This is gospel for the vagabonds. Ne'er-do-wells and insufferable bastards.

"We gaan je uithuwelijken" De stem van haar vader galmde haast door haar hoofd. Haar ogen die hem verward aankeken, ze kon hem niet geloven.
"Vader? U heeft altijd gezegd dat jullie zoiets niet zouden doen." Een trilling was te zien in haar lip, terwijl ze zichzelf rustig probeerde te houden. Ze kon in tranen uitbarsten, ze wilde in tranen uitbarsten. Haar vader kon deze tegenspraak echter niet waarderen.
"Dat was voordat we wisten met wat voor schorem je aan zou pappen." De man moest duidelijk moeite doen om zichzelf te bedwingen, dit terwijl haar moeder enkel haar ogen had neergeslagen en haar niet aan durfde te kijken.
"Een schande." Mompelde haar moeder dan ook zacht. Dit zorgde ervoor dat de tranen achter haar ogen begonnen te prikken. Ze slikte ze echter weg en probeerde zichzelf groot te houden.
"Ik heb niks met hem." Zei ze zacht en moeilijk. Het leek haar veel moeite te kosten om dat te moeten zeggen. Haar moeder keek haar nu wel aan, met een strenge uitstraling.
"Rhyme..." Begon haar moeder en ging iets over de tafel hangen om naar haar dochter te kijken. "Daantje heeft gezien dat jullie... Aan het zoenen waren. Wil je zeggen dat je met iemand zoent en er niks voor voelt? Hoerigheid word hier niet gewaardeerd, dame." Ongelovig keek ze haar moeder aan, hoerigheid.
"Het was niet met opzet, het was een moment van zwakte en het zal niet meer gebeuren." Haar moeder schudde haar hoofd en ging weer goed zitten op haar stoel, keek weer weg van Rhyme.
Vernederend. Klein. Eenzaam. Zo lieten haar ouders zich op dit moment voelen.
"Dat gaat zeker niet meer gebeuren. Je gaat niet meer met hem om." Dit moment was het Rhyme die haar ogen neersloeg. Maar dat werd klaarblijkelijk niet getolereerd, haar vader haalde uit en een doffe klap zorgde ervoor dat het meisje tranen in haar ogen kreeg.
"Kijk me aan als ik tegen je praat, Rhyme. Ben je de opvoeding van de kostschool vergeten? Onze opvoeding van de bijbel? Wil je net als je broer verbannen worden?" Rhyme beet op haar lip en keek op naar haar vader, tranen stonden nu in haar ogen en ze schudde haar hoofd. Bang om nog een klap te krijgen.
"Hoe moet ik dat doen? Hij heeft zijn paard op dezelfde stal staan." De woorden werden langzaam uitgesproken, ze was bang om te breken. Dat ze in tranen uit zou barsten en niet meer zou kunnen stoppen.
"Jij gaat Serpine daar weghalen." Was zijn simpele antwoord.
"Maar het is een goede stal, het-" Maar ze werd gestopt door een volgende klap tegen haar wang. De platte hand zorgde voor een rode afdruk op haar wang.
"Jij gaat niet meer met dat tuig om, hoor je me!" Hij was woedend en leek meer en meer het meisje iets aan te willen doen.
"Je kent hem niet eens! Je hebt hem nooit een kans gegeven!" Ze had een klap verwacht, maar geen vuist. Deze op haar wang begon en ook nog tegen haar neus aan kwam. Deze begon daardoor te bloedde en Rhyme rende naar haar kamer. Ze hoorde iemand haar op de trap volgen, maar ze had haar deur al op slot gedraaid.
"Hoe durft ze, een bastaard als zij moet blij zijn dat ik haar vader wil zijn." Het was gedempt, maar nog duidelijk hoorbaar. Haar moeder klopte op de deur.
"Rhyme? lieverd..." Ze hoorde haar moeder zachter praten. "Praat niet zo over haar, jij bent haar vader." Het huis was van karton, dus dat haar moeder werkelijk dacht dat ze niet te horen was begreep ze niet.
"Niet haar echte vader en daar ben ik blij om." Siste hij verafschuwd en dit zorgde ervoor dat Rhyme enkel harder moest snikken. Ze was wat? Ze opende haar kast om daar een tas uit te pakken en die vol te doen met kleding.
"Rhyme?" Probeerde haar moeder tevergeefs, ze kreeg geen antwoord terug. "Liefde gebeurt, daar kan ze niks aan doen." Probeerde haar moeder, maar een kreun van haar moeder zorgde ervoor dat Rhyme dacht te weten wat hij bij haar moeder had gedaan. Hard gebonk, duidelijk die van haar vader.
"Doe open! Ik zal niet meer slaan en ik zal rustig zijn." Ze opende de deur, schoot snel langs hem heen de trap af en rende, zo hard ze kon rende ze de deur uit. Ze bleef rennen tot ze hijgend bij de stal van Serpine aankwam. Ze sprong over de deur heen om in de hoek op de grond te zakken. Serpine suffelde aan haar en duwde zijn neus tegen haar aan. Zacht streelde ze zijn neus, terwijl haar lippen onder het bloed zaten, haar mascara was uitgelopen en ze nog steeds zacht snikte.
"Hij noemde me een bastaard." Zei ze zacht tegen hem. "Ik kom er nooit meer in." Rhyme keek sip voor haar uit, terwijl ze probeerde te stoppen met huilen. Maar het lukte niet, ze wist dat ze er niet uit zag en zuchtte dan ook. Ze gebaarde naar Serpine dat hij moest gaan liggen, een trucje die ze hem had geleerd en ze ging dan ook dicht tegen hem aanliggen. Voor ze het wist was ze in slaap gevallen tegen het warme lichaam van haar paard.

Met haar ogen staarde ze voor zich uit, in vergetelheid geraakt. Het gemompel van de priester was lastig voor haar om bij te houden. Ze was alles kwijt; Serpine, hem en haar vrienden. Iets wat ze toch al weinig had, maar nu toch wel op een dieptepunt zat. Ze streelde een pluk weg die voor haar ogen hing en voelde hoe haar lichaam verder ineen wilde kruipen.
"Rhyme?" Hoopvol zochten haar ogen naar de stem, maar al snel zag ze de duisternis waar ze in zat.
"Ja, biechtvader?" Haas stem was schor, duidelijk dat ze veel gehuild had en haar ogen waren omringd met een rode lijn.
"Je vader heeft je hier gestuurd; hij heeft wat dingen verteld en als je deze fout aan god wil vertellen, zal ik hier zijn." Haar kaken werden op elkaar geklemd. Een fout? Het werd afgestempeld als een fout en keer op keer zorgde dit ervoor dat haar hart haast verbrijzeld werd.
"Vader zei dat ik niet zijn dochter ben." Mompelde ze zacht en probeerde zichzelf groot te houden.
"Hij wil niet graag accepteren dat god jou twee verschillende oogkleuren heeft gegeven en geloofd niet dat zoiets 'normaal' is. Hij is wel degelijk jou vader, Rhyme." Zei de man rustig.
"Is het fout om te zoenen?" Ze staarde naar de donkere binnenkant van het biechthokje en verdween haast weer in haar gedachte. De stem van de man hield haar echter op de wereld.
"Niet zozeer fout, maar je moet de regels van je ouders accepteren. Zij willen weten met wie je omgaan en willen hem goedkeuren voordat je er vieze dingen mee doet." Rhyme beet op haar lip om haar tranen binnen te houden. Het was een simpele zoen, haar eerste zoen.
"Het lijkt me een fantastisch idee dat ze je willen uithuwelijken." Zei de man haast in zijn nopjes en dit zorgde voor een vreemde blik in haar ogen. De man leek enkele tellen te willen wachten en leek toen weer verder te willen gaan met zijn verhaal.
"Het is een goede manier om....." Het gepraat vervaagde, terwijl de echo van haar rennende voeten door de kerk galmde. Mensen keken haar na terwijl ze trillend haar telefoon pakte. Haar hart leek te zinken toen ze de naam van hem voorbij hoorde komen, maar al snel tikte ze het nummer in van haar broer. Deze nam op en Rhyme kon haar tranen niet meer in bedwang houden.
"Ze zijn boos." Mompelde ze zacht en zo bleef ze rennen. Rennen naar een plek die voor haar veilig zou moeten voelen, maar die het niet deed. Ze luisterde naar was haar broer te vertellen had. Rustig blijven was een tip, maar een tip die ze niet goed kon plaatsen. Het lukte haar niet om rustig te blijven. Toen botste ze tegen iemand op, haar mobiel viel op de grond en toen ze hem wilde oprapen zag ze tegen wie het was. Hij was het, haar hart maakte een sprongetje, maar toen draaide de jongen om. Bloed sijpelde uit zijn neus en wonden vertoonde zich op zijn gezicht en tussen de gaten van zijn kleding door. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond en moest haast nog heftiger huilen. Ze voelde zijn armen om haar heen en ze kroop dicht tegen hem aan.
"Heeft mijn vader-" Ze hoefde niet meer verder te vragen, de jongen knikte al en omdat Rhyme naar boven keek, zag ze het.
"Het spijt me zo. Ik heb je pijn gedaan." Stammelde ze met een stem vol schuldgevoel. Dit was nooit haar bedoeling geweest en haar ouders hadden haar ook altijd wijs gemaakt dat ze mocht kiezen wie ze wilde. Maar nu bleek alles anders te zijn en was deze jongen niet goed genoeg.
"Rhyme!" De stem van haar moeder klonk schel en de vrouw kwam op haar af gelopen. Ze knikte naar de jongen en een derde hand streelde nu over haar haren heen.
"Het komt goed lieverd." Haar moeder durfde de jongen niet aan te kijken, echter na enkele tellen hief ze haar ogen richting hem.
"Ik wist niet dat Nick zo zou reageren." beaamde haar moeder wat schuldig. "Het spijt me dat het zo heeft moeten lopen. Als alles weer wat rustiger is, wil je mij dan bellen, Rhyme?" Vroeg ze zacht en toen ze enkele tellen geen antwoord kreeg, maakte ze zich uit de voeten.
Het duurde even voordat Rhyme wat tot rust was gekomen en de jongen bracht haar naar Quizz. Het eerste wat haar broer deed, was haar in bad zetten. Een hoop schuim zorgde ervoor dat hij haar af en toe iets te drinken of te eten kon brengen. Het meisje staarde voor zich uit, wilde niks zeggen en nam aan wat Quizz haar bracht; zolang het geen eten was. Haar broer ging op de rand van het bad zitten en keek haar bedenkelijk aan.
"Wat is er gebeurt? Die gast wilde niet veel zeggen." Hij legde zacht zijn hand op het hoofd van Rhyme en ze keek naar hem op. Keek in zijn bruine ogen en ze voelde hoe ze langzaam wegzakte en ze niet meer wist hoe ze zichzelf overeind moest houden. Ze schudde enkel haar hoofd en Quizz verdween even en kwam weer binnen lopen met zijn gitaar. Opnieuw nam hij plaats op de rand van het bad en begon zacht te spelen en zong zo Rhyme toe. Het zorgde ervoor dat ze tot rust kwam en het meisje sloot dan ook even haar ogen. Wilde even alles vergeten wat er gebeurt was.
"Ik ben verliefd geworden op iemand." Zei ze zacht, haar broer zei niks terug, bleef zacht door zingen, dit terwijl Rhyme haar verhaal deed. Het was fijn om het gevoel te hebben dat er niemand luisterde, maar zij wist maar al te goed dat Quizz alles hoorde. Hij gaf haar een te groot shirt en een van zijn boxers er hij legde haar in zijn bed. Ze had geen kans om tegen te stribbelen en nadat ze samen nog een thee hadden gedronken, gaf hij Rhyme een kus op het voorhoofd om vervolgens weg te gaan.
"Je moet hier slapen." Zei ze zacht. "Ik wil niet alleen zijn." Een flauwe glimlach op het gezicht van Quizz, terwijl hij op de dekens bij zijn zusje ging liggen.
"Het komt goed." Zei hij rustig en ook hij zijn ogen sloot om vervolgens in slaap te vallen.

Ze had zijn hand vast, klam van de zenuwen en angst was het tijd om hem voor te stellen. Zonder dat er geslagen werd, zonder dat er verwijten gemaakt werden. Haar vader had toegestemd om hem te leren kennen. Ze was er blij mee geweest, maar nu was ze toch zenuwachtig aan het worden.
Het restaurant was chick en het zorgde ervoor dat sommige mensen naar hen keken bij binnenkomst. Ze had een jurk aan die iets over de knie kwam en achter langer werd en tot iets boven haar enkels eindigde. Het was een donker blauwe, glimmende stof. Haar hals sloot mooi, en de rug was dieper uitgesneden. Ze had er een glimmende riem overheen, haar haren netjes opgestoken. Ze slikte en keek hem aan, zijn ogen keken terug en ze kon enkel angstig zijn hoe dit ging lopen. Ze zag haar vader zitten, haar moeder en... Er zat iemand bij. Ze fronste, maar toen haar moeder opstond, glimlachte ze flauw naar haar en ze kreeg een omhelzing. Haar vader keek haar enkel wat minachtend aan en gaf haar een ruwe hand.
"Dit is Alexander. Dit is de jongen die wij voor jou hebben uitgekozen." Rhyme knikte enkel.
"Dit is (Geen idee o_0), de jongen die ik heb gekozen." Ze zag de wangen van haar vader rood worden van boosheid, maar hij hield zich in.
"Ga toch zitten." Zei haar moeder liefelijk. Haar vader was opgestaan en had haar bij de schouders gepakt om langs Alexander te zetten. Nu zat ze tussen de twee jongens in en ze voelde zich totaal niet op haar gemak.
"Ik moest van Quizz zeggen dat hij u het beste toewenst." Zei Rhyme zacht en Alexander keek Rhyme wat onbegrijpelijk aan.
"Quinn?" Vroeg haar moeder ietwat hoopvol en Rhyme knikte. Dit werd zo vervelend en het begon nu al. Een rare jongen, die er niet eens leuk uit zag. Zijn blonde haren zaten in een rare scheiding en zijn polo en spijkerbroek waren eveneens uit het jaar nul.
"Wil je zeggen dat wij hem missen, lieverd?" Zei haar moeder zacht en ze schrok op toen haar vader op tafel sloeg.
"Ik mis hem niet, hij is een schande. Jij mist hem ook niet." Hij wees naar haar moeder en ze slikte. Ze voelde zich stom, dat ze had gedacht dat haar ouders haar werkelijk de jongen wilde leren kennen.
"Vertel eens, Alexander. Hoe gaat het met jou bedrijf? Een goed lopend bedrijf heb ik gehoord?" Wat maakte een goed lopend bedrijf nu eigenlijk uit? Maar de jongen begon met spreken. Rhyme wilde wel in een boom springen. Zijn stem was vervelend, alsof een kat aan het krijsen was. Het was zo irritant dat ze niet eens hoorde wat hij zei.
"Ik kan dit niet vader. U had gezegd hem een kans te geven." Ze stond op en tranen welde op in haar ogen. "Hoe kunt u dit doen? Waarom accepteert u dit?" De tweede vraag was gericht op haar moeder en zonder nog om te kijken, zette ze het op een lopen. Maar iemand beukte al snel tegen haar aan. Armen sloegen om haar heen en ze voelde hoe haar lichaam even leek te zweven. Daarna was er een harde klap en niet enkel gekreun van haar, maar ook van Quizz. Hij krabbelde overeind en nam haar bij de pols en sleurde haar mee de auto in. Hij wenkte de andere jongen en toen deze was ingestapt, reed hij aan.

-niet aff-

Haar ogen waren waterig, terwijl ze haar arm vast hield. De pijn in haar arm was niks vergeleken met de pijn die ze in haar hart meesleurde. Het was alsof alle jaren die ze in afzondering had geleefd voor niks waren geweest. Alsof alles wat ze had proberen uit te stralen, nooit geen effect hadden gehad. Jaren waren voorbij gegaan dat ze mensen weg had zien gaan, naar feesten en dat ze haar achter lieten. Dat zij zichzelf moest zien te vermaken en dat ze altijd nee moest zeggen.
Het was een pijnlijke herinnering waardoor het meisje ook haar ogen sloot. Een traan werd naar buiten geduwd en sijpelde langzaam over haar wang.
Vrienden die haar niet meer interessant vonden omdat ze nou eenmaal nergens mee naartoe ging. Vrienden, die langzaamaan vage bekende werden en van daaruit wildvreemde.
Voordat ze het wist was ze aangekomen bij de bosrand, een wat wanhopige zucht ontsnapte tussen haar lippen door en ze werd eraan herinnerd dat ze hier zoveel leuke tijden had meegemaakt. Het bos leek haar enige uitweg soms te zijn. Waar niemand haar kon storen, waar de hongerige ogen van de christelijke vossen haar niet konden pakken.
Haar blonde haren wiegde langzaam met haar mee, terwijl ze haar armen om zichzelf heen had geslagen. Ze hoopte dat ze zichzelf kon troosten, maar dat was niet zo.
Door die ene kus was alles als een lopend vuurtje gegaan. Het was verteld tegen haar ouders, waardoor ze haast niks meer mocht. Ze moest thuis zijn vanaf vijf uur en ze mocht het huis niet meer verlaten. Natuurlijk had ze zichzelf daar niet helemaal aan gehouden en het meisje had op dit moment alleen zichzelf te verwijten dat ze nu hier alleen liep.
Ze had haar broer niks laten weten, ze had haar liefde niks laten weten. Waarom niet? Ze voelde zich machteloos, ze voelde zich werkelijk een schande voor de familie. Als ze die kus niet met hem had gedeeld was het goed. Nu had ze een keuze, of ze ging met de jongen die hun voor haar hadden uitgekozen, of ze ging weg. Zou een schande zijn voor haar familie.
Langzaam vulde haar ogen zich weer met tranen, alles leek zo moedeloos. Ze wilde bij hem zijn, maar ze wilde haar ouders niet teleurstellen.


"We hebben erover nagedacht." Een man had het woord, tussen hem en zijn vrouw, zat een jongen die pas achttien was geworden.
"We hoorde van meerdere je oproep. Een keurige jongen werd er gevraagd; deze kon zorgen voor uw dochter." De man gebaarde naar de jongen in het midden. Hij had een nette blouse aan en keek enkel naar de tafel. Hij had een fijn gezicht en zijn bruine ogen deden haar aan de van Quizz denken. Lelijk? Nee, knap? Zeker niet!
"Rhyme," Het meisje dat tussen haar ouders in zat keek haast als geschrokken op en keek naar de man. "Ik wil je graag voorstellen aan Benjamin." Rhyme knikte en de jongen keek nu op en stak zijn hand uit. Maar toen Rhyme die van hem aan wilde pakken, werd ze door een pijnlijke tik op haar vingers teruggedreven. Ze knikte, terwijl het nu haar beurt was om naar de tafel te kijken.
"We hebben meer mensen die interesse hebben in onze dochter. Laat ons even de keuken in gaan en bespreken wat u haar te bieden heeft." Haar vader had een valse glimlach op zijn gezicht. Zoals een aasgier naar zijn prooi keek.

Ze keek uit het raam. Al dagen wachtte ze op hem, iedere week kwam hij wel; maar nu was het te lang geleden geweest.
Rhyme zag iemand in de verte lopen en meteen plakte haar neus weer op het raam. Het raam had al vele vegen omdat ze al teveel mensen langs had zien lopen en hoopte dat hij ertussen zat. Een traan, haar broer moest terug komen. Ze miste hem en bij haar ouders zitten vond ze niks. Altijd zeuren over god en hoe belangrijk het was dat ze de bijbel las. Ze hoorde voetstappen de trap op komen en snel ging ze weer op haar knieën op de grond zitten bij de bijbel alsof ze aan het lezen was.
De deur werd geopend en haar vader stapte binnen en bekeek het meisje dat op de grond zat.
"Je bent op hem aan het wachten?" Een duistere ondertoon in zijn stem, ze haatte het en ze schudde enkel haar hoofd terwijl ze in het boek bleef 'lezen'.
"Kijk me aan." Haar vader vond het verschrikkelijk dat ze Quinn zo mistte. Hij zuchtte terwijl Rhyme langzaam omhoog keek. Ze kon aan haar vader zien dat er veel woede was. Het twaalf jarige meisje wist gewoon niet hoe ze goed met haar ouders om moest gaan. Vooral haar vader was moeilijk om mee om te gaan.
Hij greep haar dan ook bij haar schouder en trok haar omhoog. Het meisje liet een pijnlijk schreeuwtje horen terwijl ze op haar benen ging staan.
"Hij is niks, hij gaat ook niet terug komen. Jij bent onze dochter en jij gaat hier blijven." Ze wilde haar mond open doen, maar ze werd de mond gesnoerd door een tik van haar vader tegen haar wang aan. Een tik die iets te hard aankwam en na enkele tellen een rode vlek op haar wang achter lieg.
"Waarom doe je dat toch?!" Gromde haar vader boos. Hij duwde haar weg en ze viel achterover met haar hoofd op haar nachtkastje.

-NIet af-

Ze zat in de kerk, bekeek de mensen die er zaten. Iedereen was nu schuldig in haar ogen... Niemand was te vertrouwen, zelfs haar ouders waren de boosdoeners.

"Ze maakte me vast aan een bed om vervolgens stroom te zetten op ieder litteken van de 'steken'. De eerste die was gezet deden ze als eerste." Hij raakte zijn ribben aan. "Tot de laatste die de daders hadden gemaakt." Hierbij raakte hij het litteken onder zijn sleutelbeen aan. Hij sprak twijfelend. Hij moest niet degene zijn die steun nodig had bij zijn zusje. Hij moest steun kunnen bieden aan haar, maar op dit moment zat hij er geheel doorheen en de enige die hij vertrouwde was Rhyme.
"Die littekens hebben ze jou gegeven?" Ze keek hem fronsend aan en hij knikte.
"Ze staan voor de wonden die mijn vriend had en wanneer ze dat bij mij deden, hoopte ze dat ik het zou toegeven." Nee, nee, nee. Zoiets mocht niet. Toen hij het de laatste keer over stroom had, was ze zich gaan verdiepen in schoktherapie en het was niet toegestaan. Vooral niet op de manier hoe ze het bij Quizz deden en ze vond het zelfs behoorlijk amateuristisch klinken. Hij was geen crimineel en ze konden hem zo niet behandelen als ze niks konden bewijzen. Waarom deden ze dit bij hem en hoe kon het dat hij in zo'n soort kliniek terecht was gekomen?

-NIET AF-