I hate you !

Alsof ze nog niet genoeg problemen had, smeet ze de voordeur achter haar dicht. Het was gewoon genoeg geweest ! Haar ex ,Johnny, was haar komen opzoeken. Hij wou praten zei hij. Clarrisa gaf hem de kans. Maar hij verpeste het.; Johnny gaf Clarrisa de schuld over alles. De laatste woorden dat ze zei tegen Johnny voor ze haar eigen huis uitstapte was:”Je bent een player, een meisjesverslaafde egoïstische onmenselijk iets. Ik haat je !” Clarrisa had hem liever nooit meer gezien. Nu zat Johnny nog in haar huis, maar dat boeide haar niet. Zolang hij maar weg was voor zij terug naar binnen ging. Want ander zou ze de flikken bellen. Snel veegde ze de tranen weg die nog in haar ogen glinsterde. De woorden die ze hem had toegeroepen waren voor haar ook hard, maar ze had er geen spijt van en het straffe was, dat ze de waarheid sprak. Uit woede begon ze sprinten. Als er adrenaline door haar aderen stroomde, werd het gevaarlijk. Ze kon haar dan vaak niet in de hand houden. Maar toch wist ze hoe ze het kon voorkomen. Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze zelfs niet meer door had dat ze aan het sprinten was. Toen ze het wel door had, vertraagde ze. Keek over haar schouder en zag dat ze echt heel lang had gespurt, langer dan dat ze zelf besefte. Ze ging maar weer stappen, en veegde telkens in haar ogen als er tranen dreigde te voorschijn te komen. Het was zo’n 8 uur ’s avonds, dus het werd stil aan donker. En dat vond ze best wel eng. Maar toch wou ze niet naar huis. Schrik dat Johnny daar nog was. Ze ging op een bankje zitten, en keek afwezig naar koppels die voorbij stapte. Zelf was ze dood ongelukkig. Stiekem hoopte ze dat er iemand haar gezien had, en kwam vragen wat er schol. Misschien dat die persoon even mee naar haar thuis kwam, om te zien dat Johnny weg was. Maar dat zou ook opvallend raar zijn, en heel gevaarlijk…

Mido was aan het joggen in het park. Hij had het even allemaal gehad. Hij had gezeik gekregen met een aantal mensen op de Ranch en die waren zonder pardon vertrokken. Het was verdomme zijn ranch! Wie durfde er tegen hem te zeggen dat hij zijn werk niet goed deed als hij in de top tien stond? Kwaad woedend was hij. Hijgend rende hij gewoon verder met harde muziek in zijn oren. Zuchtend stopte hij voor zijn huis en liep zijn grote villa binnen en ging zijn Gitaar halen. Hij moest even zijn vingers onder controle krijgen op zijn gitaar. Eenmaal zijn gitaar gevonden liep hij naar buiten en plofte weer ergens in het parkje met zijn gitaar. Zachtjes speelde hij op zijn gitaar. Gewoon bedachtte melodietjes die hij mooi leek te vinden. Hij werd langzamerhand wat rustiger en deed zijn gitaar weer in zijn draagbare gitaar hoes en liep een stuk door het donkere halve belichte park. Hij zag koppels voorbij lopen en voelde zich ergens eenzaam. Verlaten door zijn vrouw een aantal jaar geleden en het deed toch zo'n pijn. Hij zag een gestalte op het bankje neer ploffen en zag dat het een meisje was die er niet echt goed uitzag. Niet op de beledigende manier, maar op de manier van ze was gesloopt door een persoon. Hij bekeek het meisje en stak zijn handen zin zijn zakken en zuchtte en liep er op af. "Heey Meis.. Gaat alles wel goed?" vroeg hij en ging naast haar zitten en keek haar vragend aan.

Stilletjes aan kreeg ze het koud, omdat ze ook niet zoveel aanhad. Was het dan zoveel gevraagd om gelukkig te zijn? Om een jonge tegen te komen waarvan je kan zeggen: Die jonge houd van je? Nee, zij moest weer eens, voor de zoveelste keer, een jonge pakken die met een meisje ging voor alleen slecht taalgebruik. Die geen gevoelens kende. Zij trok gewoon Bad Boys aan. Maar zij zelf was niet zo’n type. Zij ging met een jonge als ze er echt van hielt, maar blijkbaar werd ze toch alleen misbruikt. Ze veegde haar tranen weer weg,en zag dat er een andere jongen naar haar toe kwam. Met een gitaarhoes in zijn handen. Hij had hem niet horen spelen, omdat ze zo diep in gedachten was verzonken. De jonge kwam naast haar zitten. En vroeg haar iets. Clarrisa schudde haar hoofd. “Nee, helemaal niet.” Zei ze rustig, met een hese stem van verdriet. Ze keek om zich heen,en hoopte maar niet dat Johnny haar gevolgd was. Maar dat zal wel niet. “Ik ben Clarrisa. Wie ben jij?” Vroeg ze rustig, helemaal niet aanvallend. Clarrisa keek naar de grond, en heel het gedoe speelde weer voor haar af. Al die miserie. Ze wenste het niemand toe, maar ze wist dat er zo’n duizenden mensen waren, die zo ongelukkig waren als haar, toch wou ze geen medelijden bij iemand opwekken, ze had geen medelijden nodig, ze had iemand nodig waar ze mee kon praten, waar ze alles tegen kon zeggen, maar blijkbaar…Vond je zo niemand meer..

Mido voelde ineens de hevige pijn die het meisje wel niet had moeten voelen toen hij haar stem hoorden. Mido zag dat ze het koud had. Hij deed zijn jacket uit en hing het over de schouders van Clarrisa. "Mooie naam" glimlachte hij. "Mijn naam is Mido.. Mido Cremfield. Aangenaam kennis te maken, ondanks je situatie" glimlachte hij en keek naar de maan die boven hen scheen. "Wil je er over praten? Of liever niet?" vroeg hij na een lange stilte en gesnik naast hem op de bank. Het meisje gaf geen kick. Mido keek haar aan en glimlachte even. Hij haalde zijn gitaar van zijn rug af en speelde een klein stukje van How to save a life. "Ken je dat nummer?" vroeg hij en keek haar vragend aan. "Het hielp mij altijd door nare tijden heen.." zei hij zachtjes.

Clarrisa luisterde naar de woorden van de jonge man. “Dank u, u ook, en ook aangenaam.” Een klein glimlachje verscheen, maar lang kon ze die niet behouden. Mido vroeg wat er scheelde. Het was niet van haar gewoonte om zomaar alles te zeggen tegen iedereen. Maar deze keer, kon ze niet anders. Ze moest het delen, anders zou het haar eigen alleen maar kapot maken. De jonge had zijn Jacket al afgegeven. Clarrisa glimlachte. “Bedankt. Maar heb jij het niet koud?” Clarrisa dacht na, hoe zou ze het hem vertellen.” Heb je het gevoel ookal gehad, dat je zodanig van iemand houd,maar dat degene je alleen maar kwetst in je relatie?” Clarrisa keek even naar de maan en zocht zorgvuldig naar woorden, terwijl ze naar de maan bleef kijken. “Johnny was mijn vriendje, die op begin alles voor me deed, die op begin altijd voor me klaar stond,. Maar de laatste maanden veranderde het. Het leek dat ik alleen maar goed was, om zijn slaafje te spelen. Deed ik iets niet wat hij vroeg, werd hij kwaad. Zei hij dat ik niet van hem hielt. Om het tegendeel te bewijzen, deed ik dan maar alles voor hem. Toen ging het een tijdje weer goed. Tot op een avond. Hij zei dat hij met zijn maten naar een fuif ging, en dat hij nu gewoon eens even tijd voor zijn eigen wou. Dat respecteerde ik, ik liet hem dan maar gaan. Ik belde ook naar mijn vriendinnen, dat wij ook naar een fuif zouden gaan, iedereen was ermee akkoord, en het hoorde een leuke avond te worden. We waren naar die fuif gegaan. Ik moest opeens naar de W.C. En tot mijn grote verbazing stond Johnny daar ook. Hij kuste met een meisje, en ik wist gewoon dat dat niet bij kussen zou blijven. Ik had ook echt geen idee dat hij naar die fuif was gegaan. Ik vroeg of hij wel met zijn maten was gekomen, het meisje zei dat zij de enige was. Ik zei meteen dat het uit was, maar hij greep mijn hand en sloeg mij. Uiteindelijk ben ik toch weg geraakt, en ben ik naar mijn thuis gegaan. Nu wou hij met mij praten, en ik gaf hem een kans. Hij kwam naar mijn thuis, en dan begon hij te zeggen dat ik hem ook maar niet moest bedriegen, en hij gaf mij de schuld over alles van wat er gebeurt was. Ik ben het thuis afgetrapt, en waarschijnlijk zit hij daar nu nog steeds.” Clarrisa keek na haar verhaal naar Mido. Mido begon een vrij bekent liedje te spelen. Zachtjes zong Clarrisa mee.” …Where did I go wrong, I lost a friend.Somewhere along in the bitterness.And I would have stayed up with you all night.Had I known how to save a life….” Haar haar was deze keer niet in een staartje. Ze had lang, donkerbruin haar, waar lichte krullen in te zien waren. Haar huid was ietsjes anders getint. Omdat ze Arabisch bloed in haar had. Maar weinige merkte dat in haar. “The Fray, How To Save a Life. Een mooi liedje. Vroeger kon ik dit liedje duizenden keren achter elkaar horen. Je speelt het prachtig na.” Zei ze op een rustige toon. Ze was echt tevreden dat ze met iemand kon praten, en ze had echt wel respect voor die jongen. “Je bent echt bedankt dat je naar me wou luisteren.” Ze meende het. Ze zou niet weten hoe ze hem moest bedanken. “Ik weet dat dit vreemd klinkt, en ik neem je het niet kwalijk als je het liever niet wilt doen, maar wil je mee naar mijn thuis? Ik durf er niet alleen naartoe, ik weet zeker dat Johnny daar nog zit. En ik weet niet wat hij gaat doen, als ik daar terug aan kom. Ik wil er liever niet aan denken. Hij is vrij Agressief…Je hoeft me niet te verdedigen ofz. Maar…Misschien kan je dan de politie bellen…Als je dat wilt?” Vroeg ze rustig. Ze had echt schrik om terug naar huis te gaan. En ze wist zeker, dat Johnny haar zou afslaan.

Mido luisterde naar de zuivere stem van Clarissa. Het was moeilijk om naar dit verhaal te luisteren aangezien hij dit al vaker heeft mee gemaakt met vriendinnen in zijn omgeving. Mido keek naar de grond en luisterde aandachtig naar het verhaal. " Ik ken het gevoel dat je gebruikt word om het een en ander. Dat heb ik ook gehad hoe raar dat ook klinkt voor een man" glimlachte hij half. Toen hij speelde zong het meisje mee en het klonk prachtig. " Je hebt een mooie stem, en dankje. Ik vind het heel erg leuk om Gitaar te spelen eigenlijk is het mijn dagelijkse routine om 1 keer per dag een stukje te spelen. Meestal over mijn gevoel" grinnikte Mido. Mido keek even verbaasd toen hij werd mee gevraagd naar haar huis. " Uhm.. ik weet niet hoor.. Ik bedoel ik ken hem niet en ik ken maar een verhaal". Het meisje leek niet echt te liegen maar hij kende maar 1 verhaal en daar was hij erg op tegen om dan al een conclusie te trekken. Hij besloot toch maar mee te gaan voor het geval dat. Mido stond op en deed zijn gitaar terug in zijn hoes en droeg hem op zijn schouders. " Kom, ik breng je naar huis" glimlachte Mido. Samen liepen ze naar Clarissa's huis. Onder weg was het akelig stil en daar hield Mido niet echt van dus speelde hij onderweg een stukje muziek op zijn gitaar. Clarissa zong soms zacht stukjes mee die ze leek te kennen. Eenmaal bij het huis aan gekomen zag hij licht branden en hoorde wat gerommel. Toen ze dichterbij kwamen zag hij dat de man spullen naar buiten gooiden. Clarissa kwam gelijk in actie en schreeuwde kwaad dat hij van haar spullen af moest blijven.Jhonny trok zich daar niets van aan en ging gewoon verder. " Hou mij maar eens tegen!" riep hij woedend. Mido duwde Clarissa naar achteren en liep naar de jongen toe en trok hem het huis uit. Mido was een kop groter dan Jhonny. " Luister eens gozer, je laat deze vrouw met rust, en vertrekt nu onmiddelijk" zei hij grommend. " Moet ik bang voor jou zijn ofzo?" vroeg hij en trok een wenkbrauw op en probeerde Mido te slaan. Helaas heeft Mido 4 jaar op een vechtsport gezeten dus Mido was pro in verdedigen en zo lag Jonny dus al gauw op de grond. " Luister nog eens, ik vraag het je nog een keer lief, Vertrek met JOUW spullen en kom NOOIT meer terug" zei mido rustig. Jhonny piepte iets stond op pakte zijn spullen en vertrok zonder Clarissa een blik te geven. " Zo.. dat is weg" zei Mido en veegde zijn t-shirt schoon. Ineens hing er een meisje om zijn hals. " Dankje dankje dankje!" zei ze blij in zijn oor. Mido sloeg zijn armen rond haar middel en grijnsde. " Your welcome" glimlachte hij en liet haar toen weer los. " Zal ik je maar helpen met je spullen naar binnen brengen?" vroeg hij en glimlachte. Na een uurtje stond alles weer binnen en was schoongemaakt van het vuil dat er op was geplakt. Buiten begon het zachtjes te sneeuwen. Mido keek naar buiten. " Ik denk dat ik zo maar ga, voordat er een sneeuw storm komt" glimlachte hij. Clarissa knikte. "Ik hoop dat die gozer niet meer terug komt, zo wel je hebt me nummer" grijnsde Mido en legde een papiertje bij haar vaste telefoon neer. "Bewaar maar als er weer van die leuke exen rond lopen" zei hij knipogend en verliet het huis en stapte de koude winternacht in. Hij keek even waar hij precies was en liep richting zijn huis.