Fooling everyone, tell 'em how she's having fun [Connor + Olivia]

Razend gooide ze de prop papier op de grond. Ze schoof een stoel naar achteren en ging er aan zitten. Haar gezicht verborg ze in haar handen. Verdomme. Ver-fucking-domme. Als je naar de prop zou kijken, zou je kunnen ontdekken dat het een krant was. Flarden aan informatie kon je zien. Niet omdat de krant slecht was, maar omdat hij ruw was opgevouwen tot een bal en vervolgens kwaad was weggegooid. Woorden die je kon ontdekken waren: “ouders vrijgelaten”, “ voor een poging tot moord”, “Alex Romano was een…”, “bijna gedood in een kerk…” en meer dan dat soort woorden. Kortom: het was een bericht over de vrijlating van de ouders van een jongetje dat bijna vermoord werd in een kerk. En dat waren de ouders van Monica, die toen nog een heel ander leven leidde. En ze was gewoon boos. Zo verschrikkelijk boos dat haar ouders weer vrijkwamen. Haar ouders, het waren heel erg rijke mensen, maar ze hadden haar respectloos behandeld. Het respect dat ze verdiende had ze niet van haar ouders gekregen. En ze wist zeker, dat als haar ouders vrij zouden komen, ze haar zouden proberen te zoeken. En de rillingen gingen nu al over haar lichaam als ze zou weten wat haar ouders met haar zouden doen als ze te horen zouden krijgen wat er van haar was gekomen. Ja, dit muisje zou nog een lang staartje kijken.

Verdrietig staarde Monica voor zich uit. Nog een week, en dan zouden ze vrij zijn. Tijd om een week lang gewoon te doen waar ze zin in had. Om te doen wat ze graag wilde: uitgaan, lekker eten en zich nul komma nul procent druk maken om die twee…beesten. Haar hoofd kwam iets overeind en keek naar de fles tequila die voor haar stond. Agh, wat boeide het ook? Ze stak haar hand uit en zette de fles aan haar mond, nam een flinke slok. De alcohol brandde in haar keel, maar ze negeerde het. Boeiend. Ze nam nog een paar flinke slokken en stond toen op. Met de fles in haar hand liep ze naar haar slaapkamer en ging aan haar kaptafel zitten. Ze staarde in haar spiegelbeeld en glimlachte treurig. Alles wat ze op had gegeven om te kunnen zijn wie ze diep van binnen was, kwam terug in haar hoofd. Ze slikte, voelde tranen in haar ogen. Maar nee, dit moest ze niet doen. Haar vuist kwam hard op de kaptafel terecht. “Niemand is mijn tranen waard en zeker hun niet” gromde Monica boos. Ze veegde de tranen uit haar ogen en nam nog een flinke slok van de tequila. Haar hand schoot uit naar haar make-up tasje. Time for some action.

Ongeveer anderhalf uur later, het was nu tien uur, stond ze volledig opgemaakt en aangekleed in een bar. Nou ja, aangekleed…ze had high waisted hot pants aan en daarboven een soort zwartachtige bandoo. Daaroverheen had ze nog een jasje, maar die had ze aan de garderobe afgestaan. Haar telefoon had ze niet bij, alleen geld om drinken te kopen. En, en dat kwam waarschijnlijk ook wel door de drank, Monica vond dat ze er super sexy uitzag. Daarom liep ze met een zelfverzekerde glimlach door de bar, langs de dansende mensen, langs de mensen die zich niet hadden kunnen inhouden en al wat teveel gedronken hadden, zo door naar de bar, zodat ze zelf wat te drinken kon bestellen.

Eenmaal aangekomen bij de bar, waar het verassend rustig was, keek ze glimlachend naar de barman. Deze glimlachte terug – vroeg haar wat ze wilde drinken. Niet dat ze dat nou specifiek zo kon verstaan, want de muziek stond erg hard, maar wat moest een barman anders tegen je zeggen? Ondanks dat Monica thuis al een halve fles tequila op had, bestelde ze een shotje tequila en een wodka gemengd met moscato wijn. “Is het zo’n avond?” vroeg de barman aan haar. Monica grinnikte. “Jazeker…het is WEER zo’n avond.” Ze rolde met haar ogen en sloeg de tequila achterover. Ze stak hem een briefje toe, zei dat hij het wisselgeld mocht houden en liep met haar drankje verder. Maar toen ze zich omdraaide, stootte ze per ongeluk tegen een jongen aan. Shit. “Ooooh!” piepte Monica en schudde haar hoofd “O mijn God, sorry! Dat was echt niet de bedoeling!” Monica kon niet zozeer een vlek op zijn shirt ontdekken, en overigens ook geen drank dat uit haar glas was gevallen, maar hé, drunky Monica was een lieve Monica.

Het kleine, donkerbruine meisje stond met haar rug voor hem terwijl Connor op de bank plaats had genomen. De borstel had hij overhandigd gekregen van haar, nadat ze er zo op had gestaan dat haar grote broer haar lange, haast ondoorkambare haar moest kammen. Nou zo gezegd zo gedaan – plus dat hij haar puppyogen niet kon weerstaan – ook al wist hij waar hij mee begonnen was.
Na wat enkele keren gegil en wat meningsverschillen was het na een aardige tijd toch eindelijk gelukt; Avery’s haar was weer helemaal anti-klit en was weer net zo stijl als het voorheen was geweest, ook al waren sommige plukken nog wat vochtig, gezien het meisje niet zo lang geleden nog had gedoucht.
Er verscheen dan ook een glimlach op zijn gelaat toen het meisje weer helemaal vrolijk was en net zoals de doorsnee zeven jarige weer wilde gaan spelen. Connor had het niet kunnen laten om kort met zijn ogen te rollen want serieus, het kleine ding had zoveel energie dat daardoor haar haar weer in een mum van tijd in de klit zou raken. Ach, boeiend, het waren nou eenmaal kinderen.
 
Connor had zichzelf verkleed, aangezien hij vanavond naar een of andere bar zou gaan. Niet zijn eigen keuze, maar gezien hij haast geen nee had kunnen zeggen was hij nu wel verplicht om te gaan. Hij had een lichte spijkerbroek aangedaan, daarop een simpel, effen zwart shirt en witte, hoge sneakers. Simpel, maar goed, het zou daar toch donker zijn dus boeiend. Het was niet dat hij een bijeenkomst van zijn familie had en hij er netjes uit moest zien, of indruk moest maken, of zo.
 
Het was rustig, ondanks dat hij wel had verwacht dat er aardig wat volk zou zijn. Rond tien uur op een dag zoals deze was dat ook te verwachten, maar niets leek minder waar. En Connor moest ook bekennen; als zijn vrienden hem niet mee hadden gevraagd en ze niet zo hadden aangedrongen was hij hier hoogstwaarschijnlijk ook niet geweest. Maar goed, je hoorde hem niet klagen, gezien dat sowieso iets was wat je hem niet snel zou horen doen. Met minder nam hij ook wel genoeg. Niet dat hij in zijn leven vaak zulke momenten had gehad, maar het was wel iets wat zijn ouders hem hadden bijgebracht, voor het geval dat.
Nee, als je het zo bekeek had de familie Castillo het toch allemaal aardig op een rijtje. Ze hadden meer dan genoeg geld, hadden nog een hele tijd in Italië gewoond en waren toen naar Engeland gegaan om daar hun leven verder te leiden, samen met hun drie kinderen waar Connor er één van was.
 
Hij had een of ander random drankje in zijn handen geduwd gekregen en nam daar maar snel een slok van, puur omdat hij gewoon dorst had, niet eens doordat hij behoefte had aan alcohol. Want hij kon daar wel vanuit gaan; zijn vrienden waren op avonden zoals deze niet bepaald de types die dan frisdrank kochten. Connor had er geen problemen mee, gezien het één keer niet echt kwaad kon. Als het altijd zo was, oké, maar dat was niet het geval.
 
Connor wilde zich net een kwartslag omdraaien, totdat zijn lichaam abrupt tot stilstand kwam door een botsing met iemand anders. Hij trok dan ook meteen zijn wenkbrauwen omhoog en spreidde zijn beide armen om een vlek op zijn shirt te ontdekken. Maar er was er geen te vinden, ach, als het wel was geweest was dat ook geen ramp, zijn shirt was toch zwart.
Kalmerend wierp hij het meisje voor hem dan ook een glimlach toe. “Ach, maakt niet uit.” Begon hij, terwijl hij zijn hoofd eens kort schudde. “Kan gebeuren, en ik zie nergens een vlek. Zo erg is het dus niet.” Niet dat hij echt boos zou zijn geweest als er wel een vlek had gezeten. Het was gewoon een risico wat hij liep door ook ineens om te willen draaien, iets wat zij waarschijnlijk ook had willen doen. “Of zit er bij jou ergens een vlek?” Het was trouwens dat Connor haar drankje niet kon zien in verband met het licht, want anders.. “Is er wat uit het glas? Anders wil ik best een nieuwe betalen.” Losjes haalde hij eens zijn schouders op. Hij was echt de beroerdste niet, zeker niet als het deels ook zijn schuld was.

God, de alcohol hakte er harder in dan ze in werkelijkheid had verwacht. Nu was ze weer prompt tegen een jongen aangelopen, die ze helemaal niet kende, en had wat plompverloren haar excuses gemaakt. De jongen zei haar dat het niet uitmaakte, hij had geen vlek op zijn shirt kunnen ontdekken en zijn drankje was dus niet over hem heengegaan. Kwam dat even goed uit, want hoe had Monica dan ooit haar excuses kunnen maken? Niet dat ze dat niet kon, want ze was niet gek, maar alcohol deed rare dingen met je. En dadelijk ging ze haar excuses aanbieden op een manier die niet echt…nou ja, beschaafd was. Als je begrijpt wat ik bedoel. Excuses in natura zeg maar. Oeps.

“Of zit er bij jou ergens een vlek?” Mmm, dat zou best eens kunnen. Monica draaide eventjes in het rond en ontdekte inderdaad een paar vlekken op haar shirt, die zowel van haar drankje als van zijn drankje zouden kunnen zijn. “Jup, helaas pindakaas” brabbelde ze licht aangeschoten. O God, hoe ging dit ooit goed komen? “Niets aan te doen!” cheerde ze vrolijk. Haar oogleden werden eventjes verleidelijk. “Maar…een drankje, daar zeg ik nooit ‘nee’ tegen!” Monica pakte de totaal wildvreemde jongen beet bij zijn arm en sleurde hem mee naar de bar. Goed, wat ging ze eens nemen? Mmmm, misschien nog een shotje tequila? Nee, daar moest ze maar even mee stoppen. Wacht eens even, ze had haar eerste drankje nog geen eens op. “En voor dat je kan zeggen ‘Je hebt nog een drankje…’” zei Monica en hief haar glas even. In één slok sloeg ze haar wodka met moscato achterover en grinnikte naar de jongen. “Dus, ik lust dan nog wel een wodka met moscato wijn. En ijs. En citroen.” Nog meer wensen, koningin? “En munt.”

Grinnikend haalde ze haar telefoon uit haar bh, waar een bh allemaal wel niet goed voor was?! Ze ontgrendelde haar telefoon en kwam op het gesprek uit met haar nichtje. “Liv, wanneer kom je? Je moet eventjes een nieuw shirtje voor mij meenemen, op die van mij is gelekt!” tikte Monica naar haar nichtje Olivia. Terwijl ze wachtte op een reactie, of haar drankje, keek ze eventjes in het rond, op zoek naar bekenden. Niet aanwezig tonight. Oké, dan niet. Monica kon prima een avondje met zichzelf hebben. Bovendien was ze nu met een jongen en zou er binnen nu en een half uurtje een kleine stuiterbal bij hun staan. Al gauw trilde haar telefoon weer met het antwoord van haar nichtje. “Schiet op, oké? Hottie boys alert!”

Monica draaide zich naar de jongen, leunde tegen de bar aan en keek hem liefjes aan. “Dus, total random stranger boy. Ik ben Monica. Lekker eventjes een standaard openingszin, maar kom je vaker hier? Werkt altijd.” Een vrolijke knipoog volgde.

Wat een heerlijke avond. Een lekker warm bad, zelfgemaakte chocoladesoesjes gevuld met slagroom, een glaasje wijn en gewoon lekker ontspannen. Dat was toch de perfecte besteding van je avond? Dat vond ook Olivia, die lekker in haar badje zat te genieten. Ze stak haar hand uit en pakte een soesje uit de schaal, die ze naast haar op de rand had gezet. In één keer stopte ze het ding in haar mond en giechelde zachtjes toen de slagroom overal in haar mond ontplofte. Mmmm, lekker! Olivia was absoluut geen arrogant figuur, maar ze vond dat ze deze soesjes wel heel erg lekker had gemaakt. Natuurlijk zou haar hele mond weer onderzitten en zachtjes gleed ze wat naar beneden, zodat haar mond in het water kwam. Zachtjes liet ze haar lippen bewegen, zodat er trillingen in het water ontstonden en er belletjes ontstonden. Nogmaals giechelde ze zachtjes. Stiekem was ze gewoon een kleine motorboot hoor. Olivia schoof weer wat omhoog en sloot ontspannen haar ogen, pakte haar glaasje wijn en nam een slokje. Mmmm, lekker koud en zoet. Ja, dit was genieten. Het was perfect. Het was grandioos. Het was…Monica.

Haar telefoon had even getrild en ze had hem ontgrendeld. Berichten van haar nicht overspoelde het gesprek. Whut? Monica die haar vroeg om te komen, deels omdat ze dat leuk vond, maar ook omdat er vlekken op haar shirt waren en ook omdat er cute guys waren. Eventjes beet Olivia zachtjes op haar onderlip. Jongens. Haar relatie was een aantal maanden geleden uitgegaan en sindsdien was ze niet echt meer op zoek geweest naar iets nieuws. Ze was bang om iemand te vertrouwen, bang dat diegene haar weer pijn zou doen. Aan de andere kant, als ze nu iemand zou ontmoeten, dan zou dat niet betekenen dat ze hoefden te trouwen, toch? Misschien kon ze het toch voor één keertje doen. “Geef me een half uurtje” appte Olivia terug, terwijl ze op stond en haar school met soesjes en glas wijn mee nam.

Een half uurtje later liep ze al bijna bij de bar, waar haar nichtje ook zou zijn. Ze had een leuke outfit aan, vond Olivia zelf. In haar tasje had ze, samen met haar telefoon, ook nog twee soesjes gedaan. Eentje voor zichzelf, en eentje voor Monica. Want, sharing is caring, right? Dat vond Olivia ook. Ze voelde zich zelfverzekerd. Ze zou gewoon een leuke avond gaan hebben met Monica, lekker wat drinken en gewoon gaan dansen op de muziek. Niet bang zijn dat er iets fouts zou gaan, want wat zou er fout kunnen gaan? Dat ze teveel zou drinken? Nou ja, so what? Het was maar een avondje. Dat ze met een jongen zou zoenen? Well, haar ex had ook al iemand anders, bovendien zou het niet meteen betekenen dat ze met iemand zou trouwen. Nee, ze zou gewoon een leuke avond gaan hebben, en het allemaal morgen wel weer verder bekijken.

Al gauw stond Olivia in de club. Ze ontdekte Monica, uiteraard, aan de bar en liep snel naar haar nicht toe. “Tadaaa!” cheerde Olivia vrolijk en viel haar nicht om de nek. Ze drukte lief een kus op haar wang. Olivia opende haar tasje en haalde daar een t-shirt uit, die Monica dankbaar aannam. “Ik wist echt niet wel T-shirt ik moest nemen” begon Olivia haar spraakwaterval “Maar ik vond dit T-shirt wel heel erg leuk omdat het past bij wat je normaal gesproken ook draagt. Niet dat je echt een duidelijke standaard style hebt, maar je weet wat ik bedoel, right? Volgens mij is trouwens deze ook van jou hoor, heb ik hem niet een keer van je geleend, voor een of andere feest? Misschien wel ,want het is wel jouw style. Nogmaals, vat dat niet verkeerd op, want ik vind je style heel erg leuk, als je al een style zou hebben natuurlijk. Nou, waar is die knappe jongen waar je het over had?” Terwijl Olivia bezig was met haar woorden af te vuren op haar nicht, draaide ze zich om, en brak toen acuut haar zin af.

Eventjes staarde Olivia naar de persoon voor haar. Oké, als dit de jongen was waar haar nicht het via de telefoon over had gehad...haar mond zakte nog net niet open. Voor haar stond echt de knapste jongen die ze ooit in haar leven had gezien. Wauw…Olivia wist dat ze niet te hard van stapel moest lopen (ze had hem namelijk nog niet eens ontmoet), maar ze zag hem en…wauw. “Ik….uhm…” stotterde ze even zachtjes en voelde hoe haar wangen rood werden. Oeps. Onschuldig glimlachte ze eventjes. “Uhm.” Ja, wat moest ze nu eens zeggen? Dat was ook weer eens nieuw, Olivia die niet wist wat ze moest zeggen. Het was al awkward, want de jongen zou nu vast en zeker weten dat Monica had doorgebrieft dat ze met een knappe jongen was. En dat kon alleen maar over hem gaan. Olivia keek eventjes op zij en zag dat Monica even met het T-shirt aan het worstelen was. Haar wijsmaken dat er verder op een wc was deed Olivia niet eens meer, het was een waste of time. Die was daar wel eventjes zoet mee.

“Uhm, hoi” zei ze toen met een zachte grijns. God, dit was wel een beetje awkward, hoor. “Ik ben Olivia…” Ze opende haar tasje en haalde het zakje met de twee soesjes eruit. Met een lief glimlachje hield ze hem het zakje voor. “Wil je er eentje? Ik heb ze zelf gemaakt, met de chocolade. Er zit ook slagroom in. Ik wist niet zo goed wat ik er in moest doen, maar slagroom leek me heel erg lekker en als je dan beet is het net of er een bom ontploft in je mond. Niet een echte bom natuurlijk, maar een chocoladebom met slagroom. Lust je chocolade? Het is melkchocolade hoor en het is heel erg lekker en….ja.” Olivia realiseerde zich pas te laat dat ze weer een woordwaterval op hem aan het afvuren was en dat hij misschien niet een persoon was die dat kon waarderen. “Sorry, de dokter zegt dat hij nog nooit iemand heeft gezien die zoveel woorden per minuut kan zeggen, maar ik weet niet of dat een compliment of een belediging is” zei Olivia met een pruillipje.

Nogmaals was hij met zijn donkere ogen zijn shirt afgegaan maar hij had nergens een plek ontdekt die wat nattig was of er anders uitzag dan de rest van de stof. En mocht er nog wel iets zitten, ook al zou het minimaal zijn, dan zou het waarschijnlijk ook niet eens zo heel erg opvallen. Ze waren immers in een best donkere ruimte plús, Connor had het voordeel ook nog eens dat zijn shirt zwart was. Daarbij, boeiend. Er waren wel andere dingen waar je je beter zorgen over kon maken dan een shirt waar een vlek op zat. Daarvoor hadden ze immers de wasmachine uitgevonden, niet waar?
Vandaar dat hij zijn aandacht maar weer op de ander had gericht en had gevraagd of zij geen vlek had, want dat kon natuurlijk ook nog.
Nou, dat was dus inderdaad het geval. Connor zou zich haast schuldig hebben gevoeld als ze niet meteen had gezegd dat er niks aan te doen was, dus vandaar dat zijn mondhoeken weer even omhoog krulden. Fijn dat er ook nog mensen op de wereld waren die niet overal een probleem van maakte, want hij had ook zomaar een heel ander iemand tegen kunnen komen die heel anders zou hebben gereageerd.
“Maar…een drankje, daar zeg ik nooit ‘nee’ tegen!” Nog voordat Connor daarop iets kon antwoorden had ze hem bij zijn arm beetgepakt en meegenomen richting de bar. Niet dat hij tegenstribbelde, want hij wist haast wel zeker dat als hij dat zou doen ze hem echt niet van zijn plaats af zou krijgen. Vandaar dat hij zich vrijwillig mee liet sleuren, tussen al het volk door en ze uiteindelijk waren bij de plaats waar Connor eerder die avond ook al was geweest.
Hij leunde met zijn elleboog op de toonbank en keek de ander met een schuin hoofd aan. Ook kon hij niets anders doen dan lachen op wat ze deed, alhoewel het misschien niet heel handig was om dat glas in één keer naar binnen te gieten? Ach, niet zijn leven, niet zijn keuzes, ze mocht doen waar ze zich zelf goed bij voelde, niet?
“Dus, ik lust dan nog wel een wodka met moscato wijn. En ijs. En citroen.” Oh shit, was dat alles? Had ze niet meteen alles op kunnen noemen wat ze hier hadden? Of hetgene wat ze níet wilde, nog handiger. Maar als dat alles was, maar nee, want ze wilde er nog munt bij. Connor keek haar dan ook met opgetrokken wenkbrauwen en een flauwe grijns rondom zijn lippen aan, terwijl hij zijn hoofd eens schudde. Queen hoor. Maar goed, haar wens was zijn bevel, hij was immers degene die de drankjes op haar shirt had gemorst.
 
Het duurde een tijdje voordat de twee drankjes over de toonbank heen naar hun werden toegeschoven, maar ach, anders had hij toch niet veel te doen hier. Connor overhandigde de ander het briefje om te betalen en kreeg vrijwel meteen zijn wisselgeld terug. Hij duwde het glas wat niet van hem was dan ook opzij, zodat de vrouw naast hem het aan kon nemen.
“Dus, total random stranger boy. Ik ben Monica. Lekker eventjes een standaard openingszin, maar kom je vaker hier? Werkt altijd.” Hij kon niets anders dan even kort te lachen. “Connor.” Stelde hij zichzelf toen kort voor terwijl een glimlach zijn gelaat sierde. “En eerlijk gezegd, nee. Ik ben hier zo’n beetje mee naartoe gedwongen. Neemt niet weg dat ik het hier wel nice vind.” Het was de waarheid. Het zag er allemaal wel leuk uit én de muziek viel ook niet tegen. “Dus, Monica, jij wel?” Kaatste hij de vraag tenslotte terug, terwijl een oude vertrouwde grijns weer was verschenen.
 
Ineens uit het niets vloog iemand Monica om de nek en trok Connor zijn wenkbrauwen op. Was het iemand die ze kende, of moest hij ingrijpen? Al snel verdween die gedachte toen het meisje Monica een kus op haar wang gaf. Blijkbaar zouden ze elkaar wel kennen, want anders dan had ze dat vast en zeker niet gedaan.
Zo te merken had ze hem ook niet gezien, aangezien ze een heel verhaal begon te vertellen wat Connor op het begin nog wel kon volgen, maar wat hij ondertussen niet echt goed in zich op kon nemen. Hmm. Het enige wat hij dan wél verstond was haar onderwerpswissel, als laatste, en dat ze zich toen ook omdraaide en hem opmerkte. Zijn wangen werden onbedoeld wat roder, iets wat ze beide door de donkere ruimte hopelijk niet zouden merken. Ook verscheen er een lach waarbij zijn witte tanden zichtbaar werden en wist hij zichzelf even geen houding te geven.
Blijkbaar was dat andersom ook zo, aangezien ze voorheen een spraakwaterval had afgevuurd en nu begon te stotteren. Het was lief, daar niet van, maar het was wel een beetje awkward. “Hey.” Sprak hij terug nadat ze uit haar woorden leek te komen en hem ook had begroet. Olivia. Het klonk lief, en zo te zien was het meisje ook erg lief. En ze was zeker een verschijning waar hij wel van om had gekeken als ze langs hem was gelopen op straat, maar dat terzijde. “Connor.” Stelde hij zichzelf voor met een flauwe glimlach. “Ben je een vriendin van Monica? Of.. Niet.” Wie weet, maar hij was stiekem toch best benieuwd.
Ze hield hem een zakje voor en legde uit dat ze het zelf had gemaakt, waardoor er weer een lieve glimlach vormde. Wist ze het zeker dat ze er wel eentje aan hem wilde geven? Ineens uit het niets begon er dan ook weer een spraakwaterval waardoor zijn glimlach wat verbreedde en nog voordat hij kon reageren op haar vraag legde ze het verhaal uit van de dokter. “Ik neem aan een compliment? Ik denk dat ik liever opgescheept zou zitten met iemand die veel praat dan juist heel weinig.” Lastige keuze trouwens hoor, want soms moesten mensen hun mond ook wel eens houden. Maar Olivia niet. Al zou ze uren praten, als nog zou hij tenminste doen dat hij het begreep, ook al kon hij de helft dan niet verstaan, maar goed. Dat lag misschien ook wel aan de muziek nu.
Connor had dan ook een van de soesje aangenomen en liet een ‘mm’ geluidje horen. “Heb je die echt zelf gemaakt? Het is echt super lekker! Net of ze uit de hemel zijn gevallen.” Op het begin had hij uit enthousiasme zijn ogen wat vergroot, maar had daarna zijn vingers waarmee hij het soesje had gepakt afgelikt en haar toen weer met een glimlach aangekeken. Wauw. Ze waren echt hemels. Knap als je dat zo kon maken.

Waarom sloeg Olivia altijd dicht op dit soort momenten? Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Dit was ook gewoon een beetje heel erg awkward. De jongen vond haar nu vast en zeker raar en wilde heel erg snel wegrennen, iets wat Olivia wel goed kon begrijpen. Nu zou hij sowieso weten dat de twee nichtjes het over hem hadden gehad en dat ze hem allebei knap vonden. Uiteindelijk had ze toch woorden gevonden en had ze zichzelf maar voorgesteld. De jongen, Connor genaamd, vroeg of zij en Monica vriendinnen waren. Iets te snel en iets te enthousiast schudde Olivia haar hoofd. “Nee, we zijn nichtjes. Zij is het oudere nichtje, ik het jongere, al schelen we maar een jaar. Maar dat we nichten zijn zat eerst ook anders, kijk het zit….”, maar haar derde woordenwaterval (een nieuw record: in drie minuten!) werd afgekapt door Monica, die agressief in haar ribben porde. O ja, dat is waar ook. Dat hoefde ze natuurlijk niet aan de neus van iedereen te hangen, zeker omdat het iets was wat heel erg privé was. Een beetje onzeker glimlachte Olivia naar Monica en deze legde geruststellend haar hand op haar schouder. “Ik neem aan een compliment? Ik denk dat ik liever opgescheept zou zitten met iemand die veel praat dan juist heel weinig.” Dankbaar glunderde Olivia eventjes.

Ze had het onderwerp kunnen veranderen door Connor een chocolade soesje aan te bieden. Zo te zien vielen ze in de smaak, waardoor Olivia nog meer ging glunderen. “Vind je ze lekker? Ooooh, daar ben ik echt zo blij om!” zei ze met een stralende lach. Heel eventjes was ze het hele voorval vergeten en keek Connor blij aan. Yay, hij vond ze lekker! Ze keek eventjes vanaf opzij Monica aan en zag haar met een veelbetekende tussen haar en Connor kijken. Olivia, naïef als dat ze was, begreep er natuurlijk weer helemaal niets van en een frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. “Heb je pijn in je nek?” vroeg Olivia toen bezorgd. Haar nicht sloeg haar ogen ten hemel en viste een Arabische waaier uit haar tas. Verleidelijk sloeg Monica die open en wapperde wat met de hitte. “Ik ga eens eventjes kijken of er voor mij nog wat te snoepen valt. Thanks voor het drankje, man.” Met een knipoog naar Connor, en een kneepje in de wang van Olivia, had Monica het tweetal verlaten. “Doe je voorzichtig?” riep Olivia haar nog na, maar Monica scheen het al niet meer te horen. Damn, als er iets met haar aan de hand was, zou Olivia haar echt wel moeten redden hoor.

Maar goed, voorlopig was dat nog niet het geval, dus daarom kon ze nu haar aandacht op Connor richten. Nou had ze een concentratieboog van twintig seconden, maar ze ging haar best doen. Nou hielp het natuurlijk ook wel mee dat Connor echt de knapste jongen was die ze ooit had gezien, dus elke keer als haar ogen naar zijn gezicht gleden, voelde ze haar wangen weer even rood worden. “Het is niet heel erg moeilijk” bekende Olivia “Alleen je moet weten hoe je het moet doen. De chocolade heb ik voor het eerst probeert en volgens mij is het wel lekker.” Nonchalant haalde ze haar schouders op. “Thanks voor het compliment, ik ben echt blij dat ze je lekker vind” zei ze toen met een grijns en stapte op hem af om hem een knuffel te geven….ware het niet dat Olivia echt de meest onhandige persoon ter wereld was.

Wat de kleine stuiterbal niet had gezien, was dat er een servetje op de grond lag en dat het daar dus ook redelijk glad was. In haar enthousiasme was ze wat sneller naar voren gelopen en dat werd haar nu afgestraft. Ze gleed namelijk over het servetje uit, en met een zacht gilletje viel ze naar voren, zo richting Connor. “Ooooh!” piepte ze zachtjes, terwijl ze tegen hem aanviel. Gelukkig bleek Connor zo sterk als een gebouw te zijn en werd het allemaal niet nog meer awkward dan dat deze situatie al was geweest. Olivia ging weer recht staan en besefte nu dat ze vlak voor hem stond, ze kon hem nu aankijken, mede dankzij haar hoge hakken. “Uhm” zei ze weer eventjes zachtjes en voelde haar wangen weer rood en warm worden. Was het hier gewoon zo warm, of lag het aan hem? “Uh, ja” brabbelde ze eventjes en schudde even haar hoofd “Ik wilde je een knuffel geven, want dat is mijn manier om mensen te bedanken, so….nu pak ik mijn tweede kans!” Het was niet eens een vraag, meer een mededeling. Ze ging eventjes op haar tenen staan, want hij was nog steeds wat groter, en sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem de dikste, grootste Olivia knuffel ever. “Wist je, dat als je twintig seconden met iemand knuffelt, je een veilig gevoel krijgt bij die persoon?” vertelde ze hem en voor de grap zei ze: “Één, twee…”

Na een paar seconden liet ze hem los, en deed verlegen weer een stapje achteruit. “Als je het lekker vind; ik bak heel erg veel. Je mag best een keertje komen proeven. Al begrijp ik het ook wel als je er geen zin in hebt hoor, het is ook geen verplichting. Maar als je het wel leuk vind ben je altijd welkom, want nu heb ik alleen mijn ouders die ze proeven. En mijn vriendinnen, maar ik krijg nooit de mening van een jongen en het is goed om je medemens om advies te vragen en…ja.” Spraakwaterval nummer 4 was afgekapt.

Hmmmm. Het soesje was echt hemels. Alle soesjes die hij hiervoor had gegeten waren pure vuilnis nadat hij deze parel had genomen, en dat was niet dat hij dat zei omdat Olivia ze gemaakt had – of toch wel? Connor knikte dan ook overduidelijk toen ze nogmaals vroeg of hij ze lekker vond en gleed met zijn tong eens langs zijn tanden. Chocola was lekker, jammer dat het alleen zo bleef plakken. En straks zou Olivia dat zien, dat hij ineens bruine vlekken op zijn tanden had. Liet hij dat maar even niet doen.
Eigenlijk was Connor even totaal vergeten dat Monica er ook nog was en viel ze hem pas op nadat ze weer terug bij hem en Olivia was komen staan, vooral omdat Olivia ook naar haar keek en hij dat dus ook deed. Olivia’s opmerking zorgde ervoor dat hij kort moest lachen; het meisje was of deed zo onwetend dat het lief maar ergens ook wel weer grappig was.“Ik ga eens eventjes kijken of er voor mij nog wat te snoepen valt. Thanks voor het drankje, man.” Connor wierp haar een glimlach en een knipoog toe, als iets van ‘geen dank’ en keek toe hoe ze, samen met haar wapperende waaier, zich omdraaide en weg liep.
 
Nou, dan bleven Olivia en hij alleen nog over? Niet dat je hem hoorde klagen.. Maar, hij wilde niet dat Monica haarzelf buitengesloten zou voelen. Alhoewel, dan had ze zeker wel anders gereageerd, of zo. Vast wel.
Aandachtig luisterde hij naar de uitleg van Olivia, om even terug te komen op hun soesjes onderwerp. “Ja, de chocolade was heerlijk. Maar de rest ook hoor.” Ook krulden zijn mondhoeken omhoog toen ze vertelde dat ze blij was dat hij het lekker vond. Gelukkig voor haar dat hij goed op stond te letten, want toen Olivia een stap naar voren zette en haar evenwicht leek te verliezen reageerde hij vliegensvlug door zijn armen wat lager te doen en haar bij haar heupen op te vangen. Beter dat ze ook nog naar voren viel in plaats van achteren, maar dat nam niet weg dat het niet een beetje awkward was. Vandaar dat hij wat onzeker, verlegen glimlachte naar haar. Stiekem vond hij het ook wel grappig, maar wat als het kleine lieve ding zichzelf pijn had gedaan? Gelukkig voor haar was dokter Connor in de buurt, ghehe. Of wilde ze alleen een kusje erop?
 
Maar voordat hij dat nog verder in zijn hoofd kon halen was Olivia al weer verder gegaan met praten. Dit keer een uitleg waardoor ze was gevallen. Dus, ze had hem willen knuffelen? Dat was lief. Vond hij trouwens ook zeker niet erg.
Gelukkig pakte ze haar tweede kans – niet dat hij een keuze had, maar als hij die had gehad zou hij het ook wel hebben geweten – en sloeg zijn armen om haar heen nadat zij dat ook bij hem had gedaan. “Wist je, dat als je twintig seconden met iemand knuffelt, je een veilig gevoel krijgt bij die persoon?” “Oh, nee?” Grinnikte hij wat, zijn kin die over haar schouder rustte. Hij moest toegeven, haar verhalen waren leuke dingetjes om te weten. Dingen waarbij je niet echt vaak bij zou nadenken. Het interesseerde hem wel. Olivia interesseerde hem. “Één, twee…” Connor lachte daar even om; typisch. Maar –
Hey! Waarom deed ze dat nou! Net toen hij haar ietsje dichter tegen hem aan wilde drukken liet ze hem los en keek hij haar voor een paar seconden met een pruillipje aan. Ze zou het toch twintig seconden doen? Niet dat hij haar daar nog op kon wijzen, want ze had hem alweer een ander verhaal opgehangen. Of beter gezegd, een vraag. Nadat haar spraakwaterval was geëindigd en hij alles in zich had opgenomen schudde hij zijn hoofd dan ook even. “Niet overheen praten, we zouden twintig seconden knuffelen!” Zonder pardon sloeg hij toen zijn armen ook weer om haar heen en liet zijn handen rustten onder haar lange haren. “Maar proeven hè? Daar kan ik toch geen nee tegen zeggen..” Sprak hij toen ze elkaar nog steeds aan het knuffelen waren en hij even blij een klein kusje op haar wang gaf, gewoon, omdat ze lief was.
“Ik denk dat we al twintig seconden hebben geknuffeld, toch? Of voel je je nog niet veilig..” Wat plagend kriebelde hij haar met zijn vingertoppen op haar rug.
“Maar, dan moet je wel mijn nummer hebben! Anders weet je niet of ik kan komen proeven.” Merkte hij op nadat ze elkaar los hadden gelaten. “Uh.. Mag ik misschien héél even je telefoon? Ik heb de mijne niet bij.” Want hij had al vaak genoeg meegemaakt dat hij dat ding dan ineens kwijt was. In alle gevallen was het goed afgelopen, maar het zou zonde zijn als het wel een keer zo zou zijn dat hij het ding echt kwijt was.
Razendsnel tikte hij op het plusje om een nieuw contact te maken en begon met het invullen van zijn nummer zelf. Zo. Het makkelijke gedeelte was gedaan. Nu zijn naam nog. Hoe zou hij zichzelf in haar telefoon zetten? Alleen Connor was zo onorigineel en niet leuk. Hmm.. Mah soesje it was. Dan zou ze ook nog eens lekker moeite moeten doen om hem te kunnen vinden, want zo was hij.
 
“Hey, Liv! Zullen we trou– Wacht, vind je het wel goed als ik je ‘Liv’ noem?” Wauw, haar spraakwatervallen waren een beetje aanstekend, want hij begon ook steeds sneller te praten, betrapte hij zichzelf.
“Nou ja, heb je zin om te dansen?” Een grijns sierde inmiddels zijn lippen. En nee, het idee kwam niet zomaar, want het nummer wat ze draaide was een puur dansnummer. Dus, wie weet? Ze zou er vast wel wat van kunnen, toch? En anders dan hield het op. Zonder dansen vermaakte hij zich ook wel.

Waarom Olivia hem voor de twintig seconden had losgelaten? Nou, ze kenden elkaar pas een paar minuten. Misschien hield Connor wel helemaal niet van knuffelen? Of misschien vond hij haar wel helemaal niet leuk ofzo. Olivia zou ook niet willen knuffelen met iemand die ze niet aardig vond. Nou was het voor haar al heel erg moeilijk om iemand niet aardig te vinden, maar hey, you never know. Toch scheen Connor er anders over te denken. Na haar spraakwaterval had hij een pruillipje getrokken. “Niet er overheen praten, we zouden twintig seconden knuffelen” had hij gezegd en voor dat Olivia nog iets kon doen, had hij zijn armen al om haar heen geslagen en waren ze weer aan het knuffelen. Zachtjes lachte Olivia. Dit vond ze helemaal niet erg. Ze sloeg haar armen om zijn nek, en voelde inderdaad een fijn en vertrouwd gevoeld in haar lichaam opborrelen. Was het dan toch waar wat ze zeiden, of was het gewoon omdat ze Connor een heel erg leuke jongen vond? Connor was echt wel de beste knuffelaar ever hoor, hij was zo groot en breed, hij was overal als hij een knuffel gaf en dat vond Olivia zo fijn. Opeens voelde ze zachtjes zijn lippen op haar wang en het was maar goed dat hij haar gezicht niet kon zien, want haar hoofd werd vuurrood. Als reactie op zijn kusje, streek ze hem wat onhandig in zijn nek. O, Olivia, waarom was je toch ook zo’n sukkeltje?

Nadat hij haar had losgelaten, waren haar wangen alweer een beetje bijgekleurd, maar al wat minder rood dan eerst. “Thank you for the hug!” cheerde Olivia blij “Ik voelde me echt veilig en fijn hoor.” Bevestigend knikte Olivia. Of hij het zou geloven? Dat maakte Olivia niet uit, ze wist dat ze niet aan het jokken was. Connor vroeg om haar telefoon en braaf gaf ze deze aan hem. “Hopelijk vind je het hoesje niet stom, ik hou van beertjes” zei Olivia, doelend om het berenhoesje dat om haar telefoon zat. Ze begon aan de spraakwaterval over waar ze het hoesje vandaan had en waarom ze het zo lief vond, terwijl Connor zichzelf in haar telefoon zette. Ghihihihi, dat had ze wel eventjes mooi gefixed! De eerste keer dat ze uitging sinds het was uitgegaan met haar ex, en ze had al meteen een nummer gescoord. Nou wist Olivia heus wel dat ze niet te hard van stapel moest lopen, maar hey, het was best knap, toch?

“Hey Liv! Zullen we trou-” hoorde ze Connor opeens zeggen en Olivia keek op, met een glimlach, want ze vond het leuk als hij tegen haar praatte. Heel slecht, maar het was wel zo. “Wacht, vind je het wel goed als ik je ‘Liv’ noem? Nou ja, heb je zin om te dansen?” Enthousiast begon Olivia met haar hoofd te knikken. O wacht, nu was het natuurlijk wel een beetje onduidelijk voor welke graag dat was, ghehehe. “Je mag me noemen hoe je me wilt hoor! Ik luister overal naar, behalve…” Haar gezicht werd even duister “…naar Olijf. Want dat vind ik niet leuk.” Haar gezicht was slechts een paar seconden duister, al gauw werd haar gezicht weer de stralende zonnestraal die het altijd was. “Anyway, natuurlijk wil ik met je dansen. Maar ik waarschuw je, ik heb geoefend, dus niet verdrietig raken als het niet lukt. En anders…dan geef ik je nog wel een knuffel.” Snel kleurden haar wangen eventjes rood, glimlachte wat verlegen en pakte de hand van Connor beet. Zachtjes trok ze hem achter zich aan. Het laatste stukje, naar de dansvloer, draaide ze zich om, liet alleen hun vingers nog in elkaar haken en met een verleidelijke, ondeugende blik in haar ogen beet ze zachtjes op haar lippen. Muziek was heel erg belangrijk voor Olivia, ze voelde zich altijd veel zelfverzekerder met een lekkere beat op de achtergrond.

Sensueel liet ze haar heupen en de rest van haar lichaam op de muziek mee bewegen. Er was nog wat ruimte tussen haar en Connor in, maar Olivia was niet van plan om dat lang zo te laten. Dansend kwam ze op Connor afgelopen, sensueel en verleidelijk en ging met haar rug tegen hem aanstaan, zodat ze verleidelijk tegen hem aan kon dansen. Het nummer was oud, maar had een heerlijke beat en zachtjes zong Olivia mee met de zangeres. Al gauw had ze zich omgedraaid en danste nu met de voorkant van haar lichaam tegen hem aan. Haar gezicht was vlak bij het zijne, als ze nu een paar centimeter naar voren boog, kon ze hem kussen, maar…dat deed ze nog niet. Olivia wilde hem een beetje teasen. Verleidelijk lachte ze naar hem en legde een arm om zijn nek. Met haar vinger gleed ze over zijn wang en glimlachte toen nog een keer naar hem. Ze was nu zo dichtbij hem, ze stond helemaal tegen hem aan en het voelde zo fijn.

Totdat iets haar aandacht trok. Op een verhoging stond een fotohokje, waar je in moest gaan zitten en met een gordijn enzo en het was helemaal leuk. Olivia glimlachte. Ze bracht haar mond vlak naast Connor zijn oor. “Connooooooor?” vroeg ze nieuwsgierig. Olivia wees naar het fotohokje, zodat duidelijk zou worden wat ze wilde doen. Zachtjes trok ze aan zijn arm. “Kunnen we dat doen?” zei ze toen, als verduidelijking. Olivia bracht haar gezicht weer voor hem, ze trok haar beste puppy ogen gezicht en haar wenkbrauwen fronsten zicht bezorgd. “Pleasie?” piepte ze.

Connor had zijn armen zonder pardon weer rond Olivia geslagen, iets wat ze waarschijnlijk niet eens zo erg zou vinden? Hoopte hij dan maar. Voordat hij haar had losgelaten had hij ook nog eens een lief klein kusje op haar wang gedrukt. Want come on, nu hij de kans had moest hij de situatie toch meteen maar goed benutten? Maar het was ook zo hoor. Hij vond Olivia waarschijnlijk het liefste, vrolijkste, sociaalste en onschuldigste meisje wat hij ooit tegen was gekomen. En dat was al een heel iets, niet?
 
Wat lachend haalde hij zijn schouders op toen ze hem vertelde dat ze zich veilig had gevoeld. Tuurlijk voelde ze dat zo. Connor was niet zomaar een knuffelaar. Nee, hij was een van de beste knuffelaars, al zei hij het zelf.
“Tuurlijk niet.” Antwoordde hij abrupt hoofdschuddend toen ze hem vroeg of hij haar telefoonhoesje niet stom vond. “Beren zijn lief, maar ook wel eng. Ze zijn gevaarlijk, en zo.” Waarom zou hij Olivia nog wel de persoon vinden die zou denken dat echte beren lief waren en erop af zou rennen? Want oh God, dat kon ze maar beter niet doen hoor. Straks werd ze nog een berenhapje.
Al snel was hij naar contacten gegaan en had hij voor zichzelf een leuke naam bedacht waaronder hij zichzelf in haar telefoon kon zetten. Ondertussen had hij ook nog naar haar verhaal geluisterd en af en toe naar haar geglimlacht. Lang duurde het dan ook niet voordat Connor haar telefoon teruggaf en eens snel om zich heen keek. Nah, zijn vrienden zouden hem waarschijnlijk niet eens missen. Ze hadden toch al veel gedronken, plus, hen kennende hadden ze allang gezien dat hij met een meisje was. Fijn, zou hij dat allemaal weer moeten aanhoren. Hopelijk was iedereen het morgen maar vergeten voordat er grapjes gemaakt zouden worden.
 
“Je mag me noemen hoe je me wilt hoor! Ik luister overal naar, behalve…” Haar gezicht straalde iets anders uit, en dat in combinatie met haar woorden zorgde ervoor dat hij zijn wenkbrauwen ophaalde en aandachtig verder luisterde. “…naar Olijf. Want dat vind ik niet leuk.” Woop, there it is. Connor kon het niet laten om in de lach te schieten. Olijf. Oh my. Je kon veel zeggen, maar humor had ze wel. Olijf. Misschien kon hij het ooit eens gebruiken om haar een beetje te plagen? Olijf.
Zijn gezicht klaarde in elke seconden op toen ze ermee instemde om te gaan dansen. Zijn glimlach werd echter nog groter toen ze zijn hand beetpakte en zo, samen met hem, richting de ruimte ging waar iedereen stond te dansen. Toen ze zich echter omdraaide en op haar lippen beet trok Connor zijn wenkbrauwen wat omhoog. Oh, dus ze ging het zo spelen? Well, dan kon ze het krijgen ook.
Zo onschuldig dat de brunette net had geleken, zo omgekeerd leek ze nu. Totaal anders, maar hij zei er absoluut geen nee tegen. Al moest hij toegeven dat ze hem in zijn hoofd toch best wel gek en confused maakte hoor, maar dat hoefde Olivia mooi niet te weten.
Het werd alsmaar erger toen ze met haar rug tegen hem aan kwam staan, maar al snel wist Connor hoe hij haar, in deze positie, toch enigszins terug kon pakken. Hij zorgde ervoor dat de haren aan de ene kant van haar nek naar de andere gingen, waarna hij zijn kin tegen haar nek drukte en zijn lippen deels. Ach, zou ze het eigenlijk wel merken? Ze rook trouwens ook best wel lekker, want daar kon hij nu niet meer onderuit.
Lang duurde dat niet, want Olivia had besloten dat ze zich omdraaide en dat deed ze dus ook. Ze kwamen steeds dichter bij elkaar, hij hoefde zijn hoofd nog een klein tikje naar voren te geven en dan zouden ze contact met elkaar hebben.. Maar hij deed het niet. Net zoals Olivia dat eveneens niet deed. Pfff. Wist ze wel wat ze niet voor effect creëerde door haar acties en aanrakingen?
Ze zou het vast dondersgoed weten, er was immers geen ontkomen aan dat ze dit alles niet met opzet zou doen.
 
Het moment werd onderbroken doordat Olivia ineens praatte en hij dus wakker schrok, als het ware. Zijn donkere ogen gleden naar de plek waarna ze wees. Waarschijnlijk een photobooth, voor zover hij het kon zien. [ii]“Kunnen we dat doen?”[/i] Connor keek weer terug naar Olivia en wilde al gaan instemmen, maar daarvoor liet de brunette nog wat van haar horen. “Pleasie?” Connor lachte, veegde een bruine pluk voor haar ogen weg en pakte haar bij haar hand vast om haar zo richting de photobooth te leiden. Dit kon nog best wel eens leuk worden.
Gelukkig waren ze meteen aan de beurt, of tenminste, er zat niemand in het hokje waardoor hij vragend zijn wenkbrauwen optilde terwijl hij het doek vasthield, wachtend tot Olivia plaats zou gaan nemen.
“Ben je er klaar voor?” Lachte Connor richting haar, voordat hij de instructies op het scherm begon te volgen.
De camera telde af, 3-2-1.. Connor had met een fake confused gezicht richting Olivia gekeken, terwijl hij twee vingers boven haar hoofd had uitgestoken. De keer daarna keek hij de camera in, zijn tong die hij had uitgestoken. Okay. Nu werd het misschien wel tijd voor nog twee of drie leuke, niet voorbereide foto’s?
Toen de camera begon af te tellen was het dus tijd. “Olivia?” Trok hij haar aandacht, waarna toen ze keek hij voorzichtig zijn lippen op die van haar drukte, net voor het moment dat de camera een foto zou maken, waardoor het dus op camera stond. Een glimlach verscheen rondom zijn lippen, wachtend op haar reactie. Hey, het was toch leuk..?

Het teasen was leuk. Maar Connor en Olivia wisten allebei dat het niet bij getease zou blijven. Tenminste, ze wist niet hoe het met Connor zat, maar als het aan Olivia lag, zou ze zich echt niet kunnen inhouden. En dat was een positief iets, en dan niet perse op de vunzige manier. Maar voordat ze daar aan konden beginnen, had Olivia’s oog iets gevonden wat ze eerst wilde doen, namelijk een photobooth! Liefjes had ze Connor gesmeekt of ze daar in konden gaan. Gelukkig stemde deze hier ook mee in en pakte hij haar hand beet, waardoor haar hartje iets sneller begon te kloppen, en nam hij haar mee naar de photobooth. Van dit soort dingen kon Olivia helemaal blij worden. Het waren maar kleine dingen, foto’s maken, maar het was gewoon zo leuk dat je een moment kon vastleggen. Vaak was dit een belangrijk moment. En voor Olivia was dit moment wel belangrijk hoor. Als het aan haar lag, zou ze Connor hierna echt nog wel vaker zien, al wist ze natuurlijk niet hoe dat voor hem was. Ergens in haar achterhoofd speelde nog wel de onzekerheid of dat hij haar wel echt leuk vond, maar aan de andere kant, als hij dat niet zou vinden, zou hij toch niet bij haar blijven?

Uiteindelijk zaten ze dan in de photobooth. “Ben je er klaar voor?” Enthousiast knikte Olivia en checkte nog eventjes hoe ze eruit zag. Het kon er mee door. De eerste foto werd genomen: Connor keek quasi confused en deed twee vingers achter haar hoofd. Olivia deed haar hand voor haar mond en sloeg haar ogen ten hemel, tuitte haar lippen een beetje en een vrolijke lach was op haar gezicht te zien. Bij de volgende foto had Connor zijn tong uitgestoken en Olivia deed dit ook, alleen dan richting zijn hoofd. Giechelend sloeg ze haar hand eventjes voor haar mond. “Dit is zo leuk!” cheerde ze vrolijk. Maar de derde foto…

…de derde foto had iets wat ze nooit had kunnen verwachten. Nou ja, misschien kon ze het wel verwachten, maar ze had niet verwacht dat het zo snel zou zijn. “Olivia?” Nieuwsgierig draaide Olivia haar hoofd en precies op dat moment drukte Connor zijn lippen voorzichtig en lief op de hare, waardoor ze even schrok en er een foto werd gemaakt. Eventjes was ze geschokt en ging er van alles door haar lichaam (“O MIJN GOD, HEEFT CONNOR MIJ NET GEZOEND? O MY GOD HOE GA IK DIT OVERLEVEN WAUW HELP O MY GOD”), maar al gauw ontstond er een stralende glimlach op haar gezicht. Als reactie op zijn actie, stond Olivia op en ging ze vliegensvlug op zijn schoot zitten. Voor dat de foto hun vierde foto maakte, drukte Olivia haar lippen op zijn slaap en sloot haar ogen, zodat daar nog een lieve foto uit zou rollen. Voor de laatste foto pakte Olivia zijn wangen beet met twee van haar vingers en duwde ze een beetje naar binnen. Zachtjes giechelde ze. Er waren vijf foto’s gemaakt en dat betekende dat ze de laatste net hadden gehad. Maar Olivia stond nog niet op. In plaats van meteen op te staan sloeg ze haar armen om Connor heen, drukte een heel lief kusje op zijn wang en verborg haar gezicht in zijn nek, waar ze hem ook heel zachtjes een kusje gaf. “Ik vind jou lief” fluisterde Olivia zachtjes, totdat ze bijna een halve meter omhoog schoot doordat er iemand op het hokje bonkten. “Wij willen ook!” klonk er vanuit de andere kant. Met lichtrode wangen stond Olivia van Connors schoot op en pakte zijn hand beet, trok hem zachtjes met zich mee.

Eenmaal buiten het hokje pakte ze de foto’s. “Oh, ze zijn echt leuk geworden!” zei Olivia blij en bekeek de foto’s stuk voor stuk. Uiteindelijk kwamen ze bij hun kusfoto. “Awh!” zei ze lief en omdat ze natuurlijk kleiner was, drukte ze eventjes zachtjes haar voorhoofd tegen zijn kaaklijn. Olivia wachtte eventjes tot hij ook had gekeken. “Ik zal ze wel in mijn tasje bewaren, anders gaan ze dadelijk kapot ofzo en dat zou zonde zijn” zei Olivia en deed de foto’s in haar tasje. “Dan kunnen we later wel bekijken wie welke foto neemt?” stelde Olivia voor en deed een paar stapjes dichter naar hem toe. Ze trok een pruillipje. “Tenzij je me niet meer wilt zien na vanavond…” zei ze met een verdrietig stemmetje en stopte met lopen tot ze vlak voor hem stond, Heel zachtjes liet ze haar vinger over zijn arm naar zijn schouder gaan en zo naar zijn borst. Olivia leunde zachtjes tegen hem aan en keek hem in zijn ogen aan. Er was een schittering in de hare zichtbaar, eentje die er lang niet was geweest. “Want er is namelijk niets liever dan dat ik zou willen, jou vaker zien” fluisterde ze toen zachtjes en heel zachtjes en lief drukte ze haar lippen op de zijne.

Tussen de foto’s door had Connor een aantal keer gelachen, puur omdat dit gewoon zo geweldig leuk was. Het was maar goed dat Olivia het hokje had gezien, hij zou er namelijk niet meteen opgekomen zijn. Maar, de foto’s zouden een leuk aandenken zijn aan deze avond. De avond dat ze elkaar hadden ontmoet. Dat was altijd een speciale dag, niet waar?
Wat hadden ze eigenlijk ook een geluk dat Monica er was geweest, dat hij tegen haar was aangebotst en op haar shirt had geknoeid met zijn drankje. Anders dan was Olivia nooit gekomen en.. Ja, dat was niet leuk. Dat was sad om alleen al een te denken. Wat zou hij dan wel niet hebben gemist? Het was niet dat hij daarvoor op wat meiden had zitten azen, net zoals zijn vrienden, of beter gezegd; Connor had alles aan zich voorbij laten gaan. Maar Olivia had iets.. Iets wat niet te beschrijven was met woorden, maar iets waarbij hij een apart gevoel kreeg. Hij moest haar beter leren kennen, meer tijd met haar doorbrengen. Als ze wilde, tenminste.
 
De eerste twee foto’s waren normaal en onschuldig geweest. Tijd om daar eens verandering in te brengen. Om haar aandacht te trekken had hij haar naam uitgesproken en op het moment dat ze keek, net voordat de foto werd genomen, had hij zijn lippen op die van haar geplaatst en had hij gemerkt dat het haast tegelijk was met de foto, misschien net een paar miniseconden ervoor. Als je over goede timing sprak..
Maar haar reactie was hetgene waar hij nieuwsgierig naar was. Zou ze boos worden? Zou ze vinden dat hij te ver was gegaan? Hm. Nou ja, daar kon hij alleen met de tijd achter komen.
Haar reactie, dat ze bij hem op schoot kwam zitten, had hij dan ook totaal niet verwacht, maar dat nam niet weg dat hij een brede glimlach van oor tot oor had en hij haar lekker dicht tegen zich aan trok. Connor keek automatisch wat naar beneden toen ze hem op zijn slaap kuste en merkte pas later dat de foto allang was genomen, waarschijnlijk op dát moment. Ach, die foto zou er nu vast heel erg classy uit zien, misschien zelfs wel.. relationship goals? Hihi, zou makkelijk kunnen, gezien Olivia voor hem wel echt alle goals in een was.
Door wat voor houding ze aannam op de laatste foto moest hij wat grinniken en voor hij het wist merkte hij dat ook die foto alweer razendsnel voorbij was. Fijn, stond hij daar met een dikke pretface op, richting haar kijkend.
Connor wilde bijna alweer opstaan, maar doordat ze op zijn schoot bleef zitten bleef ook hij maar braaf op het bankje zitten en voelde hij hoe ze haar armen om hem heen sloeg, hem een kusje gaf, toen heel lief haar hoofd in zijn nek legde en hem ook daar een kusje gaf. Onbewust gingen de kleine haartjes in zijn nek wat meer omhoog staan en kwam er een rilling over zijn ruggengraat, wat beide zeker iets positiefs betekende. “Ik vind jou lief” Het was dat ze nu niet naar hem keek, anders had ze gezien hoe er blosjes op zijn wangen waren verschenen. Connor drukte zijn lippen voor kort dan ook eventjes op haar voorhoofd en liet zijn ene hand over haar arm heen wrijven. “Ik jou ook.” Fluisterde hij haast liefkozend terug.
Het gebonk, de stemmen én het schrikken van Olivia zorgde ervoor dat de jongen werd overvallen en ook hij haast zo erg schrok dat hij spontaan een hartaanval zou krijgen. Het was dan ook Olivia die het initiatief was om hem daarna – haast schamend? – mee uit het hokje te nemen door zijn hand beet te pakken.
 
Buiten het hokje had de brunette de foto’s van hen gepakt, waardoor Connor zijn wenkbrauwen licht optilde toen ze mededeelde dat ze leuk waren. Echt? Oh, geweldig, dan hadden ze meteen een echt goed aandenken. Eerste ontmoetingen waren leuk.
Hij ging schuin naast Olivia staan en kantelde zijn hoofd om voorzichtig met haar mee te kijken. Een glimlach verscheen toen ze “Awh!” zei bij het zien van die ene onverwachte foto. Fijn dat ze het totaal niet erg had gevonden hoor, want echt, ruzie was niet leuk toch? En een boze Olivia hoogstwaarschijnlijk ook niet. Toen ze dan ook wat dichter bij hem ging staan zodat haar voorhoofd tegen zijn kaaklijn leunde sloeg hij een arm achter haar rug langs en bekeek nog even de laatste twee foto’s. Ze waren echt leuk, heel erg leuk.
Op haar voorstellen knikte Connor en schoot hij vervolgens in de lach door haar vraag. Wat dacht ze wel niet, dat hij niet helemaal helder kon denken? Hij zou wel gek zijn als hij haar na vanavond niet meer wilde zien. “Ik eh.. T-tuurlijk wil ik dat wel.” OLIVIA. STOP IT. Jezus, ze maakte hem gek met haar acties? Hoe moest hij normaal kunnen praten als iedere plaats waar haar vinger langs gleed een spoor achter liet wat leek op dat hij in vuur en vlam stond? Niet leuk.
Zijn mondhoeken krulden om bij het volgende wat ze zei en nog voordat hij kon reageren had ze zijn lippen op die van hem gedrukt. Connor kon het niet laten nog even kort te glimlachen, waarna hij zijn ene hand richting haar kaak liet gaan. Ze speelde wel met zijn hoofd hoor, jeetje.
 
Connor had zijn beide armen om haar heen geslagen toen ze lekker dicht tegen hem aan was komen staan. Zijn kin leunde op de bovenkant van haar hoofd, wat gemakkelijk kon door het hoogteverschil dat de twee hadden. Hij wilde net iets liefs gaan zeggen, maar –
Een vuist beëindigde zijn weg op zijn oogkas, waardoor zijn hoofd meteen opzij schoot en hij in de kijkers van een jongen keek, eentje die net iets kleiner dan hij zelf was. What the..? De mond van de jongen bewoog, maar de woorden die hij sprak waren voor Connor niet hoorbaar. Met zijn hand voelde Connor even aan de plek waar hij op was geraakt, voelde het warm zijn, maar goed, dat was een probleem voor later; eerst zorgen dat dit opgelost zou zijn.
Zachtjes duwde hij Olivia wat van hem af, wat achter hem en draaide zich zo helemaal naar de jongen toe. “Wat is je probleem?” De jongen leek de vraag echter niet te kunnen tolereren, waardoor hij weer een onverwachte stomp kreeg, dit maal in zijn buik. Het was gevoelig, maar het deed niet zo’n pijn dat hij in elkaar kromp. Connor zette echter een stap naar voren en raakte de jongen vol met platte hand op zijn gehele gezicht. “Doe rustig man. Ik heb niks gedaan?” Inmiddels kookte Connor van binnen wel wat, waardoor die woorden schreeuwend eruit waren gekomen. Mensen moesten echt hun chill vinden, want what the fuck?
Hij had zich een kwart omgedraaid en pakte Olivia voorzichtig bij haar bovenarm, niet te hard, want stel je voor dat het arme popje zou breken. “Misschien kunnen we maar beter ergens anders naartoe hier?” Een lieve glimlach verscheen op zijn gelaat, maar dat was puur en alleen omdat het Olivia was. Van binnen was hij namelijk een bom, die elk moment kon ontploffen. Daar liet hij echter niets van merken, voordat Olivia zich zorgen ging maken of wat dan ook.

In de tijd dat Connor en Olivia bij elkaar waren geweest, had Monica af en toe haar oog op hen geworpen. En het ging zo goed tussen die twee! Samen waren ze zo verschrikkelijk schattig, ze shipte het hard. Blij had Monica af en toe naar ze gestaard. Stiekem was ze soms best jaloers op Olivia, want het leek haar altijd maar zo makkelijk te gaan: een vriendje vinden leek zo makkelijk bij haar, iedereen vond haar aardig, ze was geliefd bij heel erg veel mensen, had een gouden stem om te zingen en een liefhebbende moeder. Monica wilde dat ook graag. Toch wist Monica dat dit in het verleden wel anders waren geweest, zeker toen ze nog thuis in Italië had gewoond. Naar Engeland verhuizen was het beste geweest wat het meisje had kunnen doen, Olivia was zo gegroeid in de tijd dat ze hier woonde. En Monica, als grote nicht, was heel erg trots en blij voor haar. Haar jaloersheid was dan ook altijd snel weer verdwenen, zeker als ze in de grote, bruine, onschuldige ogen van het meisje keek. Dan was alles weer vergeten en wist Monica weer waarvoor ze het deed.

Ondertussen had Monica Mikayla gevonden. Mikayla was, net als Monica, een transgender society in de community. Alleen was Mikayla een keiharde bitch. Ze gaf weinig om de gevoelens van anderen, ook om zichzelf te beschermen wist Monica, en waar Monica altijd iemand zou helpen, zou Mikayla dit nooit doen. Dit had deels met haar verleden te maken. Mikayla had een select gekozen vriendengroep en Monica was blij om te zeggen dat ze daar bij hoorde. En als je bevriend met haar was, zag Mikayla je als je gelijke en niet als een of ander persoon dat lager stond dan haar. Toch vond Monica haar een queen en zag ze er zoals altijd weer flawless uit. De meiden waren gezellig samen aan het dansen, op “Opulence” van Brooke Candy. “Kan ik je wat te drinken aanbieden?” zei een hitsige stem in haar oor. Monica rolde met haar ogen. “Nee, maar misschien kan je wel eventjes naar de wc gaan?” Monica draaide zich om en keek de man van rond de veertig aan. Deze keek haar vragend aan. “Daar staat wc reiniger, misschien dat je dan eventjes je mond wat kan verfrissen?” Lachend verslikte Mikayla zich in haar drankje en Monica liep naar de rand van het stuk waar ze op stond, zo kon ze de hele zaal zien. Haar ogen zochten Conlivia, maar toen ze hen uiteindelijk ontdekte, was haar humeur alles behalve goed…want tegenover hen stond de ex van Olivia.

Het was wonderbaarlijk hoe de alcohol opeens uitgewerkt leek. “Mikayla, meekomen, nu.” Vragend staarde het meisje haar aan. “Olivia’s ex.” Dat was genoeg voor haar, Mikayla liep meteen Monica achteraan. “Dave!” riep Monica naar de bewaker en deze keek op. “Meekomen!” “Hoezo?” Monica stopte met lopen en keek hem aan. “Als ik nu niet meekom, vertel ik je vrouw dat je met me naar bed probeerde te gaan.” Dave slikte eventjes en volgde Monica toen ook maar. Met z’n drieën liepen ze op het groepje mensen af dat zich nu bij Connor en Olivia had verzameld. Zonder ook maar een woord te zeggen ging Monica tussen Connor en Olivia en de ex van Olivia instaan.

“Dat was een hele grote fout die je zojuist hebt gemaakt” gromde Monica “Ik weet niet of je beseft hoe lang zij voor jou gehuild heeft en nu verpest je dit? Dat sta ik voor geen seconde toe…” De jongen leek nogal van zijn stuk te zijn, maar Monica was nog niet klaar met hem verbaal af te maken. “Je bent een schande voor deze maatschappij, met je eeuwigdurende klaagzang voor aandacht. Je denkt misschien dat niemand het door heeft, maar iedereen praat over jou en je zieke trauma aan aandachttekort. Je sociale leven is over, je had hem nooit moeten aanraken. Als ik je nog één keer in de buurt van mijn nichtje of Connor zie, slacht ik je af, heb je dat heel erg goed begrepen? Wacht, geef maar geen antwoord, want ik ga er vanuit dat je het begrijpt.” De razende blik in Monica haar ogen veranderde in een bezorgde blik, terwijl ze zich omdraaien. “Gaat h-“ begon ze, maar hoorde achter haar Olivia’s ex “Oké dan, gestoorde manwijf” zeggen. En dat was het. Deze jongen was de grens overschreven. Met een ruk draaide Monica zich om. “Als ik een manwijf ben, hoef ik hier geen sorry voor te zeggen…” Met haar gebalde vuist haalde ze uit, recht op de jongen zijn neus. Deze kromp scheldend ineen. “Pak hem, Dave…” Dave liep op de jongen af, klaar om hem de club uit te zetten.

Nu was het tijd om voor haar familie te zorgen. Met een bezorgde blik draaide Monica zich naar Olivia en Connor. “Gaat het?” vroeg ze aan de twee. Monica keek Olivia aan. Ze zag dat het meisje zich probeerde groot te houden, maar Monica wist wel beter. Eventjes sloeg ze haar armen om haar nichtje heen en drukte een kus op haar slaap. “Zal ik een taxi halen? Dan kunnen jullie misschien samen even naar huis…” Ze voelde hoe het meisje haar hoofd knikte en Monica glimlachte. “Ik ga mijn jas eventjes halen” deelde Olivia mee en Monica knikte. Mikayla voegde zich bij haar nichtje en Monica glimlachte naar Connor. Ze stak haar arm door die van hem. “Kom, ik neem je mee naar de taxi…”

Terwijl ze samen met Connor naar de uitgang liep, klaar om een taxi te zoeken, begon te praten. “Ik weet niet of je het door hebt, maar dat is Olivia haar ex-vriendje. Maar je moet weten dat er niks meer tussen hen is, ik durf daar mijn eigen dood op te zweren. Olivia is heel erg lang verdrietig geweest toen het uitging, maar waarom het uit ging moet ze je zelf maar vertellen…ik denk niet dat ik dat moet doen.” Monica glimlachte naar hem, aaide eventjes over zijn arm. “Maar wees alsjeblieft niet boos op haar. Ik heb het in haar ogen gezien, ze vind je heel erg leuk, dat weet ik voor de volle honderd procent zeker. En ik hoop niet dat die…” Monica slikte eventjes “…dat die klootzak dat nu voor jullie heeft verpest.”

Uiteindelijk stonden ze buiten. Ze stak haar hand op voor een taxi. “Ik hoop dat Olivia opschiet” mompelde ze.