I... like thinking, probably... [Iana]

Het zonlicht scheen in zijn bakkes en geërgerd gromde hij. Hij dook nog even iets verder onder de dekens en draaide zich om.
"BRIAAAAAAAAAAAAAAAAAAN!" werd er gegild. Hij sputterde, beet flink op zijn lip. Hij wou helemaal zijn bed niet uit. Begreep zijn moeder dat dan niet? "Je moet eruit, je hebt het beloofd." Hij zuchtte diep. Ja, wat kon hij anders? Hij moest zijn bed wel uit, anders zou zijn moeder flippen. Ze hadden gister weer eens ruzie gehad en uiteindelijk kwam het erop neer dat Brian zijn leven moest beteren, een sociale jongen moest worden en wat meer moest gaan doen in zijn leven. Maar hij wist niet hoe. Hij had maar ja geknikt, had beloofd zijn best te doen en dat soort dingen, maar ondertussen had hij geen idee hoe. Zijn moeder was uiteindelijk vermoeid geworden en had hem kort en kil naar zijn bed gestuurd, alsof hij een jongetje van negen was. Hij had gelukkig genoeg te doen op zijn kamer, maar frustrerend was het wel. Hij had geen keuzes meer, leek het. Zijn moeder bepaalde zo ongeveer zijn leven en hij werd er gek van. Van zijn moeder, van zichzelf, van alles. Kwaad smeet hij met zijn wekker, die uit elkaar spatte tegen de muur. Tja, het zal toch eens niet. Zijn moeder kwam kwaad naar boven gestapt, en binnen een noodvaart had Brian zijn spullen gepakt, had het raam opengeschoven en was het dak opgeklommen. Als een razende kleedde hij zich op het dak aan, deed zachtjes en raapte zijn nachtspullen bij elkaar. Via de waterpijp liet hij zichzelf naar beneden glijden, kwam met een zacht plofje neer en keek opgelucht op. Zijn kleding duwde hij in zijn geheime opbergplek waar meer kleding lag, en hij begon te rennen. Ha, wat handig om een vet goede conditie te hebben. Hij rende naar zijn fiets toe, was godschuwelijk blij dat hij gister vergeten was hem op slot te zetten en reed weg. Zijn moeder zou uiteindelijk toch wel weten dat hij er weer eens vandoor was gegaan.
In een onmogelijk snel tempo reed hij naar de duinen toe. Zijn inmiddels favoriete plek van de wereld. De rust van de golven die te pletter sloegen op de branding. Oké, hij hield niet van het gevoel van zand op natte voeten, maar oké. Dat had hij er ditmaal voorover. Hij trok zijn schoenen en sokken uit en ging in de branding staan. Het liefst was hij gaan schreeuwen van geluk. Zijn hart liep er vol van, hij ontspande zich totaal, deed zijn ogen dicht en voelde zich alleen op de wereld. Tot de aanwezigheid van iemand anders hem deed opkijken. Een meisje of vrouw, not sure, stond verderop en hij keek naar haar. Hij bleef naar haar kijken. Zijn blik gleed van onder tot boven over haar heen en toen hij zeker wist hoe ze eruit zag en dat hij haar niet kende, besloot hij dat hij haar wel eens zou kunnen begroeten. Maar de verlegenheid benam hem de kracht om te lopen en te spreken.

Het was 11u 's morgens, Iana hoorde haar wekker een hysterisch luid geluid maken en gefrustreerd gooide ze de wekker van haar nachtkastje. Tot haar verbazing gaf het ding geen kik en deed het meedogenloos verder met z'n irritant getuut. Dus had Iana maar twee opties waarvan ze zeker wist dat ze er maar eentje zou nemen. Eén; Blijven liggen en dat vreselijke getuut laten voor wat het was. Twee; Uit bed stappen, koud lijden en dat ding uitzetten. Geërgerd liet ze één van haar lage zuchten horen en gooide haar dekens naar achteren. Met haar voeten in haar warme pantoffels stapte ze uit bed en slofte richting de wekker die ze zo rap mogelijk afzette. "Rot ding dat je ook bent", mompelde ze met haar handen door haar haren halend. Ze zag er echt als een wrak uit met haar haren langs alle kanten en haar make-up die helemaal uitgelopen was. Het was gisterenavond laat geworden en Iana had een vriendin beloofd om d'r te helpen met haar huiswerk. Dus het eerste wat ze best kon doen was haar douchen, aankleden en haar make-up opnieuw aanbrengen. Ok, actie! Iana wreef met haar handen over haar ogen en haalde de slapers uit haar ooghoeken. Nog steeds sloffend stapte Iana richting de badkamer waar ze haar topje en short uitdeed om dan -als een slaapwandelaar- de douche binnen te gaan.
Na ongeveer een kwartiertje greep Iana een handdoek die ze al rillend over haar heen sloeg. Al iets meer opgewekt neuriede ze een melodietje die ze al dagen in haar hoofd had en terwijl haalde ze een kam door haar haren. Tot haar verbazing stond haar haar perfect hoe ze het wilde en merkte ze algauw dat ze dit keer geen halfuur moest staan klooien met structuur van haar coupe. Glimlachend bracht ze haar rode oogschaduw aan, werkte haar wenkbrauwen aan met wat mascara en gaf de finishing touch met een lijntje oogpotlood. Tevreden over het resultaat sprong ze al huppelend richting haar kleerkast waar ze een rood topje uithaalde en een korte jeansshort aandeed. Helemaal hyper nam ze haar gsm en fronste verbaasd haar wenkbrauwen toen ze haar berichten leesde. "Sorry Iaan, m'n vriendje is dan toch gekomen om me te helpen dus jouw hulp is niet meer nodig! Loveyah xx." Geïrriteerd gooide ze haar mobiel op haar bed, gromde een keertje luid en vloekte dat ze zo vroeg is opgestaan voor niets. Maar algauw herstelde ze zich en bedacht Iana dat ze best naar de duinen kon gaan. Opeens glimlachend liep ze haar kamer uit en rende richting de deur die ze happy achter zich dicht sloeg.
Buiten was het tot haar opluchting prachtig weer met een fris windje die zorgde voor voldoende verkoeling. Haar haren werden naar achteren geduwd en grijnzend stak ze de weg over richting het hoge gewas dat haar uiteindelijk bij het strand bracht. De frisse geur van zout en allemaal lekkernijen van aan de dijk kwamen haar neusgaten tegemoet. Het leek wel of haar humeur helemaal was veranderd want ze sprong opeens -uit het niets- in de lucht terwijl ze een kreetje van geluk liet horen. Toen ze eenmaal rondkeek met haar blauwe kijkers merkte ze dat er een jongen naar haar stond te kijken en sociaal dat ze was liep ze op hem af. "Hee!" Toen ze hem wat beter bekeek merkte Iana dat ze hem ooit eens wat tegengekomen bij de kliffen en lacherig keerde ze haar gezicht wat scheef. "Jij was toch die jongen die 's avonds zonder reden op de kliffen komt zitten om je te vermaken?" Grijnzend wachtte ze op een antwoord terwijl ze een lok haar uit haar gezicht schoof.

Verbaasd keek hij het meisje aan. Kliffen, hij? Ja, oké, dat zou best wel eens kunnen, maar hij kon haar niet herinneren. Zijn wangen werden rood en hij schudde langzaam zijn hoofd.
"Ik.. ben bang dat ik je niet herken," stamelde hij. Ze had een grote lach op haar gezicht, eentje die haar zeker niet misstond, vond Brian, en hield haar hoofd scheef. Nee, Brian kon haar echt niet herinneren. En dat terwijl zijn geheugen over het algemeen best huge en handig was. "Maar ik ben wel die jongen." Hij glimlachte maar een beetje droogjes terug en sloeg toen zijn ogen neer.
"Ik ben Brian, waardeloos, autistisch, sloom en saai." Hij begon te grijnzen. "Maar dat ik alles van stenen afweet, keihard kan rennen en geheugen heb van een olifant, telt niet mee." Hij glimlachte verontschuldigend. "Sorry, ik ben niet zo'n ster in ijsbrekers." Zijn blik vloog rond en hij probeerde te herinneren waar ze het mogelijk over kon hebben. Hij voelde zich ook akward om wat uit zijn mond was komen rollen. Was dat persé nodig geweest? Zijn gedachten dwaalden af naar de avond waar het meisje het over gehad moest hebben. Was hij niet ontiegelijk dronken geweest? Zijn ma was die avond weer eens boos geworden en hij had gehoord dat alcohol ervoor zorgde dat je dingen vergat, dus had hij een hele voorraad ingeslagen en naar binnen gewerkt. Hij was echt vet dronken geworden en was naar de kliffen toegegaan om wat dom voor zich uit te staren. Hij wist niet precies wat hij daar gedaan had, maar het enige wat hij nog wist was dat de sterren zo helder aan de hemel schenen. Of dat een bijwerking van de alcohol was, wist hij niet.
Nu had zij het erover. Was hij haar tegengekomen en kon hij haar niet meer herinneren? Was er soms iets mis met zijn geheugen? Het benauwde hem dat hij het niet meer wist en hij kon eigenlijk nog maar net een paniekaanval onderdrukken. Na die ene keer alcohol had hij het ook nooit meer gedaan. De effecten van de vergetelheid waren eigenlijk allesbehalve aangenaam en vergeten van die ruzie met zijn moeder was maar van korte duur geweest. De volgende dag was alles weer van voor af aan begonnen... Hij hield van zijn moeder, maar ze maakte het hem zo vaak zo verdomd lastig. Daarbij, hij wist zelf vaak niet wat hij moest doen. Zijn moeder gaf hem dubbele boodschappen, zei dat hij het een moest doen en vervolgens moest hij ook iets anders doen. Verwarrend dus. Over het algemeen kon hij het wel met zijn moeder vinden, maar momenteel.. Nee, het liep niet lekker. Zijn uitvluchten werden gezocht in lichamelijke beweging en alcohol. En nou ja, misschien was hij haar dan op de kliffen tegengekomen maar was hij het compleet vergeten.
Een geschrokken uitdrukking kwam op zijn gezicht en hij werd rood.
"Ik.. het spijt me. Ik nam eigenlijk vanzelfsprekend aan dat ik iemand zoals jou wel zou onthouden." Het leek hem wel een vleiende opmerking. Misschien zelfs flirterig. Nou, helemaal top. Was ie toch niet zo sociaal en contactgestoord. Als ze zou denken dat hij met haar aan het flirten was, was het een beetje alsof hij normaal was. Want jongens flirtten nou eenmaal met meisjes, en dat hij momenteel echt geen idee had of dat wel iets voor hem was, zorgde ervoor dat hij er ronduit trots op was dat hij complimentjes maakte. Brian perste er een flauw glimlachje uit.
"Sorry, maar ik denk dat ik weer eens té dronken was om dingen te herinneren. Wie was je ookalweer?" Weer een glimlach, weer niet zeker of het een oprechte was of eentje omdat het zo hoorde.