But at least I have the memory [+Feline]

Het was het begin van de avond, rond een uur of half 8. In het café waar ze werkte was het bevolkt – druk, maar niet te druk. Het was er licht schemerig, en de mensen waren vooral met zichzelf bezig. Niemand scheen echt op te merken dat er een klein meisje op het podium was geklommen, en achter een piano was gaan zitten. Vergeleken met de piano leek het meisje erg klein en fragiel. Maar zodra haar vingers de toetsen van de piano raakten, leek het meisje veel kracht uit te stralen. Dit was namelijk wat ze graag deed en waar ze gelukkig van werd. Met een glimlach spelend rond haar mond en haar ogen gesloten, speelde ze tonen op de piano. Ze merkte dat ze de aandacht trok van een aantal mensen in het café, maar niet iedereen keek op. Dat hoefde voor Olivia ook niet, ze zat hier voor de mensen die wel naar haar keken. Na een aantal minuten simpelweg de piano bespeeld te hebben, kwam haar mond dichter bij de microfoon, nog steeds met haar ogen gesloten. “I’ve been thinking ‘bout you, yeah, I been missing you. Where the hell are you, oh, when I need you? I could still hear your voice, I ain’t got no choice, ‘cause I’m here all alone, I know I can’t wait ‘till you get home” zong Olivia timide door de microfoon. Haar stem klonk een beetje onzeker, maar zodra ze de bridge naar het refrein startte, was haar stem harder en zelfverzekerder. “Oh, I don’t have you here with me, but at least I have the memory. I tried to make it through the night, but I can’t control my mind…” Ze stopte eventjes met spelen en zingen en glimlachte naar haar vingers, waarna ze verder ging met zingen: “I’m just thinkin’ bout you, I’m thinkin’ ‘bout you, I’m thinkin’ bout you, I’m just thinkin’ bout you, I’m just thinkin’ bout you, I’m thinkin’ bout you.”

Een jongen betrad het podium en ging naast haar zitten, op het bankje dat voor de piano stond. Hij nam het pianospel van haar over, terwijl Olivia voor het eerst haar ogen open deed en zich naar het publiek draaide. “Got these thoughts in my head, ain’t no way to forget, got me losing my breath, nobody got me the way that you did” Olivia stond op van het bankje en liep naar de standaard van de microfoon, terwijl ze verder zong: “Had my eyes rolling back, had me arching my back, now you love me so good, I wish you would hurry up and come back.” Ze zette de microfoon vast in het standaard en zong de bridge en het refrein. Haar ogen waren gesloten, ze voelde een aantal ogen op haar gericht. Ze keek het publiek weer in, maar zag maar weinig door de spotlight die op haar gericht was. Ze genoot van de pianoklanken die door haar oren suisden, het zorgde ervoor dat ze een gevoel kreeg alsof ze high was. Wie had er drugs nodig als je dit had? “Baby, I don’t want no one, no one else, so hurry, ‘cause I need some, need some help. And I’ll be waiting patiently, patiently, ‘cause I don’t have you here with me, here with me, here with me…” De pianomuziek stopte eventjes en Olivia nam eventjes flink adem. Met zoveel kracht en passie als ze had zong ze: “But at least I have the memory!” Met een brede glimlach op haar gezicht sloot ze het nummer af met een laatste keer het refrein.

Een bescheiden applaus kwam op uit het publiek – dat was logisch, er waren niet veel mensen. Maar dat maakte niet uit. Alsof ze zojuist had opgetreden in een enorm stadion, boog ze diep en liep ze van het podium af met maar een gedachte in haar hoofd: drinken. Ze nam plaats aan de bar en de bartender kwam naar haar toe. “Colaatje, Olivia?” Ze knikte dankbaar, terwijl hij met een glimlach een blikje cola op de bar zette. Met een zachte “klik” ging het blikje open en Olivia nam er een flinke teug uit. Ze draaide, en ging met haar rug tegen de bar aan zitten, ze sloeg haar lange benen over elkaar en keek ondertussen in de ruimte.

Voor Feline was de verhuizing op sommige momenten best lastig geweest. Ze was een gewoontedier, hield ervan om in het kleine dorpje waar ze niet ver buiten hun stal hadden, haar weg te vinden en van hot naar her te kunnen fietsen en eigenlijk altijd binnen 5 minuten op de bestemming te wezen. Het was niet zo dat Feline het jammer vond dat ze verhuisd waren, maar ze was gewoon nog niet gewend.
Hun nieuwe woning in Northdale betrof een grotere stal waar meer ruimte was. De bossen waren nieuwer en het was makkelijker om in nieuwe omgeving te komen, dit was voor haar vader een stuk prettiger. Ook voor haar moeder lag deze stalling gunstiger. Er was meer ruimte voor uitbouw (een grotere binnenbak stond al op de planning) en wedstrijden werden over het algemeen toch meer in de buurt gehouden. Hoewel Northdale niet zo heel paardachtig was, lag het vrij in de buurt van HorseHome. In HorseHome waren grote boerderijen wat minder te betalen. Dit vanwege de bekendheid en de associatie met paarden. Maar Northdale viel wat dat betreft wel mee, waardoor de keuze van Feline's ouders op Northdale was gevallen.
Feline had de verhuizing al met al niet moeilijk gevonden. Het had gewacht tot zij haar opleiding had afgerond, een HBO richting de psychiatrische zorg waar ze afgespecialiseerd was in de tak 'autisme en kinderen'. Northdale was wat centraler gelegen dan hun dorp en hetgeen waar zij graag werkzaam in wou worden zou ook hier meer wortels hebben. Zij zou op deze wijze op haar manier het bedrijf van haar ouders over kunnen nemen en tegelijkertijd haar eigen draai eraan kunnen geven.
Feline had vandaag een dag ingepland om een beetje op ontdekkingsreis te gaan. Ze was echter niet alleen. Een meisje aan haar zijde, Allison, die zeer toevallig met haar aan de praat was geraakt door mee te gaan met een jongen, wat was zijn naam? Feline was ziek slecht in namen.. In ieder geval. Allison had besloten dat het café een goed idee was voor een uitje. Om een beetje door de stad heen te slenteren en op die manier bekend te worden met de straten en het volk in Northdale. Northdale was hoofdzakelijk een studentenstad, levendig, maar had de nodige charmes van een dorp. In ieder geval, toen Allison haar mee naar het kleine, cozy cafeetje nam, voelde Feline zich direct thuis.
De twee meiden hadden zich comfortabel gemaakt in een hoekje van het café en Feline genoot van Allisons aanwezigheid. Allison was het type mens dat van zichzelf, ongeforceerd, vrolijk was en het koste Feline weinig energie om zelf ook vrolijk te zijn met het meisje. Allison was ongecompliceerd en verborg onder haar glimlach niets dan meer glimlachjes. Een meisje betrad het podium en Feline's blik dwaalde af naar het frêle meisje. Het meisje was een opvallende vertoning, rood haar, een korte top waar Feline te zelfbewust in zou zijn maar een enorm leuke witte broek. Allison viel stil zodra het meisje begon met het spelen van de piano en mee zong met de melodie. De meiden keken naar haar en Allisons blik werd dromerig. Feline voelde dat de tekst wat voor het meisje leek te betekenen, dat Allison kon relaten met wat er gezongen werd. Feline glimlachte om de eerlijkheid van Allison, hoe Allison een open boek was en daar helemaal oké mee was.
Pas toen het meisje haar liedje gedaan had, vervolgden de twee hun gesprek.
"Ken jij haar?" vroeg Feline uiteindelijk aan Allison, die vol lof over het meisje door bleef gaan.
"Nee." De twee keken elkaar aan en als gedachten lezen een ding was geweest, was dit het moment geweest waarop het plaats had gevonden. Ze stonden als één man op van de tafel waaraan ze hadden gezeten en liepen op het meisje af dat alleen bij de bar zat. Feline voorop, een stralende Allison achter haar.
"Hi!" sprak Feline opgewekt toen ze het meisje naderde. "Dat was een goed optreden! Het klonk echt geweldig." Allison knikte beamend en schoot een glimlach de kant op van het meisje.
"Treed je hier vaker op?" vroeg Feline met een blije glimlach.

OOC: Olivia heeft bruin haar. ;$

Terwijl ze door de ruimte keek, verzuimde ze een beetje in haar gedachten. Ze werkte nu inmiddels al een paar maanden in het café, en nog steeds gaf het optreden haar de dril om te leven. Het was wat ze het liefste deed, en waar ze zich het liefste mee bezig hield. Het nadeel was dat het geen vetpot was. Het geld dat ze hier verdiende was genoeg om rond te komen, maar ze kon er geen mooi huis van betalen. In plaats daarvan woonde ze in een achteraf buurtje. Ze was niet vaak thuis, thuis zijn maakte haar niet geluk. Ze was een “wanderer”: ze was altijd weg, of ergens mee bezig. Dingen aan het ondernemen, of aan het doen. Stil zitten kon ze niet. Dat haar huis niet misschien het meest mooie huis van de buurt was, maakte haar niet heel erg veel uit. Het was niet alsof ze mensen thuis ging uitnodigen. Nee, hoe verder je mensen uit de buurt hield, hoe beter het was. Vertrouw mensen nooit, gebruik ze waar het nodig is, maar laat ze nooit verder toe dan de status van kennis. Zo zou je nooit pijn krijgen. Dat is wat ze geleerd had van haar familie op Sicilië, en die gedachte zou ze ook altijd bij haar houden.

Ze werd uit haar gedachten getrokken door twee meisjes. De twee meisjes keken blij naar haar. “Dat was een goed optreden! Het klonk echt geweldig.” Een fractie van een seconde na. Olivia was nooit uit zichzelf naar deze meiden toegegaan, maar een gevaarlijke gedachte betrad haar brein: als ze mensen te vriend hield, zou er over haar muziek gepraat worden. En als er meer gepraat werd, dan zouden er meer mensen naar het café komen. En als er meer mensen naar het café kwamen, zou er meer betaald worden en zou de fooienpot wat hoger zijn. Daarom ontstond er een warme glimlach op het gezicht van Olivia, naar de twee meiden. “Treed je hier vaker op?” Olivia stapte meteen in haar rol, haar rol van enthousiast tienermeisje dat het leven vooral positief ziet. “Jazeker! Ik werk hier.” Ze grijnsde. “Het is wel een droombaan hoor, van je hobby en passie je werk kunnen maken, ik doe het heel erg graag.” Ze grijnsde nogmaals. “Dankjewel voor jullie compliment, dat is echt heel erg lief! Het is fijn om te horen dat mensen je werk waarderen.”

Olivia draaide zich wat meer naar de meisjes en knikte naar de twee barkrukken die naast haar stonden. “Ga lekker zitten, willen jullie wat drinken? Zeg het maar, ik weet uit ervaring dat ze hier van alles in huis hebben.” Nieuwsgierig nam Olivia de twee meisjes in zich op. Ze waren knap, vond Olivia. Waar je aan Olivia duidelijk kon zien dat ze uit Italië kwam, hadden de meisjes een lichtere huidskleur en een ander uiterlijk dan Olivia. Maar dat maakte niets uit, elk mens was mooi op zijn eigen manier. Met een nieuwsgierige frons tussen haar wenkbrauwen begon Olivia met praten: “Ik heb jullie hier nog nooit eerder gezien. Komen jullie hier vaker?” Een opgetogen twinkeling was zichtbaar in haar ogen. Het was bijzonder hoe snel het meisje een masker kon opzetten. Aan de andere kant, ze was er in getraind. Het was een bezigheid waar ze al drieëntwintig jaar mee bezig was…