat scheen te horen in een gesprek, maar dat was ok; dingen waar hij het niet over wilde hebben vermeed hij wel gewoon. Hij vermoedde dat Chloë hem inmiddels ruim voldoende kende om te weten dat doorvragen toch geen zin had.
Hij keek naar de bomen die hen omringden. Stuk voor stuk oud. Hij vroeg zich af wat al die bomen allemaal hadden zien komen en gaan hier, in spreekwoordelijke zin, een afvraging die voor zijn doen nogal filosofisch was en waarover hij ook niet echt verder nadacht.
Waarschijnlijk was dit toch geen plek waar veel gebeurde. Nee, dan hadden de muren in de buitenwijken van de stad meer gezien.

kort, sorry

Ze keek hem met een glimlachje aan toen ze besefte dat ze hem had gemist, ja ze had hem gemist. Zijn nuchtere karakter en zijn droge opmerkingen. Zelfs het mopperen wat hij soms deed had ze gemist, ze liet een tevreden zucht horen. Maar haar gezicht verstrakte toen ze zijn vraag hoorde. Zijn vraag deed haar weer terug denken aan Pasqual, de pijn die ze had gevoeld toen hij haar niet herkende. Het machteloze gevoel, ze wou hem met alle liefde alle herinneringen terug geven. Zelfs de slechte die ze voorheen liever wegdrukte. Haar glimlach verdween langzaam maar zeker…. ‘Ik euhm… Het gaat met mij wel redelijk alleen niet met Pasqual…’ zei ze uiteindelijk. Ze slikte een brok weg, en wende haar blik af naar haar handen. Die een stuk interessanter waren geworden na zijn vraag. Ze sit niet of hij Pasqual al kende, toen ze het over hem had gehad. Nadat hij haar had gered van de verdrinkingsdood en ze hem vroeg of hij naar der verjaardag wou komen. Leek hij de naam Pasqual te kennen. God wat leek dat lang geleden, dat ze knus bij hem op schoot had gezeten. Het was nu al een paar maanden geleden. Ze schraapte haar keel, ‘P-pasqual heeft in c-coma gelegen’ hakkelde ze met veel moeite. De woorden uitspreken, deed haar al pijn. Alsof iemand haar hart doorboorde, het was niet dat ze zichzelf zielig vond. Misschien een heel klein beetje, maar het leek haar vreselijk voor Pasqual dat hij zich niet kon herinneren wat hij in zijn 18 jaar allemaal gedaan had. Zijn jeugd herinnerde hij zich ook niet meer…Hij wist eerst niet eens hoe hij zelf heette, laat staan dat hij wist hoe Chloë heette. Gelukkig had hij haar niet weggestuurd, maar had hij vrijwel meteen geaccepteerd. En had haar toen ze in het ziekenhuis moest blijven, omdat ze was flauwgevallen. Toegelaten in zijn bed, omdat hij had gezien hoe ze doodsangsten had uitgestaan bij het idee dat ze alleen in een bed moest slapen. Later had ze hem verteld over haar angst voor ziekenhuizen en hoe die angst ook vreselijke nachtmerries met zich meebracht. Ze keek op naar Riot, keek hem in zijn ijsblauwe ogen. Kwa uiterlijk hadden Riot en zijn familie kunnen zijn.
‘Hij is daardoor zijn geheugen verloren, en wist eerst niet hoe hij heette, laat staan hoe ik heette’ ging ze door, na een iets wat lange pauze. ‘Maar gelukkig is hij uit kritieke toestand en dat is het belangrijkste’ zei ze terwijl ze een treurig glimlachje liet zien. Ze staarde wat onwetend wat ze moest doen naar haar handen. Om haar ringvinger van haar rechterhand zat nog steeds de ring, de verloofring. Ze ging er met haar wijsvinger over heen.

"Ik euhm… Het gaat met mij wel redelijk alleen niet met Pasqual…"
Riot onderdrukte een vloek en de neiging direct te vragen wat er met die gozer was. Hij was niet vergeten dat Pasqual zijn leven eens gered had toen hij half onderkoeld onderaan een klif had gelegen; die gozer had toen zijn leven gewaagd voor Riot, want hij had zelf evengoed naar beneden kunnen lazeren. Wat was hem overkomen? Als iemand hem wat had gedaan.. Onbewust balde Riot een moment lang zijn vuisten.
"P-pasqual heeft in c-coma gelegen."
Ze leek er erg veel moeite mee te hebben, maar omdat zij hier in volle gezondheid zat en Pasqual niet was het eerder die laatste om wie Riot vooral bezorgd was. Gelegen? Dat was een goed teken, toch?
"Hij is daardoor zijn geheugen verloren, en wist eerst niet hoe hij heette, laat staan hoe ik heette," ging Chloë verder en Riot fronste, opnieuw de neiging haar scherp te onderbreken onderdrukkend; wat was er met die vent gebeurd dan? Hoe was dit gekomen?
"Maar gelukkig is hij uit kritieke toestand en dat is het belangrijkste."
Riot knikte kort.
"Wat en wie heeft dit veroorzaakt dan?" vroeg hij scherp. "Hoe groot is de kans dat hij zijn geheugen volledig terugkrijgt? Is hij verder ok?"
Het was een raar idee, dat degene die hem van een langzame, pijnlijke dood had gered nu zelf zo fucked up was. Waarom hij? Waarom niet iemand die het verdiende? Jezus.
Hij nam Chloë kort op, die er niet bepaald gelukkiger op leek te zijn geworden. Hij wist niet echt goed wat hij daarmee aanmoest, als hij eerlijk moest zijn. Bij Solance was het voor hem makkelijker, maar daar had hij nu niets aan.