I could use some assistance [Joli]

Gael schudde met zijn manen. Veel vliegen waren er nog niet, maar op zo’n eerste warme lentedag waren er altijd wel een paar vroeg en de witte pony was er niet van gediend.
Zijn ruiter zat er minder mee, die genoot vooral van het waanzinnig lekkere weer, en dat zo vroeg in het jaar. Roya reed in slechts een shirt met lange mouwen, in plaats van de jas die ze de laatste weken nog veelal had moeten dragen en ze genoot ervan.
De vacht van Gael was wat bezweet; ze kwamen net van een breed zandpad, het soort waar het eigenlijk illegaal zou moeten zijn om niet even lekker in galop te gaan. De teugels hield Roya losjes vast.
Het pad maakte een bocht en Roya hoorde hoeven, maar toen ze de bocht om kwam zag ze alleen een ander paard, en geen ruiter. Haastig steeg ze af en met Gael aan haar hand stapte ze op het andere dier af, dat haar met naar voren wijzende oren nauwlettend in de gaten hield. Hij was behoorlijk donker, met een brede bles. Hij zag eruit als een sportpaard, zij het een wat nerveus sportpaard.
“Shh, rustig maar,” zei ze zacht. “Waar is jouw baasje?” Er zat geen zadel op, maar wel een hoofdstel. Was het dier ontsnapt bij het opzadelen? Was de ruiter zonder zadel gegaan en gevallen? Ze keek speurend rond maar zag niemand.
Het paard liet zich bij zijn teugels pakken en er ging een golf van opluchting door Roya heen, maar dat wierp een nieuw probleem op, namelijk dat ze hier nu met twee paarden stond en het naar de stal terug echt te ver was om te lopen. Ze beet op haar lip. Ze kon iemand bellen, maar het liefst loste ze dit zelf op. Of met hulp van een toevallige voorbijganger of zo.

Ze vond het bos geweldig. In Frankrijk vond je haar ook altijd in het bos. Het bos was rustig en kon ze lekker ontspannen van alle drukte van de stad, en natuurlijk de verhuizing die ze net had gehad. Toen ze ontdekte dat er een bos in de buurt was, was ze er enthousiast naartoe gegaan, van plan om alle paadjes en plekjes op haar duimpje te leren kennen.
Ze liep in alle rust verder totdat ze de bocht omkwam en een meisje zag met twee paarden. De paarden waren allebei gezadeld maar ze zag verder geen andere ruiter. Ze liep wat dichterbij. 'Hallo,' begroette ze het meisje.

- sorry erg kort

Roya hoorde voetstappen en keek om. Er kwam nog iemand de bocht om, een meisje van ongeveer haar leeftijd. Roya glimlachte automatisch, zij het een beetje opgelaten. Ze nam het meisje snel op terwijl deze dichterbij kwam, behalve een begroeting niets zeggend.
“Hey,” groette Roya terug. Ze gebaarde lichtjes met de teugels van het vreemde paard en vroeg tegen beter weten in;
“Dit paard is niet toevallig van jou, toch?”
Als dat zo was had het meisje dat vast meteen gezegd, maar Roya kon niet zeggen dat ze nou zo goed voorbereid was op een situatie als deze.
“Of heb je toevallig iemand gezien die gevallen leek?"

'Hey,' begroette het meisje terug. 'Dit paard is niet toevallig van jou, toch?' vroeg ze terwijl ze lichtjes naar het paard gebaarde. Joli schudde haar hoofd. 'Of heb je toevallig iemand gezien die gevallen leek?' Weer schudde Joli haar hoofd. 'Nee, niemand.' antwoordde ze.
'Uit welke richting komt het vandaan? Dan kunnen we misschien die kant op lopen in de hoop de eigenaar te vinden,' stelde ze voor. Ze liep rustig naar het donkere paard. 'Zal ik hem vasthouden?' bood ze aan. Ze hield haar hand vragend omhoog, al klaar om de teugels te pakken.

“Nee niemand."
Balen. Maar Roya gaf de hoop nog niet op.
“Volgens mij kwam hij van die kant,” zei ze, nadat het meisje had gevraagd waar het paard vandaan kwam. Ze realiseerde zich dat hij evengoed tussen de bomen door kon zijn gekomen, maar het pad leek haar waarschijnlijker.
"Zal ik hem vasthouden?” vroeg het meisje en Roya knikte, haar de teugels aanreikend.
“Graag, dank je,” zei ze. Ze begon te lopen, met Gael aan haar zijde, in de richting waar het paard hopelijk vandaan kwam, zoals het meisje had gesuggereerd.
De grond op dit pad wemelde van de hoefafdrukken, waardoor een spoor volgen zinloos was.
Wat als ze niemand vonden? Roya had er nog niet echt over nagedacht. Het paard meenemen naar de stallen? Politie bellen? Betekende het dat de ruiter in gevaar was?
Met een onaangenaam gevoel in haar maag liep ze over het pad.
“Ik hoop maar dat de eigenaar okay is,” merkte ze met een frons op. Ze had haar telefoon bij zich, voor het geval dat, maar hoopte hem niet te hoeven gebruiken.

'Graag, dank je,' zei het meisje en ze overhandigde de teugels. Joli pakte ze vast en aaien het dier over zijn neus. Ze was een beetje gespannen, ze was nog nooit echt met paarden in contact gekomen, laat staand vastgehouden. Gelukkig was het een rustig paard. Het meisje begon te lopen en Joli volgde. ze ademde geruststellend uit toen het paard meeliep.
'Ik hoop maar dat de eigenaar okay is,' merkte het meisje met een frons op. Joli knikte. 'Ik hoop het ook. Van een paard vallen lijkt me niet fijn...' Ze hoopte maar dat ze de eigenaar snel vonden.

“Is het ook niet,” bevestigde Roya met een klein glimlachje. “Heb zelf gelukkig nog nooit iets heel ernstigs gehad, maar je kan raar vallen als je pech hebt."
Gael deelde de spanning niet echt. De IJslander was met name geïnteresseerd in zijn omgeving.
“Een vriendin van me had een paar jaar terug ontzettend veel mazzel gehad,” vertelde Roya. “Op haar nek gevallen, tegen de bakrand aan zeg maar, maar geen blijvende schade."
Het idee dat het meisje makkelijk volledig verlamd had kunnen raken had er destijds flink ingehakt. Toch bekeek Roya het ook wel weer met een korreltje zout; risico hoorde bij de sport, en daardoor kon ze zich niet uit het veld laten staan.
Het pad werd weer iets smaller, met ondiepe sloten aan weerszijden. Roya speurde de omgeving af, maar het pad kronkelde nogal, waardoor ze niet zo ver vooruit kon zien. Het bos was behoorlijk dicht aan beide kanten, wat het niet makkelijker maakte.
“Rij jij ook?” vroeg Roya aan het meisje. Ze had de indruk van niet, maar even vragen kon geen kwaad.

'Is het ook niet,' bevestigde het meisje met een kleine glimlach. 'Heb zelf gelukkig nog nooit iets heel ernstigs gehad, maar je kan raar vallen als je pech hebt.' Joli knikte, ze kon het zich voorstellen. 'Een vriendin van me had een paar jaar terug ontzettend veel mazzel gehad. Op haar nek gevallen, tegen de bakrand aan zeg maar, maar geen blijvende schade.' vertelde het meisje. 'Oeh, gelukkig maar,' reageerde Joli. Ze moest er niet aan denken, je kon makkelijk verlamd worden.
'Rij jij ook?' vroeg het meisje opeens. Joli schudde haar hoofd. 'Nee, maar ik zou het wel leuk vinden,' antwoordde ze. Ze wist van de risico's. Ondanks ze in Frankrijk nooit iets met paarden had gedaan keek ze wel altijd naar de wedstrijden als ze op tv kwamen. Ze vond het altijd fascinerend en wilde alles over de dieren weten. Om bekende ruiters en amazone's te zien rijden had haar altijd al een kik gegeven en ze wilde het graag ook zelf proberen.

"Nee, maar ik zou het wel leuk vinden,” was de reactie van het meisje. Roya glimlachte, ook al keek ze nog steeds kritisch om zich heen, hopend een glimp van de eigenaar van het paard op te vangen.
“Je zou dan echt eens bij Pasqual’s stal langs moeten gaan,” zei ze monter. “Hij runt Trainingsstal Scodelario, hier niet eens zo heel erg ver vandaan en je kan daar vast wel iets van een proeflesje regelen, of zo."
Ze leidde Gael om een forse tak heen, die voor de helft op het pad lag.
“Gael heb ik daar ook staan,” vertelde ze. “Eigenlijk heeft volgens mij iedereen die zelf de ruimte er niet voor heeft zijn of haar paard er staan,” voegde ze er met een glimlach aan toe, terwijl ze even over haar schouder naar het meisje keek.