Where it all stared.

Kharrea stapte met gratige passen door de hertenweide. Ze keek niet waar ze heen ging. Ze staarde enkel maar voor haar uit. Haar lege blik was haast angst aan jangend. De meesten bleven bij haar uit de buurt. Waarom wist ze niet precies. Ze viel best nog wel mee als je haar kende. Haar gespierde lichaam was gehuld in een dikke wintervacht. De sneeuw bleef aan haar sokken plakken. Ze brieste eens en mopperde iets. Ze schraapte met haar hoef wat sneeuw weg. Wat magere spiertjes gras kwamen tevoorschijn. Kharrea beet er aan en knabbelde ze op. Het was niet simpel nu voedsel vinden. Ze zuchtte eens en stapte door. Ze had niet echt zin in gezelschap nu. Haar gedachten waren toch te ver weg om een keurig gesprek te volgen laat staan te voeren. Kharrea ging over in een draf. Haar hoofd stond hoog in de lucht en ze straalde dominantie uit. Haar staart stond in de hoogte. Ze de geboren dominantie kwam nu in zijn volle recht naar buiten. Kharrea speurde de omgeving af voor te kijken of er niemand kwam opdagen. Ze rook iets in de verte wat op haar af kwam. Ze kon het nog niet plaatsen. Haar oren gingen als raderen heen en weer. Haar neusgaten stonden wijd open en waren aan het trillen. Ze brieste luid. Kharrea wou weten van waar het geluid en de geur kwam en vooral van wie.

Een glimlach sierde zijn gezicht en rustig liep hij met zijn handen in zijn zakken door het hoge gras heen. Snel haalde hij zijn mobieltje uit zijn zak en opende het fototoestel, meteen plaatste hij zijn hand op het knopje om een foto te maken en keek hij of er een hert ergens was, dan zou hij een mooie foto kunnen maken voor op zijn toestel, en dan had hij weer een paar mooie foto's gemaakt die hij dan aan mensen kon laten zien. Even keek Edward op, toen er een bruine waas verscheen in de verte. Hij bleef goed kijken, maar hij kon niet echt plaatsen welk dier het was, nouja, dat zou hij vast en zeker zo wel zien. Hij zuchtte even en liep weer wat vooruit, hij kwam steeds dichter en dichter bij de bruine waas en toen hij op maar een afstand van 50 meter stond plaatste hij dat het een paard was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij hield van paarden, hij kon soms wel beter met paarden overweg dan met mensen, en hij kon goed met de paarden omgaan, ze rustig maken en soms wel een goede band met een 'onhandelbaar' paard op bouwen, voor iedereen was het paard dan goed geschikt voor de slacht, ach die mensen waren gewoon stom en dom, echt om niet te geloven. Wat zouden hún vinden als iemand hun zomaar dood zou maken? Nee, ook niet leuk dus dan moesten ze het niet wagen om die lieve, prachtige beesten dood te maken en een leven minder op de wereld laten zijn!

[Beetje inspiloos. --'']

Kharrea zag een mens. Hij kwam dichter. Ze snoof luid. Ze zette automatisch een stap naar achteren. Ze hief haar hals hoog en keek de jongen dominant aan. Ze zwiepte wild met haar staart. Ze hield niet van tweevoeters. Ze had geen angst. Haar ogen stonden vol haat. Ze stootte haar voorhoeven af en stijgerde hoog. Een hinnik weerklonk uit haar keel. Haar hoeven maaiden door de lucht heen. Ze waarschuwde de jongen zo. Hij moest niet proberen dichter te komen. Ze beet. Haar donkere kijkers bleven op hem gericht. Haar hoeven kwamen met een plof op de grond neer. Toch moest ze uitkijken wat ze deed. Kwam ze verkeerd neer kon ze zich aardig bezeren. Kharrea snoof luid toen ze neer kwam. Ze trok haar linkerbeen even de lucht in. Daar was ze al bang voor. Stomme sneeuw ook. Haar neusgaten trilden van de opwinding. Haar oren in haar nek gedrukt. Sommigen vonden het prachtig om een paard zo te zien staan. Nou Kharrea vond er niets aan. Ze was in een pesthumeur en dan moesten ze haar maar met rust laten. Dat ze haar maar zagen als ze beter gezind was. Dan kon je nog enigsinds een beetje in de buurt komen.