Krabbels van Inès

Gewoon, daarom.

Moora
"Weet je nog die keer dat ze je zo had verrast met dat prachtige schilderij van Aiko?" Haar vader stond met zijn rug naar haar toegekeerd terwijl hij thee zette. Moora klemde haar tanden op elkaar en probeerde zichzelf te ontspannen. "Hmhm", deed ze terwijl ze het lepeltje dat naast haar mok lag, vastnam. Ze tikte in een snel ritme zachtjes op de tafel. "Je had jouw gezicht moeten zien, je was zó gelukkig. Ik geloof dat je een jaar of zeven was, niet?" Hij verwachtte geen reactie van haar terwijl hij in de kast rommelde om het doosje met de theezakjes eruit te halen en op tafel te zetten. Paps ging ook gewoon ongestoord door met zijn verhaal. Hij draaide zich opnieuw om, de waterkoker was bijna klaar. Moora nam het lepeltje op en keek in haar omgekeerde weerspiegeling. Ze zag er niet uit: haar haren waren ongekamd, onder haar ogen waren grote wallen te zien van de slapeloze nachten die ze had gehad sinds haar moeder overleden was. Die klote chronische leukemie had haar bijna 15 jaar in de greep gehouden. Elke keer als ze goed was, ging haar gezondheid opeens bergaf en elke keer wanneer je dacht 'nu zijn we haar kwijt', kwam ze er op miraculeuze wijze weer bovenop. Behalve die laatste keer dan natuurlijk, al was dat allemaal omdat haar moeder zelf de beslissing had gemaakt en een zware overdosis medicatie had gecombineerd met alcohol, heel erg veel alcohol. Het had het meisje gekraakt. Haast letterlijk.
Haar paps draaide zich om met de waterkoker, goot haar mok vol en keek haar vragend aan. "Toch?" Het meisje fronste even kort en keek de man vragend aan. "Wat?", vroeg ze lichtelijk geïrriteerd terwijl ze een zakje muntthee uit de doos nam en het onder water dompelde. Meteen verspreidde de kleur zich en het meisje zuchtte zachtjes. "Wel, dat Aiko haar ook niet vergeten is. Hij slaapt overdag op haar kussen." Moora knikte even. De eerder lieve dan mooie maltezer stond met zijn voorpootjes op haar bil, om te kijken of er niets lekkers te rapen viel bij haar. Ze gaf haar kruimelkoekje aan hem en aaide glimlachend eens over zijn kopje. Al snel liep hij naar zijn mandje en at daar bliksemsnel het koekje op.
Ze beet op haar lip terwijl ze het theezakje op en neer trok aan het touwtje. "Pap, kunnen we alsjeblieft ergens anders over praten?", fluisterde ze zachtjes terwijl ze tussen haar wimpers door naar hem keek. Haar vader schudde niet-begrijpend zijn hoofd. "Ik snap niet dat je niet over je moeder wil praten. Ze was zo fantastisch, waarom probeer je haar te vergeten?" Moora klemde haar kaken op elkaar en liet het zakje weer in haar thee vallen. "Hou op, pa", zei ze dwingend terwijl ze haar vuisten balde. Haar vader zuchtte overdreven en nam een slok van zijn eigen thee, die hij ondertussen al klaar had gemaakt.
Ze kon het niet. Ze kon dít niet. Hier zo zitten, pijn hebben. Zoveel missen, zoveel beelden voor zich zien. Haar vader kon er niet over zwijgen, zij wilde er niet over praten. Het gíng gewoonweg niet. Ze kon niet elke dag opstaan en naar de badkamer gaan waar ze vroeger als kind bij haar moeder in bad zat - en waar ze nu haar moeder in had zien liggen, levenloos. Ze kon haar vader niet helpen met het voederen van de paarden aangezien haar moeder dat normaal deed. Moora kon niet elke avond een tafel dekken voor twee terwijl ze elke keer uit gewoonte drie borden op tafel zette en er ééntje moest weghalen omdat haar moeder nooit meer aan die tafel zou zitten. En dat haar moeder daar zelf voor gekozen had, dat ging er bij haar niet in.
Terwijl ze naar haar kopje thee keek, kneep het meisje haar ogen tot spleetjes. "Ze heeft ons in de steek gelaten, pap." Klonk het toen als een donderslag bij heldere hemel. "Blijkbaar waren wij 't niet waard om voor te blijven vechten. Blijkbaar was dat niet genoeg om haar tegen te houden." Ze duwde zichzelf met haar stoel van de tafel vandaan en stond op. Haar vader was behoorlijk geschrokken van haar woorden en het was een van de weinige momenten waarop hij niet reageerde op een uitbarsting van haar. "Ik kan hier niet blijven, niet met deze herinneringen, niet met jou." Haar woorden waren hard en diep vanbinnen wist ze dat ook, al wist ze nu niet hoe ze zichzelf nog in toom kon houden. Aiko was samen met haar opgesprongen en rende al naar haar kamer, aangezien hij al wist waar dit naartoe zou leiden. Deze keer was echter anders. "Ik moet hier weg en het spijt me. Maar ik kan niet naar jouw getreur over haar luisteren terwijl ze zélf gekozen heeft om te gaan. Ze heeft enkel ongeluk in haar leven gehad en ik kan 't haar niet kwalijk nemen, met zo'n moeilijke en oninteressante dochter als ik. Ik kan hier niet in deze bron van ongeluk blijven. Ik wil niet haar kant opgaan en in heel mijn leven alleen maar de oprit van dit erf zien. Ik wil meer, en ik wil allesbehalve dit." Moora slikte haar verdrongen tranen weg en schraapte haar keel. "Ik pak wat spullen en vertrek", sprak ze kordaat en beende naar haar slaapkamer.
Zoals ze al wist, was deze keer anders. Haar vader kwam haar niet achterna om haar te overtuigen niet te gaan. Hij wist dat ze 't meende, hij wist dat ze deze keer niet van gedachten zou veranderen. Je kon het voelen aan de gespannen sfeer die hier in huis - nee, over de hele ranch hing. Aiko zat al klaar om haar plof op het bed op te vangen. Die kwam er niet - ze pakte de hond op. "Je moet hierblijven, m'n vriend. Om Papa in 't oog te houden. Zorg goed voor hem, Aiks." Aiko keek haar aan met die pientere blik van hem, alsof hij haar helemaal begreep - dat deed hij altijd. Alsof hij echt leek aan te voelen dat ze zou gaan, sloeg hij zijn voorpootjes om haar nek heen en het meisje knuffelde hem ook. Ze drukte kleine kusjes in zijn nek en zette hem weer op bed. Ze had tranen in haar ogen en sleurde haar rugzak onder haar kleerkast vandaan, propte er een beperkt aantal kleren in en rende naar de badkamer, waar ze, zonder te veel stil te staan bij alle beelden die ze had van deze gruwelijke kamer, alle basic verzorgingsproducten in propte. Haar telefoon liet ze op haar kussen liggen.
Ze trok een jeansvestje aan en kwam met haar rugzak en, vanzelfsprekend, Aiko achter haar aan, de keuken binnen wandelen. Haar vader was rechtgestaan en stond haar op te wachten. "Ik begrijp het, liefje. Ik begrijp het wel. Ik red me wel. Ik red me wel." Zijn stem trilde en heel zijn gelaat was nat van de zilte tranen die over zijn wangen rolden. "Ik weet dat je jezelf redt, paps. Ik moet dit doen, voor mezelf." Hij knikte na haar woorden en je zag dat hij zijn kaken op elkaar had geklemd. Zelf beet ze op haar lip. Haar schuldgevoel vrat haar nu al op vanbinnen. Ze moest dat kwijt zien te geraken.
Alsof 't getimed was, stapten ze plots allebei naar elkaar toe en knuffelden elkaar intens. "Ik kom terug hoor, paps. Ik kom terug." Haar vader trok haar heel erg dicht tegen zich aan. "Ik weet het wel hoor meisje. Zoek jij alles maar uit daar. Ik blijf hier op je wachten." Na enkele minuten liet ze hem los, glimlachte bemoedigend naar hem en gaf hem een duwtje tegen zijn borst. "Stay strong, Buddy", zei ze streng, waarna hij knikte en zij - na Aiko nog een knipoog toegegooid te hebben, de deur uitging. De stilte die daarna volgde, was oorverdovend.

Uren liet ze haar tranen de vrije loop. In het bos waar ze wandelde, was ze nog niemand tegengekomen. Dat kon misschien liggen aan het miserabele weer: het regende net nog pijpenstelen en op dit moment regende het nog steeds, maar een stuk minder hard. De wind deed met alle blaadjes wat ze maar wilde en liet ze dansen in de lucht. Alles leek te swingen, te genieten, alles behalve Moora.
Het kon haar allemaal niet meer schelen: de make-up die haar ogen ontsierde, haar haren die helemaal door elkaar waren geblazen en ondertussen kletsnat van de regen. Moora huilde. Haar hart jankte. Het liefst wilde ze haar hoofd tegen de dikke stammen van de bomen slaan. Hoe kon ze dit laten gebeuren? Hoe kon ze die intense emoties zich zo meester van zich laten maken? Ze kon dit niet langer houden, ze kon het niet plaatsen Dit ging gewoon niet. Het lichtje in haar ogen was verdwenen. Ze slenterde door het kletsnatte bos tot ze uiteindelijk, nog steeds huilend, aankwam bij een kleine waterloop met een bankje. Ze zette zichzelf rillend een bekeek haar weerspiegeling in het water.
“Oh mam – ik mis je. Kom terug.” Haar gebarsten lippen trilden. Ze legde haar hoofd in haar handen en trok haar benen op. “Ik wist dat ik je vroeg zou moeten afgeven, maar niet op deze manier. Hoe kón je?” ze trilde en plantte haar vingernagels in haar gezicht terwijl ze schokkend doorhuilde. Verdriet maakte stilaan plaats voor woede. “Ik haat je, mam. Ik mis je en ik haat je dat je ervoor koos om gemist te worden. Ben ik zo’n mislukkeling? Had ik je meer kunnen geven in dit leven? Ik wéét dat ik niet perfect ben, maar ben ik dan zo slecht?” Het meisje had niet door dat ze dit alles hardop zei maar kon gelukkig ongestoord verdergaan. “Was ik het niet waard om voor te blijven leven? Dacht je echt dat pap dit allemaal alleen zou kunnen? Dat wij hier niet helemaal kapot van zouden zijn? Dacht je dat echt? Hoe egoïstisch.” Moora haalde haar handen van haar gezicht weg en kruiste haar armen over elkaar. “HOE EGOISTISCH!” schreeuwde ze met hese stem terwijl ze naar voren leunde en haar reflectie in het water zag: ze was kwaad, ze keek zichzelf kwaad aan. Het voelde goed. “IK HAAT JE. IK HAAT JE EN IK WIL JE VERGETEN. HOE KON JE!”, haar stem stierf weg en de regendruppels zorgden ervoor dat er geen echo ontstond. "En ik haat hoe ik op je lijk." Ze kneep haar ogen dicht zodat ze zichzelf niet meer hoefde te zien. “Ik mis je.”, trillend sloeg ze haar armen om haar benen heen en begroef ze haar hoofd tussen haar benen. Uren. Uren zat ze daar zo. Een zielig hoopje ellende.
Haar moeder had geen leven gehad, nee. Misschien was ze doodongelukkig met het sedentaire leventje dat ze had. Misschien? Het kon niet anders. Ze zag waarschijnlijk geen uitweg. Een gezin stichten kon je dus alleen maar drama bezorgen. Een huis kopen zou je alleen maar kortstondig gelukkig kunnen maken. Een heel leven opbouwen, kon je dus niet gelukkig maken. Ziek worden kon elk moment en dus had ze moeten profiteren van haar leven. Dan zou Moora er misschien nooit geweest zijn, maar dan zou haar moeder misschien wél nog geleefd hebben. Iets wat ze haar meer gunde dan zichzelf. Moora had nog niets gedaan of bereikt in het leven. Haar school was goed, haar thuis was, voor dit alles, goed, maar dit kon haar geluk niet zijn. Niet meer althans. Ze moest anders leven dan haar moeder: compléét anders. En vooral: haar moeder vergeten. Haar vader zien als een vreemde, aangezien die haar alleen maar kon doen denken aan haar moeder. En zichzelf niet te vaak in de spiegel bekijken.
Plots stond ze op en veegde haar tranen weg. De regen had plaatsgemaakt voor een verlegen zonnetje dat de weerspiegeling in het water een stuk helderder kleurde. Dat grote verschil was ook bij het meisje te zien. Ze hees haar rugzak op haar rug en het was alsof ze een masker over haar gezicht had geplant: de blik in haar ogen stond rustig, klaar voor een nieuw leven. Vastberaden. Ze glimlachte.

"Neuh, nog niehieet.", bromde ze terwijl ze met haar lippen smakte en zich nog een keertje omdraaide in bed. De hitte van de zonnestralen die ze rechtstreeks op haar ogen kreeg, had haar wakker gemaakt. Ze kneep haar ogen toe en trok haar neus op. Hé? Dat was niet hààr lijfgeur, toch? Langzaam opende ze knipperend haar ogen, tot ze die plots heel erg wijd opensperde. Jezus, wie was dat? Een kortgeknipte haarbos die naar haar lachte was al wat het meisje kon zien. Een jongen dus wel, gezien zijn lichaamsgeur. Right?
Automatisch voelde ze met haar handen aan haar eigen boven- en onderlijf. Oef, kleren aan.
Moora kon genieten van het leven zoveel ze wilde. Boven al dat immorele dat ze misschien al had uitgespookt, stond één van haar principes: seks. Seks was serieus. Thé shit. Seks deed je niet gewoon met zomaar iemand. Seks deed je met een speciaal persoon. Seks was speciaal. En seks was.. Ja, hoe was het eigenlijk? Ze kon 't niet weten, gezien ze nog nooit iemand was tegengekomen die echt speciaal voor haar was. Niemand waarvan ze vond dat hij 't waard was om seks mee te proberen. Het zou het meisje dan ook heel erg verbaasd hebben, moest ze inderdaad naakt onder de lakens gelegen hebben. Drinken deed ze sowieso al niet, laat staan drugs. Maar de angst om de controle te verliezen en daarmee ook haar maagdelijkheid, zat er bij haar steeds goed in in situaties als deze.
Even wakker worden. Gisterenavond, gisterenavond... Hmm. Oh! Ja. Het was die knapperd die ze tegen was gekomen toen ze in de regen langs de rijksweg wandelde. De jongen die haar uppickte met zijn pick-up en de jongen die haar zonder vragen een warme maaltijd bezorgde. De jongen die bij haar mocht slapen op voorwaarde dat hij haar niet aanraakte. En hij was heel erg braaf geweest. Ze hadden een fijn gesprek gehad en lekkere wijn gedronken. Een geslaagde avond en nacht dus, een geslaagde avond en nacht waardoor de jongen misschien teveel van haar zou verwachten. En zoiets, dat was niet aan haar besteed.
Geruisloos klom ze uit bed. Ze trok het hemd dat ze van hem had mogen lenen uit en deed haar kleren aan die ze de avond ervoor over de stoelleuning in de kamer had gehangen.
Ze  haalde een papiertje en een balpen uit haar rugzak en schreef een boodschap erop. "Bedankt voor alles, het was heel erg gezellig. I owe you! XX, M."
Ze legde 't papiertje op haar kussen, trippelde zachtjes naar de andere kant van het bed om nog even te checken of de jongen ook sliep als een knapperd, glimlachte en verliet de kamer. Ze had al haar spullen bij zich en enkel het briefje op het kussen en de wijnglazen op de salontafel konden zo verraden dat er afgelopen nacht bezoek was geweest. Weg was ze, zoals altijd.

Moora & Pasqualio.

Eindelijk! Het was tijd, 6 uur 's morgens, en Moora was klaarwakker. Ze rekte zich uit op de strobaal waar ze had op geslapen - nu ja, geslapen. Heel de nacht was ze wakker geweest en dat lag niet aan het feit dat de strobaal kriebelde of te hard lag (dat was ze trouwens wel al gewend). Het was haar enthousiasme voor de dag morgen die haar uit haar slaap had gehouden. Pasqual had haar beloofd om na haar tiende rijles een ééndaagse trektocht te doen onder hun tweetjes, waarbij hij haar de omgeving zou laten zien. Het meisje sprong van de strobaal af op de hooizolder en haalde plukjes stro uit haar haren. Ze kleedde zich snel om in haar rijkleding, die ze onlangs ergens op de kop had kunnen tikken voor een appel en een ei. Het zag er gebruikt uit, maar ze had natuurlijk heel erg nonchalant tegen Pasqual gezegd dat haar rijkleding dringend aan vervanging toe was.
Haar rugzak stak ze op het plaatsje dat ze voor hem had gemaakt, tussen twee strobalen, weg. Niemand zou hier ooit iets komen zoeken. Alleszins toch niet zolang ze het laatste van de voorraad strobalen niet nodig hadden. Ze klom tussen de balen door en nam de ladder naar beneden. Haastig begaf ze zich naar de stallen en begon de stallen uit te mesten. Een goede gewoonte van haar ondertussen en meteen ook een excuus om verdwaalde plukjes stro die aan haar lichaam hingen, te verklaren.
Toen Pasqual eraan kwam, was ze aan de laatste stal bezig. Niet van zijn gewoonte - gewoonlijk was hij zelfs eerder wakker dan haar, maar ze wist dat hij al bezig was geweest met dingen te regelen voor hun dagje uit. "Goedemorgen, Moora", klonk het vrolijk terwijl hij in de opening van de staldeur kwam staan en Monty, de knappe Welsh Cob ruin over zijn hoofd aaide. "Het spijt me dat ik een beetje later ben, ik was nog wat spullen aan het klaarleggen die we zometeen zeker niet mogen vergeten", sprak hij rustig. "Goedemorgen Pasqual", groette ze hem enthousiast, misschien iets té goedgezind, terug. "Ik heb echt haast niet kunnen slapen vannacht en kijk er heel erg naar uit. Hoe laat vertrekken we?", vervolgde ze terwijl ze de laatste schep mest uit de stal haalde en in de kruiwagen kieperde. Pasqual had, gentle as he was, de kruiwagen al vast en nadat Moora de staldeur had gesloten, wandelde hij samen met haar richting de mesthoop. Het was op korte tijd een routine geworden. Zij waren de vroege vogels en werkten heel graag samen met elkaar. Of dat bij Pasqual ook zo was, wist ze niet, maar Moora hield er alleszins wel van.
Het minste wat ze kon zeggen was dat ze de aanwezigheid van Pasqual kon appreciëren. In de weken dat ze hier werkte, was ze steeds meer nieuwsgierig geworden naar de jongen. Pasqual zorgde ervoor dat het meisje haar woorden wikte en woog. Hij had iéts, iets waar ze haar vinger niet op kon liggen, maar iets wat haar van slag kon maken, wat vaak tot moeilijke situaties leidde voor iemand met een masker op.
"Ik heb een ontbijtje voor ons klaargezet in de kantine", meldde Pasqual nadat ze de spullen hadden weggezet en terwijl hij zijn handen waste aan de buitenkraan. Moora's blik hierop sprak boekdelen. Dit was heel erg lief van hem, maar hij wist toch dat ze - "Ik weet dat je 's morgens niet ontbijt, maar voor een dagje uit zoals dit ontbijt je best stevig. Je mag dit niet onderschatten." Hij porde haar plagerig in haar zij alsof hij haar gedachten had kunnen lezen en het meisje keek hem daarop volgend serieus aan. "Oké, dan zal ik goed ontbijten. Is er vers geperst sinaasappelsap?", vroeg ze luchtig, waarop Pasqual vanzelfsprekend knikte. Natuurlijk had hij daaraan gedacht.
Hoewel ze het wel heel erg kon appreciëren dat hij dit voor haar deed, wilde ze niet laten blijken dat ze het, buiten die appreciatie, ook heel erg liéf vond dat hij dat deed. Het was namelijk moeilijk. Zelf was ze bang voor de dingen die ze begon te voelen voor de jongen. Ze wist niet wat het was, kon het niet benoemen. En ergens had ze de ene keer de indruk dat Pasqual héél flirterig was en de andere keer dan weer helemaal niet. Alsof hij in een discussie lag met zichzelf? Of zocht Moora er misschien gewoon teveel achter? Ze probeerde haar gedachtes niet te ver laten gaan. Dat zou alleen maar de kans vergroten dat ze er opeens genoeg van zou hebben en weg zou gaan, terwijl ze het hier best wel naar haar zin had.
Het ontbijtje was lekker en ze kletsten gezellig over de voorbije week en de dag die ze vandaag samen zouden spenderen. Pasqual leek er ook echt wel naar uit te kijken en toen ze alles hadden opgeruimd en de paarden hadden opgezadeld, stapten ze op en vertrokken ze meteen. Hij legde uit waar ze op moest letten als ze zich in het verkeer begaf en praatte honderduit over de dingen die hij al had meegemaakt. Moora luisterde geïnteresseerd maar voelde zich vooral heer en meester terwijl ze op die hemelse rug van Soothy het verkeer vanuit een heel ander standpunt mocht bekijken.
Al snel konden ze het bos in. De temperatuur was hier aangenaam en Pasqual’s praatjes vielen ook stil. Het was heerlijk om het doffe hoefgetrappel van de paarden te horen en daarbij verder niets, buiten af en toe wat geritsel. Het meisje zuchtte relaxed en Pasqual grijnsde. “Heerlijk hé?”, klonk het langs zijn kant, waarop het meisje knikte. “Ja, heerlijk.”
Na twee uurtjes stappen en draven kwamen ze aan een mooie vijver met een bankje. “Zullen we hier even pauzeren?” Pasqual had Digno al opgehouden, waarop Moora dat met Soothy haast automatisch ook meteen deed. Ze knikte. “Is goed.”
Beiden stapten ze af en maakten de paarden vast aan een boom nadat ze hen even van hun tuig verlost hadden, waarna Moora gezellig op het bankje ging zitten en Pasqual even later ook, met een zakje in zijn handen. “Chocolade.”, mompelde hij terwijl hij Moora een reep pure chocolade aanreikte. Her favorite. Hij kende haar al beter dan dat ze had gedacht. Haast automatisch nam ze de reep aan en grijnsde. “Thanks, jij weet wat ik nodig heb.”, reageerde ze met een knipoog terwijl ze haar knieën optrok. Ook Pasqual nam een stuk chocolade en even zaten ze zwijgend naast elkaar. Het was een speciale stilte, vond het meisje. Alsof er elektriciteit in de lucht hing. Dat lag waarschijnlijk aan haar, zij verbeeldde zich de laatste tijd wel meer dingen. De chocolade was heerlijk, dat moest ze wel toegeven.
Heel de dag hadden ze vooral beiden genoten. Toen ze stiekem op de hooizolder was gekropen en zich neergelegd had, waren er veel gedachten die in haar hoofd rondspookten.
Er was niet veel gezegd, dat was naar haar mening ook niet nodig geweest. Er waren wel heel veel dingen die zij niet van hem wist en hij niet van haar wist en dat was wel te merken, dat kon je ook voelen. Hij had haar geen persoonlijke vragen meer gesteld sinds die eerste dag dat ze elkaar zagen en dat snapte ze ook wel. Ze vond het goed zo, het voelde veilig. Ze kon heel erg moeilijk liegen tegen Pasqual en ze schaamde zich veel te erg voor de waarheid. Pasqual had volgens haar buikgevoel ook niet het fijnste verleden gehad en Moora stelde eveneens geen vragen. Als ze teveel aan hem zou vragen, zou ze ook persoonlijke vragen terugkrijgen. En dat had ze er niet voor over. Zou hij haar dan nog wel in zijn buurt willen hebben? Het meisje sloot haar ogen, rilde even en trok haar jasje, dat als deken diende, wat meer over zich heen. Enkele tellen later verscheen een beeld voor haar ogen dat ze met heel veel moeite meteen wegduwde: Pasqual die haar een warme knuffel gaf. Nee, Moora. Don’t.

Het was zo geweldig omgaan met hem. Gemakkelijk. Hij stelde geen moeilijke vragen, beurde haar gewoon op en hield haar gezelschap wanneer zij dat wilde. Lyron maakte het leven een beetje draaglijker voor haar en ze hoefde niet teveel na te denken.
Heel toevallig was ze de jongen tegen het lijf gelopen terwijl ze enkele dagen na haar vertrek bij haar vader een tweede stadje op haar weg doorkruiste. De eerste dagen waren verschrikkelijk hard voor haar geweest. Haar eerste nacht buiten, haar eerste dagen alleen. De twijfel, of het wel de juiste beslissing was die ze had gemaakt. Allemaal onzekerheden, het diepe zwarte gat waar ze in was gesprongen en haar voeten leken de bodem maar te bereiken. Het was frustrerend. En daar was plots Lyron, een simpele jongen met net als zij, een zwaar verleden. Ze liepen een eerste keer tegen elkaar aan op het marktplein en even later kwamen ze elkaar tegen in een koffiebar. Hij was bij haar aan tafel komen zitten en ze praatten honderduit. Over de meest simpele onderwerpen. Het was enorm gezellig, zo gezellig dat het al avond was voor ze 't eerst naar hun horloge keken. Ze had hem verteld dat ze geen slaapplaats had en dat ze op doortocht was, hij had geen moeilijke vragen gesteld en de deur voor haar opengehouden.
Lyron was een vriend voor vijf dagen. Een goede vriend. Hij had haar op weg geholpen. Haar zonder woorden getroost als ze opeens begon te huilen, geen enkele vraag gesteld. Dat voelde fijn. Het voelde gemakkelijk.
Ze zou hem ooit opnieuw opzoeken, dat was zeker. Maar voor nu moest ze alleen zijn, dit was hààr zoektocht naar geluk. Hun laatste knuffel voelde heerlijk. Hij vroeg haar niet wat ze ging doen. Hij vroeg haar niet of ze nog terugkwam, hij vroeg niet of ze het ging redden. Hij wist het, daar was ze zeker van. Een laatste voorraad American Cookies duwde hij nog in haar rugzak nadat hij haar had losgelaten. "Stay strong, bro", klonk het met een scheve grijns vanaf zijn kant. Ze glimlachte en duwde het klepje van zijn pet naar beneden, over zijn ogen. "I will." En met die woorden had ze zich omgedraaid en was ze bij hem weggegaan. Zijn deur zou altijd voor haar openstaan. En vriendschap was een heel belangrijke factor in haar zoektocht naar geluk.

16 was ze. Zoals bijna elke tiener van haar leeftijd, hield ze ervan om tijd alleen op haar kamer door te brengen. Haar laptop, haar muziek, haar wereldje. Zo kon ze haar ged achten verzetten van school en alle terrible issues in haar jonge leven: die jongen waar ze nooit wat tegen durfde te zeggen maar waar ze al voor zwijmelde sinds ze 12 was. Haar vriendinnen en zijzelf die van iets kleins een drama maakten. Zoveel zorgen, maar toch zorgeloos.
Haar vader had de gewoonte om laat nog beneden tv te kijken, haar moeder kroop de laatste weken vroeger en vroeger in bed. Het was Moora heus niet ontgaan en ze had al enkele keren mee op haar moeders bed gaan zitten om dan zwijgend naast haar een boek te lezen. Of om met haar te lachen om de situaties die zich die dag hadden voorgedaan. Geklop op de deur deed haar opkijken. Ze pauzeerde haar muziek en keek op. Haar moeder. Haar ogen waren gevuld met tranen. Ze zag er hulpeloos uit. In paniek sprong Moora recht. "Wat is er, mams?" vroeg ze bezorgd. Haar moeder sloeg haar armen om het meisje heen en knuffelde elkaar haast dood. Binnen enkele tellen voelde ze haar schouder nat worden van de tranen die haar moeder huilde. Automatisch troostte het meisje haar. "Wat is er, mams?" herhaalde ze nog maar eens. "Niets, niets..", stamelde haar moeder tussen het huilen door. Ze gingen samen op het bed zitten en haar moeder legde haar hoofd op Moora's schoot. Lang zaten ze daar. Moora aaide over haar moeders hoofd en besloot op dit moment geen vragen meer te stellen. Het enige wat ze wilde, was dat haar moeder weer vrolijk zou zijn.
Het gebeurde eerst één keer. Daarna één keer per week. Dan meerdere keren. En tenslotte, dagelijks.
Moora bleef thuis van afspraakjes in de avond. Ze werkte haar huiswerk af zodat ze voor het slapengaan nog bij haar moeder kon zijn. Ze probeerde elke taak voor haar moeder te verlichten. Maar het werkte niet, het ging van kwaad, naar erger. Haar moeder dronk zonder medeweten van haar vader, een hele fles wijn leeg op nuchtere maag. Ze ontwikkelde een eetstoornis en viel af. Heel erg af. Ze was een vrouw van gemiddelde grootte en woog opeens 43 kg. Een wandelend geraamte haast. En futloos, ze was zo futloos. En Moora's vader? Die wilde het niet zien.
Vaak was mams ziek. Dan was Moora bezorgd, terwijl dat kwam door de alcohol op nuchtere maag. Haar moeder bleef maar huilen en hele dagen in bed liggen. Moora begon te koken. Te poetsen, te wassen, te strijken. Alles om haar moeder te ontlasten. Het hielp nog steeds niets.
"Soms, soms heb ik echt zin om het stuur van de auto los te laten en plankgas te geven. Tegen een boom knallen." Haar moeder keek haar doordringend aan en Moora stond als aan de grond genageld. Haar moeder liep met de autosleutels in haar handen de deur uit. Moora rende achterna, maar kon haar niet tegenhouden. Ze probeerde haar te bellen, haar telefoon stond uitgeschakeld. En dan zat ze daar. Vaak twee uren lang, te wachten. Op de trap in de inkomhal, starend uit het raam. Tot ze er weer was. Mams kwam altijd terug.
"Ik wil met een touw het bos inlopen." En dan plots was ze weg, de deur uit. Onbereikbaar, opnieuw. Moora sprong dan op haar fiets en reed het bos in. Uren ging ze op zoek, om haar moeder dan doodleuk wandelend terug te vinden. Boos zijn? Dat kon Moora niet. Ze was dan blij dat haar moeder nog leefde en bleef de hele weg naast haar wandelen.
Haar moeder betekende alles voor Moora. Als ze haar ooit zou moeten loslaten, zou ze verloren zijn.

Opgetogen stapte ze door de hal van het gebouw, op weg naar Ethans kantoor. De laatste dagen had Sophia haast letterlijk op wolkjes gelopen. De blinkende, smaakvolle witgouden ring om haar vinger was de reden van haar geluk.
Enkele dagen geleden had Ethan haar uit eten genomen, om daarna een film te gaan kijken. In het midden van film werd de voorstelling onderbroken en werd er aangekondigd dat er een technische storing was. Op het scherm verschenen plots foto’s van Ethan en haar samen, gevolgd door een su-perschattigevideo van hem waarin hij vertelde hoeveel ze voor hem betekende, en waarin hij vroeg of ze met hem wilde trouwen. Een spot scheen op hen neer en iedereen in de zaal stond op en draaide zich naar hen toe. Het was als in de film: Ethan zat al op zijn knieën met de ring in zijn hand. Sophia had haar handen voor haar mond gehouden en was van blijdschap beginnen huilen. Ze was sprakeloos geweest. “Nou, wat zeg je ervan?”, vroeg de donkerharige jongen terwijl hij haar met zijn felblauwe ogen aan had gekeken. En hoe kon ze anders dan ja zeggen? Ja, met heel haar hart! En ze was in zijn armen gesprongen terwijl hij haar ronddraaide van geluk.
En dat bracht haar hier, op weg naar zijn bureau met een stralende gezichtsuitdrukking. In haar hand had ze haar iPad, voorzien van een lijst met verschillende locaties voor hun huwelijksfeest. Want Sophia was een planner, een controlefreak. En natuurlijk, ze wilde alles tot in de puntjes in orde brengen – daar konden ze niet vroeg genoeg aan beginnen, toch?
Maar de deur van Ethans bureau stond op een kier. Ze hoorde een vrouwenstem en wilde even beleefd wachten tot zijn afspraak voorbij was. Het gesprek binnen werd echter luid genoeg gevoerd zodat ze het onmogelijk kon negeren.
“Monica, je moet het begrijpen. Ik heb het geld nodig. Daar gaat het om – ik bedoel, heb je haar wel eens bekeken? Ze is zó mijn type niet.” Ze hoorde het getik van de hakken van Monica, iemand van werk waarschijnlijk, heen en weer gaan over zijn bureau. “Weet je wat Ethan, nee, ik begrijp het niet. Ik kan er niet bij. Wij zijn per-féct voor elkaar.” Sophia trok haar wenkbrauwen op en spitste haar oren.
“Je houdt van me en ik van jou. En tóch vraag je haar ten huwelijk? Ik weet dat ik niet rijk ben zoals haar, maar is onze onvoorwaardelijke liefde dan niet genoeg om van te kunnen leven? Ik wil ophouden met dit sneaky gedoe.” De stem van de vrouw sloeg over en Sophia hoorde Ethan opstaan. “Moniek, schatje, je wéét dat ik van je hou. ’t Is alleen, dat naïef mens gelooft alles wat ik zeg en haar toefluister. En ze zou alles voor me opgeven, al haar geld! Enkel zo kan ik het bedrijf van mijn vader redden. Ik moét met haar trouwen. Maar dat wil niet zeggen dat we elkaar niet kunnen blijven zien. En ze betekent niets voor me.”
Soph voelde haar keel dichtgeknepen worden. Haar adem stokte en er leek een bulldozer over haar borst te rijden. “Ach Ethan, je bekijkt het maar!”, klonk het van Monica’s kant, terwijl de hakken haastig naar de deur kwamen gelopen. Sophia verborg zich razendsnel in een inham van de hal en wachtte met haar adem ingehouden tot ze voorbij haar was gelopen. Dat was op het nippertje. Sophia haalde even diep adem en wilde hem de kans geven om het uit te leggen. Huilen deed ze niet snel – enkel soms wanneer ze dronken was, jammer genoeg – en ze kon haar gezichtsuitdrukking goed faken.
Ze duwde haar schouders naar achteren en liep richting Ethans bureau, klopte luchtig op de deur en liep binnen, de iPad in haar hand. “Hé, schatje! Wie was die vrouw die ik net tegenkwam? Ze leek behoorlijk furieus.” Ethan keek op, glimlachte koelbloedig naar haar en haalde zijn schouders op. “Monica Storm, ze vraagt teveel voor haar producten en kon er niet tegen dat ik haar deal afbrak. Niets van aantrekken. Business.” Sophia knikte even en toverde een enthousiaste glimlach op haar gezicht. “Tja, business is hard hé. Ik heb wat adresjes gevonden voor ons huwelijk. Kijk je even mee?”
--
Ze kon het niet geloven. Ze kon niet geloven hoe hij zo kon liegen tegen haar. Hoe hij zo kon laten uitschijnen dat hij verliefd was op haar. Hoe hij zo overtuigend overkwam, dat ze dacht dat ze hem door en door kende. Haar hart werd eruit gerukt, vermorzeld en vervolgens weer in haar lijf geboord. Sophia bleef koel, waarschijnlijk door de adrenaline en omdat het besef er nog niet was, maar ze was naar huis gegaan en kookte voor hem heerlijke spaghetti. Ethan was thuis gekomen en kwam net onder de douche uit. Zijn handdoek om zijn middel gebonden en nog enkele druppeltjes op zijn gespierde bovenlijf. Ze voelde zijn handen om haar middel terwijl ze in de saus roerde, ze kropen onder haar shirt en zijn vingertoppen bezorgden haar, vreemd genoeg, nog steeds vlinders in haar buik. Zijn warme lijf leunde tegen haar rug aan en hij drukte zijn heerlijke lippen in haar hals. “Oh schatje, je leidt me af. Ik ben aan het koken”, sprak ze op een zeurende toon, terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield, zodat hij beter aan haar hals kon met zijn lippen. Hij grijnsde. Zijn hand begaf zich naar de knop van het vuur en zette dit af. Hij trok haar naar achteren, draaide haar om en drukte zijn lippen op de hare. Sophia liet zich leiden en voelde haar hart sneller slaan. Oh, hoe kon ze dit voelen na wat ze had gehoord?
Met zijn handen op haar heupen onder haar shirt, duwde hij met zijn duimen haar in de goede richting, naar achteren, tot tegen de muur aan. Zijn kus werd dwingender, passioneler en zijn handen kropen zachtjes naar omhoog, verdwenen onder haar bh en klemden zich op een heerlijke manier om haar borsten heen. Hier hield ze van, ze hield ervan hoe hij het voortouw kon nemen en hoe verlangend hij kon zijn. Hoe heftig – tot op het randje van haast dwingend – hij kon overkomen maar hoe liefdevol hij eigenlijk wel was. Hoe hard ze ernaar verlangde om op deze manier behandeld te worden, en hoe erg ze genoot van het gevoel dat ze gewild was, dat hij haar nodig had. Zijn onderlichaam drukte tegen het hare aan. Hij zag er on-weer-staan-baar uit.
“Hmm, ik hou van je”, fluisterde hij hees in haar oor, terwijl hij de knop van haar broek losmaakte. “Woh, woh, woh – wacht.” Sophia draaide 180 graden en duwde hem van zich af. Ethan hield zijn handen uit elkaar en keek haar fronsend aan. “Wat doe je nu?”, sprak hij met een zwaar verontwaardigde toon in zijn stem. Sophia schudde haar hoofd. “Wat ik doe?” Ze liep hoofdschuddend en lachend langs hem heen. “Ik ga juist niets doen. Jij gaat wat doen.” Ze liep naar de deur en trok die open. “Maak dat je wegkomt. Stop met je hypocriete gedoe. Ik hoef je niet meer te zien. Probeer maar op een andere manier het bedrijf van je vader te redden.” Haar stem klonk doods en koel en vooral ook stoer, terwijl ze hem met een emotieloze blik aankeek. “Business...”, spuwde ze uit.
Ethan leek eerst verbaasd te zijn en bleef staan met enkel zijn handdoek om zich heen. “Wat-?”, hij wilde zich verdedigen. “GA. WEG.”, dwingende woorden die niet genegeerd mochten worden. Sophia hief haar kin omhoog en hield haar blik strak op hem gericht. En gelukkig, gelukkig maakte hij zich uit de voeten. Het was ook verschrikkelijk eng, de manier waarop lieve en ‘naïeve’ Sophia reageerde. Hij kon maar beter gaan. Ethan liep langs haar heen en keek haar met een boze blik aan. Ze keek hem na terwijl hij de hal doorwandelde. “OH – en vergeet dit niet!”, schreeuwde ze, terwijl ze de prachtige ring van haar vinger trok en door de gemeenschappelijke hal gooide. “Piece of shit.”
Ze was zo stoer, zo onaangeroerd, zo moedig en zo koel. Maar toen ze de deur achter haar rug sloot, zakte ze in elkaar. Wenend, huilend, roepend. Haar hart bloedde leeg.

Haar handen duwden hem ruw tegen de koude muur aan. Haar vingertoppen drukten in zijn warme huid en haar ademhaling versnelde van gehaast naar roekeloos. Hij greep haar middel stevig vast en trok haar tegen zich aan. Gulzig zochten zijn lippen de weg van haar sleutel been over haar gevoelige en tintelende hals naar haar mond. Zijn volle, zwoele lippen verleidden de hare en daagden haar uit om deel te nemen aan een passionele zoen.
“Laten we naar de slaapkamer gaan”, sprak hij buiten adem, terwijl zijn hand onder haar shirt verdween en de sluiting van haar bh opzocht. “Uhu”, was het enige dat ze kon uitbrengen terwijl ze overhaast hem van zijn shirt ontdeed.
Hij knikte, zij knikte en haar lichaam werd naar achteren geduwd en door zijn duimen in de richting van de slaapkamer geleid. Haar rug duwde de slaapkamerdeur open en hij trok haar topje over haar hoofd. Genietend gaf hij zijn ogen de kost. Zijn handen duwden haar bh opzij en masseerden haar borsten. Hij zette een stap naar voren. Zij viel naar achteren, op zijn bed. Ze trok hem mee in haar val en zijn lippen vonden de hare opnieuw terwijl hij zijn onderlijf tegen het hare aan duwde.
“Girl, that body of yours…”, bracht hij uit. De woorden kwamen van diep uit zijn keel – zo hees. En Sophia kon daar alleen maar zuchtend op reageren. Ze sloot haar ogen en genoot. “Oh Ethan.” Zijn helblauwe ogen keken haar fronsend aan toen hij stopte met bewegen en zij haar ogen opende. “Ethan? Ik ben Ryan, schatje.” Hij grijnsde. “Maar dat maakt niet uit, right?”
Sophia werd wakker van Mowgli die jankte aan de deur. 14:20 u. Tijd om op te staan na die drank van gisterenavond.

A first encounter
Ze had werk gevonden. Werken in de week en tijdens het weekend was routine gevonden. Het koffiehuisje net ver genoeg van de Oude Markt vandaan om van het gure volk verwijderd te zijn, betaalde veel te weinig maar het bracht haar op z’n minst afleiding. Zeven dagen op zeven afleiding.
Afleiding had Maybelle nodig.
Afleiding van de voorval dat al een tiental weken geleden gebeurde, maar waarvan ze zich elk detail kon herinneren als de dag van gisteren. Gruwelijk vond ze het, de manier waarop haar gedachten haar wakker hielden elke nacht. Hoe ze haar herinneringen maar niet kon verdringen. Hoe sterk ze die geur kon ruiken, ookal stond ze in een frisse douche. Hoe elke porie van haar lichaam haar leek te willen herinneren aan die ene avond.
En dan was er Neil. Toen ze hem de laatste keer zag, had zij hém een rit naar huis gegeven. Hij wist nu wat niemand anders van haar wist. Ze had hem vertrouwd, maar hoe langer het geleden was dat ze hem gezien had, hoe sterker ze twijfelde aan het feit of hij te vertrouwen was.  Het was gewoon fout. Fout in alle opzichten. Ze was gepakt op een zwak moment, daar was ze zeker van, of daar had Vince haar wel van overtuigd. Neil was zo ‘not done’ om mee om te gaan, dat ze zich niet kon inbeelden wat haar in een helder moment bezield zou hebben om aan hem de waarheid te vertellen. Het zal niet om zijn charmes geweest zijn. Elke keer speelde het ritje naar huis zich opnieuw af in haar hoofd en hoe meer ze erover nadacht, hoe rationeler ze begon te denken. Dit was een misstap geweest. Ze had zich ingebeeld dat hij om haar gaf.
Tot nu toe had ze niets gehoord. Niet van Neil, niet van Vince. Als Neil zijn mond niet zou houden, dan zou Vince het snel weten. Als Neil zijn mond wel zou houden, dan kon hij dat later tegen haar gebruiken.
“May, sluit jij af?”, Leyla stopte haar schort in haar tas en keek in de spiegel naar May terwijl ze haar make-up snel goed deed. “Ja hoor, ga jij maar snel op date!” Leyla toverde een dromerige glimlach op haar gezicht. “Oh, het wordt vast super gezellig. Hij is een echte gentleman!”
May beaamde dat glimlachend terwijl ze het aanrecht schoonmaakte. Dat daten niets voor May was, wilde niet zeggen dat ze het anderen niet gunde. En daarbij, net voor sluitingstijd kwam er geen volk meer binnen, dus ze mocht al beginnen opruimen.
Toen er plots iemand voor haar aan de andere kant van de bar stond, schrok May op. “How do I look?” Leyla sprong op en neer en May zuchtte opgelucht. Leyla fronste even. Leyla rolde met haar ogen. “Jeez girl, je moet wat aan je geweten doen. Je schrikt nogal vaak.”
May negeerde haar woorden. “Je ziet er perfect uit, Leyla!” Dat wist ze zelf al. Maar goed. “Oh my God, May, thanks! Ben je zeker dat ik niet moet blijven voor je?”May schudde haar hoofd. “Komt allemaal goed. Ga maar. Succes!” Haastig huppelde Leyla naar buiten.
Terwijl May de melk wegzette in de koelkast onderaan, hoorde ze de deur weer opengaan. “Wat ben je nu weer vergeten?” Het meisje grijnsde hoofdschuddend terwijl ze de flessen melk opbergde. Toen ze geen antwoord kreeg echter en een stoel hoorde verschuiven, stond ze weer op. “Oh! Hoi. Sorry, ik dacht dat je mijn collega was.” May glimlachte evenverontschuldigend, maar de man voor haar knikte enkel. Hij zat op een barkruk aan de andere kant van de bar en bestelde een koffie. “Komt  eraan hoor!”
Enkele tellen later zette May vrolijk een koffie voor z’n neus. “Zo, wel de laatste voor vandaag, want we sluiten zo.”
“Dat weet ik.” De man glimlachte even en nipte van zijn nog hete koffie. Het meisje draaide zich om om de koffiemachine te poetsen.  “Weet je wat ik nog weet?” May glimlachte en schudde haar hoofd terwijl ze de koffieresten van de machine verwijderde. “Maybelle Noreau ben jij. 19 jaar oud en tot voor kort was je nog actief als escorte. Al van net voor je achttien werd, zelfs.”
Maybelle stopte abrupt met poetsen en klemde haar tanden op elkaar. Ze had de man niet herkend en hij zag er niet uit alsof hij deel uitmaakte van de hogere kringen waarin ze had gewerkt. Hoe wist hij dit? Haar houding verkrampte en ze bleef muisstil. “Je houdt ervan hé? Met rijke – vaak oude- mannen…” Hij schraapte zijn keel. ”Nuja, hield. Opeens ben je gestopt. Wat is er toch gebeurd?”
Haar vuisten balden zich en haar hartslag versnelde. De manier waarop ze zich omdraaide, was traag, maar ze was woedend. Haar wangen kleurden rood en de schoonmaakdoek in haar hand was het slachtoffer van haar woede. De man glimlachte naar haar. “Hoe durf je?!”, siste ze tussen haar op elkaar geklemde tanden door. “Oh, ik durf.” De man meende het, keek haar koel aan. Hij haalde iets uit zijn broekzak en schoof een foto van haar en Vince naar voren. Een foto die Vince in zijn portefeuille bewaarde. Een foto die niet gedupliceerd was. En Vince was onafscheidelijk van zijn portefeuille. Met zijn vinger tikte de donkere figuur op de foto.
“Je broer. Vince. Aangename kerel hoor. Jammer dat hij zo ontspoord is. En jammer van de fraude die hij pleegde binnen het bedrijf van jullie vader. Een gat dat jij met je geld gedicht hebt, zodat vaderlief het niet kon te weten komen. Je moet ‘m wel graag zien hé?” Hij grijnsde en trok de foto weer weg.
“Kijk.” De man dronk zijn hete koffie leeg en at zijn koekje op. “Als jij niet doet wat wij je vertellen, kan elke keer dat je je broer ziet, de laatste zijn. Als je de politie verwittigt of ook maar iémand hiervan vertelt, gaat hij eraan. Als je hem niets vertelt en gewoon flink naar ons luistert, zal er hem niets overkomen. Aan jou de keuze.” Hij liet zijn woorden rustig bij haar binnendringen terwijl hij opstond, de foto terugnam en een mobiel uit zijn zak haalde. “Morgen om 17.30 u in Dandelion Inn. Iemand geeft je daar verdere info.” Hij duwde het mobieltje haar richting uit en nam zijn jas. “Als je niet opneemt wanneer je gebeld wordt, gaat hij eraan. I would, if I were you.”
“Goede koffie, trouwens.” Hij had de brutaliteit nog om netjes zijn koffie te betalen en zo het koffiehuisje te verlaten. Maybelle bleef verbouwereerd staan. Haar lippen trilden en haar vingertoppen duwden zich in de bekleding van de bar. “Fuck!” Ze sloeg met haar handen op de bar en gooide de tas koffie van de man de grond op. “Fuuuck!” Ze zakte neer en plantte haar gezicht in haar handen. Tranen kwamen en gingen niet meer. Wanneer hield het op?! Wat moest ze doen? Wat kon ze doen?!
Ze huilde, kroop op haar knieën naar de scherven om ze op te ruimen. Ze huilde terwijl ze de afwas deed en ze huilde terwijl ze de lichten doofde. En vervolgens wandelde ze niet naar huis, ze rende.

Ze had geen oog dicht gedaan. Toen ze die nacht thuis was gekomen, had ze zich in de zetel geploft en was ze er niet meer uitgekomen. Haar laptop had ze op haar schoot gezet, opengeklapt en opgestart. Het internet kon vaak een uitweg bieden. Mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, real life fora waarin mensen om hulp riepen. Het moést er zijn. Google was haar helper, maar bracht haar niet veel verder.
Na een nacht lezen over stalkers, grappenmakers en situaties die uitzichtloos leken en waaruit geen concrete oplossing kwam, was May allesbehalve gekalmeerd. Haar maag lag in een knoop, haar tanden stonden haast de hele tijd op elkaar geklemd en haar lichaam rilde van spanning. Ze had hoofdpijn, waarschijnlijk door het gebrek aan slaap en voelde zich misselijk.
“Wat is er toch gebeurt?” De man wist meer, de manier waarop hij de woorden had uitgesproken, zijn toon… Overduidelijk was het. May moest toegeven, ze had er eerst aan gedacht, maar geloofde echter niet dat Neil de man van informatie had voorzien. Neil wist niet wat haar job was – de man wel. Hij had andere bronnen, hij leek deel uit te maken van iets groots. Wie hij ook was, bij wie hij ook hoorde, hij wist exact waar ze werkte, wanneer ze alleen was, wie ze was en wat aan haar verleden toebehoorde. Ze twijfelde dan wel aan of Neil te vertrouwen was, maar hiervoor zag ze hem niet in staat. Hij had té oprecht gereageerd toen ze hem haar geheim had verteld. Toch?
Het was een veel te lange dag. De uren kropen voorbij en May voelde zich als verankerd aan de sofa. Vince mocht hier niet van weten. Politie mocht hier niet van weten. Niemand mocht hier van weten, ze stond alleen. Meerdere keren had ze toch haar mobiel uit haar tas genomen en Neil uit haar contactenlijst gezocht. Meerdere keren stond ze op het punt hem te bellen, omdat haar gevoel zei dat ze dat kon doen. Tegelijkertijd was ze vastberaden geweest toen ze haar mobiel weer in haar tas stopte en meende dat hij waarschijnlijk niet te vertrouwen was. De kans dat hij deel uit maakte van de groep waartoe de man vermoedelijk behoorde, was reëel. Naar hem bellen zou Vince in gevaar kunnen brengen. Maar waarom verlangde ze tegelijkertijd naar zijn niet veroordelende woorden, naar zijn begripvolle stem en de rustige manier waarop hij kon reageren? Ze was niet zeker over hoe ze zichzelf over de jongen moest voelen, het was te risicovol om hem nu te vertrouwen en bovendien was dit allerminst het moment om zich druk te maken over hem. 17.30 u in Dandelion Inn.
Ze was vroeg. Droeg dezelfde kleren als de dag ervoor en had zich aan een tafeltje gezet in het midden van de ruimte, zodat er genoeg toeschouwers waren. Just to be sure. Het meisje bestelde een watertje, al had ze allerminst zin om iets door haar keel te krijgen.
Het duurde te lang naar Mays zin. Gespannen zat ze daar terwijl de minuten voorbij tikten. 17.15 u werd 17.30 u en uiteindelijk 17.50 u, toen plots het mobieltje dat ze gisteren had gekregen, rinkelde. Mensen keken lichtelijk gestoord opzij toen May het toestel uit haar tas viste en even gespannen naar het scherm staarde. Anoniem. Haastig nam ze op. “Hallo met May?”, haar stem klonk rauw en haar maag keerde zich protesterend om. [i]”Zie je die man aan de overkant, aan het tafeltje naast de ingang? Verleid hem. Wind hem rond je vinger en zorg ervoor dat hij je nog een keer wil zien.” Een andere mannenstem dan die van gisteren, gaf haar deze instructies.
Mays blik gleed naar de overkant, een lichte frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze de vijftiger bekeek. Ze wilde vragen waarom, maar voor ze haar mond nog maar open had gekregen, werd de lijn verbroken.
Een krop verscheen in haar keel terwijl ze het mobieltje in haar tas liet glijden en de grijsaard die zijn krant zat te lezen, bestudeerde. Hij had een ring om zijn vinger, wat kon betekenen dat hij getrouwd was. Zijn pak kwam van Armani en was alles behalve goedkoop en de krant die hij las, wees op interesse in de beurzen.
Ze herkende zijn type uit de duizenden, vooral omdat hij het type van man was voor wie ze escorte was. De persoon die hier achter zat, wist precies wie May was, waar ze toe in staat was en leek zijn plannen al ver van tevoren uitgestippeld te hebben.