Lost me keys [OPEN]

Moe en licht aangeschoten stopte Scott voor een van de oude rijtjeshuizen. Het waren smalle, vooroorlogse woningen, nu vrijwel uitsluitend door studenten bewoond en niet echt meer in perfecte staat. Hier en daar brandde nog licht, maar op de meeste plekken was het donker. Het was een doordeweekse avond, een dinsdag, dus uitgaan zat er voor de meesten niet in.
Scott zelf had nog wat gedronken, puur omdat hij geen zin had gehad om in zijn eentje op zijn kamer te zitten. Hij had in een Ierse pub met een oudere man zitten praten die meer geïnteresseerd was geweest in oude verhalen uit zijn eigen jeugd dan een gesprek met Scott dat van twee kanten kwam. Scott, die het geen fuck boeide maar die al lang blij was dat hij niet in zijn eentje zat te drinken, had het maar aangehoord en de man zijn gang laten gaan. Waarschijnlijk had hij het even nodig. Dat hadden ouderen soms.
Scott leunde tegen de deurpost terwijl hij in de zakken van zijn zwarte jack grabbelde, op zoek naar zijn sleutels. Maar hij kon ze niet vinden. Hij doorzocht zijn broekzakken, zonder succes en ritste toen zijn jas los om ook de zakken van zijn hoody te checken. Ook zonder positief resultaat.
Was hij ze kwijt? Vergeten? Hij had geen flauw idee, maar wat hij wel wist was dat hij een probleem had, want er was verder niemand thuis.
In frustratie trapte hij tegen de deur aan. En nog eens.
“Godverdomme,” vloekte hij hartgrondig, waarna hij weer wat inbond. Hij begon op en neer te ijsberen over het voetpad voor zijn huis. Behalve de buurman tegenover, die een vrij onaangename eerste indruk had gemaakt, kende hij niemand hier. “… fuck.”
Het begon langzaamaan zachtjes te regelen, en er rolde nog een gemompelde verwensing over Scott’s lippen, terwijl hij haastig in het klein portiek van zijn voordeur schuilde, ook al regende het gewoon in.
Hij sloeg zijn armen over elkaar en drukte ze tegen elkaar aan terwijl het harder begon te regelen. Ondertussen gingen zijn gedachten over een oplossing, want de hele nacht buiten blijven was zeker niet iets waar hij naar aankeek en hij had niet de illusie dat iemand hem hier zomaar zou laten crashen.

Ze draaide om in haar bed. Een zucht, ze probeerde anders te liggen. Het bed was aan de kleine kant, zelfs voor haar. Maar omdat ze weinig geld hadden, was er nu eenmaal geen geld voor nieuwe dingen. Natuurlijk had het meisje een nieuwe vorm van inkomsten en als ze een nieuw bed wilde, hoefde ze het maar te vragen en Reita en Uruha zouden het geven. Zelfs een nieuw huis zouden ze voor haar kopen als ze het zou vragen. Maar ze had hen gevraagd om niks te laten merken van hun aanwezigheid. Eve wilde haar moeder niet van streek maken en ze werkte altijd zo hard om haar een goed onderkomen en een goed thuis te geven. Af en toe hielp Eve stiekem door iets nieuws te kopen en te zeggen dat ze het van iemand had gekregen. Een magnetron en een fornuis had ze kunnen kopen. Maar ze had haar moeder moeten beloven niks meer aan te nemen.
Met een zucht stapte ze uit bed, Eve kleedde zich om en hoewel ze wat angst weg moest schuiven; liep ze naar buiten. Zacht sloot ze de deur achter zich en vervolgde haar weg richting het appartementencomplex waar Reita woonde. Hoewel hij haar had gevraagd om binnen te blijven in de avond, ging ze vaak genoeg een half uurtje langs omdat ze niet kon slapen. Hij, of met een beetje pech Uruha, zouden haar terug naar huis lopen. Hoewel het Reita was die altijd het meest bezorgd om haar was, was hij altijd degene die snel terug ging. Als Uruha haar weg bracht, bleef hij nog voor het huis dwalen en zorgde deze vreemde man er toch voor dat ze kon slapen.
Ze schrok op toen iemand tegen een deur aan schopte en ook begon te schelden. Het meisje verplaatste zich achter een muurtje. Het was natuurlijk niet voor haar en uit eigen dommigheid schudde ze haar hoofd. Ze was niet slim bezig... Ze keek om en zag dat de man op en neer liep en ze slikte. Kon hij zijn huis niet binnen? Het was natuurlijk een logische gedachte, ook omdat hij tegen de deur aan had geschopt. De regen maakte het er niet beter op en hoewel het meisje graag had willen weglopen, zag de man er ergens ook wat verlaten uit in deze regen. Ze hief haar hoofd op, deed alsof ze lef had en liep naar de man toe. Als hij iets wilde proberen, dan kon ze altijd rennen en ze wist waar naartoe. Uruha en Reita kon ze ondertussen bellen en in de tussentijd waren deze al lang naar haar op weg.
"Uhm..." Slecht begin. "Je kan je huis niet in?" Een vraag waar het antwoord maar een ding kon zijn en hoewel ze had willen doen alsof ze veel lef had, kwamen de woorden er iets wat onzeker uit.
"Ik kan. Ik ken misschien iemand die kan helpen?" Ze stamelde iets en ze vloekte in gedachte. Ze had zo graag gewild dat ze hem normaal had kunnen aanspreken. Alsof ze de hele wereld aan kon. Ze stak haar hand naar hem uit.
"Ik ben Eve." Dat waren de eerste woorden die eruit kwamen alsof ze niet bang was. Het tegendeel was echter waar en dat was te zien aan haar hand, deze lichtelijk trilde.

Scott haalde een hand door zijn haar. Toch maar terug naar het centrum dan? Desnoods kon hij wel iets van een motel boeken, al kostte hem dat een stuk meer dan hij het waard vond. Ondanks het portiek begon hij aardig nat te regenen en zijn haar plakte enigszins aan zijn voorhoofd. Hij slaakte een putdiepe zucht. Goede start van een nieuwe stad, dit.
Echter, er kwam iemand zijn kant op. Iemand die wel erg jong was om op dit tijdstip buiten te zijn, wat hem betrof. Hoe oud was dat kind, elf? Wat deed ze met dit weer in ‘r eentje op straat? Niet dat dit nou zo’n louche wijk was, maar toch.
“Uhm,” begon ze en Scott’s wenkbrauwen gingen iets omhoog. “Je kan je huis niet in?”
“Waar lijkt het op?” bromde Scott licht geïrriteerd, niet in de stemming voor smalltalk. Hoewel hij een dik Iers accent had, was hij over het algemeen redelijk goed te verstaan, zolang hij maar niet al teveel mompelde.
"Ik kan. Ik ken misschien iemand die kan helpen?" zei het meisje hakkelend.
Scott’s wenkbrauwen gingen nog iets verder omhoog.
“En daarmee bedoel je..?” vroeg hij, ietwat verward. Het was hem niet helemaal duidelijk wat hij van dit kind moest maken. Vervolgens echter, stak ze haar hand naar hem uit, die hij met lichte tegenzin schudde. Ze stelde zich voor als Eve. Scott kon zich niet helemaal aan het idee onttrekken dat Eve wellicht niet helemaal normaal was. Desondanks; hij zou niet klagen als ze inderdaad een oplossing had, al moest hij dat nog zien.
Het viel hem ook op dat ze buitengewoon zenuwachtig leek. Haar hand trilde zelfs. Werkelijk? Was hij zo eng?
“Scott,” stelde hij zich zelf vervolgens voor.

Scott, die naam moest ze wel kunnen onthouden. Hij zag er niet uit alsof hij het gezellig vond om een praatje te maken. Maar ze moest toegeven dat ze ondertussen al gewend was om met mensen om te gaan die andere sociale vaardigheden eraan over hielden.
“En daarmee bedoel je..?” Ze glimlachte wat onzeker. Wat ze bedoelde? Waarschijnlijk was Uruha iemand die een slot open kon maken. Het zou haar in ieder geval niet verbazen. Reita was iemand die zoiets waarschijnlijk niet zou kunnen namelijk.
"Dat iemand de deur voor je open kan maken. Zonder de deur in te trappen." Was dat duidelijk genoeg? Al zou uruha dat ook kunnen, maar als de jongen dat had willen doen was dat waarschijnlijk ook iets wat hijzelf zou hebben gedaan. Er kwamen mensen bij en het meisje voelde zich haast nog kleiner en ze deed dan ook een stapje achteruit. De vrouw sprak over een open raam en dat was niet eens een verkeerd idee. De blauwe ogen van het meisje werden in de ban gehouden door de vrouw die nu tegen haar sprak. Of ze te jong was om buiten te zijn op dit tijdstip? Ze vond het altijd zo overdreven, als ze hier overdag rond liep dan was het geen probleem. Maar als het later werd, dan zou ze opeens binnen moeten blijven?
"Je moet niemand onderschatten." Zei ze dan ook wijs en keek ietwat boos weg van de vrouw. "Ik kan voor mezelf zorgen en als ik de verkeerde mensen tref weet ik waar ik naartoe kan gaan." Zoals gewoonlijk was ze niet zoals ieder twaalfjarig meisje. Ook al wist ze niet altijd waar ze het over had, toch deed ze altijd zo. Ze was eigenwijs en koppig en hoewel haar brein haar bijna nooit in de steek liet, liet ze het niet merken als die dat wel deed.
"Jullie mogen hier lopen, dus ik ook." Sloot ze haar wijze woorden af en ze keek naar Scott benieuwd naar wat zijn antwoord was en wat het idee ging worden.

"Dat iemand de deur voor je open kan maken. Zonder de deur in te trappen."
Ah, helder. Ze kende het soort mensen dat sloten open kon prutsen- Wacht. Hoe kende zo'n jong ding mensen die sloten open konden prutsen?
Echter, hij geloofde geen moment dat de sloten op dit soort woningen zo goed waren dat ze niet op een onorthodoxe manier open te krijgen waren, dus het was in ieder geval een oplossing.
Hij wilde antwoorden, maar ze kregen op dat moment gezelschap van twee anderen, een man en een wat ordinair ogende vrouw. De man nam het voortouw en groette.
"'night, mate," bromde Scott.
"Is er iets mis?"
Scott had de energie niet voor een sarcastisch antwoord en gebaarde slechts schouderophalend naar de deur. De vrouw vroeg vervolgens of hij een extra sleutel had en hij glimlachte vreugdeloos.
"Dan stond ik hier niet, of wel?" zei hij vermoeid.
"Of een raampje open staan? Waar we dat kleintje mee door naar binnen kunnen schuiven."
Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, alles zit dicht ben ik bang en- wacht, wat? Woah, nee. We gooien niemand door ramen, okay? Ik wil gewoon die deur open hebben en dat is het."
Hij trok zijn schouders iets op. Het was nog niet eens zo'n gekke temperatuur voor dit tijdstip, maar het feit dat hij aardig nat was inmiddels maakte het er niet warmer op.
Nu richtte de vrouw zich echter op Eve en sprak ze uit wat min of meer Scott's gedachtengang was geweest, waar het meisje vervolgens op een wat kinderlijke manier op in ging. Scott kreunde. God, wat een tyfuszooi. Moest dit echt allemaal nu? In de regen?
Eve keek naar hem en hij greep die kans aan om zich er weer in te mengen.
"Mevrouw, ik snap de frustratie, en Eve, ik weet zeker dat je heel volwassen en onafhankelijk bent, maar is het een idee om of de discussie voort te zetten als deze deur weer open gaat, of het ergens anders te doen terwijl ik probeer deze deur zover te krijgen dat hij open gaat?" zei hij, licht geërgerd, maar vooral erg levensmoe. Hij keek naar Eve.
"Je kent iemand die het slot open kan krijgen zei je. Waar vind ik die?"
Het was niet legaal en als iemand van de buren het zag had hij wat uit te leggen, maar alle fucks die hij nog te geven had waren inmiddels op. Het regende bij zijn capuchon in, er liep water van zijn gezicht, hij was licht aangeschoten en hij wilde nu heel erg graag binnen zijn, waar dan ook.