Revival

Open


“Is ze dood?” gromde een van de mannen in het Latijn. Een van de mannen deed een paar stappen in haar richting, duwde zachtjes met zijn voet tegen haar lichaam aan. Een kreun van pijn kwam uit de mond van de vrouw, wat betekende dat ze nog leefde, ook al waren haar ogen gesloten. “Nee, ze leeft nog…al was het nog maar de vraag tot hoelang” antwoordde een van de mannen in dezelfde taal als de andere man had gesproken. Een vrouw stapte naar voren. “Zo kan je maar zien dat ze van de duivel is…ieder ander had dit waarschijnlijk niet overleefd” zei ze zachtjes en schudde met haar hoofd. Ze keek naar de jonge vrouw op de grond, een plas met bloed lag om haar heen, en werd deels een beetje weggespoeld door de regen. Het mes, waarmee de wond in haar maag was aangericht, lag naast haar, op de grond. “Maak het af” zei de vrouw harteloos en draaide zich om, terwijl ze wegliep. Een van de mannen pakte het mes van de grond, liep dreigend op de vrouw af, maar het geluid van naderende voetstappen deed hem twijfelen. “Shit…” zei hij, terwijl hij het mes liet vallen. “Volgende keer beter, nu moeten we wegwezen” zei een van de handlangers. Wegrennende voetstappen waren het gevolg.

Een stem fluisterde in haar oren. Het was het Italiaanse “Onze Vader”, in de stem van Olivia. Vreemd genoeg gaf het Monica een rustgevend gevoel. Ze slikte, probeerde haar ogen te openen, maar vond nergens in haar lichaam de kracht om dit te doen. De pijn in haar lichaam was bijna onverdraaglijk. Wat was er in godsnaam mis gegaan? Monica groef diep in haar geheugen. Ze was wezen werken…? Ja, ze was wezen werken inderdaad, en daarna had ze nog een drankje gedronken met een vriendin van haar. Vervolgens was ze alleen naar huis gelopen, en toen ze bijna bij haar huis was geweest, was ze opeens een steegje ingetrokken, en was er een mes in haar maag gezet, een aantal keer achter elkaar. Het was allemaal zo snel gebeurd, dat Monica niet eens de kans had gehad om ergens te reageren. Ze was op de grond gevallen en had nog vaag naar de vernederende opmerkingen van de mensen geluisterd. Het was duidelijk dat ze er moeite mee hadden gehad dat ze transgender was. Een traan liep over haar wang naar beneden. Ze had zo verschrikkelijk veel pijn in haar lichaam.

Vaag hoorde ze stemmen boven zich. Ze hoorde niet wat ze zeiden, ze hoorde niet of het een mannenstem, of een vrouwenstem was, het enige wat ze hoorde was ruis. Waarom gingen ze niet gewoon weg? Lieten ze haar niet hier alleen achter om te sterven? Een zachte hoest ontsnapte uit haar mond. Na een paar minuten vond ze de kracht om haar ogen te openen. Vaag licht stroomde haar ogen naar binnen, terwijl ze naar de gezichten boven zich staarde. “Niet…” kreunde ze zachtjes “…doen…” Het was amper te horen. Na deze woorden sloot Monica haar ogen weer. Mensen zaten aan haar lichaam, tilden haar op, deden iets met haar lichaam. Monica wilde ze smeken te stoppen met wat ze deden, want het deed pijn, maar ze wist ten eerste niet eens wie het deden, en ten tweede wist ze niet eens wat ze deden. Maar zodra ze voelde dat ze de lucht in werd getild, schoot er een pijnscheut door heel haar lichaam. Een pijnscheut die zo intens was, dat het helemaal zwart werd voor haar ogen…

Het was een rustige dag voor hem geweest. Afgezien van dat Eve niks meer met hem te maken wilde hebben en Reita hem had meegevraagd naar de bar, was er niks raars gebeurd.
Uruha werd nog niet ingezet omdat hij nog in de gaten werd gehouden en moest daarom saaie, dagelijkse dingen doen. Naar de winkel gaan, het koken waar hij niet al te goed in was. Maar vis met rijst lukte hem altijd redelijk.
Nu liep hij met Reita richting huis, Uruha had enkele biertjes op en Reita was haast niet meer overeind te houden.
"Weetje, dit moeten we vaker doen." Stamelde hij en aan het vest van Uruha hing. Lopen was blijkbaar lastiger geworden voor zijn vriend als dat het aan het begin van de avond was geweest en Uruha rolde met zijn ogen. De lach bleef echter op zijn lippen zitten. Het duurde niet lang meer of hij kon Reita in zijn nest gooien en zelf richting zijn appartement gaan.

Totdat een aantal personen een steegje uitreden. De nieuwsgierigheid van Uruha werd getrokken en wanneer hij af boog richting het steegje, mompelde Reita vragen over waarom ze dit deden.
Geen antwoord en enkel het gebaar dat hij stil moest zijn. Misschien was er helemaal niks, misschien was er een beest wat ze op hadden geblazen.
Echter was het iets heel anders wat hij zag liggen. Een jongedame en Uruha vervloekte zijn geluk. Maar was blij dat hij niet teveel op had. Uruha liet Reita los, deze zich nog net omhoog kon houden tegen de muur. Uruha deed zijn vest uit om op de wond te drukken en tegelijkertijd schreeuwde hij richting Reita dat hij 112 moest bellen. Ze stamelde iets, Uruha hield zijn hoofd schuin om zijn oor richting haar mond te bewegen. Hij kon alleen het laatste stukje horen 'doen'. Hij keek terug naar Reita. Het duurde te lang! Hij keek om zich heen, het ziekenhuis was hier niet ver vandaan, maar hij was niet van plan om met haar daar naartoe te rennen. Ten eerste deed het pijn, iets waar hij veel ervaring mee heeft gehad. Ten tweede, ze zagen hem al aankomen. Toch was het handig als ze op een makkelijkere plek lag. Met zijn bebloede handen had hij het alarmnummer gebeld.
Veel van zijn eigen littekens werden verborgen door het T-shirt wat hij aan had. Echter had hij genoeg littekens op zijn armen die nu niet meer bedekt waren en daar baalde hij altijd van. Hij melde waar ze waren, echter niet dat ze in een steegje zaten, dat was niet handig en hij wist niet eens of ze hier snel gevonden werden. Een zucht en ook al hoorde ze het misschien niet, toch praatte hij.
"Ik ga je optillen, waarschijnlijk gaat het pijn doen. De ambulance is onderweg." Hij was niet bang van bloed en het was duidelijk dat dit niet de eerste keer was dat hij zoiets meemaakte. Hij bleef verrassend kalm en wist wat hij moest doen.

Het enige verschil, nu kon hij 112 bellen. Omdat hij met veel illegalen zaken te maken had, kon hijzelf niet in het ziekenhuis belanden en was het uit den boze dat er een notitie gemaakt zou worden. Dat het op dit moment eens makkelijk kon, dat was eens handig.
Minuten leken uren te duren, terwijl hij op het trottoir stond met de dame in zijn armen.
Maar ze waren er eindelijk en Uruha legde haar op de brancard, was niet van plan om zelf mee te gaan. Maar een duw in zijn rug liet hem een stap naar voren zetten.
"Stap in." Mompelde Reita en met een zucht stapte ze samen de ambulance in, op weg naar het ziekenhuis.

Al snel werd hij ondervraagd, wat hij daar deed en wat hij had gezien. Werd er gezegd dat het niet lang zou duren voordat ze wakker zou zijn en dat ze wilde vragen of zij hem kende. Of hij degene was die haar had aangevallen. Dus daar zat hij, Reita aan de ene kant, een politie aan de andere kant.