Escape to a better life

Armani stond in de paddock wat te doezelen in het nog wat aarzelende zonnetje. Ze merkte al wel dat het lente was, aan de vogels, het verbeterende weer, en aan haar vacht. Natuurlijk was de laatste niet heel duidelijk, maar haar vacht werd steeds minder dik en kreeg een mooier glanzende kleur. Ze heeft de hele winter nauwelijks een deken opgehad dus vandaar dat ze die stomme wintervacht had. Ze hield daar nooit zo van. Ze kreeg dan altijd het idee dat ze lelijk was. Ze was voor een dag als vandaag, niet te warm-niet te koud-aarzelend zonnetje, redelijk rustig. Normaal rende en draafde ze door de paddock. Even je energie kwijt raken voor ze weer aan het werk ging. Maar vandaag niet. Ze had wel zo'n vaag vermoeden over hoe dat kwam. Ze stond hier maar te staan, ze had de renbaan al in geen maanden meer gezien. Ze miste het rennen tegen andere paarden. Ze zuchtte en bedacht zich iets. Wilde ze dit wel? Hier constant staan met maar 1 pony als gezelschap en geen renbaan? Ze had trouwens wel een goed lief mens, ze kreeg goed te eten, kortom: Ze werd wel goed verzorgd. Maar ze miste het rennen echt. Daar hoorde ze thuis. En hier had Lena geen renbaan. Ze had een springpiste, dressuurbak, weide, paddocks, stallen en een voederschuur, maar geen renbaan. Ze had het idee om over het hen te springen en er vandoor te gaan. Weg van deze stallen, opzoek naar de renbaan waarvan ze de bel altijd vaag gehoord had. Als ze daar heen kon zou het fantastisch zijn. Opeens schoot haar hoofd omhoog. Ze gi8ng het nu doen. Nu ontsnappen voor ze het niet meer wilde of niet meer durfde. Op een ander idee kwam. Ze stond in een vrij ruime paddock dus ze had genoeg aanloop ruimte en de hekken eromheen waren niet al te hoog. Ze hoopte dat het lukte. Ze had nog niet zo vaak gesprongen, hooguit een enkele keer over het hek dat tussen de twee weilanden doorliep als ze behoefte had aan gezelschap, maar dat hek was wel een stukje lager. Maar ze wilde de gok toch nemen. Ze had een sterke achterhand door het vanuit halt in rengalop aanspringen dus ze kon in ieder geval haar kracht gebruiken om er hoog overheen te komen. Ze keek nog even om zich heen. Ze zag een roodharig meisje net de hoek omgaan. Ja, haar zou ze gaan missen. Maar de drang om weer op de renbaan te staan was te groot. Ze liep naar het uiteinde van het hek en rende op het andere eind af. Ze zette af en kwam er net aan foutloos overheen. Ze galoppeerde gelijk door zonder nog een keer om te kijken. Want ze kende zichzelf. Als ze om zou kijken zou ze toch weer terug willen, en dat was niet de bedoeling. Ze galoppeerde door tot ze de stallen echt achter zich had gelaten. Tot hij niet meer te zien was en tot ze de rad van het bos naderde. Hier voelde ze zich wel veilig. De bomen lekker dicht tegen je aan, veilig tegen andere paarden. Ze vond andere paarden wel leuk ofzo hoor. Mensenpaarden. Van wilde paarden moest ze niks hebben. Wat nou als je ze tegen kwam en ze waren slecht? Ze vielen je aan? Zij konden beter vechten dan elk mensenpaard. Zij hadden dat geleerd. Ze zuchtte en toen ze op een wat opener terrein was zette ze de draf in. Ze hoorde de bel van de renbaan dat de start betekende van een cours. Het kwam van rechts en was nog redelijk verweg, maar dichtbij genoeg om erheen te galopperen. Ze kwam een soort zandpad tegen. Een ruiterpad. Hier had ze heel vaak op gereden en ze wist dat hier eigenlijk alleen mensenpaarden kwamen, dus zette ze de galop in. Ze begon al gelijk op volle snelheid. Ze wilde zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn. Hoe dichter ze bij de renbaan kwam hoe duidelijker de hoeven werden die over het zand renden. En hoe dichter ze bij de renbaan was hoe liever ze erheen wilde. Toen ze er eindelijk was wachtte ze even achter de bosjes en keek alleen maar toe. Ze wilde dolgraag meedoen maar ze wist ook dat dat niet kon. Het zou een beetje raar zijn as je opeens over het hek sprong en meedeed. Ze bekeek het terrein eens grondig. Ze merkte dat het er heel druk was. Trailers en paardenwagens reden af en aan.. Het leek er niet bepaald op alsof het een stoeterij was. Ze zuchtte en liep langs de renbaan. en liep steeds verder weg tot zelfs de bel niet meer te horen was. Ze kende deze dagen nog el. Een hele reeks van verschillende koersen, een en al gezelligheid en spanning.Ze kwam af en toe eens een boerderij tegen ofzo, maar allemaal zonder renbaan. Toen het al begon te schemeren zag ze in de verte een stoeterij liggen. Ze was nieuwsgierig dus zette ze de draf in. Hoe dichterbij ze kwam hoe groter het beeld werd dat ze van de stoeterij kreeg. Er was in ieder geval een renbaan. Het zag er netjes en groot uit, er liepen paarden door de wei. De renbaan was alleen wel verlaten. Deden ze het hier ook, dat er alleen 's ochtends getraind werd omdat het 's middags te warm was? Ze hoopte van wel, want dat was ze nou eenmaal gewend. Dit keer aarzelde ze niet om naar beneden te gaan. Er liepen hier alleen maar een paar stalhulpen en jockeys en een meisje, maar verder niemand. Op de renbaan van daarnet had het zwart gezien van de mensen. Je kon er niet eens fatsoenlijk tussendoor lopen z druk was het. Daar had ze ook niet zoveel zin in gehad. De drukte en de sfeer was er daar misschien wel leuk, maar niet voor altijd. Zo leuk was het nou ook weer niet. De stoeterij lag tussen de heuvels in dus ze moest een heuvel af voor ze bij de stallen was. Erg vond ze het niet, ze was al lang blij dat ze waarschijnlijk een thuis gevonden had. A ze hier niet mocht blijven zou ze weer terug gaan naar Lena, maar liever niet. Dan zou ze zich weer kapot vervelen en daar had ze niet zo veel zin in. Toen ze beneden was merkte ze dat ze weer over een hek moest springen. Dit was wel wat vervelender want het hekje stond aan de voet van de heuvel en ze had dus geen aanloop ruimte. Ze moest van halt uit gaan springen en daar was ze echt niet goed in. Maar ze moest het er toch maar mee doen. Ze sprong er overheen. Het ging eigenlijk best soepeltjes. Beter dan ze gedacht had. Toen ze er achteraf naar keek zag ze dat het hekje eigenlijk niet zo groot was. Ze zag ook dat er nu wel wat meer mensen rondliepen dan dat ze van boven had gezien. Bijvoorbeeld een grote dikke man met een stopwatch in zijn handen. Zou dat de trainer zijn? Er liepen ook heel wat meer jockeys rond. Het meisje zag ze ook nog steeds lopen. ze besloot om maar op haar af te gaan. Toen ze zich in de menigte begaf brak een soort van de hel los. De grote dikke man riep "Paard ontsnapt! Paard ontsnapt!". Ze dacht dat hij hier dan nog niet zolang werkte want anders had hij alle paarden hier gekend en gezien dat zij hier niet vandaan kwam. Armani stond stil nadat er een aantal stalhulpen aan kwamen gerend. "Dat paard is niet van hier". zei er eentje. Ze zette haar route voort naar het meisje die met haar rug naar har toe stond. Ze leek een stuk ouder dan eerst. Ze duwde met haar neus tegen haar schouder aan. Aandacht?

[only Kim]

Samen met een van de paarden van haar vader wandelde ze naar de renbaan. Kim was een klein, tenger meisje, maar ze had pit. Als het moest zou ze zich door niets of niemand tegen laten houden. Winnen, dat was het gene waar ze van hield. En haar eigen paard Zhiko natuurlijk. Alleen was hij dressuur gericht gereden waardoor ze niet met hem kon rennen. Omdat haar vader en moeder een boerderij hadden gekocht en die helemaal om hadden gebouwd tot stoeterij kon ze nu elke dag een aantal paarden rijden. Sommige moest ze inrijden waar ze altijd een tijdje mee bezig was. Maar als ze klaar was waren ze helemaal klaar gestoomd voor wedstrijden. Meestal werden paarden weer doorverkocht, een enkele werd gehouden op de stoeterij voor veulens. Oude merries werden daar meestal voor gebruikt. Of merries die niet zo heel erg goed presteerde op de renbaan. Een vader die ongelofelijk goed presteerde en een merrie met wat mindere prestiges gaf er mooie veulens. Samen met een jonge hengst wandelde ze dit keer de baan op. Het was een hengst met ongelofelijk veel pit. Altijd ongelofelijk veel energie, en ook maar één doel. Winnen. Kim en hij waren een goed team, maar over een week zou ook deze hengst verkocht gaan worden. Kim had de beugels al opmaat gemaakt en werd door haar trainer in het zadel geholpen. Lenig ging ze goed op het kleine zadeltje zitten en deed ze de beugels goed. In haar hoofd zag ze al voor zich hoe het er straks uit zou gaan zien. Haast vliegend over de baan door de hengst onder haar. Alle bewegingen van de jonge hengst zou ze voelen, niets zou ze tegen kunnen halen.

Kim stuurde de hengst naar het startblok en wachtte tot ze ervandoor konden. Geconcentreerd wachtte ze op de bel, of een sein. Wat het dit keer zou zijn wist ze niet. Elke keer kwam haar trainer met iets anders waardoor ze goed op moest letten. De bel ging en ze zette haar hakken in de flanken van de hengst. Meet hoefde ze niet te doen. Het hek vloog open en ze schoten vooruit. Handig maakte ze zich zo klein mogelijk en bewoog ze mee op de bewegingen van de hengst. In een paar seconde hadden ze al een ongelofelijk groot gedeelte van de baan afgelegd. Opzoek naar een mijl paaltje keek ze kort naar de reling. Net toen ze weer naar de baan keek zag ze in haar ooghoek de halve mijl paal voorbij schieten. Dat ging lekker. Als het zo doorging zouden ze veel geld voor de hengst krijgen omdat hij veel wedstrijden ging worden. Dat geld konden ze weer gebruiken voor uitbreidingen. Misschien wel een dressuurpiste? Dat moesten haar ouders beslissen. Hoelang het eigenlijk had geduurd wist ze niet, maar ze schoten alweer haar trainer voorbij. Vandaag ging het lekker, de hengst had veel energie en hij bewoog lekker. De baan was ook niet meer bevroren waardoor hij lekker kon rennen. Vrolijk gaf ze hem een klopje op zijn hals waardoor hij opeens sneller begon te rennen. Verbaasd gaf ze hem wat meer teugel en wreef ze eens over zijn hals heen. Tot haar verbazing versnelde hij weer iets. Het tweede rondje wat ze deden ging sneller dan de eerste. Na nog een half rondje steeds wat langzamer gegaloppeerd te hebben nam iemand anders het van haar over. Altijd de eerste paar rondjes reed ze zelf, om te kijken wat de vorderingen waren. Opgewekt wandelde ze naar haar trainer toe. Na een kort gesprek met hem kwamen ze tot de conclusie dat ze hem elke dag ging rijden tot hij helemaal op top niveau was voor de verkoop. Het meisje met de jonge hengst had de renbaan verlaten en ging buiten rijden. Richting het strand, spieren kweken in het mulle zand.

Kim keek eens rond over het erg van de stoeterij. Waarom was iedereen plots zo druk aan het rondrennen? Jockeys die normaal gesproken in de stallen bezig waren liepen allemaal rond. Halsters en halstertouwen in hun handen. Wat was er allemaal aan de hand? Naast haar barstte een gebulder los. Haar handen vlogen naar haar oren. Die man kon ook een herrie maken als dat moest. Van alle kanten kwamen nog meer mensen aangerend. Kim keek hoofdschuddend toe hoe iedereen zich zo druk maakte om het onbekende paard. Laat lekker, vreemde paarden verdwijnen snel weer. En als het een wild paard is dan heb je toch een mini kans om haar te vangen. Het schema van de hengst begon ze in te vullen. Een heel nieuw trainings schema was niet niets. Je moest er tijd voor maken, en dan ook nog eens een inval vinden die wou helpen als het niet ging. Natuurlijk moest iedereen die met de hengst te maken had tijd vrij maken. Rustig borg ze alles weer netjes op. Tot haar verbazing voelde ze opeens een neus tegen haar schouder aan. Eerst dacht ze dat het Zhiko was die door een van de stalhulpen naar haar toe gebracht was. Alleen zag de merrie er heel anders uit dan haar hengst. De merrie zag er goed verzorgd uit, netjes gevoed en haar wintervacht was op de meeste plekken weg. Ontspannen legde ze haar hand op de merrie haar neus. "Waar kom jij vandaan?" vroeg ze stomweg. Alsof ze ooit een antwoord zou krijgen. "Laat de dierenarts komen en breng me een halster." zei ze tegen haar vaste stalhulp. Gelijk rende iedereen weer rond. Konden ze niet gewoon voor heel even rustig doen in plaats van zo gek? Zodra ze een halster in haar handen geduwd kreeg hield ze hem de merrie voor. Het kon zijn dat ze het niet gewent was, maar ze kon het ook wel gewent zijn. Daar zou ze snel genoeg achter komen.

Armani snoof aan de hand van het meisje en gelijk voelde hij iets van vertrouwen. Hij wist gelijk dat dit meisje niet zo was als de meeste anderen, opscheppen over hun eigen paarden en ze tegelijkertijd niet goed verzorgen. Ze wist gewoon dat zij met zachte handen werkten en goed voor de paarden zorgde. Ze kon het natuurlijk niet weten maar ze voelde het gewoon. Haar oortjes gingen naar voren toen iedereen als een gek rond ging rennen toen Kim wat zei. Konden ze niet gewoon normaal doen? De paarden zouden alleen maar in de stress schieten als iedereen hier rond ging rennen. Ze keek wat dwaas naar de rond rennende mensen toen ze opeens een halster voor haar zag. Ze snuffelde er aan en stak toen haar neus erin. Zo zou ze laten merken dat ze niet wild was en dat ze gewend was aan tuig en het wilde aannemen. Ze werd door Kim meegenomen naar en poetsplaats en werd vastgemaakt an een poetsring. Ze stond hier een poosje stil en werd aangestaard door verschillende mensen. Ze had daar eigenlijk niet zoveel zin in, en een enkele keer liet ze dat ook merken door nijdig te kijken. Maar ze deed het heel onopvallend en alleen als Kim even n iet keek. Misschien was het wel geniepig maar ze wilde wel in een goed blaadje komen dus ze probeerde zich maar voorbeeldig te gedragen. Na een poosje, ze wist niet precies hoelang het duurde, kwam er een man nar har kijken die haar grondig onderzocht. Ze liet alles gewoon toe. Dit deed ze eigenlijk altijd wel. Ze was niet bepaald bang voor een dierenarts. Niet dat ze het nou wel zo prettig vond, dat niet, maar ja. Ze wist eigenlijk niet waarom ze normaal deed. Misschien was ze zo opgevoed. Het onderzoek duurde vrij lang. Tenminste, voor haar gevoel. Ze had het idee dat de man elk haartje op haar lichaam controleerde. Ze zuchtte en liet haar hoofd wat hangen en zette een voetje op rust. Toen de dierenarts eindelijk klaar was richtte ze haar aandacht weer op de mensen om haar heen, en dan vooral op Kim en de dierenarts die tegen haar stond te praten. Ze wisselde woorden met elkaar maar wat ze precies zeiden verstond ze niet. Ze hoorde het wel maar ze begreep de woorden gewoon niet. Iets van: "Ja alles is prima, ze is goed verzorgd en komt niet van het wild af.". Zoi8ets was het. Maar ja, ze maakte zich er niet bepaald druk om om wat ze zeiden. Ze zeiden nog wel meer maar daar lette ze niet meer op. Waarom ernaar luisteren als ze het toch niet begreep? Als iemand op har reed, ja, dan luisterde ze. Maar dan waren de woorden voor haar bedoelt en luisterde ze voornamelijk op de klank. Nu had ze niet bepaald het idee dat het speciaal voor haar bedoelt was. De dierenarts liep eindelijk in de richting van zijn bejaarde auto en reed rammelend weg. Kon hij geen nieuwe auto kopen? Zo'n rammelding had ze nog nooit gezien. Ze werd losgemaakt en door Kim naar een box geleid dat uitzicht bood op de renbaan en een gedeelte van de weilanden. Ze vond deze box al gelijk helemaal goed. Hij was ruimer dan de vorige, er kwam meer ligt naar binnen, ze had een beter uitzicht en een vriendelijk uitziende buurvrouw. Ze vond het wel opmerkzaam dat er in deze stallen alleen maar merries stonden. Ze zag nog een stallengebouw rechts van haar. Stonden daar dan de hengsten in? Ze wist het niet maar ze vond het eigenlijk ook niet zo boeiend. Ze zou er vanzelf wel een keertje achter komen. Ze keek naar de weilanden en zag dat er al een veulen rondliep. Het was de enige, maar ze dacht dat er binnenkort nog wel meer veulens zouden rondhuppelen. Ze vond het altijd wel grappig om te zien hoe die kleine wezens onhandig op hun beentjes stonden, een gekke sprong maakte, omvielen en slungelig hun veel te lange benen weer onder hun lichamen zette. Ze hinnikte en keek toen naar links. Naar de renbaan. Ze zag dat er maar één paard aan het werk was. Misschien nog een laatste training voor die dag? Met dit weer kon het nog. Naarmate de tijd verderging werd het warmer en werd het dus ook te warm om nog op volle snelheid over de renbaan te racen. Zelf vond ze dat ook nooit zo leuk. Je was dan helemaal kapot als je klaar was, en daarna kreeg je eten dat je naar binnen schrokte omdat je honger had en daarna kreeg je natuurlijk buikpijn. Het was bij haar nooit zo erg geweest dat ze er koliek van had gekregen maar bij sommige was het wel zo gegaan. De stal waarop ze geboren en getraind was tot wat ze nu was ging zo te werk. Ze had het helemaal niet fijn gevonden. Ze zag Kim aanlopen. Ze hinnikte nauwelijks hoorbaar naar haar. Ze beschouwde haar eigenlijk al tot haar nieuwe baasje terwijl ze nog niet helemaal zeker wist of ze hier mocht blijven. ze hoopte natuurlijk van wel. Ze wilde niet terug naar Lena. Niet nu ze een plek had gevonden met goed verzorgde stallen met een renbaan.

Na twee tellen gewacht te hebben kreeg Kim een halster in haar handen geduwd. Het halstertouw hing er al aan zodat ze die niet ook hoefde te vragen. Zonder tegenstribbelen van Armani, deed ze het halster om en nam ze de merrie mee naar de poetsplaats. Hier bond ze de merrie vast aan een ring. Lang hoefde ze niet echt te wachten op de dierenarts. Meestal was hij wel ter plaatse of moest hij van een andere stoeterij komen waardoor hij ook best wel snel kon zijn. Ze legde uit hoe ze aan de merrie was gekomen en dat hij haar maar grondig moest onderzoeken. Kim ging naast Armani staan en aaide haar over haar hals. Tijdens heel het onderzoek, wat echt lang duurde, deed ze helemaal niets. Geen trappen naar achteren, niet eens gehap. Nogal verveeld begon Kim achter de oortjes van Armani te kriebelen. Eindelijk was de dierenarts klaar en kreeg ze een verslag. Veel kreeg ze niet te horen. De merrie was helemaal gezond, ze moest alleen een keertje ontwormd worden voor de zekerheid. Nou dat was ook geen probleem. Morgen zou ze dat wel doen, nu eerst een aantal dingen opruimen en de merrie in haar toekomstige stal zetten. Gelijk zorgen dat er een naambordje zou komen met Armani erop. Samen met Armani vertrok ze richting haar stal. Veel stallen waren er niet over. De meeste werden in beslag genomen door de handelspaarden van haar vader. Ondanks dat ze komen en gaan namen ze wel plek in beslag. Ach, veel te klagen had ze niet. Wanneer ze wou rijden keek ze op de lijst welk paard er nog gereden moest worden en ze ging rijden. Toch wou ze wel weer eens haar eigen renpaard. Lekker crossen over de baan, alles vergeten wat er in je hoofd rond spookte. Tijdens dressuur op Zhiko kon ze haar hoofd niet leegmaken. Dan moest je opletten of je een figuur wel goed reed, of dat je wel op het goede been zat. Tuurlijk moest dat ook wanneer je op de renbaan was, maar minder dan in de bak. Kim zette Armani in haar nieuwe box en verdween voor een paar tellen. Eens zien of ze fatsoenlijk tuig zou kunnen vinden wat haar ook nog een beetje paste. In de zadelkamer trok ze een aantal zadels en hoofdstellen te voorschijn die nooit meer gebruikt werden. Een aantal mensen kwamen haar helpen met tillen. Uiteindelijk had ze iets van vijf zadels gevonden die Armani misschien zou kunnen passen. Vrolijk trippelde ze terug naar de box van Armani om met haar aan de slag te gaan. Ze was gezond dus dan kon ze ook wel werken. Wie weet zou ze ongelofelijk goed zijn in het rennen op de baan.

Kim moest even lachen omdat Armani al naar haar hinnikte toen ze eraan kwam. Dat gehinnik zou niet voor lang duren als ze eenmaal voor haar moest gaan werken. Het halster ging weer om en de merrie werd weer uit haar stal gehaald. Voor ze alles gingen passen borstelde ze de merrie uitbundig. Geen plekje werd overgeslagen. Vlug deed ze Armani haar hoeven voor ze verder gingen. Eerst werden de hoofdstellen gepast. De eerste vond ze niet leuk staan, van de tweede zat de frontriem niet goed. Bij het derde hoofdstel slaakte ze een klein kreetje. Perfect! Een hoge neusriem met een bontje eroverheen zodat het niet ging irriteren tijdens het rennen, alle bandjes waren keurig gepoets, de frontriem was mooi versierd met een aantal stras steentjes. Niet te veel anders zou het weer overdreven worden. Op naar het zadel. Ondertussen brabbelde Kim maar door tegen Armani, dat ze er zo mooi uitzag met het hoofdstel op en dat ze samen zouden gaan rijden. Voorzichtig legde ze het dekje op de rug van Armani. Hierna legde ze een voor een de zadels op haar rug. Elke keer keek ze of het goed zat. Vaak sloot een zadel niet goed aan waardoor deze in iemand armen werd gesmeten en er een andere op Armani haar rug gelegd werd. Net toen Kim de hoop op wou geven kwam er nog iemand aangerend met een gloednieuw zadel. Deze paste perfect, alsof hij voor haar gemaakt was. Tevreden klopte ze de merrie op haar hals. “En nu, gaan we samen rijden.” Haar rijkleren had ze nog aan, die had ze zo goed als heel de dag aan. Iemand anders zadelde Armani helemaal goed op zodat Kim haar spullen kon gaan halen. Zonder zweepje dit keer, het was een ritje om te kijken wat ze allemaal zou kunnen. Met haar cap onder haar arm kwam ze terug. Iedereen was ondertussen van de baan af dus die had ze voor zichzelf. Aangezien er niemand anders op de baan was zou ze geen zand of modder in haar ogen krijgen. Toch deed ze haar zonnebril op tegen de wind maar vooral de zon. Want ja, een zonnebril is tegen de zon. Met wat hulp kwam ze op de rug van Armani. Nog met de lange teugel liet ze haar eerst een rondje stappen waarna ze richting de turfbaan gingen. Eens zien hoe ze het zou doen op gras. Stel dat het vandaag goed zou gaan dan kon ze morgen proberen om in het starthek te beginnen. Vandaag begon ze maar gewoon ergens op de baan. Kon haar het ook maar iets schelen. Hier en daar kwamen stalhulpen aangelopen om te kijken naar het schouwspel. Wie wilt nou niet zien hoe de dochter van de baas van een paard af valt of hoe ze erachter zou gaan komen dat ze helemaal niet geschikt was voor de rensport. In zichzelf begon ze allerlei verwensingen uit te spreken. “We gaan het maken meisje.” Enthousiast klopte ze op haar hals en gaf ze de hulpen tot draf. Met je knieën haast tussen je oren zat de draf niet zo heel erg lekker. Maar om nou gelijk te gaan galopperen was nogal kolder. Na een aantal rondjes in draf ging Kim maar klaar zitten voor de aansprong tot galop. Die gang zat tenminste beter voor haar. Ze liet haar teugels iets vieren, spande haar kuiten aan en tikte met haar hakken de merrie kort aan.

Armani werd gepoetst door Kim. Hij voelde zich zo op haar gemak bij haar dat ze haar voetje op rust liet staan. Ze zuchtte en liet haar hoofd een beetje hangen. Het was misschien een vurig paardje, maar op zulke momenten kwam ze altijd wat rustiger over. Ze wilde daar gewoon van genieten. Maar het duurde niet bijzonder lang. Ze draaide haar hoofd om om naar zichzelf te kijken. Ze glom wel. Kim was gewoon snel in poetsen. Ze had al gemerkt dat er een aantal zadels lagen. Ze snuffelde er aan. He waren er wel veel. Ook hingen er een aantal hoofdstellen. Ze kreeg ze een voor een om. Ze De eerste zat wel lekker, de andere waren te klein of te groot. als er eentje niet naar haar zin was schudde ze geïrriteerd haar hoofd. Maar de laatste zat lekker, als gegoten. er zat zelfs een bontje om de neusriem. Dat zat lekker zacht, zo zou het geen pijn gaan doen onder het rennen. Dat had ze wel eens gehad. er had na afloop een hele afdruk in haar neus gestaan. En toen kwam het zadel. Er werden er wel 5 zadels op haar rug gegooid. Waarom wist ze niet precies, maar blijkbaar zaten ze niet goed. Bij zadels was ze hier minder bewust van dan bij hoofdstellen. Je kon het zelf eigenlijk pas merken als je ermee ging rijden of als er een ruiter op je rug zat. Dan ging het knellen, en je kreeg na afloop last van je rug. Niet bepaald fijn. Toen de laatste op haar rug werd gelegd bleef die er wel langer opzitten. Was die dan wel goed genoeg? Ze zag Kim weglopen en keek haar na tot ze door de hoek was opgegeten. Ze kwam wel weer terug en ondertussen was ze door een vreemde man helemaal verder opgetuigd. Ze had speciale bandages om gekregen. Die kende ze nog wel. Ze werden alleen bij de trainingen gebruikt, zodat ze dan geen blessures op kon lopen, naja, minder snel. Bij de races zelf waren ze weg. Dan moest je zo ligt mogelijk zijn ofzo. Zelf wist ze niet waarom, maar daar was ze een paard voor. Ze werd weggeleid door Kim van de poetsspullen vandaan. Ze dribbelde wat opgewonden. Ze wilde eigenlijk al doorlopen terwijl Kim opstapte maar ze werd stevig vastgehouden door de stalhulp die Kim hielp met opstijgen. Ze werd eerst losgereden met de lange teugel. Dat was wel fijn. Dan kon ze ook gelijk wennen aan haar nieuwe ruiter. Ze wist natuurlijk nog niet of het voorlopig was, maar dat zou ze vanzelf wel merken. In ieder geval ging ze heel goed haar best doen vandaag, zodat iedereen onder de indruk van haar zou zijn, nou ja, ze deed eigenlijk altijd wel haar best, als ze maar en jockey had die ze vertrouwde en die haar met respect behandelde. Als je dat niet deed belande je aan de andere kant van het hek. Na het losrijden gingen ze naar de turfbaan. Dat was een baan van gras. Het liefst had ze gewoon zand. Ze was geen grasloper, maar ze zou het er vandaag maar mee moeten doen. Het was de middelste baan, en dus ook de kleinste. Aan de buitenkant liep de grote renbaan van zand er als een kring omheen. Ze snoof en volgde gehoorzaam alle aanwijzigingen op die Kim haar ga. Ook toen ze in draf werd gezet. Haar passen waren soepel en regelmatig. Ze wilde eigenlijk laten zien wat ze in de galop kon, maar Kim hield haar stevig in bedwang. Na een poosje werd ze uiteindelijk in galop gezet. Eerst werd het een handgalopje. Ze wilde wel versnellen maar ze hield zich in. Stel je voor dat ze daarom niet mocht blijven. Ze gingen de bocht om naar het volgende rechte eind. Ze reden tegen de klok in zoals altijd op een renbaan. Ze voelde dat ze meer teugel kreeg en ze reageerde daar onmiddellijk om. Ze versnelde haar passen waardoor haar regelmatige gebonk van haar hoeven goed te horen was op de grasbodem. Ze strekte haar hals wat uit naar voren. Ze wilde harder maar ze merkte dat Kim haar nog steeds vast hield. Ze had haar nog niet de vrijheid gegeven. Voor ze het wisten waren ze al bij de volgende bocht. Ze vlogen er letterlijk doorheen. Ze kwamen op het rechte eind waar ze begonnen waren. Op de renbaan van normale grootte zouden ze nu ongeveer stoppen. Maar nu was het logisch dat ze doorgingen. Ze wilde ook niet stoppen. Ze waren nu net zo lekker aan het rennen. Toen ze bij de halve mijlpaal kwamen kreeg ze nog meer teugel. Ze strekte haar hals verder uit toen ze ook nog het woordje 'vooruit' hoorde van Kim boven haar. Ze sprong automatisch over naar de andere galop zodat ze de krachten op het andere been nog kon gebruiken. .haar passen werden langer en ze versnelde tot het uiterste. .nog voor ze bij de bocht waren werd ze weer ingehouden. .eigenlijk wilde ze dit niet, maar ze luisterde toch. .ze voelde hoe de druk op het zadel zwaarder werd en dat ze steeds minder teugel kreeg. Ze zat nu weer in een rustig handgalopje en even later in draf. haar hals was licht gebogen en haar neusgaten wijd opengesperd. zou ze mogen blijven??

Armani dribbelde behoorlijk onder haar. Nog even en haar vingers zouden gaan verkrampen door in het inhouden. Gelukkig stopte de merrie al snel met trekken in de draf. Echter begon ze weer in de galop omdat ze harder wou. Het gras onder hun dreunde lekker mee. Straks zouden ze wel gaan kijken hoe het zou gaan in het zand. Eerst het gras. Kim haalde diep adem strekte haar armen iets zodat Armani meer teugels had. Aandrijven hoefde niet want ze gingen er al vandoor. Bij elke pas bewoog ze soepel mee. Je paard tegenwerken was niet de bedoeling. Een redelijk groot stuk reden ze zo door. Pas toen Kim zei dat ze harder mocht deed Armani het. Wie weet zou ze nog wel met haar kunnen starten op de baan. Goede plaatsen halen en zo de wereld lekker rondreizen. Niet dat ze het hier niet naar haar zin had. Elke dag had ze een stuk of vijf paarden onder zich lopen. Iedereen luisterde naar haar. Toch bleef er een gedeelte in haar wat zich niet echt prettig voelde in HH. Echte vrienden had ze achtergelaten toen ze gingen verhuizen. Hier had ze meer mensen die ze kende, dat was het. Kim leunde iets naar achteren, reed de merrie terug en ging weer zitten in het zadel. Na een redelijk groot rondje gedraafd te hebben zette ze Armani terug in stap. Iedereen aan de kant was stil geworden. "Maak de zandbaan vrij en maak een emmer slobber voor haar als we klaar zijn." sprak ze tegen een stalhulp. Ondertussen was Armani lekker warm gereden, wie weet zouden ze nog wel een rondje kunnen doen. Kijken hoe ze het op zand deed. De teugels hield ze stevig tussen haar vingers. Eenmaal op de zandbaan zette ze Armani weer in draf. Bij elke pas moest ze er aan denken hoe ze moest zitten voordat ze uit het zadel geworpen werd. Toch wel hoog, en ze was al niet zo groot. Dit keer voor de starthekken liet ze Armani halthouden. "Kom we gaan een recordtijd vastleggen." Kim keek naar de baan. Een redelijk stuk, dit moest te doen zijn. Voordat ze gingen zette ze haar voeten goed in de beugels neer, pakte de teugels goed beet en ging ze klaar zitten. Zoals ze eerst ook had gedaan spande ze haar kuiten aan en prikte ze met haar hakken in de merrie. Ondertussen gaf ze haar teugel zodat ze haar hals kon strekken en weg kon galopperen. Zoals ze wel een beetje verwacht had schoten ze vooruit.
Kim hield zich goed laag bij het zadel en bewoog mee op de bewegingen van Armani. Langs de kant stond de trainer die bij de meeste trainingen van Kim was. Ondanks het nieuwe paard stond hij nu ook weer met een blok in zijn handen met daarop de stopwatch. Omdat ze nu toch bezig waren konden ze net zo goed kijken hoeveel Armani in haar mars had. De teugels pakte ze met een hand beet terwijl ze met haar andere hand over Armani haar hals ging. Voordat ze de bocht omgingen liet ze haar nog even uitrennen. Niet gelijk inhouden, straks had ze nog steeds energie. Nadat ze voorbij de mijlpaal schoten ging ze terug zitten en liet ze Armani in een handgalopje verder gaan. Nadat ze Armani uit had gestapt sprong ze van haar rug en nam ze haar mee naar de box. Al het tuig werd weggebracht. Kim kreeg een emmer in haar handen geduwd waar slobber in zat. Voordat ze het gaf aan Armani zette ze de merrie in de stal. Hierna hield ze de bak over de deur heen zodat Armani het op kon eten. Hoe paarden dat op konden eten snapte ze nog steeds niet.

Ze hoorde een stem van boven haar koen. ze begreep natuurlijk niet wat er gezegd werd. Maar een woordje wel. 'Zand'. Zouden ze op de andere baan gaan? Dat wilde ze dolgraag. dan kon ze pas echt wat laten zien. Ze vond zand veel lekkerder lopen dan gras en dan ging het ook vanzelf een stuk beter, dat ervaarde ze zelf tenminste. Ze liepen naar de starthekken ze liep er gemakkelijk en zonder aarzelen in. Ze had wel eens paarden gezien die enorm tegenstribbelden of die het eng vonden in een nauwe ruimte te staan. Ze schraapte met haar hoef op de grond en wachtte tot de bel het sein gaf. Het hek schoot open en als vanzelf spande ze haar spieren, strekte haar hals en zette zich af in een stevige galop. Ki hield haar nog wel wat tegen aar vanzelf kreeg ze eer teugel en maakte haar passen langer. Ze gingen de bocht om en ze voelde hoe het gewicht op haar weer steeds zwaarder werd. Ze minderde vaart en ging vanzelf over in een handgalopje. Ze boog haar hals licht, ook toen ze in draf waren. In stap strekte ze haar hals . Ze was bezweet, aar dat was ook niet zo gek. Het was warm, en ze had net twee stukken gelopen. Ze werd naar de poetsplaats gebracht waar het hoofdstel werd vervangen door een halster dat werd vastgemaakt en het zadel er af gehaald werd. Je kon de stoom van haar lichaam naar de lucht zien stijgen. Ze snoof en zette haar voetje op rust terwijl ze een spons met koel water over haar heen voelde gaan. Ze vond dit altijd heerlijk. Nadat ze een race of training gelopen had deden ze dit altijd. Op de stal voor Lena dan. Ze had niet gedacht dat ze het hier ook zouden doen. Gelukkig wel. Toen Kim klaar was werd ze gestapt op het erf waarna er een zweetdeken werd opgedaan en ze met een plak hooi in de stal werd gezet. Ze brieste en ging opgewonden eten. Ze vond het heerlijk om weer eens op de renbaan te zijn.

[No inspi ]

Rustig begon ze haar spullen weer op te ruimen. Haar vader kon er niet tegen als er spullen in de stallen bleven liggen. Waarschijnlijk zou een stalhulp het wel voor haar opruimen, maar ze wou niet het verwende kindje uithangen. Kim liep met de borstels naar de kast toe waar ze ze inzette en het slot omdraaide. Haar kast, van niemand anders. Niemand mocht er dan ook in komen om iets te pakken. Ze pakte een zadelhoes uit de kast waarmee ze naar de zadelkamer liep. Geschrokken keek ze toe hoe de zadels over de standaards hingen. Dekjes lagen schots en scheef, singels lagen op de grond. Veel beugels ware niet eens goed opgestoken. Voor ze begon met het opruimen van die spullen deed ze de hoes om haar eigen zadel heen. Het dekje haalde ze eronder vandaan die ze er bovenop legde. Ook deed ze de singel over het zadel heen zodat deze niet zomaar kon vallen. Met tegenzin begon ze aan de andere zadels. Dekjes haalde ze eronder vandaan, sommige waren nog nat van het zweet, ze maakte singels vast aan de zadels waarvan ze vanaf gehaald waren. Een hoop werk in je eentje, maar ze had het er voor over. Als ze het niet zou doen moest het binnenkort allemaal weer schoongemaakt worden. Schoongemaakt en ingevet, een rot klusje. Tevreden keek ze naar alle zadels die nu keurig in de lucht hingen. Kim liep weer naar buiten om nog even bij Armani te kijken en daarna wat te gaan eten. Iedereen had pauze dus zij mocht ook pauze houden. Zo niet dan moesten ze maar tegen haar vader gaan schreeuwen. Bij het woonhuis trok ze met een hoop moeite haar laarzen uit. Leren laarzen zaten gewoon goddelijk, maar ze uit doen was een regelrechte ramp. Op één been hinkelde ze door de gang heen. Haar enkel zat precies op een plekje waar hij niet meer vandaan wou. Net toen haar voet uit de laars schoot viel ze omver. Languit in de gang lag ze met haar laars in haar handen. Haar moeder kwam kijken wat ze allemaal aan het doen was. "Kind, gebruik je laarzenknecht dan toch ook." Kim keek in de richting waar haar moeder naar keek. Juist, die had ze ook nog. Samen met haar moeder verdween ze de keuken in waar ze aan de soep en het brood gingen. Vrolijk kwekte ze wat af waardoor de tijd best wel snel verstreek. Het was dat haar moeder zei dat het al laat begon te worden, anders had ze nog een hele tijd binnen gezeten.
Kim trok dit keer haar jodphurs aan zodat ze niet weer ruzie had met het uittrekken ervan. Vrolijk huppelde naar Armani waarna ze haar zweetdeken los haalde. De merrie had genoeg tijd gehad om op te drogen, het verbaasde haar dan ook dat ze gewoon droog was. Naast de stal hing ze de deken aan het dekenrek op zodat deze niet op de grond zou slingeren. Hierna deed ze bij Armani het halster om en nam haar mee. "Tijd voor een grondige poetsbeurt meisje." sprak ze vrolijk tegen Armani. Niet dat ze er iets van zou begrijpen, toch was het de moeite waard. Bij de poetsplaat zette ze haar vast aan een ring. Voor een moment liep ze weg om de borstels weer te halen. Best wel irritant dat ze helemaal naar de andere kant van de gang moest lopen. Misschien moest ze bij haar vader gaan zeuren dat ze een andere kast wou voor haar spullen. Eentje dicht in de buurt van Armani. Ook moest ze haar zadel erin kwijt kunnen zodat ze die niet heel de tijd hoefde te halen. Eenmaal terug bij Armani begon ze haar stevig te roskammen. Lekker alle opgedroogde zweet en water plekken weg boenen. Ondertussen babbelde ze tegen Armani over van alles en nog wat. Voornamelijk over wat er vandaag allemaal op stal was gebeurd. Er was een ongeluk gebeurd op de renbaan, ruiter en paard waren gevallen waardoor de ruiter nu een gekneusde pols had. Wonderbaarlijk genoeg had het paard helemaal niets. Zelfs geen blauwe plek of schrammetje.

[Bam?]

Armani verveelde zich niet echt in de tijd dat ze in de stal stond, maar echt vermaak kon je het ook niet noemen. Ze knabbelde wat aan haar hooi, dronk wat, keek uit haar stal naar de andere paarden, en knabbelde weer wat aan haar hooi. Het was zo ongeveer een vaste routine geworden, maar erg veel had ze het niet in de gaten. Ze keek op toen ze voetstappen nar haar toe hoorde komen die ze wel vaker die dag had gehoord en die nu erg bekend voorkwamen. Ze keek op en zag Kim aan komen lopen die haar uit haar stal haalde. Daar was ze wel blij om, aangezien ze niet zoveel zin had om heel veel in de stal te staan. Ze snoof en dribbelde wat heen en weer toen ze vast stond en Kim weg was. Ze merkte de weersverandering die was ontstaan. Het was wat frisser, het waaide wat harder en er begonnen blaadjes van de bomen te vallen. Ze vond het heerlijk weer, ook omdat het niet regende, je alleen maar vocht in de lucht kon voelen. En dat maakte weer dat de baan niet modderig was. Ze had een hekel als de baan modderig was. Je moest dan echt vechten om er heelhuids doorheen te komen. Meestal lukte dat wel aardig, maar je gleed wel steeds uit waardoor de kans groter was dat je viel dan normaal. Nee, ze was geen modderloper. Ze was misschien een beetje veeleisend als het om een renbaan ging, maar ieder paard had nou eenmaal zijn eigen favoriete omstandigheden, en zij had dus hard en droog. Op dat moment kwam Kim terug en ze kwam erachter dat ze stil was blijven staan. Ze snoof en genoot van de aanrakingen van de bewegingen die Kim op haar lichaam maakte terwijl ze al het vuil en opgedroogd zweet verwijderde. Ze liet haar hoofd hangen en zette haar voetje op rust. Ze vond het altijd heerlijk als er zo iemand met haar bezig kon zijn. Ze keek soms wel nieuwsgierig om om te kijken welke borstel aan de beurt was en wat ze ging doen maar verder ontspande ze zich. Toen Kim helemaal met haar klaar was werd ze meegenomen naar een paddock, die aan de weides grensde waar de jaarlingen in rond speelden. Ze vond het heerlijk om nog even in de paddock gezet te worden voor het nacht werd en ze binnen werd gezet. Tenminste, dat hoopte ze. Ze keek naar de heuvels in de verte en zag al een kleine schemering opkomen.