Nieuw

Quinta draafde rustig door de duinen. Haar korte manen wipten op en neer. Haar korte benen trok ze hoog op. Dat kon ze heel goed,want ijslanders waren daarvoor gemaakt. Ze keek rond in het gebied. Ze snoof de nieuwe geur op. Heerlijk,de frisse geur van de zee die iets verderop lag en de wind speelde met haar manen. In haar draf sprong ze soms. Dat vond ze leuk. Ze vond het leuk om vrij te zijn. Niemand kon haar zo gemakkelijk temmen. Neenee. Ze was wild,en dat wou ze ook behouden ook. Ze grinnikte. Heerlijk,had ze dat al gezegd? Ze stond misschien in herhaalstand. Ze sprong over in een galopje. Heel rustig,maar toch een beetje snel. Het stof waaide achter haar op. Ze moest soms kleine duinen op,maar soms ook grote duinen. Veel mensen kwamen hier precies niet. Af en toe hoorde ze wel gegil,maar ze ging er niet op af. Daar was ze te schuw voor. Ze stopte en keek van een hoge duin naar de zee.