.:. For Sale .:.

Valerie bekeek de stallen van uit het raam. Het was zo doods, en daar moest verandering in komen. Alleen Flair stond nu nog in haar eentje voor zich uit te staren. Ze kon nu nog eventjes niet op het land want daar lag nog een goedje waar door het gras sneller ging groeien, het was geen kunst mest maar een soort floeibaar spul wat door een machine over het veld werd gespoten. Dus nu stond Flair zielig in de paddock. Ze had wel meer paarden alleen die stonden nu op de stal van haar oma, en ze waren niet echt meer van haar. Flair zou ze nooit weg doen, dat was haar paardje, haar eerste paardje hier. En ze had natuurlijk Jordy nog, dat was haar shetlander, maar die brak uit in de paddock dus die hing ergens rond bij het eten, zo slim was hij wel. Ze had van iemand gehoord over een stal waar alleen maar American pint horses en Quarter horeses stonden. Flair had daar ook het bloed van dus misschien was het wel leuk om nog zo een paardje te kopen. En dan had ze weer eens wat te doen, want die paarden konden pas van af 8 jaar worden in gereden. Ze kroop achter haar laptop en zocht de site op, al snel vond ze het en kon ze al de informatie lezen. Ook stonden er wat leuke foto´s bij. Het zag er allemaal erg goed uit. Valerie stond op om de telefoon te pakken en tikte het nummer van de stal in die ook op de site stond. Al snel nam er een man op en vertelde nog wat info. Ze zouden om twee uur afspreken daar. Snel kleedde ze zich aan. Een bruine rijbroek en een simpel vest. Ze deed haar haar in een staart en liep weer naar beneden. Ze zette Flair in haar stalletje en gaf haar wat hooi. Ze keek even rond naar Jordy die ze vond bij de zadelkamer waar een zak wortels lag. Ook hem zette ze in zijn stalletje en kreeg ook wat hooi. Valerie keek op haar horloge en zag dat het tijd was om te vertrekken. Ze stapte in haar auto en reed naar de stal. Daar stapte ze uit en vroeg een stalhulp naar de kantine. Daar liep ze naar toe, en zag al snel de man die ze net aan de telefoon had. Ze schudde zijn hand en ze gingen zitten. De kantine had uitzicht op het weiland. Hij wees het paard aan die hij voor de verkoop had. Het was een pittege tante, en was min of meer de baas wel van de kudde. Er ging een meisje het weiland om haar te halen, maar het paardje rende de hele tijd weg, ook al was dat later het werk van het meisje. Toen het paard gepakt was liepen de man en Valerie naar beneden. Wow, wat was het een schoonheid, dat wist ze meteen. ‘Ze i nog totaal groen, moet helemaal beleerd worden. Zoals elk paard bij ons. Je moet haar met respect behandelen, maar een leidersrol aannemen, anders word het niks.’ Zei de man. Valerie knikte, maar keek naar het paard die Ameya heette. `Ik heb mijn andere paard uit het wild gevangen, en ook zelf in gereden alleen toen was ze een soort van helemaal verpest omdat ze gestolen was en die hebben er een zadel opgesmeten, maar ook nu gaat het steeds weer beter.` Vertelde ze, want de man wou echt een goed thuis voor zijn paarden,wat logisch was natuurlijk. Maar Valerie kon dat haar bieden. ‘Ook kan het zijn dat we onverwachts op bezoek komen, we willen een goed thuis voor onze paarden.’ Vertelde de man weer. Dat begreep ze ook weer. `Dat is prima, hoeveel mag dit plaatje kosten?' vroeg ze, dat was ook wel handig om te weten.

Ik wist niet tot hoeverre ik zou moeten posten aangezien ik niet weet hoeveel ze kost enzo, hihi^^

Haar hoef schraapte af en toe ongeduldig over het zachte zand van de paddock. Waar hoefafdrukken in te zien waren van nog andere paarden. Ze snoof onrustig en hield haar hoofd in de lucht. Toch bleef ze nu nog staan, trippelend op de plaats. Haar blik was op het onbekende meisje gericht terwijl ze zich afvroeg wat er zo gebeuren. Meestal werd ze toch niet verkocht, aangezien ze geen gemakkelijk paardje was. Maar nu duurde het langer voor ze terug naar de weide mocht. Nog steeds even onrustig deed ze een stap naar voren, en nog één. Om nog een keer lid te hinniken, met haar hoef over de grond te schrapen en zelfs lichtjes de lucht in te gaan. Ze begon rondjes te lopen langs het hek, zoekend naar een manier om te ontsnappen. Ze leunde lichtjes tegen het hek, maar het hielp niet. Haar hoef ging omhoog en stootte ene paar keer tegen de rand van het hek. Geen mogelijkheid om te ontsnappen. Ze snoof en hinnikte nog eens luid. Haar gehoor ving enkele hinniken op van de weide waar ze net weg was gehaald. Ameya ving de laatste woorden van het meisje nog op en hoorde de man praten. ‘1200, ze is nog totaal groen, maar de prijs is vanwege haar goede afstamming, met de juiste eigenaar gaat ze veel kunnen.’ Waren de woorden die hij sprak. Ze kantelde haar hoofd eventjes, waar hadden ze het toch over? Ze ging hier toch niet weg? Nee, dat kon niet. Haar kudde was hier, ze had het goed hier. ‘Wacht, ik zal de papieren even gaan halen.’ Klonk de stem van de man, waarna ze hem zag weglopen. Ameya had haar blik op het meisje gericht, dit was niet leuk. Het zag eruit alsof het meisje wel interesse had om Ameya te kopen, en dat vond ze niet leuk. Na een tijdje kwam de man terug, hij glimlachte vriendelijk en had wat papieren in zijn hand. ‘Hier zijn ze,’ hoorde ze hem zeggen ‘Ameya Atulya Mahavir.’ Las hij af. Bij de eerste naam gingen haar oortjes naar voren. Ze wist dat het haar naam was, en reageerde er dus ook op. Al snel kwam het er een meisje met een halster aan, en werd ze meegenomen. Gewillig liep ze mee, denkend dat ze naar de weide ging. Het onbekende meisje kreeg het touw vast, en Ameya liep een stukje met haar mee, braaf. Maar vanaf het moment dat e merkte dat ze de andere kant op gingen draaide ze zich vliegensvlug om, en rende ze weg. Dat probeerde ze tenminste, want ze wist niet of het meisje haar kon houden. Ze hoopte natuurlijk van niet.
Kort, sorry.

Ameya probeerde te ontsnappen uit de paddock. Niet dat het haar ging lukken. Valerie zou haar handen vol hebben aan deze merrie, maar dat zou ze er voor over hebben. De man vertelde de prijs voor Ameya.‘1200, ze is nog totaal groen, maar de prijs is vanwege haar goede afstamming, met de juiste eigenaar gaat ze veel kunnen.’ Zei hij. 1200 was nog al veel voor een groen paard. Maar ze had veel goede berichten van deze stal gehoord, dus het zou het vast wel waard zijn. Dat wist ze eigenlijk wel zeker. Een paard was alles waard, en het maakte niet uit wat het zou kosten, of wat je er voor zou moeten doen. Dat zou niet eerlijk zijn. Valerie knikte kort. "Ik denk dat ik haar wil hebben, u kunt altijd komen wanneer u wilt." Zei ze. Dat klonk dan toch wel weer beter dan niks.‘Wacht, ik zal de papieren even gaan halen.’ Zei de man weer. Valerie knikte weer, en deed een paar stappen naar voren en leunde op het hek van de paddock. Het was echt een pracht paard. Ze hinnikte, zelfs dat geluid was volmaakt. De man kwam weer terug. ‘Hier zijn ze,’ Zij hij. ‘Ameya Atulya Mahavir.’ Vervolgde hij weer. "Dat is een prachtige naam." Zei Valerie en nam de papieren van hem over. "Ik heb geen trailer bij me, is het eventueel mogelijk dat u achter mij aan rijd? Dan kunt u ook gelijk de stallen zien enzo, en dan kan ik u rekening nummer opschrijven, om het geld over te maken." Zei ze blij. Het meisje liep de paddock in en pakte Ameya. Daarna over handigde ze het halster touw aan Valerie, die daar maar met een big smile stond. Ze liep met haar een stukje. Mooi ze liep rustig mee. Tot dat ze waarschijnlijk in de gaten hadden dat ze niet terug naar de weide gingen. Ze draaide zich om en probeerde weg te rennen. Valerie zette zich helemaal schrap en hing vol aan het touw. Ameya moest wel stoppen. Streng gaf ze een rukje aan het halster touw, als teken dat dat dus niet mocht.