Het was een teleurstelling toen hij door de stalhulp terug werd gebracht naar de stal. Ze had al dagenlang niet gereden omdat zijn eigenaar een mislukkeling in hem zag. Waarom? Hij was aardig druk, een bonk energie. Zijn eigenaar dacht dat hij hem niet kon houden. Wel een beetje jammer aangezien het best wel een aardige vent was, goed kon rijden en goed voor hem zorgde. Maar waarom hij Hopscotch niet kon houden? Dat wist hij zelf ook niet. Maar hij was gewoon snel, dat zat gewoon in zijn karakter, en daar kon hij zelf ook niks aan doen. Maar als je hem in bedwang kon houden was het een hele fijne springer. Omdat hij zo snel en wendbaar was kwam je meestal wel goed uit op een parcours. Hij had nog niet zo vaak wedstrijd gereden, maar hij vond het altijd wel leuk om te doen. De drukte die om het hele gebeuren hing was gewoon leuk, en vooral de aandacht. Hij hield van aandacht. Hij snoof en boog zijn hals net naar beneden om wat eetbaars te vinden in zijn hooi toen hij de voetstappen hoorde die hij ook net weg hoorde lopen. Hij staakte zijn poging om eten te zoeken en keek nieuwsgierig naar het meneertje dat binnenkwam en hem meenam. Hij deed nog al ruw met hem. Hij trok aan het halstertouw om hem mee de stal uit te nemen, maar dat pikte hij niet. Hij liep juist achteruit en kwam in protest tegen de ruwe hand. Hij bleef volhouden tot de stalhulp wat zachter en rustiger deed en toen pas liep hij mee. Tot zijn grote verbazing zag hij dezelfde man stond er die hij eerder had gezien. Hij keek vrolijk naar hem. Hij dribbelde alleen wat heen en weer en zijn hoofd schoot omhoog toen de stalhulp hem aan zijn halster vastpakte en zijn hoofd naar beneden probeerde te trekken. Hij snoof en hoorde de stalhulp en het mensje tegen elkaar praten. Kort daarna werd hij opgezadeld. Het ging in ieder geval veel rustiger dan net. Daar was hij wel blij om. Hij hoopte dat hij de stalhulp had bijgebracht dat ruw werk bij een paard niet kon en niet werkte. Hij werd mee terug gebracht naar de plek voor zijn stal en werd overgeleverd aan Leroy. Hij werd meegenomen naar de rijbaan waar de springbalken aan de zijkant achter het schot in houders stonden. Het verbaasde hem dat er geen sprongen klaarstonden. Hij was gewoon gewend dat elke keer dat hij bereden werd er al van te voren een parcoursje klaar gezet was. Maar hij wist dat hij niet mocht klagen. Hij werd tenminste weer een keer bereden in zo’n lange tijd. Hij werd eerst aangesingeld en hij merkte dat Leroy al een stuk zachtere handen had dan de stalhulp. Hij deed zijn best om te blijven staan, en dat lukte ook aardig, alleen begon hij al met lopen toen Leroy zijn been nog over hem heen moest slaan. Hij stapte vlot door met stevige passen. Ondertussen keek hij om zich heen. Er stond verder niemand te kijken, maar dat zou niet lang meer duren want zijn eigenaar kwam aanlopen. Hij voelde dat hij heel erg zijn best moest doen, en goed moest luisteren naar wat er van hem gevraagd werd. Meestal deed hij dat ook wel maar het was wel een pittig paardje met snelheid, en hij kon niet even zomaar het knopje ‘snelheid’ uitzetten. Dat ging gewoon niet. Hij strekte zij hals goed door. Hij had gelukkig zijn vertrouwde tuig om. Hij hoopte, dat als hij inderdaad verkocht werd aan Leroy, dit tuig mee verkocht werd. Het zat gewoon lekker, en al op zijn maat. Het borststuk zat ook al op zijn maak. Alles wat je nieuw kocht moest nog ingereden worden. Het hoofdstel was dan nog hartstikke stram. Bij het zadel had je altijd de kans dat hij te groot of te klein was en dat kon drukplekken veroorzaken en het borststuk, tsja… Het borststuk was misschien nog wel het minste probleem, maar ook dat was op het begin nog inflexibel. Kortom: Al het tuig dat je nieuw kocht zat gewoon op het begin onwennig en minder lekker dan je oude tuig. Tegen de tijd dat hij lekker ingestapt was nam zijn ruiter de teugels aan en werd hij in draf gezet. Hij boog zijn hals licht en knabbelde op het bit. Zijn passen waren vloeiend en krachtig en hij moest moeite doen om zich tegen de wil van Leroy te verzetten. Maar het lukte uiteindelijk wel. Hij verzamelde wat meer door en daardoor ging hij ook wat minder snel. Maar dat maakte wel dat zijn passen korter werden en hij wat meer hobbelde. Hij hoopte dat dit geen afknapper was. Ze reden wat figuren, zoals voltes, slangenvoltes, gebroken lijnen en van hand veranderen. Hij probeerde wel af en toe te versnellen maar Leroy had hem goed in de hand. Hij voelde eigenlijk al vanaf het moment dat hij aandraafde dat er een klik was tussen Leroy en hem. Leroy reed fijn op hem. Hij had een lichte hand, duidelijke hulpen, en deed aardig tegen hem. Behalve het aardige gedeelte had zijn vorige eigenaar van al dit alles helemaal niets. Hij werd in stap gezet en vrijwel meteen daarna werd hij stil gezet. Hij bleef dit keer netjes staan terwijl Leroy met de beugels bezig was. Hij keek naar alle bedrijvigheid dat er opeens in de bak heerste. Er werden drie balkjes op rij in het midden gelegd waarna de twee stalhulpen weer verdwenen en Leroy blijkbaar al klaar was want hij voelde zijn kuiten aanspannen en meteen stapte hij weg. Zij passen waren weer vloeiend en snel maar dit keer meer ontspannen. Omdat hij al warm was werd hij aangespoord tot draf. Hij werd op de balkjes afgestuurd. Hij had dit al zo vaak gedaan dat het redelijk saai werd. Maar hij deed het wel. Hij tilde zijn voetjes hoog op, maar dat kwam misschien ook omdat deze balken knalgroen waren en ze die kleur meestal niet gebruikten bij hindernissen, ook niet op wedstrijd. Het was dus gewoon vreemd. De tweede keer ging het al beter en de derde keer ging het gewoon goed. Daarna werden we op galop afstand gelegd terwijl hij doordraafde. Met een kuitspanning zat hij al in galop. Zij hals was nog steeds licht gebogen. Hij werd op de balkjes aangereden en hij galoppeerde er met gemak overheen. Eigenlijk hoefde hij er geen eens meer over na te denken waar hij zijn voeten neer moest zetten. Hij had er dan ook heel lang mee kunnen oefenen aangezien hij dit heel vaak moest doen toen hij ingereden werd. Dat was voor het evenwicht ofzo. En hij had een goed evenwicht. Of het inderdaad kwam door de balkjes of dat het gewoon in hem zat, dat wist hij niet. Maar in ieder geval hadden de gene die op hem reden nooit het idee dat het zadel er vanaf zou glijden of dat hij om zou vallen. Tenminste, dat dacht hij. Hij werd er nog een aantal keren overheen gereden waarna hij even met de losse teugel mocht stappen. Er werden twee staanders naar binnen gedragen waar een lage stijlsprong met rode balken van gemaakt werd. Hij was hooguit 60 cm, niet erg hoog dus. 1.45 was het hoogste wat hij ooit gesprongen had, en zelfs dat vond hij makkelijk en deed hij ook met gemak. Ja, behalve als hij verkeerd werd aangereden. Een beetje hulp van zijn ruiter mocht hij wel verwachten. Leroy liet hem eerst even aan de sprong snuffelen voor hij in draf werd gezet. Hij werd op de hindernis afgereden, gewoon in draf. In galop had ook geen zin. Voor zo’n hoogte had je met de snelheid in draf al genoeg vaart om er feilloos overheen te komen, en dat gebeurde ook. Hij sprong er wat hoger dan gemoeten overheen en hij vouwde zijn voorbenen netjes onder zich. Hij zat automatisch in galop en hij galoppeerde dus door, maar jammer genoeg werd hij ingehouden en weer terug naar draf gereden. Nog een keer deze hoogte gesprongen te hebben werd hij hoger gemaakt, naar ongeveer 80 cm. Ook deze hoogte legde hij met gemak af. Zijn oortjes stonden verdeelt naar voren en naar Leroy toe. Hij vond het gewoon leuk en fijn om voor iemand te werken die hem zo behandelde. Daarna werd de sprong weer verhoogd naar 90 cm. Ze vlogen er weer overheen alsof ze het al heel vaak samen hadden gedaan. Hij snoof tevreden toen hij een aantal rondjes mocht stappen, maar niet vel. Hij werd namelijk verlost van het tuig. Hij vond het wel wat vreemd want normaal gebeurde dit meestal op de poetsplaats of gewoon voor zijn stal, maar nog nooit in de bak zelf. Zelfs zijn hoofdstel werd afgedaan. Hij keek wat verbaasd om zich heen. Hij zag dat de hindernis verplaatst werd naar het schot, waar hij weer wat hoger werd gemaakt. Doordat hij niet echt op Leroy lette en hij met een halstertouw naar zijn achterhand zwiepte schrok hij en sprong hij weg van hem, maar hij corrigeerde zich en begreep de hint. Hij moest weg. Hij draafde weg met zijn neusje laag bij de grond. Toen de stalhulpen weg waren kwam Leroy wat meer naar het midden en draaide mee met de bewegingen van hopscotch. Daardoor kreeg hij het gevoel dat hij in een cirkel om hem heen moest lopen, en dat deed hij dan ook. Hij werd aangespoord tot galop en weer met een halstertouw naar de sprong gestuurd. Hij wist wat de bedoeling was aangezien hij op een open dag van de manege ook wel eens had moeten vrij springen. Hij was toen ingevlochten en helemaal gepoetst tot hij glom. Dat laatste was niet echt moeilijk geweest aangezien hij van zichzelf ook al aardig glom. De sprongen hadden toen best hoog gestaan, en hij had na afloop veel aandacht gekregen van de toeschouwers. Heerlijk was dat. Hij naderde de sprong en minderde wat vaart anders kwam hij niet goed uit. Hij zette goed af, vouwde zijn benen weer netjes onder zich en kwam goed neer. Hij vond vrij springen altijd wat moeilijker dan springen met ruiter. Zonder kreeg je geen hulpen en moest je alles zelf doen. Zelf kijken wanneer je het beste kon afzetten. Dat vond hij nog wel eens moeilijk en er kon dan ook nog wel eens wat fout gaan. Weigeren bijvoorbeeld of dat als er een soort gang daar de sprong was gemaakt er dwars doorheen rennen. of er ging een balkje af, dat kon ook. Het tweede gebeurde eigenlijk nauwelijks. Dat vond hij wel fijn aangezien het niet zo’n prettig gevoel was als de balken er niet zo makkelijk af gingen. Hij ging er nog twee keer overheen toen Leroy zijn naam riep. Hij spitste zijn oortjes, en bleef stil staan. Hij had moeten werken, dus hij vond dat Leroy ook moest werken om hem weer terug te krijgen. Het enige wat hij deed was stilstaan en wachten tot Leroy bij hem was en het halstertouw aan zijn halster vast gemaakt had. Daarna liep hij opgewekt mee. Jammer genoeg werd hij meegenomen door de stalhulp. Hij keek Leroy na die verdween met zijn eigenaar. Tot zijn opluchting werd hij niet naar zijn stal gebracht, maar naar de poetsplaats waar hij even moest wachten waarna de stalhulp terug kwam met transportbeschermers die hij om kreeg. Hij was niet echt kapot van die dingen aangezien ze gewoon te warm waren en niet bepaald lekker zaten. Gelukkig kwam algauw Leroy terug die hem meenam. Hij liep een beetje ongemakkelijk door de beschermers, maar hij had het er graag voor over. Hij zag dat de eigenaar zijn tuig in de trailer hing. Daar was hij wel blij over. Dan wist hij tenminste zeker dat hij zijn eigen tuig zou behouden. Hij werd de trailer in geleid waar hij moeiteloos in liep. Hij had nooit echt moeite gehad met trailers. Hij had wel eens in de wei gestaan toen er ook een paard werd ingeladen. Het een jong paard. Ze hadden toen een longeerlijn aan de trailer vastgemaakt en die tegen het achterwerk van het paard aangehouden. Natuurlijk had dat paard het niet fijn gevonden, het was gewoon zielig om te zien. Hoewel de rit in de trailer niet echt fijn was verheugde hij zich op zijn nieuwe thuis. Hij hoopte dat het er een beetje leuk uitzag. Hij schommelde steeds wat heen en weer en moest houvast vinden bij het halstertouw waar hij aan vast zat. Dat vond hij wel eens onhandig aan het ontbreken van handen en het hebben van hoeven. Met hoeven kon je je nergens aan vasthouden. Na klein poosje hield de trailer halt voor en langere tijd. Hij had het vermoeden dat ze er waren. Hij deed nieuwsgierig een poging om door het kleine raampje naar buiten te kijken., wat niet bepaald lukte. Maar zijn vermoedens werden bevestigd toen de laadklep open werd gemaakt en Leroy even later door het zijdeurtje naar binnen kwam. Hij snuffelde aan zijn haar terwijl hij hem losmaakte en hem naar buiten leidde. Er stond dit keer niemand klaar om hem tegen te houden als hij van de laadklep af dreigde te stappen, maar dat was niet echt een probleem. Niet veel later stond hij veilig en wel op de vaste grond. Hij keek nieuwsgierig met zijn oortjes naar voren naar zijn nieuwe thuis. Het was veel kleiner dan op de manege maar kleiner vond hij juist fijner. Het huis dat er naast stond was ook niet zo groot maar het zag er verder wel gezellig uit. De stallen waren vanaf deze plek te zien, alleen een bak ontbrak, maar hij moest gewoon even afwachten hoe Leroy dat ging doen,. Voor hetzelfde geld zouden ze als ze gingen rijden ergens anders heen gaan. Hij liep met hem mee naar de weide waar een pony in liep. Hij kende het ras niet, maar dat maakte voor hem geen probleem. Hij werd vrijgelaten in de we en hij merkte dat Leroy voor het hek met het halster nog in zijn hand stond toe te kijken. Hij besloot om eerst maar eens kennis te gaan maken met de pony voordat hij zich op het gras zou storten. Hij besloot om op het begin niet al te dichtbij te komen. Hij wist dat hij waarschijnlijk wel sneller was met zijn sterke langere benen en hij wat langzamer met zijn korte beentjes, maar hij was toch altijd voorzichtig als het om nieuwe onbekende paarden ging. Maar hij dacht op het begin altijd wel positief over ze. Hij was er achter gekomen dat dat soms kon helpen. Als je vanaf het begin af aan negatief over een ander paard denkt dan is de kans groot dat je daarna alles wat dat paard doet en zegt ook negatief opvat. En hij had zo het idee dat hij en de pony nog wel vaker samen in de wei zouden staan, dus hij wilde wel zijn best doen om hem aardig te vinden. En ja, daarvoor moest je eerst met elkaar kennis maken. Hij bleef twee meter bij hem vandaan staan. “Een hele goede middag.” Zei hij licht sarcastisch waarna hij verder ging. “Ik ben Hopscotch.” Hij kreeg een begroeting terug en zijn naam was Prince. Ze praatten nog wat door over van alles en nog wat. Zo kwam hij er bijvoorbeeld achter dat hij van de buren was waar ze wel een rijbaan hadden maar geen stallen en weide. Hij trok dus eigenlijk vrijwel meteen de conclusie dat Leroy en hij misschien wel in die bak zouden gaan rijden. Het klonk in ieder geval heel logisch. Ondertussen was hij Leroy alweer helemaal vergeten die nog steeds stond te wachten bij de rand van de weide. Hij boog zijn hoofd en maakte van het gras soldaat terwijl blij was met zijn nieuwe maatje en genoot van de zon.
[Veel plezier met deze post van 2655 woorden [aa] ]
