My dad said I must come to you

Een jong grijs merrieveulentje draafde over de gebieden heen. Haar vader had haar hier heen gestuurd. Ze begreep er niets van. Ze had haar moeder voor het laatst zien vechten met een bende gigantische paarden. Angstig was ze naar haar vader gerend en had ze het hem gezegt. Daarna had ze haar moeder niet meer gezien. Haar vader had gezegt dat ze iets te doen had en dat ze lang zou weg blijven maar dat ze ze wel nog zou terug zien. Noita begreep er niet veel van. De bruine merrie die ze voor ogen had leek haar sterk te zijn maar vooral koppig. Haar vader was erg streng. Als hij boos werd was ze echt bang van hem. Toch hield ze zielsveel van hem. Stiekem eistte ze dat andere paarden respect voor haar hadden. Ze was teninste een alfa veulen. Haar vader vertelde dat ze naar HH moest gaan en nieuwe paarden vinden. Hij zou haar komen halen als ze weer terug kon komen. ze moest ervaring opdoen vond hij. Noita zuchtte eens. "Waarom moet ik nu al ervaring opdoen? Ik ben toch nog maar vijf maanden?" Mompelde ze in haar eigen. Ze had de wondes bij haar vader gezien maar dat was ze ondertussen al gewoon. Haar moeder had ze nooit zien vechten. Toch was ze erg gespierd. Noita zuchtte nog eens diep en draafde verder. Haar pluizige staartje zwierde heen en weer. Ze moest naar Urise zoeken. Die zou wel voor haar zorgen had haar vader gezegt. Deed hij dat niet dan zou ze snel terug bij haar vader zijn en het hem zeggen. Haar moeder had alles geregeld zij hij. Noita geloofde heel veel van wat haar ouders zeiden. Toch was ze niet zo laag om naar de hengst te gaan hinniken. Ze zou hem wel tegenkomen als het nodig was.

(En Urise)

Na wat hij had gezien bij de vallei wou hij er niet meer komen. Gewoon niet meer. Hoe kon Kharrea nou zeggen dat Renesmee niet haar veulen was. Zelfs hij ontkende niet dat hij een veulen had die bij de mensen was op dit moment. Een barbie paard met zijn bloed. Verschrikkelijk. Urise had de opdracht gekregen om ene Noita te zoeken. Wat voor paard het was moest hij nog maar zien. In elk geval was het een zij. Fijn nog een merrie. Als ze het karakter van haar moeder had zou het nog lastig gaan worden voor hem. Waarom was ze niet bij haar vader gebleven? Kharrea leek hem niet een paard die zomaar bij een hengst aanklopte voor een veulen. Nijdig stampte hij met zijn hoeven op de grond. Rot zomer, rot vliegen. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl hij een galopje inzette. Net toen hij de hoek omging kwam hij een veulen tegen. Zonder iets te zeggen ging hij over in stap. Hij liep de merrie voorbij terwijl hij haar in zich op nam. Veulens lopen niet zomaar in het wild. Vooral niet als ze nog zo jong zijn. In zichzelf deed hij een schietgebedje in de hoop dat het Noita niet was. Waarschijnlijk zouden schietgebedjes niet meer werken. Nieuwsgierig wierp hij een blik naar achteren waarna hij het veulen nog een keer goed bekeek. Misschien als je goed keek zag je wel iets van Kharrea in haar. "Waarom loop je alleen rond?" Angst om vragen te stellen had hij niet. Waarom zou je geen vragen stellen als je de kans had? Ondertussen was hij stil gaan staan en had hij zijn grote lichaam in de richting van de merrie gedraaid. Kon het nou nooit eens een hengst zijn? Altijd maar merrie's. Zijn blik stond behoorlijk verveeld. Straks zou hij met een veulen aan zijn zijde rondlopen, hoe moest hij dat nou toch weer gaan uitleggen aan Kiriya?

Noita draafde rustig door. Tuurlijk had ze iets van haar moeder maar ze was wel niet zo koppig. Ze bekeek de omgeving eens en ging over tot een stap. Ze hield niet echt van de zomer. Ze was tegen het einde van de winter geboren en die temperaturen was ze gewoon. Met haar korte staartje kon ze niet aan alle vliegen raken. Een grote hengst liep haar gewoon voorbij. Noita stopte en keek hem na. Ze wist niet eens hoe die ene Urise eruit zag en eigenlijk wou ze het niet eens weten. ze was veel liever bij haar vader gebleven maar die zou nog wel eens opdagen om te kijken hoe het met haar ging. Ze voelde wel zijn aanwezigheid. Een klein hinnikje ontsnapte uit haar keel en een grote barocke hengst stapte vanuit het struikgewas. Ondertussen was de bruine hengst naar haar toe gekomen en vroeg hij waarom ze alleen was. Noita bekeek hem even. "Ik moest van mijn vader ene Urise zoeken, Nou lekker. Ik ken dat beest niet eens en weet niet hoe hij eruit ziet dus hoe kan ik nou in hemelsnaam weten hoe hij eruit ziet. Ach ja, daar heb je mijn vader. Vraag het hem maar hoe het allemaal zit." Zei ze toen luchtig. Noita kon een duidelijke en eerlijke uitleg geven. Ze was gebouwd om groot te worden. Daar was ze ook trots op. De barocke, bonte, hengst liep op Urise af. Hij knikte even naar hem en wenkte hem toen om te volgen. Hij was een stuk groter dan Urise. Portofino begon pas met spreken toen ze ver genoeg uit noita's buurt waren. "Het spijt mij over Noita. Het was Kharrea haar wens om Noita hier op te laten groeien. Ik kon het haar niet wijgeren. Ik weet hoe belangrijk noita voor haar was. Ze zag haar en mij als een volledig nieuwe start. Ze weet hoe druk ik het heb met de kudde en ze daarom noita hier wou laten opgroeien omdat ze het hier gewoon veiliger was. Ik kan haar wens toch niet verbreken en noita zelf opvoeden als ze dat niet wilt? Je bent een van haar beste vrienden ook nog na die ruzie. Ze wilt dat ik niet hetzelfde mee maak als haar." Sprak hij zacht. Het deed hem pijn om zijn dochter achter te laten maar hij wou dat Kharrea gelukkig was. "Waar is ze nu? Nou, ja, Haar lichaam. Ze kan het niet overleefd hebben. Als het kan zou ik ook graag Renesemée ontmoeten. Ik wil haar een plek als alfa veulen gunnen. Als kharrea nog had geleefd had ze net hetzelfde gewild. Ik weet dat ze haar niet aanziet als een echte dochter maar diep vanbinnen was ze dolgelukkig toen ze wist dat ze nog leefde." Zei hij zachtjes. Hij schonk noita een blik en stpate naar haar toe. Ze gaf haar een likje en deed zijn hals over de hare. Hij wreef met zijn neus langs haar wang op. "Braaf zijn meis, Ik zal er altijd voor je zijn. Een hinnikje en ik ben bij je. Net als mama." Zei Porofino zachtjes. Als paarden konden huilen stroomden de tranen nu over zijn wangen. De pijn was in zijn stem te horen en het was duidelijk dat noita het helemaal niet begreep. Ze was helemaal in de war. Vragend keek ze nar de bruine hengst voor haar. "Waarom moest ik jou eigenlijk vinden?" Vroeg ze verward. Ze hoopte dat de bruine hengst antwoord kon geven op haar vragen.

Het veulen ding begon tegen hem te praten, maar voor hij het wist kwam er een grote hengst tevoorschijn gestapt. Fijn, nog iemand die hem lastig kwam vallen. Straks had hij nog meer aanhang dan alleen een veulen. Omdat hij het KHarrea had beloofd kon hij niet doen alsof hij een andere hengst was. Jammer genoeg voor hem kende de hengst hem ook. Met tegenzin slofte hij achter de grote hengst aan. Moest hij onder de indruk zijn van zijn grootte of juist het tegenovergestelde? In elk geval was Urise niet bang. Verveeld staarde hij in het niets. De meeste woorden van de hengst gingen aan hem voorbij. Blijkbaar was het de nieuwe partner van Kharrea. Pas toen hem iets gevraagd werd gaf opende hij zijn mond. "In de vallei voorbij de warmwaterbronnen. Volg je neus en je vind haar vanzelf." antwoordde hij redelijk kortaf. Hoe het voor de hengst moest voelen om zijn partner te verliezen snapte hij. Het deed pijn, vrat je op vanbinnen, en het liet je nooit meer alleen. Niet begrijpend keek hij naar Noita en de hengst. Hoe kon hij haar beloven dat wanneer ze zou hinniken haar moeder zou komen. Zoiets was gewoon onmogelijk. Met tegenzin liep hij naar de hengst toe. "Ik kom je wel een keer opzoeken, of zo. Met Renesmee als ik haar nog kan vinden." mompelde hij in zijn richting waarna hij Noita een duwtje tegen haar hals gaf zodat ze mee zou lopen. "Ik leg het onderweg wel uit." zei hij zachtjes in haar richting. Veulens kon je alles wijsmaken, al betwijfelde hij dit bij Noita. Ze was erg pienter, of ze dit van Kha had of van haar vader kon hij niet goed bepalen. In elk geval mocht hij haar vader wel een beetje. Behalve zijn woorden, daar gingen zijn haren van recht overeind staan. Sloffend stapte hij over het pad die hem naar de kudde zou brengen. Het liefst had hij niemand om zich heen, jammer genoeg liep er een veulen achter zijn kont aan. Urise haalde diep adem zodat hij de woorden die hij moest zeggen er makkelijk uit kon laten rollen. "Je vader en moeder hebben je naar mij gebracht zodat je later net zo sterk word als je vader en je moeder. Hou het maar op een soort speciale behandeling omdat jij speciaal bent." Hoe moest hij het anders zeggen? Je moeder is dood, je vader heeft het de druk met de kudde dus je word bij mij gedumpt. Alsof hij het niet druk had met die verdomde kudde. Alleen was hij zelfs nog beter af dan bij die kudde. Waarom hij dat geval ooit had opgericht snapte hij niet meer. Voor Noita zou het goed zijn om in een kudde op te groeien. Dat was dan ook de enige reden dat hij de kudde nog voor een tijdje zou houden. Met redelijk verdrietige ogen keek hij even achterom om te kijken of de hengst er nog was. Zachtjes hinnikte hij naar hem. Kharrea bleef in iedereen voort leven.

Noita kreeg een duw en een beetje geïriteerd keek ze de hengst aan. Ze was wel slim genoeg om zo te volgen maar toch zij ze er maar niets van. Ze wou geen problemen krijgen met ee ouder paard. De woorden van haar vader bleven in haar hoofd weergalmen. "Waar is mama dan eigenlijk? Papa zegt dat ze erg ver weg is om iets te regelen. Weet jij wat ze moet regelen? Papa zei ook iets over een tom. Ik begrijp er echt geen snars van." Zei ze diep in gedachten verzonken. Toen Urise zei dat ze speciaal was hield ze halt. Nu begreep ze er al helemaal niets meer van. "Waarom ben ik speciaal? Ik ben toch zoals alle andere veulens? Ik wil niet speciaal zijn. Ik wil gewoon mijn mama." Zei ze boos. Ze zette een paar stapjes achteruit. Ze zag de droevige blik van de hengst en hoorde een antwoord van haar vader. Ze keek met een schuin hoofd naar de hengst en draafde naar Urise. Ze duwde haar snuitje tegen zijn schouder aan. "Waarom ben je droevig? En waarom is papa droevig? Is er iets met mama?" Vroeg ze toen een beetje onzeker. Alles begon een beetje in dat kleine hoofd van haar op zijn plaats te vallen. Haar mama had het wel eens over HH gehad en over ene Urise. Toch begreep ze er totaal niets van. Ach, het zou wel aan haar liggen warschijnlijk.

Urise stapte zonder door zonder nog iets te zeggen. Waarom moesten veulens altijd zoveel vragen? Op de eerste paar vragen gaf hij geen antwoord. Daar wist hij niets op te antwoorden. "Voor je ouders ben je speciaal. Dat is elk veulen voor voor zijn of haar ouders. Tuurlijk ben je zoals alle veulens, eentje met vier benen waar je heel je leven op moet staan." zei hij op een redelijk neutrale toon. Tegen een veulen kon je toch niet chagrijnig gaan doen? Weer kwamen er allerlei vragen op hem afgevuurd. Kon ze niet voor een paar tellen haar mond houden? In dit tempo zouden ze misschien vanavond bij de kudde zijn. Als het al niet morgen ochtend was. Ondanks alle irritaties wist hij zichzelf redelijk onder controle te houden. Af en toe zwiepte hij zijn staart extra hard heen en weer om een beetje rustiger te worden. "Noita, je moet minder vragen stellen. Als je ouders wordt ga je het wel snappen." mompelde hij in haar richting. Zou ze weten dat ze nu voor een hele lange tijd met hem opgescheept zat? Natuurlijk zou ze opgevangen worden door de leden van de kudde, maar de meeste tijd moest ze met hem mee. HH was groot dus ze moest snel zijn wou hij niet opgehouden worden. Uitdagend keek hij naar het veulen. "Hoe snel ben jij? Wedstrijdje?" Hij toverde een glimlach op zijn gezicht zodat Noita zich misschien wat gemakkelijk zou gaan voelen bij hem. Escada mocht hij dan niet opgevoed hebben, hij kon het wel proberen om Noita op te voeden. Hoe hij haar moest gaan vertellen dat Kharrea er niet meer was wist hij niet. Haar vader mocht dat mooi doen. Als babysitter had hij het druk genoeg.

[Uhm ik zet het even hier neer anders vergeet ik het [aa]
eng. maken 21 22 24 25 26 27 ned. sollicitatiebrief moet donderdag ingeleverd ]

Noita trippelde wat achter de bruine hengst aan. Een echt antwoord kreeg ze niet op haar vragen. wel een melding dat ze minder vragen moest stellen. Ze briestte eens en wandelde langs hem op. Haar hoofdje strak trots in de lucht en haar ogen sloot ze afentoe. Ze rook vreemde dieren maar gunde het geen aandacht. Als ze haar iets wouden doen moesten ze eerst voorbij haar vader gaan. Veel begreep ze er niet van wat logisch was als je nog maar jong was. Toen Urise vroeg hoe snel ze was grijnsde ze eens. "Sneller als jou." Zei ze toen met een lachje. Een speelse vurige blik was in haar ogen te zien. Haar oortjes vlogen naar voren. "3,2,1... Start!" Zei ze vrolijk en ze beogn te galopperen. Haar pluizige ding, wat haar staart moest voorstellen, Wapperde achter haar aan. Haar oortjes stonden naar voren en ze was er 100 percent zeker van dat ze sneller was ald de bruine hengst. Ze was altijd positief ingesteld. Al spelend had ze een rang gekregen onder de veulens. Als ze zei terugkeren zou ze weer het laagste in rang zijn. Daarom wou ze eigenlijk niet terug naar haar kudde. Aan de rand van het open veld ging ze over in een drafje. "Ik win." Zei ze trots. Triomfantelijk draafde ze een rondje maar daarna bleef ze weer staan. Haar vurige blik was er nog steeds. "Zijn hier nog meer veulens? Oeps... Weer een vraag." zei ze toen onschuldig.

Scheef keek hij naar Noita. De houding had ze tenminste van Kharrea. Over haar vader kon hij moeilijk wat zeggen, hij kende hem bijna niet. Daarnet een keertje gezien, verder niet. Hoe Noita met haar hoofd in de lucht liep liet hem denken aan Kharrea. Nu nog de oren in haar nek en dan zou het kloppen. Een soort van. Iets te laat kreeg hij in de gaten dat Noita wel zin had in een wedstrijdje. Vlug zette hij zijn hoeven goed onder zijn lichaam zodat hij in een keer aan kon springen in een ruime galop. Ergens wou hij gewoon voluit gaan zodat hij sneller bij de kudde was. Maar hij wou Noita ook wat plezier gunnen dus hield hij het maar op een rustige galop. Tevreden gooide hij zijn hoofd in de lucht terwijl het rennen. De wind die door zijn manen raasde was heerlijk. Frisse lucht verruilde zich met de benauwde lucht die al tijden in HH hing door de zomer. Urise kon het niet laten om aan te komen galopperen met een lach op zijn gezicht. "Je bent inderdaad snel." complimenteerde hij haar half. Omdat Noita stil bleef staan hield hij ook maar halt. De vraag of er nog meer veulens waren moest hij jammer genoeg met een redelijk rot antwoord beantwoorden. "Je bent de enige. Laten we een deal sluiten, je mag vragen stellen maar dan moet je wachten tot ik een antwoord heb gegeven tot je de volgende vraag stelt." Hij liet zijn hoofd naar beneden zakken zodat hij niet heel de tijd op Noita neer hoefde te kijken. Al met al was ze het veulen van Kharrea waar hij toch wel een beetje respect voor had. Verveeld hapte hij richting zijn borst waar heel de tijd vliegen op zaten. De meeste vliegen zaten op zijn benen, maar daar kon hij niet veel aan doen. Heel de tijd in het water liggen was ook niet alles. Toch was het wel een lekkere verkoeling. "Kom, we gaan zwemmen. Ondertussen kan jij wat vertellen over jezelf." In een rustige draf ging hij richting het bos. Daar was een groot ven waar je ongestoord kon gaan zwemmen.

Noita besnuffelde het gras een beetje en zette er haar tanden in. Met een vies gezicht knabbelde ze het op. Het liefste van alles zou ze soms nog eens bij haar moeder willen drinken omdat ze gras gewoon niet zo lekker vond. Urise leek er geen probleem mee te hebben. Trots heisde ze haar halsje nog een beetje naar boven toen Urise haar complimenteerde dat ze snel was. "Dankje. Heb ik van mama, papa zegt dat ze heethoofd bloed ofzoiets heeft. Wat bedoeld hij daar mee?" Zei ze toen trots maar toch weeral met een vraag. Noita kon het niet laten vragen te stellen. Ze was erg nieuwschierig en ze leerde graag. Het leven was voor haar als een groot spel. Urise moest haar jammergenoeg teleurstellen door te zeggen dat er geen andere veulens waren in HH. Ach, dan zocht ze wel grotere paarden die haar bezig konden houden. "Ohh, jammer. Oké een vraag tegelijk." Zei ze rustig. Ze volgde Urise door het bos. Ze liep op een afstandje achter hem. Ze bleef dicht bij hem maar ook niet te dicht. Ze wist wel hoe vervelend het kon zijn als er iemand de hele tijd achter je kont aan zat te lopen. "Is zwemmen moeilijk?" Vroeg ze na een lange stilte. Ze had het eigenlijk nog nooit gedaan. "Het is namelijk de eerste keer dat ik zwem." Legde ze haar vraag een beetje uit. Ze wou niet dat de hengst haar raar ging bekijken om een domme vraag.

Urise keek nogal onbegrijpend naar Noita. Heethoofd bloed? Zoiets had hij werkelijk nog nooit gehoord. "Ik zou niet weten wat hij daar mee bedoeld. In elk geval had jou moeder Arabieren bloed in zich. Arabieren kunnen heel hard rennen." In een rustig tempo draafde hij naar het ven waar hij zich in liet zakken. Het water leek hem wel te omarmen. Heel zijn lichaam leek voor even overgeleverd te zijn aan het water. Verbaasd keek hij naar Noita. Nog nooit gezwommen? Zelf lag hij na een paar dagen al in het water. Kon ook komen omdat hij zo lomp was om er in te vallen. Lenig klom hij in het water waarna hij naar de andere kant van het ven liep. Noita zou vast wel volgen. "Hier is het ondiep, je kan er gewoon staan." Om het te showen stapte hij in het water. Bij hem kwam het niet verder dan zijn knieën. Voor Noita zou het wat hoger komen, maar zeker niet boven haar rug uit. "Zwemmen is niet moeilijk, ook niet eng. We gaan het samen doen." Hopelijk zou ze het water in komen. In zijn eentje in het water liggen vond hij niet leuk. Bemoedigend draaide hij zijn lichaam naar haar toe en brieste hij zachtjes. Zelfs met alleen zijn benen in het water leek hij af te koelen. Afwachtend keek hij naar Noita. De eerste keer was het eng. Echter wanneer je je over je angsten heen had gezet was het leuk om te zwemmen.