Try not to cry. [Chyrel]

Het meisje hield haar mond dicht. Zat met gebalde vuisten aan tafel, wachtte tot haar opa klaar was met zijn tirade. Toen hij niet keek, rolde ze met haar ogen, waarop Keith haar een stoot onder de tafel gaf. Misschien niet de bedoeling, maar hij was ferm geweest en pijnlijk, waardoor Julie met een geïrriteerd hoofd over de plek wreef die hij had geraakt. Haar opa zag haar en begon nog harder te schreeuwen. 
"Opa," probeerde Keith hem te kalmeren. Nee, het was klaar, afgelopen, Keith moest stoppen met zijn zusje te verdedigen. Ze gedroeg zich als een brutale puber die zich te goed waande voor al het menselijke. Ze gedroeg zich ondankbaar. Ze gedroeg zich alsof het er allemaal niet toe deed. Ze moest goddomme dankbaar zijn voor de mensen die hun leven voor haar hadden gegeven.
"Dat hebben ze niet!" gilde Julie. Met die woorden stond ze op van tafel, te wild, waardoor haar stoel achterover klepperde. Julie snelde naar de stallen toe, waar ze haastig begon aan het opzadelen van Tyfoon. Voordat Keith achter haar aan kon komen, stuurde ze Tyfoon aan tot een galopje en liet hem richting het bos rennen. 
Een boze trek lag rondom haar gezicht en haar wangen brandden. Waarom moest haar opa altijd háár hebben? Was ze niet goed genoeg? Deed ze niet genoeg haar best? De tranen begonnen pas te stromen toen ze ruim en breed in het bos liep en toen ze dit doorhad veegde ze deze ruw weg.
"Niet huilen, Julie. Laat het verdomme," grauwde ze naar zichzelf, waardoor het huilen inderdaad even stopte. Ze liet Tyfoon overgaan naar een langzaam drafje en daarna naar de stap. In de haast om weg te komen was ze haar mobiel vergeten en nu was ze in het bos waar geen mens te bekennen was. Als ze terug kwam zou haar opa waarschijnlijk nog een keer boos op haar worden.
Julie zuchtte eens diep, gaf Tyfoon de vrije teugels en keek om zich heen, liet haar gedachten de vrije loop. De dag van het ongeluk naderde waardoor haar opa wat van streek was. Sneller was aangebrand en sneller schreeuwde. Keith was stiller en teruggetrokkener, nodigde steeds weer Moora uit en werd 's avonds schreeuwend wakker als Moora er niet was. Ze moesten zich niet zo aanstellen. Ze moesten gewoon doorgaan met leven, niet zo blijven zitten met dingen die in het verleden waren gebeurt.
Daar waren de tranen weer. 
"Ze begrijpen het niet Tyfoon, ze begrijpen niet dat je gewoon moet blijven lachen." Het meisje snikte zachtjes en bleef doorstappen. Tot op een gegeven moment Tyfoon een misstap maakte waar Julie niet op berekend was en ze met een koprol van Tyfoon af rolde. Ze kwam niet hard terecht, maar het toeval wou net dat er een mens in de buurt van het ruiterpad liep. En dat mens in kwestie net zag wat er gebeurde. Julie krabbelde haastig overeind, veegde de tranen weg en keek bezorgd naar Tyfoon, die nog een hinkstapje deed en toen stil bleef staan.
"Oh nee, jongen toch!" Julie tilde de hoef voorzichtig op en voelde, maar kon niets ontdekken. Toen richtte ze zich op het meisje wat daar stond.
"Eh hoi," stamelde ze onhandig, even van slag doordat ze eraf was gevallen en omdat Tyfoon kreupel stond.
"Zoals je kan zien is mijn paard kreupel maar ik heb geen mobiel bij me... Zou ik misschien heel even met jouw toestel mogen bellen?" Ze glimlachte ietwat verontschuldigend en voelde zich enorm stom dat ze zomaar was weggestormd.

Ze had tegen haar broer gezegd dat ze voor de lunch bij haar ouderlijk huis zou zijn, maar toen ze van haar fiets stapte en naar de lege achterband keek besefte ze dat ze dat misschien niet zou halen. Ze was de hele ochtend bij Nives geweest, haar beste vriendin op de middelbare school, die ze sinds ze beiden waren begonnen met hun studie steeds minder kon zien. Maar af en toe wisten ze nog met elkaar af te spreken als ze het niet te druk hadden. Nives woonde nog bij haar ouders, een stel tandartsen die beiden goed verdienden en daarom ook in een alleenstaand huis in het bos, niet al te ver van de stad. Chyrel was eigenlijk altijd op de fiets gegaan sinds er geen openbaar vervoer langs kwam – er stonden misschien vijf huizen in de hele straat – en dat was nu dus ook het geval geweest.
Ze moest door iets scherps gereden zijn, dat kon niet anders. Met een diepe zucht wist ze een vloek binnen te houden en keek even radeloos om zich heen. Ze had nu al een tijdje langs het verder lege ruiterpad gefietst; het was eigenlijk een voetpad, omdat er niet genoeg fietsers kwamen om ook voor hen een aparte weg te creëren. Ze bevond zich op dat moment even ver van Nives’ huis als de rand van de stad en ze wist niet eens zeker of het andere meisje wist hoe ze haar band zou moeten plakken. Zij in ieder geval niet, en haar ouders waren allebei weg geweest die dag. Fijn.
Met een tweede zucht pakte ze haar telefoon uit haar zak. Ze kon haar ouders bellen en vragen of ze haar op konden halen, maar het was maar de vraag of ze haar fiets ook konden meenemen.
De toon ging over. En over. En over. En mevrouw Burnbright nam niet op. Haar telefoon zat hoogstwaarschijnlijk diep in haar tas gestopt.
Ook Indygo’s nummer ging over op voicemail – die ze zelf in had gesproken. ’Hi, dit is Indygo’s telefoon. Hij is doof. Stuur hem een berichtje.’
Misschien zou ze op de huistelefoon meer geluk hebben. Ondertussen doorlopend met haar fiets aan één hand hield ze haar telefoon bij haar oog, ongeduldig wachtend tot er iemand zou opnemen.
‘Waar hebben jullie het plotseling allemaal zo druk mee?’ mompelde ze in zichzelf, nu vrij pissig omdat ze nog steeds niet iemand had kunnen bereiken, en drukte het scherm weg. Ze zou haar broer wel een berichtje sturen dat iemand haar terug moest bellen, dan zou ze ook nog eens beltegoed besparen.
Ze keek even over haar schouder en zag op een afstandje een meisje met haar paard naderen. Niet veel interessants verder. Ze keerde zich weer om en wilde rustig verder lopen.
Tot ze een doffe klap hoorde, enkele tellen later gevolgd door de onverstaanbare stem van het meisje. Licht fronsend draaide ze zich om en zag dat het meisje, haar knieën onder het zand, nu naast haar rijdier op de grond stond. Ze was duidelijk van het paard afgevallen. Chyrel kon niet goed zien wat ze aan het doen was maar na even geaarzeld te hebben legde ze haar fiets tegen een boom neer en liep stapje voor stapje naar het meisje en haar paard toe.
De ander leek haar ook al in de gaten te hebben en toen ze binnen gehoorsafstand stond sprak ze haar aan, duidelijk nogal van de kaart door haar val. Stamelend legde ze de situatie aan haar uit, om vervolgens te vragen of ze Chyrels telefoon mocht lenen.
‘Eh, natuurlijk,’ antwoordde Chyrel vluchtig toen ze zich realiseerde dat ze gestopt was met praten, en haalde haar telefoon uit haar zak. ‘Hier.’ Ze overhandigde haar de telefoon en keek toen over haar schouder heen naar het paard, dat nu stokstil stond. ‘Wat gebeurde er? Ben je van ‘m afgevallen?’