The HorseHome Games (IC)

De characters zijn op een behoorlijke eiland, niet te ver bij HorseHome vandaan, aangekomen per boot en wachten nu op het strand op de aanwijzingen van de host, Kyle Snow, een enigszins narcistische presentator die bekend is van vergelijkbare shows en een aantal andere dingen.
Hun spullen worden al naar de slaapplaatsen gebracht.

Kyle Snow wreef in zijn handen terwijl zijn blik over de groep jongeren voor hem ging. De leeftijden leken lekker uiteen te lopen, net als de types. Dat was mooi. Ze hadden ook geprobeerd de teams een beetje divers te maken. Gaf goede televisie.
“Goedemiddag iedereen,” zei hij opgewekt, terwijl hij energiek op een houten krat stapte. “Mijn naam is Kyle Snow. Sommigen kennen me misschien wel van eerdere edities van deze show. Nu echter, zijn jullie de sterren."
Hij grijnsde.
“Ik ga eerst uitleggen hoe alles werkt. Ondertussen wordt jullie bagage al weggebracht naar de slaapplaatsen. Dan volgen de teams. Als iedereen bij zijn team staat krijgt elk team een naam. Jullie zullen dus in twee groepen worden verdeeld. Ieder team krijgt negen mensen. In die teams blijven jullie. Geen wissels. Dus ik hoop dat jullie een beetje met elkaar op kunnen schieten."
Hij grijnsde breed.
“Dan de opdrachten. Elke ronde strijden de twee teams tegen elkaar. Het team dat wint heeft mazzel. Het team dat verliest moet stemmen en iemand naar huis sturen. Iedereen die af is, moet het eiland verlaten en mag intrek nemen in een speciaal voor jullie ingerichte villa op het vasteland. Je kan van daaruit alles op een groot scherm volgen… maar zonder de hoofdprijs, natuurlijk.
    Uiteindelijk zullen er twee overblijven die om dat geld strijden. Vijftigduizend, mensen, daar doen jullie het voor.
Jongens en meisjes slapen apart, er mag officieel niet gesaboteerd worden en jullie zullen tijdens de opdrachten door de cameracrew worden gevolgd."
Nou ja, er was natuurlijk nog dat kleine detail dat er een ruim aantal verborgen camera’s was, maar dat hoefden ze niet te weten. Daar waren ze verborgen voor.
“Dan de teams. Links van mij zien jullie een rode emmer staan, rechts een blauw. Bij de rode emmer verzamelen; Annabell Wayland, Eve Rafel, Georgia Cunningham, Cleo Green, Raquel Sommerfeld, Bryce Logan, Dean Garton, Kael Brown en Pasqual Scodelario."
Terwijl de eerste paar al in beweging kwamen gebaarde hij naar de blauwe emmer.
“En bij de blauwe emmer verzamelen; Demi Lovato, Megan Derley, Hayley Jones, Abigail Blackwood, Loréne, Rowan Riderhood, Culain Smith, Monica Romano en Troy Redoran.
Tot slot zullen jullie zien dat er sleutels in de emmers liggen. Bewaar die goed, die ga je nog nodig hebben.”

Het stemmen aan het eind van iedere ronde gaat via mij, via pm. Zodra er aan is gegeven dat er gestemd kan worden, kunnen er naar account Riot pm’s gestuurd worden. Alleen leden van het verliezende team mogen stemmen.

Megan begaf zich naar de blauwe emmer. Er lag inderdaad een kleine roestige sleutel in en met een lichte frons pakte ze hem op. Ze keek naar de rest van de teamleden die arriveerden. Bij de rode emmer was ook al de nodige bedrijvigheid ontstaan. De presentator leek buitengewoon in zijn nopjes en Megan vertrouwde de kluit niet. Bij dit soort shows voorspelde dat namelijk zeer, zeer weinig goeds.
Ze was er echter klaar voor, wat Snow ook voor hen in petto had. Haar lange, donkere haar was in een elegante doch stevige knot opgestoken. Ze droeg een zwart, nauwsluitend hemdje en een spijkerbroek met wat oudere gympen eronder. Het was wisselend in hoeverre iedereen voor de gelegenheid gekleed was.
Een jongen, Troy, als ze goed op had gelet, bekeek de sleutel even nauwkeurig, maar zei verder niets. Hij zag er een beetje uit alsof hij onder een brug sliep, met zijn enigszins vlekkerige shirt en tot op de draad versleten jeans. Het was niet moeilijk te raden waarom die hier was. Het was kut voor hem echter, want hij leek het geld te kunnen gebruiken, maar Megan was hier ook voor die vijftigduizend, en ze was niet van plan om zonder te vertrekken.

Toen de man nog aan de praat was had Kael Rowan al aangestoten. “Succes met afwassen” had hij gemompeld, met een brede grijns. Hij was toch wel een heel klein beetje verrast toen ze in verschillende teams kwamen. Het was natuurlijk nooit een garantie geweest dat dat niet zo was, maar toch was hij er onbewust niet vanuit gegaan.
Enerzijds vond hij het wel leuk om tegen Row te moeten, want zo competitief was hij wel, maar aan de andere kant had het hem ook leuk geleken om een team te vormen.
Hij liep door het mulle zand naar de rode emmer, die er een beetje troosteloos bij stond. Een onder getatoeëerde jongen met een oorringetje en opgeschoren haar had de sleutel al gepakt. Hij herkende hem vaag van het uitgaan als iemand die er berucht om stond dronken hele stomme dingen te doen, maar wist zijn naam niet.
“Dus die is belangrijk, huh?” zei Kael sceptisch.
“Je moeder is belangrijk,” was het antwoord. De jongen grijnsde en Kael glimlachte minzaam. Dus dit was er zo een. Dat oorringetje zei ook eigenlijk al wel genoeg.
“Mocht ze willen. Maar jij bewaart ‘m?"
“Dikke prima. Of iemand anders moet ‘m al dolgraag willen,” antwoordde de jongen luchtig.

Met een lichte frons van concentratie had Rowan naar de presentator geluisterd, vastbesloten om geen woord te missen. Hij had zichzelf over laten halen en nu zou hij zijn best doen ook. Hij had net zijn bril van zijn neus gepakt om deze met de rand van zijn shirt schoon te maken toen Kael, die naast hem plaats had genomen, hem aanstootte. "Succes met afwassen."
Rowan zond hem een vuile blik toe maar wist ondanks dat toch terug te grijnzen. 'Er is nog niets gespeeld, Brown. Ik zou nog niet te vroeg spreken als ik jou was.'
Maar toen hield hij snel zijn mond - de presentator kondigde net de groepen aan.
Zijn ogen schoten even opzij toen de man begon met de spelers van het blauwe team en zijn naam nog niet genoemd was. Hij zat dus niet bij Kael in het team en hij kende letterlijk niemand van de andere spelers bij wie hij nu werd ingedeeld.
Een lange, jonge vrouw met een elegant voorkomen ging hem voor naar de blauwe emmer, maar een gespierde jongeman was als er als eerste bij en viste de sleutel uit de emmer.
Niet precies wetend wat hij nu moest doen stak hij zijn handen in de zakken van het rode vest dat hij tot halverwege dicht had geritst. Het vest en het zwarte shirt dat hij er onder droeg waren redelijk nieuw, maar zijn spijkerbroek en sneakers waren al wat ouder en mochten dan ook gewoon vies worden. Hij zou nog wel zien wat hij voor zijn kiezen kreeg. Hij was hier niet per se voor het geld, alhoewel het een droom zou zijn die uit kwam. Met zo veel geld zou hij zich nooit meer zorgen hoeven maken. Hij was hier voornamelijk omdat Kael hem had beloofd dat hij een maand lang zou afwassen als hij zou verliezen en dat had hij niet kunnen weigeren.

Vijftigduizend. Had ze het nodig? Nee. Wilde ze het graag hebben? Ja. En als je iets wilde, moest je ervoor werken. Daarom ging Monica aan dit spel. En ze zou winnen, dat zou absoluut vast staan. Verliezen was geen optie. Maar toen ze de andere deelnemers had gespot, was het wel duidelijk dat er redelijk wat competitie inzat. Gosh, hoe ging ze hem verslaan? Hij had spieren zo groot als haar borsten. Maar misschien als ze haar borsten nou eens in de strijd zou gooien? Nee, dat zou vast en zeker niet gaan werken. Als mensen geld roken, gingen ze er op azen, dat stond vast. Damnit. Meteen begon het brein van Monica complotjes en plannetjes te maken om zo snel mogelijk te winnen. Want ondanks dat je teamgenoten als vrienden moest beschouwen, waren het je vijanden. Obstakels die de weg naar de top versperden.

Daarom stapte ook Monica naar de blauwe emmer en bekeek ze haar teamgenoten. “Haay” kondigde Monica zichzelf aan en glimlachte. Misschien zouden sommigen haar herkennen van het uitgaansleven, misschien ook niet. Ze kwam voornamelijk in gay clubs, trad daar op, dus als deze mensen haar zouden herkennen dan….ghehehe. Maar goed, daar moest ze nu niet aandenken, ze moest haar koppie erbij houden. Een of andere jongen had de sleutel gepakt. Maar als Monica haar strategie moest bedenken, moest ze natuurlijk wel overal van op de hoogte zijn. Mmmmm. “Hey, mag ik eens kijken?” zei Monica met een lief stemmetje en stapte wat naar voren, liefdevol ging ze naast hem staan, bijna verleidelijk. Haar vingers gleden verleidelijk over zijn hang en pakte de sleutel eruit. “Thanks, man” bromde ze en bekeek de sleutel. Mmmm, interesting.

Zwijgend stond Hayley te luisteren naar de uitleg van de presentator, terwijl ze wat om zich heen keek naar de andere deelnemers. Een bescheiden glimlach was op haar gezicht te zien, Hayley was er immers zeker van dat zíj zou winnen. Aan doorzettingsvermogen en koppigheid ontbrak het haar in ieder geval niet en dat was alles wat je nodig had, niet waar?
Toen ze hoorde dat ze bij het blauwe team was ingedeeld, volgde ze de rest van haar teamleden naar de blauwe emmer. Ondertussen nam ze hen extra goed op, en zoals ze al verwachtte, herkende ze niemand. Niet heel verbazingwekkend, aangezien ze hier nog maar net een week woonde en vooral bezig was geweest met haar huis inrichten en adreswijzigingen doorgeven. Al dat officiële gedoe had zoveel tijd gekost dat ze, naast de dagelijkse boodschappen, nog niet echt tijd had gehad om naar het centrum te gaan of iets dergelijks.
Niet dat Hayley het erg vond om met onbekende mensen in een team te zitten. Sterker nog, het was perfect want ze was zeker niet van plan om rekening met de rest te houden als het op de geldprijs aankwam. En het was makkelijker om vreemden in de steek te laten dan vrienden.
Eenmaal bij de emmer aangekomen zag ze al gelijk wie zich over de sleutel had ontfermd, een jongen met zo'n typisch stoer uiterlijk die duidelijk niet veel om zijn uiterlijk gaf. Dat stelde ze wel op prijs, sinds het ook haar niet veel kon schelen hoe ze eruit zag. Voor de gelegenheid had ze dus ook niks bijzonders aangetrokken, gewoon simpele jeans en een versleten, wit T-shirt. Ze wist bijna zeker dat er waarschijnlijk opdrachten zouden komen waarbij ze vies zou worden of haar kleding kapot kon gaan, dus had ze ook maar geen nieuwe kledij meegenomen, alleen oude.
Een meisje met een opvallend uiterlijk stapte gelijk naar voren om de sleutel te bekijken, maar zelf bleef ze een beetje op de achtergrond. Voor nu besloot ze dat het beter was om in de achtergrond te blijven, ze zou zich later, als iedereen van haar team zich verzameld had, wel officieel voorstellen.
In haar hoofd maakte Hayley echter meteen plannen om de jongen die sleutel te ontfutselen, want wie weet wanneer dat nog van pas kwam.

De sleutel was weinig bijzonders, qua uiterlijk en woog bijna niets. Het soort waarvan je het niet zou merken als hij uit je zak viel. Het zou met negen man sowieso lastig worden om overzicht te houden, gokte Troy.
Hij keek met een frons op toen een, in zijn ogen nogal dellerig, meisje bij hem kwam staan. Hij deed een stapje opzij. Onaantrekkelijk was ze niet, maar net wat te ordinair voor Troy's smaak. Hij trok dan ook meteen zijn hand weer weg toen ze de sleutel had gepakt.
Er stond inmiddels ook een meisje met roze haar bij. Ook dat vond Troy een beetje merkwaardig, maar inmiddels had HorseHome hem wel geleerd dat hij een stuk conservatiever op was gevoed dan de meesten. Dat bewees ook de getatoeëerde jongen bij de andere emmer. Niet dat Troy iets tegen tattoos had, maar hij had zijn geld wel beter te besteden.
Goed, hij vond dat hij ruimdenkender geworden was hier. Niet veel, maar pakweg een jaar of twee geleden zou hij zich nog minder thuis hebben gevoeld in deze groep.
Hij schoof zijn handen in zijn zakken. Zijn blik stond nog altijd ernstig. Hij moest die vijftigduizend pond hebben. Hij was zelfs bereid te cheaten als het moest. Hij was daar niet trots op, maar Emily had verdomme haar medicatie nodig en hijzelf moest ook nog wat te eten hebben. Van alleen een baantje als afwasser en illegale bokswedstrijden kwamen ze gewoon eenvoudigweg niet rond.
Er ging dan ook geen dag voorbij dat hij niet rondliep met dat misselijkmakende gevoel in zijn maag. De druk op zijn schouders werd af en toe bijna teveel. Maar hij kon niet toegeven aan die stress. Die luxe had hij niet.
Zijn blik ging over de presentator. De man stoorde hem. Waarom wist hij niet, maar hij had iets wat Troy tegenstond. Echter, die man stond ook tussen hem en dat geld in, dus hij zou beleefd zijn.

Haar blauwe ogen bekeken iedereen afzonderlijk even. Ze was verreweg de kleinste die hier op dit moment was en ze twijfelde of het wel slim was geweest om zichzelf op te geven. Had ze verwacht meer leeftijdsgenoten tegen te komen? Natuurlijk niet, de meeste ouders zouden geen toestemming geven om hun kind op een eiland te gooien. Maar zij had het heft in eigen handen genomen, een paar jaartjes erbij gesnoept en was in plaats van twaalf op dit moment zestien jaar en had een probleem met het groeien. Ze had het helemaal uitgewerkt en zonder er een al te zielig verhaal te van maken, was het haar dus gelukt om in de show te komen.
Ze had haar bruine haren in een staart zitten en had een simpel blauw shirt aan en een zwarte spijkerbroek. Voor de gelegenheid had ze tweedehands Dr. Martens gekocht en was het zwarte leer hier en daar wat versleten. Maar het was de goede maat en ze zaten verrassend goed. Team rood, ze liep dan ook richting de emmer en toen een jongen meteen de sleutel pakte probeerde ze hem in zich op te nemen terwijl hij het in zijn handen had. De opmerkingen die er gewisseld werden deden haar fronzen en toen hij opperde of iemand anders het sleuteltje dolgraag wilde, keek het meisje op.
"Ik zou de sleutel best willen. Al is het om even te bekijken." Ze reikte haar hand iets wat twijfelend uit naar de sleutel en hoopte dat ze hem even zou mogen bekijken.

Een verdomd jong ogend meisje begon te praten. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Bryce op.
"Ik zou de sleutel best willen. Al is het om even te bekijken."
Bryce nam haar kort op. Vijftien, hooguit. Was het legaal voor haar om mee te doen? Goed, hij schatte Aziatische meisjes snel te jong in, maar deze leek wel heel jong.
Hij grijnsde scheef en wierp nonchalant de sleutel richting haar uitgestoken hand. Hij zag dat de andere jongen het meisje ook met milde verbazing bekeek. De jongen was in zijn looks praktisch Bryce' tegenpool - overhemd, net ogende broek, schoenen die wat Bryce betrof bij saaie mensen hoorden - maar het leek erop dat ze het hierin wel aardig eens waren.
"Weet je moeder dat je hier bent?" vroeg Bryce toen, met een plagerige grijns.
Een blond meisje kwam erbij staan, maar mengde zich nog niet in het gesprek.

Annabell werd als eerste ingedeeld bij het rode team, en één voor één bekeek ze haar medespelers toen de groepen zich eenmaal opsplitsten. Tot haar lichte teleurstelling zaten Demi en zij in verschillende teams, maar misschien kon dat juist wel voor leuke verrassingen zorgen. Ze wist niet of Demi goed tegen haar verlies kon maar dat zouden ze snel genoeg uitvinden.
Haar team zag er op het eerste gezicht redelijk uit; drie dames van rond haar leeftijd, vier jongemannen - en een meisje, dat Annabell hoogstens zestien zou schatten.
Ze was duidelijk ook niet de enige die het zag. Ze was niet de eerste geweest die de emmer had bereikt en toen het kleinere meisje naar de sleutel had gevraagd had Bryce, die deze als eerste had weten te pakken, haar schattend aangekeken.
"Weet je moeder dat je hier bent?" vroeg hij op plagerige toon, en Annabell lachte snuivend.
'Niet zo gemeen, Bryce.' Ze stapte langs een donkerharige jongeman heen om recht tegenover de rest van de groep te komen staan en keek het meisje toen met een kleine glimlach aan. 'Bewaar 'm goed, oké? We willen die sleutel niet kwijt raken.'
Ze merkte zelf dat ze ontzettend veel zin had in wat voor opdrachten ook zouden krijgen en ze had moeite om haar enthousiasme een beetje in toom te houden.

Eve drukte haar lippen bedenkelijk op elkaar. Haar moeder... Ze had gezegd dat ze met een spel mee ging doen, maar dit spel? Misschien niet helemaal.
"Een beetje." Zei ze dan ook eerlijk, keer hierbij wat naar de grond en ook meer omdat ze niet had verwacht die vraag te krijgen. "Maar dat gaat jou niks aan." Ze hief haar hoofd iets op om zo te doen alsof wat hij zei haar niet in verwarring had gebracht. Toen ze een andere dame zag die haar aansprak glimlachte ze.
"Dat moet geen probleem worden." Ze had een simpel touw om haar pols gewikkeld, het kon voor meerdere doeleinden worden gebruikt en het meisje haalde het touw dan ook van haar pols en haalde het sleuteltje erdoorheen. Maar in plaats van aan haar pols, hing ze het touw, dat nu meer als ketting diende om haar hals. Ze had wel meer van die kleine slimme dingen. Dat kreeg je er vast van als je teveel films keek en boeken las. Ze had achter in haar schoen een zakmesje gestoken en aan haar andere pols zat ook weer een touw. Ze had wat visdraad in haar zak zitten en nog wat dingen in haar tas gestopt. Ze had namelijk geen idee wat dit spel in petto zou hebben en zij zou niet degene zijn die hier niet op voorbereid was. Over alles had ze nagedacht en dus ook over dit.
"Hebben jullie nog handige spullen bij voor op dit eiland?" Vroeg ze toen aan niemand in het bijzonder.

De jongedame had haar haren zoals gewoonlijk weer goed roze, deze keer waren echter de punten turquoise gekleurd. Ze had er verder weinig aan gedaan en hingen haar stijle haren in een simpele paardenstaart. Haar huid was zoals gewoonlijk egaal en met watervaste eyeliner en mascara had ze haar ogen een zwart randje gegeven. Natuurlijk waren de twee schoonheidsvlekjes ook aanwezig boven haar lip. Voor haar doen zag ze er verrassend 'normaal' uit. Ze was kleurrijk met haar knalroze rok en paarse legging. Haar top was wel een simpele witte kleur. De rede van een rok zouden de meeste mensen vreemd vinden, toch had ze er wat over nagedacht. Je had veel meer bewegingsruimte en ze had er een net broekje onder gedaan dat als ze ergens overheen moest klimmen, haar vrouwelijke delen nog wat bedekt bleven. Ze had geen sieraden, afgezien van het ringetje door het midden van haar neus. Haar naam werd geroepen en ze liep dan ook richting de emmer.
Abigail bekeek iedereen even en vroeg zich af of ze een goed team zouden vormen. Zijzelf was lenig en ook al was ze niet de sterkste en de zwaarste, behendig en snel was ze wel. Dat was waar zij van pas kon komen, kracht en slimheid wat minder.
"Hey" Zei ze dan ook met een glimlach tegen iedereen en hoopte dat mensen in deze groep aardig waren, totdat haar bruine ogen op een zekere jongeman stopte.
Troy! Ergens verbaasde het haar niet eens, hij had het geld nodig. Met een glimlach liep ze een paar passen naar hem toe, blij dat ze iemand in haar groep herkende. Een knuffel kon ze net inhouden en legde enkel vriendelijk een hand op zijn schouder, deze ze na enkele tellen weer langs zich liet vallen.
"Hoe gaat het, Troy en met je zusje?" Vroeg ze hem dan ook, de rust weer iets terugkerend in haar houding.
Ze ging zich straks ook wel voorstellen aan de rest, maar ze had Troy al een tijdje niet gezien en ze hoopte dat het hem was gelukt met het geld van de wedstrijd.

Troy werd afgeleid van degene die de sleutel over had genomen door een meisje met haar dat hem eerder al was opgevallen door haar ietwat bizarre haar, maar van wie hij nu pas zag wie het was. Als hij heel eerlijk was, was hij haar naam kwijt, maar dat ze elkaar een aantal keren hadden ontmoet stond hem zeker nog bij. Ook het incident met de appelmoes herinnerde hij zich nog wel.
Hij was een beetje verrast door haar enthousiaste begroeting en de hand op zijn schouder, zeker omdat hij zich niet kon herinneren dat ze erg close waren geweest, maar de spontaniteit waarmee het allemaal ging was ontwapenend en even glimlachte hij.
"Hey," groette hij. Haar vraag deed zijn gezicht echter weer een beetje betrekken en stug haalde hij zijn schouders op.
"Goed," antwoordde hij. Een leugen was het op zich niet; zowel hij als Emily waren momenteel in goede doen, maar om hier nou en public - hij had de cameraman wel door die niet ver bij hun groepje vandaan onopvallend probeerde te zijn - zijn issues te bespreken, nee, dat ging hem niet worden.
"Hoe is het met jou?" vroeg hij daarom.
Het verraste hem dat ze zijn naam nog wel wist. Buiten de kringen waarin hij bokste was hij een behoorlijke nobody.

Raquel had haar beste vriendin wel kunnen vermoorden toen ze via de telefoon vertelde dat ze haar opgegeven had voor een TV show. Ze was totaal niet geïnteresseerd in dit soort spellen waarbij er vooral veel drama's en ego's aan te pas kwamen. Nee, Raquel hield meer van normaal doen en sterker nog, ze keek eigenlijk helemaal weinig tv de laatste tijd.
Ze had het de laatste dagen veel te druk gehad met haar huis inrichten en was nog niet langs een elektronica zaak geweest om er een te kopen.
Nadat ze de officiële berichten kreeg en de realiteit tot haar doordrong dat er geen weg terug was, legde ze zich er bij neer en toen ze de informatie kreeg over het soort opdrachten ze kon verwachten had ze er eigenlijk wel zin in.
Ze keek de gezichten rond toen de presentator de namen opnoemde en probeerde te onthouden wie bij welke naam paste. Ze kende nog niemand hier, maar ze kon wel zien dat er uiteenlopende types bij waren.
Raquel besloot om zich wat afzijdig van het groepje dat zich rond de rode emmer had verzameld waarvan het jonge meisje inmiddels de sleutel in haar bezit had. Uiteindelijk moesten ze allemaal met elkaar opschieten, maar ze had er geen behoefte aan om gelijk bij de populaire deelnemers te zitten.
Ze had verder nog geen plannen gemaakt hoe dit aan te pakken. Het ging Raquel niet om het winnen van het geld, noch om in de schijnwerpers te staan of iets dergelijks. Meedoen was al spannend genoeg, en ze zou wel zien hoe ver ze kwam.

Ze glimlachte toen hij antwoordde dat het goed ging. Het verhaal wat hij haar vertelde hing haar nog bij, tevens de manier van afstandelijkheid die hij had. Iets waardoor Abigail zich niet bepaald uit het veld liet slaan. Zo zag het er tenminste uit, want de glimlach stond op haar gezicht en ook al vroeg ze zich af hoe het echt met hem ging; dat hij het woord 'goed' kon produceren was in ieder geval niet uitermate slecht.
"Wel goed eigenlijk. Nog steeds roze haar, rare kleding en mijn oogkleur is ondertussen niet veranderd. Dus ik denk dat het antwoord goed." Ze haalde haar schouders op, zoals hij had gedaan. "Ook voor mij het goede antwoord zou zijn." Het was duidelijk dat ze geen heel gesprek verwachtte van de jongen en dat zij daarom ook maar het woord nam.
"Op zoek naar een nieuw huis-je. Ik ben gepromoot en mag nu meer piercings zetten en simpele tatoeages. Of ik ga weer beginnen met een opleiding, geen idee wat voor opleiding eigenlijk, maar het is een idee." Duidelijk, als hij niet wilde praten, dan deed zij het maar. Als hij genoeg van haar had, merkte ze het vast vanzelf wel en zou hij waarschijnlijk omdraaien en weglopen.

Ze had maar geluk gehad dat niemand op de heenreis naar het eiland ziek was geworden, want God, wat had ze dat wel niet aan zien komen. Dan zelf nog lekker helemaal onder zitten, met uitwerpselen van een ander, en dan geen kleren meer hebben omdat ze alleen een beperkte hoeveelheid spullen bij zich had. Gelukkig was dat niet het geval geweest, anders was ze bij aankomst zeker wel even in een hoekje gaan zitten om te gaan huilen want damn, dat zou een lekker begin zijn geweest. Eentje die ze ook nog eens had verwacht ook.
 
Demi luisterde naar Kyle Snow, de presentator van de show, terwijl haar armen kruislings over elkaar geslagen waren. Het begin was wat gebrabbel geweest, maar toen hij met de indeling kwam werd het al wat serieuzer. ” Bij de rode emmer verzamelen; Annabell Wayland, Eve Rafel, Georgia Cunningham, Cleo Green, Raquel Sommerfeld, Bryce Logan, Dean Garton, Kael Brown en Pasqual Scodelario.” Shit, dan zat ze niet bij Annabell. De rest van de namen kende ze niet, eerlijk gezegd. Er waren dan ook maar een paar bekende gezichten geweest voor haar. Maar goed, met dit spel was het natuurlijk het perfecte moment om daar verandering in te brengen, mochten anderen haar leren kennen, want goed, dat bleef ook maar weer de vraag. Ze wist immers van zichzelf dat daar de meningen flink over verdeeld konden worden.
Haar naam werd als eerste genoemd toen team blauw aangekondigd werd, maar dat was immers ook te verwachten, gezien team rood al bekend was en de overgebleven dus automatisch bij haar zaten.
Demi bewoog zich dan ook richting de blauwe emmer, niet te opdringerig, voor het geval ze iemand aan zou stoten.
Bij de emmer, met daarin de sleutel, was die er al meteen uitgepakt en was over en weer gegaan. Demi had voor kort met haar ogen gerold, haar armen nog steeds gekruist over elkaar, en had een zucht uit haar keelgat laten ontsnappen. De sleutel hoefde ze niet eens, ze wist zo dat ze dat ding binnen de kortste keren kwijt zou raken, want zo rolde ze. Ze had het gesprek tussen anderen niet kunnen volgen, had daardoor alleen haar ogen eens over iedereen laten glijden en kwam tot de conclusie dat ze maar één iemand kende; die jongen, met dat bruine haar, Rowan, toch? Ja, als ze het goed had was dat hem, van een ver verleden, nou ja, een jaar, of zo. Zonder dat ze wist of hij daar wel behoefte aan had stapte ze op hem af, gezien ze zich toch niet met iedereen meteen wilde bemoeien en hij toch al wat verder buiten de groep stond. “Hey! Rowan, toch?” De glimlach die ze hem schonk was een pure, gewoon, omdat hij de enige was die ze herkende.
Kort richtte ze haar donkere ogen naar de andere kant, naar de rode emmer, en bekeek de leden even. Ze betrapte zichzelf erop dat haar ogen op de oh-zo bekende blondine bleven hangen en keek even naar de grond toen ze dacht dat de ander had opgemerkt dat ze had zitten staren. Voor ze het wist verschenen er in een fractie van een seconde een paar blosjes op haar wangen terwijl ze wat naar de grond glimlachte met gesloten ogen. Lang duurde het echter niet voor ze weer bij de les was en zich richtte op Rowan. En de rest van haar teamgenoten, natuurlijk.

“Niet zo gemeen Bryce,” zei een blond meisje, dat Bryce herkende als iemand waar Roya veel mee om ging. Anna, toch? Hij grijnsde breed.
“Ik plaag haar alleen een beetje, wordt ze hard van.”
Het meisje zelf reageerde niet bijster vrolijk.
“Maar dat gaat jou niets aan,” waren haar laatste woorden richting hem en hij schoot in de lach. Hij keek even toe hoe ze de sleutel om haar hals hing. Mooi, dat probleem ook weer opgelost. Nu zorgen dat ze dat kleintje zelf niet kwijtraakten en het kwam ongetwijfeld allemaal goed.
"Hebben jullie nog handige spullen bij voor op dit eiland?" vroeg ze toen. De donkerharige jongen, die eerder niet zo heel goed op Bryce’ ‘je moeder’ grap had gereageerd, haalde zijn schouders op.
“Behalve een aansteker? Niet echt,” antwoordde hij. Bryce keek op.
“Jij rookt ook?” zei hij grijnzend, een aansteker tevoorschijn toverend. De ander glimlachte nu ook even en knikte. “Mooi, dan weet ik bij wie ik moet bietsen als ik erdoorheen ben,” grapte Bryce. Hij keek toen naar Anna.
“Heb jij Roya niet over kunnen halen om mee te doen?” vroeg hij toen. Zijn pogingen waren vruchteloos geweest. Vreemd, want ze was precies zo’n natuur type. Aan de andere kant, erg competitief was ze dan weer niet, en ze leek nog altijd moeite te hebben de draad weer op te pakken na wat haar was overkomen. Toch zag Bryce dit nou niet als het soort evenement waar je getraumatiseerd uit zou komen.
Hij zag Loréne bij het andere team staan, pratend tegen een jonge vrouw met donker haar. Jammer dat hij niet bij haar in het team zat. Hadden ze nog wat shit uit kunnen halen. Then again, wie zei dat dat zo niet kon? Regels waren er om te breken.

Al snel werden er tweetallen gevormd, en het was duidelijk dat sommige mensen van haar team elkaar al kenden. Het verbaasde haar niet, en storend was het ook niet voor haar. Hayley was niet perse verlegen maar heel sociaal was ze ook niet. Vaak bleven haar vriendschappen een beetje oppervlakkig, en hechtte ze zich niet aan mensen. En hoe minder ze zich aan haar teamleden hechtte, hoe beter.
Dus terwijl de rest elkaar opzocht en aan gesprekken begon, liep Hayley naar de blauwe emmer toe. Die was snel op zijn kop gezet, en toen liet ze zich erop zakken omdat haar benen pijn begonnen te doen van het staan.
Ze keek wat om zich heen. Er was nog een ander iemand aanwezig met roze haar, een meisje, en onder haar teamgenoten bevond zich ook een blondine, die een koppeltje vormde met een vrouw met zwart haar.
Verveeld leunde ze voorover, steunend op haar knieën, en keek naar de presentator, Kyle Snow, terwijl ze zich afvroeg wat hij voor hen in petto zou hebben.

Het was vanwege Allison dat hij mee deed aan deze wedstrijd. Ook wel een beetje vanwege het geld wat hij goed kon besteden, maar vooral vanwege Allison. Het meisje had graag aan de spelen mee willen doen, maar door haar Pfeiffer had het iedereen onverstandig geleken om haar mee te laten doen. Ze had hem, voordat hij vertrokken was naar dit eiland, een dikke knuffel gegeven en echt zeer last minute een kus op zijn wang, waar hij nog steeds verbijsterd over was en waar hij nu, terwijl de presentator zijn verslag deed, nog steeds over aan het denken was. Was dat daarstraks echt gebeurd?
Allison had hem tevens een foto van hen tweeën die ze onlangs voor de grap in een fotohokje hadden gemaakt in zijn zak gestoken. Met de tekst: Ik geloof in je!
xxx Allison
Niet dat hij de motivatie nodig had, maar het was een fijn aandenken en hij was stiekem heel blij dat het meisje dat aan hem meegegeven had.
Hij had zijn baas al ontdekt bij de mensen die in de mensenmassa stonden. En nog een jongen die hij herkende van Trainingsstal Scodelario. Wat was zijn naam ook alweer? Dean had eigenlijk geen idee, het enige wat hij wist was dat de jongen standaard met een klein, zwart shetlandertje rondliep en dat Allison hem wel eens had geholpen. Voor de rest had Dean eigenlijk nog nooit een woord met de jongen gewisseld.
Dean werd ingedeeld in team Rood en kwam tot de ontdekking dat Pasqual in hetzelfde team zat. Dat was ergens wel fijn, maar om heel eerlijk te zijn leek het hem ook wel een beetje lastig. Het was immers wel een spel en misschien -
Terwijl Dean naar de rode emmer toe sjokte, kwam Pasqual als vanzelfsprekend op hem af.
"Allison heeft je overgehaald, is het niet?" Een grijns trok over het gezicht van de jongen en Dean knikte simpel. Hij kon Pasqual enorm waarderen en was enorm dankbaar voor de kansen die hij en Allison kregen, maar desondanks wist hij zich geen houding te geven bij de jongen. Het was immers zijn baas en Dean wist niet of hij op een speelse manier met de jongen om kon gaan. Wat hij niet wist was dat Pasqual dat geen enkel probleem vond en dat Pasqual met eigenlijk iedereen van stal wel bevriend was. Dean was eigenlijk alleen echt close met Allison.
Was Pasqual trouwens niet samen met dat meisje wat laatst zelfmoord had proberen te plegen? Dat Kathie-meisje?
Dean wou aan Pasqual vragen hoe het kon dat hij hier was, want voor zover hij wist was Pasqual 24/7 bij Kathie in de buurt te vinden. De vraag lag op zijn lippen gebrand maar het enige wat eruit kwam was; "Leuk je hier te treffen."
Pasqual glimlachte wat Dean zichzelf deed afvragen of Pasqual altijd glimlachte en of hij net zo vrolijk was als Ali altijd was. Maar dat leek hem niet. Allison was echt altijd vrolijk. Pasqual liep wel eens met een zuur gezicht rond.
"Likewise. Team rood gaat het doen," besloot Pasqual. "Wat het ook mag wezen." Ja, dat wist Dean ook niet. Hij had geen idee wat hij hiervan kon verwachten.
Ondertussen werd er een sleutel uit de emmer gehaald en bestudeerd door twee mannen. Een 'je moeder'grap werd gemaakt, waardoor Dean even keek naar diegene die hem maakte en even onopgemerkt met zijn ogen rolden. Dean wist nu al te vertellen dat hij het niet met die jongen zou gaan vinden. De jongen die de 'je moeder' grap had geplaatst, zou de sleutel ook bewaren. Niet dat Dean daar voorstander van was, maar om gelijk mot te gaan maken leek hem ook niets.
God, waar was hij in hemelsnaam aan begonnen.

"Veel plezier." Kathie had haar handen op zijn borstkas gelegd en keek naar hem op. Haar ogen schitterden en ze leek niet geheel op haar gemak te zijn bij dit afscheid. Hij was het ook niet. Hij was zeker niet comfortabel bij dit afscheid. Hij wist niet wat dit hem ging brengen en hoe het Kathie zonder hem af zou gaan.
"Hou je tv aan," besloot hij dan ook te zeggen terwijl hij zwakjes glimlachte. "Dan kan je me zien." Kathie keek even beteuterd maar glimlachte toen ietwat zelfverzekerd terug.
"Het gaat beter met me, Pasqual. Promise. Als je terugkomt herken je me niet meer terug." Pasqual glimlachte en streek even met zijn hand over haar wang.
"Ik weet dat het beter gaat. Laat het ook zo blijven, oké? Ik geloof in je namelijk." Kathie knikte en dat was voor hem het sein om haar in een innige omhelzing te nemen. Ze legde haar wang tegen zijn borstkas te rusten en zo bleven ze enkele minuten staan. Pasqual die de rust voelde die er van het meisje uit kwam. Het ging beter, dat was geen leugen, maar de littekens waren niet geheeld. Zeker niet. Pasqual was gewoon zo bang dat het weer mis zou gaan en dat hij te ver weg zou zitten om haar te helpen.
Kathie leek zijn gedachtes te kunnen raden en ze keek weer naar hem op.
"Het gaat niet mis. Ik weet nu waarvoor ik het doe en dat je zo weer terug bent." Ze keek hem indringend aan met een blik die sterker was dan hij in tijden had gezien. "Het was gewoon een combinatie van dingen die mis gingen dat het fout ging..." mompelde ze. "Nu gaat het goed." Ze leek te twijfelen over wat woorden. Ze wou iets zeggen maar wist niet goed wat.
"Wat is er?" vroeg hij, niet onvriendelijk.
"Ik uh... Het is nu niet het juiste moment," besloot ze.
"Ben je zwanger?" grapte hij. Kathie bloosde en gaf hem zachtjes een duw. "Dat kan helemaal niet, sufferd," mompelde ze. "Daar moet je eerst dingen voor doen." Pasqual gooide zijn hoofd naar achteren en liet een harde vrolijke lach horen. "Daar heb je helemaal gelijk in." Het was niet zo dat hij dat allemaal niet wou doen met het meisje, maar hij had zijn principes en misschien klonk het gek, maar zeker na dat gedoe met Perrie was het dat hij eerst verloofd wou zijn en dat dat daarna wel kwam. Even bestudeerde hij het blozende gezichtje van Kathie. Kathie wist hoe hij erover dacht en ze kon zich er prima in vinden.
Misschien als hij terug was van de spelen konden ze samen op vakantie gaan. En zou hij haar vragen... Maar zou hij dan niet te hard van stapel lopen? Immers, met Chloë was hij ook verloofd geweest. Misschien niet. Pasqual wist wel echt zeker dat hij zijn leven met dit meisje wou delen. Ze vulde hem aan, maakte hem compleet. Het was wel iets meer dan kalverliefde.
"Waar denk je aan?" vroeg ze hem. Hij drukte een kus op haar mond.
"Dat komt later wel. Nu moet ik gaan." Ze omhelsden elkaar nog even, toen liet hij los, streek hij nog een keer over haar wang.
"Hou je haaks. Ik hou van je."

Team rood. En hee, dat was Dean. En Bryce, de jongen die Pasqual herkende van het meisje Roya van het kerstbal. Vriendin van Anna. Of iets. En Annabel natuurlijk zelf, waar Avan helemaal weg van was. Dat waren de meeste die hij herkende van het team. Pasqual besloot op Dean af te stappen omdat hij de jongen herkende van het werk. De jongen was een harde werker en had verbazingwekkend genoeg een bijzondere vriendschap opgebouwd met Allison, die parttime af en toe nu iets op stal deed omdat ze ervaring met paarden op wou doen. In eerst instantie had het geleken alsof Dean helemaal klaar was met Allisons gedrag, maar uiteindelijk had het gebleken dat die twee elkaar absoluut mochten en Pasqual wist het niet zeker, maar volgens hem gingen die twee haast dagelijks samen nog wat doen. 
"Allison heeft je overgehaald, is het niet?" grijnsde Pasqual naar Dean. Uit zichzelf zou de jongen dit hoogstwaarschijnlijk niet doen, maar voor Ali zou hij alles doen. Dean knikte als antwoord, bevestigend wat Pasqual al had gedacht. 
"Leuk je hier te treffen," besloot Dean te zeggen.

"Likewise. Team Rood gaat het doen. Wat het ook moge wezen." Want werkelijk, Pasqual had geen flauw idee wat voor opdrachten ze gingen krijgen en of het wel mogelijk was om deze te winnen. Misschien waren het gewoon haalbare opdrachten, misschien ook niet.
Uit de emmer werd door Bryce een sleutel gehaald waar een andere jongeman naar vroeg of deze belangrijk was. Bryce reageerde met dat zijn moeder belangrijk was en een flauwe grijns trok over Pasquals gezicht. Voor de funs moest hij dus bij Bryce wezen. Het was wel fijn om iemand te hebben die niet al te serieus ging doen bij deze wedstrijd en Pasqual had vaag het vermoeden dat hij het wel zou kunnen vinden met deze zeer opvallende jongen.
Een klein, zeer klein Aziatisch ogend meisje vroeg schuchter om de sleutel en Pasqual kon niets anders dan even staren. Hoe oud was ze? Mocht ze hier wel aan meedoen? Was ze hier niet veel te jong voor? Hij schatte haar niet ouder in dan 12, ondanks haar kledingkeuze en overall houding. Ze leek hem veel te jong, maar hopelijk hadden ze goed gekeken naar haar ID. Aan de andere kant, het zou ook wel tv maken als er zo'n jong ding bij zat, bedacht Pasqual zich. 
Bryce maakte een opmerking of haar moeder wel wist dat ze hier was en onwillekeurig grijnsde Pasqual toch eventjes. Annabel riep hem terug en liet het meisje beloven dat ze de sleutel goed bewaakte.
Pasqual stapte wat naar voren.
"Hee Bryce, Annabel. Teamies. Zullen we een voorstelrondje doen? Lijkt me handig dat we elkaars namen ongeveer weten." Pasqual glimlachte naar iedereen.
"Ik ben Pasqual." Daarna keek hij naar Dean die kort even zijn hand op stak.
"Dean," bromde hij kort. 
Zo. Dat was alvast dat. 

Haar antwoord was een stuk eloquenter dan dat van Troy en zijn wenkbrauwen gingen even iets omhoog, maar toen knikte hij. Ze vertelde verder. Hij had zelf niet zoveel met tattoos en piercings, maar als dat haar collegegeld betaalde, waarom niet? Hij kon niet zeggen dat hij altijd zulk normaal werk had gedaan.
“Als je niet te kieskeurig bent met huizen weet ik nog wel een kamer voor je. Heriot Street. Lawaaiig, maar goedkoop,” zei hij nuchter. Hij werd echter afgeleid door het feit dat de presentator de aandacht weer aan het trekken was. Hij fronste argwanend. Wat nu ineens?

“Mag ik nog heel even de aandacht?” zei Kyle enthousiast grijnzend. “Verder kennis maken kan zo wel. Krijgen jullie vandaag nog aaalle tijd voor. Ik wil wat uitleggen over de eerste opdracht. Want die begint nu.”
Ja, dat leek aardig de aandacht te trekken. Hij verheugde zich nu al op hun gezichten als hij klaar was.
“Jullie willen natuurlijk slapen vannacht. Dat kan. Maar daarvoor moeten jullie natuurlijk wel het kamp zien te vinden.”
Een paar geërgerde gezichten.
“De weg naar het kamp zal lopend af worden gelegd. Door jullie. Mij wacht een helikopter.”
Een meisje met donker haar fronste. Megan, als hij zich niet vergiste.
“Hoe ver is het?”
Hij grijnsde.
“Drie uurtjes als je flink doorstapt. En als je niet verdwaalt. Met een kaart en kompas kan het niet misgaan.”

"Hee Bryce, Annabel. Teamies.”
“Hey man,” groette Bryce vrolijk terug. Pasqual stelde voor een voorstelronde te doen en de getatoeëerde jongen knikte.
“Dikke prima.”
Een redelijk saai ogende kerel met donkere krullen stelde zich voor als Dean.
“Bryce.”
Echter, kort daarop begon Snow weer te praten. Was hij for real? Hun eerste opdracht was naar het kamp lopen? Bryce grinnikte. Eitje. Een brunette wilde weten hoe ver het was. Okay, drie uur lopen, dat was op zich nog wel pittig. Maar alsnog prima te doen. Bryce twijfelde geen moment aan zijn vermogen dit succesvol te doen. Conditie had hij wel.
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen Kyle het over een kaart en kompas had. Man, met die twee erbij konden ze onmogelijk verkeerd gaan. Hij begon te grijnzen.

“En waar vinden we die?” vroeg Bryce laconiek. Tenminste, Kyle meende dat dat Bryce was. Ordinair sportschool type, veel tattoos, daar was er maar een van deze keer.
“Nergens. Succes.”
Een paar mensen vloekten hartgrondig. Kyle gniffelde.
“En- Oh ja, voor ik het vergeet,” zei hij, zijn stem verheffend om boven het geroezemoes uit te komen. “Het is nu drie uur. Om acht uur gaan de hekken dicht. Wie er dan nog niet is, slaapt buiten. Een team kan alleen winnen als alle leden het gehaald hebben.”
Een aantal blikken gingen naar de dichte bossage achter hem. Hij glimlachte. Drie uur was wel heel optimistisch geschat. Zeker omdat ze door het bos moesten, en dat had al in geen jaren onderhoud gezien. Dit werd pracht tv.

Dean richtte zijn aandacht tot de presentator, waar hij tot voor kort nog geen hekel aan had gehad maar met de aankondiging van de nieuwe opdracht begon dat wel op te borrelen. Een wandeling van drie uur maken in diepe bossen om bij het kamp terecht te komen? Waarom was Dean hier ookalweer aan begonnen?
De jongen die zich had voorgesteld als Bryce, de patser, vroeg of er ook kaart en kompas waren. Niet dus. Maar hoe wisten ze dan waar ze heen moesten? Dean moest de neiging om eens flink te kreunen onderdrukken. De tweede boodschap dat de hekken dichtgingen na achten en dat de mensen anders buiten het kamp mochten slapen, stond hem allerminst aan. Zijn blik sprak boekdelen. Kwaad keek hij naar Pasqual, die het presteerde luchtig zijn schouders op te halen.
"Jij bent hier oké mee?" siste Dean, te geagiteerd om nog rustig te kunnen blijven.
"Tja, wat is oké. Laten we maar gewoon het beste ervan maken, dan hoeven wij misschien niet buiten het kamp te slapen," stelde de jongen simpel. Dean stak zijn handen in zijn zakken en wachtte af. Wie zou er als eerste aangeven waar ze heen zouden gaan? Dean was het in ieder geval niet. Je werd uitgekafferd als je de richting verkeerd had en enkel als je de goede weg koos werd je gewaardeerd. En om heel eerlijk te zijn: Dean had daar niet zoveel trek in.
Pasqual leek het voortouw te nemen.
"Zullen we maar gelijk op weg gaan?" stelde de jongen aan de groep voor. "Des te eerder we er zijn. Of niet zijn." Dit laatste kwam er behoorlijk fel uit. Dean knikte enkel. Misschien was dat het beste plan.

Pasqual voegde zich bij hen. Ze herkende hem nog van het Nieuwjaarsgala en ze had hem misschien één of twee keer daarna nog gezien maar ze hadden nooit echt gesproken; de enige reden waarom ze zijn naam wist was omdat Roya hem goed leek te kennen.
"Hee Bryce, Annabel. Teamies. Zullen we een voorstelrondje doen? Lijkt me handig dat we elkaars namen ongeveer weten." Hij glimlachte naar hen, en Annabell glimlachte terug. Hij zag er wel uit als iemand met wie ze goed overweg zou kunnen. "Ik ben Pasqual."
Een oudere jongeman met donker haar stelde zich voor als Dean, en Bryce noemde eveneens zijn naam. Maar voor ze de kans had om iets te zeggen deed de stem van de presentator hen omkijken.
Annabell was bij lange na niet de enige wiens gezicht betrok bij het horen van hun opdracht. Drie uur was lang, en hoewel ze inschatte dat ze het zelf wel vol zou houden was het alles behalve een leuk vooruitzicht. Vooral van het jongere meisje was het nog maar de vraag of die drie uur achter elkaar kon lopen.
Nou, misschien viel het wel mee. Snow zag eruit alsof hij het leuk vond om de kandidaten wat te pesten maar Annabell liet zich niet zo snel gek maken.
"Zullen we maar gelijk op weg gaan? Des te eerder we er zijn. Of niet zijn."
Het was Pasqual die dit voorstelde en Annabell knikte instemmend. 'Goed idee. Ik ben Annabell trouwens, voor degenen die dat nog niet wisten, maar Anna voldoet ook.' Haar ogen gingen even over haar teamgenoten, en ze glimlachte. 'Laten we de rest van het voorstellen maar onderweg doen, daar hebben we in die drie uur alle tijd voor lijkt me.'
En daarmee voegde ze daad bij woord door het voortouw te nemen, haar veters te checken - die waren dubbel gestrikt en diep in haar wandelschoenen weggestopt - en te beginnen met lopen. Hoe sneller ze begonnen, hoe beter. Ze zorgde er wel voor dat ze niet al te snel begon; ten eerste zodat iedereen haar normaal vrij hoge tempo bij kon houden, en ten tweede om niet gelijk al haar energie te verspillen door gelijk heel fanatiek van start te gaan.

Rowan had zich een beetje terzijde gehouden en in plaats van zich in gesprekken te mengen bleef hij zwijgend staan - die sleutel boeide hem op het moment vrij weinig. Pas als ze deze nodig zouden hebben zou hij er zich wel zorgen om gaan maken, maar het kon hem niet zoveel schelen wie hem in het bezit had.
Licht verbaasd - en misschien iets geschrokken omdat hij niet had gedacht dat iemand naast Kael zijn naam kende - draaide hij zich om toen hij iemand zijn naam hoorde roepen.
“Hey! Rowan, toch?”
Een jonge vrouw met dik, donker haar en een open gezicht stapte door de mensen op hem af en keek hem met een stralende grijns aan. Hij glimlachte eveneens toen hij haar herkende - Demi, als hij zich niet vergiste. Het was al maanden geleden sinds hij haar had ontmoet maar gezien hij niet met veel mensen in contact kwam was hij haar gezicht niet vergeten.
'Hi,' groette hij haar vriendelijk. 'Ja, dat klopt. Demi, was het niet?' Hij was er bijna zeker van maar het was toch wel even geleden, en misschien zat hij er wel naast. Dan kon hij het maar beter vragen voor hij de rest van het spel haar naam verkeerd zei.

Er was echter weinig tijd om bij te praten, want voordat ze antwoord had kunnen geven klonk de stem van de presentator en keerde Rowan zijn hoofd in diens richting. Zijn flamboyante, overenthousiaste manier van doen stond hem niet echt aan, maar was dat niet zoals de meeste presentators van shows zoals deze zich hoorden te gedragen? Hoe schaamtelozer ze waren, hoe hoger de kijkcijfers.
“Jullie willen natuurlijk slapen vannacht. Dat kan. Maar daarvoor moeten jullie natuurlijk wel het kamp zien te vinden.”
Oh. Nou, dat moest te doen zijn. Ze waren met een redelijke groep en er moest iemand zijn die zich een beetje wist te oriënteren.
Een jonge vrouw uit zijn team vroeg hoe ver dat kamp wel niet mocht zijn, en een breed grijnzende Snow beantwoordde haar vraag. “Drie uurtjes als je flink doorstapt. En als je niet verdwaalt. Met een kaart en kompas kan het niet misgaan.”
Zijn ogen gingen naar zijn andere teamgenoten. Drie uur was niet niks. Hij had vroeger in vakanties veel te voet afgelegd, maar dat was jaren geleden en hij betwijfelde of er wat van zijn vroegere conditie over was.
Dat zouden ze dan maar moeten zien.

Een drie uur lange wandeling? Cleo keek om zich heen en schatte dat ze ongeveer de enige was die hier geen problemen mee had. Oké, drie uur was best veel, maar dat zou ze best vol kunnen houden. Ze had genoeg krachttrainingen gedaan om dat te kunnen. Maar gezien ze dat lang niet van iedereen kon verwachten begreep ze maar al te goed waar de betrokken gezichten vandaan kwamen.
Er waren al enkelen die zich voorgesteld hadden voor en na de opdracht was aangekondigd, en Cleo deed ondertussen haar best om de namen een beetje te onthouden. De blondine die als eerste was begonnen met lopen was dus Annabell, de twee jongemannen die vrienden leken te zijn Pasqual en Dean. Dan was er nog een zwaar getatoeëerde vent die zichzelf voorstelde als Bryce, maar de rest kende ze dus nog niet.
'Laten we de rest van het voorstellen maar onderweg doen,' stelde Annabell voor. 'Daar hebben we in die drie uur alle tijd voor lijkt me.'
Daar had ze een punt. Het was tijdverspilling om hier nog langer te blijven staan.