Time to get you outta me >3 [ Edward & Aurelia ]

Gapend stapte de uit de douche. De afgelopen weken kon ze gewoon níet slapen omdat die buik zo verschrikkelijk in de weg zat. Fenna kleedde haarzelf aan. Een jogingsbroek met een flodder shirt erop, want iets anders fatsoenlijks kon ze niet aan. Fenna keek even naar haar buik, voelde hoe een lichte kramp langzaam opkwam, erger werd en daarna weer afzakte. Oké, dat was dus een wee. Maar dat betekende nog niet dat het kindje kwam, right? Meteen liep ze naar beneden, beet even kort op haar onderlip en zag Edward op de bank zitten. Ze had gehoord hoe pijnlijk een bevalling moest zijn, dus ze zag er natuurlijk énorm tegenop. Al wilde ze wel heel graag zien hoe hun kindje er uit zag. Fenna plofte licht gespannen langs Edward op de bank, greens kort naar hem en haalde even diep adem. Opnieuw voelde ze hoe een lichte kramp in haar onderbuik opkwam, erger werd en weer afzakte. Even stokte haar adem, keek ze naar Edward. Ze had duidelijk pijn, maar probeerde dat zoveel mogelijk te verbergen. De weeën kwamen sneller achter elkaar en dat was voor Fenna de reden om op te staan, haar tas te pakken en haar jas aan te trekken. ‘We moeten naar het ziekenhuis.’ Meteen liepen ze naar de auto, reden ze richting het grote, witte gebouw waar ze altijd al zo verschrikkelijk bang voor geweest was. Zodra ze de auto parkeerde en uitstapte, begon haar hart nog sneller te kloppen. De deuren van het gebouw werden geopend, Fenna werd naar een kamer gebracht en voelde hoe haar weeën steeds langer duurde en pijnlijker werden.

Eindelijk was het over, het luide gehuil van hun kindje galmde door de ruime kamer en Fenna ademde even diep in. Een brede glimlach krulde haar mondhoeken omhoog zodra de kleine baby in haar armen werd gelegd. Ondertussen was ze iets omhoog gekomen, wreef ze even door haar gezicht en met een brede smile rond haar lippen was haar blik op hun kindje gericht. Edward en Fenna hadden al een naam bedacht; Aurelia. Zachtjes drukte ze een kus op het hoofdje van Aurelia, vervolgens gaf ze haar voorzichtig aan Edward. Haar blik was gericht op Edward en hun dochter, ondertussen probeerde Fenna haar lichtjes te ontspannen en ademde ze even diep in en uit, om haar lichaam een beetje tot rust te krijgen. En ze hadden niet tegen haar gelogen, een bevalling deed inderdaad enorm pijn en ze was enorm moe nu. Ze had zo wie zo al slecht geslapen de afgelopen weken, dus dat had er ook niet bij geholpen. Desondanks was ze blij dat het nu voorbij was en ze was allang blij dat Aurelia gezond was, dat was voor Fenna het belangrijkste.

Wist echt niet hoe ik het moest beschrijven, vandaar dat hij zo flut is. :')
Maar goed; Aurelia & Edward hier en eventueel familie/vrienden. (:

Licht.
Geschrokken deed Aurelia haar oogjes dicht, gewend aan het donker waar ze eerst in rondzweefde. Terwijl ze begon te huilen vanwege de pijn in haar oogjes, voelde ze hoe iemand haar optilde en vervolgens een kleine pijnsteek bij haar buik. Van schrik hield ze een paar seconden haar adem in.

Een stel armen strekte zich naar haar uit en iemand zei liefkozende woordjes tegen haar. Het zachte gewieg liet haar even stoppen met huilen. Voorzichtig opende ze haar oogjes ietsje meer maar nog niet helemaal, want het was nog steeds heel licht. Een paar minuten lang lag ze tegen haar mama aan -ze had iemand het woord 'mama' horen zeggen- en werd toen weer overgegeven, aan een man. Was dat papa? Ook daar werd er van alles tegen haar gezegd.

Een vrouw pakte haar weer maar niet mama. Aurelia begon weer te huilen, ze wilde naar mama toe! Er werd iets over haar heen gegooid, iets vochtigs, wat ze best wel lekker vond. Het duurde alleen niet zo heel lang. Een man ging nog overal aan voelen en zo, wat ze helemaal niet leuk vond. Maar gelukkig werd er al snel iets zachts om haar heen gewikkeld en werd ze weer overgegeven aan mama.
'Ze is zo gezond als een baby maar kan zijn, mevrouw,' zei iemand, ze wist niet precies wat het betekende maar vond het ook niet zo belangrijk. Moe gaapte ze en niet veel later lag ze zacht snurkend in Dromenland.

~ Flutje, sorry. xD

Edward zat al een tijdje op de bank, rustig tv te kijken. Fenna was nog boven, waarschijnlijk. Hij had zichzelf al gedoucht en dat soort dingen, dus voor vandaag moest hij maar even wachten, wat Fenna wilde gaan doen ofzo. Het duurde niet lang of hij hoorde iemand van de trap afkomen, zag dat Fenna even later naast hem ging zitten en hij haar even met een klein glimlachje aankeek. Er was iets te merken aan haar, maar wat het was, kon hij niet zomaar achterkomen. 'Is er iets?' Misschien, zou de baby komen? Het zou kunnen, want ze was rond deze tijd ongeveer uitgerekend. Edward zag hoe Fenna opstond, hij haar woorden hoorde en hij ook opstond. Snel pakte hij zijn jas, liepen ze naar de auto en reden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Het duurde niet lang of ze waren er. De baby kwam.

Het deed hem pijn om te zien hoeveel pijn Fenna had, maar helaas kon hij er niets aan doen. Gelukkig duurde het niet lang, of het gehuil van een baby weerklonk in zijn oren. Een opgeluchte glimlach verscheen rond zijn lippen, waarna Edward de navelstreng door mocht knippen. Hopelijk zou het de baby geen pijn doen, maar het moest wel gebeuren. Aurelia, zo ging ze heten. Ze werd bij Fenna gelegd, waardoor er een brede glimlach rond zijn lippen kwam te staan bij het zien van moeder en dochter. Het gevoel om nu écht vader te zijn was raar, maar ook weer zo'n fijn gevoel. Fenna drukte een kus op het voorhoofd van Aurelia, gaf haar toen aan hem. Edward probeerde haar zo goed mogelijk vast te houden, maar een glimlach stond nogsteeds overduidelijk rond zijn lippen. 'Wat is ze mooi..' Fluisterend had hij het uitgesproken, bedoeld naar Fenna. 'Aurelia..' Haar naam sprak hij zachtjes uit, bekeek haar gezichtje toen nog even en daarna werd ze weer in iemand anders handen gegeven, om haar te laten controleren. Bij het horen dat ze maar zo gezond was als een baby maar kon zijn, was hij opgelucht. Gelukkig, dat was voor hem het belangrijkste. Aurelia werd weer aan Fenna gegeven. Edward pakte een stoel, zette die naast het bed van Fenna en bekeek hun tweeën nog even. 'Je hebt het echt goed gedaan.' Sprak hij tegen Fenna, doelend op de bevalling. Het was vanochtend al te merken dat er iets was met Fenna voordat ze vertelde dat ze naar het ziekenhuis moest, maar daarvoor had ze haar heel die tijd sterk gehouden. Edward was trots. Op hun allebei.

Fenna had haar ogen eventjes gesloten, wreef door haar gezicht heen en probeerde haar lichaam weer een beetje rustig te krijgen. Het waren zware uren voor haar geweest en ze was echt enorm opgelucht dat het nu eindelijk voorbij was, kon ze tenminste weer fatsoenlijk slapen. Áls Aurelia niet zoveel zou huilen, anders zou ze de slaap die ze tekort kwam nog niet inhalen. Een diepe zucht glipte tussen haar lippen door, desondanks was ze blij dat ze moeder geworden was en ze zag aan de blik van Edward dat hij ook blij was. De baby werd onderzocht, er werd gemeld dat ze een gezonde baby was en dat was voor Fenna het belangrijkste, vandaar dat er een brede glimlach rond haar lippen kwam. Aurelia werd in een zachte deken gewikkeld, weer terug aan Fenna gegeven en Fenna liet haar vinger zachtjes over de licht rood gekleurde wangetjes van Aurelia glijden. Ze was mooi, héél mooi. Toen ze de woorden van Edward hoorde grijnsde ze breed naar hem.
Uren streken voorbij en ondertussen was het rond zes uur, had ze even mogen douchen en alles was verder goed met Fenna en de baby; ze mochten naar huis. Ze had haar jogingsbroek en wijde shirt weer aan, Edward had Aurelia aangekleed en in de maxi-cosi gelegd en Fenna besprak nog wat dingen met de verloskundige, waarna ze nu echt weg mochten. Fenna was lichtelijk misselijk, maar dat kwam puur door de slaap die ze had en ze ook ontzettende honger, dus als ze thuis waren was het eerste wat ze deed wat eten maken. En natuurlijk Aurelia voeden, want dat moest ook nog. Eenmaal bij de auto aangekomen te zijn opende ze de deur, nam Aurelia van Edward over en met een brede glimlach zette ze de maxi-cosi vast in de auto. Zachtjes liet ze de deur dichtvallen, stapte ze zelf voorin en op een rustig tempo reden ze naar huis.
Een licht gepiep was hoorbaar toen de auto tot stilstand kwam, Fenna stapte op haar gemak uit en haalde ook Aurelia uit de auto, waarna ze naar binnen liepen en ze even glimlachend toekeek hoe Sita aangerend kwam. Voor haar zou het ook wennen zijn; een nieuw persoon in huis. Eigenlijk was het voor hun allemaal wennen, alles voelde nog raar en nieuw nu. Het enigste wat Fenna hoopte was dat ze alles goed deed met de baby, maar ze had nu zat informatie, dus het zou wel goed komen.

Een trilling die in zijn broekzak voelbaar was, deed hem op kijken. Hij was eigenlijk niks aan het doen, hing een beetje op de bank. En zapte om de vijf minuten van zender, wat er op was boeide hem niet zo. Althans, op dit moment. Want Fenna, zijn twee jaar jongere zusje. Was al hoog zwanger, hij zat steeds met de vraag of ze al bijna ging bevallen. En zo ja, of hij er dan op tijd bij zou zijn. Daarom deed hij niet iets wat hem zou kunnen ophouden, als het moment daar was. De trilling van zijn Iphone had hem uit de trance, van het zappen gehaald.
Verstoord keek hij op, hij pakte snel zijn Iphone uit zijn zak. Alleen was hij zo snel dat het ding uit zijn hadden glipte en op de vloer kletterde. ‘Shit’ vloekte hij luid, er was toch niemand die hem zou kunnen horen. Hij raapte hem snel op van de vloer en veegde de denkbeeldige stofjes vanaf. Hij ontgrendelde het ding, hij typte de code 2x verkeerd in maar uiteindelijk kon hij toch zien wat hem had “gewekt”. Er was een sms binnen gekomen, van Edward. De vriend van Fenna, nou jah vriend… Daniël zag hem eerder als half-man aangezien Fenna en hij binnenkort een baby kregen. Correctie op dit moment een baby kregen, in de sms stond namelijk dat hij net bij het ziekenhuis was aangekomen met Fenna. Die al weeën had, dat was genoeg voor Daniël om op te springen. En zijn Nikes vlug aan te trekken, hij had geen tijd te verliezen. Hij griste nog snel zijn jack van de kapstok voordat hij de deur uitrende. Gehaast opende hij het portier van zijn Range Rover. Hij gooide zijn jas op de stoel naast hem, en startte de motor. Hij trapte het gaspedaal in en reed met gierende banden weg…
Ongeduldig trommelde hij op zijn stuur toen hij zag hoe druk het was, normaal was het nooit zo druk. Maar nu, uitgerekend vandaag moesten er opeens zoveel mensen dezelfde route nemen. Daniël was over het algemeen een redelijk kalme jongen. Behalve als hij iets “belangrijks” moest doen, hij vond de bevalling van zijn zus belangrijk genoeg. Om geïrriteerd te raken, hij knarsetandde en zette de radio uit. Die werkte alleen maar tot zijn irritatie. Hij keek op zijn Iphone, om te kijken hoe laat het was. Té laat hij stond nu al een uur in de file, als hij bij het ziekenhuis zou aankomen. Waren ze waarschijnlijk, als alles goed ging al weer thuis. Balen… Hij had het Fenna beloofd bij de bevalling te zijn. Nu klopte de uitsprak wel: belofte maakt schuld. Hij sloeg van frustratie op zijn stuur en kneep toen zowat het stuur fijn. Hij sms’te snel naar Edward dat hij hem op de hoogte moest houden, meer kon hij niet doen. Niet veel later smste Edward terug, dat er een gezond meisje op de wereld was gekomen. Die de naam: aurelia droeg. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, Aurelia prachtige naam. Hij smste verheugd terug en vroeg of ze nog in het ziekenhuis moeste blijven. Het antwoord kwam vrij snel en was kort maar krachtig; nee, zsm terug. Hij knikte, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Hij keek naast zich, een oud vrouwtje staarde hem aan. Hij fronste en wende zijn blik af, hij wachtte tot er ruimte kwam en draaide toen uit de file. Op weg naar het huis van Fenna om zijn nichtje te kunnen zien.
Hij reed net zo gestaagd als toen hij naar het ziekenhuis reed, alleen nu met een blij gevoel. En geen gevoel van onrust. Hij zette de radio aan, de glimlach zat nog altijd op zijn gezicht geplakt. Hij moest om rijden door een wegversperring maar kwam uiteindelijk redelijk op tijd aan bij het huis van Fenna en Edward. Hij bedacht zich dat hij geen cadeautje had mee genomen, stom van hem zeg. Hij knars tandde en bedacht zich toen dat hij het cadeautje nog helemaal niet uit de auto had gehaald toen hij had gekocht. Achteraf handig, maar eigenlijk gewoon dom van hem. Nu kwam het hem mooi uit. Hij stapte uit en opende de kofferbak. Hij haalde het cadeau uit de kofferbak, het cadeau bestond uit een roze koffertje. Met een lappenpop en een t-shirtje. Allemaal in roze, hij had gegokt, als het een jongetje was geweest. Had hij het teruggestuurd en een blauwe laten komen. Verder had hij ook nog een pluche knuffel, een giraffe om precies te zijn. Hij liep in een gestaagd tempo naar de deur en belde met een glimlach van oor tot oor aan.


-good enought? En edward sorry als je de sms thing erg vind/vond =) -

Omdat alles in orde was met Aurelia mochten ze gelukkig rond zes uur al naar huis. Edward had de kleren voor Aurelia ondertussen gepakt, begon haar aan te kleden en glimlachte toen het allemaal lukte. Ze was nu aangekleed, dus ze konden vertrekken, naar huis toe. Hij legde haar in de maxi-cosi, tilde die op en wachtte totdat Fenna klaar was met de dingen die ze nog door moest nemen met de verloskundige. Ondertussen bekeek hij Aurelia nog een tijdje, totdat ook Fenna klaar was en ze écht weg konden gaan. De gangen van het ziekenhuis waren lang, maar desondanks dat waren ze toch best wel snel buiten. Als het goed was zou Daniël zometeen ook komen, de broer van Fenna. Omdat hij in de file had gestaan had hij er helaas niet bij kunnen zijn in het ziekenhuis, zoals dat bleek in zijn sms'jes. Bij de auto gaf Edward de maxi-cosi over aan Fenna. Zelf ging hij voorin de auto zitten. Op een rustig tempo reden ze vervolgens naar huis. Edward had ondertussen heel de tijd eventjes naar achteren gekeken, naar Aurelia.
De auto stopte op een parkeerplaats vlak bij hun huis, Edward stapte uit. Ondertussen liep hij al een stukje naar de voordeur, keek hij of het lukte bij Fenna en Aurelia en liep toen door naar de voordeur om die alvast open te doen. Toen Aurelia binnen kwam met Fenna zag hij hoe enthousiast Sita meteen was. Voor haar zou het ook anders gaan worden. Hopelijk zou ze alleen niet zo'n baby zijn die heel de nacht door aan het huilen was, dat zou voor hun allemaal voor weinig nachtrust zorgen. 'Owhja, Daniël kwam er trouwens nog aan; die stond in de file dus was te laat.' Dom van hem dat hij het niet even eerder aan Fenna had verteld, maargoed. Niet veel later hoorde hij de bel gaan, liep hij naar de voordeur om die open te doen. Daniël verscheen met een brede glimlach in de deuropening, wat ook voor Edward een glimlach rond zijn lippen zorgde. 'Kom binnen.' Sprak hij, waarna hij achter Daniël de woonkamer in liep en de woonkamer zelf ook nog even door keek. Nu hij zo keek was het best wel opgeruimd, gelukkig maar. Ineens schoot het Edward te binnen dat Sita nog eten nodig had. Met haar voederbak liep hij naar de keuken, om die te vullen en weer terug op zijn gewoonlijke plaats te zetten. Daarna ging Edward weer bij Fenna en Daniël staan. Die dus oom was geworden. Ineens dacht Edward terug aan Shannon. Zijn kleine, lieve Shannon. Jammer dat ze dit allemaal niet mee kon maken.. Ze had het waarschijnlijk op het begin wel abnormaal gevonden, maar dat hoorde nou eenmaal bij zijn zusje. Maar goed; niet het goede moment om daar nu aan te denken. Daarom richtte hij zijn blik weer op Fenna, Daniël én Aurelia.