Old and gold. [Ali]

De jongen werd enkele minuten voor zijn wekker wakker. Even zuchtte hij, draaide zich om en wou zijn ogen weer sluiten maar toen hij doorhad welke dag het was, vlogen zijn ogen wijd open. Een grijns trok onwillekeurig op zijn gezicht en hij kwam vlot zijn bed uit. Het was woensdag. Vandaag was de dag dat Allison sowieso kwam helpen. Gisteren was ze er niet geweest, hoewel ze wel eens op de dinsdag kwam, en maandag had ze een doktersafspraak gehad waardoor ze ook niet had kunnen komen. Het was voor Dean ongebruikelijk om het meisje zo lang niet te zien, en dat terwijl ze elkaar pas kort kenden. Normaliter zag hij haar elke dag en om haar nu ineens enkele dagen niet te zien... Het was afzien en Dean moest eerlijk bekennen dat het zwaarder was dan hij wou toegeven. De vrolijkheid van het meisje was aanstekelijk en werkte voor hem als een lichtbronnetje. Ze was het beste wat hem de afgelopen tijd was overkomen.
Dean had zich snel klaargemaakt voor het werk, koffie gezet voor de dame waar hij bij in woonde en had zich snel op zijn fiets gezet waar hij in record tempo naar Trainingsstal Scodelario was gefietst. Helaas stond Ali's fiets er nog niet, maar dat wou nog niets zeggen. Dean was wel vaker wat vroeger dan Ali.
Ze hadden vandaag afgesproken om samen naar de kringloopwinkel hier in de stad te gaan. Ze zouden gaan nadat hier het werk klaar was en Dean had heel eerlijk niet geweten dat Allison een kringloopmeisje was, maar Ali had eerlijk bekend dat ze nog wat leuke spulletjes voor haar kamer zocht en dat ze wel vaker bij de kringloop terecht kwam. Dean vond het allemaal prima. Het leek hem trouwens ook wel de moeite waard om even te kijken of er voor hem iets tussen zat.
Deans blik werd steeds zuurder naarmate de tijd verstreek en hoewel hij in de kantine met de andere hulpen zat en een lekker kopje koffie had, praatte hij niet vrolijk mee. Ali was er niet en ze leek ook niet te komen. Pasqual, die bij de rest was gaan zitten, leek zich er niet om te bekommeren, waardoor Dean besloot maar eens naar Ali te vragen.
"Zeg, Pasqual," vroeg de jongen met een stalen gezicht. Hij wou niet bekennen dat het hem meer interesseerde dan hij wou doen voorkomen. "Waar is Allison?" Pasqual nam een slok van zijn koffie en zette toen zijn kopje neer.
"Ze heeft me gisteravond gebeld om zich ziek te melden. Ze weet niet hoe lang het gaat duren, maar daarom was ze er maandag ook al niet." Dean fronste.
"Ze weet niet hoe lang het gaat duren?" vroeg hij, toch wat bezorgdheid doorklinkend in zijn stem.
"Klopt. De huisarts denkt aan Pfeiffer en heeft bloed laten prikken. Voor nu lukt het haar niet om uit bed te komen." Deans gezicht betrok. Dat leek hem nou niets, als hij zijn vriendinnetje moest missen. En Pfeiffer was niet mis.
Pasqual legde even zijn hand op zijn schouder. "Komt wel weer goed," beloofde de jongen. Dean keek even stuurs terug maar zijn gezicht ontspande toen hij Pasqual aankeek. Pasqual had het onlangs zwaar te verduren gehad met zijn vriendin. Die net uit het ziekenhuis was maar wat Dean hoorde wel in een dagopvang zat. Dean knikte en stond zwijgend op. Pfeiffer... Kut.
Hij had de hele werkdag aan Ali moeten denken en was ook opgelucht dat het werk er vandaag rond twee uur alweer op zat. Kort nam hij afscheid van Pasqual en toen sprong hij op zijn fiets en reed direct door naar het huis van Allison. Toen hij aanbelde deed haar moeder open. Ze leek verrast te zijn dat hij er was. Een glimlach tekende haar gezicht.
"Dean, wat leuk om jou te zien! Kom binnen." Dat liet hij zich geen twee keer zeggen en hij stond dan ook direct binnen.
"Ik neem aan dat je voor Ali komt," glimlachte ze. Dean knikte. "Ik had ook niet anders verwacht. Al zou mijn man het ook wel gezellig vinden als je kwam voor hem." Ze liet even een lach horen.
"Ze is op haar kamer. Zou je misschien dit blad met haar ontbijt naar boven willen brengen? Ik wou haar niet wekken maar ik denk dat jij dit wel kan doen. Het is al laat." Dean nam het blad met een knikje aan en liep de trap op. Het was vreemd dat hij nu geen Ali in zijn kielzog had en dat hij zonder haar de trap op liep, maar hij wist waar haar kamer was. Kort klopte hij op de deur. Een slaperig "Binnen" maakte hem erop attent dat hij binnen kon komen. Ietwat onhandig maakte hij de deur open en trof een duffe Allison in bed aan. Haar haren stonden alle kanten op en ze had een wazige uitdrukking in haar ogen. De glimlach die normaal altijd haar gezicht tekende was nu nergens te zien. Ze krabbelde ietwat moeizaam overeind in haar bed en rekte zich uit.
"Sorry," mompelde ze. "Kom erbij." Dean zette haar blad met eten op haar nachtkastje en ging naast haar op bed zitten. Zodra hij zat legde ze haar hoofd op zijn schouder en zuchtte eens diep.
"Gaat het wel?" vroeg hij bezorgd. Ze deed lang over haar antwoord.
"Ik heb me beter gevoeld," bekende ze. Dean wist hoe ze zich moest voelen. Toen hij in de tweede van het middelbaar zat, had hij ook Pfeiffer gehad en het had hem gevloerd. Gelukkig was hij er binnen enkele weken vanaf en het vervelendste was bij hem de keelpijn geweest, maar Ali zat er nu middenin.

Het duizelde voor haar ogen. Ze greep de rugleuning wat steviger vast en probeerde nogmaals om het gezicht van de huisarts scherp te stellen maar het ging niet. Uiteindelijk sloot ze kort haar ogen en gaf het op.
"Dus duizelingen, vermoeidheid, last van mijn keel en koorts," somde ze op, terwijl ze zoveel mogelijk moeite deed haar keel te ontlasten. "En dit is al zo'n week gaande en het wordt steeds erger." De huisarts trok even een gezicht. Hij dacht even na en haalde toen een formulier uit een van zijn vele lades.
"Ik zou graag willen dat je zo snel mogelijk bloed laat prikken," stelde hij voor. "Ik vermoed namelijk de ziekte van Pfeiffer, als ik zo de symptomen hoor en zo heb gezien wat er allemaal aan scheelt." Allison beet even op haar lip. Pfeiffer was nou niet bepaald wat ze graag hoorde, gezien dit een ziekte was die maanden kon duren en ze binnenkort met haar opleiding ging starten. Ze nam het formulier aan van de huisarts en stopte deze in haar tas.
"Dankuwel," bedankte ze de man beleefd en ze stond op. Ze schudde zijn hand, wenste hem nog een fijne dag en liep de behandelkamer uit.
"Wat zei hij?" vroeg haar moeder die in de wachtkamer op haar had zitten wachten.
"Hij denkt Pfeiffer." Ali wist er een glimlach uit te persen die niet geheel oprecht overkwam. "Ofwel, lekker luieren." De glimlach die hierop volgde werd wel wat groter. Haar moeder grinnikte.
"Dat zou je wel willen, luiwammes. We kijken hoe het loopt."
"Kunnen we langs het ziekenhuis rijden om bloed te laten prikken?" vroeg Allison. Haar moeder knikte.
"Dat is geen probleem. Zullen we dat direct even doen?" Ali had eigenlijk een bloedhekel aan naalden maar ze knikte toch.
Zo gezegd zo gedaan zat Ali in een stoel in het ziekenhuis en werd haar arm kort afgebonden. Ze keek niet toen de naald erin ging maar haar gezicht vertrok wel even. Bloed prikken was zo niet haar favoriete bezigheid.
Toen haar bloed was afgenomen ging ze weer naar huis toe om daar vervolgens weer de hele dag op bed te liggen. De dag die erop volgde was hetzelfde. Vooral thuis blijven en veel in bed liggen. Die dag, die woensdag, had ze de hele avond niet goed kunnen slapen en was ze pas laat in slaap gevallen. Nu rond een uur of twee werd ze gewekt door een zacht geklop op haar deur.
"Binnnen," mompelde ze slaperig. Een Dean in al zijn volle glorie trad de kamer binnen met een blad met voedsel in zijn handen. Ze deed haar best om op hem scherp te stellen maar haar ogen leken niet mee te werken. Ze kroop overeind en voelde hoe ze direct weer duizelig werd. Even rekte ze zich kort uit, waarbij ze gaapte en een 'iew' geluidje maakte, maar daarna ondersteunde ze zichzelf weer zodat ze niet om zou vallen. Zo voelde het wel, alsof ze zo om kon vallen.
"Sorry," verontschuldigde ze zich haar gegaap. "Kom erbij." Dean zette het blad weg en zonk naast haar neer op de plek waar ze net nog gelegen had. Zodra hij was gaan zitten legde ze direct haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. Even zuchtte ze, de jongen zorgde ervoor dat ze zich automatisch ontspande. Ze had hem gemist en ze was blij dat hij nu bij haar was. Kort overwoog ze om haar armen om hem heen te slaan maar dat durfde ze nog niet zo goed. Nou ja. Heel misschien zometeen.
"Gaat het wel?" Er klonk bezorgdheid door in Dean zijn stem en ze dacht na over wat ze moest zeggen. Eigenlijk voelde ze zich heel beroerd, maar nu hij er was voelde ze zich beter.
"Ik heb me beter gevoeld," zei ze dan ook na lang aarzelen. Het was geen leugen en het was veel beter dan zeggen dat ze zich slecht voelde. Hij moest zich geen zorgen om haar maken.
Toen sloeg ze haar armen om zijn middel en kroop dichter tegen hem aan.
"Ik heb je gemist," bekende ze, haar ogen nog steeds gesloten. Dean verstijfde kort maar beantwoordde toen haar aanraking door zijn arm om haar heen te slaan.
"Ik jou ook, Allison," antwoordde hij met een toon in zijn stem die haar toch even deed opkijken. Zijn gezicht was dichterbij dan ze had verwacht en vertwijfeld keek ze naar hem, keken ze naar elkaar, afwachtend, aftastend, nieuwsgierig naar wat ging volgen. Ze zag hoe Dean op zijn volle lippen beet en haar bleef aankijken. Allison bemerkte dat zij hetzelfde deed en gauw keek ze weg, blozend, verward met de gevoelens die ze voor deze jongen had die ze niet thuis kon brengen.
Even bleef het stil, toen legde Dean zijn hoofd tegen de hare te ruste.
"Eet wat," gebood hij haar, niet onvriendelijk. Ze mompelde wat.
"Ik zit net zo lekker," murmelde ze uiteindelijk. Dean liet een lach horen, een zeldzame lach die ze steeds vaker van de stuurse jongen te horen kreeg.
"Ik ook, doos. Maar ik wil graag dat je wat eet. En ik wil weten of ik je niet tot last ben."
"Je bent me niet tot last. Zoals ik al heb gezegd, ik heb je echt onwijs gemist en ik ben blij om je eindelijk weer te zien." Ze ging overeind zitten om hem aan te kijken, haar armen nog steeds om zijn middel en zijn arm nog steeds om haar schouder en ze zag dat hij glimlachte.
"Dat doet me goed om te horen." Zijn glimlach had de uitwerking op haar die normaal haar glimlach op de rest van de wereld had. Ze beantwoordde zijn glimlach dan ook met een passie.
"Wat brengt je eigenlijk hier?" vroeg ze.
"Je kan beter vragen 'wie'. Het antwoord daarop ben jij natuurlijk. Ik hoorde van Pasqual dat je mogelijk Pfeiffer hebt en ik weet hoe lastig dat kan zijn." Ali trok even een vragend gezicht en Dean vervolgde; "ik heb het zelf ook gehad, toen ik in het tweede van het middelbaar zat. Dus ik weet hoe brak je je ongeveer voelt. En dat het niet altijd zo is, maar dat het het ene moment heel erg is en het andere moment wel weg trekt en lijkt alsof alles over is." Allison glimlachte even bevestigend.
"Dus je komt speciaal op ziekenbezoek terwijl je wist dat ik niet tot zoveel nuttigs in staat ben?" vroeg ze, gecharmeerd van zijn attentheid. Hij knikte en glimlachte haar weer lief toe.
"Joh, al zitten we de hele middag zo, zolang ik maar even bij je kan zijn," vertrouwde hij haar toe. "Alleen je aanwezigheid -" die zin maakte hij niet af. Een blos bekroop zijn wangen en Ali merkte dat zijzelf ook een blos op haar wangen had gekregen. Ze voelde zich hetzelfde tegenover de jongeman. Zijn aanwezigheid was al voldoende om een geweldige dag nog geweldiger te maken.
En hij had mooie ogen.