New arrival

"hoe vind je het Serpine?" Ze keek met haar ogen richting het paard. Deze de stal geïnteresseerd aan het bestuderen was. Dit zorgde ervoor dat Rhyme een brede lach op haar lippen kreeg. Het zag er namelijk naar uit dat hij hier geen moeite mee had. Zijn donkere ogen richtte hij op het meisje, deze met haar twee verschillende oogkleuren blij terugkeek.
"Je kunt jezelf hier wel vermaken denk ik?" Ze gaf een knipoog aan haar paard. Deze met zijn neus tegen haar wang aanduwde. "Ik weet het, we moeten nog een rondje lopen." Zei ze met een glimlach, "Ik weet het." Herhaalde ze, maar hij moest eerst wat eten. Dus ze ging dat voor hem halen, zelf pakte ze een broodje in haar tas en liep langs de stallen terwijl ze beide hun eten op aten. Ze vond het leuk om andere paarden te zien. Serpine was een mustang, ze hield van hem en was dan ook vaak in de bossen te vinden met hem. Daar kon ze tot rust komen en hoefde ze niet bang te zijn 'jongens' tegen te komen. Een woord dat veel te vaak te dichtbij kwam. Zolang deze bedreiging uit haar buurt zou blijven, dan zou het goed zijn. Ze werd bij jongens vaak zenuwachtig en dat was iets waar ze weinig aan had. Ze begon dan te stotteren en stomme taal uit te slaan.
Ze glimlachte toen ze Serpine hoorde en propte snel het laatste stukje van haar broodje in haar mond en liep naar hem toe.
"Ik ga je zadel pakken." Zei ze zacht en begon met het bij elkaar halen van de spullen.

Hij had al een tijdje staan toekijken hoe Kathie bij Kento stond. En toen had hij de stap gezet en was naar haar toegelopen. Ze was helemaal rood geworden toen hij over de staldeur van Kento hing en hij kon niets anders doen dan verlegen glimlachen.
Had hij echt dat effect op haar? Was het misschien mogelijk dat ze hem zag zitten? Want hij wou haar dolgraag wat beter leren kennen, nu ze al zo’n maand of twee op de stal stond met Kento. Wat hij tot nu toe van haar had gezien was niets anders dan dat ze een vreselijk lieve hand richting Kento had. Nu ook weer, stond ze hem te aaien terwijl ze ook naar Pasqual keek. Pasqual beet even half glimlachend op zijn lip toen ze met een trillerige stem hem begroette.
“Hee,” sprak hij terug, van zijn kleine glimlach een grote grijns toverend. “Kento ziet er weer betoverend uit,” merkte hij op. Haar kleur werd zo mogelijk nog dieper en weer glimlachte hij. Hij wist niet of het al te ver ging als hij dat ook over haar zei, dus besloot hij dat maar niet te zeggen.
“Ga je dadelijk rijden?” vroeg hij en ze knikte terwijl ze een beetje naar haar voeten stond te staren. Spraakzaam was ze niet, maar haar terloopse blikken op hem deden hem vermoeden dat dat wel goed ging komen. Kento’s spullen lagen nog niet bij zijn stal dus Pasqual stond een beetje te bedenken of hij eventueel de spullen voor hem moest halen.
“Zal ik anders voor je Kento zijn spullen even pakken?” bood hij aan, maar ze schudde zo snel het hoofd dat hij zich bijna ongemakkelijk ging voelen dat hij het had aangeboden.
“Lief van je, maar dat hoeft echt niet,” waren de eerste duidelijke woorden die haar mond uit kwamen. Toen keek ze hem angstig aan, alsof ze bang was voor zijn reactie. Wat vreemd was, want naar Pasquals idee liet hij juist merken dat hij haar zag zitten.
“Ehh,” stamelde ze ongemakkelijk. “Ik ga even zijn spullen halen.” Ze keek hem afwachtend aan, haast alsof –
Hij herkende de blik niet. Hij wist niet wat ze hem wou zeggen.
“Zie ik je zo,” besloot Pasqual dan maar. Kathie knikte en Pasqual kon zweren dat hij een glimlachje had kunnen zien verschijnen.
Pasqual was zelf de stal van Kento ingelopen en begonnen met het dier te aaien. Het was een vriendelijke ruin die hem direct al begon onder te snuffelen, op zoek naar lekkere stukjes voedsel die Pasqual vast wel bij zich zou hebben.
“Ho ho,” lachte Pasqual, “je bent nu wel een beetje té intiem bezig. We kennen elkaar pas net.” Kathie bleek achter hem te staan en giechelde zachtjes.
“Ja, hij is wel een flirt,” reageerde ze met een twinkel in haar ogen. Ook zij schoof de stal in en kriebelde de ruin op zijn schoft. Met een vrolijk gezicht keek ze Pasqual nu aan.
“Is ie een beetje goedgekeurd?” vroeg ze hem. Pasqual knikte.
“Zekers. Zo’n vriendelijk paard tref je niet overal. Want voor zover ik heb gezien heeft hij geen nare streken, of wel?” Kathie schudde haar hoofd.
“Helemaal niet. Hij is heel gevoelig met rijden, dat is het enige waar je rekening mee moet houden, maar je kan er iedereen opzetten. Hij voelt ook echt aan wat er op zijn rug zit. Arrogantie houdt hij niet van, dan wil hij zijn hoeven nog wel eens in het zand zetten en –“ Toen pas besefte Kathie hoe gemakkelijk ze tegen hem gepraat had en verschoot ze weer in een rode kleur.
“En?” vroeg Pasqual met een grijns op zijn gezicht.
“Euh, nou ja. Niet luisteren.” Kathie schoot de stal uit en nam Kento’s zadel. Kento liet het geduldig gebeuren dat hij opgezadeld werd. Pasqual verliet de stal en keek vanaf een afstandje toe.
“Ik ga er vandoor,” sprak hij, terwijl hij met een schuin oog een nieuweling had gezien die op de trainingsstal was binnengekomen. Ze stond bij haar paard te praten en Pasqual dacht dat het wel aardig was als hij zich even aan haar ging voorstellen. Het meisje in kwestie liep naar de lockers toe waar alle paardenspullen lagen opgeslagen, dus wachtte hij even tot ze terugkwam en de kans had gekregen de spullen neer te leggen.
“Hee,” sprak hij met een grote glimlach op zijn gezicht. “Ik ben Pasqual Scodelario. Jij moet Rhyme zijn, als ik me niet vergis? Met… laat me even denken… Serpine?” Hij keek even naar het paard. “Mooie naam voor het dier. Hij is prachtig.” Hij keek nog even in stilte naar Serpine.
“Bevalt het je hier tot nu toe?” vroeg hij toen.

Zacht mompelde ze een liedje, terwijl ze bruine leren zadel pakte. Ze had gekozen voor het western zadel, simpelweg omdat ze het een prachtig zadel vond en het stond Serpine goed. De versiersels die in het leer gedrukt waren, zorgde ervoor dat het zadel een mooie ouderwetse uitstraling had. Ze keek naar het hoofdstel, het meisje geloofde in bitloos rijden en dat was dan ook iets wat ze altijd deed. net zoals dat ze het liefst natuurlijke bekapping liet doen, als dat ze hoefijzers onder zijn hoeven liet spijkeren. Zo stond Serpine op dit moment ook zonder ijzers in de stal. Ze had een tas en het hoofdstel op haar schouder liggen en het zadel in haar handen toen ze terugkwam. Ze glimlachte naar haar paard, maar die verdween in een zenuwachtige trek op haar lippen toen ze de jongen zag. Ze legde het zadel op de deur en Serpine wist al wat ze gingen doen. Een haast vrolijke hinnik kwam uit zijn lippen. Iets waardoor Rhyme een kleur op haar lippen kreeg, het beest deed net alsof ze nooit uit gingen. Hij was altijd te blij als het bleek dat ze een rondje gingen. Normaal had ze gelachen naar het rare beest, die er nooit genoeg van kreeg om naar buiten te gaan. Nu had ze echter een roze kleur gekregen, met een flauwe glimlach. Ze hing het hoofdstel over het zadel en zette de tas neer om er snel een borstel uit te halen.
Toen hoorde ze de stem van de jongen en keek als geschrokken om. Ze voelde haar vingers slap worden en moest haar best doen om de borstel in haar hand te houden.
"H-hoi." Was het wat trillerige antwoord van het meisje. Het beginnen met praten was altijd lastig en het liefst had ze zich verstopt, zodat hij niet meer met haar zou praten. Hij zei zijn naam en de moed viel haar al meteen in de schoenen. Hij was de eigenaar? Ze had gehoopt op een oude man, die ze met respect zou behandelen en die goed op afstand bleef. Niet op iemand die jong was en waarvan haar ouders meteen twijfels gingen trekken als hij ook maar iets tegen haar zei. Hij zei haar naam en ze knikte, nog steeds stond ze als versteend op dezelfde plek.
Beweeg, was iets wat ze zichzelf tegensprak in gedachte en ze slikte dan ook.
'K-lopt, helem-maal." Het was haar gelukt om een stap naar achteren te zetten en iets verder van hem vandaan te staan. Ze sloeg haar ogen neer, maar dat was iets wat niet netjes was... Dus langzaam keek ze weer naar hem op. Een flauwe glimlach toen hij het had over Serpine en dat hij prachtig was.
"Dank..je?" Het kwam er meer vragend uit, alsof ze het gevoel had dat ze er iets op moest zeggen, maar ze had geen idee wat. Hij vroeg iets aan haar?! Problemen, ze besloot snel de stal in te glippen, Serpine had vast het juiste antwoord klaar... Maar natuurlijk zou hij dat niet tegen Pasqual gaan zeggen. Soms hoopte ze dat hij zou kunnen praten, hij had vast de beste opmerkingen gehad.
"Het is erg mooi.. Mooi hier." Zei ze zacht, maar net hard genoeg dat hij het kon horen, hoopte ze althans. Ze was zo goed opgevoed, wist hoe ze moest antwoorden op dingen. Maar ze kon het niet, ze wist dat haar ouders hier een wilde komen kijken. Wat als dat nu zou zijn en ze zouden zien dat Pasqual met haar aan het praten was? Ze zouden hem wegjagen en het liefst met 'anti-jongens-gif'.
"Serpine kan... hier best aan wennen." Het laatste deel van de zin werd snel gezegd, haast alsof het een woord was. Waarom deed ze zo? het sloeg helemaal nergens op. Ze liet de borstel over de haren van Serpine glijden en ze voelde wat rust terugkeren in haar lichaam. Haar ademhaling was minder gehaast als dat hij net was en dat was tenminste iets. Misschien had ze de jongen nu weggejaagd met haar rare spreken en doen. Ergens hoopte ze van niet, ze zou graag normaal om kunnen gaan met iemand. Iets wat kon lukken, als haar ouders tenminste niet iedereen weg zouden jagen die met haar sprak. Ze keek even naar de jongen, liet een flauwe glimlach zien. Maar al snel keek ze weer naar Serpine.