Where the darkness goes [Monica]

Je stelt je aan. Er is helemaal niets aan de hand. Toon eens wat lef.
Roya's voetstappen waren de enigen in de lege, slecht verlichte straat. En toch ging haar hart als een razende tekeer. De moed die ze zichzelf probeerde in te praten was tegen dovemansoren gesproken.
Je bent nota bene verhuist. Hij weet echt niet waar je bent.
Het was geen koude avond, maar toch rilde ze, ondanks haar zachtroze zomerjas. Ze voelde zich misselijk en wenste dat ze gewoon binnen was, veilig.
Een lantaarnpaal flikkerde en haar hart maakte een sprongetje. Direct vervloekte ze zichzelf om die angst. Ze ademde diep in.
Denk aan Bryce. Aan Anna. Aan Sir Fluffington. Aan Gael.
Maar het hielp niet. Aan haar vriendje of haar beste vriendin denken maakte alleen maar meer dat ze verlangde niet alleen te zijn.
Het was nu al een poosje zo. Alleen buiten zijn zo 's avonds gaf haar de rillingen. Ze was het tafereel in Anna's garage nog lang niet vergeten. Kon dat maar.
Ze ging zo op in haar pogingen zichzelf moed in te praten dat ze zich te laat realiseerde dat ze niet meer liep waar ze dacht te lopen.
De paniek sloeg in een klap toe, kneep haar keel dicht.
Rustig blijven! Rustig blijven! Je moet gewoon teruglopen, gewoon teruglopen...
Maar het hielp niet. Haar ademhaling ging snel en terwijl ze zoekend om zich heen keek merkte ze dat ze niets meer herkende. Ze klemde haar lippen op elkaar. Ze probeerde zich te concentreren op haar ademhaling. Blijven lopen, hield ze zichzelf voor, je komt vanzelf iemand tegen.
Maar was dat niet juist waar ze zo bang voor was?
Ze liep door. De ene voet voor de andere krijgen leek ineens een taak op zich.
Ergens klonk muziek. Was ze in de buurt van een club? Een cafe? Ze had niets met dergelijke dingen, maar dat betekende in ieder geval dat ze niet ver van het centrum kon zitten. Toch? Ze ging de hoek om. Voor haar lag een straat met zo te zien meerdere uitgaansgelegenheden. Er liepen allerlei mensen over straat. Een aantal zagen er zeer excentriek uit, maar dat was niet iets waar Roya van onder de indruk was. Thuis was excentriek heel normaal. Nee, de hoeveelheid mensen stelde haar eerder een heel klein beetje gerust, als klopt haar hart nog als een bezetene. Ze durfde de straat eigenlijk niet meer uit. Ze had nu een plek gevonden waar ze niet alleen was. Teruggaan betekende weer dat ze opnieuw helemaal alleen door dat dode stuk zou moeten. Ze liep aarzelend verder de straat in. Ze paste hier duidelijk niet, dat gaf haar houding wel aan.

“Echt, Monica, je bent prachtig en…wauw” Monica rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. Daar stond ze dan, in een van de straten met de betere uitgaansgelegenheden. Ze had zojuist een optreden gehad en had zich daarna onder de feestende mensen gegeven. Zo had ze ook deze dronken jongen opgepikt. Hij stond erop dat hij haar een drankje mocht aanbieden, en dat had haar op het eerste gezicht erg leuk geleken, maar nu ze besefte hoe dronken hij was en hoe…fucked up hij wel niet was, wilde ze eigenlijk weggaan. “Gaan we…gaa-a-a-an we…l-l-lekker zoe-oe-oenennnn?” stotterde de jongen dronken. Vernietigend keek Monica hem aan. Uit haar bh plukte ze een briefje van twintig. “Als jij nou nog eens een glas champagne gaat halen?” stelde ze voor, draaide de jongen om en duwde hem in de richting van de bar. Een beetje stamelend en wankelend verliet de jongen haar, om naar binnen te gaan, om hopelijk aan haar bestelling te voldoen.

Monica rolde met haar ogen en keek ondertussen de straat met feestende mensen door. Het zag er zo gezellig uit allemaal, dit was echt waarvoor ze leefde. Monica leefde dan ook voornamelijk ’s nachts, in de aanwezigheid van feestende mensen. Overdag deed ze niet veel meer dan slapen of zich klaarmaken voor die nacht. ’s Nachts trad ze dan op. Dat was haar werk. Zoals mensen van acht tot vijf achter een bureau zaten, deed Monica dat ’s nachts van acht tot vijf. En Monica zou haar leven voor geen goud willen missen, ondanks dat het niet altijd over rozenwater ging.

Haar blik viel op een meisje. Ze zag er verward uit…misschien zelfs een beetje bang? Het was duidelijk dat het meisje hier niet echt thuis hoorde, dat wist Monica in ieder geval wel. “Ik zou haar echt doen” zei een stem en ze draaide zich om. “Ik bedoel, ze loopt hier maar wat rond en ik zou haar zo kunnen….” Maar hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken. De vlakke hand van Monica had zijn wang geraakt. “Klootzak” siste ze tussen haar tanden door en trok het glas champagne zijn handen. De inhoud van het glas landde in zijn gezicht en ze gooide het glas op de grond, wat in duizend stukjes brak. Wie dacht deze jongen wel niet dat hij was? Een meisje op zo’n manier vernederen…wauw, als dat ook zijn plan met Monica was geweest, was ze blij dat zij het voor zichzelf had kunnen verhelpen. Gauw draaide Monica zich om en zag het meisje nog steeds staan. Gelukkig, ze was nog niet weg.

Zonder de jongen nog een blik waardig te keuren, had Monica haar jas en haar tas gepakt en trippelde ze op haar hoge hakken naar het meisje toe. Een paar stappen waren nog maar tussen haar en het meisje verwijderd…maar wat moest ze tegen het meisje zeggen? Oeps, daar had ze niet over nagedacht. Maar aan de andere kant, het arme kind kon toch ook hier niet zo doelloos rond blijven lopen? Eventjes was er een lichte twijfel, maar uiteindelijk rende Monica toch verder naar het meisje. “Hey, hey wacht even!” riep ze naar het meisje en legde een hand op haar schouder. Licht hijgend ging ze naast het meisje staan, keek haar met een vriendelijke glimlach aan. “Hey…” zei ze nog een keer en glimlachte nogmaals. Ze slikte eventjes. Goed, dit was moeilijker dan verwacht. Maar ze kon het meisje toch niet aan haar lot overlaten? “Gaat het met je? Ik zag je hier zo rondlopen en ik dacht…misschien dat er iets met je aan de hand is ofzo.” Een zachte grinnik gleed over haar lippen en een onzekere glimlach stond op haar gezicht. “Oké, sorry…misschien klinkt dat heel dom, ik was gewoon bezorgd om je. In deze straat zijn misschien wel een hoop mensen, maar als je niet oplet, word je zo beroofd of door iemand meegenomen…”

Roya keek op toen er iemand naar haar toe kwam. Een meisje. Nou ja, een vrouw meer, gezien haar uitstraling. De vrouw leek even te aarzelen, en Roya stond al op het punt om verder te lopen.
“Hey, hey wacht even!”
De vrouw kwam op haar af gerend en even verstarde Roya, om zichzelf vervolgens meteen weer mentaal tot de orde te roepen.
“Hey,” herhaalde de vrouw met een glimlach. Ook Roya’s mondhoeken bewogen even, maar het zag er eerder zenuwachtig uit dan vrolijk.
“Hey,” zei ze zacht, een beetje schor. Ze schraapte haar keel. Ze kon haar opluchting niet ontkennen. Deze vrouw kwam vriendelijk over, maar ze had ook iets stoers. Niet zozeer qua uiterlijk, maar ze kwam op Roya over als het type persoon dat de hele wereld aan kon. En eerlijk was eerlijk, op dit moment kon Roya hooguit een huisvlieg aan. Met moeite. Ze voelde zich hondsberoerd, al begon de paniek weer af te zakken nu ze een vriendelijk gezicht voor zich had.
Dat even daarvoor een man dubieuze plannen met haar had gehad was buiten haar gehoor om gegaan, anders was ze nu waarschijnlijk alleen nog maar banger geweest.
Gaat het met je? Ik zag je hier zo rondlopen en ik dacht…misschien dat er iets met je aan de hand is ofzo.”
Roya wist niet wat ze hierop moest zeggen. Het antwoord was natuurlijk simpel, maar er was zoveel aan vooraf gegaan, hoe legde je dat allemaal uit?
“Oké, sorry…misschien klinkt dat heel dom, ik was gewoon bezorgd om je. In deze straat zijn misschien wel een hoop mensen, maar als je niet oplet, word je zo beroofd of door iemand meegenomen…”
En de zenuwen waren weer terug.
“Ik- ik ben verdwaald,” stamelde ze uiteindelijk. Ze voelde haar wangen warm worden en realiseerde zich hoe dom dit moest klinken, alsof ze een klein kind was. “Ik kom hier normaal nooit en- nou ja,” ze viel stil. Een groepje jongens kwam lachend langs en Roya had even het gevoel in een andere wereld te leven als hen. Ze richtte haar aandacht weer op de vrouw.
“Ik moet naar het centrum, maar ik zou niet weten hoe ik daar kom vanaf hier."
Ze wist niet goed wat ze eigenlijk wilde. Aanwijzingen betekende dat ze in haar eentje weer terug zou moeten, maar ze kon een wildvreemde moeilijk vragen haar tijd op te offeren om Roya weer terug naar het centrum te helpen; ze wilde zeker niet tot last zijn.
En Anna of Bryce bellen leverde precies hetzelfde gewetensbezwaar op. Die hadden ongetwijfeld ook gewoon een leuke avond nu.
Ze friemelde onhandig aan de rits van haar jas. Ze voelde zich nogal saai vergeleken de vrouw voor haar. Saai en raar.

Was het goed dat ze naar het meisje toe was gegaan? Daar had ze eventjes geen antwoord op, maar ze wilde het meisje in ieder geval niet door de straat laten lopen zonder dat ze haar had aangesproken. Monica had gewoon het idee dat het meisje hier niet thuishoorde en dadelijk gebeurde er iets met haar, en dan had Monica er niets aangedaan om haar te helpen. Dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Daarom was ze toch maar blij dat ze op het meisje was afgestapt. Zoals ze verwachtte, deed het meisje een beetje schuw. Daarom liet Monica haar houding en gedrag heel erg open, zodat het meisje niet het gevoel had dat ze bang moest zijn. Want Monica wilde echt niet dat het meisje zich bang zou voelen door haar, dat was namelijk nergens voor nodig. Zij stond aan de goede kant. De jongen die ze zojuist een knal had verkocht stond aan de verkeerde kant, en als die van plan was dit meisje met ook maar één vinger aan te raken, dan was hij nog lang niet jarig, want daar zou Monica echt eventjes een stokje voor gaan steken.

Maar goed, het meisje. Het meisje vertelde haar dat ze verdwaald was, iets wat Monica wel had verwacht, en dat ze naar het centrum moest, maar een idee had hoe ze er vanaf hier moest komen. Nijdig staarde ze eventjes een groepje jongens na, die nogal baldadig liepen te zijn. Wat had ze een hekel aan sommige mannen, het was echt verschrikkelijk. “Mmm, oké, je bent verdwaald” stelde Monica vast en dacht eventjes na. Het centrum…dan zou ze die ene straat moeten nemen, en dan de brug onderdoor en dan nog twee straatjes door…maar dat was wel een heel erg donker stuk en aangezien de mensen in deze buurt echt niet te vertrouwen waren, leek dat Monica ook niet echt de beste oplossing. Maar ze kon natuurlijk ook nog de metro nemen. Maar dat was ook wel een donker stuk, aan de andere kant, er zaten ook wel veel mensen in de metro.

“Oké, je kunt een aantal dingen doen. Je kunt lopen, dan moet je wel nog ongeveer tien minuten lopen, maar dan ben je er wel binnen nu en tien minuten. Maar dat is wel een heel eng en donker stuk, en no way dat ik je daar in je eentje laat lopen, dan kan je net zo goed je kleding uittrekken en je waardevolle spullen er naast leggen.” Bij wijze van een grapje grinnikte Monica zachtjes en sloeg haar ogen ten hemel. “Wat je ook kan doen, is met de metro gaan. Dan ben je wel iets langer bezig, ik denk een half uurtje ofzo, maar dan ben je in ieder geval wel veilig. Als je dat wilt, wil ik in beide gevallen wel met je meelopen. En ik weet dat het misschien raar is om met een stranger mee te gaan, maar geloof me…ik heb echt geen kwade bedoelingen met je.”

Een knagend gevoel van binnen werkte aan de binnenkant van Monica. En niet alleen omdat ze bezorgd was om het meisje, het was ook iets anders. Het was…een gevoel dat niet te beschrijven was. Het was een gevoel dat iedereen wel kende en wat heel erg vervelend was: honger. Dat mocht ook wel, het was al best wel laat op de avond. Lief glimlachte Monica weer naar het meisje en legde voorzichtig haar hand op haar schouder. “Maar als je wilt dat ik meega, ga ik je eerst trakteren op McDonald’s, want ik heb verschrikkelijke honger. En ik ben Monica, trouwens!”

Roya luisterde aandachtig. Ze probeerde niet al te opgelucht te kijken toen de vrouw aangaf haar daar niet in haar eentje te laten lopen, al betrok haar gezicht weer een beetje door de grap die erop volgde. Dat waren nou juist de dingen waar ze niet aan wilde denken.
De metro was ook een optie. Toch voelde ze zich daar ook niet zo op haar gemak, al wist ze niet zo goed hoe ze dat moest toegeven zonder als een complete angsthaas over te komen. Kon ze zich er maar gewoon overheen zetten.
De ander sprak verder en Roya glimlachte. Ja, ze geloofde haar. Ergens knaagde wel de twijfel of het niet dom was iemand zo makkelijk te vertrouwen, maar ze kwam betrouwbaar over. Dat ze een vrouw was hielp ook. Roya wist dondersgoed dat dat niet eerlijk was, maar je onderbuikgevoel liet zich nou eenmaal niet sturen, of het nou gelijk had of niet.
“Dank je,” zei ze. Even was het stil en Roya wist niet zo goed hoe ze die stilte moest verbreken. Echter, de ander loste dat probleem al op. Ze legde een hand op Roya’s schouder en verraste deze door spontaan een etentje bij de Mac aan te bieden.
“Roya,” antwoordde ze, nadat de vrouw zich had voorgesteld als Monica. “Maar- ik- dat hoeft echt niet,” stamelde ze toen, een beetje overdonderd door het gebaar. Het was enorm lief dat ze een wildvreemde zomaar zoiets aanbood, maar Roya voelde zich wel een beetje bezwaard. Immers, het feit dat Monica met haar mee wilde lopen was ook al iets waar ze haar dankbaar voor was.
“Ik bedoel, niet dat ik niet met je naar de mac wil, maar je hoeft echt niet voor me te betalen, zeg maar."
Ze voelde haar wangen wat warmer worden door de onhandige manier waarop dat eruit kwam. Nou ja, het was toch te donker om dat te zien. Ze glimlachte even opgelaten.
“Maar, nou ja, even wat eten sla ik hoe dan ook niet af,” voegde ze eraan toe. Zeker nu toch een groot deel van de spanning was weggevallen merkte ze dat ze ook honger had.

Volgens Monica was het best wel gelukt om het meisje gerust te stellen. Dat was maar goed ook, anders had ze echt niet lekker de rest van de avond te kunnen genieten. Ze zou het meisje naar de plek begeleiden waar ze heen moest en daarna of nog eventjes teruggaan, of zelf ook lekker naar huis gaan. Het was immers al laat zat en morgen had ze nog wat afspraken die ze moest doen. Ze had verteld hoe het meisje moest lopen en die bedankte haar, waar Monica op knikte. Dat was het minste wat ze kon doen. Monica wist niet wat het was met het meisje – ze trok haar interesse. Ze had het gevoel dat ze moest opkomen voor dit meisje, ze wilde haar beschermen voor de boze buitenwereld. En ze wist dat dit niet altijd goed was, want mensen moesten ook leren voor zichzelf op te komen, maar wat als ze dat niet konden? Wat als mensen zo’n trauma hadden meegemaakt, dat ze niet langer voor zichzelf konden of durfden op te komen? Monica, die het zelf ook niet altijd makkelijk had gehad, was gered door iemand die voor haar was opgekomen. En zij zou altijd voor mensen blijven vechten. Altijd.

Het meisje stelde zichzelf voor als Roya. “Wat een prachtige naam heb je!” complimenteerde Monica haar enthousiast. Roya sloeg haar gebaar af, maar ze schudde haar hoofd. Dat was nergens voor nodig. Monica verdiende best wel goed in de horeca. Het precieze bedrag was nooit helemaal duidelijk, omdat het ook moest liggen aan wat voor show ze ging doen, en hoe druk het zou worden op die avond, maar het was altijd wel genoeg om en de huur te kunnen betalen, en haar vaste lasten te kunnen betalen, en boodschappen te doen, maar toch nog tonnen met geld aan kleding en make-up uit te kunnen geven. En natuurlijk haar medicijnen. Roya trok haar aandacht weer. “Ik bedoel, niet dat ik niet met je naar de mac wil, maar je hoeft echt niet voor me te betalen, zeg maar.” Eventjes trok Monica een pruillipje. “Maar ik doe het graag hoor…voel je echt niet bezwaard, als ik het niet zou kunnen veroorloven, zou ik het ook niet voorstellen.” Vrolijk knipoogde ze naar het meisje.

Roya stemde er mee in om naar de Mac te gaan. En dat was maar goed ook, want haar maag knorde als een gek. “Prima! Ik stik namelijk ook van de honger. Serieus, ik weet niet of je wel eens uitgaat, maar van uitgaan krijg ik altijd verschrikkelijke honger…” Monica maakte een uitnodigend gebaar, om met haar mee te gaan. Eventjes was ze bang dat het meisje zou weigeren, dus daarom bleef ze netjes even staan wachten voor dat ze zonder het meisje verder liep.

OOC: Je mag Monica godmodden dat ze mee loopt naar de Maccie hoor. Je mag alles godmodden bij mij, zolang je haar maar niet dood maakt ofzo. xD

Aangenaam verrast door het compliment glimlachte Roya.
“Dank je,” zei ze. Hoewel ze Monica ook een mooie naam vond, leek het haar wat awkward om dat nu te zeggen, dan leek het net alsof ze dat puur zei om een compliment terug te geven, en dat was ook zo onpersoonlijk.
Er stak een windje op en ze ritste haar zomerjas nog even iets verder dicht. Echt koud was het niet, maar ze was toch een klein beetje rillerig, nog iets waardoor ze er eigenlijk wel een hoop voor voelde om in een warme cafetaria te zitten.
“Maar ik doe het graag hoor…voel je echt niet bezwaard, als ik het niet zou kunnen veroorloven, zou ik het ook niet voorstellen.”
“Vooruit dan. Maar we spreken eens af en dan trakteer ik,” zei Roya, een beetje in een opwelling. Monica had iets sympathieks en betrouwbaars en eigenlijk wilde Roya haar best graag beter leren kennen.

Het mocht duidelijk zijn dat Monica honger had en Roya lachte.
“Ik ga eigenlijk niet echt uit,” bekende ze. “Ik ben een vreselijke huismus. Ik was vanavond bij een vriendin uit mijn projectgroep, filmavondje, vandaar dat ik op dit tijdstip nog buiten ben,” vertelde ze. De vriendin in kwestie was een meisje dat eigenlijk vrijwel niets wist van de dingen die in de afgelopen tijd waren gebeurd. Ze wist dat Roya niet heel graag in het donker over straat ging, maar nam het niet zo heel serieus. Roya had ook geen idee hoe ze mensen duidelijk kon maken waarom het zo’n drempel was, zonder de aanleiding te hoeven vertellen. Want die wisten alleen Bryce en Uruha.
De weg naar de mac was geen lange en de geur van frietjes kwam hen al tegemoet toen ze er nog enkele winkels van verwijderd waren.
Buiten stonden een jongen en een meisje te eten. Het meisje had ondertussen een sigaret tussen haar vingers bungelen.
Roya stapte naar binnen en trok even behaaglijk haar schouders op. Het lopen had wel weer wat warmer gemaakt, maar toch.
“Weet jij al wat jij gaat nemen?” vroeg ze Monica.

Monica vond Roya een heel erg lief meisje, met een prachtige naam. Ze was redelijk goed in het inschatten van hoe mensen in elkaar zaten, en volgens haar zat er niet echt iets fouts in dit meisje. Misschien waren er wel slechte dingen met haar gebeurd, maar als er slechte dingen met iemand gebeuren, wilt dat niet zeggen dat die persoon dan ook een slecht persoon wordt. Vaak komen die personen er sterker uit dan ze in eerste instantie denken. Monica glimlachte bemoedigend naar haar, toen ze het complimentje accepteerde. Roya accepteerde haar aanbod te trakteren, op voorwaarde dat zij ook een keer mocht trakteren. Monica lachte vrolijk en knikte toen. “Dat lijkt me een topdeal! Maar ik ben wel heel erg kieskeurig hoor” zei Monica plagend en grinnikte zachtjes “Nee hoor, no worries. Het lijkt me heel erg leuk zelfs!” Ze vond het geweldig om nieuwe mensen te leren kennen en het meisje dat nu bij haar was intrigeerde haar, ze leek haar zo lief en onschuldig toen ze zag hoe verdwaald ze was en iets van verantwoordelijkheid was opgeroepen in Monica. Waarom wist ze niet, want ze kende het meisje niet, maar…toch.

Terwijl ze naar de McDonald’s liepen, bekende Roya dat ze eigenlijk niet zo uitging. Dat ze een filmavondje bij een meisje uit haar projectgroepje film had gekeken. Monica knikte begrijpend. “Ieder zijn eigen ding toch? Wat is er mis met een heerlijk filmpje kijken op de bank? Heerlijk hoor” stemde Monica met haar in “Kon je niet bij haar blijven slapen, dan? In je eentje rond dit tijdstip op straat lopen is echt niet veilig…” Monica zei dit niet met een stemmetje om Roya terecht te wijzen, of om haar op haar kop te geven ofzo, maar het had zelfs iets van een lichte bezorgdheid. “Ik wil je nergens op wijzen ofzo hoor, of de les lezen, maar stel dat ik iemand was die niet lekker op McDonald’s ging trakteren, maar weet ik veel, die je geld wilde aftroggelen ofzo…” Maar om te laten zien dat zij dat niet deed, stak ze haar arm door die van Roya en liepen ze samen naar de McDonald’s.

Toen ze de eettent binnenkwamen, viel er een deken van warmte en frituurlucht over hen heen. Ze zag een aantal blikken naar haar kijken, puur om het feit dat ze er natuurlijk best excentriek uitzag en op naaldhakken rondliep die hoger waren dan de gemiddelde lengte. Maar daar had Monica gewoon schijt aan, als zij het leuk vond, droeg ze het. “Weet jij al wat je gaat nemen?” hoorde ze Roya zeggen en Monica haalde haar schouders op. “Ik heb geen idee, elke keer als ik hier ben is het weer een groot mysterie…” Ze sloot aan in de rij, terwijl ze naar de menu’s boven de counter keek. Ze was er zo in verdiept, dat ze niet eens door had dat ze aan de beurt was. “O, sorry” zei ze met een grinnik en stapte toen naar voren. Bedenkelijk staarde ze nog een keer naar de menu’s, liet haar nagel op de counter tikken en negeerde de geïrriteerde blik van de jongen achter de counter. “Oké, doe mij maar een portie kipnuggets, een grote friet, een aardbeienmilkshake en…..een Oreo McFlurry…o, en een glimlach” voegde Monica er met een vrolijke knipoog aan toe. Een geïrriteerd lachje perste de jongen uit en Monica trok een pruillip. Oké, dan niet. “En jij?” vroeg ze toen aan Roya “Neem wat je wilt, kies wat je wilt…” Bemoedigend knikte Monica haar toe.

De jongen deelde aan hen mee dat ze eventjes moesten wachten tot het klaar was. Daarom besloot Monica maar samen met Roya naar een tafeltje te lopen en daar te wachten. Monica ging op een van de stoelen zitten en legde haar jas om de stoel. Ze sloeg haar lange benen over elkaar en speelde met een servetje. “Uitgaan is ook lang niet alles hoor” zei ze toen en keek met een grijns Roya aan “Vaak denk ik….wanneer kan ik naar huis? Het is omdat ik in de horeca werk dat ik er elke dag, elke nacht ben, maar als ik een keuze had gehad, had ik echt wel flink geminderd. Maar dat is het, weet je, als je dit wereldje inrolt, kom je er echt niet meer uit. Sommige mensen hebben een kantoorbaan van acht tot vijf verspreid over de hele dag, ik heb een baan van acht tot 5 verspreid over de nacht en avond.” Ze haalde haar schouders op, het was geen klaagzang hoor. Monica had het heel erg naar haar zin bij haar baantjes. “Wat doe jij? Je zat in een projectgroepje, toch? Doe je een opleiding ofzo?” Geïnteresseerd kwam Monica wat naar voren. Ze was altijd geïnteresseerd naar verhalen over mensen met een opleiding, vooral omdat ze die zelf nooit had gehad. Het was of transitie, of een opleiding en aan de hand van Monica’s verschijning, was het niet moeilijk om te zien welke keuze ze had gemaakt.

Roya had onderweg uitgelegd dat er niet veel plek bij haar vriendin was geweest, en de andere twee een heel stuk verder weg woonden.
Ze was ook blij dat Monica niet moeilijk deed over het feit dat ze niet graag uit ging. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn geweest als ze vragen had gekregen als ‘hoezo hou je daar niet van dan?’ en ‘heb je dan geen saai leven?’. Bryce plaagde haar er wel eens mee, maar van hem kon ze het hebben. Bryce plaagde iedereen. En was net te leuk om boos op te worden. Meestal.

In de mac had ook zij even de tijd nodig om te bepalen wat ze wilde hebben. Veel was niet echt haar ding, maar een gewoon frietje was altijd goed te doen.
Monica bestelde een flinke maaltijd. Roya kon op dit tijdstip niet zo heel veel op, maar van wat ze van Bryce wist, kreeg je honger van feesten, dus verbaasd was ze niet.
“En jij?” vroeg Monica toen. “Neem wat je wilt, kies wat je wilt…”
Roya glimlachte.
“Eh, goede vraag,” zei ze. Haar blik gleed weer over de menukaart. Ze zond de jongen achter de kassa een zenuwachtig lachje, en hij leek iets minder humeurig te kijken, maar Roya had alsnog het idee dat hij de minuten aftelde voor hij vrij was. Ze snapte het wel. Ze zou zelf, zeker op dit tijdstip, ook niet zo heel blij worden van dit werk. Hij liet het alleen net iets teveel merken.
“Ik neem een medium friet, denk ik,” begon ze toen. “Een salade en een jud d’orange,” maakte ze het af.

Vervolgens liep ze met Monica mee naar het tafeltje en ging zitten. Ze luisterde naar Monica en knikte begrijpend.
“Daar zou ik denk ik ook zat van worden uiteindelijk,” stemde ze in.
“Wat doe jij? Je zat in een projectgroepje, toch? Doe je een opleiding ofzo?” vroeg Monica toen. Roya knikte.
“Ja, ik studeer diergeneeskunde,” legde ze uit. “En we hebben nu een onderzoeksproject dat we net af hebben gerond, dus dat hebben we gevierd met een filmavondje.” Ze glimlachte even. Op dat moment was hun bestelling klaar. Roya stond vlug op, liep naar de toonbank en pakte het dienblad. Ze liep terug naar de tafel en zette hem neer. Ze pakte haar drinken en nam een slok. Toen keek ze weer naar Monica.
“Studeer jij ook? Of ben je al klaar?"
Iets aan haar maakte het moeilijk haar leeftijd te schatten. Het kon haar make-up zijn, of gewoon haar uitstraling. In ieder geval zou Roya het geloven als Monica al afgestudeerd was.

Nadat ook Roya haar bestelling had gedaan, waren ze naar een tafeltje gelopen en had Monica haar gevraagd naar haar opleiding. Het verhaal kwam, Monica sloeg haar benen over elkaar en liet haar elleboog op de tafel rusten, zodat haar kin in haar hand kon rusten. Geïnteresseerd luisterde ze naar Roya. Wauw, dierengeneeskunde. Niet dat zij er heel erg veel verstand van had, maar volgens mij was dat best wel een moeilijke opleiding en als je dan op zo’n opleiding zat, moest je echt wel heel erg slim zijn. Roya vertelde haar dat ze net een project had afgerond en dat ze dat hadden gevierd met een filmavond. Dat klonk goed! Tevreden glimlachte Monica. “Dierengeneeskunde? Super gaaf! Dus als mijn hondje ziek is, moet ik bij jou zijn?” zei ze met een plagende grijns “Maar echt super goed dat je zo’n leuke opleiding doet. En dat je überhaupt een opleiding doet. Moet je nog lang?” Hun bestelling was klaar, dus Roya was opgestaan om het te halen. Awh, wat een cutie. Monica wilde opstaan om haar te helpen, maar het lukte haar zelf, en toen ze terug was pakte ze dankbaar haar doosje met kipnuggets.

“Heerlijk, ik was bijna aan het doodgaan” zei Monica en opende het doosje. Roya kaatste de vraag terug, precies op het moment dat zij een hap wilde nemen van haar eerste kipnugget. Daardoor vloog de kipnugget zo via haar topje haar bh in. “It went down my fucking top” grinnikte ze en begon met haar hand te zoeken naar de nugget. Een tafeltje verder hoorde ze een paar jongens joelen. Met een veelbetekende en lichtelijk schamende blik keek Monica Roya aan en keek eventjes naar de kipnugget. Ze haalde haar schouders op, haalde het stukje vlees door de saus en nam een flink hap. Mjam mjam.

Nadat ze de eerste kipnugget op had, slikte ze eventjes en nam een slok van haar drinken. “Maar goed, om terug te komen op je vraag. Nee, ik heb geen opleiding gedaan en ik denk ook niet dat dit ooit gaat komen…” Nu moest Monica eventjes voorzichtig zijn. Het was niet iets waar ze zich voor schaamde, en ook niet dat ze Roya niet vertrouwde, maar ze wilde niet meteen alles over zichzelf vertellen. Dat was ook een deel zelfbescherming. “Ik heb in mijn tienerjaren bij mijn oma gehoord, en die had wel heel erg veel geld, maar op een gegeven moment zette ze mij voor een keuze. Ik moest een hele belangrijke operatie onder gaan, maar dat kostte heel erg veel geld. Het was of die operatie, of een opleiding…en ik heb gekozen voor de operatie.” Monica staarde even naar de kipnuggets, nam er nog een en at hem rustig op. “Misschien vind je mij nu stom dat ik voor die operatie heb gekozen, maar als ik het niet had gedaan, had ik hier nu niet gezeten denk ik.” Ze nam nog een flinke slok van haar drinken en haalde haar schouders op.

“Maar goed, ik werk nu in het uitgaan en dat bevalt me. En zoals ik net al zei, het is niet alles…het zijn lange dagen en je moet maar dealen met bijvoorbeeld dronken klanten. Maar ik ben niet het juiste type persoon voor een opleiding…” Ze haalde haar schouders op en keek Roya nu aan. “Maar ik ben heel blij voor jou dat jij wel een opleiding hebt die je leuk vind. Dat is belangrijk hoor, zeker een goede dierenarts is tegenwoordig schaars en ik denk dat je daar later echt wel goed je geld mee kunt verdienen. Al denk ik dat jij ook een type bent dat de omgang met dieren heel erg belangrijk vind, klopt dat?” Nieuwsgierig staarde Monica haar even aan.

De belangstelling voor haar studie overviel Roya een beetje - ze had niet verwacht dat een cool iemand als Monica zo geïnteresseerd zou zijn - maar ze vond het wel leuk. Ze legde uit dat ze nu in haar tweede jaar zat en de opleiding vier jaar duurde.
Toen Monica haar vraag wilde beantwoorden ging er echter iets mis. In de vorm van een eigenzinnige kipnugget. Roya schoot onbedoeld even in de lach, om snel haar mond met haar hand te bedekken. De lach verdween echter toen een aantal jongens er nogal luid om reageerde. Roya had het niet zo op dergelijk luid en bemoeizuchtig gedrag. Monica leek er echter niet echt mee te zitten en Roya negeerde ze verder ook weer.

“Maar goed, om terug te komen op je vraag. Nee, ik heb geen opleiding gedaan en ik denk ook niet dat dit ooit gaat komen…” vertelde Monica, kort na het nugget incident en Roya luisterde aandachtig. Een deel van haar wilde haar aansporen verder te vertellen, maar dat was onbeleefd, dus ze knikte slechts even.
“Ik heb in mijn tienerjaren bij mijn oma gehoord, en die had wel heel erg veel geld, maar op een gegeven moment zette ze mij voor een keuze. Ik moest een hele belangrijke operatie onder gaan, maar dat kostte heel erg veel geld. Het was of die operatie, of een opleiding…en ik heb gekozen voor de operatie,” vertelde de ander verder. Voor Roya was het niet ontzettend moeilijk om de link te leggen. Er waren niet zo heel veel operaties waar je op deze manier naartoe werkte. Ze knikte begrijpend, maar zei nog niets, want Monica leek nog niet uitgepraat.
“Misschien vind je mij nu stom dat ik voor die operatie heb gekozen, maar als ik het niet had gedaan, had ik hier nu niet gezeten denk ik.”
Roya schudde haar hoofd.
“Zeker niet,” zei ze met een glimlach. “Ik kan goed begrijpen dat dat je prioriteit heeft. Waarschijnlijk had ik in jouw schoenen hetzelfde gedaan."
Gezien de ruimdenkendheid van haar eigen ouders was dat vrij waarschijnlijk. Zeker omdat die ook onvoldoende geld zouden hebben gehad om haar in beiden te kunnen ondersteunen.

“Maar goed, ik werk nu in het uitgaan en dat bevalt me. En zoals ik net al zei, het is niet alles…het zijn lange dagen en je moet maar dealen met bijvoorbeeld dronken klanten. Maar ik ben niet het juiste type persoon voor een opleiding…”
“Het moet je liggen, absoluut,” zei Roya rustig. Studeren om het studeren werkte niet; dan volgde je niet je hart.
“Maar ik ben heel blij voor jou dat jij wel een opleiding hebt die je leuk vind. Dat is belangrijk hoor, zeker een goede dierenarts is tegenwoordig schaars en ik denk dat je daar later echt wel goed je geld mee kunt verdienen. Al denk ik dat jij ook een type bent dat de omgang met dieren heel erg belangrijk vind, klopt dat?”
Roya knikte.
“Ja, absoluut. Er is nog enorm veel te winnen op het gebied van omgang met dieren, ook gewoon in onze Westerse wereld,” vertelde ze, niet doorhebbend dat ze onbewust naar voren leunde en iets geagiteerder ging praten. “Ik heb in mijn eerste jaar een tijd mee mogen draaien bij een dierenarts die vaak hulp verleende aan een asiel en echt, hoe dieren daar soms binnen komen. Maar ook hoe lang sommige mensen wachten om naar de dierenarts toe te gaan. Eigenlijk vind ik dat er veel strictere regels moeten zijn voor het houden van dieren. Ik snap heel goed dat iemand er soms graag een wil, maar veel te vaak gaat het gewoon echt ten koste van het dier zelf, en dan vind ik dat je toch afwegingen moet gaan maken."
Het was pas op dat moment dat Roya doorhad aan wat voor monoloog ze bezig was. Ze glimlachte een beetje in de verlegenheid gebracht.
“Oeps, dat was een heel verhaal, of niet?"

Ondanks dat het Monica altijd erg weinig uitmaakte wat mensen van haar vonden, vond ze het toch fijn dat Roya haar niet veroordeelde voor het maken van een keuze waar andere mensen misschien andere bedenkingen bij hadden gehad. Op dat moment had het Monica de beste keuze geleken en daar was ze nog steeds honderd procent van overtuigd. Ze had namelijk niet gedacht dat ze hier nog zou zitten als ze haar transitie niet had gedaan. Haar aandacht werd weer getrokken door Roya, die weer aan het vertellen was over haar opleiding. Geïnteresseerd staarde Monica haar aan, nam af en toe een hapje van haar kipnuggets en sloeg ondertussen alles op wat Roya zei. Als ze elkaar vaker gingen zien, iets wat ze echt wel hoopte aangezien Monica het meisje echt wel mocht, dan moest ze overal van op de hoogte zijn. “Oeps, dat was een heel verhaal, of niet?” zei het meisje toen verlegen en ze zag dat ze een beetje verlegen lachte. Monica lachte hardop. Ze lachte haar uiteraard niet uit, maar toe. Het was lief! “Dat was een heel verhaal inderdaad” grinnikte Monica “Maar dat maakt helemaal niet uit! Het is super leuk om je verhaal zo te horen en de passie die je voor dieren hebt is aanstekelijk.”

Monica nam een flinke slok van haar cola, onderdrukte een boer door haar mond eventjes tegen haar mond te drukken, waardoor de boer weer terug haar keel in schoot en glimlachte toen. “Koolzuur” verklaarde ze en haalde haar schouders op “Anyway, ik denk dat je gelijk hebt hoor. Een hele hoop mensen nemen een dier waar ze helemaal niet voor kunnen zorgen en dat dier raakt dan verwaarloosd. Dat lijkt me het ergste wat er kan gebeuren. Ik snap ook niet hoe sommige mensen bijvoorbeeld hun hond kunnen slaan, of op een andere manier pijn kunnen doen. Ik snap het gewoon niet. Zo’n diertje kan zich toch ook helemaal niet verdedigen?” Monica staarde naar de kipnugget in haar hand. “Eigenlijk is het heel erg hypocriet wat ik nu zit te verellen…” kwam ze tot de conclusie. Ze gooide de kipnugget bij de anderen, deed het doosje dicht en zette hem weg. Zo, weg ermee. Met een glimlachte pakte Monica haar ijsje erbij, en begon daar uit te lepelen. “Ik heb zelf een hondje, ze heet Olivia, naar mijn nichtje. Ze is een Franse bulldog en ze is mijn beste vriendinnetje! Ik heb haar uit de sloot gered, toen ze aan het verdrinken was, en sindsdien zijn we vriendinnetjes. En echt, Roya, niet om te overdrijven…maar zij is echt zo’n belangrijk deel van mijn leven, ik zou doodgaan van verdriet als er ooit iets met haar zou gebeuren.”

Eventjes staarde ze voor zich uit. Liet alles wat ze deze avond had meegemaakt eventjes bezinken. Het groepje jongens stond op en liep luid lachend en pratend de McDonald’s uit. “Heb jij dat, een grote vriendengroep?” vroeg Monica toen vrij direct, maar schrok een beetje van haar eigen vraag. Het was best onbeleefd om te vragen. “Sorry, dat hoef je niet te beantwoorden als je dat niet wilt hoor…maar ik vraag me dat altijd af. Ik bijvoorbeeld heb bijna geen vrienden, dus dan vraag ik me altijd af hoe dat bij andere mensen is die ik ontmoet.” Monica haalde haar schouders op.