This world is a paper that needs to be written on. - Open -

Haar haren lagen uitgespreid als een waaier over het dekbed heen. Op haar oren stond luide muziek van Coldplay en ze zong zachtjes met Chris Martin mee. Hoog boven haar hoofd hield ze een boek, een boek dat ze al enkele keren had gelezen maar dat haar nog steeds genadeloos interesseerde. Elke keer was het einde droevig en iedere keer wou ze het niet weten. Maar toch las ze het, zoals altijd.
Ze lag hier nu al enkele uren in de muziek gehuld op haar bed. Het was de eerste week dat ze in HorseHome woonde en hoewel ze de buurt al verkend had, had ze nog niet echt aan haar nieuwe kamer kunnen wennen. Zijzelf vond dit een goed moment om haar kamer op deze manier in te wijden. Door het lezen van een van haar favoriete boeken, Of Mice and Men, kon ze helemaal zen worden met de omgeving. Echter dacht haar moeder daar anders over.
Door de muziek die op haar oren stond, hoorde ze haar moeder niet kloppen en merkte ze niet op dat ze binnen kwam.
"Ali?" klonk het nauwelijks boven de muziek uit. Allison ging dus ook verder met het lezen van haar boek. Toen werd ze op haar schouder getikt. Verward zette ze haar Ipod op pauze en keek naar het gezicht van haar moeder.
"Ja?" vroeg ze, niet onvriendelijk.
"Je kan niet de hele dag in bed blijven liggen, liefje. Het is een mooie dag, ga naar buiten. Je hebt vanavond nog alle tijd om te lezen." Allison keek hunkerend naar het boek maar klapte het toen dicht.
"Je hebt gelijk, moeder. Ik ga er tussen uit." Ze ging overeind zitten, rekte zich uit en haalde haar oortjes uit haar oren. Toen keek ze naar haar moeder.
"Hoe laat gaan we dineren?"
"Als je rond een uur of zeven thuis bent, is het goed, liefje." Allison knikte en keek toe hoe haar moeder haar kamer uit ging. Even gleed haar blik door haar nieuwe kamer. Alles was in crèmetinten geschilderd en haar hele kamer leek gevuld te zijn met licht. Volgens haar vader was dat voor de positieve energie, maar aldus Ali was dat echt niet nodig. Ze was al vrolijk van zichzelf.
Ze bleef nog heel even op het bed zitten, toen slingerde ze haar benen over de bedrand heen en liet haar voeten steunen op het zachtwitte tapijt. Het was zo heerlijk zacht... Dat was wel een van de beste keuzes geweest. De zachtheid van haar tapijt maakte haar nog vrolijker dan het licht in haar kamer.
Nadat ze haar schoenen had aangetrokken en sleutels bij zich had gestoken, begaf ze zich met haar handen in haar zakken naar het park. Door het lekkere weer waren er wat mensen in het park. Na een tijdje te hebben gelopen, besloot ze op een bankje neer te ploffen waar al iemand zat.
"Hi, is het goed als ik hier ga zitten?" vroeg ze met een ontwapende glimlach die van oor tot oor reikte.

Er had bijna niemand in het park gelopen toen Rowan die ochtend van huis was gegaan, maar toen hij zich enkele uren later op een bankje had laten zakken was het grasveld waarover hij uitkeek een stuk drukker dan eerst - het park was vol met onder andere spelende kinderen, mensen met honden of anderen die gewoon van het weer wilden genieten.
Zelf voelde hij er weinig voor om naar nu al naar huis te gaan. Hij had de hele ochtend naar een baantje lopen zoeken - deze keer eindelijk met succes - en vond dat hij nu eindelijk wat rust verdiende. Kael zou ook nog wel niet thuis zijn en als de ander hem nodig had zou hij hem wel bellen. Zo ver was hij niet van huis.
Het zonlicht viel door het bladerdak heen op zijn gezicht, en snel kneep de jongeman zijn ogen even dicht om ze tegen het felle licht te beschermen. Hij moest iets opschuiven om niet constant verblind te worden en bleef toen op de hoek van het bankje zitten, half in de schaduwen van de bomen.
Ze hadden er iets langer op moeten wachten dan normaal, maar eindelijk was het weer wat warmer geworden en Rowan kon niet zeggen dat hij er niet blij mee was. Hij was niet de enige geweest die moe was geworden van die constante regenbuien en de hele tijd binnen zitten begon uiteindelijk zelfs hem op de zenuwen te werken. En revalideren ging beter als hij niet de hele tijd in het appartement zat.
Zijn herstel ging stukken beter dan hij had kunnen hopen. Hij had eindelijk geaccepteerd dat het alleen maar slechter met hem zou gaan als hij door zou gaan met het koppig negeren van zijn medicijnen en sindsdien was zijn gezondheid er met kleine maar gestage stappen op vooruit gegaan.
"Hi, is het goed als ik hier ga zitten?"
Ietwat verrast schrok Rowan op uit zijn gedachten. Een blonde jongedame, hoogstwaarschijnlijk ergens rond zijn leeftijd, was naast hem komen zitten en keek hem met een stralende glimlach aan, wachtend op een antwoord. Bijna gelijk verscheen er ook een glimlach op zijn gezicht - haar lach werkte aanstekelijk. 'Hi,' antwoordde hij, zichzelf snel oprichtend op het bankje. 'Natuurlijk kun je hier gaan zitten, ga je gang.' Hij had er geen enkel probleem mee dat het meisje naast hem plaats nam.

De toestemming van de jongen was reden genoeg om met een plofje op de bank neer te zakken. Ze maakte het zichzelf comfortabel.
"Ik ben Allison," stelde ze zichzelf voor, terwijl ze zich weer naar de jongen richtte. Ze stak haar hand uit en wachtte tot hij hem aannam zodat ze de zijne kon schudden.
"Woon je hier ook, of ben je slechts op bezoek?" vroeg ze hem gelijk, terwijl ze hem wat nauwkeuriger onder de loep nam. Het was een ietwat ielige jongeman van vermoedelijk haar leeftijd met een vriendelijk ogend gezicht en een leuke glimlach. Zijn haar zat simpel, doch onwijs leuk en even gebaarde ze ernaar.
"Je haar zit leuk vandaag," complimenteerde ze de jongen, waarna ze hem trakteerde op nog een glimlach. Zijn haar zát ook leuk vandaag.
Ze nam even de tijd om om zich heen te kijken en merkte wat spelende kinderen op, waarvan er eentje huilend op de grond zat. Ze stond al op het punt om naar het kind toe te lopen en te helpen, maar een ouder schoot al te hulp, waardoor ze weer wat ontspannender ging zitten.
"Dat is soms zo vervelend," blies ze stoom af tegen de onbekende jongen. "Als er iets is, dat je gelijk wilt helpen." Ze richtte haar aandacht nu weer op de jongen naast haar. "Ken je dat? Dat je altijd mensen wilt helpen?" Ze glimlachte. "Niet dat het erg is hoor, maar soms zit je dan zo jezelf in de weg."

Short post is short, sarry. Is zodat de convo wat beter kan lopen.

Het meisje zat nauwelijks naast hem op het bankje of ze stelde zich voor als Allison, een hand naar hem uit stekend. Deze schudde hij, nog steeds met een glimlach op zijn gelaat. 'Rowan.'
"Woon je hier ook, of ben je slechts op bezoek?" was de volgende vraag, en hij moest zijn lachen toch even inhouden. Het was lang geleden dat iemand die hij niet kende zo luchtig tegen hem had gepraat. 'Ik woon hier aan de overkant van de straat,' antwoordde hij, even wijzend in de richting van de uitgang van het park. Het appartementencomplex was vanaf hun positie op het bankje net zichtbaar.
Het leek alsof ze hem eens goed in zich opnam, wat hem toch ietwat oncomfortabel deed voelen. Hij zei er echter niets over en leunde iets naar achteren tegen de rugsteun. Haar hele houding en gezicht straalde iets van gemoedelijkheid uit - haar comfortabele opstelling tegenover hem zorgde ervoor dat ook hij zich beter kon ontspannen dan in andere situaties waarin hij zonder aankondiging benaderd werd. Ze had een lief, open gezicht en een ontwapenende glimlach die constant terug leek te keren.
"Je haar zit leuk vandaag."
Dat had hij niet zien aankomen. Bijna onmiddellijk voelde hij zijn wangen warmer worden en wat van zijn stuk gebracht keek hij even weg, in de richting van het grasveld tegenover hem. 'Dank je,' antwoordde hij, nog steeds wat overdonderd maar toch lichtelijk gevleid. Toen hij weer terugkeek trokken zijn mondhoeken weer omhoog, maar Allison leek plotseling ergens anders aandacht voor te hebben. Dit duurde echter maar enkele seconden en al snel had ze zich weer tot hem gekeerd. Hij knikte eens langzaam als reactie op haar verhaal, een blik werpend in de richting van het kind waardoor ze was afgeleid. 'Soms, ja,' antwoorde hij eerlijk. Hij was er niet echt bewust mee bezig maar hij kon zien waar ze op doelde. 'Woon jij hier in de buurt? Ik kan me niet herinneren dat ik je ooit rond heb zien lopen.'

Dat is begrijpelijk, no worries

'Ik woon hier aan de overkant van de straat,' waarbij de jongen naar een appartementencomplex verderop wees. Allison liet even haar blik naar het appartementencomplex glijden.
"Oh dat is heerlijk," verzuchtte ze. "Lekker dicht in de buurt van het park. Mocht je wat willen doen, een rondje willen joggen, lekker willen wandelen of gewoon lekker zitten, hoef je maar even te lopen en je bent er zo." Ze glimlachte, de gedachte aan zo dicht bij een park wonen vervulde haar al met een uiterst tevreden gemoedstoestand. Zijzelf woonde wat verder van het park af, maar dat hield haar niet tegen het park te bezoeken. Het was een prettig park waar ze graag wou zitten.
Jongens zoals hij, Rowan, waren ook de reden dat ze graag in het park zat. Iemand om tegenaan te kletsen, iemand om even gezellig mee te doen. Het was voor haar altijd fijn om niet alleen te zijn. Niet dat ze zich niet vermaakte in haar eentje, ze wist zichzelf perfect te vermaken, maar het was gewoon gezelliger om met anderen te zijn.
'Dank je." Ze glimlachte weer. Dat was geen enkel probleem, daarbij, zijn haar zát ook echt leuk.
'Soms, ja,' reageerde hij op de vraag of hij het herkende dat hij telkens mensen wou helpen. Ze keek hem even onderzoekend aan en glimlachte toen weer. Waar zou hij aan denken? vroeg ze zich af. Waren er situaties in zijn leven waarin hij hulp had willen bieden maar dat het teveel was geweest? Het zou kunnen.
'Woon jij hier in de buurt? Ik kan me niet herinneren dat ik je ooit rond heb zien lopen.' Ze schudde haar hoofd op zijn opmerking dat hij haar nog nooit in de buurt had zien lopen.
"Ik woon hier pas sinds een paar dagen," antwoordde ze, waarna haar lippen weer omhoog krulden. "We wonen hier ongeveer 6 straten verderop, al kan ik je nog niet vertellen welke zes straten en ik denk als ik heel eerlijk ben, dat ik je over een aantal jaar nog steeds niet kan vertellen welke zes straten." Allison was een hopeloos geval als het ging om het onthouden van straatnamen. Niet dat ze ze niet wilde onthouden, maar het lukte gewoon niet. Het ging niet, het wou niet, het bleef niet hangen.
"Dus," vroeg ze toen, haar blik weer gefocust op de jongen naast haar, "Je begrijpt wel dat je nu onderworpen gaat worden aan een kruisverhoor? Je bent pas de tweede van mijn leeftijd die ik hier ontmoet en ik ben vastbesloten om iedereen op mijn pad aan een kruisverhoor te onderwerpen." Ze liet een lach horen waaruit bleek dat ze dat niet al te vast meende.
"Als je dat oké vind, natuurlijk. Ik zal niet al te persoonlijk worden." Ze glimlachte even ontwapenend naar hem.

"Oh dat is heerlijk," antwoordde het meisje toen hij haar vertelde waar hij woonde. "Lekker dicht in de buurt van het park. Mocht je wat willen doen, een rondje willen joggen, lekker willen wandelen of gewoon lekker zitten, hoef je maar even te lopen en je bent er zo."
Hij knikte instemmend. Qua ligging was het appartement ook ideaal, al was het van binnen misschien een ander verhaal. Het was niet bepaald het beste appartement dat iemand zich zou kunnen wensen, maar als je van weinig geld rond moest komen kon je moeilijk hoge eisen gaan stellen. Het lag dicht bij zowel het winkelcentrum als het park, en gelukkig was het weer nooit zo extreem dus hadden ze daar ook geen last van.
"Ik woon hier pas sinds een paar dagen," was haar antwoord op zijn vraag, enkele seconden later gevolgd bij een brede glimlach. "We wonen hier ongeveer 6 straten verderop, al kan ik je nog niet vertellen welke zes straten en ik denk als ik heel eerlijk ben, dat ik je over een aantal jaar nog steeds niet kan vertellen welke zes straten."
Ze was dus nieuw hier. Rowan grijnsde onwillekeurig bij die laatste zin en zacht grinnikend keek hij weer het park in. Hij deed het niet expres, de blikken van mensen ontwijken. Allison leek hem ontzettend aardig en hij had geen enkele reden om zich afstandelijk tegenover haar op te stellen, maar het ging gewoon automatisch. Hij wist heel goed dat het onbeleefd over kwam om niemand recht aan te kijken als ze spraken, maar elke keer als Allison naar hem keek dwaalden zijn ogen weer af. Toen hun blikken eenmaal weer kruisten schonk hij het meisje een warme, welgemeende glimlach.
"Je begrijpt wel dat je nu onderworpen gaat worden aan een kruisverhoor?"
Nogal verbaasd keek hij haar recht aan. Wat bedoelde ze?
"Je bent pas de tweede van mijn leeftijd die ik hier ontmoet en ik ben vastbesloten om iedereen op mijn pad aan een kruisverhoor te onderwerpen."
Hij glimlachte, zij het ietwat ongemakkelijk. Hij had er geen problemen mee dat ze hem wat vragen stelde om hem beter te leren kennen, maar om nou de hele tijd alleen aandacht voor hem te hebben...
"Als je dat oké vind, natuurlijk. Ik zal niet al te persoonlijk worden."
Oh god zij dank. Hij beantwoordde haar brede glimlach welgemeend en zijn houding werd automatisch weer wat rechter. 'Eh, natuurlijk,' antwoordde hij zo nonchalant mogelijk. 'Zolang je ook iets over je zelf vertelt, uiteraard.' Het zou een beetje onbeleefd zijn als ze alleen maar over hem zouden praten, terwijl zij degene was geweest die bij hem was komen zitten.