Leave me alone.

Plat met zijn oren naar achter keek Assassin naar de bezigheden rond zijn ijzeren roundpen,hij was gevangen genomen door 2 kwelgeesten. Ze hadden zijn vrijheid ontnomen en dat zou hij ook laten weten ook, hij zou het leven van hun zuur maken. Tot ze hen vrij lieten, hij zou alles afbreken en elke stalhulp bang maken. De meesten wisten al dat ze niet bij hem in de buurt moesten komen, ze vermeden ook het liefste zijn roundpen. En als ze dan toch iets in zijn roundpen moesten doen wouden ze er weer zo snel mogelijk uit. Het was wel grappig want de nieuwe wisten het niet, maar na een stap in de roundpen te zetten wisten ze het al. Assassin heeft genoeg mensen een hap uit hun ledenmaten gebeten, vele vroegen zich ook af waarom hij hier nog was. Maar als ze hem dan zagen bewegen dan snapte ze het weer, Assassin had pracht bewegingen. Langzaam spitste Assassin zijn oortjes toen hij de voer kar hoorde, oke voor eten was hij wel te paaien, hoewel niemand dan een stap in ZIJN roundpen moest zetten. Ze hadden hem al een plek ontnomen maar nog een zouden ze niet doen, deze roundpen was nu zijn gebied en hij zou het met zijn leven beschermen. Met een zwevende draf draafde hij naar ‘zijn voerbak’. De stalhulp had ongeluk hij was nieuw, en dacht dat de verhalen van ‘de valse hengst’ wel mee viel. Assassin was niet vals hij was rechtvaardig, hun hebben zijn vrijheid ontnomen en zijn leven dus zuur gemaakt, nu deed hij het zelfde. De jongen kwam doodleuk zijn rounpen in, langzaam wachtte Assassin af, hoewel hij wel al een waarschuwing gaf door zijn oren in de nek te legen. Deze werd net als zijn volgende waarschuwing , zijn hoef hard op de grond stampen, genegeerd. Toen de jongen bij de voer bak was, en dus dicht in de buurt van Assassin was, ontplofte de valk hengst. Hij steigerde hoog en maaide naar de jongen, van schrik liet deze de voerschep vallen. Toen de hengst neer kwam nam hij een grote galop afzet en galoppeerde de jongen bijna omver. Deze rende als een gek naar de uitgang, enkele ander stalhulpen stonden te kijken en lachte de jongen uit. Toen Assassin het gelach van de mannen hoorde stormde hij op hun af, langzaam deden ze een stapje achteruit en mompelde met elkaar hoe gek en vals deze hengst was. Toen het spektakel af was gelopen en iedereen weggejaagd was draafde Assassin fier naar het voer dat op de grond lag en begon er snel aan te knabbelen.

Katy pakte het krukje bij de stal vandaan, en klom zoals altijd via het krukje op Mooneye. Ze was extreem klein voor haar zes jaar. En ze kwam met haar voeten net tot de vlanken van Mooneye. Ze draafde haar aan, en pakte de teugels. Ze reed dit keer zonder zadel, dat deed ze altijd als ze buiten ging rijden. Ook had ze geen cap op, ze wist dat Mooneye haar nooit pijn zou doen, en het niet in haar hoofd zou halen om ook maar één onverwachtse beweging te maken, ook al schrok ze.. Ze pakte haar cowboyhoed van haar rug af, die daar aan een touwtje hing, en zette hem op haar hoofd. Ze had de hoed gekregen van haar vader, dat was haar enige aandenken aan hem. En van haar moeder had ze Mooneye, het grootste geschenk wat ze haar ooit had kunnen geven. Nu haar ouders waren overleden, was Mooneye het allerbelangrijkste in haar leven. Ze kon naar haar toe om te huilen, dan troostte ze haar, ze kon naar haar toe als ze iets wou vertellen, dan luisterde ze, en ze kon natuurlijk naar haar toe als ze heel blij was, dan was ze ook blij, het was het allerliefste paard van de hele wereld. Ze praatte zachtjes tegen Mooneye, die meteen toen ze het woordje ‘galop’ sprak begon te galopperen. Stil galoppeerden ze door het bos, toen ze ineens geschreeuw hoorde. Ook Mooneye had het gehoord, en spitste haar oren. “Kom” zei ze. En Mooneye begreep haar meteen. Ze draafden richting het geluid. Katy zag hoe een grote hengst, een man aanviel die daarna werd uitgelachen door een paar andere mannen. Ze gleed van Mooneye af en deed haar hoed van haar hoofd. Ze liet de hoed op haar rug bungelen. Ze liep naar het hek, en klom er overheen. Mooneye liep toch niet zomaar weg, zeker niet nu er een hengst dichtbij was. Ze keek naar de prachtige, lieve, witte merrie die rustig naar haar stond te kijken. Mooneye hinnikte waarschuwend naar de hengst, als of ze wou vertellen dat hij, als hij Katy wat aandeed, het er niet levend van af zou brengen. Ze keek naar de angstige mannen, die schreeuwden dat ze weg moest gaan. Ze liep naar het paard toe en ging voor hem staan. Ze stak geen hand uit, ze aaide hem niet. Ze had net gezien dat hij dat niet wou, dus deed ze dat ook niet. “Hoi lief paardje.” Was het enige wat ze zei, en ze bleef het paardje aanstaren. Ze was niet bang voor de hengst, als deze hengst echt gevaarlijk zou zijn, zou Mooneye haar nooit hebben laten gaan. Ze keek omhoog naar de hengst, die nog veel groter was dan de grote Mooneye. Katy was iets groter dan het been van deze hengst. Ze keek hem met haar grote oogjes, diep in zijn bruine ogen. Deze hengst was niet gevaarlijk, op z`n minst een beetje wild.