Esmee bleef naar Mido kijken terwijl hij in het Engels tegen haar praatte. Waar was hij mee bezig? Met woorden kreeg hij haar echt niet terug, verre van terug. Daarnaast was gezang van hem wel het laatste waar ze op dit moment aan dacht. Eindelijk hield Mido op met zingen, hij zei alleen iets waarvan haar blik in haar ogen verzachtte. Leroy, hij had helemaal gelijk met wat hij dacht. Toen hij begon over die ene fout rolde ze met haar ogen. Moest hij dat nou toch echt nog een keertje zeggen? Haar lichaam verstarde toen Mido omhoog kwam, wat was hij van plan. Niet weer zoenen, alsjeblieft niet. Van de eerste keer dat ze hem geslagen had kon hij nog steeds de pijn in haar hand voelen. Wat hij deed was minder erg dan de eerste keer, alsnog vond ze het niet prettig. Mido gaf haar een kus op haar voorhoofd en zei dat hij altijd van haar zou blijven houden. “Rot op Mido.” Mompelde ze nijdig. Ze was voor paal gezet, in een restaurant achtergelaten alsof ze niet belangrijk was. Daarbij was dit weer een zielige poging om haar terug te krijgen. Mooi niet dat ze naar hem terug ging. Esmee zette haar elle bogen op de tafel neer. Haar hoofd liet ze in haar handen vallen, de avond was verpest. Zwaar verpest. Eerst het geplande afspraakje van Nikita, daarna ook nog eens heel dat gedoe met Mido. Waarom moest het toch altijd fout gaan? Een ober kwam naar haar toe en vroeg of hij iets voor haar kon halen. Ze wuifde zijn aanbod weg en stond op. “Bedankt maar nee, ik ga ook maar eens naar huis.” Sprak ze netjes. Zij had tenminste wel manieren, van Mido kon ze dat niet zeggen. Ze was dan wel boos op Mido maar ergens maakte ze zich zorgen. Wat als hij iets verkeerds zou gaan doen? Zichzelf zou verwonden of in de problemen zou werken? Ze pakte haar mobiel en typte snel een sms die ze naar Mido verzond. Het begin was dan wel behoorlijk grof, maar ze eindigde op haar eigen manier. Met twee x-jes en haar naam. Ze kreeg een sms terug dat hij nooit iets raars deed. Daar had zij een andere mening over. Mido zijn auto, ze wist hoe ze hem aan kreeg en er was genoeg ruimte om haar fiets erin te leggen. Ze trok de kofferbak open en verplaatste wat zodat haar fiets erin kon. Pas toen ze veilig in de auto zat startte ze de motor en sloot ze haar deur. Het vertrouwde geluid van een motor, op dit moment deed het haar behoorlijk goed. Tijdens het rijden keek ze rond of ze enig teken van Mido zag. Ze had nog een tijdje rond gelopen om haar hoofd mee te maken dus ondertussen zou hij zichzelf vast wel ergens neer hebben gepland. Zonder het zelf door te hebben reed ze naar het strand, de plek waar ze altijd wel heen kon wanneer ze het moeilijk had. Dit keer zou ze er alleen niet heen gaan omdat zij het moeilijk had. Mido zou er misschien zijn. Ze hoopte erop anders kon het nog een leuke zoektocht worden. De auto parkeerde ze op de parkeerplaats, niet helemaal zoals het hoorde, buiten de vakken anders was het te ver lopen. Eenmaal op het strand was er amper wat te zien. Mensen waren gedaantes die je af en toe plots zag verschijnen, de zee merkte je enkel op omdat je hem kon horen. Heel lang duurde het niet voor ze Mido had gevonden. Gewoon op het geluid van gejammer afgaan. Vroeg of laat zou je een zielepoot vinden. Zoals ze verwachtte vond ze een zielepoot met de naam Mido. Aan zijn manier van praten merkte ze op dat hij behoorlijk heen was. Hoeveel zou hij hebben gedronken? Kon hij eigenlijk nog wel op zijn benen staan? Esmee trok haar mond open en begon tegen hem te schreeuwen. Er was niemand dus ze schaamde zich ook niet dat anderen haar konden horen. “Ik heb geen medelijden met jou, je bent een hoopje onzin. Elke keer dat je tegen me praat moet je weer zielig doen, hou op met dat zelfmedelijden. Wees eens een keer een vent Mido.” Schreeuwde ze in zijn richting. Dit keer moest hij naar haar luisteren en niet andersom. Ze zou eens laten zien dat ze een grote mond had, dat ze zijn woorden niet meer slikte. Vooral toen Mido zei dat hij vannacht niet naar huis zou gaan begon ze nog kwader te worden. Hij was van plan Nikita alleen te laten in dat overdreven grote huis van hem? O nee, ze was zijn dochter en daar moest hij voor zorgen. In slechte en goede tijden. Esmee bukte en pakte Mido zijn mauw vast. Ze zou hem wel naar huis brengen, met tegenzin. Als hij eenmaal thuis was kon zij tenminste ook naar huis. Kon ze haar hart luchten bij Leroy. Iemand die wel naar haar luisterde en niet zielig deed. Eenmaal bij de auto liet ze Mido instappen. Net alsof je een klein kind in het zitje moest helpen. Net zoals ze daarnet had gedaan startte ze de motor. Dit keer zou ze naar zijn huis gaan en niet doelloos rondjes rijden in de hoop hem te vinden. Gelukkig was het niet heel lang rijden, nog langer in een kleine ruimte met Mido kon ze niet uithouden. Esmee hielp Mido de auto uit en naar binnen. In plaats van haar raampje dicht te doen, ze had hem heel de tijd open staan, liet ze hem open. Wanneer het zou gaan regenen zou ze haar wraak hebben. Daarnaast zou Mido morgen niet weten of zij in zijn auto had gezeten. Mido zijn hond liep mee naar binnen, blaffend en al. Binnen kwam er iemand aan die Mido over pakte en hem op de bank neer legde. Van haar mocht hij hem ook neergooien. Een emmer koud water er achteraan zou ook nog mogen. Zolang hij morgen knallende koppijn zou hebben kon ze leven met hoe de bediende Mido nu behandelde. Er werd haar wat te drinken aangeboden. De bediende stelde zichzelf voor als Belando. Arme Belando, hoe kon hij leven onder Mido? Elke dag zijn vuile klusjes opruimen. Elke dag dat stomme gejank aanhoren. Nee, zij zou het niet meer kunnen. Niet meer. Esmee had nog geen antwoord gegeven op de vraag die Belando haar had gesteld. Blijkbaar was dat niet nodig want ze werd meegenomen naar de keuken waar ze wat te drinken kreeg. Als ze nee had gezegd zou hij er dan naar hebben geluisterd? Waarschijnlijk niet. Mido had een heerlijke invloed op andere mensen. Vroeg of laat zou Nikita ook zo worden als hij. En wat had zij dan nog over haar te zeggen? Met de dag werd Nikita opstandiger, straks kon ze tegen haar staan schreeuwen en ze zou niet luisteren. Gelukkig was het nog niet zover. Nikita was nog altijd haar vriendin. Belando vertelde haar dat Mido de laatste tijd wat chaotisch was. Was dat een excuus voor zijn gedrag? Het was Belando zijn schuld niet maar alsnog keek ze hem vuil aan. Ze wou naar huis, niet hier blijven in het huis van Mido. Thuis kon ze tegen Leroy aankruipen, haar hart leeggooien. Hier moest ze zichzelf telkens maar inhouden om niet te gaan schreeuwen. Het haalde haar niet uit of Mido erbovenop zou komen of niet. Ze wou hem niet meer zien, niet meer spreken of horen. Zodra er gesproken werd over een taxi zette ze een stap achteruit. Esmee stond erop dat ze naar huis zou fietsen. Dat het buiten donker was kon haar niets schelen. Mannen moest je op de goede plek trappen en dan konden ze niets meer, perfect voor als iemand je lastig kwam vallen. Daarnaast, ze kon heus wel voor zichzelf zorgen. Achter haar hoorde ze voetstappen die naar haar toe kwamen. Al snel was er dan ook een stem te horen die ze maar al te graag nu wou horen. Nikita. Ze wou nog tegenstribbelen maar Nikita stond erop dat ze bleef slapen, net zoals de robot bediende. Met veel tegenzin zou ze blijven. Maar morgenochtend was ze weg zodra ze zichzelf aangekleed had. Terwijl Belando bezig was in de kamer keek zij ongemakkelijk wat rond. Vanaf de bank hoorde ze een hoop gemompel wat ze zichzelf niet aantrok. Morgen zou ze pas met hem willen praten, als haar eigen woede gesust was. Belando bracht haar naar haar kamer waar ze kon blijven logeren. Een net opgemaakt bed en nog veel meer waren aanwezig, veel te overdreven maar goed. Voor een nacht was het toch wel leuk al die luxe. Esmee verruilde haar kleren voor het nachtjapon wat op het bed lag. Slapen ging niet, teveel gedachten in haar hoofd die haar wakker hielden. Ze had Leroy een sms gestuurd, bellen was geen optie. Straks maakte ze hem wakker. Hoe zou hij erover denken? Ze lag nu te slapen in Mido zijn huis. Pas tegen de ochtend viel ze in slaap, geen diepe slaap. Het kleinste geluidje maakte haar wakker waar ze zich dood aan irriteerde.
Behoorlijk chagrijnig stapte ze rond negen uur het bed uit. Genoeg geslapen, tijd om weg te gaan. Haar vingers haalde ze door haar warrige haar waarna ze naar de keuken liep. In de keuken zat Mido, zou hij een kater hebben? De woorden die hij tegen haar sprak liet ze langs zich heen gaan. Dacht hij nou echt dat het zo makkelijk was? Alcohol als excuus gebruiken was zwak, maar dat paste bij hem. Omdat hij zich niets meer herinnerde moest ze het verhaal vertellen. Express sprak ze harder dan normaal. “Nikita had een afspraakje geregeld, maar jij liet mij alleen achter in het restaurant. Je dronk jezelf weer eens helemaal klem en ik heb je naar je huis gebracht meneertje. Duidelijk genoeg?” Sprak ze nijdig. Hij had haar voor schut gezet, en niet zomaar voor schut. Zijn verontschuldigingen waren niet genoeg. Woorden waren dat, woorden deden pijn maar loste in dit geval niets op. Gaf haar maar daden, veel beter. Vooral daden waarbij ze hem mocht slaan. Belando schoof een bord met ontbijt in haar richting. Dankbaar schonk ze hem een glimlach waarna ze aan haar ontbijt begon. Geen blik gunde ze Mido, niet totdat ze haar woedde had gesust. Het aanbod dat hij haar naar huis wou brengen nam ze in ontvangt. Een ritje minder op de fiets had ze nu geen problemen mee. Al haar spieren voelde slap. Het kon komen omdat ze net uit bed was. Fietsen was nou niet iets waar ze zin in had rond dit vroeger uur. Nadat ze haar eten op had stond ze op en bedankte ze Belando voor het heerlijke ontbijt. Dat Mido ging douchen ging haar niet aan. Alsof ze meeging om zijn handje vast te houden. Ze zou zelf wel de weg vinden naar een lege badkamer. Desnoods zou ze het aan Belando of Nikita vragen. Want ja, Nikita woonde ook nog in Mido zijn huis. En Nikita woonde ook nog bij haar dus ze had het recht zoiets aan haar te vragen. Esmee wandelde naar de logeerkamer en keek eens rond. Omdat haar woedde al iets gesust was keek ze schuin lachend naar het bed. Hoe goed zou het bed veren? Zonder enige gene sprong ze op het bed en liet ze zich achteruit vallen zodat ze languit op het bed lag. Heerlijk om te doen. Vlug sprong ze weer overeind en liep naar de badkamer waar ze zichzelf snel douchte voor ze zichzelf weer aankleedde. Helaas waren het dezelfde kleren als die ze gister aan had gehad maar dat haalde haar voor nu niets uit. Zolang ze maar naar huis werd gebracht. Daar kon ze andere kleren aandoen en ontspannen. Mido was gelukkig nog niet beneden toen zij beneden kwam. Nikita daar in tegen zat op de bank naar de tv te kijken. Peuterfilmpjes kwamen voorbij. Vaak zag je de paarden, of Mido met Nikita. Zij samen met Nikita kwam ook wel eens voor maar minder vaak dan Mido met Nikita. Nikita was dan nog steeds Mido zijn dochter. Niet die van haar. Terwijl ze het wel zo bekeek. Nikita was al lange tijd bij haar, en daar had ze helemaal geen spijt van. Op sommige momenten natuurlijk wel, wanneer ze weer eens ruzie hadden om iets stoms bijvoorbeeld. Esmee keek geschrokken achterom toen ze de stem van Mido hoorde. Hoe had hij zo stil naar beneden kunnen komen? Ze was moe, te moe om eigenlijk nog iets te doen. Te moe om nog een confrontatie aan te gaan met Mido. Ze gaf Nikita een knuffel voor ze langzaam achter Mido aan wandelde. Bah, nu voelde ze zich net een hondje. Door de regen heen wandelde ze naar de auto waar haar fiets in lag. Dezelfde auto waar zij gister in had gereden. Dezelfde auto waarbij ze het raampje open had laten staan. Helaas had de regen op het verkeerde ruit gestaan, het ruit die dicht zat. Op de vraag van Mido knikte ze alleen maar. Als hij dacht dat ze met hem ging praten zat hij er heel erg naast. Mooi niet dat ze met hem ging praten. Niet nu. De hele rit keek ze strak naar buiten. Op vragen antwoordde ze kort of helemaal niet. Op de vraag of ‘hij’ aardig voor haar was antwoordde ze enkel met een ja. Wou hij haar nieuwe liefdesverhaal weten? Mooi niet. Eenmaal thuis haalde ze opgelucht adem. Het kostte maar een paar tellen of ze was uit de auto en dat ze haar fiets in haar handen had. “Ik zet hem zelf wel weg.” Mompelde ze tegen Mido. Met haar fiets in haar ene hand en haar andere hand in haar zak keek ze strak naar Mido. Hij was nu op haar terrein, en hij moest maken dat hij er vanaf kwam. Zijn hand ging sneller omhoog dan ze echt doorhad. Voor ze het wist lag hij op haar hoofd en haalde hij hem over haar hoofd heen. “Blijf van me af. Dag Mido.” Snauwde Esmee behoorlijk luid. Hij kon het dan wel als grapje bedoelen maar ze had geen zin in grapjes. Helemaal niet nu. Tot haar verbazing kwam Leroy naar buiten, gelijk werd er een vragen linie over haar heen gegooid die ze een voor een probeerde te beantwoorden tot Mido ertussen kwam. Er hing een behoorlijke spanning tussen die twee. Leroy hield zich voornamelijk erbuiten maar nu was hij er toch bij betrokken. De reactie van Mido irriteerde haar. Tegen haar zo’n toon aanslaan was nog dat, maar tegen Leroy? Wat had hij er mee te maken? Ja ze ging tegenwoordig met hem maar was dat een reden om zo boos tegen hem te doen? Het was toch haar beslissing. Samen met Leroy zette ze haar fiets weg en liep ze daarna naar binnen. Zodra ze over de drempel was begonnen er tranen te komen. Heel de tijd had ze haar tranen weten te verbergen maar nu waren ze er toch echt. Leroy troostte haar zo goed als mogelijk was en nam haar daarna mee richting de paarden. Bij de paarden kon ze niet verdrietig zijn. Niet bij Santos. Tijdens het borstelen praatte ze over wat er was gebeurd en wat ze eraan gingen doen. Veel was er niet aan te doen. Nikita zat er middenin. Hoe het voor haar moest zijn, telkens weer ruzie tussen Esmee en Mido. Verschrikkelijk. Tegen de tijd dat ze klaar ware met borstelen en praten was het allang etenstijd geweest. Esmee rende naar boven om nog een keertje te douchen en andere kleren aan te doen. Een dood normale skinny spijkerbroek en een korte mauwen shirt. Voor vandaag was het goed genoeg. Vooral omdat ze niet meer van plan was om naar buiten te gaan. Leroy stond ondertussen tosti’s te bakken. Eten was een troost, als het maar goed eten was. Heel erg konden ze niet genieten van hun eten. Esmee werd gebeld door Nikita die helemaal in paniek was omdat Mido nog niet thuis gekomen was. Met een heel hoop tegenzin trok Esmee haar schoenen en jas maar weer aan. Leroy moest nog een paard beslaan en zou komen wanneer dat nodig was. Ze had hem de weg uitgelegd. Vandaag wou ze er niet nog een keertje alleen voor staan. Nikita wou ze er niet bij betrekken, zij had het al moeilijk genoeg. Leroy bracht haar naar Mido en zou haar later ophalen, makkelijk zat anders moesten ze beide met een andere auto. Eenmaal bij Mido werd ze ontvangen door de bediende. Weer Belando, gezellig. Nikita vond ze in paniek op de bank. Samen keken ze een film en wachtte ze tot Mido thuis zou komen. Hij kwam echter niet waardoor ze beide een beetje in de paniek schoten. Esmee belde Leroy of hij wou komen, als steun voor haar. Pas na vijven kwam Mido eindelijk aan. Nikita rende gelijk naar de deur toe, haar ogen had ze nog niet eens gedroogd. In de woonkamer kon je haar horen schreeuwen. Daarnaast was de klap te horen die ze Mido gaf. Esmee moest zich inhouden om niet naar Nikita toe te lopen en te zeggen dat ze hem wel nog een keertje mocht staan. Nee, dat was ook weer lullig. Samen met Leroy wachtte ze tot Mido in de kamer was. Zij voelde zich al ongemakkelijk in Mido’s huis, laat staan hoe Leroy zich moest voelen. De blikken die Mido naar Leroy wierp waren geheel on terecht. Leroy kon er ook niets aan doen. Ze stond op omdat Mido naar boven wou vluchten. Haar hand sloot zich om zijn arm waarna ze hem naar beneden trok. Ze begon tegen hem te schreeuwen en probeerde wat logisch te zeggen maar haar hoofd was een warboel. Leroy kwam naar haar toe en probeerde haar rustig te houden maar zodra Mido weer een blik naar hem wierp sloot hij zijn mond. Nikita moest met haar en Leroy mee naar huis, dat was wel zo handig ja. Tierend beende ze door de woonkamer heen. “Die vuile schoft, ik krijg hem wel. Nikita blijf jij even hier met Leroy? Laat hem je eerste rit op Mercury maar zien, vind hij vast ook wel leuk.” Zei ze wat rustiger dan daarnet tegen Nikita. Zonder tegenwoord zette Nikita weer de film op en vertelde ze hoe het allemaal was gegaan. Zodra Mido weer beneden kwam wandelde ze achter hem aan naar de keuken. Haar handen trilde lichtelijk omdat ze zichzelf in moest houden niet al te beginnen met schreeuwen. Eerst wou ze nog wat anders doen. Eerst moest ze een heel hoop woede kwijt. En dat zal hij voelen ook. Ze wachtte tot hij uitgepraat was voor ze haar hand hief. Haar hand raakte Mido zijn wang, ze voelde de terugslag in haar arm maar ze lette er niet echt op. Terwijl ze haar hand liet zakken dacht ze na over wat ze ging zeggen. “Jij bent de meest verziekte, zielige, egoïstische persoon die ik ken. Ik kan nog doorgaan met dingen verzinnen maar je weet zelf ook dat je heel erg verziekt bent. Je hoort een voorbeeld te zijn voor je dochter Mido Cremfield. Leroy is er tenminste om mij te steunen, om naar mij te luisteren. En wat doen jij? Wanneer ik wil praten doe je alleen maar zielig. Heb je alleen maar zelfmedelijden. Je kan niet stoppen met jammeren. Word eens volwassen! Ik hou nou eenmaal niet meer van je Mido. Leer er mee leven!” Schreeuwde ze woedend uit. Tranen kwamen omhoog maar ze hield ze tegen. Niet hier, pas als ze thuis was. Dan kon ze heerlijk uithuilen met een grote bak ijs een jank film. Mido begon weer te praten maar het ging haar niet aan. Hij was over de streep gegaan die ze had getrokken. En niet zo’n klein beetje ook. Het was dat ze hem al had geslagen, voor de tweede keer, anders zou ze het zo nog een keertje doen. De drang om hem te slaan, om te schreeuwen, werd nog groter toen hij zijn armen om haar heen sloot en zijn kin op haar hoofd legde. “Laat me los nu.” Sprak ze woedend. Waar haalde hij het lef vandaan om haar te knuffelen. Net nu ze verschrikkelijk boos op hem was. Esmee rukte zich los uit zijn knuffel en beende woedend naar de woonkamer. Leroy stond gelijk op en wachtte rustig af wat er ging gebeuren. Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar de deur waar ze hem een korte kus gaf. Als Mido het maar had gezien, net goed voor hem. Nikita wou bij Mido blijven, om dingen uit te praten. Ze kon haar natuurlijk niet dwingen om mee te komen. Samen met Leroy wandelde ze naar de auto. Tijd om naar huis te gaan. De gehele rit zat ze stil voor zich uit te kijken. Vrienden worden met Mido, zou het ooit nog kunnen? De aankomende paar weken wou ze hem niet zien, niet spreken, niet horen. Ze wou niets met hem te maken hebben. Wanneer Nikita naar Mido ging zou ze met haar meelopen tot de deur. Verder wou ze niet meer. Niet zijn huis in.
Esmée gooide een pak koekjes in de winkel wagen. Nog altijd was ze boos, zelfs Santos en Selina hadden haar niet kunnen opvrolijken. Leroy had zijn best gedaan maar het lukte hem ook niet. Uit ergernis was hij met Hopscotch een stuk gaan rijden, voor Hopscotch goed en voor Leroy. Ze liep door het laatste gangpad van de winkel en keek toe hoe een oude man naar het snoepschap stond te kijken. Zelf zette ze het karretje even weg en pakte daarna een reep melk chocolade. Lekker voor onderweg terug naar huis, het was dan ook nog eens troostvoer. Op het moment dat ze zich omdraaide werd ze op haar schouder getikt. “Jongedame? Mag ik u wat vragen?” Half geschrokken keek ze achterom. De oude man stond haar een beetje wanhopig aan te kijken. Na enig twijfelen gaf ze rustig antwoord op zijn vraag. “Vraag maar raak.” De man haalde opgelucht adem en keek nog een keertje naar het schap voor hij begon met vertellen. “Mijn kleindochter komt logeren maar ik weet helemaal niet wat ze lekker vind. Zelf eet ik geen snoep, zou u mij kunnen helpen iets lekkers uit te zoeken?” Esmée keek lichtelijk verbaasd naar de man. Zo moeilijk was dat toch ook weer niet? Winegums vielen bij de meeste kinderen in de smaak dus pakte ze die maar. Daarnaast pakte ze spekkies, ruitjes met suiker erop, zelf had zij die altijd lekker gevonden. De man bedankte haar hartelijk en verdween met zijn mandje de winkel verder in. Had ze tenminste iemand vrolijk kunnen maken vandaag. Mido had haar humeur verpest, echt heel erg verpest. Ze had genoeg redenen om de voogddij van Nikita te willen maar dit was de hoofdreden. Mido was onvoorspelbaar, het ene moment zorgzaam, het andere moment roekeloos. Hoe kon ze erop vertrouwen dat hij goed voor Nikita zou zorgen? Ondanks het feit dat Nikita niet haar dochter was voelde het wel zo. Het was jammer dat zij en Mido uit elkaar waren maar het ging echt niet meer. Mido was te anders, ze paste niet meer bij elkaar. Hoe het vroeger was geweest zal het nooit meer worden. Zelfs niet met heel veel moeite. Zelfs niet als hij de laatste man op de wereld was. Dan nog zou ze niet meer bij hem willen komen. Esmée liep door naar de kassa en legde haar spullen op de band. Geduldig wachtte ze tot ze aan de beurt was en rekende alles af. Een voor een stopte ze de spullen in een tas waarna ze de winkel uit wandelde. Vlakbij haar auto stond de oude man, een klein meisje naast zijn zijde. Onopgemerkt bleef ze staan kijken hoe hij de zak winegums tevoorschijn haalde en hem open maakte. Het meisje naast hem begon te glunderen bij enkel het zien van de verpakking. Het snoepje werd overhandigd en het meisje stak hem gretig in haar mond. Was haar keuze dus niet verkeerd geweest. Met haar tas in haar handen bleef ze nog even staan kijken hoe de man hand in hand naar de volgende winkel liep met zijn kleindochter en zo te zien dochter. Sommige mensen hadden het geluk dus wel aan hun kant staan. Op de achterbank van haar auto zette ze de tas neer. De chocolade reep haalde ze er vlug uit en opende hem zodat ze kon eten tijdens het rijden. Omdat het lekker weer was hield ze haar raampje heel de tijd open. Lang was het niet rijden maar het was lang genoeg om haar hoofd even leeg te maken en natuurlijk haar chocolade op te eten. Thuis zag ze Leroy net bezig met Hopscotch afzadelen. Dankzij het winkelen was ze een stuk rustiger geworden. Ze stapte dan ook opgewekter uit de auto, pakte de boodschappen en wandelde naar de stallen toe waar ze bij Leroy ging staan. Hopscotch schoot gelijk de tas in met zijn hoofd, opzoek naar wat lekker. “Ik heb niets voor je mee gekkerd. Ga maar bij Leroy bedelen.” Sprak ze lachend. Het veraasde gezicht van Leroy ontging haar niet. Hij vroeg zich natuurlijk ook af waar haar plotselinge humeur verandering vandaan kwam. Onschuldig hield ze de verpakking van haar chocolade reep omhoog. De verbaasde blik verdween gelijk en maakte plaats voor een lach. De lach die ze zo leuk vond. Terwijl hij bezig was met het afzadelen van Hopscotch en het opruimen van de spullen zette zij de boodschappen weg. Melk in de koelkast, koekjes in de kast, drinken ook in de koelkast. Zo ging het nog een tijdje door tot ze tevreden was met hoe het stond. Tsja, wat kon ze nog gaan doen? Santos longeren? Hij had gister dan wel lang gelopen maar vandaag kon hij ook nog even zijn beweging gebruiken. Esmée liep naar boven en kleedde zich om naar haar paard rij kleren. Die mocht hij tenminste vies maken. Beneden deed ze haar jodphurs aan en verdween richting het weiland. Santos kwam gelijk aangelopen en liet zich makkelijk vangen. Makkelijker dan sommige paarden die niet mee wouden lopen. Bij de stallen zette ze hem vast zodat ze kon poetsen. Roskam, harde borstel, zachte borstel, hoeven krabber, manen kam, en als laatste haalde ze er een massage borstel over heen. Santos stond tijdens het poetsen op rust en stond half te slapen. Net goed dat hij moest gaan bewegen van haar. In haar broekzak zat haar mobiel, af en toe keek ze hoe laat het was en of ze een smsje had. Niets. Helaas. Voor ze verderging haalde ze haar cap van binnen die ze gelijk op haar hoofd zette. Zonder cap ging ze er niet op. Het hoofdstel van Santos deed ze in zodat ze hem mee kon nemen naar het weiland. In het weiland zette ze hem naast het hek neer zodat ze op zijn rug kon klimmen. Zonder zadel rijden hoorde er nou ook eenmaal bij. Bovendien vond ze het helemaal geweldig om te doen. Santos zijn rug was lekker breed waardoor ze heerlijk zat. Er waren dan wel van die speciale pads die je op je paard kon leggen maar dit was veel leuker. Elke beweging voelde je. Elke oneffenheid in het gras waar Santos ging staan voelde je in zijn bewegingen. Na het warm stappen en draven liet ze hem galopperen. Esmée liet de teugels na een tijdje los en gooide haar armen in de lucht. Het gevoel van vrijheid, geen kopzorgen en al helemaal geen vervelende exen. Santos versnelde en rende naar Selina toe. Samen rennen was natuurlijk veel leuker. Voor de zekerheid greep Esmée naar zijn manen, stel je voor dat hij in een keer stil zou gaan staan. Haar bewegingen probeerde ze zoveel mogelijk gelijk te houden aan die van Santos. Wanneer hij in draf ging kantelde ze haar bekken zodat ze beter zat en niet zo op zijn ruggengraat zat te bonken. In galop ging alles automatisch. Gewoon meebewegen en je hoofd helemaal leeg maken, dan genoot je er het meest van. Na zeker een half uurtje in het weiland gespeeld te hebben stapte ze Santos uit en zette hem terug in het weiland. Hij had zijn beweging voor vandaag ook weer gehad. Esmée spoelde het bit af en ruimde het hoofdstel keurig op zodat hij nog langer mee ging. Met al haar tuig was ze altijd voorzicht. Halster legde ze nog wel even op de grond neer maar hoofdstellen en zadels wou ze het liefst aan de muur hebben hangen zodat ze niet kapot gingen of vies werden. Voor ze naar binnen ging maakte ze de borstels van Santos schoon en ruimde ze de borstels op. Omdat het zo lekker weer was mochten de paarden lekker lang in het weiland. Dan wel wat minder brokken maar zo konden ze zich lekker uitleven. Santos had alleen de slechte gewoonte om in het gras te gaan liggen rollen waardoor hij helemaal onder de modder en grasvlekken zat wanneer ze hem uit het weiland ging halen. Niet dat ze er mee zat, maar het was een slechte gewoonte die haar toch wel een klein beetje irriteerde op sommige momenten. Wanneer ze snel wou poetsen en lang wou rijden viel het tegen als hij bemodderd het weiland uit ging. Maar het hoorde er nou eenmaal bij. Een paard kon je blijven poetsen hij zou toch wel weer vies worden. Esmée ging via de achterdeur naar binnen toe zodat ze niet heel het huis vies zou lopen. Haar jodphurs zette ze naast de deur neer. Stel je voor dat ze de hele vloer vies zou lopen. Vanuit de keuken kwam een heerlijke geur. Ze trof Leroy in de keuken met een recept in zijn handen voor lasagne. Het mislukte alleen een beetje waardoor ze snel in moest grijpen. Alsnog was het gebaar erg lief. Samen zorgde ze voor een uitgebreid avondeten. Dan wel niet met een voorgerecht maar wel met een super hoofdgerecht. In de tijd dat de lasagne in de oven zat keken ze een stukje van een film die toevallig op tv was. Je moest toch iets doen. Een kwartiertje voor het eten kleedde Esmée zich om zodat ze niet het eten zou bederven met haar paarden stank. Daarbij was het zitvlak van haar rijbroek niet bepaald schoon meer door haar rit op Santos. Misschien moest ze Santos maar een keertje wassen wanneer ze klaar was met rijden. Esmée gooide haar rijbroek in de was net zoals haar shirt. Santos had met zijn kwijlmond over haar shirt geschuurd. Haar lange haar stopte ze in een staartje zodat ze daar geen last meer van had. In een crème gekleurde korte broek en een zwarte top kwam ze naar beneden. Buiten was het behoorlijk warm, geen weer voor lange broeken en truien. Leroy haalde net de lasagne uit de oven en zette hem op de tafel neer. “Ruikt lekker.” Zei ze enthousiast waarna ze zich op haar stoel neerzette. Voorzichtig om haar handen niet te branden schepte ze voor zichzelf en Leroy op. Natuurlijk kon hij het zelf doen maar ze was toch al bezig. Tijdens het eten waren ze allebei stil. Esmée zat nog steeds met het voorval met Mido en Nikita. Vergeven zou ze het hem niet zo snel, maar ze had ergens wel medelijden met hem. Leroy hield zijn mond omdat hij ook niet meer wist wat te zeggen. Na het eerste stuk lasagne ging ze over op nog een klein stukje. Ze moest wel plek vrijhouden voor het ijsje wat ze straks zouden gaan eten in de stad. De stilte die er al heel de tijd hing werd onderbroken door Leroy die begon over hun cross trainingen. Binnenkort zouden ze een wedstrijdje gaan houden, zij op Selina en hij op Hopscotch. Ze was wel benieuwd hoe dat zou gaan aflopen. Na het eten ruimde ze snel de vaatwasser in, Leroy zette ondertussen de paarden in hun stallen en gaf ze hun avond eten. Voor ze weggingen smste ze nog even snel naar Nikita of ze mee ging een ijsje eten. Leroy zou het vast niet erg vinden, zo wel dan had hij mooi pech. Nikita was voor haar net zoals een dochter en daar had hij maar mee te leven. In plaats van met de auto te gaan pakte ze de fiets. Een stuk gezonder voor allebei. Het was dan ook maar een klein stukje fietsen. Onderweg kwamen ze behoorlijk wat mensen tegen, zo ook Nikita. Ze zag er zo moe uit. Esmée hield haar mond en vroeg wat ze vandaag allemaal had gedaan. Tot ze bij de markt waren praatte ze met z’n drieën over een vreemd idee maar toch wel grappig. Breezer mee laten doen samen met Nikita met hun cross wedstrijdje. Het zou wel grappig wezen maar aan de andere kant sprong breezer niet net zo hoog als Selina en Hopscotch. Van Hopscotch wist ze dat het een spring paard was, net zoals Selina. Die twee konden veel hoger dan Breezer. Wie weer een ander keertje, wanneer het niet een wedstrijdje was tussen haar en Leroy. Ze zette hun fietsen netjes weg in een van de rekken en wandelde naar een ijssalon, degene waar ze wel vaker heen gingen. Esmée bestelde een sorbet met aardbeien en nog veel meer ander fruit, Leroy zoals altijd een groot softijsje met spikkels en voor Nikita ook een sorbet. Met z’n drieën gingen ze aan een tafel bij het raam zitten zodat ze alle mensen voorbij konden zien lopen. Af en toe kwam er een groep aan met camera’s die overal foto’s van wouden maken. Was het niet van de huizen dan wel van vogels die rondvlogen. Best wel grappig om toeristen in je woonplaats te zien. Nikita was opvallend stil wanneer er geen gesprekonderwerp meer was. Leroy begon dan het gesprek weer door te vragen hoe haar nieuwe vriendje heette. Esmée schoot in de lach toen Nikita begon te blozen. Al snel begon te van alles te vertellen, hoe hij heette, hoe ze elkaar hadden ontmoet, en wat er laatst was gebeurd. Esmée schrok ervan, in zo’n korte tijd had Nikita al zoveel meegemaakt met Jayson. Hij had dan ook al staan zoenen met een ander maar alsnog was ze bij hem? Waar haalde die jongen toch het lef vandaan. Voor ze iets kon zeggen ging Nikita verder met vertellen dat ze zichzelf had leren gitaar spelen op een van Mido’s gitaren. Leroy zijn ogen werden groter bij het horen van het woord gitaar. Zelf had hij ook gespeeld, tot hij in de gaten kreeg dat er meer was dan enkel de gitaar. Esmée had de omeslag van hem best wel grappig geworden. Van de ene op de andere dag had hij zijn gitaren opgeborgen en had hij zijn vleugel weer gevonden. Nog steeds hoorde je hem af en toe spelen wanneer hij niets meer te doen had. De ijsjes waren al snel op en ze begaven zich dan ook al snel naar buiten om nog een stukje te wandelen. Hoe meer tijd ze met Nikita kon doorbrengen hoe beter. Wanneer ze bij haar was was ze niet bij Mido. Helaas moest Nikita alweer terug naar huis omdat ze Breezer nog moest rijden voor het te laat werd. Esmée wou in protest gaan maar liet het maar varen. Vroeg of laat zou ze haar wel weer zien. Mido waarschijnlijk ook maar tot die tijd wou ze enkel leuke dingen doen. Geen dingen waar ze weer boos om zou worden of verdrietig. En dan al helemaal geen geheime afspraakjes met Mido. Na het uitzwaaien van Nikita wandelde ze nog even over de avondmarkt. Bij een bloemenkraam bleven ze staan, Esmée zocht een mooie bos met verschillende bloemen uit en rekende af. Een mooie bos voor in haar huisje. Met de fiets gingen ze weer terug naar huis waar Esmée net op tijd de telefoon kon pakken.
6001 woorden xD
