The first rains of spring [Open]

Dit wordt bepaald geen vrolijk topic, maar ik wil het verlies van Iseco wel uitwerken, dus vandaar. Voel je vrij te reageren, wie dan ook, maar als je zoiets hebt van 'eh niet mijn ding' snap ik dat helemaal.

In zijn lange, zwarte jas was Iseco niet precies wat je zou verwachten van iemand die gewoon een garage runde. Zijn nette schoenen hielpen ook niet mee. Maar dit was ook niet zomaar een gewone wandeling.
Het was rustig in het park vandaag, omdat het een koele dag was, met dichte bewolking en zo nu en dan motregen. Er stond een stevige, kille wind, die meer aan de herfst deed denken dan aan de lente en de man had zijn kraag wat hoger opgetrokken.
Het weer deed er niet toe. Hij begon te lopen, handen in zijn zakken. Alles ging werktuiglijk, weer terug op de automatische piloot. Iets anders was te pijnlijk.
Hij leek in de afgelopen weken jaren ouder te zijn geworden. De groeven in zijn gezicht waren dieper geworden, hij was aanzienlijk afgevallen en hij had diepe wallen onder zijn ogen. Zijn haar zat rommelig en de stoppels op zijn kin en kaaklijn verrieden dat hij minder goed voor zijn uiterlijk zorgde dan voorheen.
Verderop liet iemand een hond uit, maar zoals de meeste dingen kwam het eigelijk maar deels bij de man binnen. Zijn ogen stonden dof en afwezig.
Bij een kleine vijver ging hij op een bankje zitten. Zijn blik bleef hangen op twee bruine eenden die vredig ronddobberden, zo nu en dan met hun kop onder water verdwijnend.
Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en stond zichzelf toe even zijn gezicht in zijn handen te verbergen. Hij haalde enkele malen diep adem door zijn neus en klemde zijn kaken op elkaar. Hij liet zijn handen weer zakken en balde ze onbewust tot vuisten, waarbij de nagels zich in zijn handpalmen boorden.
Abrupt stond hij weer op, nu met een gevoel van rusteloosheid, en hij begon weer te lopen, richting het deel van het park waar het precies gebeurd was.
Bijna kon hij de sirenes weer horen, de menigte, de muziek. Het waren drie dingen die hij de afgelopen weken actief had vermeden.
Iseco was verdwaald. Niet fysiek, hij kon de weg naar de garage blind terugvinden. Mentaal. Hij wist niet hoe hij ooit nog weer in een state of mind zou moeten komen waarin alles gewoon goed voelde. Het idee dat tijd dit op zou lossen was ondenkbaar.
Een heel eind verderop waren ze opnieuw een podium op aan het bouwen. Blijkbaar stond er weer een evenement aan te komen. Het leven om Iseco heen ging gewoon door, al leek zijn eigen wereld stil te staan.
Hij stopte en keek naar de werkzaamheden. Alsof het nooit gebeurd was.

Jonas was niet het persoon dat mensen opviel, en zo had hij het graag. Hij verscheen als hij vond dat hij ergens nodig was, deed zijn best en verdween dan weer, voordat mensen ook maar zijn naam hadden kunnen vragen. Maar zo had hij het nu eenmaal het liefst. Hij had een tijd lang geleefd als lid van een bedelorde, besloten dat hij dat maar niets vond en had zich van de groep losgemaakt om niet alleen maar van liefdadigheid te hoeven leven.
Hij was sowieso niet iemand die graag in de spotlight stond, en verdween automatisch al wat naar de achtergrond in grotere groepen. Een positie van leiderschap was niet voor hem weggelegd – zijn kalme voorkomen kon vaak niet op tegen de luide aanwezigheid van anderen.
Niet dat hij dit erg vond. Hij had zijn leven nu eenmaal gewijd aan het helpen van de minder bedeelden. Hij had zich van de bewoonde wereld teruggetrokken en dat was iets waar hij niet snel van zou afwijken. Ondertussen zou hij ook niet anders meer weten. Hij had vaak genoeg gehoord dat mensen kuddedieren waren en dat ontkende hij ook niet – zijn antwoord was ook meestal dat hij net zo goed gezelschap nodig had van tijd tot tijd. Waarom dachten ze dat hij zich anders dat hij zich zo voor mensen inzette?
Het ding was: hij hield van mensen. De soberheid en afzondering waarin hij leefde had daar niets mee te maken. Zijn God had de mens in zijn eigenbeeld geschapen, en dat was te zien – van nature was de mensheid prachtig. Daar was hij van overtuigd.
Met een flauwe glimlach keek hij toe terwijl de mensen zich door het park haastten, vluchtend voor de regen. Zelf wandelde hij rustig door, zonder haast, met zijn handen achter zijn rug. Hij had het park mooier gezien dan dit, veel mooier, maar hij klaagde niet.
Op een plek waar het bladerdak weg viel en je de grijze hemel kon zien bleef hij staan en hief zijn hoofd op zodat hij naar de lucht kon kijken. De wind trok aan zijn jas en aan zijn haar maar de monnik bleef onbeweeglijk staan, zijn grijze ogen op de identiek gekleurde hemel gericht. Enkele regendruppels landden op zijn gezicht en hij glimlachte even voordat hij weer rustig door liep.
De wind had bijna iedereen uit het park gejaagd, leek wel. Niemand wilde met dit weer buiten zijn, behalve de mensen die in het midden van het park druk in de weer waren – er werd een podium gebouwd. Jonas wist dat er hier in het voorjaar vaak activiteiten waren en het kon niet anders zijn dat het nu weer het geval was.
Nu hij er bij nadacht… Er kwam een herinnering bij hem terug van een gesprek dat hij hier, in dit park, een tijdje terug nog had gehad. Tijdens één van die festivals, of wat het ook was geweest, had er een ongeluk plaats gevonden.
Nou ja, ongeluk.
Zijn gelaatsuitdrukking veranderde haast gelijk. Jonas kon zijn emoties nu eenmaal niet goed verbergen. Nog geen maand geleden, als hij niet verkeerd zat, was een jongeman om het leven gekomen. Dat was het geweest. Hij was neer geschoten door een of andere maniak, en verder wist de monnik eigenlijk niets.
Hij bad dat hij nooit zo wanhopig zou mogen worden dat hij een leven zou nemen. Die jongen… een kind nog maar. Iemands zoon. Een creatie van God. Hoe zou iemand zo wreed kunnen zijn?
Met een wat glazige blik in zijn ogen staarde hij naar de werkende mensen en merkte pas na enkele minuten een andere aanwezige op. Niet veel verderop, hoogstens drie meter, stond een oudere man met grijzend haar en ernstige lijnen op zijn gezicht. Hij stond naar de werkers te staren, net als Jonas enkele momenten geleden, zichtbaar diep in gedachten verzonken.
Niet iedereen kon weggejaagd worden door het gure weer.
Hij richtte zijn blik weer op de werkers, en sloeg toen zijn ogen op naar de hemel. Deze was nu echt donker, en de druppels werden dikker. ‘Je zou je bijna gaan afvragen waarom iemand in dit weer überhaupt een voet buiten de deur zet, denkt u niet?’

De regen zette door. Iseco trok zijn schouders iets op. Veel zin om doorweekt te raken had hij niet, maar terug naar de garage wilde hij ook nog niet.
Een stem deed hem opschrikken uit zijn gedachten.
"Je zou je bijna gaan afvragen waarom iemand in dit weer überhaupt een voet buiten de deur zet, denkt u niet?"
Iseco keek opzij om een man met warrig, donker haar te zien, die hij niet eens aan had horen komen. De man was wat jonger dan hij. Iseco glimlachte werktuiglijk maar het haalde zijn ogen niet. Hij haalde losjes zijn schouders op. Zijn blik bleef nu even hangen op een paar mannen die wat leek op een speaker verpakt in plastic het podium op droegen. Toen werd hij even afgeleid door een drukke border collie die een stok meesleepte die bijna groter was dan hijzelf.
“Ach, ze laten zichzelf niet uit, of wel?” zei hij mild, met een hoofdknikje richting de border collie, van wie de eigenaresse met opgetrokken schouders onder een boom stond te schuilen. De hond had inmiddels de stok naar haar toe weten te sleuren en hem voor haar voeten gelegd. Hij kwispelde afwachtend. Ze probeerde de stok ook nog te gooien, ’t lieve kind, maar door het gewicht ervan kwam hij bepaald niet ver. Het mocht de pret voor de border collie echter niet drukken, die schoot erachteraan en begon hem opnieuw terug te sjorren.
Ook de wind zette nu aan en de bladeren ritselden aan de bomen. In de verte klonken sirenes, bijna onhoorbaar, maar Iseco klemde onbewust zijn kaken op elkaar.

Het begon nu echt harder te regenen, en opnieuw wierp Jonas een blik op de hemel. De grijze lucht ging nu gedeeltelijk verborgen achter het bladerdek dat zich boven zijn hoofd uitspreidde maar de bomen hielden de dikke regendruppels nu niet meer tegen.
Hij moest maar eens terug, bedacht hij met een zucht, maar keek toch nog eens naar de man die naast hem stond en antwoord had gegeven op zijn opmerking over het verschrikkelijke weer. Hij was ouder dan Jonas, dat was vrij duidelijk - bovendien zag hij er nogal vermoeid uit. Hij glimlachte even maar hij leek niet helemaal... aanwezig met zijn gedachten. Alsof hij enkel fysiek hier was.
"Ach, ze laten zichzelf niet uit, of niet?"
Jonas volgde de blik van de ander en glimlachte toen hij de enthousiaste border collie zag. Zijn baasje, een meisje dat was weggedoken in haar jas, deed een poging om een flinke stok weg te gooien en de hond rende er braaf achter aan, ondanks dat het niet erg ver terecht kwam.
De monnik lachte zacht toen het dier langs hen heen sjokte, de stok in zijn bek. Een moment later landde er een grote waterdruppel recht in zijn hals en hij trok rillend zijn schouders op. Snel ging hij met zijn hand langs zijn nek maar het regende ondertussen al zo hard dat het niet meer zo veel uitmaakte.
'En dat te bedenken dat hier enkele weken geleden nog feest werd gevierd in de zon,' zei hij met een flauwe glimlach. 'Zo zien we maar weer eens hoe onvoorspelbaar de grillingen van de natuur kunnen zijn...'
Een windvlaag blies langs hen heen en deed zijn lange jas iets opbollen. Jonas kwam echter nog niet van zijn plek en keek weer naar de mensen die aan het podium bezig waren.

"En dat te bedenken dat hier enkele weken geleden nog feest werd gevierd in de zon,” zei de man en Iseco keek hem met een ruk aan. Als hij iets niet had zien aankomen was het wel dat een wildvreemde zou beginnen over… Over wat er die bewuste dag gebeurd was. Onbewust balde hij zijn handen tot vuisten. Zijn nagels drongen in zijn handpalmen.
Echt vreemd was het natuurlijk niet. Juist op deze plek was het tussen twee vreemden een makkelijke gespreksopener, maar toch kwam het voor Iseco uit het niets. Hij kreeg er even geen reactie uit. Even voelde het alsof de lucht uit zijn longer geslagen was.
"Zo zien we maar weer eens hoe onvoorspelbaar de grillingen van de natuur kunnen zijn…"
Iseco vond zijn stem terug.
“De natuur had hier niets mee te maken,” zei hij bitter. “Iemand wilde hem dood en nu is hij er niet meer."
Het was de eerste keer dat hij het hardop zei.
Een brok vormde zich in zijn keel en hij wendde zijn blik af. De pijn was nog net zo intens als de dag dat hij de jongen daar in het gras had zien liggen, met zijn vriendin erbij, omringd door panische mensen. Hij kon zich niet voorstellen dat het ooit nog weg zou gaan. Dat er ooit nog een leven kon zijn na dit alles.
“Hij was mijn zoon."
Waarom hij dit met een vreemde deelde wist hij niet. Het kwam er zacht en gebroken uit. Hij keek naar het gras bij zijn voeten. Het gras waarin de jongen dood was gebloed.

Jonas' eerste reactie was verwarring, en die verwarring bleef ook nog een tijd tot alles langzaam op zijn plek begon te vallen. De uitdrukking van de man was van geforceerd vriendelijk naar ronduit verslagen veranderd en nu matchten zijn ogen met de rest van zijn gezicht — hij leek plotseling jaren ouder.
Over wie had hij het? Zijn zoon, ja, maar had Jonas deze moeten kennen? De man staarde maar voor zich uit, zijn stem nauwelijks hoorbaar door de regen die steeds harder op hen neer daalde. Ze begonnen nu echt doorweekt te worden.
Jonas keerde zich tot de ander en stak zijn handen in zijn zakken. Hoe verschrikkelijk zag de man er uit... Het straalde ondertussen van hem af. Hij had het eerder moeten opmerken...
Iemand wilde hem dood.
Een nieuwsartikel flitste door zijn fotografisch geheugen. De jongen in het park, dit park, vermoord... Een of andere krankzinnige met een pistool. Iemand had hem dood gewild.
Het verdriet van de man was bijna tastbaar in de ruimte tussen hen in, het verdriet van een vader die geen kinderen meer had. Een gevoel wat hij maar al te goed kende.
'Het spijt me zo.'
Het was het enige wat hij op dat moment kon bedenken maar het hielp natuurlijk niet. Het had hem ook niet geholpen en het zou ook nu niets uithalen, hoe gemeend de woorden ook uit zijn mond kwamen. Hij had al lang geleden geleerd dat deugd en vriendelijkheid geen mensen terug haalden uit de dood.
'Het spijt me verschrikkelijk, wat er is gebeurd is niet —' Hij stopte. Hij stond nu direct naast de man, die nog steeds naar het gras stond te staren, en probeerde zijn woorden zorgvuldig te kiezen.
'Het is veel te vaak dat deze wereld niet gerechtig is, zeker nu,' zei hij zacht. Zijn hand was even naar het kruisje rond zijn hals gegaan. 'Ik hoop... Ik hoop oprecht dat u wel die rust wordt gegunt en dat degene die deze pijn veroorzaakt heeft naar behoren wordt gestraft.'
Even pauzeerde hij. Regen stroomde over zijn gelaat, over zijn nek zijn shirt in. Zijn kraag hield niets meer tegen en de stof zoog alle vochtigheid op. 'Niemand verdient het om zo te sterven, zeker als men nog zo jong is... Ik weet dat mijn woorden waarschijnlijk weinig voor u betekenen en al zeker geen troost voor u zullen zijn, meneer, maar ik heb altijd geloofd dat zij die te vroeg van ons weg worden genomen vroeg of laat weer met zullen worden herenigd.'

“Het spijt me zo,” zei de man en Iseco keek op. Het kostte hem moeite een verbitterd ‘hoezo, jij haalde de trekker toch niet over?’ voor zich te houden. Dat was namelijk niet eerlijk, dat wist hij ook wel.
In plaats daarvan forceerde hij kort een verbeten glimlach.
"Het spijt me verschrikkelijk, wat er is gebeurd is niet —"
Iseco keek hem kritisch aan.
“Niet wat?” zijn stem klonk dof.
"Het is veel te vaak dat deze wereld niet gerechtig is, zeker nu."
Iseco haalde licht zijn schouders op. Nee, de wereld was zeker niet eerlijk. Als hij dat wel was geweest had er nu geen gat in Iseco gezeten dat onmogelijk nog gevuld kon worden.
"Ik hoop... Ik hoop oprecht dat u wel die rust wordt gegunt en dat degene die deze pijn veroorzaakt heeft naar behoren wordt gestraft."
“Die zijn er op een scooter vandoor gegaan. Die vinden ze niet meer terug."
Elk woord stak, want hiermee sprak hij hardop uit wat hij voor zichzelf eigenlijk niet had willen erkennen. Hoe mooi het idee ook was dat ze hun verdiende loon kregen, dat ging niet gebeuren.
"Niemand verdient het om zo te sterven, zeker als men nog zo jong is... Ik weet dat mijn woorden waarschijnlijk weinig voor u betekenen en al zeker geen troost voor u zullen zijn, meneer, maar ik heb altijd geloofd dat zij die te vroeg van ons weg worden genomen vroeg of laat weer met zullen worden herenigd."
Iseco keek hem lang aan, zijn woorden afwegend.
“Het spijt me, daar heb ik inderdaad niet veel aan,” zei hij toen zacht. Hij slikte. Hemel, hel, hij geloofde er niet meer in. Margaret nog wel, maar hij kon moeilijk peilen of dat echt was of gewoon een facade.
“Maar toch bedankt,” zei hij toen zacht. Hij realiseerde zich dat hij zich niet zo heel veel beter opstelde dan Riot zou hebben gedaan; cynisch, afstandelijk, maar God, wat was het moeilijk om nog mensen toe te laten op dit moment, om niet gewoon weg te kruipen in een hoekje en de wereld voorbij te laten gaan.
“Was je erbij?” vroeg hij. Zijn blik ging weer naar de werkzaamheden in het park. Het was een bizar idee dat er zoveel mensen waren geweest die de dood van zijn zoon hadden meegemaakt, maar dat niemand iets had kunnen doen. Soms voelde hij verwijt, ook al wist hij beter.

De reactie die hij kreeg was te verwachten, maar nog steeds stak het. De pijn van de ander was voelbaar en voor Jonas veel te herkenbaar. Hoe veel jaren waren voorbij gegaan sinds hij voor de eerste keer diezelfde pijn had gevoeld?
Het verliezen van iemand die omkomt voor je afscheid hebt kunnen nemen, voordat diegene het leven echt heeft kunnen ervaren, is pijnlijker dan wat ook ter wereld. Jonas was hier heilig van overtuigd. Rouwen is nooit makkelijk, maar het wordt ondragelijk als er nog zo veel achter is gebleven dat niet meer kan worden voltooid, kan worden gezegd of gedaan omdat diegene er niet meer is. Hij geloofde dan wel dat er een leven na de dood bestond, dat nam niet weg dat het leven op aarde minder waard was - integendeel.
Hij keek weg van de man naast hem, zijn blik op de druilerige bomen om hem heen. Hij begon het gevoel te krijgen dat er een zwaar gewicht op zijn schouders werd geplaatst - dit kon misschien gedeeltelijk komen omdat zijn jas langzaam zwaarder werd door de regen en het feit dat de stof al het water in zich opzoog zodat ook de kleding er onder straks nat zou zijn. Eigenlijk moest hij onderdak gaan zoeken.
"Was je erbij?"
Toen Jonas zijn hoofd draaide om naar hem te kijken keek de man weer naar de mensen die hard aan het werk waren ondanks het verschrikkelijke weer. De blik in zijn ogen was er een van overweldigende vermoeidheid.
'Nee, ik was er niet,' antwoordde hij zacht. 'Ik was thuis. Pas de volgende ochtend las ik er over, toen het in de krant stond.' Soms, heel soms wenste hij dat hij makkelijker te bereiken was.
Even was hij stil en liet zijn adem langzaam aan zijn lippen ontsnappen zodat er kleine condenswolkjes in de lucht verschenen en er ging een rilling door hem heen. Hij wilde nog wat zeggen, maar alle woorden die voorbij kwamen klonken hol, te vaak herhaald. Hij had alle variaties van medelijden voorbij zien en horen komen bij Monty's begravenis en hij wilde deze man niet hetzelfde aandoen.
'U was er ook niet bij, of wel?' Hij was bang dat de regen en de werkzaamheden zijn stem zouden overtreffen als hij nog zachter ging praten. 'U heeft het van iemand anders moeten horen?'

“U was er niet bij of well? U heeft het van iemand anders moeten horen?"
Iseco glimlachte, maar hij had zich onmogelijk nog leger kunnen voelen op dat moment.
“Nee. Ik was erbij,” zei hij mat.
Zijn kaakspieren verstrakten even en hij keek strak voor zich uit. Het was nog te vers, nog steeds.
“Maar ik was te laat."
En met die woorden voelde hij het achter zijn ogen branden. Hij wist het daarbij te houden, maar dat nam niet weg dat hij het gevoel had alsof hij op instorten stond. Het gesprek moest een wending krijgen, anders zou hij niet in staat zijn om zich een houding te blijven geven.
Nu keek hij wel weer naar de man naast hem.
“Maar je mag wel jij zeggen,” zei hij toen met een bittere glimlach.
Hij haalde zijn schouders op.
"Sorry," zei hij toen. "Je hebt ongetwijfeld wel eens betere gesprekken gehad."

De ander bleef zijn blik strak ontwijken terwijl hij antwoord gaf en Jonas vertelde dat hij te laat was gekomen. Alsof hij er wat aan had kunnen doen, alsof hij nog levens had kunnen redden. De "wat als" scenario's wisselden elkaar waarschijnlijk aan een stuk door af, met constant de onderliggende gedachte dat hij op dat moment alles zou hebben gegeven om de tijd terug te kunnen draaien.
Jonas sprak niet toen er weer een stilte viel en wist enkel te glimlachen toen de ander zijn blik ontmoette en duidelijk maakte dat hij niet zo formeel hoefde te zijn. Bijna direct daarna bood hij zijn excuses aan.
"Sorry, Je hebt ongetwijfeld wel eens betere gesprekken gehad."
Hij zuchtte diep, zodat zijn adem weer een grote wolk in de koude lucht vormde, en tot zijn eigen verbazing werd zijn glimlach wat meer gemeend. 'Dat kan ik niet ontkennen,' antwoordde hij, en keerde zich tot de man. 'Maar ik heb ook slechtere conversaties gevoerd, dus bied alsjeblieft je excuses niet aan.'
Hij sloeg zijn ogen weer op naar de hemel, die nog even grauw was als vijf minuten geleden. Zelfs hij kon  geen pret meer aan de stromende regen beleven en er ging opnieuw een rilling door zijn lichaam. Nog even en hij zou serieus verkouden worden.
'Alle ernst terzijde... Ik neem aan dat je net zo min hier wil blijven staan als ik. Kan ik je misschien wat te drinken aanbieden? Ergens waar het warm en licht is, en het liefst ook droog?' Met de rug van zijn hand veegde hij de regendruppels van zijn voorhoofd en zijn vingers begonnen te tintelen van de kou. 'Mijn naam is Jonas, trouwens. Jonas Darlin. Aangenaam.'

“Dat kan ik niet ontkennen,” gaf de man toe en Iseco grijnsde wrang. "Maar ik heb ook slechtere conversaties gevoerd, dus bied alsjeblieft je excuses niet aan."
“Dat moet een deprimerende bedoening zijn geweest dan,” antwoordde Iseco bitter. Hij wilde het niet, zo’n zure gesprekspartner zijn, maar vandaag leek zijn montere, charismatische zelf verder weg dan ooit. Hij volgde de blik van de man naar de asgrauwe lucht.
"Alle ernst terzijde…” zei de man toen ineens, “ik neem aan dat je net zo min hier wil blijven staan als ik."
Dat was zeker waar. 'Kan ik je misschien wat te drinken aanbieden? Ergens waar het warm en licht is, en het liefst ook droog?"
Iseco aarzelde. Een deel van hem wilde eigenlijk gewoon weer alleen zijn en zich opsluiten in zichzelf tot hij alle emotie weer onder controle had.
Je kan je niet voor eeuwig blijven verstoppen voor alles en iedereen, zei een klein, eerlijk stemmetje in zijn achterhoofd.
"Mijn naam is Jonas, trouwens. Jonas Darlin. Aangenaam."
Iseco schrok weer op uit zijn gedachten en grijnsde terwijl hij een hand uitstak, een iets warmere grijns dit keer.
“Iseco DiRosilia, insgelijks,” zei hij. “En een drankje spuug ik niet in,” zei hij, zichzelf ertoe zettend in te stemmen met het aanbod van de ander. “Welke plek had je in gedachten?"

Voor een paar momenten was er iets van aarzeling op het gelaat van de man te zien toen hij voorstelde dat ze verhuisden naar een drogere plek om wat te drinken te halen, maar een paar momenten later leek hij te ontspannen en stak hij vriendelijk grijnzend zijn hand uit. Deze schudde Jonas met een klein gevoel van zelfvoldoenin terwijl de man zich voorstelde - zijn naam was Iseco DiRosilia. De naam had vast in een artikel gestaan maar het was niet blijven steken. Misschien ook maar beter; dat had raar en misschien zelfs storend over kunnen komen als hij zijn naam van te voren had geweten.
De ander vroeg wat hij in gedachten had en terwijl hij de regen van zijn voorhoofd veegde wees hij met zijn andere hand door wat bomen heen. 'Net buiten het park zit een klein café. Ik hoop dat het niet al te vol is, maar ik denk dat we dat wel zullen zien als we er zijn, denk je niet?'
Zijn glimlach keerde weer wat gemakkelijker terug en hij begon te lopen in de richting van de uitgang. Als het aan hem lag ging hij geen tel langer meer in de regen staan.