Maybe friends, or maybe not

Een bruine hengst schoot tussen de bomen door dwars over de heuvelvelden heen. Heerlijk vond hij het. Fame hinnikte luid. Hij liet zich zelf lachend gaan en schoot over de velden heen. Na een tijdje kwam hij tot stilstand en hijgde wat uit. "Heerlijk" grijnsde hij. Fame snuffelde wat onrustig in de lucht. Hij had geen enkele beschutting hier, maar hij moest even zijn energie los zonder dat er bomen in de weg zaten die hem in de weg zaten. Hij snoof de vrije lucht naar binnen en genoog er van. Heerlijk die frisse lucht zonder mensen er bij. Ineens rook hij een ander paard in de buurt. Zijn oortjes schoten alle kanten op om te luisteren of het nog dicht bij was. Zijn nek was ver uit gestoken om over de heuvels heen te kijken, maar hij kon niks vinden. Fame liep op een drafje rond, en vond uiteindelijk een afgelegen plek met in hetmidden een drink plek. Maar dat was niet het enige dat hij zag. Een prachtige merry stond in het water. Waarschijnlijk om zich schoon te maken, maar wat ws ze mooi. Fame brieste lichtelijk. Hij liep stapje voor stapje richting de merrie. Hij wist niet wat voor soort merrie het was. Het had net zo goed een heel wild paard kunnen zijn of misschien wel een te zacht aardig typje. Hij wist het niet. Hij zou er vast zo snel mogelijk achter komen. Fame liep in galop naar beneden en stopte voor het beekje. "Hallo" zei hij en keek naar de merrie. Haar ogen spraken hem aan, eigenlijk alles wel een beetje. Maar het was hem aangeleerd niet alles van buiten aan te nemen, maar ook van binnen. Dat was altijd het beste geweest. Ooit had hij een merrie ontmoet die lief was in het begin en ook heel erg mooi, maar uit eindelijk hem heeft laten staan voor een of andere sukkel. Het deed hem nog heel erg veel pijn om er over na te denken. Hij wist dat het misschien wel een goede vriendschap zou worden tussen hem en deze merrie als hij zijn best zou doen. "Uhm.. sorry laat ik me even voorstellen" zei hij iet wat ongemakkelijk. "Mijn naam is Fame" bij het uit spreken van zijn naam kwam er een grijns op zijn gezicht. "Fame the wild stallion without Limits" gniffelde hij. "en wat is jou naam?" vroeg hij beleefd.


-Saricha-

Saricha was zich een beetje schoon aan het maken in een niet al te diep klein meertje, de twee verwondingen werden goed schoongemaakt zodat die goed zouden kunnen genezen. Prikkeldraad is zeker niet bevorderlijk als je struikelt. En een scherpe steen ook niet, struikelen deed ze normaal gezien niet. Maar ze was dan ook heel moe geweest. Een hengst verscheen aan de oever van het water en stelde zichzelf voor, zijn houding, ietwat ongemakkelijk. Hij stelde zichzelf voor als Fame, een grijns verscheen om zijn lippen en hij gniffelde er een zinnetje achteraan. Waarna hij beleefd vroeg wat haar naam was, ze opende haar mond en liet er een fluweelzachte en suikerzoete stem uitkomen die vriendelijk klonk. "Mijn naam is Saricha, jammer genoeg heb ik niet zo'n cool zinnetje om erachteraan te zeggen, maar ik werk eraan." Ze lachte vriendelijk en stapte uit het water en schudde zich goed uit en zorgde ervoor dat ze de vreemdeling niet helemaal zou nat maken. "Wat brengt jou hier Fame?" Ze klonk zeker niet gemeen ofzo, ze zag er ook heel vriendelijk uit en had een zachtaardig karakter, maar haar boosmaken was om problemen vragen, want ook al was ze zeer zachtaardig, je mocht haar trots niet krenken want ze had een fel temperament als het daarom ging.

Fame bekeek de merrie eens goed. Haar naam luide Saricha. "jammer genoeg heb ik niet zo'n cool zinnetje om erachteraan te zeggen, maar ik werk eraan." zei ze er achter aan. Grijnzend keek Fame naar de merrie. "Ag ja, niet iedereen is zo stoer als ik" grijnsde hij. Waarna hij zijn hoofd schudde. "Grapje, ik doe niet aan ego's" gniffelde hij. "Mooie naam Saricha. Wat me hier brengt? Ik moest me energie kwijt. Te lang opgsloten gezeten in de bossen verscholen voor de mensen. Maar ja zoals me zinnetje al zei, ik heb geen grenzen, dus ik schuil niet meer voor de mens is nergens voor nodig" zei hij tegen de merrie. De merrie schudde zich uit zodat ze niet kletsnat was. De spetters vlogen in de ronte, maar Fame werd niet geraakt. Ze was vriendelijk van binnen, maar er zei iets aan haar "Maak me niet boos, then you get troubles". Logisch dat was bij ieder paard. Nou ja bij bijna ieder paard. Hij moest het wel goed denken. Bij Fame kon je eigenlijk alles wel flikke, totdat het echt veel te ver ging. Vrienden kwijt raken ag ja, shit happens. Vrienden er bij was altijd leuk en volgens hem had hij er zo juist 1 gemaakt. "En wat brengt jou hier behalve pootje baden in het heerlijke water" glimlachte de hengst. "Want zo te zien ben je geen 2 voeter paard". Na deze woorden nam hij enkele slokken uit de beek. Heerlijk liep het koude water in zijn keel naar beneden.

Saricha rolde eens met haar ogen toen hij zei dat niet iedereen zo stoer was als hij. "Tja, te stoer is ook niet goed he." Ze lachte zachtjes bij zijn volgende woorden. "Dat wist ik wel hoor." Hij zei dat ze een mooie naam had, wat haar ogen deed twinkelen. "Bedankt." Hij was dus hier omdat hij zijn energie graag kwijt wou en niet meer zich zou verschuilen voor de tweevoeters. "Grenzen zijn soms nodig, je moet de grens weten, anders kun je het met je leven bekopen. Maar inderdaad, regels en grenzen zijn soms te streng, maar ze zijn wel nodig." Eigenlijk wou ze er nog aan toevoegen: als je ooit een nakomeling hebt die je zelf moet opvoeden zul je het weten, maar ze zweeg. Het leek een fijne vriend om te hebben. "Tja, struikelen en op prikkeldraad vallen is nooit slim, als je de wonden goed schoon huid genezen ze sneller en beter, en ja, pootje baden is altijd leuk." Bij het woord tweevoerters-paard vernauwde haar ogen onmerkbaar even. "Ik was een tweevoeter paard dat je niet klein kreeg en mocht doen en laten wat die wou, maar ik verveelde me en ben vertrokken." Als ze schouders had gehad had ze die waarschijnlijk opgehaald. Ze draaide zich en de verwonding boven haar been werd duidelijk zichtbaar, en die aan de binnenkant ook, maar echt last had ze er niet van.

Fame glimlachte naar Saricha. "Dat is mooi, kijk als alle 2- voeter paarden nou zo zouden zijn" mompelde hij zachtjes. Hij wist dat hij haar had beledigd. Dat was niet de bedoeling. "Ik bedoel..Ik ben er zelf ook 1 geweest, en ik was altijd een klier, maar als het ging om kinderen was ik de liefste hengst die je maar voor ze kon vinden" grijnsde hij er bij. "En ja grenzen zijn ook wel nodig.. Ik heb ze ook ergens wel, maar het meeste is vervaagd. Verder ben ik best aardig" grijnsde hij naar de merrie. De merrie draaide zich om en zag de wonden zitten. "Oei" zei hij alleen maar. "Nee niet erg slim van je om te vallen" gniffelde hij. "Waarom moest je over prikkeldraad heen dan? Was je in gevaar?" vroeg hij op zijn hoede. Hij wilde niet weer een gevoelige snaar aanrakene. 1 verkeerd antwoord of 1 verkeerde vraag en hij lag er uit. Dat wist hij nu wel bij deze merrie. Hij zelf was 5 jaartjes en had best wel veel ervaring met bepaalde merries in het leven gehad. Alleen de komende merries waren anders geweest. Softer.. Gevoeliger. Niet erg ofzo, alleen aan de andere kant ook niet echt bepaald fijn als je als hengst wat ruiger bent. Hij had twee kanten die hij kon laten zien. Zachtaardig en soft, of hard en ruig.

Saricha glimlachte zachtjes. "Tja, dan zouden de tweevoeters zelf het heel irritant beginnen vinden." Ze zag dat hij dacht dat ze zich gekwetst voelde. "Het is al goed hoor, ik voelde me niet beledigd." Ze vond het vriendelijk van hem dat hij om haar gevoelens dacht en haar niet wou kwetsen. "Zolang je je grenzen maar weet bij de merrie's is het goed." Toen hij gniffelde over het feit dat het niet erg slim was om te vallen schudde ze even met haar hoofd en rolde met haar ogen. Niet heel tactvol van hem om te zeggen, maar ze vond het wel lollig dat hij op zijn hoede was met de volgende vraag. Wat lief dat hij op zijn tellen paste en probeerde om haar niet te kwetsen. Waarschijnlijk dacht hij dat hij niet teveel fout moest doen, wat ook wel klopte, maar Saricha kon wel wat hebben. "Ik had net... doet er niet toe. Ik was op een manege en ze vonden me een mooie merrie en hadden me in een schuur opgesloten, ik heb de deur opengekregen toen de stalknecht mijn eten kwam geven en de deur net wou sluiten. Ik liep te hard en zette me te laat af. Pech bestaat en ik viel, ik stond net op tijd op en kwam weg." Fame was een leuke hengst. Ze vond hem heel lief.

Fame luisterde naar het verhaal van Saricha. Ergens maakte het hem boos dat die rare 2 voeters haar zomaar op hadden gesloten. "Ik maak ze af als ik ze tegen kom" mompelde hij zachtjes toen ze klaar was met praten. "Niemand sluit zomaar een mooie merrie op als jij!" zei hij heel vast besloten. "Als er iets is hinnik maar goed? Ik zal er voor je zijn ookal ken ik je nu net pas, dat kan me niets schelen! Paarden in nood help ik graag" zei hij. Een glimlach vormde zijn lippen. "Het lijkt alsof ik je al jaren ken heb ik het gevoel soms.. Als ik zo met je praat lijkt het zo in iedergeval. En je doet me denken aan de witte merrie waar een 2 voeter laatst over sprak.. Een hele rare twee voeter trouwens .. Ik was gewond geraakt door een schotwond recht in mijn flanken. En die rare twee voeter heeft me gewoon geholpen.. Zwartharige tweevoeter met wat paarse plukken ofzo.." zei fame met een halve glimlach. "Het was de eerste keer dat ik echt heel erg dicht bij de mens stond.." glimlachte hij een beetje en keek naar Saricha.

Saricha keek verbaasd op. "Dat is zeer... vriendelijk voor je. In mijn voordeel dan." Een zachte glimlach sierde haar lippen. "Tja, sommige doen dat nu eenmaal, het kan hen niets schelen. Ze zouden me hebben verdoofd als ik niet was weggekomen en waarschijnlijk ook getemd... Na een hele lange tijd." Ze schudde wat haren uit haar ogen die in de weg zaten. "Ik zal eraan denken," zei ze toen Fame zei dat ze maar moest hinniken, ze zou er waarschijnlijk nog wel eens gebruik van moeten maken als ze weer eens in de problemen zat. Wat vrij gewoon was, mensen vonden witte merrie's zoals zij mooi. Het kon hen niet schelen of ze tam of wild was. Ze was vrij mooi gebouwd en zou mooie nakomelingen geven, maar of Saricha zin had om opgesloten te worden was maar de vraag. "Je zult waarschijnlijk wel snel iets van me horen," zei ze zachtjes lachend. En over problemen gedacht, ze hoorde in de verte mensen maar schonk er geen aandacht aan omdat Fame over iemand aan het vertellen was die ze wel kende. "Mido, ja, ik ken hem. Hij is heel lief." De stemmen kwamen dichter en Saricha schudde met haar hoofd. "Ik trek problemen aan." Ze kwam dichter naar Fame en duwde hem met haar neus naar voor. "Komaan." Op dat moment kwamen er een paar mensen in zicht achter hen. Saricha kende die mensen, het waren de mensen die haar hadden opgesloten, maar ze zij er niets over. Snel duwde ze Fame nog eens en rende snel de heuvel op. De groep was groot, maar hadden geen paarden onder hen dus rende ze snel bergop terwijl ze in de buurt bij Fame bleef. Ze voelde zich veilig bij hem.

Fame grinnikte. "ja ik denk dat je inderdaad snel van je laat horen als ik die verhalen zo van je hoor" gniffelde hij. Saricha leek Mido ook te kennen. Dat was wel een toevaller. Fame spitste te oren toen hij geroezemoes van twee voeters hoorden in de verten. Hij zag dat Saricha naar hem toe kwam lopen en met haar neus in zijn buik prikte. "Komaan" zei ze en rende de heuvel op. De mannen kwamen dichter bij, en ook Fame liep achter Saricha aan. Hij moest en zou haar gaan beschermen. Fame rende achter Saricha aan bij haar achterhand, hij wilde zo dicht mogelijk bij haar blijven. Nee er zou niets moeten gebeuren bij haar dat wst hij zeker. Ineens hoorde hij een knal. Fame schrok hier van maar brieste alleen maar. Nog een schot. Fame voelde hoe hij Saricha instinktief aan de kant duwde en zelf werd geraakt in zijn achterbeen. Luidt hinnikte hij van de pijn. "Ren!" riep hij naar Saricha. "Niet om kijken". Fame duwde zich met alle kracht verder, probeerde verder te rennen. Met veel pjn en moeite lukte hem dat wel een beetje. De mannen renden nog steeds achter ze aan. Wat zou er van komen?

Saricha voelde zijn aanwezigheid in de richting van haar achterhand. Plots hoorde ze een schot en hoorde ze Fame briesen, maar blijkbaar was het niet raak. Maar nog een knal en ze werd opzij geduwd en hij ving het schot op. Hij riep ren naar haar. Waarna hij ook nog riep dat ze niet achterom mocht kijken. Ze keek toch achterom en zag hoe hij zich met veel pijn vooruitstuwde. Hoe kon ze hem helpen als ze van hem niet mocht? Ze stond stil, de mannen naderde steeds meer met een groen halster in hun hand. In de verte stond al een trailer klaar, met draaiende motor. Ze wist dat Fame het niet zou halen als hij geen hulp kreeg, hier was op het moment geen Mido om hen te komen redden. "Kom, anders ga je dood." Ze duwde hem vooruit richting de mensen. Zelf liep ze er aarzelend op af. Ze kreeg het halster om maar weigerde een stap te verzetten zonder Fame. Ze keek om en hinnikte luid. Een vriendelijk jonge vrouw klopte haar zachtjes op haar hals en zei iets van "moet hij ook mee? Goed dan" waarop geantwoord werd door een nors maar toch aardige meneer. "Anders haalt hij het niet." Waarop diezelfde meneer het geweer uit de jongeman zijn hand trok en kapot brak. Die jongeman herkende ze wel, maar de rest niet. Toch andere mensen dan? Ze sleepte degene die haar vast had mee naar Fame. "Als je genezen bent zorg ik wel dat ze ons vrij laten, kom nu, anders sterf je nog. En dat wil ik niet, gewoon even meewerken." Ze ondersteunde hem een beetje terwijl ze bezorgd naar hem keek terwijl hij heel liefdevol en voorzichtig een zacht halster om kreeg en mee werd genomen naar de trailer. Saricha bleef de hele tijd dicht bij hem lopen en zei dat het allemaal wel goed zou komen als hij moeilijk wou beginnen doen. Na wat geworstel stonden ze allebei op de trailer en er werd koers gezet richting een grote manege die volledig anders was dan in haar herinneringen. Ze werden samen naar de stallen gebracht, maar toen ze Fame apart wouden zetten in het hengstenblok en op de plek waar gewonde paarden stonden werd Saricha zo agressief dat ze samen in een grote stal werden gezet. De grond had een dikke laag met stro en er werd direct een dierenarts gebeld, vaag ving Saricha iets op wat op Mido leek, maar het had ook iets anders kunnen zijn. Saricha lette meer op Fame en hielp hem om in het zachte stro te gaan liggen en ging dan dicht bij hem liggen. Een jongevrouw kwam heel voorzichtig een wit verband om de wonde doen, de kogel werd er nog niet uit gehaald zonder dierenarts, maar zijn been werd wel goed verzorgd en er werd een koud kompres tegen zijn been gehouden door het verband, waarna ze weer alleen in de stal lagen. Stalknechten liepen op en af als kippen zonder kop en kwamen water in de waterbak leggen en hooi en wat fruit brengen. Een deel bleef soms staan en keek vertederd naar de twee. De dierenarts kwam binnen, Saricha kon nog niet zien wie het was.

Mido lag op zijn bed naar het plafond te staren. Hij was moe. Had de halve dag alleen maar spreekuren gehad, zo vervelend. Maar ja dat was zijn werk nu eenmaal. Ineens ging zijn pieper. Zuchtend pakte hij het en las wat er op stond. "Laan 5, dorpsboerderij de herder". Zuchtend stond hij op en ging naar zijn jeep toe. Hij bekeek of hij de goede spullen mee had en sprong toen in de jeep. "Spoedgeval in De Herder, ben over 2 uurtjes wel weer terug" zei Mido in de walkytolky naar de dierenkliniek. Als ze daar iemand nodig hadden moesten ze de andere dierenarts maar op piepen. Mido reedt met volle gang naar de boerderij De Herder. Zachtjes stond Q-muziek aan. het was nog steeds winter, dus nog best wel koud s'ochtends. Gapend keek hij naar de lange weg die nog voor hem lag. Waarom had hij ookal weer dit vak gekozen? Eenmaal daar aangekomen begroette hij de mensen die daar werkte. "Hallo, mijn naam is Mido Cremfield wat kan ik voor udoen?" vroeg Mido met een vriendelijke glimlach. De vrouw legte hem min of meer uit wat er was gebeurd. Mido liep naar de stallen en herkende meteen dat het Saricha was. "Waar heeft u dit paard gevonden mevrouw?". De mevrouw legde hem uit dat ze hem had gevonden ergens in de bosjes met de witte merrie er bij. Mido knikte en ging de stallen in. De vrouw waarschuwde hem voor de witte merrie, maar Mido negeerde haar. Mido begon zachtjes met T-touch bij Fame. "Rustig maar jongen.. Je herkent me toch nog wel?" zei Mido met een rustgevende stem.

Fame voelde hoe zijn achter poot begon te tintelen van de pijn. Ow wat was dit ondragelijk maar beter dat Saricha het niet voelde bedacht hij zich. Ineens stond ze stil. "Ren nou verder muts! Ze komen toch voor je! ren nou! Ik red het prima!" riep hij verontwaardigd. Maar het was al te laat om haar nog te overtuigen. De mensen kwamen dichterbij en namen haar mee. Hij hinnikte zachtjes naar haar. Ineens kwam er een man die hem probeerde te pakken. Fame wilde steigeren maar dat ging niet met dat achter geval. Fame brieste en hapte vol naar de man. Maar hij kon er al niets meet aan doen. Voor hij het wist stond hij in de trailer. "Waarom saricha.. Waarom?". Fame had zich zelf gezworen nooit meer naar een mens toe te gaan of te eindigen in een stal. Eenmaal bij hun aangekomen lag Fame in de stal met veel stro. Er zou eeen dierenarts komen. Fame voelde hoe zijn been "verzorgd" werd. Het prikte maar hij liet het maar. Hij wilde geen ruzie met Saricha. Even later hoorde hij de box open gaan. Fame hield zijn hoofd in het stro en keek doelloos voor zich. Hij voelde ineens een masserende beweging bij zijn hals waar hij slaperig van werd. Wat was dat?! Wilde ze hem vermoorden?! Fame brieste. Het was veelste lekker, maar toen hij de stem van Mido hoorde keek hij op. Het was mido echt.. Fame brieste zachtjes. "Wat moet jij nu weer hier?" vroeg hij. Mido kon hem natuurlijk niet verstaan. Hoofdschuddend keek hij naar Saricha. "Als ik hier niet meer uitkom, dan hoop ik bij jou te blijven.." zei hij zachtjes. Fame legde zijn hoofd weer neer in het stro.

Saricha snoof zachtjes toen ze een bekende stem hoorde en spitste haar oortjes. Ze had het moeilijk gevonden om mee met de mensen te gaan, maar als zijn leven daardoor gered werd vond ze het niet erg. Al zou ze er heel haar leven moeten blijven. Toen Mido binnenkwam hinnikte ze zachtjes en wreef met haar neus over Fame. "Hij komt dat ding uit je been halen." Ze hielp Mido door rondjes met haar neus te draaien op de buik van Fame. Toen hij zei dat hij het liefste bij haar zou blijven als hij hier niet meer uitkwam denderde er een warm gevoel door haar heen. "Ik hoop het ook als je er wel uitkomt. Trouwens, ik denk niet dat de mensen het zo'n goed idee vinden om een hengst bij een merrie te zetten." Ze rolde met haar ogen en legde haar hoofd heel voorzichtig op hem. "Ik zal bij je blijven, ook al kom je hier nooit meer uit." Ze keek even naar Mido, haar oren schoten een paar seconden naar achteren omdat ze het niet fijn vond dat hij aan Fame zat, maar al snel gaf ze hem een snelle, zachte duw op zijn wang als begroeting, waarna ze hem met rust liet. Ze wou hem niet storen en draaide nog wat rondjes op de vacht van Fame. Uiteindelijk werd ze er zelf slaperig van en viel in slaap met haar hoofd op de rug en deels buik van hem. Ze doezelde maar wat, ze zou het direct voelen als Fame een plotselinge beweging zou maken of iets in die richting.

Mido keek naar de twee paarden in het stro. Het zag er erg vredig uit. Saricha begroette hem met een duwtje in zijn wang maar legde algauw weer haar hoofd neer. Hij voelde de spanning. Hij wist dat Saricha het niet fijn vond dat hij aan Fame zat. "Het moet toch even meissie..". Mido begon de wond eerst in te smeren met een verdovend middel zodat Fame het niet zou voelen. Rustig begon hij het een beetje te maseren zodat het bloed er uit zou lopen. Algauw waren de dikke bloedkorsten weg, en begon de wond weer hevig te bloeden. Mido pakte zijn dokterstas en haalde er iets uit. Hij ging voorzichtig met het pincet achtig iets de wond binnen. Voorzichtig duwde hij met zijn vingers om te voelen waar de kogel precies zat, en met zijn pincet ook. Uiteindelijk vond mido de kogel en trok hem er behendig uit. Bloed stroomde er nu nog sneller uit. Mido maakte de wond schoon wat een beetje prikte in de been van Fame. Mido haalde het dode weefsel weg en begon het dicht te maken. "Ik ben bang dat ik de paarden mee moet nemen naar de kliniek" mompelde Mido en gaf Saricha een knipoog. "Waarom?" vroeg de vrouw achterdochtig. "Het zijn geen eigennaars paarden, en deze zijn wild. Ik heb het recht om de paarden in te nemen" zei Mido en stond op. De vrouw keek hem beledigigend aan, maar even later kwamen er politiewagens de boederij opgereden. "Ik heb ze maar even gebelt, want ik ken deze paarden en dit zijn wilde paarden. U word mee genomen voor verhoor" zei Mido en deed de stal deur open. De mensen werden mee genomen naar het bureau en Mido ging de jeep halen. Toen hij alles klaar had gezet riep hij een paar sterke mannen. Samen legde ze een doek onder de verdoofde Fame. Samen tilden ze de hengst de trailer in met veel geweld en moeite. Toen fame heelhuids in de trailer lag, haalde Mido saricha er bij. "Je kan er ook bij meis" glimlachte hij en gaf de merrie een klopje op haar schouder. Mido wachtte af tot ze ook in de trailer stond en deed toen de trailerklep dicht. Hij stapte in zijn auto en reedt toen naar zijn manege Goldcreek Ranch. Eenmaal daar aangekomen reedt hij naar de dierenkliniek die er naast stond. Daar reedt hij achteruit de trailer naar binnen. Fame was alweer wakker geworden, en stond al weer klungelig in de trailer. Assistente haalden de hengst en de merrie er uit om die vervolgens in een soort van stal te doen met heel veel stro en eten. "Zo.. rust jij maar even uit jongen" glimlachte Mido.

Fame brieste toen Saricha haar hoofd op zijn hals had gelegd. Hij vond het wel okey zo. Mido begon behendig met zijn spulletjes te doen, en Fame vond het maar niks. Af en toe wilde hij happen maar bleef rustig liggen zodat Saricha niet wakker zou worden. Ineens kreeg hij een prik hier schrok hij van en wilde omhoog schieten, maar Mido hield hem al tegen. Mopperend legde hij zijn hoofd neer. Ineens voelde hij zich heel slaperig en viel in slaap. Het laatste wat hij herinnerde was dat hij rondjes rende in de weide, toen hij wakker werd in een andere stal. Er waren andere geuren hier. Was saricha er nog? "Saricha?!" zei Fame angstig, maar die lag naast hem. Opgelucht haalde hij adem en ging weer rustig liggen met zijn neus tegen haar buik aan.