Do you still want tea with that sugar?

Light liep zoals altijd met zijn handen in zijn zakken en zijn ogen op de grond gericht over het erf van de manege. Het zag er groot uit, hij kon de weides al meteen zien en ook de stallen waren dichtbij. Hij liep wat verder en zag een zwembad voor de paarden en een paddock, nog wat verder zag hij een paar pistes, een voor te springen en een voor dressuur. Hij liep door en kwam bij de kantine , hij ging naar binnen en bestelde thee. Er stond een schaaltje suikerklontjes op een tafeltje en terwijl hij zijn laptop opstartte gooide hij er een stuk of 5 in. Hij hield van suiker maar het had nooit effect gehad op zijn gezondheid, dat kwam waarschijnlijk omdat hij zo vaak mogelijk ging sporten. Uit zijn messenger bag haalde hij zijn laptop. Hij startte de laptop op, die al snel gebruiksklaar was en opende zijn mail. Hij begon wat te schrijven Meneer Yukigamo, ik ben hier aangekomen en alles gaat goed hier. De mensen zijn hier veel met paarden bezig en ik ben ook al eens wezen kijken op de markt voor een eigen paard. Hoe gaat het daar? Hoe gaat het met mijn zusje? Schrijf snel iets terug. Hij verstuurde de Mail en sloot zijn laptop toen weer af. Meneer Yukigamo was de eigenaar van het weeshuis waar hij zat en zijn zusje, ja daar was hij een aantal weken geleden achtergekomen dat hij die had. Hij stopte zijn laptop weer weg en dronk zijn thee. Hij keek hoe de vrouw die hem zijn thee had gegeven raar naar hem keek. Wat was er zo raar aan 5 suikerklontjes in je thee? Oke mischien was het wel een beetje veel maar hij was een beetje suikerversmlaafd als je het zo kon noemen.

-iemand-

Sylvie was op weg naar de manege om daar 1 of ander paard te kopen. Ze had haar American stafford van 1 jaar meegenomen. Hij luisterde goed en was niet Agressief naar mensen en paarden toe. Mooi liep Rino naast Sylvie, hij trok niet aan de lits of zo. Hij was goed afgericht. Sylvie keek om haar heen en glimlachte. Het was hier mooi en modern. Ze stapte als eerste naar de stallen. Vele paarden waren er te zien, groot en klein. Ze wou een paard kopen en liefst vandaag nog. Maar ze wist dat je in zoiets geduld moest hebben. Een Fries trok haar aandacht. "Wat een knapperd ben jij." Zei ze en aaide haar over haar hoofd, ze leek wel drachtig te zijn. "Hmm...Jij bent vast niet te koop." Zei ze teleurgesteld. Ze gaf de merrie een snoepje en ging toen naar de kantine met Rino. Ze ging op een stoel zitten. "Wat moet u hebben?" Vroeg de mevrouw. "Geef mij maar een fanta." Zei ze rustig. Een japanse jongen trok haar aandacht. De jonge deed 5 suikerklontjes in zijn Thee, zachtjes grinnikte ze. Hopelijk had de jonge niks ondekt. Sylvie keek naar de mevrouw die haar fanta bracht. "Dat is da 2 euro." Zei ze. Sylvie gaf haar het geld en nam een rietje. Ze begon van haar fanta te drinken. Ze keek naar beneden om Rino in het oog te houden. Maar hij zat er niet meer. Sylvie keek rond en zag dat Rino bij de Japanse jongen zat. Al schamend voor haar hond ging ze naar de jongen. "Sorry. Normaal doet hij dat niet." Zei ze rustig en wou Rino meenemen, maar hij maakte haar nog belachelijker. Hij wou niet mee gaan. "Het spijt me hoor." Zei ze rustig tegen de jongen. "Rino" Zei ze zachtjes maar streng tegen haar hond. Maar hij bleef koppig zitten...

Light nam een slokje van zijn thee, de vrouw keek nog steeds een beetje raar naar hem en toen Light terugkeek wendde ze haar blik pas op. Hij keek even op toen er een meisje met daarnaast een hond binnenkwam. Hij richtte zijn blik snel weer op iets anders, vaak dachten mensen als ze hem zagen dat hij een onaardig persoon was of dat hij elk moment in huilen uit kon gaan barsten. Maar dat was helemaal niet zo, hij was zelfs super aardig als je hem leert kennen en hij is al lang over de dood van zijn ouders heen. Nee, hij was gewoon altijd diep in gedachten verzonken. Meestal glimlachte hij dan ook niet, hij had gewoon een neutrale blik. Hij was zoals altijd weer eens aan het nadenken, deze keer over zijn zusje. Hij vond het nog steeds zo raar dat hij er nog maar sinds kort was achtergekomen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door een hondje dat bij hem zat. Hiervan moest hij dus wel altijd glimlachen, dieren konden hem veel eerder laten lachen dan mensen. Hij glimlachte eens en aaide het diertje over zijn hoofd. Toen hij doorhad dat het meisje dat hij toen net had zien binnenkomen de hond mee probeerde te nemen "Sorry. Normaal doet hij dat niet." zei het meisje. 'Is niks hoor.' zei hij kalm. Maar de hond wou niet meegaan het meisje verontschuldigde zich nog eens en probeerde de hond weer mee te nemen maar die wou niet. Rino heette de hond dus. Hij keek even naar de hond en vroeg zich af waarom die niet mee wou gaan met zijn baasja 'Wat is er dan Rino.' zei Light. De hond wou nog steeds niet meegaan en bleef koppig zitten. Raar, Light had voor zo ver hij wist niks te eten bij. De hond snuffelde even aan zijn been en weer glimlachte Light eens. 'Ga dan met je baasje mee' zei hij weer met zijn kalme stem. Hij wist dat de hond hem niet kon verstaan maar hij praatte altijd met dieren. hij was zelfs spraakzamer bij dieren dan bij mensen. 'Sorry, ik weet niet wat er is, ik heb ook niks te eten bij.' zei hij tegen het meisje. Het kon perfect zijn dat het meisje gewoon door woy gaan met haar zaken. Zelf vond hij het er niet zo uit zien alsof ze gehaast was, maar je wist maar nooit.