Oké, ze zouden waarschijnlijk wel oke zijn met haar. Ze glimlachte even opgelucht en knikte. Toen hij toegaf dat hij haar niet had vermeld echter, kreeg ze een gevoel dat ze niet kon beschrijven. Een steekje in haar hart, al was het maar een kleintje. Maar het deed zeer dat hij haar nog niet vermeld had - al had zij hem ook niet vermeld, maar dat was omdat ze haar vader nooit meer gesproken had. En dan nog: 'dit vanwege Kathie'. Ze kon het snappen, ze kon het begrijpen, maar de kon niet verbergen dat dat óók zeer deed. Maar goed, hoe egoïstisch en ongevoelig zou het zijn om dit te laten merken aan Pasqual? Dat mocht niet gebeuren. Als er iets was dat haar kon verraden, was het die eerste, korte, teleurgestelde blik in haar ogen geweest.
Het verhaal maakte een ommekeer toen Kaya hun moeder wél had verteld over Moora. Ze glimlachte even, maar vond het nog steeds erg jammer dat het Pasqual niet was geweest die haar uit zichzelf had vermeld. Maar goed, niets om zich nog druk over te maken.
Zijn verdere woorden deden haar wel gewoon glimlachen. Hoe zijn moeder hem uitgehoord had, of hij gelukkig was en hoe hij had geklonken. De verlegen grijns die op zijn gezicht stond te lezen, was uitermate schattig.
Hij lachte om haar imitatie en hij gaf, zoals verwacht, toe dat hij een romanticus was. Dat had hij al meermaals bewezen. En waar een bed in de buurt was? Het meisje grijnsde samenzweerderig naar hem terug. Daar was ze het mee eens.
Zijn volgende woorden trokken haar aandacht opnieuw. Hij zou het niet met andere doen, maar hij had 'slechte ervaringen'. Had hij dan zoveel mensen ten huwelijk gevraagd? Kritisch keek ze hem aan, maar toen volgde iets dat ze al eens had gehoord. Ja, dan was het inderdaad normaal dat je het niet zo snel meer overweegt te doen.
'Voor altijd', het waren zware woorden voor het meisje. Dat was lang. Dat was voor de rest van hun leven. Daar moest ze sowieso nog even aan wennen. Dit was heel veel om in één dag allemaal aan te nemen. Hij besloot met dat hij geloofde dat ze hem niet in de steek zou laten en het meisje knikte. "Inderdaad, ik zal je ook nooit in de steek laten.", reageerde ze glimlachend.Daar kon hij van op aan, maar dit onderwerp was even een brug te ver voor haar, besefte ze. Het was te zwaar, te serieus en te confronterend. Niet dat ze niet met hem wilde trouwen, of niet voor altijd bij hem wilde blijven, of spijt had van haar keuze om de kinderen te houden, maar - ja. Dit was te moeilijk. Ze kreeg de drang om weg te lopen, maar besloot om van de situatie gebruik te maken om gewoon het gesprek te kunnen afblokken, voor nu. "Galopje naar het weggetje om weer naar huis te gaan?", vroeg ze plots en zonder op een reactie te wachten, nam ze haar teugels korter en deed ze Donatella omkeren. De merrie begreep meteen wat de bedoeling was en sprintte er vandoor. Het stuk naar het weggetje was een stuk langer en ze hadden al heel ver gestapt, zo bleek. Het duurde niet lang voor Pasqual naast haar kwam rijden. Donatella liep dicht tegen de zee aan, waardoor de spetters hoog opvlogen en de mensen hen nakeken wanneer ze hen in deze rotvaart voorbijreden. Heerlijk, constateerde Moora toen ze inhield aan het weggetje en de merrie een welverdiend klopje in haar hals gaf. "Zo, lekker uitgewaaid."
Het verhaal maakte een ommekeer toen Kaya hun moeder wél had verteld over Moora. Ze glimlachte even, maar vond het nog steeds erg jammer dat het Pasqual niet was geweest die haar uit zichzelf had vermeld. Maar goed, niets om zich nog druk over te maken.
Zijn verdere woorden deden haar wel gewoon glimlachen. Hoe zijn moeder hem uitgehoord had, of hij gelukkig was en hoe hij had geklonken. De verlegen grijns die op zijn gezicht stond te lezen, was uitermate schattig.
Hij lachte om haar imitatie en hij gaf, zoals verwacht, toe dat hij een romanticus was. Dat had hij al meermaals bewezen. En waar een bed in de buurt was? Het meisje grijnsde samenzweerderig naar hem terug. Daar was ze het mee eens.
Zijn volgende woorden trokken haar aandacht opnieuw. Hij zou het niet met andere doen, maar hij had 'slechte ervaringen'. Had hij dan zoveel mensen ten huwelijk gevraagd? Kritisch keek ze hem aan, maar toen volgde iets dat ze al eens had gehoord. Ja, dan was het inderdaad normaal dat je het niet zo snel meer overweegt te doen.
'Voor altijd', het waren zware woorden voor het meisje. Dat was lang. Dat was voor de rest van hun leven. Daar moest ze sowieso nog even aan wennen. Dit was heel veel om in één dag allemaal aan te nemen. Hij besloot met dat hij geloofde dat ze hem niet in de steek zou laten en het meisje knikte. "Inderdaad, ik zal je ook nooit in de steek laten.", reageerde ze glimlachend.Daar kon hij van op aan, maar dit onderwerp was even een brug te ver voor haar, besefte ze. Het was te zwaar, te serieus en te confronterend. Niet dat ze niet met hem wilde trouwen, of niet voor altijd bij hem wilde blijven, of spijt had van haar keuze om de kinderen te houden, maar - ja. Dit was te moeilijk. Ze kreeg de drang om weg te lopen, maar besloot om van de situatie gebruik te maken om gewoon het gesprek te kunnen afblokken, voor nu. "Galopje naar het weggetje om weer naar huis te gaan?", vroeg ze plots en zonder op een reactie te wachten, nam ze haar teugels korter en deed ze Donatella omkeren. De merrie begreep meteen wat de bedoeling was en sprintte er vandoor. Het stuk naar het weggetje was een stuk langer en ze hadden al heel ver gestapt, zo bleek. Het duurde niet lang voor Pasqual naast haar kwam rijden. Donatella liep dicht tegen de zee aan, waardoor de spetters hoog opvlogen en de mensen hen nakeken wanneer ze hen in deze rotvaart voorbijreden. Heerlijk, constateerde Moora toen ze inhield aan het weggetje en de merrie een welverdiend klopje in haar hals gaf. "Zo, lekker uitgewaaid."