We are the daughters of the witches you didn't burn [Irem]

Brinn werkte al twee jaar als vrijwilliger bij Northdale Women's Shelter op eigen initiatief. Nou ja, eigen initiatief... Delilah had er gewerkt en toen ze haar toen nog vriendin had verteld dat ze graag vrijwilligerswerk wilde doen omdat ze toch niet echt een betalend baantje nodig had - met alle dank aan haar vader, die ondanks alles toch nog steeds haar doen en laten financierde - had Delilah het vrij duidelijk gemaakt dat ze niets liever wilde dan dat Brianna haar zou komen helpen. Want wat was er nou beter dan je medevrouw steunen als jij het makkelijker had dan zij?
Het zag er natuurlijk ook goed uit op haar CV, zeker als je een opleiding zoals die van Brinn volgde. Sociologie, gender studies, feminisme... Het had allemaal met elkaar te maken en volgens Brinn was datgene waar zij zich voor inzette van groot maatschappelijk belang. En dan ging het er absoluut niet om hoe het voor haar toekomstige loopbaan zou staan. Dit soort dingen hadden op haar natuurlijk ook invloed; ze was ook een vrouw, en hoewel ze statistisch gezien weinig kans liep om slachtoffer te worden van huiselijk geweld bleef de dreiging van misbruik er nog steeds. Bovendien was ze lesbisch, dus het was niet voor niets dat ze van zich liet horen als het LHBT rechten betrof - het waren immers haar rechten waar ze op voor moest komen. Dus werken bij het Women's Shelter was niets dan integer voor haar.
Het was vrij rumoerig binnen, maar Brinn kon daar eigenlijk wel van genieten. Thuis was het maar zo stil als ze geen muziek aan had staan, en dat was anders dan het oprechte gepraat en gelach van mensen die het gezellig met elkaar hadden. Ze was het enige kind van haar ouders geweest en hoewel ze gewoon vrienden had gehad had ze nooit echt een vol huis meegemaakt, niet zoals dit. Als haar familie samen kwam bleef iedereen beleefd en nog vrij rustig, maar niemand hoefde zich hier aan etiquette te houden. Natuurlijk waren er regels, maar daar hielden deze vrouwen zich automatisch al wel aan.
Ze had aangeboden om te helpen in de keuken - normaal gesproken was ze absoluut geen keukenprinses maar ze was hier vaker overdag, en het was nu weekend dus er konden wel wat extra handen gebruikt worden om voor iedereen een warme maaltijd te regelen. Ze had haar geverfde haar vastgebonden in een slordige knot en ze droeg een vrolijk gekleurd schort om haar kleren tegen eventuele sausspetters te beschermen. Ze zorgde er wel altijd voor dat ze zich niet op haar Paasbest kleedde als ze hierheen kwam, en haar nagels waren sowieso al kort dus die zaten niet in de weg. Aan kunstnagels deed ze niet, tot de verbazing van een paar van haar vriendinnen; ze vond make-up geweldig maar hield haar nagels altijd natuurlijk en kort. Het was gewoon praktischer.
Joy, een oudere dame die over de algemene administratie ging en wiens rode haar al grijs begon te worden, stapte de keuken binnen en glimlachte warm toen ze Brinn zag. 'Ah, Brianna! Leuk je weer te zien, meid - red je het allemaal? Ik weet dat het nog vroeg is maar er zijn al wat mensen die honger beginnen te krijgen...'
Ze telde even de hoofden in de keuken en zag dat er drie mensen in totaal stonden, maar Brinn was het dichtst bij de deur naar de hal dus ook de eerste die ze aansprak.
'We redden het wel, we zijn toch net pas begonnen, maar we, uhm...'
'Ah, jullie kunnen wel wat hulp gebruiken. Ik stuur Irem wel jullie kant op, ze is toch pas net aangekomen dus ik trek haar nergens bij weg... Succes, dames! Laat het niet aanbranden, alsjeblieft!'
Brinn glimlachte slechts en stroopte haar mouwen iets op. Koken bleef lastig, zelfs als ze via een recept werkte. Het was handgeschreven maar ze kon het wel ontcijferen en ze had net haar mes neergelegd om wat kruiden te pakken toen de deur weer open ging en ze zich weer om draaide.
Een jongedame van haar leeftijd met donker haar en donkere ogen stond op de drempel en Brinn bevroor even, een ietwat bewonderende en wat verraste glimlach op haar gelaat voordat ze zich realiseerde dat ze staarde en ze zich snel herstelde. 'Oh, hi!'
De andere twee dames in de keuken keken eveneens even op en groetten de nieuwkomer eveneens, maar zij waren duidelijk harder bezig dan Brinn was geweest en gingen gewoon door.

Met een knal viel de deur achter haar weer terug in het slot. In haar tijd dat ze nu al in Northdale was, een paar maanden, had ze een leuk, knus appartementje kunnen regelen. Voor haar hoefde het niet groot te zijn, zo was Irem nooit geweest, als ze het maar naar haar zin had. Helemaal nu ze eindelijk weg was van de tirannie, genaamd haar ouders.
In de jaren dat ze enig kind was geweest had ze nooit gesnapt wáárom haar zus nou was vertrokken. Vooral in het begin. Echter, nu snapte ze volledig waarom haar zus die beslissing had genomen, om weg te gaan en nooit meer terug te keren. Die beslissing had zij ook gemaakt, en tot nu toe was dat de beste beslissing van haar leven.

Daarbij kwam echter nog het feit dat de enige die ze goed kende haar zus en haar kleine nichtje waren. Verder had ze, op de mensen in de winkels na, nog met niemand kennisgemaakt. Ondanks dat ze prima met haarzelf overweg kon, miste ze dat toch wel. In Iran had ze dagelijks contact gehad met haar vriendinnen, maar sinds dat ze met de noorderzon was vertrokken was ook dat overgevlogen. Het voordeel daarvan was wel dat ze zeker wist dat nooit meer hoefde terug te keren, niemand wist namelijk waar ze zich bevond. Zo hield ze de rest van haar familie waarmee ze nog wel contact had ook in bescherming.

Haar oog was een tijdje geleden gevallen op een organisatie in het dorp. Eentje waarvan haar ideeën en hun ideeën vrijwel overeenkwamen. Inmiddels mocht het wel duidelijk zijn dat Irem voor zichzelf op had weten te komen. Ze was tegen alle idealen die haar ooit verteld waren ingegaan. Niet dat dat nou altijd een goed ding was, maar in haar geval wel. Daarnaast wilde ze mensen helpen die zich ook onderdrukt voelden door anderen, ongeacht wie of wat de persoon was, in geloofde, of deed. Iedereen moest geholpen voelen. Niemand zou zich ooit moeten voelen, zoals zij zich de afgelopen jaren had gevoeld. Nu was ze inmiddels vrij, maar ze wist dat er nog genoeg mensen waren die dat niet waren.
Anderen die niet konden zijn, wie ze wilden zijn.

Nog voordat ze bij de Northdale Women’s Shelter aangekomen was, voelde ze ergens toch wel wat spanning. Wie of wat zou ze aantreffen? Was ze toch wel bezig met het juiste? Had ze zich wel zo opgesteld, dat het voor haar doen representatief was?
No worries. Gelukkig waren er nog mensen op de wereld die niet van oordelen hielden, dus daar moest ze maar vanuit gaan.

Allereerst kwam ze Joy tegen, een oudere vrouw, met wie ze al eerder had kennisgemaakt. Zij hadden ook afgesproken dat ze vandaag als vrijwilliger kon beginnen. Alle beetjes hielpen. Iets wat ook zeker waar was.
De vrouw vertelde haar om even te wachten, maar al snel kwam ze terug aangelopen. “Volg mij maar.” Vertelde ze met dezelfde lieve glimlach waarmee ze haar vorige keer had begroet.
Het eerste waar ze vandaag mee moest beginnen, was de keuken. Lang duurde het niet voordat ze zich daar ook daadwerkelijk bevond. Gelijk werd ze door de drie dames, die al druk bezig waren, begroet. “Hoi!” Begroette ze de anderen terug.

Irem had besloten om maar bij de eerste dame te gaan staan. Niet dat ze niet bij de anderen wilde, maar ze kon altijd even kijken waar nog handen nodig waren, nietwaar? Met een glimlach nam ze naast haar plaats. “Jullie zijn bezig met..?” Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze keek wat voor handelingen de blondine al had verricht.
Irem was altijd al bezig geweest met koken, dat was ook een van de dingen die haar door haar moeder was opgedragen. Je moest koken, want je moest later ook voor je man koken. En dat moest goed en lekker zijn, want anders konden er bepaalde dingen gebeuren… Dingen waar ze nu gelukkig nooit meer aan hoefde te denken. Het was flauwekul geweest, want waarom zouden mannen soms niet kunnen koken? Of wat als haar interesses daar niet lagen? Maar gelukkig voor nu kón ze het dus wel.
“Oh sorry, ik ben mezelf helemaal vergeten voor te stellen. Ik ben Irem.” Ze wierp de jongedame voor haar een lieve glimlach toe. Het was wel zo netjes als de ander wist met wie ze te maken had. Anders was het zo’n gedoe.

“Als ik je ergens mee moet helpen, dan mag je dat zeggen. Koken is gelukkig niets nieuws.” Of drong ze zichzelf zo te erg aan? Ach, welnee. Ze was hier toch juist om te helpen, en dus te koken? Dus waarom zou een ander dat raar vinden.
Niet teveel over nadenken.

Brianna nam het meisje tegenover haar eens goed in zich op. Niet judgy of zo, gewoon uit nieuwsgierigheid. Ze had zeker een mooi gezicht, een donkere huid en dikke, bruine krullen waar menig meisje op jaloers zou worden, al kon Brinn uit ervaring zeggen dat zulk haar niet altijd even makkelijk te hanteren was. Ze zag er verzorgd uit, iets wat niet alle vrouwen in de opvang deden al deden ze hun best om de vrouwen schoon te houden.
'We zijn aan het koken!' legde Brinn direct uit toen ze merkte dat ze langs haar heen probeerde te kijken, en zette snel een pasje achteruit zodat de ander de hele keuken kon zien en ze er niet langer voor stond. 'Nou ja, uh... Angelique en Jennifer zijn echt aan het koken, ik sta een beetje in de saus te roeren,' gaf ze met een ietwat schaapachtige grijns toe. Koken was haar strong suit niet maar ze deed wel haar best en als ze het recept volgde kwam er meestal wel wat eetbaars uit.
Het meisje stelde zichzelf voor als Irem, iets wat wel nodig was want hoewel Joy haar naam wel had genoemd was Brinn die direct weer vergeten. Ze glimlachte er eveneens bij en Brinn, die dit altijd had als er leuke meisjes tegenover haar stonden, voelde onwillekeurig een kriebel in haar buik die ze snel weer onderdrukte. Niet echt gepast.

'Ik ben Brianna, maar de meeste mensen hier noemen me Brinn,' antwoordde ze, eveneens glimlachend. Ze veegde haar handen af aan het toch al vuile schort dat ze aan had en stak een nu schone hand naar Irem.
'Als je me zou kunnen helpen zou ik dat geweldig vinden! Er moet nog een hoop gesneden worden en zo en drie mensen is net niet genoeg dus als je me daar mee zou kunnen helpen... Als je niet wil snijden kun je mij, Angelique of Jennifer overnemen en dan doen wij dat wel, ligt er maar aan wat je fijn vindt.'
Niet iedereen vond het even normaal om met de scherpe messen uit de keuken te werken dus daar hield ze nu al automatisch rekening mee, je wist maar nooit. Wist zij veel wat Irem allemaal wel of niet had meegemaakt. Zij zelf had ook akelige connecties met dingen die anderen doodgewoon vonden.