How to save a life? [Open]

De Range Rover stopte vlak bij het park en Chloe sloeg de motor af. Door haar ruit staarde ze eventjes naar de zonsondergang. Hij was prachtig. Verschillende kleuren schenen door haar ruit, oranje, roze, rood. Met een zucht leunde ze achterover in de bestuurderszit en drukte ze haar hoofd in de hoofdsteun. Chloe sloot haar ogen en legde haar handen op haar hoofd. Nogmaals volgde er een diepe zucht. Een paar minuten bleef ze zo zitten. Ze gleed met haar handen wat naar voren, voelde het metaal van haar ring over haar voorhoofd gaan. Eventjes verborg ze haar gezicht in haar handen. Toen sloeg ze haar handen voor zich uit. Met haar duim en haar wijsvinger pakte ze de ring tussen haar vingers en haalde hem van haar ringvinger af. Eventjes slikte ze, maar om de een of andere reden ging het makkelijker dan ze had gedacht. De ring hield ze eventjes tussen haar duim en wijsvinger. Een verdrietig glimlachje gleed over haar gezicht en ze legde hem zolang eventjes in het dashboardkastje. Nogmaals haalde ze een diepe zucht en deed toen het portier open. Met een zachte klap deed ze het dicht en klikte de auto met de sleutel op slot. Een zachte piep gaf aan dat hij op slot zat.

Chloe sloeg haar armen over elkaar, de warme trui die ze aan had gaf niet heel erg veel warmte, maar daar moest ze het maar mee doen. Een lichte versnelling in haar pas zorgde er voor dat ze best snel bij het bankje was, waar ze graag wilde zitten. Elke keer keek Chloe om zich heen of ze niemand zag die ze kende, maar waarschijnlijk zou niemand haar herkennen. Ze had geen make-up op, en ze droeg niet haar normaal gesproken high glamour kleding. Sterker nog, alles wat ze droeg was een simpele zwarte trui, een legging en sneakers. Een outfit waarvan Chloe er van haatte dat ze het had, maar op dit soort momenten was het wel heel erg fijn. Chloe nam plaats op het bankje en sloeg haar benen over elkaar heen. In haar telefoon legde ze haar telefoon en staarde eventjes naar het zwarte scherm. Zachtjes pakte ze het toestel op en ontgrendelde het scherm. Ze drukte het gesprek open en begon te tikken. Alles wat in haar gedachten verscheen schreef ze op. Maar op het laatste verwijderde ze alles weer. Ze slikte. Misschien moest ze weer opnieuw beginnen? Opnieuw begon Chloe aan een verspilde poging hier iets van te maken.

Met een luide gil gooide ze haar telefoon weg, die twee meter verderop in het gras belandde. Ze drukte haar ellebogen op haar knieën en verborg haar gezicht in haar handen. Met een luide snik begon ze hard te huilen. Ze kon dit, ze wilde dit niet kunnen. Het zat veel te diep. Ze had het veel te diep laten komen. En wat haar nog het meeste pijn deed, was dat ze nooit haar gedachten had kunnen uitspreken. Het was haar eigen fout. Nog nooit had ze iemand toegelaten, nu had ze het gedaan en daar was grof misbruikt van gemaakt. En ze kon het niemand anders “blamen” dan zichzelf. Toch had ze het nooit verwacht, dat het zou gebeuren. Maar iemands intenties kwamen vaak pas op het moment dat je ze door hebt, en je moest het maar op de harde manier uitvinden. Maar Chloe kon het niet, nog nooit had ze zo’n intens verdriet gevoeld. Ze trok haar benen omhoog en ging met haar lichaam op het bankje liggen, terwijl ze hard huilend en snikkend voor zich uit staarde.

Het was vreemd om terug te zijn. Laury kon het niet anders noemen dan vreemd. De omgeving was vertrouwd, maar de omstandigheden waren zo anders. Zij was nu een wees en had de verantwoordelijkheden over haar 'kleine' zusjes. Maar haar 'kleine' zusjes waren nu 18 en vonden het goed dat Laury haar eigen leven leidde. Het contact met de meiden was goed maar ze waren zo akelig zelfstandig geworden dat Laury het gevoel had eerder niet weg te hadden moeten gaan. Maar misschien was het gewoonweg niet anders.
Laury had inmiddels in een studentenwijkje haar intrek gevonden. Een klein, keurig onderhouden huisje waar ze met 3 andere meiden in verbleef. Het was plezierig, ze vond het leuk, het waren aardige meiden, maar daar bleef het bij. Goed, er was er eentje waar ze wel degelijk een klik mee had, maar Miriëlle was druk en had niet voldoende de tijd om veel met haar te ondernemen. Maar het maakte het samenzijn in dat huis wel aangenamer.
Laury was op het moment vooral bezig met aan zichzelf te werken. De dood van haar vader was, hoewel ze dit hevig probeerde te ontkennen bij iedereen, nog steeds iets waar ze niet overheen was en waar veel frustraties bij kwamen kijken. Ze had rondgekeken of ze iets kon vinden waar ze haar frustraties kon uiten en ze wist dat een paard verzorgen daar niet bij hoorde. Geef een keer frustratie aan en je paard hapert. Dus was voor haar de keuze gevallen op de sportschool. Daar was ze begonnen met kickboksklassen en de trainer was een vriend van haar geworden. Het was leuk, een 31-jarige man die hevig breed was, om hem als vriend te hebben. Nare mensen kwamen niet meer in de buurt en hij hielp haar met trainen.
Nu kwam ze terug van een training, maar haar hoofd zat nog vol. Ze had nog geen haast om naar huis te gaan en het park lag op de route. Op haar gemak wandelde ze er doorheen. Vrij rustig was het door de vakantieperiode, want door het weer kon het niet komen. Een prachtige zonsondergang en Laury zag geen kip. Ontspannen liep ze haar weggetje af, tot haar gedachten onderbroken werd door gehuil. Laury besloot er langzaam op af te lopen. Op haar pad lag een mobieltje, waarschijnlijk van het huilende meisje. Laury raapte deze op, veegde het zand er vanaf en hield hem in haar hand. Kort bestudeerde ze het apparaat. Geen barst in het scherm, gelukkig. Dat zou akelig teruggeven zijn. Het meisje in kwestie was helemaal over haar toeren en Laury liep op haar af. Ze zat op het bankje en Laury had niet het idee dat het meisje haar had horen naderen.
"Hee." Ze legde haar hand op haar schouder. "Ik heb je mobiel. Hij is nog heel." Geen idee of het gepast was, maar Laury zou er zelf niet vrolijk van worden als haar mobiel zou sneuvelen.
Ze keek even bedenkelijk naar het meisje. Zomaar ineens een wildvreemde helpen, ja, ach, Laury deed het wel.
"Kan ik je helpen?" Ze wou het meisje iets aanbieden, iets waar zij altijd wel vrolijk van kon worden. Ijs als comfortfood. Maar ze wachtte maar af of het meisje wel benaderd wou worden.

Het gevoel dat ze alleen was, en er nu bij bepaalde dingen alleen voor ging staan, vond Chloe heel erg zwaar. Alles had haar kunnen gebeuren, ze hadden haar helemaal kunnen afmaken, overal, maar ze zou het overleven als hij aan haar zijde stond. Nu was dat niet meer. Dat was over. En Chloe zou sterker moeten worden, moeten proberen dit soort dingen in het vervolg niet meer mee te hoeven maken. Terwijl ze op het bankje lag, maakte ze een afspraak met zichzelf: vandaag zou ze nog mogen huilen, gillen en depressief mogen zijn. Maar morgen ging ze zich herpakken, de schade proberen te herstellen en misschien ging ze Mikayla, Cleo, Monica en meer van dat soort mensen bellen of dat ze misschien hadden om te gaan stappen. En dit keer zou Chloe echt los gaan, ze zou alles van zich af dansen, ze zou niet eens alcohol nodig hebben. Dan zou zij ook eens met jongens flirten, maar ze zou zich niet laten aanraken. Ze wilde niet zoenen, een onenightstand of whatever, ze wilde gewoon een plezierige tijd hebben, en dit ver achter zich laten.

Maar die dag was nog niet vandaag, en vandaag zou ze echt nog wel eventjes heel erg verdrietig zijn. Het huilen kon maar niet stoppen, en Chloe voelde zich echt verschrikkelijk. Tot over maat van ramp hoorde ze iemand naderen. Natuurlijk kon ze die persoon dat niet kwalijk nemen, maar dadelijk was ze iemand die ze kende. Chloe stond bekend als een keiharde bitch en als ze hier dan een beetje ging liggen janken, zou haar imago heel erg naar de klote gaan. Maar ergens boeide het haar vrij weinig. “Hee” hoorde Chloe naast zich en voelde een hand op haar schouder. Snikkend keek Chloe het meisje aan. “Ik heb je mobiel. Hij is nog heel.” Een glimlach gleed over haar gezicht, ze ging rechtop zitten. “Ik zou mijn frustraties niet op mijn telefoon af moeten reageren” zei ze, maar haar stem klonk anders door het snot in haar neus en de tranen in haar ogen. Ze pakte dankbaar haar telefoon aan. “Dankjewel” zei ze zachtjes en drukte op een knopje, om te controleren of het scherm echt nog wel heel was. Dit was gelukkig het geval.

“Kan ik je helpen?” vroeg het meisje en Chloe zuchtte eventjes. Ze werd iets rustiger en woelde eventjes door haar haren. “Ik denk niet dat iemand mij kan helpen met dit gevoel” zei Chloe. Eventjes keek ze langs het meisje. In de verte zag ze een jongen lopen. Was dat…? Ze veerde eventjes overeind, maar het was hem niet. Bij die gedachte ontstonden er weer tranen in haar ogen en sloeg haar hand eventjes voor haar mond. Weer begon ze te huilen en te snikken. “Ik heb het uitgemaakt met mijn vriend” snikte Chloe toen en liet haar ellebogen weer op haar knieën rusten, waarna ze zich wat naar voren boog en haar gezicht in haar handen verborgen.