The Roof [o p e n]

De setting was anders. Duisterder. In het café was een geroezemoes hoorbaar, ondanks dat er niet veel mensen aanwezig waren. Mensen deden hun eigen business, vaak dingen die het daglicht niet kon verdragen. Niet veel mensen gaven aandacht aan het meisje, dat voor een piano stond en een microfoon vasthield. En dat was stiekem ook precies waar Olivia eventjes op hoopte. Dit was een van haar eerste bookingen, buiten haar vaste booking in het café waarin ze werkte. Buiten regende het hard, het stormde. Haar outfit was donkerder dan normaal gesproken, het paste bij het interieur van het café. Door de rook van mensen die in het café aan het roken waren, zag ze de mensen bijna niet. Ach, hier had ze weer wat geld voor kunnen vangen. De piano begon te spelen, de muziek startte, maar niemand keek op. En als ze al opkeken, zag Olivia het niet door de dikke rook die in het café hing. En daarom sloot ze haar ogen maar, bewoog ze bijna niet. Het enige onderdeel van haar lichaam dat bewoog waren haar lippen.

“It wasn’t raining yet, but it was definitely a little misty on that warm November night. And my heart was pounding, my inner voice resounding, begging me to turn away, but I just had to se eyour face to feel alive” zong Olivia, nadat ze een paar hoge noten had aangeslagen “And then you casually walked in the room, and I was twisted in the web of my desire for you. And I was twister, my apprehension blew away. I only wanted you to taste my sadness, as you kissed me in the dark.” Olivia opende haar ogen. Aan de bar zag ze een jongen naar haar staren. Ze keek hem eventjes aan, hield oogcontact met hem vast, terwijl ze het refrein in zette: “Every time I feel the need, I envision you caressing me and go back in time, to relive the splendor of you and I, on the rooftop that rainy night.” Met een duister glimlachje keek ze hem aan en wendde ze haar blik af. Ze zocht naar meer mensen van wie ze de aandacht had. Je wist maar nooit, misschien zat hier wel een talentenscout in het café. Ze betwijfelde het ten zeerste, maar het kon altijd.

Terwijl ze verder zong, begon haar lichaam wat meer te bewegen op de maat van de muziek. “And so we finished the Moet, and started feeling liberated, and I surrendered as you took me in your arms. I was so caught up in the moment, I couldn’t bear to let you go yet, so I threw caution to the wind and started listening to my longing heart. And then you softly pressed your lips to mine, and feelings surfaced I’d surpressed for such a long time. And for a while I forgot the sorrow and pain, and melted with you as we stood there in the rain.” Ze zette het refrein nog een keer in, sloot haar ogen weer en probeerde de emotie van het liedje over te laten dragen op haar publiek. “Last night I dreamed that I whispered the words ‘I love you’ and touched you so very subtly as we were kissing goodbye – oh pretty baby, how I’m missing you.” Na nog twee keer het refrein gezongen te hebben, sloot ze af.

Meer als een formaliteit boog ze naar het publiek, maar luisterde niet eens meer of ze een applaus kreeg. Olivia liep rechtstreeks naar de bar, pakte het glas witte wijn van de ober aan en liep naar een van de houten tafels. Haar hoge hakken waren duidelijk hoorbaar door het café, omdat ze een van de weinige vrouwen was. Ze zette haar glas neer en nam plaats op de stoel. Olivia leunde achterover, en staarde naar haar glas. En buiten tikte de regen tegen de ramen. Tik, tik, tik.

De medicijnen maakte hem duf. En hij trok het niet. En hij wist niet meer wat hij aan zichzelf had op deze manier. Het was niet alsof de medicijnen hem zomaar voorgeschreven waren, maar hij sprak verder niet.
Dus dat hij hier stond, in dit café, met een gast te praten waar hij normaal liever niet mee geassocieerd zou willen worden, was niet geheel vrijwillig. Mose had geld bij zich, geld waarvan hij dacht dat het genoeg zou zijn. Hij hoopte erop dat dit het verschil ging maken. Dat dit zou zorgen dat het leven weer wat leefbaarder werd.
Deze plek was geen plek waar hij vaak zou willen zijn, maar op dit moment was het waar de wereld hem gebracht had. De man waarmee hij stond te praten gaf hem waar hij om gevraagd had en keerde zich van Mose af. Mose stak de boel in zijn broekzak en liep weg, ging op een andere plek zitten. Het handeltje in zijn broekzak leek te branden, te smeken om gebruikt te worden. Mose nam plaats op een vrije plek, bestelde een biertje en besloot naar het optreden te kijken, waar hij als een van de weinigen werkelijk oplette. Het meisje was een sensuele verschijning, maar het liet Mose bizar koud. Ze zag eruit alsof ze nog net geen achttien was en natuurlijk was het allemaal entertainment, maar ze zou niet doorbreken. Ze was een van de velen. Ze had een leuk bekkie maar daar was alles mee gezegd. Ze klonk niet verkeerd maar ze had niet de 'wow' factor. Of ze probeerde niet hard genoeg. Had nog niet de juiste mensen ontmoet.
Maar Mose geloofde er niet in.
Het liedje was niet zijn stijl en toen ze klaar was en boog, kwam de muziek van het café weer terug. Mose volgde met zijn blik hoe ze het podium af ging en naar de ober liep om een glas met wijn te halen. De man trok het handeltje uit zijn broekzak, bestudeerde een van de pilletjes. Het percentage werkzame stof was niet bijster hoog en voor 'goed spul' had hij niet bij deze kerel moeten wezen, maar het was genoeg voor waar hij het gebruiken wou. Hij brak het pilletje voor de zekerheid door midden en nam het halfje met een teug bier in. Na enkele minuten had hij de rest van zijn biertje genuttigd en zonder een optreden had hij geen reden om hier alleen te blijven hangen.
Mose stond op, betaalde zijn drankje en liep naar het meisje toe wat daarstraks op het podium had gestaan. Dat haar kansen om bekend te worden waarschijnlijk minimaal waren, maakte het niet dat hij haar geen warm hard toe droeg. Ze probeerde het maar moest de harde waarheid nog leren. Hij haalde nog een witte wijn en liep naar haar toe.
"Deze is voor jou," sprak hij, terwijl hij met een vloeiende beweging het glas op tafel zette. "Goed optreden." Hij wou een opmerking maken over de plek waar ze waren, maar dat maakte hem zelf net zo vreemd.
"Helaas kunnen ze hier muziek niet altijd even hard waarderen." Mose glimlachte naar haar maar de glimlach bereikte zijn ogen niet. De wallen van de slapeloosheid waren in dit barre licht niet zichtbaar maar de slapeloosheid was wel merkbaar in zijn houding. Hij was een schaduw van zichzelf. Wat hij ooit geweest was. Nog steeds entertainer maar met een donkeren schaduw die hem omrandde.