Amoria verveelde zich wat. Ze besloot eens wat streken uit te halen. Ze had eens zin in avontuur. Maar dat moet gebeuren zonder dat het Kangin opmerkt. Ze moet het onverwacht doen. Ze werd al opgewonden bij die gedachte. Haar baasje was zo druk bezig met mensen dingen. Ze had geen zin meer om doelloos rond te dwalen in haar kaal gegeten wei. Ze zou wachten tot Kangin zijn bed in ging. Dan slaat ze toe. Ze wilt natuurlijk ook haar eten niet missen. Ze wachtte ongeduldig af. En keek op toen ie uiteindelijk verscheen en haar voerde. Zo snel ze kon schrokte ze alles naar binnen. Na enkele uren verdween Kangin zijn huis binnen. Ze knabbelde nog wat aan haar hooi. Uiteindelijk ging dat licht uit waar hij sliep. Haar blik was heel ondeugend. Ze keek even naar die oude ruin. Ze galoppeerde heen en weer en nam uiteindelijk de ultieme sprong. Ze vloog over de hek. Ze hoorde de hengst naar haar roepen. 'Wat ben jij van plan? Je komt zwaar in de problemen weet je dat!?' Maar daar trok Amoria zich niets van aan. "Dude, relaxt toch eens een beetje. Jij komt toch niet in de problemen. Dus wat is het probleem. Hou nu je mond of je verraad me nog!" Ze hief dominant haar staart op en keerde haar rug naar hem toe en galoppeerde het erf af. Eindelijk haar benen wat strekken. Haar hoeven denderde op de grond. Ze hoopte maar niet dat Kangin haar gehoord had. Ze verdween tussen de bomen. Uiteindelijk besloot ze zich goed aan te doen om wat bladeren op te peuzelen. Ze had wel niet door dat een poema haar in het oog hield. Het zat goed verstopt.
Paradigm Shift