One last look.

In een rap tempo reed hij tussen de bomen door. Bij de heuvels zou hij het gebied voor de laatste keer kunnen zien. Zijn keuze was gemaakt, niemand kon hem meer tegenhouden. Pruts ging met hem mee, ook hij zou helemaal klaargestoomd worden. Amoria ging ook met hem mee, voor haar had hij een perfect plekje gevonden. Kangin draaide een pad op wat naar de heuvels leidde. Af en toe moest hij wat mee bewegen met zijn motor omdat hij over een hobbel pad ging. Dit keer had hij geen helm op gedaan, het zou hem wat of hij zou vallen. De laatste paar dagen, eerder maanden, was het erg eenzaam geweest. In een dagelijkse routine deed hij zijn klusjes. Hij ging als een robot naar Amoria en hij liet Pruts uit zoals altijd. Enige verandering was er niet te bekennen in zijn dagelijkse klusjes. Elke dag weer hetzelfde wat zijn keel uit begon te hangen. Vanaf volgende week zou het anders worden. Nog steeds routine, maar dan op een andere manier. Een betere manier. Bij de heuvels ging hij wat langzamer rijden. Vandaag had hij maar weer eens zijn gympen aangetrokken, een donker blauw shirt met een of andere print en een spijkerbroek. Goed genoeg voor hem. Op een redelijk hoge heuvel ging hij stilstaan. Met een kleine lach op zijn gezicht bleef hij op zijn motor zitten. Wat was het toch eigenlijk mooi. Nu het zomer was stonden de bloemen in de bloei, paarden bloemen en madeliefjes. Langzaam pakte hij zijn mobiel, dit moment had hij een hele tijd willen uitstellen. Nu moest het toch echt voordat ze zou gaan schrikken. Wat ze waarschijnlijk toch wel zou gaan doen. Zuchtend zocht hij haar nummer en smste haar snel. Wil je alsjeblieft naar de heuvels komen? Je ziet me vanzelf. Normaal gesproken sloot hij af met hug K. Dit keer niet, er was geen behoefte voor. Soepel kwam hij van zijn motor af die hij in het gras liet zakken. Met zijn handen in zijn zakken liep hij een rondje door het gras. Hier zou hij kunnen galopperen met Amoria als hij haar in zou hebben gereden. Hier zou hij met Pruts lekker kunnen rondrennen, ravotten in de modder wanneer het herfst werd. Al dat alles ging niet meer gebeuren.
Kangin rechtte zijn rug en keek naar de strak blauwe lucht. Geen wolkje was te bekennen, alleen de zon die maar bleef schijnen. Hij liet zich in het gras zakken, zijn armen onder zijn hoofd. Misschien zou er een wolkje ontstaan als hij hier een tijdje zou blijven liggen. Niets. Hoelang hij ook keek, er kwam niets. Geen enkel wolkje kwam aangevlogen, geen enkel wolkje ontstond door de verdamping van het water. Een zwak windje ging over de heuvels. Voor een moment genoot hij van de frisse lucht. Alles om hem heen rook naar bomen, paarden, gras, de zomer. Zodra hij hoefgetrappel hoorde kwam hij iets overeind. Tevreden keek hij toe hoe een koppel wilde paarden over de heuvels galoppeerde. Zouden alle paarden die ontsnappen zo eindigen? Naar zijn idee was dat echt geweldig. Niemand die je tegen zou kunnen houden. Niemand die tegen je kon zeggen dat je iets niet mocht doen. Jammer dat hij geen wild paard kon worden. Geduldig wachtte hij tot er ook maar enig teken van een mens op de heuvels was. Hopelijk zou ze komen, anders was hij niet op tijd met melden van zijn nieuws.

Isaura kreeg een berichtje toen ze in de stallen was van een privéstal. Ze reed nog steeds al was ze al 4.5 maanden ver. Je zag het nog niet erg goed maar voor haar was het al een hele opgave. Ze voelde haar lichaam gewoon veranderen. Of ze het nu leuk vond of niet. Ze las snel het berichtje door en al meteen kreeg ze een schuldgevoel. Ze had Kangin veel te weinig gezien, om niet ze zeggen niet. Ze zadelde een zwarte hengst op. Met zijn 1.61m was hij de kleinste van de stal. Wel de allerliefste van allemaal. Toen hij was opgezadeld steeg ze rustig op. De hengst nam de teugel mooi aan. "Brave Marengo." Zei ze en gaf hem een schouderklopje. Een ring hing rond haar nek in een ketting. Ze had hem altijd bij haar. Tijdens het rijden hong hij rond haar nek. Anders hong hij rond haar vingen. ze had een halster met halstertouw meegedaan in een tas die ze mee had. Ze ging in een galop richting de heuvels. De hengst ging keurig aan de teugel lopen. Eindelijk kon ze het Kangin vertellen. Eerst had ze het niet durven te vertellen. Omdat ze wist dat de eerste maanden een kans op een miskraam groot was. Nu ze al een tijdje zwanger was zou ze het eindelijk kunnen vertellen. Ze spoorde Marengo wat harder aan en zag een zwart stipje in de verte. Ze hielt hem in en stopte achter hem. Ze steeg af en deed Marngo's hoofdstel uit en verruilde het voor een halster. Ze knoopte hem losjes vast aan een tak van een boom. "Kangin!" Zei ze hypervrolijk. "Man wat heb ik jou gemist, niet normaal." Vervolgde ze toen.

Genietend van het zonnetje sloot hij zijn ogen. Lang duurde het niet of hij hoorde Isaura haar stem. Lui bleef hij in het gras liggen. Pas toen ze haar woorden vervolgde opende hij zijn ogen en kwam hij iets overeind. "Wat ben je vrolijk vandaag." zei hij met een kleine lach op zijn gezicht. Zijn blik gleed over haar heen. Niet veel veranderd, behalve dat ze wat aangekomen was. De reden kon hij haast wel raden. Isaura en Tay waren al een tijdje samen. Ze mocht het hem lekker zelf vertellen, net zoals hij het haar moest gaan vertellen. Met enige tegenzin kwam hij overeind. Lenig kwam hij overeind tot hij weer op zijn voeten stond. Zwak lachend keek hij naar Isaura. Zijn eerst grote vriendin zou hij achter moeten laten. Om nog niet op het onderwerp van het gesprek te hoeven komen richtte hij zich tot de hengst die ze mee had. Rustig zette hij een paar passen in zijn richting en liet hem ruiken aan hem. Hierna aaide hij hem zachtjes over zijn hals. "Hoe heet hij?" vroeg hij nieuwsgierig aan Isaura. Echt groot was hij niet, groot genoeg om lekker op te kunnen rijden. Amoria was misschien iets groter, niet heel veel. Ongemakkelijk stapte hij terug naar zijn plek waar hij daarnet ook had gestaan. "Je bent niet veel veranderd in de afgelopen tijd." Hij wel, hij had zich duf getraind in de avonden. Elke avond weer. Tot hij eindelijk resultaat ging zien. Nu kon hij zich zo vaak als hij maar wou opdrukken, zichzelf optrekken aan een muur, naar zijn zin was hij erop vooruit gegaan. Lee Teuk had hij niet meer gesproken nadat hij hun het nieuws had verteld. Iedereen had afscheid genomen, over een tijd zou hij wel terug komen. Hopelijk. In kleermakerszit ging hij weer in het gras zitten. Kort klopte hij op de grond als teken dat Isaura naast hem moest komen zitten. "Er is een reden waarom ik hierheen ben gegaan. Waarom ik überhaupt weer contact met je heb gezocht." begon hij zachtjes. Hoe moest hij dit nou toch vertellen? Hij had een zachte blik in zijn ogen waarmee hij het gebied eens rondkeek. Wat zou hij dit toch allemaal missen.

Isaura grijnsde even. "Ben ik niet altijd vrolijk dan?" Vroeg ze toen met een speelse blik. Toen hij recht stond gaf ze hem even een knuffel. Ze had hem echt gemist. Marengo duwde zijn neus tegen Kangin's had. "Marengo, maar hij is niet van mij. Ik werk voor een privéstal. Voor Hoe lang ik het nog kan doen." Zei ze toen. Ze prutste even aan haar nagels. Ze vond het nogal raar om hem dit te vertellen. Ach, het moest ooit en het moest iets geweldigs voorstellen. Toch worstelde ze een beetje met de gedachte dat ze de band tussen haar en Kangin een hele tijd gelden, voor ze het met tay had, nog erg goed herhinnerde. Ze ging langs Kangin zitten en keek hem aan. Ze fronste even haar wenkbrauwen. Hij was enorm veranderd, veel gespierder geworden. Het verbaasde haar dat hij zich daar mee bezig had gehouden. Hij was altijd al best gespierd geweest maar nu was hij nog gespierder. "Eerst wil ik je iets vertellen." Kwam ze tussen zijn uitleg in. "Mischien heb je het al gezien, maar, ik wil het je echt zeggen." Zei ze toen met een grijnsje. Ze zuchtte eens en bedacht zich snel hoe ze het zou zeggen. Eigenlijk kon je het maar op een manier doen. "Ik ben zwanger. Ik had het je veel eerder willen zeggen. Zo'n 4 en een halve maand geleden maar ik was bang, bang voor een miskraam. Maar je weet het wel als eerste." Zei ze toen. Een glinstering was in haar ogen te zien. Ze hoopte dat Kangin ene beetje goed nieuws had.

Zo goed mogelijk probeerde hij verbaasd te spelen. Jammer genoeg faalde hij er erg hard in waardoor hij helemaal niet overtuigd overkwam. Hij gaf haar een korte, ongemakkelijke knuffel voor hij zijn mond open trok. "Gefeliciteerd. Je verdient het." zei hij met een lach op zijn gezicht. Kangin plukte aan een aantal grassprietjes naast zijn been. Bah, nu moest hij het wel gaan vertellen. Kon hij niet gewoon vertrekken en een brief aan haar schrijven? Op papier was het veel makkelijker om alles neer te zetten. Ongemakkelijk sloot hij zijn ogen en zuchtte hij diep. "Ik ga voor zeker twee jaar weg. Naar Korea om te dienen in het leger." De woorden kwamen er snel uit omdat hij er niet teveel over wou nadenken. De brief die hij had gekregen zat nog in zijn broekzak. Het was helemaal in het Koreaans geschreven dus Isaura zou er niet veel aanhebben om te lezen. "Hier heb ik niet veel meer te zoeken. Super Junior is verleden tijd, zo kan ik toch iets nuttigs gaan doen." Voor hem was het een behoorlijke uitdaging. Nu was het rustig in Korea. Het contract voor twee jaar dienst was getekend, daar kon hij niet meer onderuit. Wanneer hij erop uit gestuurd zou worden moest hij naar het front. Daar helpen waar het maar nodig was. Stilletjes keek hij weer vooruit. De rust die hier was, het was gewoon heerlijk. "Ik kan proberen contact te houden met je via de post. Maar reken er maar op dat een brief er een week of twee erover doet voor hij bij je is." Kangin liet zich achterover in het gras zakken. Nog even genieten van de rust, daarna met het vliegtuig naar Korea, daarvandaan afscheid nemen van zijn ouders en op naar de basis. Misschien zou hij een keer terug kunnen komen naar HH. Wanneer hij verlof had, en anders zou hij het hier misschien niet meer terug zien.

Kharrea sloot even haar ogen en genoot van de korte knuffel. Toen hij begon over het leger viel haar mond open. Een soort van paniek was in haar ogen te lezen. Ze schudde haar hoofd ongelovig. "wat? Waarom? Wanneer?" Vroeg ze toen nog steeds helemaal van de kaart. Ze schudde nog eens haar hoofd. Haar emoties waren veel sterker nu en dat voelde ze ook. Haar ogen werden glazig maar ze vocht tegen de tranen. Ze had best een verandering doorgemaakt. Eentje die ze liever niet had gehad. "Je mag niet gaan. Ik wil je bij mij hebben. Niet ergens ver weg en dat ik niet weet of ze geen kogel door je heen hebben geschoten. Dat wil ik niet." Zei ze toen. Ze keek hem recht in de ogen aan. Ze was er best bang voor dat ze haar best friend nooit meer zou zien. Dat wou ze echt niet hebben. "Ik wil je nog terug zien en wel binnen maximum vier en een halve maand. Kan mij geen hol schelen wat dat leger er van vind. Al moet ik hoogzwanger naar je toe gaan. Ik wil dat je dan bij mij bent en niet ergens half dood ligt te creperen of al onder de grond ligt als ze dat fatsoen hebben." Zei ze toen zachtjes.

De woorden van Isaura kwamen maar half bij hem aan. Zijn keuze was gemaakt, daar kon hij nu niets meer aan veranderen. "Morgen ga ik met Pruts weg naar Korea. Daar neem ik afscheid van mijn ouders en ga ik naar de basis. Amoria is al over geplaatst. Waarom is makkelijk, ik heb hier niets meer te zoeken. HH was een thuis voor me, ondertussen verveel ik me hier dood. Ik kwam hier voor een heel nieuw leven, die had ik maar die is ook weer vervlogen. Het is weer eens tijd voor een nieuwe start." zei hij terwijl hij naar achteren leunde en naar de strak blauwe lucht keek. Ergens zou hij het wel gaan missen. De wilde paarden, alle vrolijkheid van de mensen. De plek waar hij al die tijd een gelukkig leven had kunnen leiden. Bij Isaura haar volgende woorden moest hij kort lachen. Sarcastisch dat wel. "Jij hebt mij niet nodig. De afgelopen paar maanden had je me ook niet nodig. Je hebt Tay, ik ben overbodig. En ze schieten niet zomaar een kogel door me heen. Alleen wanneer ik een fout maak, en die ga ik niet maken. Beloofd." Dit keer kwamen de woorden er zachter en warmer uit dan zijn eerste. Eerst had hij gewoon weg willen gaan en later een brief willen schrijven naar Isaura waarin stond dat hij weg was. Op papier zou hij alles makkelijker neer kunnen zetten, in plaats van het nu te vertellen. Toch was het nou eenmaal zo dat het zo moest lopen. "Over vier en een halve maand heb jij Tay het hardst nodig. Dan kan ik niet hier zijn. Trouwens, ik ga niet ergens half dood liggen creperen. Daar zorg ik wel voor." Langzaam bracht hij zijn handen naar zijn hals. Hij klikte een haakje los waarna hij een ijzeren plaatje onder zijn shirt vandaan haalde. Meestal stond er een naam en alles op, hier stond een redelijk lang adres op. Kangin pakte Isaura haar hand en stopt het plaatje in haar hand, hierna vouwde hij haar hand zachtjes dicht. "Het adres voor briefpost of iets dergelijks. Raak het niet kwijt, dan krijg ik problemen. Een brief doet er een week of twee weken over om aan te komen bij mij of bij jou. Daar kan ik helaas niets tegen doen." Tijdens zijn woorden moest hij slikken om een brok weg te werken. Hoe moeilijk kan het zijn om van iemand afscheid te nemen. Niet voor altijd, maar wel voor een hele lange tijd.

Isaura keek naar de grond. Ze wou echt niet dat Kangin weg zou gaan. "Pruts zal enkel van aiko afscheid kunnen nemen." Zei ze zachtjes. Tranen rolden over haar wangen heen. Ze veegde ze een beetje weg met als gevolg dat haar mascara nog meer uit liep. "Chika is dood. Ze heeft de bevalling niet overleefd. Alle pups waren geboren maar ze had een inwendige bloeding gekregen." Zei ze zachtjes. Het was hard aan gekomen om chika te verliezen. Het teefje had haar hele leven bij haar gewoond en draagde zoveel dierbare herhinneringen met zich mee. Ze had bij de veearts haar pups gekregen maar niemand kon haar helpen. Isaura voelde zich zo ontzettend schuldig tegenover haar hond. Aiko rouwde enorm om haar. Isaura schudde koppig haar hoofd. "Ik heb jou nodig kangin. Hoe vaak moet ik dat nog laten zien tot dat tot je door dringt?" Vroeg ze toen. Ze kreeg haar tranen niet gestopt al wou ze dat zo graag. Die zwangerschap deed niets goeds met haar gevoelens. "Als de baby er is wil ik dat jij er bij bent Kangin. In België hebben ze zoiets als een peter en een meter. Ik wil dat jij de peter wordt van de baby. En ik wil je nog iets vragen." Zi ze toen. Ze zweeg even en keek hem aan. Ze deed even haar ketting uit. Er hongen twee ringen aan. Isaura zuchtte even en haalde er een ring uit. "Wil jij mijn getuige zijn op de trouw?" Vroeg ze toen zachtjes. Kangin gaf haar een plaatje. Ze nam het stevig vast. Ze gaf hem een knuffel en het liefste van alles wou ze hem nooit meer los laten. Ze leit hem weer los en haalde de ring zonder de diamant eraf. Ze nam zijn hand en schoof hem voorzichtig over zijn pink heen. Anders zou hij mischien te klein zijn. Hij was voor haar te groot voor rond haar pink te doen maar te klein voor rond haar ringvinger. "Die is voor jou. Hij is van mij toen ik nog heel klein was, Kreeg hem met de laatste kerst samen met mijn vader. Nu is hij voor jou." Zei ze zachtjes. Nog steeds was ze aan het huilen. waarom kon dat niet gewoon stoppen?

Voor een moment schrok hij door het nieuws wat Isaura hem vertelde. Chica was er niet meer? De liefste hond die hij was tegengekomen toen hij hier in HH was gekomen. Dat ze er nu niet meer was kon hij gewoon niet geloven. "Dat spijt me voor je." zei hij zachtjes. Meer kon hij niet zeggen want Isaura begon weer over de baby. Hoe ze die groot zou gaan brengen wou hij nog wel bekijken. Waarschijnlijk zou het alle liefde krijgen van Tay en haar. De paparazzi zou gelijk op hen afstormen omdat ze een baby hadden. De afgelopen paar manden had de paparazzi hem eindelijk met rust gelaten. Niet meer geflits in zijn gezicht wanneer hij naar buiten ging met Pruts. Toen Isaura zei dat ze wou dat hij de peter werd van haar baby en ook nog eens vroeg of hij haar getuige wou zijn, klemde hij zijn kiezen op elkaar. Diep van binnen wou hij niets meer met haar te maken hebben. Niet meer heel de tijd moeten wachten tot ze weer een keer contact met het hem op zou nemen. Koppig wou hij zijn hand terug trekken toen ze aan zijn vinger begon te prutsen. Echter toen hij de ring zag bleef hij gewoon rustig zitten. "Ik zal proberen heb niet kwijt te raken." Beloven dat hij hem niet kwijt zou raken kon hij niet. Wanneer hij moest tijgeren kon hij moeilijk heel de tijd op zijn handen letten omdat hij zo nodig op een ring moest letten. Met een neutraal gezicht keek hij toe hoe Isaura aan het huilen was. Kon ze er niet gewoon mee stoppen? Dat hij wegging was echt helemaal niets. Heel zijn huis stond nog vol met zijn spullen, wanneer hij terug zou komen kon hij hier weer verder met zijn oude leven. Wel met een ander karakter omdat hij nu ook al harder was geworden. Hoelaat hij morgen met het vliegtuig weg zou moeten zou hij niet tegen Isaura zeggen. Al zou ze het nog zo smeken, hij ging in zijn eentje en daar moest ze maar genoegen mee nemen. "Deze laatste dag hoort me goede herinneringen te geven aan HH. Geen huilende mensen." zei hij zachtjes met een kleine lach op zijn gezicht. Nog steeds deed hij stomme pogingen tot mensen opvrolijken. Werken zou het toch niet, daar was hij zeker van. Maar ja, wie kon er dan ook zo stom zijn om het leger in te gaan.

Met waterogen keek ze hem aan. "Ik wou dat ik kon stoppen, domme hormonen ook." Zei ze toen. Ze veegde haar tranen weg en probeerde te stoppen. Ze haalde eens diep adem en keek hem aan. Wil je nu of niet?" Vroeg ze toen. hij was best veranderd, ook van karakter. Hij was niet meer de kangin die hij in het begin was. Dat vond ze best erg. Niet meer die lieve, vrolijke, nonchalante Kangin van eerst. Ze wist nog goed de eerste keer dat ze hem zag. Toen was ze haar sleutels vergeten en hij had blijkbaar de andere sleutels gehad. Ze had het best grappig gevonden. "En supper Junior dan? Zei komen ook naar HH voor de trouw." Zei ze zachtjes. Ze had gehoopt dat iedereen er zou zijn. Nu zou een enorm belangrijk persoon ontbreken. Iets wat ze niet wou. Ze zuchtte en keek even om toen ze Marngo hoorde hinniken. Een groepje paarden stond een heel eind verder te grazen. Ze kon zich niet voorstellen dat Kangin weg zou zijn. "Je mag echt niet weg gaan Kangin. Toch niet zonder mij jou eerst te laten ontvoeren." zei ze zachtjes. Waarschijnlijk kon ze toch niet meer veranderen aan zijn keuze maar dan wou ze er wel nog een geweldige laatste dag van maken. Zij met hun tweetjes. Plezier maken, zoals eerst. Ze stuurde Eva een berichtje en legde haar een paar dingen uit. Ze hoopte dat het zou gaan werken.

Koppig keek Kangin voor zich uit toen Isaura nog een keertje vroeg of hij het wou of niet. "Die antwoorden krijg je later." Zodra ze over Super Junior begon balde hij zijn handen tot vuisten. Het afscheid van hen was ongelofelijk zwaar gevallen bij hem. Iedereen was in tranen uitgebarsten toen hij het vertelde. "Wanneer gaat die trouw gebeuren?" vroeg hij zachtjes. Langzaam maar zeker wist hij zich weer te ontspannen. Misschien zou hij kunnen regelen dat hij erbij zou kunnen zijn. Zoiets was haast onmogelijk, een kleine kans dat het hem zou gaan lukken. Zijn hoofd schoot omhoog toen hij iets over een ontvoering hoorde. Gelijk stond hij op en deed hij een pas naar achteren. Morgen ochtend moest hij al vroeg weg, als hij dan uitgeput aankwam in Korea zou hij niet eens verder komen dan het afscheid van zijn ouders. "Zolang ik vanavond terug ben mag je me ontvoeren." antwoordde hij uiteindelijk zuchtend. Deze laatste dag moest hij goed gaan benutten. Niet boos zijn om iets stoms, of bang voor de gevolgen van acties. Morgen zou hij weer gaan beginnen aan een nieuw begin. Vanuit het gras tilde hij soepel zijn motor overeind. Voor een moment keek hij naar Marngo. "Daar ga ik niet op." zei hij met een lach op zijn gezicht. Demonstratief ging hij op zijn motor zitten en zette hem aan. Dankzij de spullen van een vriend had hij zijn motor ongelofelijk stil kunnen krijgen. "Waar gaan we heen?"

Isaura toverde een onschuldig grijnsje op haar gezicht. Een lichte blos kwam op haar wangen. "Dat zul je helaas aan Taylor moeten vragen, hij regelt dat, ik mag mij er niet mee bezig houden." Zei ze onschuldig. Haar goudblauwe ogen keken hem aan. Ze verheugde zich er wel op. Eindelijk zou ze Siwon en de rest nog eens zien. Siwon was een van haar beste maatjes geworden. Met hem had ze veel zitten te trainen maar nog steeds was ze neit beter geworden. Een tevreden glimlach kwam op haar gezicht te staan en ze knikte. "Tuurlijk." Zei ze braafjes. Ze stond ook recht maar alleen iets voorzichtiger. Pfoe waar was ze toch aan begonnen? Zo'n baby was vermoeiender dan ze dacht. Isaura deed Marengo zijn hoofdstel terug aan en bergde het halster op. "Volg Marengo maar, dan kom je er wel." zei ze met een grijnsje. Een cap draagde ze niet, ze vond het echt ellendige dingen. Ze steigde op en spoorde de kleine warmbloed aan tot een snelle galop en kwam lichtjes uit het zadel. Ze spoorde hem verder aan tot een rengalop en een lach stond op haar gezicht. Ze hield er zo van om in volle rengalop over de gebieden te razen. Dat zou ze echt missen als de baby er zou zijn. Paardrijden zou ze nooit opgeven en niemand kon haar dat afnemen. Enkel als ze echt niet meer kon paardrijden door een ongeval ofzo zou ze het niet meer doen. Dan zou ze niet eens meer willen leven. Ze voelde het paard onder haar werken en hoorde de motor van Kangin dicht bij haar in de buurt. Ze liet Marengo kiezen waar ze heen gingen, al had ze wel zo'n idee waar het paard heen wou. Marengo was het liefste dicht bij de zee, waarom wist ze niet. Misschien verlangde hij ernaar terug te keren naar Italië waar hij was geboren.

Kangin volgde de bewegingen van Isaura. Fijn, hij zou aan Taylor moeten gaan vragen wanneer hij terug moest komen naar HH. Echt het gene wat hij ook wou doen. Zuchtend gaf hij zachtjes gas toen Isaura en Marengo in beweging kwamen. Dit ging veel te langzaam voor hem. Gelukkig ging Marengo al snel over in een rengalop waardoor Kangin sneller kon. Hier wachtte hij echter nog even mee zodat hij voor een moment vaart kon maken. Heuvelafwaarts gaf hij extra gas zodat hij nog sneller zou gaan. Tevreden keek hij naar de grond waar hij overheen raasde. Jammer genoeg kwam hij al snel weer in de buurt van Marengo waardoor hij weer vaart moest minderen. Rustig reed hij achter Marengo en Isaura aan. Waar hij heen zou gaan zou hij zelf wel merken. Als hij de weg terug maar zou kunnen vinden zodat hij op tijd zou kunnen zijn om zich nog om te kleden, te eten en nog te slapen. Morgen zou een lange dag voor hem gaan worden. Zo stil mogelijk het huis uit sluipen met Pruts aan zijn zijde. Naar het vliegveld om het vliegtuig te halen, daarna met de auto naar zijn ouders, daarna nog een keer het vliegtuig, veel te veel stress voor 1 dag. Toch zou hij het met alle plezier doen. Weg uit HH. Weer een nieuw begin waar hij zich zou kunnen gaan uitleven. Niet meer lastig gevallen worden door allerlei irritante mensen. En dan vooral niet met die stront irritante gevoelens die hem maar bleven achtervolgen.

Nog steeds stond er een lach op Isaura's gezicht gegraveerd. Haar goudblauwe ogen straalden en nog steeds wist ze niet waar Marengo hen heen bracht. Ze liet hem gewoon volle vaart gaan. De benen van het paard onder haar bewogen snel en ze hoorde hem hijgen. Zijn hals was helemaal besweet. Toch kostte het haar moeite om dit vol te houden. Marengo vertraagde toen ze dichter bij de duinen kwamen. Isaura ging terug in het zadel zitten en gaf hem lange teugel. Ze voelde hoe het paard trilde en zijn neusgaten wijd open stonden. Hij spande zich op en een hinnik verliet zijn keelgat. Isaura gaf hem een klopje op zijn hals. Marengo keek haar aan en duwde zijn snuit tegen haar been aan. Isaura stijgde af en keek naar de zee die langzaam op en neer ging. Ze kende hier de weg blindelings. Hier had ze elke vakantie doorgebracht met haar ouders en Tay. Toen zijn moeder was gestorven trok hij vaker met haar op. Ze had haar hele leven met hem doorgebracht. Toch mistte ze die rebelse jaren. Toen moest je helemaal niet verantwoordelijk zijn en kon je een lief hebben wanneer je maar wou. Toch was Isaura altijd een braaf meisje geweest. Tay wass the first one en daar was ze trots op.