› tiger, tiger

Ondanks dat haar medestudenten medelijden hadden gehad met de vroege uren waarop Noah meestal moest beginnen had de jonge vrouw er geen enkel probleem mee om twee keer per week om negen uur al in de collegezalen van het Thomas Becket College te zitten. Goed, ze had wel nog een kop koffie nodig om echt wakker te worden en haar muziek stond meestal hard aan zodat de adrenaline in haar lichaam op gang kwam, maar dan kon ze gewoon aan de slag.
Ze was de metro al uit en was snel de Starbucks in geschoten - de metro in met een grote Latte was een heel slecht idee en voornamelijk impractisch - en liep rustig drinkend over straat. De stad begon nu langzaam wakker te worden; enkel zij die 's nachts leefden keerden nu weer terug naar het comfort van hun huizen. Er was bijvoorbeeld een kleine, potige vrouw in haar veertig in een politie-uniform die ze elke dinsdag tegen kwam, die altijd vriendelijk naar haar knikte als antwoord op haar glimlach en die elke keer duidelijk een lange nacht achter haar rug had.
Ze schoot een straat in om de drukte van de grotere wegen te vermijden en nam een grote slok van haar koffie. Veel melk en veel suiker, met de essentie van de echte koffie.
Zo'n twintig meter voor haar liep een jongeman - of, beter gezegd, hij slofte over de stoep. Halverwege kwam hij echter tot een halt, zette het blikje op een elektriciteitskast en reikte met zijn handen in zijn zakken. Hij viste er iets uit, en een tel later kletterde het blikje op de grond. Hij leek er met zijn arm tegen aan gekomen te zijn, maar hij maakte ook geen aanstalten om zijn afval op te rapen. Ze fronste even.
'Hé, vind je dat normaal of zo?' Ze versnelde haar pas en trok één van haar oortjes uit zodat haar muziek (de Hamilton soundtrack, hoe kon ze ook anders als theaterstudent zijnde) niet langer alles overstemde.
Ze was nu binnen zijn gehoorbereik en keek hem geïrriteerd aan. 'Vind je dat normaal,' herhaalde ze, 'je rotzooi op de grond gooien? Door mensen zo als jij stikken we op een gegeven moment in onze eigen troep, weet je!'

Pff, ze klonk echt een beetje als een hippie. Of als een van die milieu-studenten die altijd op de campus aan het protesteren waren tegen de vervuiling op het college, wat zelfs Noah overdreven vond (moest er nou echt elk weekend gedemonstreerd worden, recht onder haar raam?).
Maar het was vroeg, haar latte was nog maar half op en ze raakte om dit soort dingen altijd een beetje geprikkeld. Van die asociale mensen die gewoon dachten hun rotzooi op straat konden gooien... Mooi niet dat ze daar niets van ging zeggen.
De jongeman had zich naar haar toe gekeerd. Jesus, hij zag er moe uit. Die had er duidelijk ook een lange nacht op zitten.
Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen hij haar tot kalmeren maande. Goed, het was nog vroeg, maar hij was degene die zijn shit op de grond gooide.
'En dan straks wel je peuk op de grond gooien?' zei ze schramper. Ze stond nu recht voor hem en ze vouwde haar armen nog net niet over elkaar omdat ze nog steeds haar koffie in haar hand had. 'Je bent jezelf echt aan het ruïneren.'

Hij was duidelijk niet van plan om echt naar haar te luisteren. Nu ze zo dicht bij hem stond kon ze de lichte wallen onder zijn ogen zien — zijn ogen waren zo lichtblauw dat het haast eng was. Was hij zo moe dat de woorden niet eens tot hem door drongen? Of was hij misschien gewoon high?
Nee, dat laatste kon het niet zijn. Ze wist hoe mensen er dan uit zagen en deze jongeman viel niet echt in die categorie. Hij was gewoon vermoeid.
Noah zuchtte diep en ging eens met haar vrije hand door haar haar. Mooi begin van de ochtend was dit.
"Listen, babe, ik heb hier echt geen zin in. Mind your own business, het is vroeg in de ochtend — Of heel laat in de nacht, in mijn geval. So give me a goddamn break.”
Ze trok haar wenkbrauwen iets op. Stiekem werd ze nu toch wel benieuwd waar hij dan vandaan kwam en wat hij vanacht had uitgespookt. Het was het midden van de week, dus de kans was klein dat hij echt uit was gegaan. Had hij ergens een of andere nachtshift moeten draaien?
'Prima,' antwoordde ze kortaf, en keek naar hem op zodat ze oogcontact met hem kon maken. 'Was je nog van plan je zooi op te ruimen? Wat jij wel en niet met je lichaam doet kan me niet zo veel schelen maar het is wel zo beleefd dat je openbare ruimtes een beetje netjes houdt.'
Openbare ruimtes, tuurlijk. Het steegje was nou niet bepaald druk bezocht en mooi was het ook al niet. Hier en daar zaten wat winkeltjes die op het vroege uur nog niet open waren maar daar bleef het ook wel bij.

Ze wierp eens een blik op haar horloge en zuchtte. Ze was echt veel te vroeg — haar les begon pas over een uur en ze zou er hoogstens vijf minuten over doen om er vanaf hier te komen. Ze had lange benen en ze liep snel, dus de afstand was niets.
"Heb jij eigenlijk een woord gehoord van wat ik net zei? Ik heb je al verteld dat ik dat stomme blikje straks wel zal oprapen en dat ik het fijn zou vinden als jij je iets minder met mijn leven bemoeit."
'Ja, ja, pretty boy, het is al goed,' verzuchtte ze. Een gaap overmande haar en haar felle houding verdween even zodat ze een hand voor haar mond kon houden. De effect van haar koffie moest nog inzetten en omdat ze toch nog geen make-up op had wreef ze in haar ogen.
'Het spijt me, het is hier inderdaad echt te vroeg voor...' Ze zuchtte opnieuw en wierp een blik in haar koffiebeker. Nog een paar slokken. Met haar andere hand weer in haar broekzak dronk ze haar latte op en gooide de beker in de prullebak. 'Zo.'

Nadat ze haar beker had weggegooid vouwde Noah haar armen over elkaar en leunde zijlings tegen de bakstenen muur. Haar schooltas hing van haar andere schouder en bungelde naar beneden. Ze sloeg haar ogen naar hem op en glimlachte voor de eerste keer, zij het dat het misschien een beetje tegen haar eigen zin in.
Zelfvoldaan keek ze toe hoe de jongeman in beweging kwam om het blikje van de grond op te rapen. Zijn uitgedoofde peuk verdween in het al samengedrukte blikje en met een halve grijns gooide hij het in de prullenbak.
”Happy now?” vroeg hij, en ze grijnsde onwillekeurig terug. 'Zeker,' antwoordde ze met een glans in haar donkere ogen, en bekeek hem nog eens goed. Hij was iets langer dan zij, waarschijnlijk rond dezelfde leeftijd, en zag er in haar ogen wat sjofel uit, al had ze hem ook wel kunnen zien rondlopen op de campus. Misschien was hij wel een student.
'Wat voor werk doe je als je de hele nacht wakker bent geweest?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Of heb je zitten leren?' Ze had genoeg vrienden die gewoon hele nachten doorhaalden om papers af te maken of leerstof door te nemen en dan gewoon 36 uur of langer wakker waren.

Pff, ze leek echt op een van die enge aardrijkskundestudenten. Ze moest er bijna van huiveren - wat was zij blij dat ze niet met die aparte groep in dezelfde faciliteit zat. De kunst- en cultuurstudies zaten allemaal samengepakt en kwamen dit soort milieufreaks eigenlijk weinig tegen. Natuurlijk vond Noah het belangrijk om de stad netjes te houden, maar ze had zichzelf gelukkig net op tijd tegen kunnen houden voordat ze echt pissig was geworden. Dat deed ze sowieso eigenlijk nooit.
De ander leek gelukkig ook blij met deze wending. Hij had netjes zijn blikje en zijn peuk opgeruimd en stond nu met een geamuseerde grijns tegenover haar. Hij vertelde haar dat hij studeren maar niets vond en dat hij in een bar werkte - waarschijnlijk ergens in het centrum, waar ze zich nu net bevonden. Logisch.
'Dan heb je er een lange nacht van gemaakt, neem ik aan?' Ze trok een enkele wenkbrauw op en er speelde een glimlach om haar lippen. Ze knikte toen hij vroeg of zij wel studeerde maar voegde er aan toe: 'Al zijn er genoeg mensen die het als een "echte" studie zien om dat je er in principe weinig mee kan... Ik studeer musical theatre.'

De jongeman vertelde haar dat het wat later geworden was dan ingeschat met een haast karakteristieke grijns op zijn gezicht. Hij werd er gelijk een stuk aantrekkelijker door, al deed het verder niets met zijn vermoeide uitstraling. Als dit gesprek over was moest hij maar snel zijn bed opzoeken, anders was Noah bang dat hij misschien om zou kunnen vallen terwijl ze spraken. Ze wist niet eens dat er plaatsen waren die zo laat nog open bleven; op een gegeven moment zou je toch gewoon iedereen naar huis sturen? Het was ten slotte gewoon een weekdag, maar blijkbaar trokken sommige mensen zich daar bar weinig van aan. En deze jongeman hoefde waarschijnlijk pas vanavond weer te beginnen aan zijn volgende shift.
Haar glimlach verbreedde toen hij oprecht enthousiast leek over wat ze deed. Niet iedereen had diezelfde reactie, zeker niet volwassenen en zelfs mensen rond haar leeftijd die zich superieur voelden door hun studie in Rechten of Medische technologie en die neer keken op de mensen met een "makkelijke" studie.
En vervolgens vroeg hij naar haar naam, die ze zonder problemen gaf.
'Noah Medarno,' antwoordde ze rustig, en haar mondhoeken trokken iets omhoog. 'En misschien duurt het even voor je mijn naam zal zien staan maar als je geïnteresseerd bent zit ik vaak in producties van de universiteit.'
Ze kantelde haar hoofd iets en vroeg: 'En jij? Wat is je naam, bedoel ik?'

Ze kon het al voor zich zien - optreden in een bar. Ze had altijd al grootse dromen gehad maar was daar ook vrij realistisch in gebleven: ze moest klein beginnen, en een kans zoals dit moest ze natuurlijk aangrijpen. Normaal gesproken moest ze zelf actief op zoek naar mensen die haar wilden laten spelen en als deze jongeman wat invloed had bij de bar waar hij werkte moest dit wel goed komen. Als er iemand goed was in verkooppraatjes was Noah het wel en als ze wat moeite moest doen kwam dat zo voor elkaar.
Hij stelde zichzelf voor als Mortimer en verkondigde dat ze hem ook gewoon "Mort" mocht noemen. 'Mort,' herhaalde ze, en een grijns verspreidde zich over haar gezicht. Wist deze jongeman dat deze bijnaam nog beter bij hem paste dan hij misschien dacht? Al moest ze eerlijk zeggen dat zijn gezicht helemaal niet meer zo levenloos was.
Vervolgens haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en vroeg naar haar nummer, iets wat haar een beetje overrompelde. Toen herstelde ze zich snel en pakte ook haar telefoon. 'Oh, tuurlijk,' zei ze vlug, en opende eveneens haar contacten om vervolgens hem haar nummer te geven. Na het uitwisselen stopte ze haar telefoon weer weg en glimlachte naar hem.

Ze grijnsde terug naar hem toen hij aangaf dat hij maar eens naar bed zou gaan en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee,' glimlachte ze, en stak eveneens haar telefoon weg. De jongeman draaide zich om en Noah keek hem nog even na, nog een beetje overweldigd door hun ontmoeting. Toen hij de hoek om was gelopen knipperde ze een paar keer, kwam in beweging en draaide zich eveneens om, op weg naar de universiteit.
Mortimer hield zich aan zijn woord. De volgende dag kreeg ze inderdaad een berichtje en alhoewel het een beetje lastig was om een lange conversatie te hebben omdat hij vaak 's nachts leek te werken begon ze Mort wel te mogen. Het kwam er zelfs van dat ze zich een beetje schuldig begon te voelen als ze overwoog om te vragen of hij voor haar kon regelen of ze in de bar waar hij werkte zou mogen spelen, maar uiteindelijk durfde ze er toch over te beginnen.
Niet veel later was het geregeld. Blijkbaar was wat afwisselend entertainment wel gewenst. Deze avond zou ze alleen spelen - het kwam wel vaker voor dat ze liever met vrienden muziek maakte maar het nu zou ze solo gaan. Enkel haar stem en haar gitaar.