Shatter course [Tyler]

Liberty was behoorlijk fris. Terwijl ze over het smalle bospaadje reden, dribbelde de donkere, glanzende hengst ongedurig, en hield Megan hem in de gaten. Ze realiseerde zich dat het dom van haar was geweest hem niet eerst los te gooien, want ze had het bij het verzorgen al moeten zien aankomen, en gaf zichzelf een mentale uitbrander. Echter, teruggaan had nu weinig zin. Ze boog zich vlug voorover toen er een laaghangende tak aankwam. Een van de nadelen van een groot paard onder je gat hebben.
Even werd het pad nog smaller, tot het haast niet meer zichtbaar was onder het hoge gras, en ze moest Liberty er kordaat van weerhouden te eten, maar toen werd het weer breder en kwam het uit op een breed wandel en ruiterpad.
En dat was waar het mis ging. Ergens in de buurt gaf iets gemotoriseerds flink gas. Liberty, die niet kon zien waar dit vandaan kwam, stond ineens op zijn achterbenen en Megan wist net te blijven zitten. Hij maakte een enorme sprong voorwaarts, en de brunette verloor haar stijgbeugel. Ze vloekte binnensmonds en greep instinctief een dikke pluk manen terwijl het paard er in een razende, blinde galop vandoor ging. Stukken aarde schoten in de rondte en ze kon zich niet herinneren dat hij ooit zo hard had gelopen.
Ze hervond haar zit, dan maar met een beugel. Jaren doorzitten wierpen hun vruchten af. Ze probeerde hem terug te nemen, maar het was zinloos.
Liberty lag op ramkoers.
het slanke meisje op zijn rug stond machteloos tegen honderden kilo's dier. Ze raasden een bocht om, zo schuin dat ze vreesde dat Liberty onderuit zou gaan op de bevroren grond, maar hij hield zich staande. Zij echter, was naar de zijkant verschoven en greep zich nu vast aan het zadel. Het pad liep nu langs een stroompje, en in een vreemd moment van realisatie zag Megan zichzelf en het paard in de weerspiegeling van het water.
En dat was het moment waarop Liberty bokte, vermoedelijk door de beugel die tegen zijn flank ketste. Megan werd gelanceerd. Even was er niets, maar toen landde ze met een keiharde smak op de bosgrond, doorrollend naar beneden, tot ze in het ijskoude water tot stilstand kwam, versuft en met een stekende pijn in haar heup.
De hoeven van het paard verwijderden zich in een hoog tempo, maar er was niets wat ze nu kon doen om Liberty tegen te houden.

Tyler trok het kaki groene shirt over zijn hoofd heen, voor hij zijn shirt helemaal aan had bekeek hij zijn gespierd torso. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, al die jaren sporten hebben zijn vruchten afgeworpen. Tyler was een fanatieke sporter al sinds hij jong was, door zijn werk werd dit alleen maar gestimuleerd. Elke dag was hij wel bezig met sporten, krachttraining was zijn favoriet maar cardio deed hij ook. Tyler was van mening dat cardio net zo belangrijk was als krachttraining. JE kon dan wel gespierd zijn, maar als er een vetlaagje over zat zag je ze nog niet. Vandaar dat Tyler de veters van zijn hardloop schoenen vast knoopte. Hunter, zijn donkere Duitse herder zat al ongeduldig voor de deur van zijn kleine, maar praktische, woning. “Ja ja, kom zo” reageerde Tyler toen de hond zachtjes piepte. Voor Tyler vertrok keek hij nog even na of alle licht uit waren, legde hij de afstandsbediening bij zijn tv en legde het stapeltje oud papier bij de deur recht. Zijn ogen gleden voor de laatste keer door de ruimte om alles in zich op te nemen. Zo kon zou hij het meteen opmerken of er iets was veranderd, wat er op zou wijzen dat er iemand binnen was geweest.  Bijna onzichtbaar knikte de jongen, scheurde een stuk papier van het stapeltje af en ging naar buiten. “Kom Hunt” zei hij tegen zijn hond als teken dat ze nu eindelijk gingen. Vrolijk blafte de hond een keer en liep naar buiten waarna hij netjes op de oprit wachtte. Voorzichtig sloot Tyler de deur achter zich, duwde op het laatste moment het stukje papier er tussen, als een verklikker. Na het ritueel draaide de jongen de deur op slot. Voor vreemde was dit een heel raar ritueel maar voor hem was dit dood normaal. Sinds hij met zijn team een keer overvallen werden door een stomme fout, ze hadden de aanwijzing moeten zien dat er dingen in de ruimte waren veranderd, was deze tick er in geslopen. In het begin dacht Tyler dat het er wel uit zou sluipen, maar helaas. Zeker wanneer hij net terug was van een uitzending was hij hier erg strikt in.

De koude winterse wind blies over de korte haren van Tyler maar het baatte hem niet. Zijn hele lichaam was verwarmd door de inspanning die hij aan het leveren was. Hij had al 6 clicks achter de rug, zijn doel waren er 10. Onverstoorbaar zonder oordopjes, hij kon zo genieten van de stille natuur, brachten zijn voeten hem voort. Zo nu en dan kwam er een grijns op zijn gezicht te staan wanneer Hunter weer eens uit de bosjes schoot. Hij vertrouwde de hond 100% dat die niet weg liep, Tyler trainde de hond al van pups af aan voor zijn werk. Tyler en Hunter diende allebei het leger.  Opeens bleef Hunter staan met gespitste oren midden in het koude water, van het riviertje waar hij in aan het rennen was. Meteen voelde Tyler zijn spieren ook aanspannen en bleef staan. “Wat is er jongen?” Tylers stem klonk meteen gespannen. In het werk wat de 2 deden waren ze erg op elkaar afgestemd. Hunter waarschuwde de jongens voor gevaren, was het niet voor bommen dan voor vijandige doelwitten. Hunter was getraind als bom- en speurhond, hij ging mee op patrouille met hun als ze hem nodig hadden. Wanneer Hunter dus zei dat er iets aan de hand was, zoals nu, dan was Tyler meteen op zijn hoede.
Al snel had Tyler door wat er aan de hand was, nog geen paar tellen later kwam er een paard voorbij denderen. Voor Tyler wat kon doen zag hij hoe het paard zijn ruiter van zijn rug worp door een bok en er van door ging met grote galoppassen. Het paard kwam met een rotvaart vlak langs hem gedenderd, Tyler probeerde hem tot stilstand te dwingen, echter toen hij zag dat er ‘niemand thuis was’ in het hoofd van het paard zette hij een stapje op zij. Die wist de weg naar huis wel dacht Tyler nog. Wat belangrijker was dan het paard was het meisje die in het stroompje was terecht gekomen.

“Alles oke?” riep Tyler het meisje toe terwijl hij er op haar af liep. Zonder na te denken liep hij het koude water in, hij was wel ergere dingen gewend. “Ik ga je eerst uit het water halen voor je bevriest. Niet schrikken ik ga je optillen” zei hij kalm terwijl hij naar het versufte meisje keek. Ondanks dat je een mogelijke gewonde niet mocht verplaatsen was belangrijk dat ze niet onderkoeld zou raken. Voorzichtig tilde hij met zijn gespierde armen het meisje op en bracht haar naar de oever. Hunter week nu geen stap van Tylers zijde nu hij doorhad dat er wat aan de hand was.  Voorzichtig legde Tyler de meid, eenmaal aan de oever, weer op de grond. Hij hurkte naast haar en begon rustig te spreken op een kalme stem “Hoe heet je?” dit was om te kijken of ze geen hersenletsel had opgelopen. “Heb je pijn, en zo ja waar?” Tylers groene ogen priemde doordringbaar in het gezicht van de meid, om te zien of ze haar pijn niet probeerde te verbergen. Het was een hele rare situatie.

Liberty’s hoeven verwijderden zich in een hoog tempo, maar voetstappen kwamen dichterbij.
“Alles oke?” riep iemand. Megan hees zichzelf met moeite een klein beetje overeind. In de korte tijd dat ze daar lag had ze het al akelig koud gekregen. Een deel van haar kleding was doordrenkt met ijzig koud water en ze rilde.
De onbekende man - of jongen, op dit moment was Megan niet helemaal helder - legde op rustige toon uit wat hij zou doen, en niet lang daarna werd ze opgetild. Haar gezicht vertrok. Haar heup stak gemeen en ze ademde scherp in.
Ze werd weer op de grond gelegd en kon nu de onbekende zien. Het was iemand van ongeveer haar leeftijd.Hij had een hond bij zich, een herder.
Nu ze weer lag was de pijn in haar heup weer iets minder aanwezig. Ook was de ergste waas wat weggetrokken. Toch kon ze het gevoel niet afschudden alsof er ineens verschrikkelijk veel in korte tijd gebeurd was en ze niet zoveel grip had op wat er in haar hoofd omging. En voor iemand die doorgaans graag de touwtjes in handen had, was dat geen prettige gewaarwording.
De jongen vroeg haar naar haar naam.
“Megan,” antwoordde ze, haar stem enigszins schor. Ze probeerde een klein beetje overeind te komen, waar ze vrijwel direct spijt van had. Ze wist een vrij onbeleefde term net binnen te houden. Ze ademde diep in en uit, maar dat hielp weinig. Ondertussen vroeg de ander of ze pijn had, en waar.
“M’n heup,” antwoordde ze, door opeengeklemde kaken. Ze had graag meer toelichting gegeven, maar zeker op dit moment zou ze bij God niet weten of het gebroken was of iets anders. Het deed pijn, dat was het enige wat een ontegenzeggelijk feit was nu en het enige wat ertoe deed.
Ineens realiseerde ze zich iets en ze keek op. Voor zover ze vanuit deze positie om zich heen kon kijken was duidelijk dat het toch moeilijk te missen paard niet in de buurt was.
“Waar is Li- Heb je mijn paard gezien?” vroeg ze. Het kwam er wat hakkelend uit, doorgaans niet Megan’s stijl, maar de woorden gingen even sneller dan haar gedachten.