Malak, an angel is here!

Het geruis van de waterval hoorde de jonge merrie duidelijk dichterbij komen naarmate de stappen die ze zette. Malak was haar naam en het betekende engel. Of ze een engel was? Misschien, daar moest ze nog achterkomen. Niemand had haar verteld dat ze een engel was dus zelf wist ze dat niet. Nee, Malak was eenzaam en verlaten. Een achtergrond had ze niet echt. Ze was geboren, ze had haar ouders verlaten toen dat moest en verder niets. Veel boeiends was er niet. Nee, Malak was gewoon een eenzaam paardje die mensen wel leuk vond. Ze hoopte ooit een eigen mens te hebben en niet meer eenzaam te zijn. Iedereen was hier maar samen en waren vrienden. Mensen wouden om de een of andere reden altijd paarden. Wilde paarden of geen wilde paarden het was gewoon zo. Malak vond het niet erg, misschien moest ze op zoek gaan naar een mens. Zo moeilijk was dat niet, er waren hier zat mensen dus Malak kon er makkelijk een vinden. Er was echter wel een ienie minie probleempje, ze was schuw en durfde geen mensen te benaderen. Dat klonk erg vreemd, je wou een mens maar was bang om ernaartoe te gaan. Malak schudde haar hoofd en stond stil bij een van de watervallen. De paint merrie hinnikte zacht en snoof even. Een mens, zou het waar zijn? Weer hinnikte ze, deze keer onzekerder. Stil wachtte ze af.

[Kirsten ]

Kirsten stapte wat rond. Sinds ze in Nederland was aangekomen, wou ze niet zo meer tussen de mensen lopen als eerst. Ze had schrik om Taylor en Isaura tegen te komen, en haar het betaald zouden zetten van wat ze gedaan had. Ze was vreemd gegaan met Taylor, ze had hem gemanipuleert en Robert bedrogen. Tussen Kirsten en Robert ging het nu wat beter, maar toch was Robert nog Razend op Taylor, en het was niet eens Taylor's fout. Maar Robert wou zijn meisje-Kirsten- beschermen, en degene die aan kirsten kwamen hadden Robert tegen hen.Dan mocht het nog Kirsten's schuld zijn, Robert wist hoe ze Kirsten kon kwetsen als ze zoiets deed. Niet dat ze dat elke keer deed, sinds ze met Robert was, was het maar 1 maal voor gekomen en dat was toen met Taylor. Maar zelfs 1 x was te veel. Vroeger -voor ze beroemt was- flirte ze graag, maar nooit had ze een relatie zo serieus genomen dan nu. Sinds ze Robert was tegengekomen, wist ze pas wat échte liefde was. Nooit had ze de pijn gevoeld, die ze de voorbij gaande dagen had gevoeld. Kirsten kwam zonder ze het wist aan bij de watervallen. Daar ging ze zitten. Ze genoot van het uitzicht en van de zon die haar verwarmde. Herten kwamen drinken uit de plas, zonder dat ze zich stoorden aan Kirsten. Wat wel raar was, normaal zou een hert moeten weg rennen als het een mens tegen kwam, maar dit koppel niet. Kirsten grijnsde toen ze een klein reetje zag lopen. Het rende naar haar ouders en begon te zogen. Opeens liepen de hertjes weg. Kirsten zuchte en ging liggen in het droge en zachte gras. Ze deed even haar ogen toe en probeerde te genieten zonder dat ze aan haar problemen dacht. Niet veel later hoorde ze gehinnik. Kirsten sperde haar ogen weer open. Hoorde ze dat nu goed? Opeens hinnikte een paard nog eens. Kirsten ging recht zitten, en tegenover het smalle beekje waar het water van de waterval in liep stond een paard naar haar te staren. Een prachtige Paint merrie. Kirsten keek het zacht aan. "Hey schoonheid." Zei ze zachtjes en stond rustig op.Ze ging naar het water en keek de merrie aan. "Wat doet zo'n schoonheid als jou hier helemaal alleen?" Ze greep uit haar buideltasje een appel. "Normaal was het voor mij. Maar jij verdient het het meeste. Kom maar meisje." Zei ze stilletjes. "Ik doe je heus niets." Kirsten kende wel wat van paarden. Ze had vroeger al wat paard gereden, en had hier ook even een paard gehad maar ze had haar moeten weg doen, omdat ze terug naar Engeland verhuisde. Maar deze keer zou ze in HH blijven. Tenzij ze nog dingen moest gaan halen. Maar als het paard niet gevangen wou worden, deed ze dat ook niet. Ze vond dat wilde paarden vrij moesten blijven, maar als dit paard mensen op zocht. Waarom moest ze het dan laten staan? Anders zouden andere mensen het meenemen, en waarschijnlijk doorverkopen. Want zo'n paint was waardevol. Ookal had het geen stamboom. En Kirsten zou het een goede thuis kunnen geven. Maar eerst moest ze het nog vragen aan Robert, en moest het paard haar nog axepteren. Het was gewoon even afwachten...

Nog steeds keek ze recht het gezicht in van het mens. Dit kon toch niet waar zijn? Het was een meisje en ze leek haar erg aardig. Malak voelde zich bijna gelijk al weer op haar gemak. Zou dit het mens zijn die haar wou? Het mens stond op en praatte op zachte, geruststellende toon tegen haar en pakte een appel. Met de oortjes gespitst keek ze naar de appel en dan naar het mens. Bijna gelijk begon ze te lopen. Door het meertje, het was toch erg warm en het meertje heerlijk koel. In het midden van het meertje stopte ze en keek uitdagend maar lief naar het mens voor haar. Malak hinnikte zacht en schudde haar hoofd. Even steigerde ze sierlijk en zette nog wat stappen naar het mens toe. Ja, ze leek haar wel lief. Weer hinnikte ze zacht naar het mens en deed zonder te aarzelen nog wat stappen. Nu stond ze 5 meter verwijderd van haar. En nu? Vroeg haar blik. Malak zette haar engelachtigste blik op en zette meer stappen. Nog maar 1 meter en dan was ze bij het mens. Zou ze het doen? Ja? Nee? Ooit? Nee niet ooit, ze moest haar kansen niet verspillen. Nu was er een mens en daar was Malak blij mee. Toch moest het mens zelf maar die ene 1 meter afleggen. Véél te vermoeiend grapte ze met haar sprekende, intelligente blik.

Zet dit liedje op als je het leest:https://www.youtube.com/watch?v=oJn7o5Qe5DU
Kirsten keek verbaasd naar de wilde merrie die op haar af kwam. Maar al snel verzachte haar blik. Al verliefd op de schoonheid keek ze toe hoe het paard zich voortbewoog. Ze was kort gebouwd (?), niet te goot, niet te klein, maar ze had niet het uiterlijk om er dressuur mee te gaan doen. Toen ze nog een meter verwijdert was van Kirsten, stond de paint merrie stil. Ze keek zo van: jij moet er ook maar iets voor doen. Kirsten zette kleine stapjes naar voor en strekte haar arm uit, waar ze de appel vast had. Een glimlach was op haar gezicht getekent. "Je bent zot. Wil je echt dat ik je baasje word? Waarom wil je niet meer wild rondlopen? Wat gaat er allemaal door je hoofd?" Zei ze stilletjes. Maar ze wist dat het paard nooit andwoord zou kunnen geven. Stilletjes wreef ze met haar andere hand over de hals van de merrie. " Malak My little angel." Grijnsde ze, terwijl ze haar streelde over haar zachte nek. Ze was op slag verliefd op het glanzende dier.

Het meisje zette de laatste stappen en strekte haar arm. Haar ogen keken naar de appel maar haar hart keek naar haar. Rustig at ze de appel op en keek naar het mens. 'Malak, My little angel.' Sprak ze. Malak knikte even en zwiepte een paar keer met haar staart. Malak brieste even en keek naar haar. Haar bonte vacht glom in de zon en haar ogen straalden vertrouwen uit. Ze duwde haar neus tegen haar schouder en trok het weer terug. Ze moest Malak gewoon meenemen, dat moest gewoon vond Malak. Weer hinnikte ze zacht. Malak zette weer haar engelachtigste blik op. Ze snoof even en schudde met haar hoofd. Ze had geen haast en vond het prima als ze hier bleven maar ze moest gewoon mee. Malak kon gewoon niet meer alleen zijn. Dat kon ze niet aan, ze was bijna haar hele leven alleen en dus kon ze niet meer alleen zijn. Bij het mens kon ze bij het mens zijn en een vriend hebben. Malak likte langs haar lippen en maakte kauwbewegingen. Zo liet ze zien dat ze bij haar wou zijn en niet meer in het wild. Het was vreemd voor ieder ander wild paard. Ze wouden nooit gevangen worden en verzetten zich hevig. Maar Malak verlangde naar de mensen. Het leek haar fijn. Rustig wachtte ze af.

Kirsten keek Malak aan. Het was echt een beeldmooie merrie. Maar wat ging Robert er van zeggen als Kirsten haar mee zou nemen? Kirsten probeerde een oplossing te vinden terwijl ze Malak streelde. Ze moest haar anders naar een manage brengen, daar even stallen, wachten tot ze zelf een huis hadden en dan haar stallen achter hun huis. Ze herhinderde haar dat ze geen halster bij had. Ze nam haar gsm, drukte de nummer van Robert in en belde naar hem. "Hey schatteke. wil jij eens even naar de watervallen komen? En neem je een koort mee? Ik heb misschien een verassing voor ons." Zei ze rustig tegen Robert. Waarna ze aflegde en naar haar toekomtig paard keek, en weer over der nek streelde.

(Sorry inspiloos.)

Ze pakte een dingetje en praatte erin. Malak genoot van de strelende aanraking en blies zacht in haar haar. Malak hinnikte zacht en keek in de verte. Vogels, kikkers, krekels en nog meer dieren, zou ze ze ooit nog terug zien? Tuurlijk wel, logisch toch? Dat moest wel duh. Altijd waren ze er dus ja, waarom niet bij mensen. Malak kon niet meer terug. Haar keuze was al lang gemaakt. Ze ging met haar mee. Punt uit. 'En wie ben jij?' Vroeg haar blik. Ja, ze had zichzelf nog niet voorgesteld. Haar blik werd weer lief en vertrouwd. Malak liep achteruit en begon te rollen in het water. Ah lekker, heerlijk verkoelend.

Kirsten keek naar Malak en zag de blik. Ze kon er gewoon in verdrinken, in die mooie blauwe ogen van haar. Kirsten lachte toen Malak begon te rollen...in het water. Kirsten wou zo graag weten wat er allemaal in Malak haar hoofd om ging. Kirsten liep het water in. Het maakte haar niet uit dat ze nat werd, ze was nu toch gelukkig, en zot doen deed geen pijn. Ze liep voor Malak en liep zo weg. Ze maakte scheinbewegingen. Maar spijtig genoeg was ze niet zo heel snel. Ze liep niet weg van Malak, maar op haar manier daagde ze Malak uit tot spelen. Ze liep weg en stopte even om te kijken dat Malak volgde. Ze begon hard te ademen. Opeens hoorde ze haar naam. "Kirsten! waarom moest ik naar hier komen...met een touw?" Kirsten gaf Robert een kus op zijn mond en stak haar 2 vingers in haar mond en floot erop. Ze hoopte dat Malak zou af komen. En daar kwam de beeldmooie merrie al afgelopen. "Hierom."Ze zag de verbaasde ogen van Robert. Dat had hij blijkbaar niet verwacht.Kirsten grijnsde "Is ze niet beeldmooi?" Zei ze waarna ze Malak een klopje gaf in zijn nek.

Malak stond op en schudde zich boven haar uit. Ze keek even naar de schijnbewegingen en hinnikte hard. Natuurlijk wou ze spelen met haar! Met grote sprongen liep ze naast haar. Opeens hoorde ze een mannenstem 'Kirsten!' Roepen. Heette ze zo? Waarschijnlijk wel want Kirsten reageerde erop. Malak hinnikte zacht naar hem. Kirsten kende hem overduidelijk. Kirsten floot en Malak liep er zonder te aarzelen op af. De man keek erg verbaast en Malak keek uitdagend maar speels terug. Malak kreeg een klopje op haar nek en Malak besloot op onderzoek uit te gaan. Rustig liep ze naar de man en snoof. Hij rook naar iets en Kirsten rook lekkerder maar hij leek haar wel aardig. Malak liep weer terug naar Kirsten en hoopte nu eindelijk mee te gaan met haar.