Happy new year [Open]

Een kleine glimlach sierde Rowans gezicht bij het horen van de knallen boven zijn hoofd en het zien van de felle lichten in de inktzwarte hemel. Het duurde nog even voor het middernacht zou zijn, maar de inwoners van de stad kon het weinig schelen. Een paar uur terug waren er al mensen begonnen met het echte vuurwerk afsteken, en vooral nu het donker was was het veel beter zichtbaar.
Dichter bij dan hij had verwacht klonk een harde knal, en onwillekeurig trok hij zijn schouders iets op. Toch ging hij niet terug naar binnen - het was aangenaam koel, en ondanks dat het echte vuurwerk nog niet was begonnen vond hij plezier in het kijken naar de verlichte hemel.
Het was de eerste jaarwisseling die Rowan niet bij zijn ouders door zou brengen. In plaats daarvan stond hij op het balkon van Kaels appartement, zijn handen diep in de zakken van zijn jas en de rits tot zijn hals dicht getrokken. De afgelopen jaren had hij nooit echt van deze tijd van het jaar kunnen genieten - altijd had er een gespannen stilte gehangen, zijn moeder werkte meestal in de vakantie en om niet alleen met zijn vader in één ruimte te zijn had hij zich vaak in zijn kamer opgesloten, als hij al niet op straat was gezet. Het jaar ervoor had hij Kerst wel hier doorgebracht, maar Oud en Nieuw was een regelrechte ramp geweest.
Een tweede, harde klap deed hem uit zijn gedachten opschrikken, en enkele tellen later werd de hemel door een fel, rood licht beschenen. Alle sterren waren verdwenen achter dikke, donkere wolken, maar de straatlantaarns die meters onder hen de weg verlichtten en al het vuurwerk maakten dat overbodig.
Zijn glimlach veranderde in een scheve grijns toen er opnieuw een luide knal klonk, gevolgd door een gouden regen die enkele tellen later in het niets weer verdwenen. In de verte, een paar straten verderop, kon hij mensen horen joelen en lachen toen er enkele vuurpijlen na elkaar de lucht in schoten. Zelf was hij nooit iemand geweest die graag met vuur speelde - letterlijk, in dit geval - maar er naar kijken vond hij des te interessanter.
Hij zuchtte eens diep, trok zijn handen uit zijn jaszakken en boog zich iets over de balkonleuning heen om de straat in te kijken, nog steeds een flauwe glimlach op zijn gezicht.

Tyler vond al die knallen maar niks, het deed hem te veel denken aan situaties waar de knallen vaak betekende dat het mensen levens koste. Met zijn handen in zijn zakken, en kraag omhoog, tegen de gure wind liep hij richting het flat gebouw. Op zijn hielen volgende hem een grote Duitse herder, met redelijke donkere aftekeningen. Zijn oren gingen nerveus op en neer om de richtingen van de knallen te lokaliseren Ik weet het jongen, ik vind het ook niks. Mompelde Tyler de hond toe. Ondanks dat het redelijk mooi was al die kleurtjes in de lucht deed elke knal hem toch spannen. Hij moest dan denken aan handgranaten en bermbommen die af gingen. Aan collega’s die gewond raakte of zelfs dood gingen omdat z’n ding in hun buurt af ging. De 1000 klappers deden hem denken aan machine geweren die hun magazijn leegde. En ondanks dat een machtig gevoel was om een .50 te bedienen deed hij het liever niet. En wou hij er zeker niet aan denken.
Het was alweer een tijd geleden dat hij Nieuwjaar had gevierd, en zeker zo vlak na een uitzending. Vorig jaar zat hij zelfs nog de laatste paar weken af te tellen in Afghanistan. Daar waren ook net zo veel knallen te horen als vandaag, maar niet om iets te vieren. Nee om te strijden, voor vrijheid.
Het jaar daar voor was Tyler gewoon op de ranch, lekker buiten af zonder al die vuurwerk, een gezellige bbq en bier, veel bier…
Omdat het dus al z’n tijd geleden was dat Tyler in de buurt was met Nieuwjaar had hij zich voor genomen om eens op bezoek te gaan bij zijn opa, en oma. Niet tot 12 uur, dan lagen die allang te slapen. Het was rond een uur of 8 dat hij daar binnen kwam lopen. Zijn grootouders waren heel erg blij om hem weer eens te zien. Vroegen vooral naar hoe het nu met hem ging en hoe hij het had gehad tijdens zijn uitzending. Eigenlijk wou hij daar niet zo veel woorden over vuil maken, maar om hun een plezier te doen begon hij te vertellen. Zijn opa had zelf geholpen met europa te bevrijden van de Duitsers. En oma’s waren oma’s niet als ze niet probeerde je vol te proppen.
Zo kwam het dat Tyler buiten op het balkon stond, om te roken, met een worstenbroodje in zijn hand. Hij knikte even naar de jongen die op het balkon naast hem stond. Braaf kwam Hunter naast hem liggen en keek door de spijlen door de straat op. Terwijl Tyler een stukje van zijn worstenbroodje doneerde aan de hond zuchtte hij even. Wat is er nu zo leuk aan dat vuurwerk, snap jij het hunt? De hond keek hem aan alsof hij Tyler begreep en legde daarna zijn kop weer op de voorpoten. Het siervuurwerk was wel mooi, vandaar dat Tyler’s ogen ook af en toe de lucht af zochten. Maar die knallen waren vreselijk, onwillekeurig spande hij zijn spieren wanneer er een harde knal te horen was. Het lijkt wel W0III Grapte Tyler, met een serieuze ondertoon, naar de ‘buurjongen’.

Glimlachend luisterde hij naar Kael, die hij mee kon horen zingen met de radio vanuit de woonkamer. Hij begon het nu toch wel fris te krijgen, maar toch was hij nog niet van plan terug naar binnen te gaan. Om zijn handen wat warmer te maken blies hij tegen zijn vingers in de hoop deze op te kunnen warmen, en vervolgens stak hij ze terug in de zakken van zijn jas.
'Moet je Kael niet helpen binnen?'
Rowan schrok zich dood en moest onwillekeurig zijn balans terug vinden. 'De volgende keer wil ik graag een waarschuwing,' mompelde hij, zacht genoeg om ervoor te zorgen dat Kael niet gealarmeerd zou worden als hij Rowan tegen de hallucinatie hoorde praten. Die grijnsde flauwtjes en trok haar jas dicht om zich heen. Het was niet Emili deze keer. Het was een verschijning van een jonge vrouw met blond, bijna wit haar dat ze strak had opgestoken, een blanke huid, lichtblauwe ogen - maar met een felgekleurde, knielange jas. Rowan kon niet duidelijk uitmaken welke kleur haar kleding had; misschien lag het aan het gebrek aan licht, misschien was het het vuurwerk of het feit dat de stof van kleur leek te veranderen. Maar het deed er weinig toe.
Hij haalde zijn schouders op. 'Als hij me nodig heeft roept hij me wel. Ik wilde alleen even naar buiten voor frisse lucht.'
'Ah.' De vrouw glimlachte en keek hem even aan. Rowan reageerde verder niet op haar, al duurde het even voor hij zijn ogen af kon wenden van haar kleding. Zijn brein verbaasde hem vaker dan hij verwachtte, en soms was het niet eens zo erg.
'Het lijkt wel WO III,' klonk het, deze keer van een stuk verder weg. Hij hief zijn hoofd op en zag dat de jongeman wiens grootouders - gokte hij - in het appartement ernaast woonde op zijn balkon verschenen was. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij richtte zich op. 'Dat zou je wel denken, niet?' antwoordde hij, zich iets naar de ander omdraaiend. 'Rowan,' stelde hij zichzelf voor.

Terwijl Tyler zijn sigaret op stak hoorde hij een stem, afkomstig van het balkon van de buren van zijn grootouders. Hij draaide zich half om zodat hij kon kijken wie bij deze stem hoorde. Een jongen die ondanks zijn dikke jas er erg iel uit zag, in tegenstelling tot Tylers spieren, sprak. Maar tegen wie? Wenkbrauw ophalend keek Tyler nog eens naar de jongen, sprak hij nou tegen iemand die binnen stond. Dat leek hem waarschijnlijk, aangezien de jongen zich niet richting de deur draaide maar gewoon naar buiten stond te kijken. Het zou toch niet z’n gek zijn die stemme hoorden, die dingen zagen die er niet waren.
Hoewel Tyler soms ook dacht aan bermbommen, granaten en andere gevaren die er niet waren, was hij niet van mening dat hijzelf gek was. Het was gewoon realistisch om er niet meteen van uit te gaan dat alles veilig was. En vaak was er een tricker nodig om die gedachten bij hem te ontlokken. Hij had natuurlijk het een en ander mee gemaakt in die apenlanden. Vandaar dat al die knallen er niet echt voor zorgde dat hij zich op gemak voelde. Zoekend naar rust stond hij nu zijn nicotine behoefte te bevredigen zodat hij zich minder gestrest voelde.
Bij elke inhaal voelde Tyler weer wat rust terug komen in zijn lichaam en kon hij zelfs een beetje genieten van het siervuurwerk . Zijn gedachte dat het wel de 3de wereld oorlog leek sprak hij luid uit, hij was eigenlijk wel benieuwd wie er naast zijn grootouders woonde. Eigenlijk had hij verwacht dat er hier alleen maar oudere woonde.
De jongen grijnsde naar hem voor hij terug sprak Dat zou je wel denken, niet?. Ja kwa harde knallen leek het er enorm op, maar oorlog was bij lange na zo mooi niet. Ja, alleen kleurt de hemel dan niet zo mooi. Dat zou het een stuk makkelijker maken Reageerde Tyler er op. Wanneer hij iemand neer knalde zag hij liever kleurtjes in de lucht dan een lijk dat in elkaar zakte. Of de kinderen en dode die door familie leden in veiligheid werden gesleept, zodat ze nog een begrafenis zouden krijgen Maar ook dat hoorde gewoon bij zijn werk. Soms had hij daar wel moeite mee, werd hij er in zijn slaap mee geteisterd, maar hou langer hij thuis was hoe makkelijker hij het kon verwerken.
De jongen stelde zich voor als Rowan, zonder hand natuurlijk want ze stonden nu eenmaal op een balkon. Tyler, Tyler Hanson stelde hij zich vriendelijk voor. Even wende hij zijn blik weer af naar de donkere hemel toen er weer een gillende keukenmeid naar boven schoot.

-flut-

Hij glimlachte even toen de jongeman zich voorstelde als Tyler Hanson. Hij bevestigde daarmee Rowans veronderstelling dat hij inderdaad voor zijn grootouders kwam - meneer en mevrouw Hanson leefden er al langer dan dat Kael dat deed, en ze woonden boven het appartement van Paul, die een verdieping lager zijn kamer had. Hij knikte even en wilde zijn mond weer openen toen er meerdere knallen achter elkaar klonken, en onwillekeurig trok hij zijn schouders iets op. De knallen waren niet bepaald te vergelijken met de klappen die bij hem thuis waren gevallen, maar toch triggerde het iets. Maar hij moest blij zijn dat hij het nieuwe jaar bij Kael door kon brengen in plaats van bij zijn vader.
Sabrina was een ander verhaal. Hij miste zijn zusje, maar had het meisje al in een lange tijd niet meer gezien. Vooral omdat ze druk was met school, en de kans dat hun vader door kreeg dat ze elkaar weer zagen was te groot om te riskeren.
De wind zorgde ervoor dat de rook van Tylers sigaret zijn kant op was gekomen, maar hij stoorde zich er niet aan. Hij bracht tegenwoordig zo veel tijd met Kael - die eveneens rookte - door dat hij het nauwelijks meer opmerkte, al stoorde hij zich af en toe wel aan de rook als die naar binnen kwam. Het waren zijn longen niet, en zijn brein was al naar de klote - op longkanker zat hij niet bepaald te wachten.
'En een operatie?'
De jonge vrouw keek hem met een kleine glimlach aan, en toen hij vragend zijn wenkbrauwen optrok rechtte ze haar rug. 'Om het weg te laten halen.'
'Te gevaarlijk,' mompelde hij, hopelijk zacht genoeg om Tyler niet af te schrikken. Het was hem vaak genoeg overkomen dat mensen geen woord meer tegen hem spraken, puur en alleen omdat ze hem voor gek verklaarden.
Er was een korte stilte gevallen nadat de vrouw voor het laatst had gesproken - en Tyler kon haar natuurlijk niet horen. Hij draaide zich half naar de jongeman om zodat hij met zijn gezicht naar hem toe stond, en leunde tegen de rand van het balkon. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat Kael languit op de bank was gaan liggen en er verscheen een bijna onzichtbare glimlach op zijn gezicht, voor hij het gesprek weer opvatte.
'Ik neem aan dat je bij je grootouders bent?' vroeg hij, met een kort knikje naar de deur die leidde naar het appartemenr van meneer en mevrouw Hanson.

-ook nogal flut-