Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Angel down, angel down [Rhyme]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Angel down, angel down [Rhyme] Empty Angel down, angel down [Rhyme] wo apr 26, 2017 3:25 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Een maand na hun eerste ontmoeting ontving Jonas zijn eerste brief van Rhyme Hillyard. Hij had het meisje zo nu en dan in het gezelschap van haar ouders gezien in de Kerk op zondagochtend en dan had hij even vriendelijk naar haar geglimlacht, maar hij had geen kans gekregen om haar te vragen hoe het met haar ging zonder dat meneer en mevrouw Hillyard met hen mee luisterden. Tot zijn opluchting had hij Lloyd helemaal kunnen ontlopen - hij zag de man wel af en toe lopen in de hallen of enkele banken verderop zitten. Een enkele keer had hij oogcontact met hem gemaakt en de ander had naar hem geglimlacht, maar het was een lach geweest die zijn ogen niet had bereikt. De man bezorgde hem rillingen.
Het hele groepje in het algemeen begon hem ondertussen op te vallen. Het was een select groepje van mensen die vaak rond de Kerk te vinden waren en Jonas werd er een beetje oncomfortabel van. Dit waren de mensen die zijn geloof een slechte naam gaven en hij had er al aan zitten denken om het er met priester Campbell over te hebben bij de thee op zaterdag, maar had de moed nog niet echt kunnen vinden. Ze namen hun eigen regels veel te ver en hadden de echte essentie van het christendom duidelijk vergeten.
Jonas zou het nooit toegeven, maar hij mocht ze niet bepaald.
Naarmate de tijd verstreek werd hij bang dat Rhyme niet meer om hulp zou vragen. Ze zat in een benauwde situatie waar het heel goed zou kunnen gebeuren dat ze zou vinden dat ze geen hulp nodig had omdat haar ouders haar tegen hielden.
Maar het kon natuurlijk ook gewoon zijn dat ze contact op had genomen met Brianna Marchand, het Joodse meisje dat zo lief tegen haar was geweest en aan had geboden om te helpen wanneer ze het nodig had. Brianna was nu eenmaal iemand van haar leeftijdsgroep en alhoewel ze Joods was - Jonas had dit afgeleid aan het sterretje dat om haar hals had gehangen - hoefde dat niet gelijk op te vallen en zou het niet gelijk in de weg moeten komen van direct contact met Rhyme, die logischerwijs misschien sneller naar haar zou gaan met problemen dan naar hem. Voor nu zou hij het even aanzien.
Maar na een maand ontving hij tot zijn eigen verbazing en stiekem ook opluchting Rhymes eerste brief. Hij ontving vaak post omdat brieven de enige middelen van communicatie waren die hij bezat - geen elektriciteit, geen internet. Hij bezat geen telefoon, geen computer, helemaal niets. Dat hoorde nu eenmaal bij de levenswijze die hij gekozen had.
Jonas woonde net buiten de stad in een liefelijk huisje omringd door natuur. Zijn muren waren stevig geïsoleerd tegen de kou, het lage dak was gemaakt van riet en de tuin was wild en weelderig, vol met sterk geurende bloemen en felle kleuren. Tuinieren was één van zijn hobby's, en de dingen die hij oogste gebruikte hij in zijn eigen eten - wat over bleef ging naar de voedselbank of naar de kinderboerderij. Vlees at hij toch niet, dus de vruchten en groenten die hij groeide waren genoeg; ook zijn aardappelen kwamen uit eigen tuin. Van tijd tot tijd kreeg hij hulp van zijn ondertussen bejaarde moeder met het verwerken van de oogst of kwamen vrienden hun handen uit de mouwen steken. Jonas was een goede kok en vaak bleven ze na een lange dag hard werk nog even eten.
In de vroege ochtend liep hij in de zon over het grindpad naar de brievenbus die hij aan het hek om zijn terrein had bevestigd. Hij ontving ook elke ochtend de krant, maar nu was dat niet het enige wat hij had ontvangen. Hij trok eveneens een bruine envelop uit de brievenbus en keek nieuwsgierig naar het nette handschrift dat hij niet herkende.
Hij besloot eerst een kop thee in te schenken voor hij buiten op een bankje ging zitten en de brief openmaakte, de krant naast hem.
Het was inderdaad een brief van Rhyme. Natuurlijk ontzettend beleefd verwoord, iets anders had hij ook niet van haar verwacht. Er stond vrij weinig in over haar situatie thuis, wat hem niet had moeten verbazen. Wel vertelde ze hem over een lastig project op school - ze zat nu in haar laatste jaar en het werd nog moeilijker gemaakt omdat haar ouders blijkbaar haar telefoon weg hadden genomen. Zelfs als hij zelf een mobiel had gehad had ze hem zo niet kunnen bereiken.
Hij las de brief enkele keren door voor hij overeind kwam en naar binnen liep om haar terug te schrijven. Hij wist maar al te goed dat een luisterend oor veel meer steun kon bieden dan sommigen misschien dachten en als hij iets voor dit meisje kon doen zou hij haar maar al te graag helpen.
Om maar zo gepast mogelijk te blijven hield hij zijn bericht terug formeel maar vriendelijk. Hij vroeg naar haar school en of ze het daar leuk vond, naar haar vriendinnen, of ze al contact had gehad met Brianna. Hij besloot om het onderwerp van haar ouders te vermijden maar omdat ze zelf over het voorval met Lloyd was begonnen en meerdere keren haar excuses aan bood schreef hij wel dat ze daarin echt geen schuld had gehad. Dat hij had natuurlijk ook gezegd op de avond zelf maar ze leek nog steeds met het idee te zitten dat het door haar toedoen uit de hand was gelopen.
De brief was al op de post gedaan en hij stond al even in de tuin te werken toen hij zich plotseling af vroeg wat de gevolgen zouden zijn als zijn brief zou worden ontdekt door meneer en mevrouw Hillyard en hij kon enkel hopen dat hij voor Rhyme geen problemen zou veroorzaken.

2Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] wo apr 26, 2017 11:51 pm

Rhyme

Rhyme

Bisschop Campbell had met haar ouders gesproken aan de telefoon. Hen verteld dat Rhyme veilig was aangekomen en dat ze bij hem zal overnachten. Dan hoefde het kind namelijk ook niet alleen naar huis te lopen in het donker. Haar ouders hadden hem bedankt, alsof ze letterlijk blij waren met wat hij voor hen deed. Vervolgens was Rhyme, nog steeds overdonderd door wat er was gebeurd, naar een kamer begeleid en was ze daar huilend in slaap gevallen. Alle emoties die ze had opgekropt kwamen er nu uit. Maar ook hoe moe ze was, hoe ontzettend veel slaap ze eigenlijk te kort was gekomen in deze periode.
Met kleding aan was ze in slaap gevallen en de volgende ochtend na een rustgevend ontbijtje in de kerk, was het toch tijd om naar huis te gaan.
“Rhyme?” De stem van de man klonk bezorgd. “Als er ooit iets is, dan kun je dat altijd vertellen. God zal niet oordelen, mijn kind.” Ze keek naar zijn blauwe ogen, knikte iets afwezig en ging op huis aan.
Wat ze thuis te horen kreeg? Alles. Werkelijk alles. Hoe kon ze met iemand om gaan die Joods was, hoe kon ze zo onaardig zijn tegen Lloyd. Het begon boos, maar ze eindigde woedend en schreeuwend, dingen werden herhaald en herhaald. Terwijl Rhyme angstig naar haar voeten keek.
“Als we nog een keer zoiets meemaken.” Begon het dreigement van haar vader. “Dan zijn we genoodzaakt je te straffen!” Zijn ogen puilde haast uit zijn kassen, zijn gezicht was rood aangeslagen en Rhyme durfde niks te zeggen of te doen. Een lompe duw tegen haar schouders, liet haar haast omvertuimelen, maar ze hield zich staande.
“Nu naar boven, onnozel wicht.” Siste hij woedend en de klap die tegen haar slaap kwam, was haast een verademing; ze kon naar haar kamer. Rhyme had de komende weken geen stap verkeerd kunnen zetten. Alles werd bekeken door haar ouders, iedere keer als ze de drempel over stapte werd haar mobiel afgenomen en bekeken of er nieuwe nummers in stonden of dat er iemand gebeld had. Haar persoonlijke leven was die van haar niet meer en iedere keer dat ze naar de kerk gingen, was het voor Rhyme niet mogelijk om verder dan een meter weg te komen van haar ouders. Af en toe zag ze Jonas en hoewel ze naar hem toe had gewild voor een simpel gesprek, zorgde haar ouders er standaard voor dat ze als een soort bewakers om haar heen liepen. Ze beantwoordde zijn glimlach dan ook met een ietwat trieste glimlach van haarzelf.
Het groepje van haar ouders leek haast hechter te zijn geworden na dit voorval en hoewel haar ouders al eens eerder gesproken hadden over een man voor Rhyme uitkiezen, leek nu de hele groep ervan op de hoogte te zijn. Ze had zelfs ergens gehoord dat het misschien de zoon van Lloyd ging worden. Steeds meer drong de angst door haar lichaam, iedere dag werd ze meer en meer op de feiten gedrukt dat haar ouders er alles aan gingen doen om haar de ‘perfecte’ christen te zijn en te behouden. Het kind van god… Zo werd ze bestempeld en hoewel dat bij de meeste het geval was, leek het bij haar er in gehamerd te moeten worden. De losse handjes van haar vader maakte dit alles er niet makkelijker op en ze ontliep de man dan ook waar kon. Wat hij ook in zijn handen had, het kon naar haar gegooid worden of ermee uitgehaald worden. Het was haar ook opgevallen dat vooral haar vader meer drank nuttigde dan voorheen en toen er een houten Mariabeeldje naar haar hoofd werd gegooid en een pijnlijke blauwe plek achter liet, was ze met de zoveelste verwonding weer op haar kamer terecht gekomen. Sneetjes, blauwe plekken en schaafwonden waren meer en meer aan het verschijnen op haar lichaam. Vandaar dat het meisje dan ook niet meer met korte mouwen te zien was. Haar bed had ze tegen de deur aan geschoven, zo was het voor haar ouders niet mogelijk om snel binnen te komen. Al leek het erop alsof ze haar met rust zouden laten voor nu.
Met betraande ogen had ze een vel papier gepakt, smeekte om hulp in de brief. Smeekte of Jonas iemand kon sturen. Smeekte haast alsof dit alles gewoon over kon zijn. De brieven werden verscheurd, opgepropt en weggegooid. Totdat ze met tranen in haar ogen de meest onnozele brief schreef. Over het nieuwe project op school en dat het ietwat lastig was dit alles bij te benen doordat ze met niemand contact kon hebben. Dit dan weer omdat haar ouders haar mobiel af hadden genomen. Toch moest ze nog eens sorry zeggen over het voorval met Lloyd en meldde ze hem nog steeds dankbaar te zijn.
Maar de eenzaamheid vrat aan haar, maakte haar gestoord en hoewel deze brief nutteloos was qua inhoud; was het ergens fijn dat ze tegen iemand kon ‘praten’. Dezelfde dag had ze deze brief nog op de post gedaan.

Hoewel ze niet wist of ze een brief terugverwachtte, stuitte ze meer per ongeluk op de brieven die op de deurmat lagen en zag haar naam op een van de brieven staan. Haar ogen werden groot, ietwat verbouwereerd strompelde ze met de brief naar boven en ging in haar kamer tegen de deur aan zitten. Ze had een brief terug? Ze streelde met haar duimen over de envelop, misschien was het slimmer om deze dicht te laten. Haar logische verstand vertelde haar dan ook dat een brief terugsturen om problemen vroeg. Ooit gingen haar ouders een brief vinden, maar haar emotionele kant moest weten wat er in de brief stond. De envelop werd daarom ook opengedaan, ze had zichzelf de laatste weken zo nutteloos gevoeld, dat tranen prikte in haar ogen bij het lezen van de woorden.
Een simpele brief werd teruggestuurd, de school was gelukkig voor het laatste jaar en dat ze uitkeek om naar de universiteit te gaan. Ze loog over het feit dat het goed ging met haar vriendinnen, deze eigenlijk meer met andere omgingen dan met haar. Maar was wel eerlijk over dat ze geen contact had met Brianna.
Zij vroeg hem dan ook hoe het met hem ging en of hij bij een van de kerken hoorde. Ze wist namelijk nog niet al te veel van hem en wie weet was hij een priester van een kerk waar ze bijna nooit kwam.

3Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] do apr 27, 2017 6:38 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Enkele dagen ontving Jonas het antwoord op zijn eerste brief terug. Opnieuw een zeer beleefde brief, opnieuw in nette, rechte letters. Zouden haar ouders weten dat ze hem schreef?
Hoe dan ook. Ze gaf antwoord op de vragen die hij haar had gesteld en vertelde hem over haar school en haar vriendinnen, maar gaf ook toe dat ze Brianna nog niet had gezien of gesproken. Jonas besloot dat maar als een goed teken te zien - hij had eerder al een conclusie getrokken dat ze eerder naar haar zou gaan met problemen dan naar hem en als ze elkaar niet meer hadden gezien na het voorgeval met Lloyd viel dat alleen maar weer mee.
In haar afsluiting stelde zij op haar beurt weer vragen: hoe ging het met hem? Hoorde hij bij een van de kerken in de stad?
Omdat hij haar brief weer bij de thee had kunnen lezen schreef hij zijn antwoord nadat hij zijn kop leeg had gedronken. Het ging natuurlijk prima met hem, in elk geval zijn gangetje - hij was in deze tijd van het jaar vooral in de tuin bezig en hij vertelde haar over alle vruchten, groenten en andere planten die hij binnenkort zou kunnen oogsten. Hij bood ook aan dat, als ze dat leuk zou vinden, ze eens kon komen helpen met het plukken van de vruchten omdat dat niet zo veel moeite vergde. Bovendien waren vruchten uit eigen tuin altijd beter dan die uit de winkel, dat kon hij haar verzekeren.
Daarna legde hij uit dat hij in feite niet bij een van de kerken in de omliggende buurt hoorde. Hij was heel ergens anders gedoopt en leefde hier ook nog niet zo bijster lang. Als ze dacht dat hij een bepaalde functie in de Kerk bekleedde had ze had ook fout - in zijn ogen verschilden zij niet erg van elkaar. Zonder het woord "monnik" ook echt te noemen legde hij uit hoe hij zich al langer dan een decennium aan zijn geloof had gewijd, en dan niet op de manier zoals haar ouders dit deden. Daarom leefde hij zo afgezonderd van de rest van de inwoners van de stad.
Pas in latere brieven ging hij hier verder op in. Het feit dat hij zonder elektriciteit leefde legde ook uit waarom ze hem niet kon bellen of kon mailen; brieven waren de enige vorm van contact die hij met zijn vrienden en familie had. Daar had hij nu immers zelf voor gekozen en daar was hij tevreden mee.
Een paar weken lang gingen hun gesprekken zo heen en weer. Hij zag haar enkel in het gezelschap van haar ouders in en zelfs buiten de Kerk. Hij had enkel met mevrouw Hillyard gesproken voordat haar man haar weg had geroepen en ze was erg... apart over gekomen. Stijf, met haast geforceerde emoties.
Het was lastig geweest om een echt gesprek met haar te hebben.
Jonas had het onderwerp van Rhymes ouders in zijn brieven niet aangesneden omdat het een onderwerp leek dat een beetje gevoelig lag. Pas toen hij haar na een maand weer op zondagochtend in de kerk zag en hij tot zijn schrik opmerkte dat haar kaak donkerpaars gekleurd was besloot hij toch om er over te beginnen. Haar persoonlijk aanspreken leek hem iets te riskant, voor zowel haar als hem, omdat haar ouders er altijd bij waren, dus hij begon er maar over in zijn zoveelste brief.

Beste Rhyme,
Ik ben blij om te horen dat het goed gaat met je schoolproject. Het zal vast wel lastig zijn om zo veel dingen te moeten combineren in je laastste jaar, maar ik ben erg onder de indruk dat het toch is gelukt! Veel succes met de afronding. Ik weet dat je er mee zat dat je weinig contact kon hebben met de anderen door de afname van je telefoon maar je hebt het duidelijk goed opgelost.
Nu ik toch over je telefoon begonnen ben, ik zou het graag even met je willen hebben over je ouders. Ik wil natuurlijk geen snelle conclusies trekken maar toen ik de blauwe plekken opmerkte begon ik me toch zorgen te maken. Ik hoop echt dat het goed met je gaat, maar als er echt wat mis is moet je het wel met iemand delen. Er is geen enkele schuld in het vragen om hulp, onthoud dat alsjeblieft.
Ik hoor graag van je terug.

Vriendelijke groeten,
Jonas

4Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] ma mei 01, 2017 8:28 pm

Rhyme

Rhyme

De eerste brief had haar met verbazing aangestaard. Enkele tellen had Rhyme naar het handschrift gekeken en toch verbluft mee naar haar kamer genomen. Ze had op een brief gehoopt, vandaar dat ze iedere ochtend naar beneden liep om als eerste bij de post aan te komen. Maar ze durfde niet te verwachten dat ze een brief terugkreeg.
Langzaam opende ze de brief, alsof ze iets in handen had wat waarde had, alsof er een vlinder in de brief zat en het alle voorzichtigheid verdiende. Maar zo voelde het voor Rhyme. De brieven waren het beetje hoop waar ze zichzelf aan vast hield, ze waren een uitweg van het dagelijkse leven. Een leven dat haar stukje bij beetje meer afgenomen werd. Een leven dat langzaam uit elkaar aan het brokkelen was en zij wanhopig probeerde te fixen waar het mogelijk was.
Een meisje dat altijd hield van vrienden maken, naar school gaan, dansen, zingen en sporten; was nu al deze eigenschappen verloren.
Zenuwachtig, schuwheid, onrust en angst waren nu in haar ogen af te lezen wanneer ze met mensen sprak.
Terugschrijven! Het meisje stond op van het bed om aan haar bureau te gaan zitten, vakkundig had ze haar huiswerk neergelegd en leek het dus net alsof ze met iets anders bezig was. Mocht haar vader of moeder binnen komen, dan was het simpel om de brief onder haar werkboek te schuiven.
De brief vrolijkte haar iets op, hij vertelde over de planten die hij had en of ze misschien wilde helpen ze te plukken. Een kleine glimlach, ietwat triest. Ze had graag op dit aanbod ingegaan, maar ze wist maar al te goed wat haar ouders hiervan zouden vinden. Wanneer ze Jonas al in de kerk zagen, waren ze meteen op hun hoede en zorgde ze ervoor dat Rhyme niet in de buurt kon komen om ook maar een simpele ‘hoi’ te zeggen. Ze verlangde naar een luisterend oor, verlangde om bij iemand te zitten die haar normaal behandelde en hoewel ze niet altijd eerlijk was in haar brieven, was het zo eerlijk als dat ze kon zijn. Het meisje kon de echte waarheid niet kwijt. Kon hem niet vertellen dat haar ouders serieuzer aan het worden waren met uithuwelijken, dat haar vader steeds lomper werd en meer en meer klappen uitdeelde. Dit idee bracht tranen in haar ogen, ze wilde om hulp vragen en dit was simpelweg niet mogelijk.
De afleiding vond ze terug in de brieven, hij vertelde haar over zijn leefwijze. In late brieven zelfs over dat hij zonder elektriciteit leefde. Het had haar ergens niet verbaasd, Jonas was niet zoals andere mensen. Hij had wat iedereen verloren leek te hebben; sympathie. Dat was ook iets wat Rhyme nu nodig had. De brieven zorgde standaard voor een vloed van tranen, van blijheid, maar ook zeker van verdriet. Niet door wat hij schreef, maar het werd haar iedere keer zo duidelijk dat ze eenzaam was. Dat de brieven het enige was wat haar overeind hield en ze had hem niet eens persoonlijk kunnen bedanken. Zelfs Persoonlijk spreken was er niet bij door haar ouders en kon ze enkel af en toe een blik naar hem werpen. Wat verlangde ze naar een gesprek met hem, de rust die had was een verademing vergeleken wat ze thuis had. Langzaam was een van haar brieven weer klaar, een brief die voornamelijk in ging op wat hij had gezegd en hier en daarover hoe het met haar op school ging. Thuis was een onderwerp dat ze graag ontweek namelijk. Ze wist niet hoeveel brieven ze had gestuurd, maar de brief die ze nu in haar handen had beangstigde haar iets. De blauwe plekken… Ze las de brief nog eens over, blauwe plekken. Langzaam begon ze aan de brief. Haar vingers trilde iets, want wat kon ze zeggen over de blauwe plekken? Af en toe staarde ze naar de letters die er op het papier stonden en twijfelde ze over wat ze precies kon zeggen.
“Eten!” Ze keek op van de brief en liep langzaam naar beneden. Iedere stap probeerde ze zo voorzichtig mogelijk te zetten, alsof ze bang was om ook maar een stap verkeerd te zetten.
Langzaam opende ze de deur en de bruine ogen van haar vader en de groene ogen van haar moeder keken meteen op. Haar moeder keek strak, terwijl haar vader haar met een zekere afkeur aankeek.
“Vader, moeder.” Sprak ze zacht en ging zitten. Ze vouwde haar handen bijeen en sloot haar ogen, sprak tot een god die haar in de steek leek te laten. Sprak tegen een god waar ze al lang geleden het vertrouwen in was verloren.
“Amen.” Ze keek naar het eten, maar ze had geen honger. Haar gevoel leek altijd weg te vagen wanneer ze in de buurt was van haar ouders. Een verlammend gevoel kwam over haar heen, alsof ze zichzelf voor het ergste aan het voorbereiden was.
“Pak iets te eten.” De bevelende toon van haar vader bracht haar in beweging en langzaam schepte ze iets op. Maar haar vader zag haar afwezigheid ook en dat was blijkbaar niet het enige probleem.
“We hebben tussentijdse punten ontvangen.” Hij had gedronken, het was aan de manier van praten te horen en Rhyme sloeg haar ogen neer. Haar punten waren niet goed, haar punten waren totaal niet goed en ze slikte de angst die op kwam dan ook weg. Hoewel ze voor alles net een voldoende stond en het nummertje zes op haar rapport de overhand nam, had ze ook een drie.  
“Je bent… Niks.” Verder kwam hij niet in zijn woorden, maar in zijn doen was er geen afbraak. Een tintelende pijn bleef op haar wang achter toen hij een vuist op haar gezicht richtte. Ze had een klap verwacht, maar zeker niet met de snelheid en kracht die hij had gegeven. Rhyme moest zichzelf dan ook rechtop zien te houden met haar handen. Zwarte vlekken danste voor haar ogen en de geluiden om haar heen ving ze maar half op. Wie praatte er? Net toen ze weer bij zinnen leek te komen, stond haar vader op. Hij was zo snel bij haar, ze had haar mond niet meer open kunnen doen. De vettige vingers van haar vader, klampten zich om haar blonde lokken en Rhyme pakte zijn pols vast in de hoop de pijn minder te maken. Hij trok haar mee en het meisje kon er niet snel genoeg op reageren, de stoel viel om en het meisje knalde op de grond.
Ze schreeuwde dat het pijn deed, maar dat zorgde voor een schop tegen haar heup, al leek dit niet genoeg te zijn voor hem. Een tweede klap tegen haar ribben zorgde voor zacht gekreun en tranen liepen over haar wangen. Snikkend smeekte ze om losgelaten te worden.
Maar hij trok haar overeind en duwde haar hard met haar rug tegen de muur. Een vuist kwam op haar sleutelbeen terecht en huilend nam ze de klap in ontvangst.
“Vader.” Snikte ze zacht, hoopte hiermee zijn aandacht te krijgen.
“Je hebt een onvoldoende, zwakzinnig kind.” De woede was in zijn ogen te zien. De gestoordheid ontbrak niet en nog een klap werd haar toegediend. Ze wilde praten, maar opnieuw sleurde hij haar mee, door de keuken en richting de achterdeur. Zijn vuisten klampte zich om een dunschiller die er lag en knalde het metaal tegen haar schouder aan. Slaan, dat was iets wat hij zo graag deed de laatste tijd. Vooral met voorwerpen en Rhyme had geluk wanneer het voorwerp niet al te scherp was. Want door zijn woede en drank had hij niet altijd door hoe erg hij haar eigenlijk verwondde. Hij greep haar arm, trok haar opnieuw mee. De dunschiller lag tegen haar arm aan, maar het was pas toen hij een flinke ruk gaf, dat ze in de gaten had dat de scherpe kant op haar huid lag. Ze kermde van de pijn toen de dunschiller haar huid doordrong. Dit zorgde enkel voor een tweede ruk dat ze haar mond moest houden. Maar het lukte haar niet om stil te zijn terwijl het mesje enkele centimeters door haar huid sneed en steeds een stukje verder en dieper ging door de kracht die haar vader gebruikte. De achterdeur werd geopend en Rhyme werd naar buiten geduwd. Ze kon zich nog net tegenhouden met haar handen, deze iets aan de tegels schaafde.
“Je kan het huis uit als je nog een onvoldoende haalt.” De man draaide zich om en ging naar binnen. Betraand keek het meisje naar haar vader. Maar de pijn in haar arm nam de aandacht over. Rhyme keek naar haar pijnlijke arm. Het mesje zat nog achter een stuk huid en snikkend kwam ze overeind. Haar vader was terug aan de tafel gaan zitten, terwijl zij door de deur strompelde om kreunend de dunschiller te verwijderen. Het laatste stukje huid zat nog vast aan een klein puntje huid en bijtend op haar lip trok ze het laatste stukje huid af. Het was haast een perfecte rechthoek die uit haar huid was gesneden en nieuwe tranen verschenen toen ze haar arm onder de kraan hield. Het prikte zo heftig, dat het leek alsof er een nieuw mes bij werd geduwd. Ze pakte het bakje met eerste hulp benodigdheden naar boven en duwde de spullen van haar bureau weg. Het bloeden was nog niet gestopt en ze zuchtte dan ook toen het op haar huiswerk kwam.
Maar het was nu belangrijk dat ze haar arm in verband ging leggen. Antibacteriële vloeistof goot ze er langzaam op, maar de pijn zorgde ervoor dat de hele fles uit haar handen viel en haar wond drenkte in het prikkelende vloeistof. Ze kermde, sloeg haar vuist hard op de tafel terwijl tranen over haar wangen liepen. Het duurde dan ook enkele seconde voordat het over was, enkele pijnlijke seconde terwijl het enige wat ze voelde de prikkels waren. Een gaasje werd aangebracht en watjes en toen het verband. Ze had op school opgezocht hoe dit moest, het was niet de eerste keer dat haar vader haar op deze manier verwond had namelijk. De brief van Jonas had ze huilend in haar handen, terwijl ze naar de brief keek die ze terug had geschreven. Langzaam stopte ze die in een envelop, er zat was bloed aan een hoekje, maar dat had ze niet eens in de gaten.
Op dat moment werd de deur opengegooid en haastig stopte ze de envelop onder een van haar boeken.
“Klopt het dat je de laatste tijd brieven post?” Rhyme haar ogen werden groot, maar vernauwde zich toen ze Lloyd achter haar vader zag. Hoe graag hij haar dus verlinkte, blijkbaar had hij haar in de gaten gehouden. Haar vader nam enkele passen haar kamer in en smeet haar huiswerk aan de kant, zijn vingers kraste over het bureau, over het bloed en de antibacteriële vloeistof.
Dit zorgde ervoor dat de brief van Jonas op de grond viel en haar envelop. Lloyd kwam binnen lopen en pakte de brief op en keek er met een grijns naar.
“Jonas?” De woede in de ogen van haar vader werd er niet minder op en hij balde zijn vuist al. Ze sloot haar ogen om de klap op te vangen maar hij kwam niet. Lloyd had de brief voor de neus van haar vader gehouden en deze was aan het lezen. Zijn ogen vernauwde zich en hij plantte zijn vingers in haar hals.
“Wat heb je hem gezegd?” Haar ademhaling werd lastiger, maar haar vader trok haar echter naar zich toe en zijn ogen staarde in die van haar. Haar voeten voelde even geen grond en angstig hapte ze dan ook naar adem, haar rug raakte met een klap de muur.
“Wat heb je gezegd?” Herhaalde hij woedend en duwde haar haast harder tegen de muur.
“Niks, enkel de mobiel.” Zei ze schor door de lucht die haar ontnomen werd. Lloyd legde een hand op de schouder van haar vader en deze verslapte de druk op haar hals.
“Laat haar een bericht terugsturen, hij kan langs komen.” Een gemene grijns op zijn lippen. “Als Rhyme met mijn zoon gaat trouwen, is het niet de bedoeling dat andere eerst op haar liggen.” Het meisje keek geschrokken op.
“Dat is het niet. He-” Maar ze kon niks meer verder zeggen, haar voeten werden onder haar lichaam vandaan geschopt en pijnlijk kwam ze op de grond terecht. Een voet werd op haar borst gezet.
“Jij gaat precies schrijven wat wij je vragen. Zo niet… Dan heb ik nog een plan voor je.” Ze keek op naar haar vader, angstig en ze knikte. Al was ze niet van plan om geheel naar ze te luisteren.
“Beste Jonas.” Begon Lloyd wat ze moest schrijven en ze keek naar de brief. Dit kon goed haar laatste brief zijn en ze slikte. Ze schreef de woorden op, maar maakte met opzet enkele letters wat dikker. Hopelijk ging hij het ‘bericht’ zien wat ze in deze brief wilde verbergen.

Beste Jonas

Het laatste jaar is inderdaad de lastigste. Maar het gaat steeds beter. Voor een vak heb ik een onvoldoende, maar ik doe natuurlijk mijn best om deze weer op te halen.  
Mijn ouders hebben niks met de blauwe plekken te maken en lijken zelfs wat regels te willen veranderen.
Misschien wil je langskomen? Het lijkt erop dat mijn ouders de volgende paar dagen weg zijn. Wie weet onder het genot van iets lekkers?

Liefs,
Rhyme


Het deed pijn om deze woorden te schrijven, wat waren ze met hem van plan? Jonas was slim genoeg om de iets dikkere letters op te merken en hopelijk luisterde hij naar het advies. Het liefst had ze haar hand willen uitreiken om die van hem aan te nemen, zijn hulp te accepteren. Maar het was te laat, ze wilde hem niet meer in de problemen brengen als dat ze nu al had gedaan.
“Brave meid.” De brief werd onder haar vandaan getrokken, vochtige druppels hadden een plek gevonden in het papier en vervaagde enkele letters.
“Waarom?” Vroeg ze hen met een boze ondertoon.
“Je bent van Hendrik.” Lloyd haalde zijn schouders laconiek op.
“Ik heb niks met Jonas.” Lloyd moest lachen en Rhyme duwde zich overeind ze had op de grond gezeten om de brief te schrijven, maar haar vader was nu enkele meters van haar af gaan staan, terwijl hij de brief in een envelop deed.
“Je denkt dat het normaal is voor een oude man om aan te geven dat je om ‘hulp’ kan vragen?” Een zucht kwam over de lippen van Rhyme.
“Ja.” Zei ze rustig, Campbell had het gedaan, nu Jonas. Dus ja, het was mogelijk…
Maar dit was opnieuw tegenspraak en het meisje werd door Lloyd aan haar kraag naar voren getrokken.
“Je wordt nog weleens zoals de andere vrouwen.” Mijmerde hij boos en duwde haar richting haar vader.
“Het adres.” Trillend pakte ze de brief aan, schreef het adres op. Het adres werd vergeleken met de andere envelop om er zeker van te zijn dat het bij de goede terecht ging komen en de twee mannen liepen de deur uit. Tranen ontstonden in haar ogen.
“Sorry.” Mompelde ze zacht tegen zichzelf en bleef snikkend in haar kamer achter.

5Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] di mei 02, 2017 12:44 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Er ging altijd wel wat tijd voorbij voordat Jonas een nieuwe brief terug kreeg, daar was hij aan gewend. Het scheelde dat ze in de stad woonde en dat het dus niet lang duurde voor hij iets van haar kon ontvangen - zijn familie woonde door het hele land en dan kon het soms wel een tijd duren voordat hij van hen hoorde na het schrijven van een brief. De stad was niet echt afgelegen maar toch scheelde het wel.
De dagen die hier tussen twee brieven verstreken leken nu echter langer te duren dan dat ze normaal deden. Dit kwam voornamelijk omdat hij ongeduldig werd en bezorgd was om het blonde meisje dat hij naar zijn idee aan haar lot over liet - hij moest eigenlijk ingrijpen, niet brieven blijven schrijven zonder iets uit te halen. Hij moest op haar en haar ouders afstappen in de Kerk om ze te confronteren, misschien met Campbell praten over wat hem dwars zat. Hij had zijn zorgen natuurlijk al gedeeld, maar niet in zulke mate dat hij meneer en mevrouw Hillyard ergens van beschuldigde. Daar had hij nog geen bewijs voor en hij wilde ook niet op de een of andere manier in de problemen komen - of Rhyme de problemen in helpen. Als zijn beschuldiging namelijk wel klopte zou hij heel zorgvuldig moeten handelen.
Ten eerste moest Campbell in actie komen. Haar ouders hoorden bij zijn Kerk en hij was een goed aanspreekpunt voor hen - naar hem luisterden ze tenminste. Hoopte hij.
Vervolgens zou hij contact moeten opnemen met de Kinderbescherming. Rhyme was dan wel achttien, ze was in zijn ogen gewoon nog een kind. Een kind dat bovendien nog compleet in de macht van haar ouders was, ouders die alles voor haar leken te beslissen. Die blauwe plekken zouden voor de Kinderbescherming hopelijk genoeg zijn om in actie te komen. Zelf had hij het gevoel dat hij niet veel meer dan dat uit kon halen, naast het feit dat hij een luisterend oor voor haar was geweest voor de afgelopen paar weken waarin ze de brieven hadden uitgewisseld.
'Ik hoop dat het me wordt vergeven dat ik mijn neus in andermans zaken steek,' gaf hij zuchtend toe terwijl hij voorzichtig een framboos los trok van het steeltje en deze in zijn mand legde. Enkele meters verderop zat Eduard Campbell, de neef van bisschop Campbell, op het bankje in Jonas' achtertuin. Hij was een kerel van 27 met krullend zwart haar en blozende wangen en een warme glimlach die hij overal met zich mee droeg, en Jonas mocht hem graag. Hij was niet zo actief in de Kerk als zijn oom maar ze deden samen veel vrijwilligerswerk en ze waren over de loop van de jaren goede vrienden geworden. Daarom verscheen Eduard van tijd tot tijd ook om Jonas te helpen in zijn tuin als hij hierom vroeg, en soms ook als hij hier niet om gevraagd had.
Eduard keek op. Hij had blaadjes tussen de geplukte bessen uit zitten vissen en was duidelijk in gedachten verzonken geweest tot Jonas had gesproken. Hij glimlachte scheef. 'Ik denk dat het af en toe goed is om je neus in andermans zaken te steken, Jonas. Soms kun je hier mensen verder mee helpen, weet je? Niet iedereen geeft het gelijk toe als er iets mis is en ik ben het helemaal met je eens als je zegt dat er een luchtje aan de situatie zit. Nieuwsgierigheid is niet altijd een zonde als je mensen wil helpen.'
Jonas glimlachte zwakjes, liet een kapotte framboos toch in zijn mand vallen en keerde zich toen om om terug te lopen naar het bankje. Ze hadden al flink wat fruit binnen gehaald, zeker gezien ze maar met zijn tweeën waren, en hij had het plan om het deze middag nog in jam te verwerken.
Met een lichte zucht ging hij naast Eduard zitten en leunde naar achteren om naar zijn tuin te kijken en er verscheen iets van trots in zijn ogen. Als zijn schrijven niet herinnerd zou worden - dat was überhaupt niet wat zijn doel was - en dit zijn levenswerk zou worden zou hij er geen minuut spijt van krijgen. Toen gingen zijn gedachten echter terug naar de situatie met Rhyme en werd hij weer ernstig.
'Ik weet niet of ik haar kan helpen, Eduard... Ze lijkt het onderwerp zorgvuldig te vermijden. Alles lijkt zo goed te gaan als ik haar brieven lees maar als ik haar zie... Ze heeft een hele andere uitstraling. Misschien...' Hij pauzeerde even, zijn woorden zorgvuldig wegend. 'Misschien schrijft ze wel helemaal niet terug nu ik haar er om gevraagd heb. Wat als haar ouders de brieven lezen, Ed? Wat zal er dan met haar gebeuren?'
Eduard was nu ook serieuzer geworden. Hij ging eens met zijn hand door de bessen in de mand die op zijn schoot stond en viste er een takje uit. 'Ik weet het niet, Jonas. Het spijt me. We zullen het moeten afwachten.'
Ze hoefden echter niet zo lang te wachten als ze hadden gevreesd. Ze waren weer in beweging gekomen om hun werk buiten af te ronden en een uur later, toen ze op het punt stonden met de vruchten naar binnen te gaan kon Jonas het geklepper van de brievenbus horen. Hij en Eduard wisselden vlugge blikken uit, voor hij zijn mand neer zette en om het huis heen liep. Hij groette de postbode vriendelijk en leegde toen snel zijn brievenbus - enkele brieven en een foldertje. Het foldertje kon direct de papierbak in maar de brieven hield hij stevig in zijn hand geklemd toen hij weer terugkeerde naar Eduard, die in de achtertuin op hem had staan wachten.
'En?' vroeg de man met een bezorgde blik in zijn ogen, en keek bijna achterdochtig naar de brieven in Jonas' handen. De monnik gaf geen antwoord. Hij kon de envelop die van Rhyme afkomstig was er gelijk uit halen omdat hij ondertussen haar handschrift herkende. De rechte, puntige letters waren van zijn vader; het trillerig neergepende adres was van zijn zus Jean Louise; en het typische, nette handschrift was van Rhyme.

<< Beste Jonas,

Het laatste jaar is inderdaad de lastigste. Maar het gaat steeds beter. Voor een vak heb ik een onvoldoende, maar ik doe natuurlijk mijn best om deze weer op te halen.  
Mijn ouders hebben niks met de blauwe plekken te maken en lijken zelfs wat regels te willen veranderen.
Misschien wil je langskomen? Het lijkt erop dat mijn ouders de volgende paar dagen weg zijn. Wie weet onder het genot van iets lekkers?

Liefs,
Rhyme >>


Hij staarde zwijgend naar de brief lang nadat hij het had gelezen. De woorden leken geruststellend maar in zijn oren klonken ze het tegenovergestelde. Haar bericht was niet zo lang als normaal en haar toon leek kortaf.
Dit was geen goed bericht.
Eduard had over zijn schouder mee gelezen en keek hem nu onderzoekend aan. 'Wat... wat nu?'
Jonas vouwde de brief langzaam dicht maar hield het stuk papier in beide handen. 'Dit... klinkt niet goed,' zei hij zachtjes. 'Ik moet naar haar toe. Ze zegt dat haar ouders weg zijn, dus we hebben de mogelijkheid om één op één te praten. Misschien wil ze het niet op papier toegeven dat er inderdaad iets met haar is, dus ik hoop maar...'
Hij maakte zijn zin niet af en zuchtte diep. 'Ik moet naar haar toe,' herhaalde hij enkel. 'Deze middag nog. Ik ben bang dat ik anders te laat ben.'
Toen hij opkeek zag hij Eduards blik en voegde er snel aan toe: 'Ik zal er voor zorgen dat ik niet in de problemen kom, oké? Ik beloof het. Ik heb niets te vrezen.'
Een poging tot een dappere glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik beloof het, Eduard. Ik laat je wel weten hoe het is gegaan.'

Om vier uur die middag liep Jonas Rhymes straat in. Eduard had hem afgezet om zelf het laatste stuk te lopen en was toen terug naar huis gekeerd zodat de monnik nu in zijn eentje over de stoep wandelde. Hij wist Rhymes adres natuurlijk van de brieven maar was er zelf nog nooit geweest - hij kende de wijk maar daar bleef het ook wel bij. Het was niet bepaald en achterbuurt waar de familie Hillyard woonde.
Voor het huis zelf bleef hij even staan, haalde diep adem en liep toen rustig over het pad naar de voordeur. Hij zag geen beweging door de ramen en het leek nogal duister binnen, maar hij besloot daar geen aandacht aan te besteden en belde aan voor hij een pas naar achteren deed en wachtte.

6Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] za mei 06, 2017 1:56 pm

Rhyme

Rhyme

Het meisje was de dagen die volgde nog zenuwachtiger. Maar ze kwam ook steeds vaker in de problemen hierdoor. Wanneer ze de bel hoorde, rende ze altijd als eerste naar beneden om te zien wie het was. Rhyme moest nu eenmaal Jonas waarschuwen mocht deze langs komen.
Maar dit nieuwe trekje van haar werd niet gewaardeerd door haar ouders, totaal niet en dat zorgde ervoor dat ze vaker klappen kreeg. Haar ouders waren steeds sneller en niet enkel haar ouders. Hun vrienden waren de volgende dagen binnen gesijpeld, hadden aan de tafel gezeten of op de bank en waren met elkaar in gesprek. Het waren sowieso zes mensen in totaal. Wat deden ze hier? Vooral nu al twee dagen lang…
Dat maakte het haast nog moeilijker voor haar om bij de deur te komen, meneer Lloyd was zo fanatiek dat hij vaak onder de trap stond om haar zo hardhandig mogelijk naar boven te sleuren. Hij had aangegeven een spijker door haar hand te slaan wanneer ze echt te vervelend ging worden. Aangezien zij ‘het kind van god’ werd genoemd. Dan mocht ze dezelfde pijnen als Jezus ondergaan, wanneer ze te angstig keek, ze boos of te vaak met haar ogen knipperde, kon ze al een klap krijgen.
Haar vader maakte het dan ook weinig uit van wie dat was, zelfs wanneer Lloyd haar iets aan deed, keken ze enkel minachtend naar haar. Alsof ze dit had verdiend, toch ging het meisje niet naar school deze dagen. Ze vertikte het, Jonas moest zien wat ze verborgen had, Jonas moest het hebben gezien. Hij ging niet komen en dat was dan ook waar ze vurig op hoopte.
Totdat de bel weer ging en het meisje verschrikt opkeek, haar voeten waren haast sneller dan haar lichaam en ze viel dan ook bijna van de trap af. Daar werd ze tegengehouden door Lloyd.
“Het is tijd.” Grijnsde deze enkel en haar naar boven sleurde. De deur werd open gedaan door een van de andere vrienden, maar veel kans om iets te zeggen had Jonas niet. Hij werd direct mee naar binnen genomen. Van buitenaf kon het als een vriendelijk gebaar over komen, maar dat was het totaal niet.
Hij had een stap naar Jonas gedaan om langs hem te gaan staan en had met een hand op Jonas rug hem naar binnen ‘geduwd’ en niet geleid zoals het eruit zag.
Daar kwam hij al snel in aanraking met enkele andere mannen, waaronder de vader van Rhyme.
“Je had uit de buurt van mijn dochter moeten blijven.” Grijnsde deze enkel en alsof er een geweer was afgegaan, begonnen ze allen te lopen. Ondertussen hoorde Rhyme de woorden van haar vader en glipte uit de handen van Lloyd, die haar na schreeuwde. Het meisje zag de mannen op Jonas af lopen en wurmde zichzelf tussen hen door om voor hen te gaan staan.
“Vader, meneer Smith, mene-”Maar verder kwam ze niet, want ze werd hardhandig aan de kant geduwd en kwam met een klap tegen de muur. Ze vielen aan en Rhyme had met tranen in haar ogen geroepen dat ze moesten stoppen. Probeerde zichzelf door een zee van slaande armen naar voren te wurmen en duwde ze aan de kant. Daar zag ze Jonas liggen en dat zorgde ervoor dat ze ruwer werd, maar ze was niet sterk genoeg. Rhyme smeekte dat ze stopte, terwijl ze een hand op Jonas legde, in hun blinde woede had ze net door de armen door kunnen wurmen, enkele klappen ving ze kermend op, maar haar vader pakte haar haren beet om haar naar achteren te trekken, enkele ellebogen en vuisten kwamen pijnlijk op haar lichaam terecht, maar ze probeerde terug te krabbelen. Ze wilde Jonas helpen en als dat zorgde dat ze zelf gewond raakte, dan was dat maar zo. Schreeuwend werd ze van hem afgehaald en overgedragen aan Lloyd. Deze haar opnieuw mee naar boven sleurde. Hij duwde haar op de knieën dit keer duwde hij haar pols met een grijns tegen de muur. Een dikke spijker werd uit zijn zak gehaald en met grote ogen keek Rhyme op, dit ging hij niet doen. Nog steeds huilend van de geluiden die ze hoorde van beneden, smeekte ze om Jonas met rust te laten. Hij had niks gedaan. Maar Lloyd luisterde niet en hoewel ze wist dat ze tot verschrikkelijke dingen in staat waren, was wat er volgde iets wat ze niet had voorzien. Hij had een hamer bij en met een klap sloeg hij de spijker door haar hand. Ze schreeuwde, de pijn was ondraaglijk en ze probeerde haar hand weg te trekken, maar Lloyd had haar pols vast en sloeg opnieuw. Ze schreeuwde onverstaanbare woorden, terwijl Lloyd nu een stap van haar vandaag zette. Ze zat vast aan de muur, haar hand zat vast aan de muur en het meisje hoestte, kon geen adem meer halen, kokhalsde. Haar lichaam wilde stoppen, wilde neervallen om deze heftige gevoelens niet mee te hoeven maken, maar Rhyme pakte de spijker vast en probeerde hem eruit te trekken. De pijn liet haar kreunen en af en toe leek het alsof ze nog over ging geven, al gebeurde dat niet. Lloyd was vertrokken en het meisje had het niet eens in de gaten gehad. Gereedschap, door haar waterige zicht probeerde ze iets wijzer te worden en de adrenaline van het meisje zorgde ervoor dat ze nog op de been bleef en zocht naar een uitweg. Ze vond een kleerhanger die ze probeerde te gebruiken en ze had geen idee hoe lang ze bezig was, maar de deur werd open gedaan. Ze kwamen met Jonas binnen, deze niet in de beste toestand verkeerde.
“Vanavond zullen we het afscheid verzorgen.” Grijnsde een van hen en terwijl hij aan het bed van Rhyme met een touw werd vastgebonden. Rhyme sloeg een hand voor haar mond.
“Jullie zijn monsters, hij wist niks en wilde enkel helpen.” Schreeuwde ze tussen haar tranen door en dat was moeilijker dan ze had gehoopt. De mannen lachte enkel, terwijl Rhyme gooide met wat ze kon. De kleerhanger ging als eerste, daarna kwam een nachtlampje hun kant op en dit werd minder gewaardeerd. Lloyd kwam op haar af en schopte haar tegen haar heup, ging op zijn hurken zitten om voor haar neer te komen.
“Nog een keer en ik trap je mond dicht.” Lispelde hij en opstond. Met het ‘afscheid’ bedoelde hij simpelweg dat ze hem ergens gingen gooien wanneer de zon gezakt was. Wie weet nog hier en daar een schop verkopen of vuist. De deur werd achter hen dicht gedaan en snikkend keek Rhyme naar Jonas.
“Het spijt me.” Zei ze zacht, hij was vastgebonden met zijn armen en of het met een touw was of met een Tie-wrap wist ze niet. Ze keek naar de spijker in haar hand, moest ze het er gewoon uittrekken anders? Als dat betekende dat ze Jonas kon helpen, deze kon uit haar raam klimmen indien nodig. Maar hij zag er slecht uit, ze wist niet hoe erg hij gewond was en kroop iets naar hem toe, zo ver haar arm het toe liet en ze zat nu ongeveer een meter van hem af.
“Jonas?” Wanhopig keek ze naar hem, ze had het recht niet om iets tegen hem te zeggen. Dit was haar schuld. Hij moest naar het ziekenhuis, maar ze had geen mobiel op zak. Zacht vloekte ze tegen zichzelf, waarom had ze dit gedaan? Dacht ze snikkend tegen zichzelf.

7Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] zo mei 07, 2017 4:12 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Jonas was vrijwillig het hol van de leeuw in gelopen.
De voordeur zwaaide open, maar op de plek waar hij Rhyme had verwacht stond een man wiens gezicht hij niet kon plaatsen. Dit was niet meneer Hillyard, en toch wist hij zeker dat hij het goede adres had. Gelijk gingen de alarmbellen af, maar hij stapte niet naar achteren.
Met een lichte frons op zijn voorhoofd sprak hij aarzelend: 'Het spijt me, meneer, maar ik ben op zoek naar Rhyme Hillyard. Dit is wel haar adres, of zit ik verkeerd?'
Een vreemde, vreugdeloze glimlach verscheen op het gezicht van de man. 'Nee, nee, m'n beste. We hebben al op u gewacht.'
Jonas kreeg de kans niet om te protesteren. Hij werd mee naar binnen geloodst door een dwingende hand die op zijn rug werd geplaatst en stond enkele tellen later in het midden van de hal, plotseling omringd door vijf mannen waarvan hij er twee echt bij naam kende — Nick Hillyard, Rhymes vader, en Benjamin Smith. De andere drie, zo besefte hij nu, behoorden ook tot die groep extremisten die hij de afgelopen tijd was gaan mijden. Als hij in een andere situatie hier had gestaan had hij zich haast afgevraagd waar Lloyd was.
Het liefst had hij het op een lopen gezet, maar hij zat volledig klem — en Rhyme was nog steeds nergens te bekennen. Al zou hij zich ondertussen meer zorgen om zichzelf moeten gaan maken dan om haar.
“Je had uit de buurt van mijn dochter moeten blijven.” Nick Hillyard keek hem met een haast angstaanjagende grijns aan en zijn frons veranderde nu in een uitdrukking van oprechte verwarring. 'W-wat? Ik weet niet wat u van uw dochter gehoord heeft, maar ik had nooit enige intentie —'
'Nee, natuurlijk niet,' klonk een spottende stem achter hem, en Jonas draaide zich half om zodat hij de spreker aan kon kijken. 'Ik meen het, heren, als ik zou mogen spreken zou ik uit kunnen leggen —'
Maar daar kreeg hij geen enkele kans toe. Er klonk een luide schreeuw van boven, gevolgd door gerommel en een onverstaanbare stem. Jonas wilde zich oprichten om te kunnen zien wie er van de trap af kwam maar voordat hij hiertoe in staat was werd hij hardhandig vast gegrepen door een van de mannen die achter hem had gestaan. De paniek sloeg nu echt toe en overstemde de verwarring nog maar net — wat was er gebeurd? Als Nick zijn brieven aan Rhyme had gevonden, en daar leek het wel op, wat voor conclusie had de man hier dan uit getrokken?
Maar eigenlijk waren dat vragen voor later. De vragen die er nu toe deden was wat ze hem van plan waren en hoe hij dat zou kunnen voorkomen.
De man die hem vast had gegrepen was duidelijk een van de sterksten, want met aanzienlijk weinig moeite wist hij Jonas door een deur aan het einde van de hal te loodsen zonder ook maar een moment te haperen. Zijn grip werd pas losser toen hij zelf een duw in de rug leek te krijgen.
Met een lichte schok herkende hij Rhymes stem, en toen hij zich omdraaide stond ze plotseling voor hem, haar rug naar hem toegekeerd. Ze probeerde hem te beschermen, maar net als hij was ze niet opgewassen tegen vijf volwassen mannen — zes, nu Ronald Lloyd zich ook bij hen had gevoegd.
Rhyme hield dan ook niet lang stand. De groep deinsde duidelijk niet terug om harde middelen te gebruiken; het meisje werd vastgegrepen en hoewel ze zich met hand en tand verzette was ze geen partij voor de mannen. De stem van haar vader klonk hard door de lege ruimte: 'Jij dom wicht! Ronald, haal haar hier weg!'
Rhyme leek echter meer wilskracht te hebben dan ieder in de ruimte had verwacht. Door een duw naar achteren was ze tegen de muur geland maar door een wirwar van armen en schaduwen — de ruimte was niet bepaald goed belicht — kon Jonas zien dat ze weer overeind was gekrabbeld. Eindelijk was hij zelf ook wat van de eerste schok bekomen en richtte zich op.
'Laat haar met rust! Ze is nog maar een kind!'
Als degenen die Rhyme probeerden te verwijderen hem voor een moment waren vergeten was dat moment nu gelijk weer over. Vanuit het niets ontving Jonas een rake klap tegen zijn kaak die hem naar achteren deed struikelen. Hij knalde tegen iemand anders aan maar die deed geen moeite hem weer overeind te helpen en een tel later maakte een laars contact met zijn schouder, waardoor hij op de stoffige grond bleef liggen. Zijn hoofd gonste.
De hoge stem van Rhyme klonk boven de anderen uit toen ze plotseling weer naast haar zat. Het enige wat hij zag was een bos blond haar in zijn verder grauwe en vage blikveld, enkele tellen voordat ze weer ruw bij hem werd weg getrokken. In het proces landde een hiel hard in zijn maag, en met een schreeuw van zowel pijn als verrassing kromp hij in elkaar. Toen hij zijn ogen weer open kon doen was Rhyme verdwenen en kon hij enkel de donkere stem van Lloyd één verdieping hoger horen.
Jonas had zichzelf op zijn knieën gewerkt en sloeg zijn ogen op, om recht in het gezicht van Nick Hillyard te kijken. De plek waar zijn hoofd de grond had geraakt bonste nog steeds maar hij kon tenminste nog wel rationeel nadenken.
'Meneer Hillyard, als ik u nu gewoon kon spreken -' begon hij terwijl zijn stem zich vulde met zenuwen, maar zijn stem stokte in zijn keel toen de man hem hardhandig bij de nek greep en hem overeind sleurde. Happend naar adem deed hij een poging om zichzelf los te trekken, maar dat zorgde er enkel voor dat Nicks vingers zich strakker om zijn hals sloten en zijn luchtpijpen werden langzaam dicht gedrukt.
'Ik hoop dat je goed naar ons luistert, monnik,' siste hij, het laatste woord uitsprekend alsof hij het over iets weerzinwekkends had, 'want dit is je eerste en laatste waarschuwing.'
Vanuit zijn ooghoeken zag Jonas iets flikkeren in het licht, en een tel later werd hij weer los gelaten zodat hij terug op zijn knieën zakte, happend naar adem. Hij kreeg geen tijd om te herstellen, want enkele tellen later werden zijn polsen vast gegrepen en naar achteren getrokken zodat hij zijn armen niet meer kon verroeren. Nog steeds zwaar ademhalend hief hij zijn hoofd iets op en zag dat de vier anderen nu zwijgend op hem neer keken, de lemmetten van hun messen glanzend in het doffe, gele licht.
Dit kon niet echt gebeuren. Deze hele situatie was bizar — hij moest zorgen dat hij weer bij zinnen kwam, hij moest wakker worden...
Hij kneep zijn ogen dicht en boog zijn hoofd. Here God...
Maar als hij zich dit echt verbeeldde had de pijn die volgde hem ook niet zo veel gedaan.
De mannen die het op zich hadden genomen om hem toe te takelen waren duidelijk niet bedreven met de simpele messen die ze hanteerden, maar dat maakte het niet makkelijker om te verdragen. Jonas kon schreeuwen wat hij wilde, vanaf het moment dat een scherpe punt op zijn huid werd gezet totdat de bloedende wond dicht werd geschroeid, maar niemand zou hem kunnen horen door de prop stof in zijn mond.
Na een tijd had hij de energie niet meer om zich te verzetten en de longen uit zijn lijf te schreeuwen. Zijn hoofd werd rechtop gehouden maar hij had zijn ogen weer gesloten en er was een lichte frons van concentratie op zijn voorhoofd verschenen. Zich compleet afzonderen van de wereld was nu nog het enige wat hij kon doen om het te verdragen — het ging nog wel als hetgene wat hij moest buitensluiten het geraas van auto's en het rumoer van het stadsleven was, maar dit... Bidden maakte er nu nauwelijks meer deel van uit.
En toen was het opeens over. Hij merkte het niet direct omdat de pijn van de dichtgeschroeide wonden nog maar al te sterk aanwezig was, maar toen hij losgelaten werd door de armen die hem al die tijd op zijn plaats hadden gehouden zakte hij eindelijk in elkaar, trillend over zijn hele lichaam. Twee tellen later greep een hand zijn haar vast en trok zijn hoofd naar achteren.
'Kijk me aan.'
Met veel moeite dwong Jonas zichzelf om zijn ogen te openen en Nick recht aan te kijken. Nick trok de lap stof uit zijn mond en leek even te verwachten dat hij een keel op zou zetten, maar Jonas wist wel beter.
'Ik hoop dat we duidelijk zijn geweest, heiden.' Nick veegde het bloed van zijn mes met de lap stof. 'Onze Heer vergeeft niet. Hopelijk is dat nu duidelijk geworden en weet je in het vervolg je plaats.'
Jonas gaf geen antwoord, gedeeltelijk omdat hij niets kon zeggen maar voornamelijk omdat hij de woede van meneer Hillyard niet nog meer wilde procoveren.
Hij verloor bijna het bewustzijn toen hij naar boven werd geloodst, maar een stem in zijn hoofd hield hem wakker. Hij moest opletten waar ze hem naar toe zouden brengen zodat hij eventueel zou kunnen ontsnappen, mocht een kans zich voordoen.
Een deur ging open en op het tapijt lieten ze hem zakken, waardoor hij bijna voorover viel. Een paar handen trok hem echter terug, bond zijn armen achter zijn rug en zorgde ervoor dat hij niet om zou vallen als hij zichzelf niet op kon richten; enkel zijn hoofd liet hij voorover hangen. Er klonken gedempte stemmen maar de woorden drongen nauwelijks door tot zijn geest en als men hem had gevraagd om het te herhalen was hem dat niet gelukt. Enkel de stem van Rhyme, die vanuit het niets leek te komen, zorgde er even voor dat hij zijn zware hoofd iets op tilde. Hij kromp iets in elkaar van de luide klap waarmee de deur werd dicht getrokken en haalde even diep adem, zijn gezicht vertrokken van pijn. Hij moest zichzelf zien te kalmeren.
"Het spijt me."
Dit was het eerste wat echt tot Jonas door drong - de zachte stem van Rhyme enkele meters van hem vandaan. Toen hij op keek was de kamer om hem heen eerst nog een verzameling van gekleurde vlekken, totdat het beeld zich langzaam scherp stelde en hij het meisje kon zien zitten. Zijn linkeroog zat echter half dicht waardoor het lastiger werd om te onderscheiden hoe ver ze van hem verwijderd was.
'Rhyme.' Haar naam kwam schor over zijn droge lippen. 'Rhyme, wat... wat willen ze van me? Wat is er gebeurd?'
Zijn stem brak.

8Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] ma mei 08, 2017 6:24 pm

Rhyme

Rhyme

Ze hadden Jonas met opzet bij haar gezet. Zodat het meisje kon zien waartoe de mannen in staat waren. Zodat Rhyme kon zien wat zijzelf had gedaan door met andere mensen om te gaan. Ze had spijt, zo ontzettend veel spijt. Dit was de eerste keer dat ze het had gedurfd om met iemand in contact te komen en ze had er iemand mee gepijnigd. Niet de emotionele pijn, maar fysieke pijn en ze kon enkel hopen dat er geen blijvend letsel kwam. Het was een van de weinige keren dat ze naar god smeekte in gedachte, voor Jonas. Zodat hij geholpen kon worden. Zodat god zichzelf over hem ging buigen, zij had hem op dit moment niet nodig. Niet dat ze geloofde dat hij er was, maar ze kon het proberen.
De woorden van haar vader zorgde ervoor dat ze stil was, totdat ze de deur uit waren. Maar Iedere kleine beweging die ze met haar hand maakte, zorgde voor een pijnscheut. Ze kon dan ook niet naar haar hand kijken zonder te kokhalzen en de zwarte vlekken voor haar ogen verschenen. Focus, probeerde ze zichzelf op te dringen.
De kamer van Rhyme was simpel, geen overbodige luxe. Een simpel eenpersoonsbed, een kast, bureau en nachtkastje waren aanwezig. De muren waren kaal, iets ophangen was dan ook in huize Hillyard verboden.
Tranen liepen over haar wangen toen ze dichterbij probeerde te komen, niet enkel omdat er zoveel pijn vrij kwam met het naar hem toe bewegen. Maar door wat ze met hem hadden aangedaan, ze moest hem hier weg zien te krijgen.
Hij sprak haar naam uit en door de tranen heen kwam een trieste glimlach naar boven. Hij was niet bewusteloos, dus ze kon hem helpen. Hoewel ze wist dat ze zichzelf in groot gevaar bracht door hem te helpen en waarschijnlijk dezelfde behandeling ging krijgen; hield dit haar niet tegen. Hij vroeg wat ze van hem wilde, wat er gebeurd was.
“Ze denken dat ik heb gezegd wat ze me aan doen.” Sprak ze met trillende stem, hier en daar slikte ze de brok in haar keel weg. Ze had niet in de gaten dat ze hierbij had toegegeven dat haar ouders dingen deden die niet door de beugel konden.
“Ze zijn bang dat je teveel weet en willen niet dat je het verder verteld.” Ze beet triest op haar lip. Tranen bleven vloeien en ze sloeg snikkend haar ogen neer. Nee. Sprak ze zichzelf toe en ze keek naar hem op. Zij had hiervoor gezorgd, dan moest zij nu haar best doen om hem te helpen. Met haar hand wreef te ruw de tranen weg, die automatisch weer over haar wangen rolde. Toch liet ze het er niet bij zitten en keek naar Jonas.
“Jonas, kun je staan? Is het mogelijk om te lopen?” Vroeg ze hem tussen enkele snikken door. Ze probeerde zichzelf duidelijk sterk te houden in deze situatie, deze haast geen uitweg leek te bieden.
Jonas zat aan het bed vast, zij zat aan de muur vast. Er leek weinig te zijn wat ze konden doen, maar zelfs als Rhyme zichzelf los zou moeten trekken deed ze het. Zolang Jonas maar geholpen kon worden.
“We gaan je vrij krijgen.” Fluisterde ze, maar haar stem klonk vastbesloten, dat was wat ze gingen proberen. Dat was duidelijk.

9Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] wo mei 10, 2017 7:37 am

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Hij moest zich ergens op gaan concentreren, iets anders dan de pijn. Het was eigenlijk maar goed dat ze zijn wonden dicht hadden gebrand, anders was hij waarschijnlijk over zijn nek gegaan. Hij had Rhymes hand nog niet gezien omdat de kamer langzaam scherper en dan weer vager werd. Verwoed knipperde hij eens met zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar en ging voorzichtig iets verzitten zodat hij met zijn rug tegen de stang van het bed zat. Daar was de huid echter voornamelijk aangetast en zijn gezicht vertrok toen de beschadigde huid contact maakte met het koele ijzer.
"Ze denken dat ik heb gezegd wat ze me aan doen. Ze zijn bang dat je teveel weet en willen niet dat je het verder verteld."
Rhyme klonk verschrikkelijk overstuur en aan haar stem alleen was al duidelijk geworden dat ze op het punt stond in tranen uit te barsten. Jonas liet de woorden tot hem doordringen en sloot zijn ogen weer in een poging zijn kloppende hoofdpijn wat te verminderen, maar zonder veel succes.
Hadden Rhymes ouders de brieven gelezen? Ze hadden ze in ieder geval gevonden, of anders hadden ze niet kunnen weten dat ze contact hadden gehad. Niemand kreeg tegenwoordig een kans om het blonde meisje te spreken zonder dat meneer en mevrouw Hillyard hiervan wisten. Maar als ze de brieven echt geobserveerd hadden wisten ze ook dat hun dochter nooit een woord had gezegd over de mishandelingen. Pas in de laatste brief die hij haar geschreven had had hij er naar gevraagd.
En toen had hij dat vreemde antwoord gekregen. Hij gromde en boog zijn hoofd, bleef even zo zitten en wilde weer spreken toen hij Rhyme zacht hoorde snikken en hij opkeek.
Met een onaangename schok zag hij de rode vlek op de muur. Hij knipperde met zijn ogen, het beeld stelde zich scherp en hij moest zijn best doen om niet direct over te geven toen hij zag wat ze met haar hadden gedaan om te voorkomen dat ze al te veel uit zou halen of hen een verdieping lager zou storen. Hij schudde enkel zijn hoofd toen ze vroeg of hij kon staan. Hij had namelijk al gemerkt hij vast zat aan het bed en bovendien, als hij al los had kunnen komen vertrouwde hij op dat moment zijn benen absoluut niet.
"We gaan je vrij krijgen."
Een zachte, vreugdeloze lach ontsnapte aan zijn lippen en een echt antwoord bleef uit. Van hem mocht ze het proberen maar hij had geen energie meer om wat dan ook te doen. Maar een deel van zichzelf weerhield hem ervan om zich af te sluiten en te bidden - een deel van hem wilde zich inzetten om inderdaad te ontsnappen voordat ze weer gezelschap kregen.

10Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] ma mei 29, 2017 9:41 pm

Rhyme

Rhyme

Dat hij niet antwoordde was voor haar al een hele opluchting en een wanhopige glimlach verscheen op haar lippen. Niet omdat ze blij was, maar omdat ze hem zou gaan helpen. Ongecontroleerd trilde haar lichaam en Rhyme moest zich inhouden om rechtop te blijven zitten. De spanning werd meer naarmate ze een plan in haar hoofd probeerde vast te stellen. Jonas zag er verschrikkelijk uit en het liefst wilde ze huilend in een bolletje wegkruipen. Maar dat kon ze niet doen, ze moest hem helpen.
Ze probeerde haar bevende lichaam in bedwang te houden.
Rhyme nam het zichzelf kwalijk dat ze het niet duidelijker had gemaakt, dat ze de ‘geheime’ boodschap niet goed had laten zien. Hij bewoog zich en automatisch stak ze haar hand naar hem uit, maar dat gaf een pijnlijke ruk aan haar andere arm en zacht kermend ging ze iets terugzitten.
Het meisje zocht de kamer rond, niks. In haar buurt lag niks wat haar kon helpen, de enige optie leek nog wel te zijn dat ze zichzelf los moest trekken. Met tegenzin en wanhopig rondkijken kwam ze tot die ontdekking. Langzaam begon ze haar schoenen uit te doen en trok haar sokken uit.
“Hopelijk kun je me vergeven.” Ze keek met spijt in haar ogen naar Jonas. Maar draaide zich richting de muur en klemde de sokken tussen haar tanden. Ze staarde naar de spijker, ze had niet verwacht dat iemand zo’n grote spijker ergens voor nodig zou hebben.
Het meisje had haar arm gestrekt, met haar hand nog steeds plat tegen de muur. Haar tenen streelde onzeker over de muur voor haar, ze wilde niet en het feit dat dit de beste optie was op dit moment maakte het er niet beter op.
Ze sloot haar ogen, telde langzaam in haar hoofd af en duwde haar voeten tegen de muur, zodat haar benen gestrekt werden. Het gekerm was gedempt, maar het was haar niet gelukt. Een felle ruk aan haar arm zei haar dat ze niet los was gekomen. Met tranen in haar ogen keek ze richting de spijker. Deze leek vast te zitten halverwege haar hand en dat zorgde voor meer tranen. Kreunend bewoog ze haar hand trekkend heen en weer, haar zicht wazig door de tranen die niet meer weg wilde. Hoewel het maar enkele tellen duurde, had Rhyme het gevoel alsof ze minuten bezig was om haar hand los te krijgen.
Maar het was haar gelukt, met een paar laatste gedempte kreten viel ze wat achterover. Bloed bleef uit haar hand lopen, terwijl Rhyme zich gehaast omdraaide. Ze voelde zichzelf duizelig worden, maar ze kon op dit moment niet opgeven. Het meisje had nog steeds de sokken tussen haar tanden geklemd, terwijl ze richting Jonas kroop. Zo zacht als ze kon en snel als ze dat kon. Het meisje zag het touw waarmee hij vast zat en langzaam stond ze op. Iets wankel liep ze richting het bureau en haalde daar een schaar uit een lade om hem vervolgens los te knippen. De zachte geluiden die tussen de sokken doorkwamen waren voor Jonas goed te horen, maar voor mensen op de gang zou dit niet het geval zijn. Snikkend keek ze naar de man voor haar, hoe toegetakeld hij eruit zag maakte haar nog wanhopiger. Het bloed dat zich verspreidde door haar kamer leek haar niks uit te maken. Het leek erop dat ze op dit moment enkel als doel had om Jonas hier weg te krijgen. Ze kon dingen gaan verschuiven, maar ze had het idee dat zoiets op ging vallen, het enige wat ze kon doen was proberen hem of door de voordeur weg te krijgen, of door het raam. Ze trok de sokken uit haar mond en stond op, het bloed wat ze uit haar hand voelde lopen maakte haar misselijk.
“Kun je lopen?” Ze was haast onhoorbaar door het gesnik en het samenknijpen van haar keel wat dit alles met zich meebracht. Dat ze deze vraag dan ook fluisterde hielp er waarschijnlijk niet echt aan mee. Het meisje stond weer op om haar goede hand uit te steken, hij moest het proberen.

11Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] wo mei 31, 2017 9:02 am

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Het was lastig om na te denken in deze positie. Hij moest nog steeds vechten om bij bewustzijn te blijven maar kreeg eveneens elke keer een schok als een van zijn wonden langs het bed schuurde. Hij beet zo hard op zijn lip dat hij bloed begon te proeven en het gejammer en gesnik van Rhyme maakten het er niet veel beter op. Waarom kon het niet gewoon stil zijn?
Zijn ogen waren waterig en zijn zicht wazig, waardoor hij nauwelijks mee kreeg waar Rhyme mee bezig was. Hij besloot dan ook dat hij zich er maar niet op ging focussen – hij kon haar toch niet helpen.
Langzaam gleden zijn ogen dicht.
Rhyme was nog maar een kind. Hij zou het wonderbaarlijk vinden als ze hem uit het huis zou krijgen, en bovendien wilde hij haar niet nog verder in de problemen werken – als zij hier weg wilde komen zou hij haar enkel vertragen.
Het geschuivel en constante, gesmoorde gesnik weerhield hem ervan om compleet weg te zakken. Fronsend hief hij zijn hoofd weer op en zag met doffe verbazing dat Rhyme zichzelf los had kunnen maken. De rode plek was duidelijk zichtbaar tegen de lichte tinten van haar kleren en de rest van haar kamer en nu hij zichzelf weer dwong om te focussen kon hij haar aankijken terwijl ze zich naar hem toe bewoog, een schaar in haar trillende goede hand.
Hij zei niets terwijl ze naast hem neer knielde, nog steeds bevend en huilend, en de touwen waarmee hij vastgebonden zat door knipte. Dit duurde eventjes, maar uiteindelijk voelde hij de spanning op zijn polsen verslappen. Met een binnenmondse kreun trok hij zijn armen los en plaatste zijn handen op zijn onaangetaste bovenbenen.
"Kun je lopen?"
Hij sloeg zijn vermoeide ogen naar haar op. Het meisje had haar goede hand naar hem uitgestoken en wilde hem duidelijk overeind helpen, maar Jonas wist dat zijn benen hem niet zouden dragen. Zijn lichaam had het begeven.
'Het spijt me,' zei hij zacht, zijn stem schor. 'Het spijt me, Rhyme, maar ik - ik kan niet...'
Hij sloot zijn ogen weer even en zuchtte diep. Ze zou zichzelf moeten helpen, het was niet anders. Hij kon niet met haar mee en als ze hier zou blijven dan zou ze enkel dieper in de problemen komen. De mannen - haar vader en zijn vrienden - zouden terug komen, hij wist niet hoe snel maar ze zouden terugkeren en ze zouden hun plan, wat dat ook mocht zijn, doorzetten, of Rhyme er nu was of niet. Het meisje had geen enkele kans tegenover hen.
'Je moet zelf gaan. Ik zal je alleen maar afremmen, alleen zal je nog weg kunnen komen... Er is een adres waar je heen kan, de neef van bisschop Campbell.' Hij haalde even diep adem, sloeg zijn zware oogleden naar haar op. 'Eduard is een vriend van mij, hij zal je helpen... Hij weet wat er aan de hand is. Hij zal je beschermen. Het spijt me.'

12Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] do jun 29, 2017 8:15 pm

Rhyme

Rhyme

Ze wachtte met een uitgestoken hand op antwoord, haar benen trilde, haar hand beefde. Haar ogen zochten die van hem, probeerde zijn blik te vangen. Nog steeds lag diezelfde blik in haar ogen, het was wanhoop, gemengd met het laatste beetje hoop dat ze nog bij zich droeg. Ze kon hem hier niet achter laten, wie weet wat ze met hem gingen doen. Hij kon hier niet blijven, zoveel was duidelijk; maar hoe kon zij hem hier wegkrijgen? Ze keek richting het raam, was hij sterk genoeg om naar buiten te klimmen? Het meisje betwijfelde het en met lichte paniek keek ze terug naar Jonas.
Haar pijnlijke hand zorgde voor ongecontroleerde tranen over haar wangen bij enkele bewegingen kwam er zelfs een zachte gesmoorde kreun tussen haar lippen door. Ze probeerde zichzelf zo sterk mogelijk te houden. Iets wat haar niet al te goed af ging. Rhyme zag er slecht uit, het beetje make-up wat ze droeg was uitgelopen, haar haren zaten door de worstelingen geheel door de war en het trillen van haar lichaam sterkte het beeld van verlorenheid enkel aan.
Hij keek naar haar op, waardoor ze een verwachtingsvolle twinkeling in haar ogen kreeg. Maar de woorden die volgde waren niet degene die ze wilde horen.
Haar knieën raakte met een doffe bonk de grond, terwijl ze met tranen naar hem keek. De woorden die volgde zorgde ervoor dat ze haar hoofd schudde. Ze kon hem hier niet aan zijn lot overlaten. Hoe graag ze hier ook weg wilde, ze kon het niet. Het meisje reikte naar zijn hand en nam deze in die van haar. Ze keek hem verdrietig aan, maar er was iets in haar dat nog niet had opgegeven. Iets wat nog steeds wilde vechten, wat enkel te zien was als je goed zou kijken.
“Sorry.” Was het enige wat ze zei terwijl ze hem aankeek, ze sloeg haar ogen neer en drukte een betraande kus op zijn hand. Hij was de enige die haar hielp, Jonas was het enige licht geweest in deze wirwar van duisternis. Hoewel Rhyme niet moedig was aangelegd, was niks doen in deze situatie geen optie meer en iets in haar leek zichzelf hierbij neergelegd te hebben. Terugvechten; dat was op dit moment het plan.
Ze begon door alle lades te graven, maar kwam erachter hoe weinig ze had om terug te vechten. Een schaar, afbreek mesje en ijzeren liniaal lagen op dit moment op haar bed. Maar ze kon er weinig mee aanrichten. Ze beet op haar lip, keek de kamer rond en liep met snelle pas richting haar bureau en pakte de lades eruit. Deze werd leeggegooid en met een frons bekeken. Ze kon op z’n minst proberen ze op afstand te houden?
Rhyme was geen meisje dat snel over zou gaan op geweld, maar ze was ook niet van plan om stil te blijven zitten en toe te kijken hoe iemand nog verder open werd gehaald. Haar tranen wilde echter niet opdrogen, het snikken werd daarentegen wel iets minder.
Ze duwde tegen het bureau aan, wilde hem richting de deur verplaatsen, maar de schelle piep die dat met zich meebracht zorgde voor gestommel aan de andere kant van de deur. Zonder erbij na te denken kwamen haar benen in beweging, ze greep de lade mee en duwde zichzelf tegen de deur aan. Maar het meisje was niet gebouwd om een deur tegen te houden voor minstens twee andere. Ze zette haar gewicht tegen de deur en even leek het erop alsof het ging lukken deze dicht te houden, maar al snel was er een kier en vingers pakte de deurpost beet. Rhyme haalde uit met de lade naar de hand en gescheld zorgde ervoor dat ze wist dat het een man was. Maar het duurde niet lang of ze werd enkele passen uit balans gebracht toen de deur hard open werd geduwd en Rhyme hen met grote ogen aan keek. De mannen keken haar verbaasd aan, maar een enkeling leek dit ook grappig te vinden. Een man wilde langs Rhyme afkijken naar Jonas, maar ze maakte zich iets breder en verplaatste zich om hem uit het zicht te houden.
“Laat hem gewoon gaan. Jonas heeft hier niks mee te maken.” Ze schudde haar hoofd in ongenoegen en de mannen keken haar nog steeds wat afwachtend aan.
“Alsjeblieft, help hem naar de dokter. Hij is dan wel geen priester, hij houdt van de heer zoals wij allen.” Ze keek hen haast wanhopig aan, maar een man vertrok zijn gezicht in een grimas. Hij zette een stap en wilde uithalen, maar Rhyme kon deze net tegenhouden met de lade. Het hout kwam met de punt tegen zijn kaak aan en de woede welde op in zijn ogen.
“Ik-”Maar de klap in haar maag die volgde liet haar voorover buigen. De zin die ze wilden maken werd ruw afgekapt en een tweede vuist ontving ze tegen haar wang. Toch kreeg ze zichzelf met pijn en moeite weer recht en duwde de man ruw naar achteren. Iets wat hij niet aan had zien komen en hij klapte met zijn rug tegen de muur. Nu kwamen de andere in beweging, hoewel enkele het hout tegen hun gezicht of lichaam kregen, waren het niet meer dan schrammen en ondiepe verwondingen geweest die ze overhielden. Hier en daar een beetje bloed. De vuist die volgde kwam op haar gezicht af en was een enkele klap nodig om Rhyme bewusteloos te krijgen.
De man greep het bewusteloze lichaam van Rhyme, schudde het door elkaar om haar wakker te krijgen. Maar na enkele tellen deed een andere man zijn mond open.
“We zullen haar wel terugpakken.” Grijnsde deze en zo lieten ze de twee achter, om enkele uren later terug te komen om hun ‘project’ af te maken.

13Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] za jul 01, 2017 6:30 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

De wonden begonnen nu te steken. Jonas poogde om zo min mogelijk te bewegen of zijn bovenlichaam contact te laten maken met het bed achter hem - de positie waar hij nu in zat zorgde voor de minste hoeveelheid pijn en hij ging niet van zijn plaats komen als het aan hem lag. Rhyme moest gewoon weg; als het kon door het raam, door de voordeur leek hem te gevaarlijk, maar ze moest hier weg. Eduard Campbell woonde hier niet eens zo ver vandaan dus ze kon er zo komen en hulp regelen. Hij was er vele malen erger aan toe dan zij.
Maar het meisje leek zichzelf maar nauwelijks overeind te kunnen houden. Ze stond zichtbaar te trillen op haar benen terwijl de tranen maar over haar wangen bleven stromen en ze had nog steeds haar hand naar hem uitgestoken alsof ze nauwelijks hoorde wat hij zei en nog steeds verwachtte dat hij het zou aannemen zodat ze hem op zijn voeten kon werken.
En nog steeds pakte hij haar hand niet aan. Zijn eigen ogen waren nu ook gaan tranen en hij ging automatisch wat rechter zitten toen ze op haar knieën zakte, waardoor er een pijnscheut door zijn schouderbladen ging. Zacht kreunend zakte hij terug, kneep zijn ogen even dicht en keek weer op toen hij voelde hoe ze zijn hand voorzichtig vast pakte. Haar huid plakte van het bloed en het angstzweet. Ze drukte haar lippen even op zijn hand zodat er een vochtige plek achter bleef van de tranen die nog steeds over haar wangen gleden, en even kwam er genoeg kracht in zijn arm dat hij voorzichtig langs haar wang streek. De aanraking drong nauwelijks door van zijn vingertoppen naar zijn brein, alsof zijn zenuwen een vertraging waren opgelopen bij de klappen die hem waren verkocht. Toen sloot hij zijn vingers weer om de hare en kneep zacht in haar hand met alle kracht die hij nog over had.
Ze ging niet naar hem luisteren. Dat was nu wel duidelijk. Ze was weer overeind gekomen en begon door haar kamer te lopen, rommelend door de laden in haar kast en vervolgens in haar bureau - ze was ergens naar op zoek, maar wat?
Toen ze niet leek te kunnen vinden wat ze zocht trok ze de lade er compleet uit en kieperde de inhoud ervan op het bed, maar ook hier had ze geen succes. Ze was ook wat minder heftig gaan huilen nu de radertjes duidelijk waren gaan draaien en Jonas volgde haar acties alert, ondanks de kloppende hoofdpijn.
Wat volgde ging erg snel. Rhyme deed een poging om haar bureau voor de deur te schuiven, wat met een hard gepiep van de poten gepaard ging. Dit werd duidelijk op de gang gehoord want er klonken direct voetstappen die dichterbij kwamen, maar Rhyme reageerde erg snel. Ze greep een van de lege lades die ze op bed had laten liggen en wierp haar hele gewicht tegen de deur om de mannen buiten te houden.
Zonder veel succes. Ze was nu eenmaal een meisje dat niet tegen twee volwassen mannen op kon en binnen enkele tellen schoot de deur open en werd ze aan de kant geduwd. Ze aarzelde echter niet en haalde flink uit naar de eerste man die binnen was gestapt. Jonas had zich nu echt opgericht, ondanks de pijn in zijn lichaam, en zijn borst ging jachtig op en neer. Hij wist dat hij evenmin wat uit kon halen tegen hun belagers als zij maar hij was koppig als het ging om het beschermen van de onschuldige - Rhyme had al genoeg geleden.
Na de klap viel er een akelige stilte, die door haar trillende stem verbroken werd. "Laat hem gewoon gaan. Jonas heeft hier niks mee te maken."
Geen antwoord. Over Rhymes schouder herkende hij nog net Benjamin Smith in de schaduwen van de hal en hij dacht ook Nick Hillyard's gezicht te kunnen zien. Dat hij zijn eigen dochter zo durfde te behandelen...
"Alsjeblieft, help hem naar de dokter. Hij is dan wel geen priester, hij houdt van de Heer zoals wij allen."
Een nieuwe dreun, opnieuw van Rhyme die voor een tweede keer had uitgehaald met de lade. In een andere situatie had het er misschien komisch uit gezien, maar dat was het nu niet bepaald. Toen Smith haar twee rake klappen verkocht deed Jonas een poging om met een schreeuw en een stem die oversloeg overeind te komen, zonder veel succes. De hele schermutseling werd hem aan het oog onttrokken toen Hillyard voor hem neer knielde en hem fronsend terug duwde. 'Hoe is hij überhaupt los gekomen? Hm, niet dat het wat uitmaakt, hij kan geen kant uit...'
De derde man wiens naam Jonas niet kende gromde enkel iets, zijn armen over elkaar gevouwen. 'Laat hem maar zo. Het zal alleen maar moeite kosten, hij gaat toch nergens heen.'
Hillyard knikte eens instemmend, kwam overeind en gaf slechts een lichte duw met zijn schoen tegen Jonas' heup, zodat er een pijnscheut door hem heen trok en ze hem kreunend achter lieten.
Toen hij zijn ogen weer opende waren ze weg, en lag Rhyme niet veel verderop op de grond. Zijn hart leek een slag over te staan toen hij opmerkte hoe bewegingsloos ze lag - ze was toch niet...? Hoe hard was ze wel niet tegen de grond geslagen? Ze lag met haar rug naar hem toe en hij kon geen bloed zien, maar erg natuurlijk lag ze niet.
Met zijn kaken op elkaar geklemd wist hij zich naar haar toe te verplaatsen, knielde naast haar neer en draaide haar op haar rug. Ze had een flinke beurse plek op haar wang net onder haar oog toen hij eerst een dun kussen dat op de grond had gelegen en vervolgens haar hoofd op zijn schoot plaatste. Zijn bebloede vingers veegden het haar uit haar gezicht en met een zucht keek hij op haar neer, tranen in zijn ogen. Met zijn schouder leunde hij tegen de muur naast hem en hij zou zo blijven zitten tot ze weer bij bewustzijn zou komen - of totdat de groep terug zou keren.
En dat laatste gebeurde sneller dan hij had verwacht. Naarmate de pijn wat was weggezakt had de vermoeidheid toegenomen en Jonas had zijn ogen gesloten, zijn hoofd tegen de muur rustend. Hij was niet in slaap gevallen en keek dus ook gelijk op toen er weer gerommel bij de deur klonk. Voor de zekerheid hadden ze deze op slot gedaan.
De monnik had zich al half opgericht, een hand op Rhymes schouder, toen de drie mannen binnen stapten - Lloyd, Hillyard, en de man die hier enkele uren eveneens was geweest. De eerste droeg een brede grijns op zijn gezicht; hij leek hier werkelijk van te genieten.

14Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] di jul 04, 2017 10:06 pm

Rhyme

Rhyme

De zachte streling langs haar wang had voor een rilling gezorgd. Een vervaagd bekend gevoel kwam opborrelen, een warmte die ze op dit moment niet had verwacht. Het bracht Rhyme zelfs voor enkele tellen uit haar doen. Ze staarde naar de twee handen die voor even elkaar vasthielden, ze had zo willen blijven zitten. Maar tegelijkertijd zorgde deze aanraking ervoor dat ze haar zinnen had weten te zetten om terug te vechten. Dat ze het er niet zomaar bij liet zitten. Dat ze voor zichzelf de keuze had gemaakt om hem te helpen en dus op zoek was gegaan naar materiaal om zichzelf te verdedigen.
Maar achteraf was dit misschien niet de slimste optie geweest. Ze was beland in een droomloze zwarte waas. Wat zichzelf buiten deze zwarte vlek afspeelde was haar onbekend.  
In de laatste paar weken was Rhyme meer afgevallen dan ze ooit zal toegeven. Iets wat misschien meer op viel nu ze als een lappenpop neer was gevallen. Het maakte ook een hoop duidelijk, haar trillende lichaam en het feit dat ze moeilijk op haar benen kon blijven staan toen ze er doorheen zat, had hier duidelijk mee te maken.
Het duurde lang voordat Rhyme een kleine beweging maakte, een hand werd iets omhoog gebracht, maar zakte al snel op de grond. Zacht gekreun kwam tussen haar lippen door, terwijl ze wat moeizaam haar lichaam bewoog.  
“Jonas?” Haar ogen opende moeizaam, maar de angst was duidelijk in haar ogen te zien. Maar de angst veranderde naar een vragende blik toen ze Jonas zag. Een hand werd trillend omhoog gebracht en haar vingers raakte de huid van zijn wang. Een kleine snik kwam tussen haar lippen door en een opgeluchte lach kwam op haar lippen. Haar hand zakte, terwijl ze deze op haar voorhoofd legde. Bonkend, maar Jonas hadden ze niet meer toegetakeld en er was misschien nog hoop voor hem? Zoveel vragen stroomde haar hoofd binnen.
Na even duwde ze zichzelf omhoog in een zittende positie, ze waren nog in haar kamer. Dus misschien was er nog niet zoveel tijd verstreken en hadden ze de tijd… Ze hoopte het en het meisje liet haar lichaam enkele tellen tegen de muur rusten. Haar ogen zochten door de kamer, maar niks leek hen hieruit te kunnen krijgen. Ze had spijt dat ze niet eerder weg was gegaan, ze had hulp kunnen halen. Ze had de politie kunnen waarschuwen, ze sloot haar ogen. Drong tranen terug waar ze het recht niet op had, ze had weer een domme fout gemaakt. Hoe kon ze zo ontzettend dom zijn? Door hier te blijven, had ze opnieuw voor deze situatie gezorgd. Haar waterige ogen keken opnieuw de kamer rond, wanhopig op zoek naar een oplossing uit dit alles. Ze slikte toen ze de deur hoorde en haar ogen vulde zich met angst.
Lloyd had diezelfde onweerstaanbare grijns op zijn lippen, haar vader had een koele blik en leek tot alles in staat, de derde man had ze vaker langs zien komen en keek hen onderzoekend aan.
“Vader.” Ze probeerde zichzelf omhoog te duwen, iets wat met moeite lukte en ze liep met trillende benen naar haar vader. “Ik zal doen wat u vraagt, zolang u Jonas niks meer aandoet.” Wanhopig pakte ze het shirt van de man vast, deze in een ruwe beweging haar handen wegsloeg. Ze raakte uit balans, maar werd door twee andere handen gegrepen en de grijns van Lloyd begroette haar. Zijn handen had hij strak om haar bovenarmen en het enige wat Rhyme kon doen was hem met angstige ogen aankijken.
“Nick?” Meneer Lloyd keek naar haar vader, deze op zijn hurken voor Jonas zat en hem met interesse bestudeerde. Nu keek hij dan ook op naar Lloyd, iets vragend zelfs.
“Kan ik Rhyme toe-eigenen?” Haar ogen werden groot, ze schudde haar hoofd terwijl ze naar haar vader keek.
“V-”maar verder kwam ze niet, Lloyd had een hand op haar mond gelegd.
“Zolang ze maagd blijft en levend.” Was het neutrale antwoord, alsof ze een voorwerp was dat zomaar weggegooid kon worden. Het lukte haar om in de huid van Lloyd te bijten, deze haar vloekend losliet en Rhyme kruipend over de grond terug naar Jonas en haar vader ging. Ze zette zich weer iets voor Jonas, hoewel er angst in haar ogen stond, was er het doorzettingsvermogen ook in af te lezen.
“Jullie hebben genoeg bij hem gedaan.” Ze keek in de bruine ogen van haar vader. Deze uithaalde met vlakke hand. Een pijnlijke kreun kon ze niet onderdrukken en ze keek dan ook van hem weg. Hoewel haar vader nooit de liefste man was geweest, herkende ze hem niet in hoe hij de laatste paar maanden deed.  
“Ik weet bij wie we dat niet hebben gedaan.” Mijmerde hij en haar nijdig aankeek. Zijn adem rook naar alcohol, wat vaak resulteerde in een agressievere meneer Hillyard. Hij had het al vervelend gevonden dat Rhyme steeds meer haar eigen weg ging. De schoolfeesten en gala’s organiseerde en meer in de buurt te zien was van jongens. Hun waren degene die haar stappen zouden moeten bepalen en niet Rhyme zelf. Een kromme gedachte, maar dat had er dan ook voor gezorgd dat zij en Jonas nu in deze situatie zaten. Een ruk aan haar haren liet een kleine kreet uit haar keel ontsnappen en ze werd omhoog getrokken, de vingers van Lloyd om haar kaken gedrukt.
“Klein kreng.” Zijn kaken stonden op elkaar en hij moest duidelijk moeite doen om haar niet te slaan. De rede waarom werd al snel duidelijk, iemand kwam binnen en Lloyd kreeg een grijns op zijn lippen.
“Jou keuze, Rhyme.” Hij pakte de ijzeren stang aan van de man, het uiteinde was in de vorm van een kruis en gloeide oranje/roodkleurig. Ongelovig keek het meisje naar de man tegenover haar.  
“Wil jij een mooi kruis of zullen we het hem geven?”
“Hem.” Rhyme keek naar Lloyd, deze iets verbaasd keek. Het was een gok geweest, een hele grote gok, maar Rhyme wist dat hij niet te vertrouwen was. Al helemaal als het ging om keuzes maken. Dus was dit een poging om hem wat meer in veiligheid te krijgen. Ze keek hem nog steeds angstig aan, bang of ze hem verkeerd in had geschat.
“Jou dus.” De grijns werd groter en hoewel de angst de overhand had genomen, was ze opgelucht dat ze hem goed had ingeschat. De man drukte haar rug tegen de muur, terwijl hij zijn nagels nog steeds in haar wangen drukte en haar hoofd naar links dwong. Haar haren werden uit haar hals gehaald en voordat ze het wist was er enkel pijn. Haar gedepte gil vulde de kamer, de andere man was er op tijd bij geweest om een doek tegen haar mond te drukken. Haar ogen rolde in haar kassen en haar benen wilde het begeven. Maar dat zorgde ervoor dat ze aan haar hoofd omhoog werd gehouden. Iets wat deze ervaring enkel pijnlijker maakte. Met het terugtrekken van de ijzeren stang, leek het alsof een groot deel van haar huid werd meegetrokken en het meisje snakte pijnlijk naar adem. Tranen over haar wangen, een wond in de vorm van het christelijke kruis. Meer keuzes kreeg Rhyme niet, zij had hem pijn willen bezorgen en dat zorgde ervoor dat ze zichzelf voor een groot deel op haar focuste. Ook omdat ze tegen probeerde te werken, dit zorgde voor meer pijn, maar ook dat ze Jonas minder aandeden; dat was iets waar ze al snel achter was gekomen. Toch was ook Jonas niet veilig voor de haatdragende mannen. Messen werden door hun huid gehaald, af en toe werd er een ‘brandmerk’ op de huid gedrukt. Water werd af en toe gebruikt om hen weer meer tot bewustzijn te dwingen. Soms door hen met het hoofd onder water te houden, soms door het koude water simpelweg over hen heen te gooien. Sommige wonden werden dicht gebrand, andere werden net wat dieper gemaakt.
Het kostte Rhyme veel moeite om bij bewustzijn te blijven, maar toen de schemering viel was het een verloren zaak. Over haar hele lichaam had ze pijn, haar gedachte kon ze niet meer op orde houden en haar benen konden haar niet meer dragen. Hoe diep ze ook met een duim in de wond op haar hals drukte, haar benen zakte onder haar lichaam vandaan. Haar ogen die ze wanhopig open probeerde te houden om Jonas te kunnen zien hadden de kracht niet meer om open te blijven. Enkel zwart was wat ze tegen kwam.

15Angel down, angel down [Rhyme] Empty Re: Angel down, angel down [Rhyme] wo jul 05, 2017 4:31 pm

Jonas Darlin

Jonas Darlin

"Jonas?"
Als hij had geweten wat er zou gebeuren tijdens het komende uur zou hij niet zo opgelucht zijn geweest dat ze wakker was geworden. Er viel onwillekeurig een last van zijn schouders toen ze zag hoe ze haar ogen opende en hij wist zelfs naar haar te glimlachen. Hij moest haar kalm zien te houden; ze had al zoveel gehuild. Ze legde een trillende hand op zijn wang en hij raakte haar vingers zacht aan. 'Rustig, Rhyme. Je hebt een flinke klap gehad.'
Zijn stem kwam schor over zijn lippen maar er zat iets meer kracht in zijn bewegingen toen hij haar hielp met overeind komen. Hij betwijfelde nog steeds of hij zou kunnen staan maar Rhyme was in ieder geval niet te erg toegetakeld om niet meer overeind te kunnen komen. Misschien was er nog tijd om ongezien te verdwijnen.
De deur ging open, en Jonas' hoofd schoot op. Rhymes automatische reactie was om overeind te komen en naar haar vader te stappen. Ze zou het duidelijk niet opgeven om hem over te halen zijn slachtoffers met rust te laten, ondanks dat ze had gezien waartoe hij in staat was. In het bijzijn van de mensen die hem enkel aanmoedigden was hij niet te stoppen, zeker niet door een meisje.
'Rhyme...' Haar naam klonk vermoeid in de doffe stilte. Jonas was kapot, hij had pijn en hij wilde hier gewoon blijven zitten totdat ze moe van hem waren en hem op straat gooiden of hem vermoordden. Dit had geen zin meer en dat zag hij ook wel in. Als ze haar vader niet in de weg stond kon ze misschien voorkomen dat zij nog verder toegetakeld werd. Hij dacht niet dat ze haar zouden doden - dat zou verdachter zijn. Een celibataire man die in zijn eentje buiten de stad woonde, weg van vrienden en familie en zonder snelle verbinding met de wereld om hem heen - dat viel niet snel op. Hij wilde wedden dat het dagen, misschien wel enkele weken zou duren voordat de politie zou ontdekken dat hij dood was als ze zijn lichaam in zijn eigen huis zouden dumpen.
Maar er werd geen aandacht aan hem besteed. Rhyme luisterde niet, de mannen luisterden niet. Het meisje probeerde verder op haar vader in te praten terwijl de ongenaamde man de kamer weer verliet, om niet veel later weer terug te komen. Wat Lloyd aan het doen was kon Jonas vanuit zijn zittende positie op de grond niet zien, maar de duivelse grijns op zijn gezicht voorspelde weinig goeds. Dat hij de meest sadistische van het stel was was hem nu wel duidelijk geworden. De roodharige man was hier enkel om de armen van het slachtoffer op hun ruggen te draaien zodat de leiders van het groepje het echte werk konden doen.
Higgis, dat was de naam van de roodharige man. Hij was Iers katholiek, Jonas kende zijn echtgenote van geldinzamelingen van de kerk. Een lieve, moederlijke vrouw met haar dat net zo vuurrood was als haar man. Zou ze weten waar hij nu was?
Lloyd nam het item van Higgis over, en nu kon Jonas met een schok zien wat hij vast had - een gloeiend stuk metaal in de vorm van een kruis. Een brandmerk.
"Jouw keuze, Rhyme. Wil jij een mooi kruis of zullen we het hem geven?”
Een korte stilte, en toen: "Hem."
'Rhyme -' begon hij, maar zijn stem stokte in zijn keel en veel verder kwam hij niet. Lloyds verbaasde uitdrukking verdween en maakte weer plaats voor zijn kenmerkende grijns. "Jou dus."
In een vloeiende beweging greep hij het meisje vast en Jonas schoot overeind. 'Nee!' Hij zakte direct weer op zijn knieën in elkaar. Het gegil dat door de kamer galmde was oorverdovend en de misselijk makende geur van brandend vlees vulde de ruimte.
'Laat haar met rust.' Zijn enige hoop was nu nog om zich tot Nick te richten. Hij zat op zijn knieën en kon hem enkel nog smeken om te stoppen. 'Ze is nog maar een kind, ze is je dochter...' Zijn stem brak. 'Alstublieft, ze verdient dit niet - laat haar met rust -'
Het mocht niet baten. Een trap in zijn zij liet hem op zijn rug belanden en zijn hoofd miste de ijzeren rand van het bed nog maar net.
Als ze hem niet hadden gedwongen om bij bewustzijn te blijven was Jonas zeker gelijk weg gezakt. Na de pijn van de eerste toetakeling kon hij niet veel meer verdragen en er was gewoon geen kracht meer in zijn lichaam. Enkel de schok van het koude water zorgde ervoor dat hij niet direct het bewustzijn was verloren. Het feit dat hij technisch gezien geen bloed verloor maakte dat ze zich ook weinig zorgen hoefden te maken dat hij dood zou bloeden in Rhymes slaapkamer, en pas uren later lieten ze hem eindelijk op de koele vloer zakken. Het enkele kruis dat ze op zijn blote huid hadden gedrukt brandde tussen zijn schouderbladen en toen hij zijn ogen sloot werd het even helemaal stil, afgezien van zijn eigen zware ademhaling. Zelfs het gesnik van Rhyme was opgehouden.

Jonas werd ook niet wakker terwijl ze zijn lichaam verplaatsten. Hij was uitgeput en uitgeblust en alles wat er gebeurde nadat hij van zijn stokje was gegaan ging langs hem heen.
Ze vermoordden hem niet, ze brachten hem niet terug naar huis. Toen hij zijn ogen opende zag hij enkel een zwart silhouet boven zijn hoofd, en daar achter de heldere sterrenhemel. Er kwam enkel een onverstaanbaar, krakend geluid over zijn lippen en er volgde een zacht gevloek. Het silhouet boog zich over hem heen en plaatste een zware hand op zijn borst, zodat de stof van wat ze hem ook aan hadden getrokken schaafde tegen de beurse plekken en de dicht gebrande wonden. Jonas kreunde zacht.
'We weten je te vinden als je als je je mond open doet,' klonk een fluisterende stem. Higgis, die een zachtere stem had dan Lloyd of Hillyard. 'Moge God je op een gepaste manier straffen. Wees gewaarschuwd.'
De schaduw verdween, en er bleef enkel een heldere hemel over. De sterren schitterden boven zijn hoofd, al werden ze even vervaagd door de tranen in zijn ogen. Even later werden ze weer scherper en kon hij eveneens de maan zien. Een trillerige zucht ontsnapte aan zijn lippen en hij sloot zijn ogen weer. Het was genoeg geweest.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum