Still no Valentino

Tawni wandelde door een stallencomplex. Ze voelde zich er niet echt thuis maar ze kon het paardrijden niet laten. Ze deed het al haar hele leven. Ze keek even naar buiten en zag er een shetlandertje staan. Een vrolijke twinkeling kwam in haar grote bruine bambiogen. Ze was helemaal weg van Shetlanders. Vooral Valentino, haar verloren shet, was voor haar super belangrijk. Ze was hem dan wel al meer als 13 jaar kwijt maar hij leefde nog steeds in haar hart. Ze knielde voor het diertje neer en stak haar hand uit zodat hij eraan kon ruiken. Ze aaide het diertje zachtjes over zijn neus heen en stond terug op. Waarom ze hier was wist ze niet. Iets bleef haar naar de paarden trekken, al was dat voor haar erg moeilijk. Tawni hield van paarden maar niet zoals ze vroeger deed. Nu waren het gewone dieren waar je aandacht van kreeg en waar je mee kon rijden. Vroeger had ze een veel sterkere band met hen gehad. Een zucht verliet haar keel waarna ze haar donkerbruine haren uit haar gezicht streek. Ze had lange golvende, haast krullende, lokken. Ze was best trots op haar haren. De lokken reikten haast tot aan haar middel. Toch bleven haar haren modern en netjes en niet onverzorgd.

Sterling stapte rustig rond en gaf een aai over een paar paarden hun hoofd. Hij glimlachte en schudde eens met zijn hoofd zodat zijn haren goed naar de zijkant hingen. Hij zorgde niet echt goed voor zijn uiterlijk maar dat maakte hem niet veel uit. Hij zag in de verte een meisje staan die een shetlander aan het aaien was. Hij liep er rustig naartoe en zei :' Dat is een leuke shetter, er wordt wel niet op gereden.' Hij knipoogde naar haar. Hij wou haar niet laten schrikken omdat hij zomaar ineens tegen haar praatte. Hij gaf de shetter ook een aai over zijn hoofd en stak zijn hand uit en zei :' Sterling, wie ben jij?'. Elke keer als hij glimlachte kwamen er kleine kringen rond zijn mondhoeken.

Tawni leunde tegen het hek aan en zag in de verte een Shire paard staan in dezelfde wei als die van de shetlander. Een vrolijke glimlach speelde rond haar lippen. Ineenkeer hoorde ze een stem achter haar en keek ze om. Haar grote bruine bambiogen op de jongen voor haar gericht. Hij was duidelijk ouder als haar. Ze streek een paar lokken achter haar schouders en glimlachte. "Zonde van het dier. Ze kunnen er toch kinderen op zetten?" Zei ze toen met een bedachtzaam gezicht naar de Shetlander. De zwarte vacht had witte aftekeningen. Zijn witte sokjes zagen er erg schattig uit en de leuke koeienvlekken maakten het diertje echt af. Ook zij stak haar hand uit. "Tawni, leuk je te ontmoeten. Rij jij hier paard?" Vroeg ze vriendelijk. Zelf had ze geen paard meer. Ze had haar deense warmbloed verkocht voor ze naar Italië ging en ze had er geen spijt van.

"Zonde van het dier. Ze kunnen er toch kinderen op zetten?" Zei ze toen met een bedachtzaam gezicht naar de Shetlander. Sterling haalde zijn schouders op en zei vervolgens :' Nee, eigenlijk niet, ik zeg het niet graag maar deze shetlander is een beetje de duivel, als je erop gaat zitten dan is hij geen schatig diertje meer.'. Hij glimlachte en hoorde de naam Tawni vallen. Dat was haar naam dus. Hij keek op toen ze vroeg of hij hier reed. Hij keek eens naar zijn kleding en knikte. Hij had z'n laarzen aan en paardrijbroek. Hij was op zoek naar z'n eigen paard. Hij ging er één van de dagen eentje kopen. Misschien wou Tawni wel mee. ' Hee, ik ga van de week een paard kopen op de paardenmarkt zin om mee te gaan?' Vroeg hij. Dat zou misschien nog wel leuk worden. Dan zou ze echt met paarden in contact kunnen komen. Hij zocht een springpaard maar wou ook een dressuurpaard. Hij ging maar voor springpaard want dat was veel spannender dan dressuur. Hij kon zich mte dressuur niet laten gaan en dan moest hij ook een beetje te veel forceren in het paard z'n mond.

Tawni keek naar het paardje en schoot in de lach. Een duivelse shetlander, zij kende er nog zo eentje. Iedereen zei dat hij onhandelbaar was tot zij erop kroop. Als klein meisje helemaal blij met haar zilveren shetlander. "Zo ken ik er nog eentje. Silverado, iedereen zei dat hij verschrikkelijk was maar mijn ouders kochten hem. Als ik hem reed was hij zo braaf. Waarschijnlijk is hij al lang afgemaakt nu. Mam had hem nooit moeten verkopen toen we verhuisden." Zei ze met een vaag glimlachje. Haar gedachten hadden een grote kans op waarheid. Ze had hem nergens gevonden. Hij had zoveel eigenaars gehad en iemand wist niet aan wie hij hem had verkocht, of wou het niet zeggen. Ze keek de jongen aan. "Tuurlijk lijkt mij leuk. Dressurpaard, springpaard, cross country paard, westernpaard of menpaardje?" Vroeg ze toen. Tawni vond dat er weinig cross country, western en men paarden waren. De meesten waren van die afgeveegde paardjes die enkel dressuur of springen deden. Ze wou eens iets anders zien. Zelf wou ze een paard met pit. Gelderlanders vond ze prachtige paarden net als engelse volbloeden.

'Ik hou van spingpaarden omdat het spanning heeft. Crossen is ook wel leuk.' Zei hij al glimlachend. hij vond het wel erg voor haar dat ze haar shetter niet meer had gezien en niet wist waar hij nu was. Hij zou er zelf niet mee kunnen leven. Hij sloeg een arm over haar schouders heen om haar een beetje te troosten. Ze mocht niet verdrietig worden en stelde voor :' Misschien kunnen we eventjes in de wei gaan , bij dei Shire en Shetter.'. Hij bukte zich al voor de draad en ging al eventjes in de wei. Hij keek achterom en keek naar Tawni, ze had mooie haren die mee in de vorm lagen. Hij ging naar de shetter en ging laten zien dat het een kleine duivel was. Hij ging erop zitten en de shetter begon te bokken en steigeren. Hij beet ook in z'n been maar dat voelde hij bijna niet. Hij sprong van de shetlander af en ging naar Tawni. Helemaal buiten adem zei hij al lachend :' Zie je wel, duivels.' Hij knipoogde naar haar en begon te lachen. Rustig stapte hij naar de Shire met een grote boog rond de shetlander.

Tawni knikte. Zelf hield ze het meeste van gewoon recreatief te rijden. Ze had het vroeger altijd gedaan. Ze kende heel de rit vanbuiten, helemaal tot aan het prachtige uitzicht. Valentino kon zo genieten van die tochtjes en ging altijd heel hard hinniken als hij op het plateau was. Dan voelde hij zich zo groot en ging hij van plezier steigeren. Ze ging ook de weide in en zag de kleine pony tekeer gaan. Ze moest erom grijnzen. "Hij ziet er wel lief uit." Zei ze een beetje onschuldig. Ze knielde voor het kleine dier neer en keek hem aan. "Ben jij wel echt zo'n duiveltje zoals iedereen zegt? Ik denk van niet." Zei ze rustig. Ze ging langzaam langs zijn beetjes af en bekeek zijn hoeven. Daarna gleed ze met haar hand over zijn rug heen en gaf een beetje druk op bepaalde plaatsen. Ze kende veel kwaaltjes bij paarden. Op een bepaalde plek gooide de kleine pony zijn oortjes in zijn nek en probeerde te happen. Tawni trok haar arm net snel genoeg opzij. "Aha, probleem gevonden. Er zit iets klem in zijn rug waardoor als je erop drukt het pijn doet. Het kan wel verholpen worden maar dat kost geld." Zei ze rustig. Ze haalde een pepermuntje uit haar handtas en hield het de shetlander voor. Ze grijnsde en voelde de zachte neus op haar hand. Tawni zag een klein meisje boos op haar afkomen en ze fronste haar voorhoofd. "Ga weg bij Jass! Hij is mijn pony en ik moet hem rijden!" Tawni stond recht en keek het meisje aan. Haar gezicht werd meteen heel onvriendelijk. "Jij gaat die pony mooi niet rijden! Er zit iets klem in zijn rug waardoor hij zo wild doet!" Zei ze boos. De vader van het meisje kwam ook en keek haar aan. De blik op zijn gezicht was eerder verbaasd dan boos. "Is dat echt? Wat kan er dan aan gedaan worden?" Tawni haalde haar schouders op. Ze was geen veearts dus kon ze zo niet meteen een behandeling voorleggen. Ze had het gewoon geleerd van haar ouders. Die keken ook altijd zulke paarden na. "Moet je niet aan mij vragen. Ga ermee naar een arts. Moet je altijd doen met moeilijke paarden. Geen enkel paard is slecht." Zei ze schouderophalend. Ze draaide haar om en ging naar Sterling. Ze keek nog snel eens naar het meisje. "Wat een hoogsnuit is dat kind! Ze kent de'r eigen pony niet eens." Zei ze zachtjes. De shire sprak haar wel aan. Het witte behang aan zijn hoeven was prachtig. Elk paard was mooi op zijn eigen manier.

Tawni voelde op de rug van shetlander die op een bepaalde plek er hard wou bijten. "Aha, probleem gevonden. Er zit iets klem in zijn rug waardoor als je erop drukt het pijn doet. Het kan wel verholpen worden maar dat kost geld." Zei ze rustig. Ze vertroetelde hem wat tot op het moment dat de kleine bazige eigenares aankwam lopen. 'Foute boel'. Mompelde Sterling zachtjes. Hij had dat kind al eens gezien en die kon niet op haar pony rijden. "Ga weg bij Jass! Hij is mijn pony en ik moet hem rijden!" Tawni stond recht en keek het meisje aan. Sterling moest eventjes lachen omdat hij nog nooit zo'n klein kind zo bazig had gezien. Hij vond het langs de ene kant best wel grappig, hij stopte met lachen toen de vader eraan kwam. "Jij gaat die pony mooi niet rijden! Er zit iets klem in zijn rug waardoor hij zo wild doet!" Zei Tawni op een boze manier. De vader leek verbaasd en vroeg meteen wat eraan gedaan kon worden. Toen die twee weg waren kwam Tawni naar de Shire toe. Hij zag dat ze van de Shire meer moest hebben dan van de shetter. Shire's waren groter en Sterling vond grote paarden een beetje toffer om op te rijden en dat soort dingen. Hij keek eventjes naar Tawni en zei:' Ik ga morgen naar de paardenmarkt, als je wilt kan je morgen naar mij thuis komen en kunnen we samen vertrekken.'. Hij was alleen bang dat ze hem nu een enge gozer zou vinden, al direct vragen of ze naar hem thuis wou komen. Maar het was niet op zo'n manier bedoeld, een vriendschappelijke manier zo was het bedoeld.

Tawni aaide het grote dier over zijn neus. Haar mobieltje ging en ze nam op. In vloeiend italiaans begon ze een gesprek. Al snel kwamen haar handgebaren erbij en kwamen de woorden sneller uit haar mond. Haar stem verharde en een gefrustreerde blik was op haar gezicht te lezen. "Ciao" Zei ze nog kortaf en legde af. Ze schudde haar hoofd en stopte haar mobiel weg. Even moest ze in haar hoofd de klik maken om weer in het nederlands te spreken. "Is goed, lijkt mij leuk. Op een voorwaarde, dat je dan eens komt kijken hoe ik rij." Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze was het hele gesprek van net aan de telefoon met haar moeder al lang vergeten. Ze zou mooi niet terug naar haar gaan. Ze had haar alles afgenomen wat ze nog had toen haar vader dood was. Al die tijd had Tawni gewacht tot haar vader terug zou komen met zijn kortgeschoren koppie. Ze had foto's van hem gevonden en brieven die ze mee naar Italië had genomen een jaar geleden. Nog steeds moest ze lachen om het slordige geschrift en zijn humor. De shire duwde zijn neus tegen haar aan en Tawni haalde een pepermuntje boven. Ze hield het hem voor en het paard nam het vrolijk aan. Tawni had altijd al een speciale band gehad met paarden. Soms leek het of ze met elkaar spraken. Ze gebruikte altijd alternatieve therapieën omdat ze het zo van haar vader had geleerd. Tijdens het rijden had ze ook nooit sporen of een zweep. Gewoon een simpel trens hoofdstel en meer was niet nodig.

Tawni haar mobiel ging en ze begon opeens in het Italiaans te praten. Ze kon erg goed Italiaans praten. Ze leek gefrustreerd nadat ze had opgelegd. Ze antwoordde op z'n vraag met :'"Is goed, lijkt mij leuk. Op een voorwaarde, dat je dan eens komt kijken hoe ik rij." Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Hij was een beetje bezorgd om Tawni waarom ze na het telefoontje zo 'boos' was geworden. Hij vond haar best wel lief. Ze kon ook goed omgaan met paarden en dat soort dingen. "Wil je iets over jezelf vertellen?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was zelf nieuwsgierig en vertelde graag en luisterde ook graag.

[inspiloos!]

Tawni streelde het paard nog steeds over zijn neus maar uiteindelijk stopte ze daarmee. "Hmm mijn saai leven hé?" Zei ze toen met een speelse grijns. Ze dacht even na over wat ze allemaal kon vertelen. "De eerste paar jaar van mijn leven woonde ik in een buitenwijkje van Napels, in Italië. Mijn ouders had een B&B en organiseerden paardrijtochten. Toen ik oud genoeg was kreeg ik Valentino, mijn supershetje. Telkens als we dan op het plateau waren voelde ik mij zo groot en konden we uitkijken over grote velden. Toen droomde ik er al van om ze eens te doorkruisen op een engelse volbloed ofzo. Of op mijn vaders paard. Op een zekere dag werd mijn vader opgeroepen door het leger. Wij bleven voor de B&B en de paarden zorgen tot het moment dat mijn moeder een brief kreeg dat pap dood was. Ze verkocht alles, inclusief de paarden. We verhuisden naar België maar ik wou terug naar Italië. Tot mijn 18de ben ik in België gebleven, toen besloot ik terug naar Italië te gaan. Ik zocht het graf van mijn vader op en vertelde hem alles. Ook ben ik naar ons huis gegaan, het is nog steeds een B&B maar zonder paarden. Valentino heb ik niet meer gevonden, jammergenoeg. Mijn paard hier had ik meegenomen naar daar, silverado, mijn engelse volbloed. Ik heb hem daar gelaten, bij familie. Zij zullen voor hem zorgen en nu kan hij elke dag over de velden razen, samen met mijn nichtje. En nu ben ik hier, opzoek naar een bijrijdpaardje." Vertelde Tawni rustig. Ondertussen was ze al weer door het hek en keek ze naar de stallen. Ze was er honderd percent zeker van dat Valentino dood was, geslacht. Ze keek naar Sterling en grijnsde. Ze vond het helemaal niet erg om te vertelen. Ze had de dood van haar vader al lang verwerkt en ze had een leuke jeugd gehad. Waarom zou ze zich dan aanstellen en doen alsof ze door een hel ging? Zo zat Tawni helemaal niet in elkaar. "Nu jouw beurt." Zei ze met een lach.

"Hmm mijn saai leven hé?" Zei ze toen met een speelse grijns. Hij glimlachte. Hij vond haar wel leuk. "De eerste paar jaar van mijn leven woonde ik in een buitenwijkje van Napels, in Italië. Mijn ouders had een B&B en organiseerden paardrijtochten. Toen ik oud genoeg was kreeg ik Valentino, mijn supershetje. Telkens als we dan op het plateau waren voelde ik mij zo groot en konden we uitkijken over grote velden. Toen droomde ik er al van om ze eens te doorkruisen op een engelse volbloed ofzo. Of op mijn vaders paard. Op een zekere dag werd mijn vader opgeroepen door het leger. Wij bleven voor de B&B en de paarden zorgen tot het moment dat mijn moeder een brief kreeg dat pap dood was. Ze verkocht alles, inclusief de paarden. We verhuisden naar België maar ik wou terug naar Italië. Tot mijn 18de ben ik in België gebleven, toen besloot ik terug naar Italië te gaan. Ik zocht het graf van mijn vader op en vertelde hem alles. Ook ben ik naar ons huis gegaan, het is nog steeds een B&B maar zonder paarden. Valentino heb ik niet meer gevonden, jammergenoeg. Mijn paard hier had ik meegenomen naar daar, silverado, mijn engelse volbloed. Ik heb hem daar gelaten, bij familie. Zij zullen voor hem zorgen en nu kan hij elke dag over de velden razen, samen met mijn nichtje. En nu ben ik hier, opzoek naar een bijrijdpaardje.' Vertelde ze. Sterling had alles rustig en goed oplettende gevolgd en ging ook uit de weide. Nu was het zijn beurt om iets te vertellen over zichzelf. Hij dacht even na en zei :' Ik ben niet echt interassiant.' Hij grijnsde en liep verder. Hij keek achterom en zag Tawni lopen. Hij had nit echt iets te vertellen over zijn leven. Hij had het altijd goed gehad en nog nooit iets meegemaakt. Enkel dat zijn ouders gescheiden waren maar hij woonde bij niemand van de twee. Hij was op zich zelf gaan wonen. Zijn huis had niets van luxe of dat soort dingen. Het was simpel. Gewoontjes, helemaal als zijn persoolijkheid.

Tawni trok haar wenkbrauw op. "Niets interessants zeg je? Ik geloof je niet." Hield ze koppig vol. Ze streek een donkerbruine lok achter haar oor en wandelde door de stallen heen. Ze bekeek elk paard nauwkeurig en stopte bij een paardje met leuke aftekeningen. Hij had vier witte sokjes en een super leuke aftekening op zijn hoofd dat onder zijn kin doorliep. Het was niet echt een heel groot paard, een meter 64 schatte ze het dier. Ze bekeek het iets wat droge beenwerk en het sierlijke hoofdje. Een van de staljongens zag hen en kwam op hen af. 'Dat is Jigsaw, een hackney kruising engelse volbloed. Heel wat temperament maar een schat van een dier. Ze zoeken iemand die hem wilt bijrijden.' Tawni keek hem verbaasd aan. Was iedereen hier zo vriendelijk of lag dat aan haar? Ze schudde haar hoofd. "Wat ben jij een mooierd zeg. AL ben je wel een kleine voor engels bloed te hebben." Zei ze tegen het paardje. Tawni was gewend van op een paard boven de meter 70 te rijden. Ze had altijd een groot paard willen hebben met snelheid. Kleinere paarden vond ze helemaal niet zo leuk. Het liefste zou ze eens een echte race willen lopen. Silverado zou er perfect voor zijn geweest.