› renegade

Jonas vond het heerlijk om terug te keren naar de universiteit waaraan hij gestudeerd had. Goed, nadat hij af was gestudeerd had hij vrij weinig meer gehad aan wat hij allemaal had geleerd, maar hij had goede herinneringen aan de mooie gebouwen en er werkten enkele mensen die hij van de Kerk kende. De jaren na zijn studententijd waren heel wat minder geweest door de situatie met zijn zus, wat het contrast nog sterker maakte.
Nu kwam hij er vaak om gebruik te maken van de uitgebreide bibliotheek en de archieven. Van tijd tot tijd waren er ook vredige protesten waar hij aan deel nam, nog vaker deed hij vrijwilligerswerk.
Maar nu was hij voor een andere reden langs gekomen. Eduard Campbell was dit jaar als docent aangenomen en had hem uitgenodigd als hij geen lezingen had om een kop thee te komen drinken in zijn nieuwe kantoor en bij te praten over wat er was gebeurd sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, en dat was nogal wat.
Hij was al door het langste en lastigste deel van zijn herstelling heen. De monnik moest natuurlijk nog rustig aan doen maar hij kon tenminste weer op beide benen staan zonder om te vallen. Hij nam dus ook rustig de tijd om terug te lopen door de gebouwen van de universiteit, zijn handen achter zijn rug gevouwen en af en toe vriendelijk knikkend naar de studenten die passeerden.
'Oh - wacht! Meneer Darlin!'
Verrast keek hij om. Een meisje dat hij vaag herkende rende op hem af, een brede grijns op zijn gezicht. 'Wat doet u hier?'
Nu herinnerde hij zich wie ze was. Hij kon haar naam niet zo snel bedenken maar hij had haar eens ontmoet en met haar gesproken bij een collecte-actie. 'Ik heb thee gedronken met professor Campbell,' antwoordde hij naar waarheid, maar het meisje leek niet werkelijk naar haar te luisteren. 'Zou u eens willen komen kijken? We zijn bezig met een project over religie, ziet u, en ik dacht nu juist dat u dat interessant zou vinden. En misschien kunt u er nog wat over zeggen?'
Ze keek hem begerig aan en Jonas moest onwillekeurig lachen. 'Natuurlijk.'
Rustig volgde hij haar en vond een groepje kunststudenten die druk in de weer waren met hun projecten. Het meisje keerde terug naar haar ezel en Jonas besloot om even rond te kijken nu hij er toch was. Een van de eerste werken trok onwillekeurig toch zijn aandacht: een donkerharige jongen zat achter een ezel te werken aan... iets. Jonas' eerste ingeving was dat het een gezicht was en dat klopte waarschijnlijk, maar wie?
'Zou ik mogen vragen wie je afgebeeld hebt?' vroeg hij met een geamuseerde toon in zijn stem. Hij was naast de jongeman tot een halt gekomen en keek geïnteresseerd van hem naar het schilderij.

Het was al een tijdje geleden dat Jonas zelf een kwast op had gepakt. Er waren bepaalde periodes waarin hij daar gewoon minder tijd voor had waarin al zijn energie in de tuin ging en hier nu zo rondlopen zorgde er wel voor dat hij weer jeukende vingers kreeg. Zijn gedachten gingen onwillekeurig naar de verzameling onafgemaakte schilderijtjes die hij aan de kant had gelegd voor onder andere de brieven aan Rhyme, en zijn houten werktafel die nu vol stond met vruchten die nog verwerkt moesten worden. Misschien kon hij weer wat gaan schetsen als hij thuis was - hij was toch nog herstellende en kon voor een tijdje niet in de tuin werken.
De student keek een beetje verward op van zijn doek - schijnbaar was hij erg geconcentreerd geweest en werd nu overdonderd door de verschijning van Jonas. Hij was waarschijnlijk een van de minst angstaanjagende mensen op aarde maar hij was wel heel abrupt naast hem komen staan.
"Ehh... Dat is onze lieve heer Jezus Christus."
'Oh?' Jonas' grijns werd groter en hij trok zijn wenkbrauwen iets op, zijn handen achter zijn rug gevouwen.
"Dat kun je toch wel een heel klein beetje zien, of niet?"
De monnik keek weer terug naar het doek. Er was veel bruin gebruikt en er zaten eigenlijk maar weinig details in. 'Natuurlijk,' antwoordde hij, nog steeds duidelijk geamuseerd. 'Ik zie dat je je hebt laten inspireren door de stijl van het impressionisme, niet? Het thema misschien niet, al valt daar over te discussiëren.' Hij glimlachte. 'Wat vind jij?'

Deze jongen zou toch wel net zo veel weten over kunst als hij, waarschijnlijk zelfs meer. Jonas was enkel een liefhebber van de schilderkunst en daar hield het ook wel op - het enige wat hij wist was wat hij ooit in boeken had gelezen en zijn boeken over kunstgeschiedenis moesten nodig eens afgestoft worden.
"Ik vind het vooral heel erg mijn eigen ding. Het is wel origineler zo, en dat was mijn bedoeling."
'Ah ja, ik zie het.' Jonas lachte zachtjes. 'Al zou je het dan nog impressionistisch kunnen noemen, zou ik zo zeggen... Je eigen indruk van de werkelijkheid.' Hij bestudeerde het schilderij nog eens met een gekanteld hoofd en vervolgde: 'Zat er een gedachte achter om hem zo uit te beelden? Ik moet zeggen dat het haast een verademing is van al dat traditionele werk.' Hij grijnsde weer geamuseerd.

Jonas luisterde maar naar de uitleg die de jongeman gaf, af en toe eens knikkend. Hij kreeg zo de indruk dat de ander niet echt met een idee was gaan schilderen, maar hij kende kunststudenten ondertussen redelijk goed en er zaten de vreemdste types tussen. Deze jongen was zeker niet het hoogtepunt.
Een oudere vrouw in lange, bohemische rokken en lange kettingen met felle kralen kwam hun richting uit lopen terwijl haar blik over de ezels en de kunstwerken gleed. Haar peper-en-zout gekleurde haar hing over haar schouders en haar ogen werden vergroot door de paarse bril die ze ver op haar neus had geduwd. Jonas kende haar wel en glimlachte even naar de docente toen ze oogcontact maakte. 'Goedemorgen, professor Battista.'
De vrouw moest hem even aankijken voor ze hem herkende, glimlachte toen terug. 'Goedemorgen.' En ze liep verder zonder naar Morts schilderij te kijken.
'Dus,' zei hij, zich weer tot de student kerend. 'Het spijt me, jongen, maar ik denk niet dat ik er ruimte voor heb...' Hij grijnsde scheef. 'Zou je het zelf niet op willen hangen?'

De vrouwelijke professor liep verder zonder een opmerking over het schilderij te maken en Jonas richtte zich iets op. Als deze jongeman niet echt meer iets te zeggen had kon hij zelf ook wel door lopen maar de ander richtte zich weer tot hem en het gesprek werd gewoon door gezet. Hij had immers een vraag gesteld. De student grijnsde, lachte eventjes en keek zelf weer naar zijn eigen werk.
”Oh geloof mij, er zijn dingen in mijn huis waar onze lieve Heer hier beter geen zicht op heeft, if you know what I mean." Hij knipoogde plagend en Jonas grijnsde eveneens.
'Nu goed, Jezus stond er om bekend dat hij vaak in het bijzijn was van criminelen en prostituees, en dat hij graag zijn tijd onder hen door bracht. Zo veel zelfs, dat zijn omgeving het schandelijk begon te vinden.' Hij grinnikte zacht. 'Voor zijn tijd was Jezus vrij rebels, jongen. Zeker in zijn omstandigheden. Ik denk niet dat je hem zo snel af zou schrikken.'