Door to door [Hedwig]

Het kwam niet zo heel erg vaak voor dat Neil’s buurt echt expliciet in het nieuws was. Soms verscheen er een artikel over de algemene, nogal erbarmelijke staat van het gebied, maar dat was globaal en na een weekje was men de stand van zaken die hier dagelijkse kost was al lang en breed weer vergeten. Er iets aan doen was dweilen met de kraan open.
Maar recent was er iemand neergeschoten en dat soort dingen deden het toch goed in de kranten. Genoeg mensen die dat allemaal maar retespannend vonden.
Neil zelf baalde er vooral van. Het zou ongetwijfeld betekenen dat, in elk geval voorlopig, de politie erg geïnteresseerd zou zijn in het gebied.
Voor May en hem was het goed, gokte hij. Hij vermoedde dat de manager niet al teveel uit zou voeren zolang alles hier zo onder het vergrootglas lag, maar zeker weten deed hij het niet. Hijzelf zou in elk geval ook voorzichtiger moeten zijn.

Vandaag lag hij languit op de bank in alleen een joggingbroek. Zijn prothese lag op zijn tafel en hierdoor zag zijn torso er een beetje apart uit.
Zijn bovenlichaam was sowieso enigszins opvallend. Hier en daar een aantal littekens, zij het niet zo veel, en op zijn goede arm enkele slecht geheelde littekentjes van injecties van een grijs verleden waar hij niet snel naar terug zou keren.
Maar op dit moment interesseerde dat hem allemaal bar weinig. Het was zijn appartement en hij liep er hier bij zoals dat hem uitkwam.
Daar kwam verandering in toen ineens zijn bel ging. Hij mompelde een verwensing en bleef aanvankelijk liggen.
“Flikker op,” mompelde hij geïrriteerd, maar hij bedacht zich ook dat het bezoek kon zijn dat niet zo goed tegen afwijzing kon en dus, toen de bel voor de tweedemaal ging, kwam hij mopperend overeind.

Hij liep naar de deur en schopte een paar lege bierflesjes aan de kant, die rinkelend opzij rolden. Daarna opende hij de deur.

Hedwig kwam hier de laatste tijd wel heel erg vaak. Een tijdje geleden waren ze in Deswick nog een plaats binnen gevallen waar ze een flinke hoeveelheid drugs hadden gevonden en er waren genoeg mensen die ervan overtuigd waren dat de schietpartij van maandag op de een of andere manier gerelateerd was. Natuurlijk was dit sowieso al een wijk waar niet veel goeds gebeurde, maar Hedwig en haar partners waren nog steeds bezig met het begin van hun onderzoek - mensen die meer wisten over de hele situatie vanwaaruit ze verder konden.
Een tip had hen naar een appartementencomplex gebracht. Als ze de juiste mensen de juiste vragen stelden zouden ze hopelijk meer te weten komen over de daders, die hier misschien wel kennissen of juist rivalen hadden wonen.
'Dat leverde ook veel op,' mompelde Hedwig in zichzelf terwijl ze verder door de hal naar de trap liep. De oude man die op de begane grond woonde had erg duidelijk gemaakt dat hij haar niet kon helpen, en als ze eerlijk was tegen zichzelf had hij er niet echt uit gezien alsof hij betrokken was wat voor criminele zaken dan ook.
Ze liep verder de trap op, spelend met haar badge in de zak van haar jas, en belde aan bij het eerste appartement in de hal.
Geen antwoord, en ze luisterde even aandachtig om te horen of er iemand naar de deur kwam. Toen dat niet het geval was belde ze nog eens.
Het geluid van voetstappen en het gerinkel van glas volgden, en een paar tellen later ging de deur open.
De man die voor haar verscheen kwam haar bekend voor, en niet op een aangename manier. Drugszaak, dat was zeker - een tijd terug misschien, maar het was onmiskenbaar hem. Ze haalde eens diep adem, vermande zich en haalde haar identificatie tevoorschijn.
'Goedemorgen, ik ben agent Hedwig MacIntyre - zou ik u misschien wat vragen mogen stellen over de schietpartij van afgelopen maandag?'
Terwijl ze haar stem kalm wist te houden werkte haar brein op volle toeren in een poging om zijn gezicht bij een naam te plaatsen totdat het klikte. Vanderzee. Dat was het.

Neil’s wenkbrauwen gingen even omhoog toen hij een agente aanstaarde, die hem vaag bekend voorkwam. Had deze hem niet eens ondervraagd? Niet dat hij veel had losgelaten tijdens dat hele gedoe, anders stond hij hier nu niet meer, maar hij herinnerde zich nog wel door verscheidene agenten te zijn verhoord. Twee hadden zelfs good cop, bad cop geprobeerd te spelen. Hij moest bijna weer glimlachen als hij eraan terugdacht.
"Goedemorgen, ik ben agent Hedwig MacIntyre - zou ik u misschien wat vragen mogen stellen over de schietpartij van afgelopen maandag?"
Neil haalde nonchalant zijn schouders op en leunde ontspannen tegen de deurpost met de schouder waar nog wel een arm aan vast zat.
“Brand los,” was zijn luchtige antwoord en hij grijnsde even. Hij kon zich niet onttrekken aan het idee dat zij hem net zo goed herkende en nam daarom niet de moeite zich voor te stellen. Zou ze het lef hebben hem bij zijn naam te noemen en hun eerdere interactie te erkennen, of zou ze proberen professioneel te blijven?
“Ik neem aan dat jullie de suggestie van goeie ouwe Herbie al serieus overwogen hebben?” voegde hij er plagend aan toe, refererend naar het officieuze hoofd van een stonersclub in Deswick die gesuggereerd had dat het slachtoffer zichzelf wellicht gewoon per ongeluk driemaal door het hoofd had geschoten.

Ondertussen ging hij in zijn hoofd even alle opslagplaatsen in zijn appartement bij langs, maar als het goed was lag er niets meer waar hij toevallig voor kon worden opgepakt, mocht ze zich naar binnen praten. Nou ja, behalve zijn wapen, maar die zou ze als het goed was zonder een huiszoeking niet vinden en hij was niet van plan haar daar aanleiding toe te geven.
Niet dat hij haar erg veel te vertellen had over de zaak. Ja, hij kende het slachtoffer en kon wat mensen noemen die hij zelf zou verdenken, maar dat soort dingen deed hij liever niet tenzij hij er zelf beter van werd.

Ja, dit was dezelfde kerel. Er was geen twijfel aan mogelijk. De arrogante air was onmiskenbaar en ze trok onwillekeurig een wenkbrauw op terwijl ze hem bestudeerde. Na die aanvaring had hij duidelijk niet zijn best gedaan om zijn leven te beteren, dat maakte ze al vlug uit zijn voorkomen op. Of hij zijn arm toen ook al gemist had wist ze niet meer, maar hij zag er verwaarloosd uit en de wallen onder zijn ogen wezen op korte of in elk geval rusteloze nachten.
'Herbert Strauss?' vroeg ze sceptisch. 'We hebben hem gesproken, ja, en na een serieuze overweging toch moeten vaststellen dat zijn redenatie niet erg realistisch is.'
Ze klikte eens met de achterkant van haar pen zodat het puntje tevoorschijn kwam en keek hem weer strak aan.
'Is er iets dat u me over die avond kunt vertellen? Alle kleine beetjes helpen - en als u informatie hebt kunnen we dat misschien beter in uw appartement doen. Als u daar geen bezwaar tegen heeft, natuurlijk.' Ze knikte even naar de ruimte achter hem.
Ze kon niets tegen hem maken omdat ze hier voor een compleet andere zaak was, dat wist ze zelf ook heel goed. Maar wie wist met wat voor mensen hij tegenwoordig om ging, en als hij iets met de zaak te maken had zou hij haar niet direct naar binnen laten, daar was ze vrij zeker van.