And than you realize.

Shannon, Shannon, Shannon, dat was alles wat er door Cassie's hoofd spookte. Shannon, die haar gekneusde pols veroorzaakt had. Shannon, die haar gekust had. Shannon, waar ze smoorverliefd op was. Ze had nu al schoon genoeg van die rotnaam, hoewel haar hart iets anders ingaf. Haar hart wílde juist door het bruinharige meisje gekust worden, die wílde juist dat ze een relatie kregen. Maar Cassie's hersenen waren er fel tegen, stel dat iemand van de manege het te weten zou komen? Stel dat ze in elkaar geslagen zou worden om iets waar ze niets aan kon doen? Wel, volgens haar ouders was er wél een oplossing maar haar ouders... het enige wat ze met hen leek te doen, was ruziën en altijd hetzelfde onderwerp: haar geaardheid. Het feit dat ze lesbisch en niet hetero was. Voor hen was dat niet te accepteren en het feit dat Cassie ongelovig was, maakte die acceptatie er niet makkelijker op. Ja, ze ging naar de kerk en ja, ze bad elke avond maar dat was allemaal niet-gemeend. Er bestond geen God want er was nog steeds ellende op aarde. Er bestond geen God want niet iedereen werd geaccepteerd. Zíj werd niet geaccepteerd.
Haar uiteindelijke bestemming was het bos aan de overkant van de weg. Ze had zo haar plekjes waar bijna nooit iemand was en ze ongestoord haar tranen de vrije loop kon laten gaan. Een snik ontsnapte uit haar keel en omdat ze niet wilde dat fietsers en voetgangers zagen dat ze aan het janken was als een klein kind, zette ze het op een rennen. Zonder echt te kijken of er auto's aankwamen, sprintte ze de weg op. Die auto's hadden pech. Zelfs als ze aangereden zou worden, was dat nog niet eens zo'n ramp.
Jawel, dat was wel een ramp. Dan liet ze Shannon alleen achter. Shannon... het maakte haar stemming er niet beter op.
Gierende remmen lieten haar hart sneller kloppen en met grote ogen keek ze opzij. Een auto kwam met een beangstigende snelheid haar kant op, begon toen te tollen en knalde tenslotte tegen de vangrail. Haar benen kwamen in een knoop terecht of zo, want met een onsierlijke beweging belandde ze half in het gras, half op het asfalt. In een reflex ving ze het met haa arm op, dat was alleen niet zo'n goed idee want haar pols... tja. Haar pols was er überhaupt niet goed aan toe geweest en deze valpartij maakte het er niet beter op.
Verstijfd van angst bleef ze hijgend liggen en keek door een waas van tranen naar de auto. Een persoon kwam uit het voertuig en rende duidelijk haar richting uit. Oh fuck, daar had ze ook totaal geen zin in, er was niks aan de hand met haar! Nou ja, er was wel iets maar dat hoefde híj niet te weten - de persoon was nu dichtbij genoeg om te zien dat het een man was. Omdat het niet overtuigend was om hier te blijven liggen alsof ze niet meer kon lopen, ging ze overeind zitten en wilde opstaan, toen bleek dat haar pols toch behoorlijk veel pijn deed. Met een vertrokken gezicht liet ze zich weer op haar elleboog vallen. Ze was een watje wat pijn betrof, zodra je met een naald aan kwam zetten, rende ze al gillend de kamer uit. Geërgerd bleef ze liggen; er restte haar ook niets anders. Ze kon moeilijk wegrennen en ze had een vermoeden dat haar evenwichtsorgaan ook een heel klein beetje defect was. Bovendien was wegrennen ook niet de juiste oplossing; wedden dat die vent achter haar aan zou gaan? Dat zou zij tenminste doen als ze hem was.
Een stel schoenen stopte in haar blikveld en de man hurkte naast haar neer. Ongemakkelijk keek ze de andere kant op, de neiging om hem uit te schelden en tóch weg te rennen was behoorlijk groot.

De man begon gelijk van alles te vragen maar hardnekkig klemde Cassie haar lippen op elkaar. Het enige geluid wat er uit haar kwam was zacht gesnik. Het nieuws dat er een ambulance aankwam, maakte haar niet spraakzamer. Moest de halve wereld nu perse haar tranen zien? Oké, rond blijven lopen met een pols die verschrikkelijk veel pijn deed was ook niet dé oplossing maar dit was zo... gênant. Ongemakkelijk. Beschamend. Kut. Zou die vent een zakdoek bij zich hebben? Moest ze het vragen? Een kleine tweestrijd vond plaats in haar hoofd maar uiteindelijk besloot ze het toch maar niet te doen. Gore zakdoeken van vreemde mensen waren erger dan met rode ogen rondlopen.
Na twee of drie minuten deed ze een poging om overeind te komen -dan hoefde ze niet op die stomme brancard- maar ze werd gelijk weer omlaag geduwd door de man. Verdomme! Ze had toch geen hersenschudding, dat was onmogelijk omdat ze niet op haar hóófd was gevallen. Dolgraag had ze het die stomme volwassene even duidelijk gemaakt maar of dat nou zo'n goed idee was? Aan de andere kant kon hij dat natuurlijk niet weten maar pff, ze werd gewoon gek hier.
Gillende sirenes kondigden de komst van de ambulance aan en er kwam nog een politieauto achteraan ook. Terwijl twee broeders zich om haar bekommerden, wat ze met een chagrijnig gezicht toeliet, begonnen de twee politieagenten de man te ondervragen. Rijbewijs, of-ie dronken was en zodra zij met pesthumeur en wel op de brancard gepropt was, gingen die twee zich ook nog zorgen maken over de persoon die de oorzaak was van het feit dat ze nu als een sukkel vastgesjord lag. Het enige wat pijn deed, was haar pols maar ze wilden perse de mogelijkheid dat er iets met haar nek was openhouden.
Haar mobiel ging af en ze kreeg hem aangereikt. Afwachtend legde ze hem tegen haar oor en gaf hem doodleuk terug bij het horen van haar vaders stem. Ruzie maken in deze situatie zou alleen maar voor meer gezeik zorgen of nog erger, die dingen als 'rustig maar, meisje, je moet niet zo stressen op dit moment, dat is slecht voor je'. Grr, ze was geen klein kind. Na de nodige vragen om zeker te weten met wie hij sprak, werd de situatie uitgelegd en nadat de broeder opgehangen had, kreeg ze te horen dat haar vader zo snel mogelijk naar het ziekenhuis zou komen. Rotvent.
De rit naar de plaats der verdoemenis was verschrikkelijk saai en zodra ze binnen waren, werden alle vragen voor de tweede keer aan haar gesteld, ditmaal door de arts die de taak kreeg haar te onderzoeken. Wel, ze was in ieder geval van die brancard af, tenminste iets positiefs. Nadat hij minstens een halfuur bezig was geweest met aan haar kop zeuren en haar pols behandeld had, mocht ze ook nog eens een paar uurtjes in zo'n witte, stinkende kamer vertoeven. Lopend werd ze naar het bed begeleid waar ze tegenstribbelend plaats nam en meteen de deken over haar hoofd trok. Wat een stank. De zuster zeurde nog over of ze trek of dorst had maar gaf het op toen er geen antwoord kwam. Cassie kreeg net een beter humeur omdat al dat gedoe eindelijk achter de rug was en ze trok de deken van haar hoofd, toen die vent die haar bijna had aangereden in de deuropening kwam staan en na een paar minuten vroeg hoe het ging. "Fantastisch," mompelde ze sarcastisch en verstopte zich weer onder de witte stof. Alleen de bobbel en haar bruine haren verraadden nog dat er iemand lag.
Voetstappen kondigden aan dat er nóg iemand binnenkwam. Een paar meter van het bed stond een stoel en met een luide klap plofte er iemand op neer. Een maar al te bekende hand begon aan haar dekens te trekken en ze wist zeker dat het haar vader was. "Rot op!" gromde ze en greep het laken extra stevig vast. "Ga lekker bij mama zeiken over hoe erg je me wel niet haat." Een verontwaardigd en boos antwoord kwam terug in de vorm van een preek, wat er weer voor zorgde dat ze op het punt stond van ontploffen en opnieuw begon te janken. En zoals altijd kwam het feit dat ze een zondaar was weer aan bod. Moest hij nou perse gaan preken terwijl in de deuropening een of andere man stond? Moest die nou echt alles weten wat er in haar privéleven speelde? Demonstratief stopte ze haar vingers in haar oren maar dat gaf haar vader weer de kans de deken weg te trekken, omdat ze die niet langer vasthield.
Waarom moest hij juist nu tegen haar gaan zeiken? Wat moest die man nu wel niet denken, dat ze zelfmoord wilde plegen? Beschaamd kneep ze haar ogen dicht, ze wilde zijn reactie gewoon niet zien, bovendien was het gezicht van haar vader ook niet zo'n leuk uitzicht. Ook kwetste het haar verschrikkelijk; als je dochter net een 'ongeluk' had gehad, ging je toch niet lopen zeiken verdorie? En deze keer kon hij niet zeggen dat zij was begonnen, want dat was gewoon niet waar! Ja, ze had gezegd dat hij op moest rotten maar dat vond ze geen reden om gelijk maar haar humeur nog meer te verpesten. Elke puber had wel eens een rotdag - al had Cassie dat ongeveer elke dag. Zonder nog aandacht te schenken aan het gezeik van haar vader draaide ze om, trok de deken weer over haar heen en begon door zijn gepraat heen Stronger te neuriën. Het werkte want er volgde een verrukkelijke stilte. Niet veel later klonk er een luid gekraak en liep die bejaarde vent weer de deur uit. Was mama maar langsgekomen... schoot er door Cassie's hoofd heen. Die was tenminste minder streng... deze gedachte veroorzaakte gelijk weer een nieuwe huilbui. Zo'n enorme behoefte aan een stel troostende armen om haar heen. Zelfs als ze van Shannon waren. Maar Shannon was niet hier. Niemand die ze kende was hier, behalve een wildvreemde man die net getuige was geweest van de zoveelste ruzie. Of ze dáár een knuffel van wilde krijgen...? Nee, niet echt... al was haar haat voor hem wel wat weggezakt, vooral omdat ze nu niet echt in de stemming was om boos te zijn.

Er klonk geschreeuw op de gang, Cassie hoopte uit de grond van haar hart dat het niet haar kamer in kwam. Gelukkig niet, ergens verderop in die gang was blijkbaar iemand overleden, had een hartaanval gekregen of er kwam iemand aan die onder een auto was gesprongen. Waar waren auto's als je ze nodig had?
De stem van de man klonk hard door de stille ruimte. En ook hard in de zin van bot. Krampachtig beet ze op haar lip, hij had gelijk, dat wist ze zelf ook wel. De hoofdweg was niet zo'n perfecte plek geweest om over te steken. En ze had uit moeten kijken, ja. En dat deed ze normaal ook wel. Maar vandaag even niet en... wat was dit nutteloos.
"Tuurlijk heb ik dat geleerd. Misschien wílde ik wel een ongeluk!" Het floepte haar mond uit voordat ze het in de gaten had. Een opluchting om de gedachte die haar hoofd over had genomen uitgesproken te hebben. Of ze dat 'ongeluk' echt wilde... wie kon het zeggen? Ze wist het zelf niet eens. Maar het voelde zo goed om zichzelf dat wijs te maken, dat ze écht genoeg moed had om zichzelf voor de auto te smijten. Technisch gezien had ze het een soort van gedaan, al was het per ongeluk. Was gewoon doorgereden rotvent, dan was ik nu van al dat gezeik af. Dát ging ze maar niet uitspreken.
Nu Cassie dat deel van haar herseninhoud had gelucht, kreeg ze ook de vervelende neiging de rest van het verhaal eruit te gooien. Ook al was het iemand die ze nooit meer zou zien. Maar misschien was het wel een psychiater. Misschien ging hij straks wel zeiken dat ze een afspraak moest maken. No way! Ze zou het niet vertellen. "Of denk je dat het leuk is zo'n rotvader te hebben en een moeder die gewoon lekker altijd zijn kant kiest?" Bam, nog meer aanstellerij. "Dat ik niet meer spoor hoeft niet te betekenen dat ie me maar af kan gaan zeiken op van alles en nog wat." Ze slikte hoorbaar, en de tranen die net over waren prikten nu alweer achter haar ogen. "Pleur anders gewoon op, heb je ook geen last meer van me. Of moest je nog iets kwijt of zo?" Dat laatste kwam er net zo bot uit als hij zijn opmerking had gemaakt.

De mededeling dat hij toch maar even bleef hangen, wekte tegenstrijdige gevoelens bij Cassie op. Aan de ene kant was ze dolblij omdat er dan niet zo snel gezeur zou komen, althans, ze hoopte maar dat die man die irritante zusters zou tegenhouden als die van plan waren haar te kalmeren. Aan de andere kant wist ze zeker dat er straks nog meer uit haar mond zou komen en liever voorkwam ze dat. Wel, er viel niks aan te doen. Hem wegjagen was niet echt een optie namelijk. En over een à twee uurtjes zou ze hier weg zijn. Als haar vader tenminste zin had om haar op te halen; haar moeder had geen rijbewijs. Maar aan de andere kant had ze ook geen zin om met hem in een auto te zitten. Misschien kon ze vragen of ze met die man en zijn vriendin mee mocht liften? Al betwijfelde ze of hij dat op prijs stelde. Straks waagde ze wel een poging.
Er volgde een gespannen stilte. Geen van beide zei wat en eigenlijk had ze ook niet echt zin om te praten, maar als ze straks weer thuis wilde komen -wel, dat wilde ze niet maar buiten slapen was nog vervelender- was het misschien toch wel handig om zichzelf wat opener op te stellen. "Ik heet trouwens Cassie," mompelde ze dus, het kwam er in ieder geval wat vriendelijker uit dan net. Nog steeds niet optimaal maar je kon niet teveel van haar verwachten op dit moment.
Met een diepe zucht draaide Cassie op haar buik, legde haar armen op het kussen en staarde naar de witte, ijzeren spijlen. Ze verviel weer in zwijgen, maar in haar gedachten hield ze een hele toespraak tegen zichzelf. Na een paar minuten begon ze het onbewust te fluisteren, wat ze zelf niet doorhad. Omdat haar mond in het kussen lag, kwam het er een beetje gesmoord uit. "Waarom kunnen ze niet gewoon accepteren dat ik anders ben? Is het nou echt zo'n probleem dat ik op vrouwen val in plaats van mannen? Waarom zeuren ze dat ik moet geloven in God, terwijl hij als hij zou bestaan helemaal niet zo'n hel gemaakt had van mijn leven. Of is dit mijn straf? Ben ik voor de rest van mijn leven gedoemd tot zelfmoordgedachten?" Gefrustreerd volgde ze met haar ogen de ribbels op het behang en trapte met haar voeten tegen het matras aan. "Waarom moet ik nou weer verlíéfd worden? Het zou alles zoveel makkelijker maken als ik er niet steeds aan hoefde te denken. Waarom moet Shannon bestaan? Waarom ben ik überhaupt geboren..." Die laatste zin was echt verschrikkelijk deprimerend.
Het drong een beetje laat tot haar door dat die man alles gehoord had... godsamme. Met een blos op haar wangen keek ze snel de andere kant op, naar buiten. Deprimerend uitzicht. Maar hem aankijken durfde ze nu echt niet meer. Misschien dat hij een hekel had aan lesbiennes en haar nu in elkaar ging slaan. Een rilling liep over haar rug bij die gedachte. Misschien dat de kans om mee te rijden nu wel helemaal verkeken was, omdat hij geen zin had om iemand die niet hetero was in de auto te hebben. Misschien was die vriendin wel gewoon een heks. Alles was mogelijk. Dat hij er geen problemen mee had, die kans leek haar zo klein. Driekwart van de aardbol gaf aan dat homo's en lesbies best welkom waren in de maatschappij. Maar zodra een vriend, familielid of een collega uit de kast kwam, was het gelijk weg tolerantie want dan was het opeens anders. Misschien was dat hetzelfde met deze man. Misschien was zij ook wel zo'n type: tenslotte haatte ze zichzelf toch? Ze wilde zichzelf toch opruimen net zoals haar ouders dat graag wilden? Wel, dan had ze er blijkbaar problemen mee. Ze wilde hier gewoon weg. Kan ik misschien meerijden als uw vriendin er is? Mijn vader wilt me niet meer ophalen ben ik bang. Het lag op haar lippen maar in tegenstelling tot de rest kreeg ze het echt niet naar buiten gewurmd, wat heel logisch was. Arghh!

Godzijdank kwam er geen vloedgolf van scheldwoorden over haar heen en daar was Cassie de man heel blij om. Maar verder zei hij exact hetzelfde als wat iedereen zei die ervan wist. Haar ouders zouden het vanzelf wel accepteren want ze moesten alleen even wennen. No way! Ze waren veel te katholiek om die mogelijk überhaupt te opperen. Met een norse ondertoon sprak ze die gedachte uit. "Ouders christelijk. Streng verboden." Het was een opluchting even haar hart te luchten ook al was het een vreemde, maar echt lang wilde ze er niet over te praten. Wat kon ze nog zeggen erover? Alles was al verteld. En over Shannon wilde ze niet praten, met wie dan ook. Een zachte grinnik kwam uit haar mond bij zijn laatste vraag. "Die van Kelly Clarkson," deelde ze mee terwijl ze op haar buik draaide en vanuit haar ooghoeken naar de man keek. Hij zag er niet geschokt uit. Blijkbaar was hij toch niet zo verschrikkelijk als ze had verwacht.
"Meneer!" Geschrokken door de felle stem keek Cassie op. Een jonge vrouw gekleed in zusterkledij kwam met die irritante tik-hakken de kamer binnengelopen en keek de man met een kwade blik aan. "De bedden moeten schoon blijven om infectie tegen te gaan!" Pff, alsof zij daar last van zou hebben. Het boeide haar geen reet. Zacht lachend luisterde ze naar de discussie die er ontstond. Een paar minuten verder keerde de vrouw zich naar haar. "Misschien is het slim om je vader te bellen want je mag hier weer vertrekken." Oh fxck. Ze had geen zin om in bijzijn van de zuster te gaan vragen aan een man wiens naam ze niet eens wist of die vriendin van hem haar thuis kon afzetten. Kreeg je van die bemoeiallerige vragen en dat was verschrikkelijk irritant. Zwijgend en met een norse uitdrukking op haar gezicht -maar dat kon de zuster niet zien- knikte ze maar en zuchtte terwijl dat mens weer vertrok. Hoe moest ze dit nou weer gaan vragen? Aarzelend haalde ze haar mobiel uit haar broekzak, bladerde door haar contacten en bleef met haar vinger boven het nummer van haar vader hangen. Argh. Hoe langer ze wachtte, hoe groter de kans dat hij opstond en wegliep en dan kon ze moeilijk achter hem aan gaan rennen.
Cassie haalde diep adem, ze zou het er gewoon uitgooien. Nu. Een halve minuut later had ze dat nog niet gedaan en er klonken geluiden van een schuifelende stoel.
"Euhm... zou uw vriendin... euhm... zou ik misschien een lift kunnen krijgen? Mijn vader... ik denk niet dat die zin heeft om me op te halen en zo... hij klonk in ieder geval niet zo blij toen hij vertrok." Ze voelde hoe haar wangen zo rood werden als een tomaat, gelukkig kon die man het niet zien.
Jep, ze wist prima hoe gevaarlijk het was om zomaar in iemands auto te stappen. Maar voorzichtig was ze nooit geweest en alles wat beter dan in haar vaders auto met al dat gezeik. Daar werd ze echt gestoord van. Dus dan verkoos ze dit risico boven de 'veiligheid'. Gespannen stond ze op en sjokte naar het raam. Om weer herinnerd te worden aan het deprimerende uitzicht. Werk even mee, lot!
Nog steeds voelde Cassie zich niet echt vrolijk maar haar tranen waren op. Ze had ook geen zin meer om depressief te doen en wilde eigenlijk met een goed humeur thuis aankomen. Dan zo snel mogelijk naar boven vluchten en er was niks aan het handje. Dus rechtte ze haar rug en toverde een glimlach op haar gezicht. Nep maar wie weet hielp het. Fake it until you make it, zeiden ze toch altijd?

Ongemerkt had Cassie haar adem ingehouden, die ze weer liet ontsnappen na een bevestiging. Ze was alleen een beetje verbaasd wat hij met 'zijn manier' bedoelde? Ze stond er nog over na te denken toen de man vroeg of ze eraan kwam. "Met alle plezier," grijnsde ze terug, omdat het gesprek nu wat minder gespannen was en hij geen afkeurende houding had, kwam haar goede humeur ook weer terug. Ze liep de kamer uit, smeet de deur onnodig hard dicht en lachte toen er een verontwaardigde opmerking werd gemaakt, iets in de trant van 'ben jij niet opgevoed of zo?'. Zonder er zich iets van aan te trekken, volgde ze man omlaag. Hoe heette hij eigenlijk?
In de hal hoefde Cassie niet lang te wachten want de blauwe Fiat die voorreed, was blijkbaar de auto van zijn vriendin. In hun korte gesprek ving ze de namen Esmée en Leroy op. De vrouw had een vriendelijke uitstraling en netjes stelde ze zich voor. Esmée hield de deur voor haar open en opgewekt stapte ze in, zich totaal geen zorgen makend over de mogelijke gevaren.
Het was ongeveer een half uur rijden en godzijdank begon Leroy niet over hun gesprek, alleen dat hij haar bijna aangereden had en waarom ze een lift nodig had. Fijn. Bij een enorm huis inclusief stallen, bak en alles wat je maar nodig kon hebben om paarden te houden aangekomen, stapte Esmée uit, vond er een kort afscheid plaats en schoof Leroy naar de bestuurdersstoel. Op de vraag waar ze heen moest, gaf ze met tegenzin haar adres. Ze had nog helemaal geen zin om naar huis te gaan! In gedachten verzonken staarde ze naar buiten om er even later achter te komen dat ze een verkeerde afslag in waren geslagen. Even sloeg er paniek in; stel dat Leroy verkeerde bedoeling met haar had? Geschrokken hield ze haar mond erover.
Hij parkeerde de auto vlakbij een cafeetje dat ze wel kende. Ze kwam er wel eens met een vriendin en dan dronken ze chocolademelk. Zodra Leroy uitstapte, deed zij dat ook, al heel wat meer ontspannen dan daarnet. Hij wilde gewoon wat met haar gaan drinken, misschien nog wat kletsen. Wel, dat was toch best begrijpelijk? Cassie grinnikte, dít bedoelde hij dus met 'zijn manier'. Wel, in een bemoedigende kop chocolademelk met slagroom had ze wel zin!
Ze mocht zelf een tafeltje uitzoeken dus nam ze er eentje op het terras. Het was tenslotte heerlijk weer om buiten te zitten, een beetje fris maar met haar jas aan was het wel te doen. Ook viel het wel mee met de drukte want als hij van plan was 'het' onderwerp weer aan te snijden, wilde ze niet dat elke gast het hoorde. Een zonnige serveerster kwam aangelopen om de bestelling op te nemen. Alsof hij het al wist, bestelde hij twee koppen chocolademelk en twee stukken appeltaart. Inclusief slagroom, hmm. Cassie kon amper het geduld opbrengen om te wachten en viel ook gelijk aan op de appeltaart zodra die op tafel stond. Zodra de helft naar binnen was gewerkt, deed ze het wat langzamer aan, voornamelijk om de confrontatie met haar huis zoveel mogelijk uit te stellen. Vriendelijk keek ze Leroy aan. "Wel, smaken verschillen," kaatste ze de bal nog terug, als reactie op zijn opmerking in het ziekenhuis, dat hij Kanye West beter vond. "Je hebt een aardige vriendin trouwens."

Blijkbaar vond Leroy Esmée ook heel aardig. Wat natuurlijk wel logisch was, toch? Het was een hele tijd stil, waarin ze allebei de tijd namen hun chocolademelk op te drinken. Een beetje verveeld keek ze om zich heen en gooide wat kruimels naar de duiven die standaard op het terras vertoefden, toen Leroy's stem haar aandacht trok. Bang dat ze boos was vanwege het 'ongeluk'. Een grijns vormde zich op haar gezicht.
"Wel, je had me bozer gezien als je had doorgezeurd met die mislukte levensles van je, vervolgens die lift had geweigerd omdat ik tijd zou moeten investeren in de band met mijn vader en dan vertrokken was zonder te trakteren. Dán was ik boos geweest. Nu was ik alleen geïrriteerd." Cassie grinnikte, waarschijnlijk had ze dan een kop koffie besteld en die over zijn hoofd heen gegoten. Maar dat zei ze maar niet. "Trouwens, ik heb meer reden om boos te zijn op mezelf omdat ik niet aan het uitkijken was. Maar ik ben niet boos op mezelf hoor."
Even wist Cassie niets meer te zeggen maar ze wilde ook niet weer die stilte. Daar had ze gewoon geen zin in nu ze vrolijk was. "Ik vraag me eerder af, was je boos op míj? Tenslotte was het theoretisch gezien mijn schuld." Ze kon zich nog duidelijk herinneren dat hij in het begin niet al te vrolijk was geweest. In afwachting op het antwoord van Leroy dronk ze kalm verder.

Leroy was dus wel boos geweest maar dat had Cassie ook wel verwacht. En dat hij blij was dat hij haar niet overreden had? Op dit moment was ze daar zelf ook wel blij mee. "Gelukkig maar ja."
Zodra alles op was, verontschuldigde hij zich en liep het cafeetje in, waarschijnlijk om naar de wc te gaan of af te rekenen. Na een paar minuten kwam hij terug, de bekers en borden waren ondertussen al opgehaald. Een lolly werd naar haar uitgestoken en ze glimlachte bij het zien van Leroy met een lolly in zijn mond. Welke volwassene vroeg nog om lolly's? Misschien had hij wel gezegd dat hij twee kleuters bij zich had of zo. Grinnikend volgde ze hem weer naar de auto. Zodra ze zat stopte ze de lolly in haar mond.
De eerste vijf minuten was ze nog wel vrolijk maar daarna werd haar stemming steeds bedrukter. Nu moest ze toch echt haar vader weer onder ogen zien. Leroy die steeds weer naar het adres vroeg, maakte het er ook niet beter op. Ook al deed hij het vast niet expres. Op de parkeerplaats vlakbij haar huis zette hij de auto neer en maakte nog een opmerking. Ze kon er alleen niet om lachen. Zwijgend stapte ze uit, mompelde een bedankje en sjokte naar het rijtjeshuis toe, de sleutel in haar hand.
Zodra ze de hal instapte, klonk er een luid gevloek en haastige voetstappen. Cassie onderdrukte de neiging terug te gaan schelden en haastte zich de trap op. De verbijstering was behoorlijk groot toen ze zag dat haar vader niet in de woonkamer zat, maar in haar sláápkamer, inclusief een fles vol drank. Dat hij een klootzak was, dat wist ze wel maar dat hij dronk niet! Angstig liep ze achteruit en wist echt niet meer wat te doen. Hem uitschelden zou weinig uitmaken en ze vertrouwde hem niet echt in dronken staat. En haar moeder was ook nergens te bekennen. Automatisch begon ze te gillen toen hij opstond en op haar afkwam. Als een gek racete ze de trap af en koos het eerst vluchtmiddel wat in haar opkwam; Leroy's auto. Als die er nog maar was!
Net op het verkeerde moment struikelde ze over de laatste trede en belandde half op haar voeten, half tegen de deur van de wc. Zonder enige reden gaf die klootzak haar een klap. Genoeg reden om hem te peren. Binnen tien seconden stond ze buiten, haar vader volgde helaas ook. Alleen richtte hij zich om een of andere reden op Leroy dan op haar. Ze zag al snel waarom; blijkbaar was Leroy uit zijn auto gekomen en zag haar vader hem als een bedreiging.
"Rot op," schreeuwde haar vader, Ruud, keihard. Gestrest keek ze achterom, was haar moeder wel oké? Ze zag haar nergens! Wie weet wat hij gedaan kon hebben in een dronken bui! Aangezien hij zonder dronken te zijn al hartstikke onredelijk was. En ook was ze natuurlijk verschrikkelijk bezorgd om Leroy. Vlug liep ze, nog net niet rennend, naar de andere kant van hun tuin, op een veilige afstand van haar vader af. Haar wang kleurde al behoorlijk rood.

Trillend hoorde Cassie het gesprek aan. Ze was enorm opgelucht toen haar vader weer naar binnenliep en de deur dichtsloeg. Maar dat kwetste haar ook, alsof ze niks betekende en daarom maar buitengesloten kon worden. Stel dat Leroy er niet was geweest? Dan had ze nu toch een probleem gehad... Ze vroeg zich af wat voor indruk hij nu had van haar, van haar familie, van alles. Niet goed zeker.
Zin om te praten had Cassie niet echt dus knikte ze als antwoord op Leroy's vraag. Ook al had ze niet echt zin om film te kijken, maar hier buiten staan klonk nog onaantrekkelijker. Nog steeds verbijsterd over het feit dat haar vader drónk, plofte ze weer neer op de stoel waar ze vijf minuten geleden uit was opgestaan. Piekerend staarde ze uit het raam en keek naar het huis. Haar moeder... voor de eerste keer maakte ze zich oprecht zorgen om haar. Maar teruggaan in dat huis deed ze voor nog geen miljoen euro. Haar moeder zou het wel overleven.
Hoe lang zou haar vader al drinken? Hoe lang was hij al een alcoholist? Hoe kon zij dat nooit merken? Verslagen legde ze haar hoofd tegen het raam aan. Het was gewoon zo'n zooitje, alles. Ironisch, dacht ze grimmig, loopt hij zelf zo te zeuren over dat ik een zondaar ben, is hij het zelf net zo erg of misschien erger. Ze hoorde wel vaag dat Leroy wat tegen haar zei maar het ging een beetje aan haar voorbij. Alsof haar hoofd bij dat moment bleef hangen dat ze de fles drank zag. In haar kamer. Wie weet zat hij daar nu weer. Misschien was alles wel kapot zodra ze weer terug was. Ze wilde niet meer terug!
Vervelend gesjor aan haar schouder bracht haar weer terug naar het hier en nu. Met het gevoel als ze zojuist gezombificeerd was, maakte ze haar gordel los. Huh? Cassie kon zich niet herinneren dat ze die om had gedaan. Had Leroy...? Verward schudde ze haar hoofd, stapte uit en keek naar het huis. Oef, die had best wel veel geld. Zag er ongeveer hetzelfde uit als bij Esmée, maar dan misschien iets kleiner. Misschien dat ze zijn paard of pony mocht zien?
Pas toen ze met een beker warme choclademelk op de bank was geparkeerd, drong alles helder tot haar door en zei ze eindelijk weer eens wat. "Ik... ik heb hem nooit zien drinken. Echt nooit," mompelde ze verslagen en veegde de tranen weg die opkwamen. "Hij... hij zat in mijn kamer en het was zo..." Haar stem haperde even. "Het was alsof er een inbreker of zo zat." Op dat moment barstte Cassie in tranen uit. "Ik wil niet meer naar hem toe, nooit meer. Hij... hij sloeg me. Hij sloeg me, verdomme!" Kwaad keek ze naar de salontafel. Haar handen trilden en ze had zo enorm de neiging om met iets te gaan gooien of ergens tegenaan te trappen.

De knuffel die Leroy haar gaf, deed wonderen en ze gaf er ook eentje terug. Cassie was blij dat hij nog niet weg was gegaan. En hij had meteen al haar aandacht toen het woord 'rijden' klonk. En zodra 'Ijslander' ook nog volgde, was ze meteen weer ietsje vrolijker. Als je Cassie ergens blij mee kon maken, was het wel paardrijden. En gelukkig ging hij ook niet over 'dat onderwerp' door. Een glimlach verscheen tussen haar tranen door, die ze met haar mouw wegveegde. "Ik rijd al vier jaar op een manege in de buurt," gaf ze als antwoord, "dus ik neem aan dat ik genoeg ervaring heb om zonder vasthouden door een wei te crossen." Haar stem klonk nog wel een beetje trillerig maar vanbinnen nam een yay-gevoel langzaam maar zeker haar lichaam over. Alleen had ze gympen aan en had ze ook geen cap bij de hand maar het was toch in een weiland.
Vlug dronk ze haar kop chocolademelk leeg en zette die in de keuken die iedere persoon met ogen in zijn hoofd wel moest zien. Aanzienlijk opgewekter volgde ze Leroy naar het weiland. Ze merkte nu pas de twee pony's op. Voor allebei had ze gelijk een zwak en ze kregen ook allebei een dikke knuffel. Op de vraag of ze met of zonder zadel wilde rijden, antwoordde ze dat zonder zadel prima was. Met zadel rijden in een weiland was gewoon... vaag. Het enige wat ze dus kreeg aangereikt, waren een poetskist en een hoofdstel. Oh ja, en dat hij Prince heette werd ook nog even meegedeeld.
Het grootste deel van haar sombere stemming was er na een uitgebreide poetsbeurt wel uit. Hoe kon het ook anders met een pony die constant om snoepjes zeurde en onweerstaanbare puppyoogjes had? Zonder enige moeite deed ze het hoofdstel om, maar eerst kreeg hij nog een snoepje of twee. De Shetlander, Button, liep ook steeds om aandacht te zeuren maar na wat lekkers waggelde hij tevreden weer weg. Eindelijk ruimte om op Prince te klimmen. Midden in het weiland, een stuk uit de buurt van Button, klom ze erop en pakte de teugels niet al te strak beet. Cassie had namelijk niet veel zin om weer last van haar pols te krijgen. Een lichte aandrijving was al genoeg om de pony te laten stappen. Ze nam ruim de tijd om een goede zit aan te nemen, maar hield wel haar aandacht op de Shetlander gericht, voordat die opeens besloot Prince op te gaan jagen of zo en zij er half af pleurde. Maar het gras was blijkbaar interessanter.
Nadat Prince voldoende ingestapt was, had ze geen zin meer in dat slome tempo en spoorde hem aan tot een relaxt drafje, om even te wennen aan het zonder zadel rijden. Dat had ze namelijk al zo lang niet meer gedaan! Niet veel later gaf ze een galophulp en de Ijslander stoof weg. In eerste instantie pleurde ze er elke keer half af maar zodra ze de smaak te pakken had, ging het feilloos. Ze liet hem vijf minuten uitrazen en liet hem toen wat gas terugnemen, haar pols vond het niet heel erg leuk. Als die dokter dit zou hebben gezien, was ze waarschijnlijk meteen weer van de pony afgesleept. Het was ook best onverstandig. Maar daar was je jong voor toch? Ze draafde nog een paar minuutjes maar zodra ze hoorde dat hij toch wel hijgde, gleed ze er in een stap af en sjokte naast hem mee. Het voorval van die middag was even helemaal haar hoofd uit.
Zoekend keek Cassie op of ze Leroy toevallig ergens zag staan en hij was al snel gevonden. Ze wilde net iets zeggen toen er een snuit tegen haar rug duwde en ze met een fail-actie voorover viel. Lachend kwam ze weer overeind en spuugde wat gras uit. Een Shetlander stond haar met grote, onschuldige ogen aan te kijken. Hoofdschuddend gooide ze een snoepje naar hem. "Jij monster," mompelde ze grinnikend en liet de pony halt houden zodra ze bij Leroy was aangekomen. Het hoofdstel deed ze gauw af, dan kon dat beest ook lekker grazen. Met een big smile keek ze Leroy aan. "Bedankt. Dat was echt de beste manier om me op te vrolijken." Onverwacht gaf ze hem een knuffel. "Echt heel erg bedankt voor... nou ja, voor alles, denk ik. Behalve dat aanrijden dan."

Ze hoefde niet lang na te denken over zijn vraag, al twijfelde ze wel even tussen twee dingen: patat of lasagne. Terwijl ze met hem meeliep naar de stallen maakte ze haar keuze. "Patat?" stelde ze voor, gelukkig vond Leroy dat ook wel oké. Geduldig wachtte ze tot hij klaar was met het hoofdstel schoonmaken en opbergen.
Cassie keek op toen hij weer iets tegen haar zei. Of ze zin had om met Button Leroy's paard op te halen. Natuurlijk had ze dat! "Ik vind het prima, hoor." Ze was wel nieuwsgierig naar hoe zijn derde paard eruit zag en vooral jaloers. Als Anno nou háár paard was geweest! Maar ze kon alleen maar hopen dat hij niet doorverkocht werd. Wel, hem überhaupt mogen verzorgen was al beter dan niks en wie weet gebeurde er wel een wonder. Ondertussen stond Leroy al met een schattig roze halster voor haar neus. Ze grinnikte. "Ik betwijfel of Button roze halstertjes wel waardeert, als jongen?" grapte ze maar pakte het halster wel aan. In no time zat Button vastgeketend op het erf als een gek hyper heen en weer te lopen. Cassie hield hem met haar goede hand vast, uit ervaring wist ze dat Shetlander's behoorlijk koppige trekjes konden hebben. En Button hield ook wel van wat uittesten, zo te zien.
Een paar minuten later was Leroy ook klaar om te vertrekken. Er werd een boterham met worst naar haar uitgestoken die ze hongerig aanpakte. Ze had namelijk best wel honger gekregen.
De wandeling naar Esmée's huis duurde niet zo lang, hooguit een kwartiertje. Zowat het enige wat ze tegenkwamen waren weilanden vol koeien, schapen en af en toe wat paarden. "Dit is zoveel groter dan in mijn wijk," verwonderde Cassie zich. Bij haar was het al een probleem als je een kat had. Haar moeder had er ooit eentje gekocht en een paar dagen later stroomden de klachten binnen. Spijtig, het was wel gezellig, zo'n dier in huis. Button stond ook om de zoveel tijd te klieren omdat het gras zo interessant was, maar dat was nou eenmaal de typische Shetlander.
Bij Esmée aangekomen, zag ze de vrouw in eerste instantie niet maar in de stallen was ze al snel gevonden. Cassie wierp een glimlachje naar haar maar Leroy's paard, Hopscotch volgens het naambordje, was toch interessanter. Het was echt een enórm beest, zo'n paard waar je háár nooit vrijwillig op kreeg. Maar hij was wel ontzettend lief en hield duidelijk van aandacht. Glimlachend keek ze Leroy aan. "Nou, met zo'n reus wil ik geen ruzie." Cassie grinnikte en keek even naar buiten. Button had ze even, vastgebonden aan het hek, in het weiland geparkeerd, hem hier in de stal laten rondhuppelen, leek haar namelijk niet zo'n slim idee. Maar de pony leek daar geen problemen mee te hebben, zolang er maar gras te vinden was.

Leroy was het wel met haar opmerking eens. Terwijl hij aan de slag ging met Hopscotch, haalde Cassie Button maar weer op. Die sputterde eerst tegen maar gaf zijn verzet uiteindelijk op en sjokte mee. Niet veel later kwam Leroy ook het erf opgelopen met z'n enorme paard aan de hand. Ze nam zich voor toch maar een beetje uit Hopscotch's buurt te blijven, voor de zekerheid.
De wandeling terug ging even snel als de wandeling heen en het bruine paard bleek best rustig te zijn. Button had nog steeds zijn geklier maar dat maakte Cassie niet echt uit. Eenmaal aangekomen bij Leroy's huis zette ze de Shetlander weer in de wei, en die aansteller viel meteen aan op het gras alsof hij dagen niet gegeten had. Hopscotch was nu opeens wel ongelooflijk druk dus voor de zekerheid bleef ze even uit zijn buurt. Tenslotte stond hij ook in de wei. Direct werd ze meegesleurd door Leroy, die ontkende dat hij die doerakken kende. Ze grinnikte. "Kan hij er wat aan doen dat zijn baasje zo sloom is." Een paar seconden later kreeg ze twee voerbakken en een voerschep in haar handen geduwd. Vlug sloeg ze zijn uitleg op in haar hoofd. Prince en Hopscotch een halve kilo, Button boos aan kijken. "Ik hoop maar dat ik dat kan hoor, een Shetlander met puppyogen iets weigeren," plaagde ze Leroy. Op zijn vraag hoe ze de patat wilde, hoefde ze niet lang over na te denken. "Ik ben geen keukenprinses dus doe dat bestellen maar," grijnsde ze, "of wil je sterven aan voedselvergiftiging?" Vrolijk ging ze de arme stakkers eten geven die naast elkaar bij het hek waren gaan staan. Button een boze blik toewerpen was niet echt een probleem, en wonder boven wonder luisterde hij gewoon.
Nadat iedereen zijn portie had gekregen en Leroy het hooi geregeld had, volgde ze hem naar binnen en plofte op de bank neer terwijl hij even de snackbar belde. Ze merkte dat ze naar het toilet moest dus na wat navragen verdween ze eerst naar het kleine kamertje. Zodra ze weer in de woonkamer zat, ging haar mobiel af. Vlug keek ze wie het was, zag dat het haar moeder was en nam op. Nadat mevrouw uitgeraasd was, deelde Cassie mee dat ze bij Leroy bleef slapen en als ze niet wist wie dat was, dat ze dat dan maar aan haar man moest vragen. Zonder nog fatsoenlijk gedag te zeggen, hing ze op en zette het ding op stil. Zoals verwacht kwamen er nog meerdere oproepen achteraan maar die werden straal genegeerd. Met een beetje schuldgevoel ging ze weer op de bank zitten en staarde naar het zwarte beeld van de televisie. Maar dat schuldgevoel was algauw weg toen de geur van patat haar neus binnendrong.